Dat ik het vorige maand helemaal niet meer zag zitten, was in de vorige blog wel duidelijk. Maar het is nu wel weer eens bewezen, ik ben geen opgever. Hoe diep de put ook is, ik kruip er altijd op één of andere manier weer uit. Al 8 maanden sleept mijn blessure aan, dus het mag al eens gaan beteren.
Al heeft niet iedereen hiervoor begrip. De laatste tijd krijg ik reacties in de zin van ... je wil niet toegeven dat je oud wordt! En zoek een andere sport als lopen niet meer gaat ... Om de één of andere rede werkt dit dus averechts op mij. Ik word ouder ja, maar dat wil niet zeggen dat ik in mijn zetel moet gaan zitten. (ik moet wel fit genoeg zijn om nog minstens 10 jaar te werken!) En ik wil wel af en toe eens een andere sport doen, zolang ik ook maar kan lopen, want dat is en blijft mijn enige uitlaatklep.
De MRI wees uit dat er een zware ontsteking was van de symfyse pubis met botoedeem. Maar men bleef volhouden dat het van mijn rug kwam. Daardoor werd de ontsteking chronisch.
Een maand lang moest ik nu feldene slikken. En als dat geen soelaas bracht, werd het opereren. Maar gelukkig werd de pijn langzaamaan minder.
Momenteel ben ik terug aan het lopen. Niet ver en niet snel, maar wat doet dat deugd ! 5 tot 7 km in het zonnetje met de herfstkleuren rondom mij. Genieten is dat!
Ik voel dat het nog niet volledig weg is, maar het is een heel pak beter.
Voorlopig is een operatie dus afgewend. Maar ik moet nog 2 weken verder doen met die pillen. En dan zien we weer...
wordt vervolgd ...
|
