deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
22-10-2010
even in de analen gedoken!
6 maand na mijn 2e kraakbeentransplantatie mocht ik terug proberen lopen. Nu 4 weken later (na in totaal 8 maand inactiviteit) loop ik (lees: jog) terug 7 km ...
Dat kon je lezen in mijn vorig blogje ... waarom zet ik dit nu even terug? Omdat ik eens terug gaan zoeken ben. Even gaan vergelijken met mijn 1e kraakbeentransplantatie in 2004.
ik vond een blogje van 13 juni 2008 ... 4 jaar en 4 maand na de operatie:
"het was vandaag de 1e maal na mijn knie operatie dat ik terug 5 km kon lopen!! Een afstand waar ik vroeger mijn schoenen niet voor aantrok! Nooit gedacht dat het nog ooit zou lukken! Ik ben zo gelukkig dat ik het hier wel moet schrijven. Hopelijk blijft dat gevoel ook morgenvroeg ... "
Toen duurde het 4 jaar voor ik aan 5 km zat, nu loop ik 7 km na 4 weken. Ik ben dolgelukkig .. en toch nog oh zo bang!
Op 29 september zette ik de eerste schuchtere looppassen terug. Nog vrij gevoelig en ja de loopstijl liet nog een spieronevenwicht in de quadriceps zien. Heel voorzichtig, bang voor elke pas, bang om hetzelfde verhaal van 6 jaar geleden te schrijven ... Toen mocht ik ook beginnen lopen, maar het ging pas goed na 4 jaar, 4 jaren die ik vulde met 2 weken lopen, 2 weken aan de kant met ontstekingen ...
Nu zijn we 22 oktober. 4 loopweken en 9 trainingen verder. En ... het gaat goed! De passen zijn iets minder schuchter. Het gevoel zit goed. Zelfs zonder tape heb ik geen last (ik hou nu mijn houten kop vast!) Het onevenwicht is er nog steeds, maar daar werk ik aan.
weekgemiddelde: 1e week : 5 km in 3 trainingen 2e week: 6,5 km in 2 trainingen 3e week : 7,7 km in 2 keer 4e week : 9,6 km in 2 loopdagen
Je ziet, ik ben dus heel braaf en bouw rustig op. Al moet ik zeggen dat van de 9,6 km deze week ... er 7 van vandaag bij zijn! Na mijn begeleiding van de start to runners (nu al zo'n 3 km) heb ik nog 10 pisterondjes alleen afgewerkt. Het was zalig. Ook al liep ik er op dat moment helemaal alleen, dat deert me niet. Mijn polar is momenteel mijn beste vriend. Die zegt me dat ik het rustig moet houden, want mijn HR schiet de hoogte in. Ook al loop ik al traag ... 27' op 4 km kan je niet echt snel noemen, maar mijn conditie is nog 0,0
Als het zo blijft gaan, durf ik stilletjes dromen om samen met de kloddejoggers de santa run in Antwerpen te kunnen lopen. Dat zou echt mooi zijn! Al ben ik bang om plannen te maken! Ik weet dat de weg nog heel lang is, en al heb ik vroeger steeple gelopen, de hindernissen kunnen momenteel nog heel hoog zijn! Het ontstekingsspook zweeft telkens rond, zeker nu het halloween wordt!
Maar ik ga door en geniet van elke meter die me nu gegund wordt. En al hoor ik regelmatig (het is maar van gisteren geleden) ... waarom wil jij toch altijd nog lopen na wat je door maakte. Ik kan niet stoppen, en geniet nu dubbel omdat ik vreesde dat het voorgoed over was deze keer.
Ik kan dit niet uitleggen ... alleen lopers begrijpen dit!
joepie, ik mag terug proberen lopen !!!!!!!!!!!!!!!!
het is een tijdje geleden dat ik hier schreef, meer dan een maand om juist te zijn. Een bewogen maand! Een maand van ups en downs.
