deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
25-05-2013
Roparun met gemengde gevoelens ...
De laatste weken voor de start in Parijs kan je de spanning
voelen stijgen. Alles is in orde, iedereen is er klaar voor, reeds de 9e
editie, en toch blijft het altijd een avontuur.
De dag voor Roaprun kwam al slecht nieuws uit het kamp van
de organisatie. Eén van de motards die op weg was naar de start in Hamburg was
omgekomen in een ongeval. De minuut stilte aan de start ging door merg en been.
We waren daar niet live bij, maar het bekijken van de filmbeelden zorgde voor
een krop in de keel en kippenvel.
De weersvoorspellingen waren niet goed, om niet het woord slecht
te gebruiken! Dus vlug vrijdagavond nog een warmere slaapzak gaan zoeken! Maar
ik bleef er altijd in geloven dat het niet ging regenen. Waarom? Geen idee van.
Laat ons zeggen dat ik een voorgevoel had J
En ik geloof steevast dat de weergoden roparunners zijn! Ik kreeg gedeeltelijk
gelijk, Zele bleef gespaard van regen! Yes!
18 mei om 9.30u stond iedereen gepakt en gezakt aan de
brandweerkazerne. Ik vind het steeds een machtig moment als onze vrachtwagen de
hoek omdraait. Nu gaat het beginnen! Alle zakken in de juiste rekken de
fietsen opladen, nog even de verplichtte fotos en instappen!
De kolonne met de vrachtwagen op kop, het cateringbusje en
de lopersbusjes van team A en B zet zich in
beweging en rijdt nog even door Zele om dan de E17 te kiezen richting
Parijs.
Traditioneel is ons eerste basiskamp in Verberie. Een rustig
stekje aan het water. Daar eten we nog een laatste gezamenlijke maaltijd (een
dikke pluim voor het cateringteam!) Na
het eten worden de lopers ingetaped en gemasseerd. Ondertussen worden ook de
fietsen op de lopersbusjes gezet.
Tegen 17.15u is team A klaar om naar de start te vertrekken.
We starten om 20.09u maar je moet je als team 2u vooraf aanmelden. Ik zal dit
jaar als kiné van start gaan met team A.
In Dugny aangekomen gaan we ons eerst aanmelden om daarna een
bezoekje te brengen aan Radio Roparun om onze CD af te geven. Daar deze niet over een CD speler beschikten,
hebben we dan maar een live-optreden gegeven. Zanger Wim was immers mee als
chauffeur.
Tegen 19.30u stonden we dan in de gietende regen als verzopen
kiekens aan de start. Je moet daar 30 vooraf staan, en ja .. het regende! Nu
heb ik al een paar keer een start meegemaakt, maar deze stak er bovenuit wat
ambiance betrof! Polonaise en bootje varen op de grond in de plassen en de
gietende regen! Iedereen deed op één of andere manier mee. We kregen al bijna
spijt dat we moesten starten! t Was er gezellig!
Stipt 20.09u werden we op gang gefloten. Samen met 5 andere
teams (waaronder onze vrienden de Rode lopers) gingen we op weg voor onze 530
km !
Team A loopt 65,4 km tot in Vaucelle, waar team B staat te wachten.
Tegen 1.19u (precies op schema) mogen zij aan hun eerste etappe beginnen.
Team B verplaatst zich ondertussen naar Canizy waar de
cateringploeg wacht met een lekker ontbijt. Gebakken eitjes inbegrepen. En dan
eindelijk wat proberen slapen in de vrachtwagen.
Nadat team B zijn 69 km afgelegd heeft, staat team A al
terug klaar.
En zo gaat het verder, tot op de Coolsingel, 530 km !
Iedere schakel van de machine is onmisbaar om deze vlot te
laten draaien.
-
De chauffeurs moeten telkens na 1 km een veilige
en reglementaire stopplaats proberen vinden.
