deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
28-04-2010
verder revalideren
de dag na de controle dan met goede moed op de hometrainer "gekropen" Hoewel ik wist uit mijn vorige ervaring dat ik niet rond zou kunnen trappen, was het toch weer zwaar! Hoewel de kinetec 's middags op 95° stond, lukte het niet! In welke les maakten ze ons vroeger op school weer wijs dat je vanaf 90° kan fietsen ... weer eens bewezen dat theorie en praktijk soms ver uit elkaar lopen.
Na een paar minuten deed mijn hele lichaam pijn. De druk die ik zette was zo hard dat het bijna overeenkwam met steunen (en dat mag dan weer niet) Het werd een korte "rit" van 2' ! De dag nadien liet ik de fiets voor wat hij was. Het was ook immers nog maar 3 weken na operatie, terwijl ik vorige keer pas na 5 weken mocht beginnen fietsen. Rustig aan dus. De kinetec stond ondertussen op 105°
Zondag ondernam ik dan een nieuwe poging op de fiets. Het ging 3/4 rond , dus al iets meer dan mijn vorige poging. Ik drukte ook zo ver niet door, en het ging ontspannener. 5' volgehouden en daarna nog wat statische quadricepsoefeningen. Raar hoe eenvoudige dingen zoals je voet heffen met een kussen onder je knie, na 3 weken inactiviteit niet meer lukken. Het vraagt enorme concentratie en spiergevoel om die voet 1 cm omhoog te krijgen, maar na een aantal pogingen lukte het!
Maandag alleen kinetec, wel op 115° ... die machine kan niet verder meer !!! Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
Dinsdag eerst terug 115° kinetec en dan de fiets op! En ... het lukte! Ik kreeg de trappers rond! Wat een zalig gevoel! Eindelijk terug eens een normale beweging. Het zadel staat vrij hoog en rechts mag niet meetrappen. Dit heeft tot gevolg dat mijn lies al vrij vroeg een vermoeid gevoel kreeg. Maar toch 12' verder gertrapt. 7km/u! Ver zal ik zo niet geraken, maar het deed deugd!
Vanmorgen werd ik wakker en mijn hele linker kant voelde aan of ik gisteren (alleen met die kant) een marathon liep! Alles deed pijn! Opstaan en rechtstaan wordt steeds moeilijker. Mijn linker been dat zelf maar half is protesteert duidelijk tegen zijn zware taak. Ik probeer ook wat licht huishoudelijk werk te doen, zittend, maar af en toe moet je toch opstaan. En dat wreekt zich. Maar mijn oefeningen moeten doorgaan! Kinetec terug 1u30' op 115° en dan op de fiets. Het zadel ging 1 cm lager en dat voelde prettiger aan in mijn lies. De knie boog vlot tijdens het trappen! 15' en aan de super snelheid van maar liefst 10km/u ! Dus lager, sneller en langer dan gisteren ... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
Gisteren moest ik voor de 1e maal na de operatie op controle. Ik mocht tegen die datum een knieflexie hebben van max 90° Deze haalde ik op de kinetec, maar zou dat ook het geval zijn bij de dokter? Op de kinetec kan je die buiging geleidelijk halen, eerst wat opwarmen en zo. De dokter plooit in 1 keer door! Blijkbaar was ik er onbewust toch mee bezig of alles goed zou zijn, wat me een paar nachten een nachtmerrie opleverde!
Maar mijn zorgen bleken onterecht! Dr. Maes was heel tevreden! Geen zwelling (ik had bij mijn vorige operatie lang last van vochtophoping), en de naad geneest ook perfect. Oké, dan het plooien ... dat ging in één keer tot ongeveer 90° ("k moet eerlijk zeggen dat ik het uur daarvoor wel op de kinetec "opgewarmd" had ) Dus ook hierover was hij heel tevreden!
Ik kon ook nog vertellen dat ik helemaal geen pijn had, behalve op het einde als ik moet plooien, alles trekt tegen, maar da's normaal. In mijn kniegewricht zelf, voelde ik vanaf een paar dagen na de operatie niets meer. Dit heeft dan het positieve gevolg dat mijn spierkracht beter blijft. 6 jaar geleden had ik pijn bij elke beweging, en automatisch ga je dan minder bewegen.
Al bij al ... een heel gunstige controle. De arts was tevreden! En ik nog veel meer! En hij mocht tevreden zijn, want als het met mij vlot verloopt, wil dat ook zeggen dat hij prima werk leverde !
