deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
24-03-2010
1 april
Eindelijk kwam aan het wachten een eind en mocht ik op consultatie bij Dr. Maes. Die man twijfelde er niet aan. De vorige kraakbeentransplantatie was een succes, dus we gaan voor een 2e. Hoewel het een operatie is die niet altijd goeie resultaten geeft, is hij er van overtuigd dat het terug zal lukken. Ik ben sportief, soepele gewrichten, niet roker en ik sta 200% achter de revalidtie. Dat deed hem tot het besluit komen om het opnieuw te doen. Al is er deze keer wel een bijkomende facter. De meniscus (schokdemper van dienst) is ook geraakt. Dat is negatief. Maar we zien wel.
1 april is het dus zo ver. En het is spannend afwachten, want ik weet eigenlijk nog niet wat dan gaat gebeuren. Die dag wordt al zeker de meniscus aangepakt, en als het mogelijk is (niet te veel zwelling in de knie) meteen ook het kraakbeenletsel. Is het niet mogelijk, volgt een 2e operatie, 2 weken later! Ik hoop echt dat het in 1 keer gaat lukken hoor! De revalidatie duurt al lang genoeg zonder die 2 extra weken! 'k heb vandaag de school verwittigd dat ik waarschijnlijk dit schooljaar niet meer terug kan komen. 'k vind het erg voor mijn leerlingen, zo dicht tegen het einde nog een vervanger krijgen.
En nu is het dus de langste week uit mijn leven. Al wat ik kan doen is wachten, wachten en wachten! 30' huishoudelijk werk is al teveel, dan moet ik een uur bekomen in de zetel wegens hevige pijn. Het is prachtig weer buiten, maar om in de tuin te gaan zitten, nog wel iets te fris ... dus, ik zit binnen. Help ........ I wanna breek free !!! Ik wil lopen, fietsen, wandelen, buiten zijn ...
Hoe verging het me deze week? Maandag dus moeten bellen naar school met de boodschap dat ik langere tijd afwezig zou zijn. Helemaal niet leuk. Ik weet wel, ik vraag hier niet om, maar ik vind het helemaal niet leuk dat mijn collega's hiervoor moeten opdraaien. Hopelijk wordt er vlug vervanging gevonden. Het werd een dag in de zetel ... pc, lezen, TV ... en dan heb je het wel gehad. Een half uurtje strijken van op een stoel was een marteling. En koken, het kon net lang genoeg om iets op de borden te toveren.
Dinsdag ... zie maandag.
Woensdag : idem. Alleen keek ik er 's avonds naar uit om naar de training te gaan. Gelukkig woon ik maar 100m van het sportplein, dus ik geraakte er ! Een half uurtje rechtstaan, met mijn fluitje langs de kant, was al genoeg om terug stekende pijn te hebben. Op een kruk in de kantine kon ik even bekomen, had ik mijn krukken maar meegenomen! Met moeite ben ik terug huis geraakt!
Donderdag dan een bezoek aan de orthopedist. Ik had er naar uitgekeken, eindelijk zou iets gedaan worden aan de pijn. Was dat even een tegenvaller! Die dokter wou zich niet uitspreken over de behandeling van het kraakbeenletsel. Mijn meniscus wou hij doen. Dat was niet wat ik wou horen natuurlijk! Verder was die man ook totaal anti-sport! Hij lachtte me net niet uit toen ik te kennen gaf dat ik nog wou sporten! En op het eind vroeg hij "is dat lopen dan echt zo belangrijk ??" Ja, toen brak de veer bij mij! Die dokter had me totaal de grond ingeboord! Hij wees me er ook 3 x op dat ik AL 47 wwas !! Ja en dan ?? Daarbij kwam nog dat de operatie ging gedaan worden door een dokter die ik geen enkele keer zag. Oh nee, niet met mij!
Vrijdag dan een rotdag! Verwerken van de ervaring van de dag voordien. Die dag blokkeerde mijn knie ook 2 x. Nog een 3e maal en dirk ging me naar spoed voeren.
Zaterdag dan maar terug doorgebracht in de zetel.
Zondag: hemacoloop in Dendermonde. Ik schrijf me normaal nooit vooraf in ... deze keer dus wel ... en ja, ik kon niet lopen. Even heb ik wel een bezoek gebracht aan de beurs voor jogbegeeiders. 'k heb ook genoten van de prestaties van mijn atleten, zij het op krukken (nee, geen barkrukken ... echte! ). Ik ben wel niet kunnen blijven tot het einde (mijn onderdanen zegden dat het genoeg was) maar na 3 km was iedereen nog goed bezig. De uitslagen die ik nadien zag op fb, de telefoontjes en smsjes bevestigden het! Ben weer een fiere coach! Sommige hebben zichzelf overtroffen!