-
De fietsers wijzen de weg aan de loper en zorgen
voor zijn veiligheid en verlichting (en niet in het minste, morele steun!)
-
Het cateringteam moet tijdig klaarstaan om het
team dat aankomt van eten te voorzien.Ook moeten de lunchpakketten voor
onderweg klaar zijn
-
De kinesisten tapen en masseren hun handen en
armen murw. Als ze een team op de route vergezellen zorgen ze er ook nog voor
dat iedereen blijft eten en drinken.
-
De lopers leveren een prachtprestatie door
telkens weer (zonder veel rust) de kilometers af te malen.
- De vrachtwagenchauffeurs zorgen er voor dat ons logistiek punt altijd tijdig op zijn plaatst staat.
Neem 1 schakel weg en de hele machine stopt!
Op één van de rustplaatsen (Bohain-en-Vermandois ) sloeg het noodlot toe
voor mij. Toen ik uit de vrachtwagen kwam, besliste een trede dat hij moest
loskomen! Mijn voet vond dat niet leuk en reageerde daarop met een verrekking
van mijn ligamenten! Oorspronkelijk viel de pijn mee, tot tijdens de doortocht
in Zele ik had er zo naar uitgekeken om door Zele te lopen .. niet dus!
Gelukkig kon ik de fiets van Lieve gebruiken (bedankt hiervoor!) en kon ik de
doortocht toch meemaken.
En dat was weer een super ervaring! Ontelbare dolenthousiaste mensen
langs de route! Handjesklap en zorgen dat je recht blijft op je fiets ondertussen. Zwaaien naar bekenden
en onbekenden. Zele is echt Roparungek! Bedankt Zelenaren jullie zijn KANJERS!
(om het op zijn Hollands te zeggen )
Het zwaarste stuk van de route is het stuk na Zele. Je gaat de 2e
nacht in en in Zele wordt meestal de rust overgeslagen. Niet slim, maar wie kan
er slapen als er zon immens feest doorgaat!
De laatste 2 shifts zijn volledig zonder ondersteunende voertuigen. Dat
wil zeggen dat de lopers ook de fiets op moeten. Maar de warmte van de mensen
langs de kant en de Coolsingel die dichter komt, doen iedereen maar doorgaan.
Elke km wordt zwaarder, maar het adrenaline niveau stijgt! We zijn er bijna!
Nog even is er een onverwachte pauze als de Haringvlietbrug openstaat.
En dan is hij daar de Erasmusbrug Verschillende teams staan reeds aan
te schuiven om hun moment de glore mee te maken. Eén voor één mogen de teams
finishen en daarbij worden ze als echt helden binnen gehaald.
Tranen, blijdschap, fierheid, knuffels, zoenen, pijn, de emotie-meter aan de finish zou tilt slaan
moest die alles kunnen meten. Maar vooral heerst er blijdschap we did it !Samen werken-lopen-fietsenfeesten voor het goede doel geeft nog steeds een goed gevoel!
Voor mij was er geen finish dit jaar. Door mijn voet kon ik de 2,5 km naar de aankomst niet meer afleggen. Ik ben in het lopersbusje achtergebleven. Er zijn leukere dingen, geloof mij! Maar ik wou ook mijn voet niet slechter maken dan het was. Ik wist toen ook nog niet wat er juist aan de hand was. Bij thuiskomst was het richting spoed en RX ... Ik was blij dat ons team het zo goed gedaan had. Geen enkele loper liep een kwetsuur op, en tegelijk was ik wat triest ... de Coolsingel maakt het immers af!
Zoals gewoonlijk duurt het een volle week om af te kicken. Dit jaar had
ik er extra veel tijd voor. Met mijn voet in het verband kon ik weinig anders
doen dan de filmpjes en fotos steeds maar weer bekijken
Roparun het blijft een avontuur voor het leven !!!
Leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden
toegevoegd aan het leven
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