Gevolgen: Ik mag mobiliserend beginnen fietsen op de hometrainer. Uit ervaring weet ik dat dat eerste "fietsen" wil zeggen ... de trappers telkens een halve draai en terug, want rond dat lukt nog niet. Maar het feit dat je daar mee mag beginnen, schept moed! En het vult weer een stukje van de dag! Ik moet dus eerst al op 1 been op die fiets geraken, en dan trappen, alleen met links. Rechts mag nog geen kracht zetten, omdat ik toch nog 3 weken niet mag steunen. Verder mag ik statische quadricepsoefeningen beginnen. Al is kracht nu nog ondergeschikt aan mobiliteit. Het belangrijkste is dat die knie nu terug volledig kan plooien ... kinetec opdrijven tot boven de 90° .... ik herinner me een gevoel!
Normaal moest ik de brace die mijn been gestrekt houdt nog 3 weken dragen. Maar ik mag, als ik me er klaar voor voel, mijn nieuwe brace al beginnen dragen. (ja, 'k heb er van soorten gekregen!) Deze ontlast de binnenkant van mijn knie, dus de plaats van het letsel. Ik ga er toch nog een paar dagen mee wachten, niet alles gelijk!
Dr. Maes vertelde nog even, dat het niet evident is dat deze operatie (mozaikplastie) goed afloopt! Het wordt niet zo vaak toegepast en het geeft meestal niet zo'n goeie resultaten. Bij mij ziet het er nu voor de 2e maal goed uit. 2e zelfs nog vlotter dan de 1e! Dat resulteerde in zijn uitspraak ... jij bent een unicum !!
Vanaf vandaag vliegen we er dan met goeie moed weer in ... mijn programma voor vandaag: - een uurtje kinetec 95° - 20' op de hometrainer - statische quadriceps (even testen wat dat spiertje aankan voor ik een aantal zet)
1/3 van de tijd of 2 weken al niet gesteund. Mijn rechter quadriceps begint stilletje te slinken. Al 2 cm omtrek minder dan voor de operatie. ok, dat beloofd voor binnen 4 weken! Links daarentegen krijgt training genoeg. Omdat ik links ook al een kraakbeentransplantatie onderging, is die knie niet zo sterk om nu al het werk te doen. Dus ik beperk het stappen tot het meest noodzakelijke.
Het plooien gaat vrij goed. Op 1 week terug 20° bij. Vandaag haalde ik de 90° Het maximum van wat ik mag doen tot aan de controle bij Dr. Maes komende woensdag. Het gevoel zit goed. In de knie vanbinnen heb ik geen pijn, het zit hem vooral in het tekort zijn van de patellapees en quadrceps. Buiten de 90 minuten op de kinetec ligt dat been immers voor de rest van de dag en nacht gestrekt.
Al bij al gaat het herstel dus vrij vlot. Ben nieuwsgierig naar de controle van woensdag!
RONDE VAN ZELE !
gisteren ben ik dan voor het eerst in 17 dagen terug eens buiten geweest! Ronde van Zele wil ik voor geen goud missen! En het was weer prachtig weer! Dirk haalde me rond de middag op, compleet met krukken en rolstoel. Eerst ben ik meegereden op het parkoers. Een beetje supporteren voor de "sukkelaars", "Run 4 fun" en al mijn Kloddejoggers! Leuk was dat, zo kon ik even meegenieten van de sfeer onderweg. Van de stress helemaal vooraan, over het jeugdig enthousiasme bij de ploeg van Tim tot de ontspannen sfeer bij de joggers! Nadien werd ik "gedropt" in de brandweerkazerne. Ja, met een rolstoel moet je blijven zitten waar ze je parkeren Even later kwam "Run 4 fun" al binnen! Leuk was dat Tim slotloper was en zo over de eindmeet mocht lopen als 2e team in de 35 km. Een jong team, allemaal 15 jarigen! Tijd: 1u58' Kleine 10' sneller dan vorig jaar! Knap mannen! Terwijl de teams één voor één binnen liepen, kreeg ik wat "zittend werk" Zo kon ik me ook wat nuttig maken. Het was gespannen wachten op de aankomst van de "sukkelaars" (Stefaan, Filip, Eric en Hans) Toen ik hen laatst zag, liepen ze in 2e positie, op 6" van de 1e. Ze werden uiteindelijk 3e. Super prestatie mannen! 70 km aan bijna 20km/u Chapeau! Daarna kwamen de joggers binnen. Enkelen liepen de 35 km alleen : Lucas, Veronique en Jan, schitterend gedaan! De anderen liepen met 2 of 3 Namen noemen is altijd gevaarlijk, ik wil niemand vergeten, daarom ... kloddejoggers, een collectieve dikke proficiat! Ik was weer een fiere coach.