En terwijl ik dit schrijf, is het zondagavond. Beentjes in de zetel en laptop op schoot. Morgen weer een laaaaaaaaaaaaaange dag van verveling en afwachten. Dinsdag om 15.00u heb ik een nieuwe afspraak. Ik hoop dat ik dan meer weet. Zo kan het niet langer meer verder!
Vorige maandag werd ik lid van een faceboekgroep ... never, never, never give up ... da's ook altijd mijn motto geweest, dus, een groep voor mij! Dan krijg ik dinsdag de uitslag van mijn kniescan te horen ... zwaar kraakbeenletsel en meniscusscheur. Als het de 2e maal is dat je dit nieuws te horen krijgt (6 jaar geleden mijn andere knie, maar dan zonder de meniscus) wordt het wel even moeilijk om aan je motto van "nooit opgeven" vast te houden! Vandaag schrijft die groep : "Be positive about the future....because that is where you spend the rest of your life!!! " Ik moet er geen tekening bij maken zeker?
Ik had de diagnose "kraakbeenletsel" al ergens verwacht. Ik herkende het gevoel van de vorige keer. Als mijn knie dan ook nog begon te zwellen was ik eigenlijk al ergens zeker. Maar ik schrok van de omvang! Ik dacht dat het minder ernstig zou zijn. Daarbij komt dan nog eens die meniscusscheur. Het eerste gedacht dat bij me opkwam was: "nu is het gedaan!" Ik kan het niet meer opbrengen. Ik herinner me de maandenlange revalidatie vorige keer. En het duurde 5 jaar voor alles weer normaal was! Het was een hel! Als ik nu gewoon braafjes alleen mijn huishouden doe en mijn werk op school, hoef ik dat allemaal niet meer te doorstaan! Maar zo zit ik niet in elkaar! Daarbij komt dat ik er ook last van heb bij "gewoon" mijn schoolwerk. Ik geef praktijk (8 uur /dag) en dat gaat niet van op een stoel. Ik zit na mijn werk met tranen in mijn ogen in de auto van de pijn. Daarbij voel ik me nog te "jong" om helemaal niets meer te doen! Ik heb nog zoveel plannen die ik wil realiseren! Dus ... het zal weer een operatie worden.
Mensen vragen me dan: "hoe komt die kwetsuur?" Steeds krijg ik verwijtende blikken te zien en opmerkingen als ... je loopt veel te veel! Ok, na veel opzoekwerk en vragen aan mensen die het kunnen weten, kan ik alle schuldgevoelens van me afzetten! Gewoon lopen geeft geen kwetsuren als deze. Dit is een plaatselijk tekort van kraakbeen en geen algemene slijtage. Buiten het kraakbeen dat op 1 plaats weg is, is de rest van mijn knie volledig intact. Dus nee, geen slijtage. Die meniscusscheur die er nu bijkomt kan ik (denk ik) wel plaatsen. Sommige Kloddejoggers zullen zich nog wel de training eind december herinneren, toen ik op dezelfde training, 2x in dezelfde bocht slipte op het ijs. Ik ben toen hard op mijn knie terecht gekomen en ik weet dat ze toen verwrongen was. Maar op het moment zelf deed dat niet zo erg pijn.
Ik zie er enorm tegenop tegen een nieuwe operatie, maar toch hoop ik dat het zo vlug mogelijk zal zijn. Het moet toch, en dat wachten is ook niet leuk. Het zal dus de 4e keer worden dat ik me overgeef aan het onbekende! 'k zal vragen dat ze een ritssluiting steken deze keer, dat maakt het wat makkelijker in't vervolg!