Begin september heb ik nog regelmatig gefietst. Zelfs mtb in bos en veld ging goed, nadat ik mijn schrik om te vallen op mijn knie opzij geschoven had. Ik wou immers de mtb tocht van de brandweer meerijden (11 september) Die tocht was normaal gezien 35 km ... gemeten door onze spuitgasten is dat 49 km ... maar allé, we kijken niet op een kilometertje of 2 - 3 - 14 meer! Het was prachtig weer en de tocht was heel mooi! Ik kwam door stukjes Zele waar ik nog nog nooit eerder was! Zeker voor herhaling vatbaar. Al was het op het einde tijd dat ik er was. Mijn knietje zei dat het genoeg geweest was.
De week erna was er de Hollewegenjogging in Hoegaarden. Alleen Tim zou de start nemen. Wat een verschil! Vorig jaar stonden we alle 5 aan de start! Dus konden we nu volop supporteren voor de plaatselijke vedetten, Ellen, Eric, Katrien, Joeri en Filip. Stefaan (ocharme) moest werken. De dag werd afgesloten met een (wat jaarlijkse traditie begint te worden) etentje. Super gezellig! Tot ik telefoon kreeg van mijn ma! " Of ik direct kon komen, mijn pa was niet goed!" Toen begonnen een paar ellendige weken! Pa werd naar Aalst gebracht, onderging 2 zware operaties op 1 dag (!) , verbleef 10 dagen op intensieve zorgen. Zweefde een paar dagen op het randje. Maar hij is "van ijzer" zoals nu blijkt! Hij heeft dit alles doorsparteld en zou binnenkort na 3 weken kliniek, het ziekenhuis mogen verlaten. Hij zal wel nog een tijdje op revalidatie moeten verblijven, maar dit zou waarschijnlijk in Zele kunnen gebeuren. Zo zou een eind komen aan 2 ritten per dag naar Aalst! Ja mijn auto kent zijn weg bijna alleen!
En nu iets heeeeeeeeeeeeeel anders! 29 september moest ik bij dr. Maes op controle! de grote dag! Zou hij zeggen dat ik terug mag lopen??? ... JAAAAAAAAAAAAAA !! Alles is ok, 6 maand na de operatie is wel nog maar de limiet om te mogen beginnen sporten, maar hij zei toch dat het kon. Hij vertrouwde op mij als "ervaringsdeskundige"!
Natuurlijk kon ik niet wachten en 's avonds legde ik mijn eerste meters af! Nadat alle start to runners weg waren en de kloddejoggers aan de toog hingen ... ik wou het alleen proberen die 1e maal. (alleen Steven was getuige) 2 x 100m - 2 x 300m met 100 m wandelen tussen .... belachelijk weinig, maar het gaf me een zo voldaan gevoel! Zalig! Ik mank nog, HR is veel te hoog, tempo is heel traag, en ik kan niet zeggen dat ik niets voelde ... maar het gaf me een kick! IK MAG TERUG LOPEN !
Vrijdag probeerde ik terug: 4 x 3" (= 400 m) met 30" tussen stappen Al iets meer. In de regen, but who cares! Ik heb altijd graag in de regen gelopen. Niets of niemand houdt me tegen als ik mag en kan.
Zondag: (4 x 1 ronde en 1 x 2 ronden buitenkant piste - 100 m wandelen tussen Met een stralend zonnetje als gezelschap. Ik voel wel dat het iets makkelijker wordt als ik wat langer blijf lopen. Altijd terug starten na het stappen doet pijn. Maar ik weet (en ja ik zal braaf zijn!) dat ik er nog moet tussen stappen.
Vandaag probeer ik mee te doen met de start to runners. Ze zitten einde week 3, dus dat moet lukken. Het regent terug, maar nog eens ... who cares!
Mijn pa.
ja ik was helemaal ... al zie je het maar voor de helft!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Een afstand waar ik vroeger mijn schoenen niet voor aantrok! 
Het was prachtig weer en de tocht was heel mooi! Ik kwam door stukjes Zele waar ik nog nog nooit eerder was! Zeker voor herhaling vatbaar. Al was het op het einde tijd dat ik er was. Mijn knietje zei dat het genoeg geweest was.