Met spaghetti en de nodige drank werd nog lang nagekaart. De "rode waanzin" galmde door de micro's. Binnenkort brult elke Zelenaar dit liedje weer mee. Het was een dag om in te kaderen. Ik was uitgeteld 's avonds, van de hele middag in die rolstoel te zitten, en de drukte. Maar 'k had hem voor geld willen missen! 'k zou heel graag zelf eens meelopen!
de 1e van de 6 "niet-steunen" weken zit er op! Nog 5 te gaan. Ze zijn nu te tellen op 1 hand, was als troost bedoeld, maar ja ...
Vorige zaterdag dus thuis uit het ziekenhuis. Na 2 slapeloze nachten daar, was ik blij te kunnen vertrekken. Eerst nog een bezoekje gebracht aan Ria, blijkbaar lagen we naast elkaar in de operatiezalen, en we wisten het niet. Het deed deugd in mijn "eigen" bedje te liggen. 't staat wel beneden, en 't is niet echt "mijn" bed, maar het ligt toch beter dan zo'n ziekenhuisbed! Die zijn blijkbaar ook allemaal gemaakt voor mensen die net iets kleiner zijn dan ik!
Na nog een oefensessie op de kinetec, en een bezoekje van mijn ouders, niet veel meer gedaan die dag. Ik was blij te kunnen slapen. 'k Voelde me toaal uitgeteld. En koorts kwam ook de kop opsteken. Dat was zo nog de eerste 4 dagen. Zondag kwam Freddy (verpleger) terug en die bevestigde mijn vermoeden ... gisteren zag ik er niet uit!
Hoe verlopen mijn dagen ... wel ... vrij ééntonig opstaan rond 7.30u. Ja als de 1e naar beneden komt, ben ik ook wakker dus. Ontbijten: niet zo gemakkelijk (dat geldt ook voor de andere maaltijden) Ik kan niet met mijn been onder de tafel en zit dus dwars, met mijn been op een stoel. Wassen! Een hele onderneming! Aan de lavabo, met 2 stoelen, of erger ... in de douche .. met een douchestoeltje en mijn been op een stoel uit de douche En je zal zien, altijd laat ik wel iets vallen ... al word ik handiger om mijn krukken te gebruiken voor allerlei zaken! Daarna kan de hele badkamer gedweild worden ... (sorry!) Dan de zetel in. Been op een stoel. Beetje amusement op de PC (ja tetris gaat al vrij vlot) en lezen. Mijn 1e boek van de millenium-triliogie is uit (mannen die vrouwen haten) Ik ben gisteren in nr 2 begonnen (de vrouw die met vuur speelde) Net voor de middag komt de verpleger langs. 6 weken spuitjes tegen flebitis. Mijn buik is net een speldenkussen en krijgt zo stilletjes aan een blauwe ondergrond! Na het middageten even rusten in bed, met mijn boek. En dan oefenen op de kinetec. Dat gaat vrij vlot. Momenteel plooi ik 15° verder dan 6 jaar geleden met mijn linker been. Maar gisteren werd het moeilijk. De 70° haalde ik wel, maar met veel pijn. Ook vorige keer was dat een kritiek punt, het duurde 7 dagen voor ik over die 70° zat! Hopelijk gaat dat nu wat vlotter! Je hebt dan het gevoel of alles vanbinnen los gaat scheuren! Na het oefenen ijs leggen, en terug de zetel in. Wat TV kijken, PC of lezen (ja 'k heb keuze hé ) Avondeten en terug in de zetel. Nog wat TV en meestal tegen 21.00u ben ik uitgeteld en ga ik in bed. Ik slaap nog niet direct, maar het liggen voelt dan prettiger. Ik word specialist om TV te volgen alleen op het gehoor !
Positief is dat ik merkelijk minder pijn heb dan mijn vorige kraakbeentransplantatie, het plooien gaat ook vlotter. Maar het meeste zal ik weten als ik mag beginnen steunen. Hopelijk blijft het dan ook zo possitief!
Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Weer eens de auto in richting ziekenhuis. Het was nog geen jaar geleden! Raakt een mens aan zoiets gewoon? Neen ,ik denk het niet! Om 9.30u moest ik er zijn, als 4e in de rij, dus het zou dik namiddag worden. Daar zit je dan, te wachten, honger, klein hartje, en toch ook een beetje opgelucht omdat er eindelijk iets aan gedaan wordt. Om 12.30u (vroeger dan gedacht) was het dan zo ver. Mijn voorganger was minder tevreden! Hij moest wachten, ik kwam in zijn plaats. Er kwam immers een firma die het materiaal leverde voor mijn kraakbeentransplantatie en die mensen gingen er om 13.00u zijn en bleven bij de operatie. Net voor je onder narcose gaat komen ze nog eens duidelijk vragen welk been het is en krijg je met alcoholstift een grote groene pijl op je been. Ik moet zeggen, dat geeft een geruststellend gevoel Nog even een infuus prikken, een laatste gesprek met de chirurg en dan ben je van de wereld ... Wat ze dan met je doen, wil ik dat wel weten?
Het volgende dat je weet is het moment dat je wakker wordt. Dank zij de klok voor mijn neus zag ik dat het ondertussen 17.15u was. Mijn 1e reactie was voelen of mijn knie in een plaaster zat ... JA ! Gelukkig, want dat wou zeggen dat de beide operaties gedaan waren. Eerst dus de artroscopie voor de meniscus en dan de kraakbeentransplantatie zelf. De orthopedist zou pas na de menisectomie weten of hij verder kon doen. Het was een opluchting die dikke plaaster te voelen, anders moest ik binnen 2 weken nog eens terugkomen!
Tegen rond 19.00u pas terug op mijn kamer. Ik denk dat ik onmiddellijk verder geslapen heb voor een tijdje , ik herinner me alleen nog dat Dirk er even was. En voor de rest weet ik ook dat als je om de 20' op je klok kijkt ... de nacht heel lang duurt! Telkens dacht ik uren geslapen te hebben, en telkens zei die klok dat het maar 10 tot 20' later was. Ik had die nacht nochtans weinig pijn, maar doorslapen was er niet bij.
Ook op vrijdag had ik vrij weinig pijn. Ik had immers een spuit gekregen die de knie 24 uur onder verdoving hield! De kinesist kwam en de kinetec ging meteen zonder problemen op 35°. Het begon dus pas goed op vrijdagavond! 's Nachts dus weer geen oog dicht gedaan. En de pijnstillers die ik kreeg hielpen even goed als snoepjes!
Maar ook die nacht ging voorbij en zaterdag voormiddag mocht ik naar huis. Eerst kwam mijn collega kiné nog eens langs met haar kinetec. Het feit dat ik er zelf eentje heb thuis maakte haar niets uit! Ik moest en zou eerst nog oefenen. Dus terug 35° gedaan.
Terug thuis is heerlijk, al is het voor mijn huisgenoten nu wel een lastige periode. Op mij kunnen ze voor niets rekenen, ik krijg zelfs mijn rechter kous niet aan! 'k Moet dringend lenigheidsoefeningen doen, oefenen op kous aantrekken met gestrekt been! Ik slaap beneden, al zeker voor 6 weken, de tijd dat ik niet mag steunen. Het is zoeken en creatief zijn om mijn plan te trekken in de badkamer.
De kinetec staat ondertussen al op 45° Ben eens gaan opzoeken hoeveel ik vorige keer deed. (ja alles staat genoteerd hoor, net als een trainingsschema) Nu kan ik vergelijken ... erg hé, zelfs hier duikt een competitiebeestje op ... linker versus rechter knie! Maar ik weet ook dat forceren geen zin heeft. Het moet goed genezen. Momenteel heb ik nog heel veel pijn. Slapen is tekens tot de pijnstiller uitgewerkt is. Voor 7 weken wordt mijn buik ook weer gebruikt als speldenkussen tegen flebitis. Maar elke dag zal het wat beter gaan, al is het maar 1° verder plooien, het is weer winst. Het is moeilijk, verschrikkelijk zwaar en op sommige momenten zie ik het echt niet zitten. Maar 'k moet er door. En weet je wat helpt? Een blik op mijn linker knie ... da's de beste stimulans die ik kan hebben!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