Graag wil ik iedereen bedanken voor de morele steun die ik krijg! Zonder al mijn vrienden zou het nog een stuk moeilijker zijn. En bij een drankje in de kantine na de training vergeet ik eens alles. Ja, wees gerust, ik kan genieten van jullie prestaties hoor! Al loop ik veel liever mee, het doet me ook deugd te zien hoe jullie er voor gaan! Straks gaan de Kloddejoggers Dendermonde onveilig maken, (gisteren kreeg ik mijn nummer al via mail !!!!!! ) en het is zalig jullie voorbereidingen voor de ronde van Zele te begeleiden! Er is geen enkele groep atleten binnen onze club die zo enthousiast en zo gemotiveerd is als jullie!
na de inspuiting met hyaluronzuur van vrijdag even rust genomen. Maar dinsdag had ik er weer zin in! Spinning! Ik had het éénmaal eerder gedaan voor het goeie doel (Roparun) en dat was mij wel bevallen. Ik trok vol goeie moed naar een fitnesscentrum. Het spinnen op zich viel enorm mee, ik vind het wel leuk, maar heel zwaar. Alleen de opvang daar was niet echt professioneel. We waren met 2 vrouwen die voor het eerst kwamen en vielen in een groep met 18 mannen, compleet in koersuitrusting! Nu had ik ook wel een koersbroek aan, maar dat alleen telt niet! Je moet naar het schijnt ook nog trappen! Het was de aanpak van de lesgever die me eigenlijk wel stoorde. Hij had er geen enkele aandacht voor dat er mensen voor de 1e keer kwamen. Er werd niet in niveaugroepen gewerkt, dus we kwamen direct in een les samen met gevorderden. En wie mij een beetje kent ... juist ...! Ook viel zijn opmerking op het eind niet echt in goede aarde bij mij en de andere dame. Hij zei "Ze hebben de zon gezien, de vrouwtjes gaan beginnen komen ... ze denken er aan dat hun bikini terug moet passen!" Zoiets moet je echt niet zeggen tegen mij!
Ok, het spinnen op zich was leuk, ik heb er eigenlijk nog 3 dagen lang plezier aan beleefd ... ik voelde stijve spieren op plaatsen waar ik dacht geen spieren te hebben!
Woensdag ben ik begonnen met een nieuwe groep start-to-runners. Dat rustig lopen deed goed aan mijn stijve onderdanen. Al voelde mijn knietje elke stap die ik zette. Maar ik loop mee! Beginners hebben dat graag. Nee, ik ben niet zoals die lesgever in de spinning!
Donderdag rust ... wel gewerkt hé!
Vrijdag dan 's avonds om 20.00u onder de scanner in ASZ Aalst. Afwachten wat dat wordt, want die willen daar niets lossen Het einde van de dag was leuker .. het doopfeest van kloddientje, onze mascotte van de kloddejoggers. De plechtigheid had ik gemist, maar ik was net op tijd voor het dessert. Naar ik hoorde is aan pastoor Erik een roeping verloren gegaan! Jammer! En pépé Eddy (die eerder die dag met succes zijn 10 km brevet liep) en mémé Julie beloofden plechtig heel goed voor ons kindje te zullen zorgen! De zalving van peter en meter met boter (!) deed zijn werk! Nadien zijn we nog "even" blijven plakken in Zele ... om 3.30u hebben we in die zaak de deuren gesloten. Het was een toffe avond! Bedankt kloddejoggers dat ik coach mag zijn van die te gekke bende !!
Zaterdag dan eerst even uitgeslapen En dan eigenlijk een vrij luie dag gehad. Niets speciaals. Buiten wat boodschappen onder luid protest van mijn knie! 'k heb het 's avonds geweten!
Zondag was dan mijn planning om te gaan spinnen terug. Ik heb ondertussen gevonden dat in de passage wel in niveaugroepen les gegeven wordt. Dat is misschien veiliger voor mij. Al zal ik me moeten inhouden om niet te starten in de hoogste groep ... nee, ik mag niet! Maar ipv spinning heb ik zitten typen aan mijn blog... om hem daarna een 2e maal te typen ... ja als je dat niet opslaat ben je dat kwijt !!! Deze nacht ben ik verschillende malen wakker geworden met pijn, en heb dan maar wijselijk beslist om niet te gaan.
Als het lukt ga ik straks misschien even wat rustig loslopen op het gras, of in de praktijk de crosstrainer even martelen. Ik moet iets doen om die kilo's onder controle te houden! Ook in functie van mijn knieën. Ondertussen wordt het afwachten tot morgen, hopelijk heeft Dr. Peeters morgen het resultaat van de scan al binnen.
Damn ... en 't is zo'n prachtig weer! Ik wil lopen !!!!!!!!!!!!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Ik moet er geen tekening bij maken zeker?
En dan eigenlijk een vrij luie dag gehad. Niets speciaals. Buiten wat boodschappen onder luid protest van mijn knie! 'k heb het 's avonds geweten!
