Toen ik in 1973 mijn eerste schuchtere looppassen zette, rond de Dries (voor de kenners in Zele) en op witte turnpantoffeltjes, had ik nooit kunnen denken tot wat het ging leiden.

Van een moeizame 400 m die in 3 keren werd afgelegd, naar vele podiumplaatsen, overwinningen, een Belgische titel en zelfs twee maal voor een tijdje Belgisch recordhouder bij de masters op de steeple.

Blijven trainen, weer en wind trotseren, steeds maar opnieuw. Elke gouden raad van mijn trainers ter harte genomen (bedankt Dolfken, Luc, Eugeen en Guy ) en vooral … nooit opgeven.

Toen in 2004 mijn knie het niet meer zag zitten en er een kraakbeentransplantatie volgde, viel de hemel op mijn kop. Met veel moeite bleef ik steeds maar opnieuw beginnen en toen het net een beetje beter begon te gaan, begaf mijn 2^e knie het en begon alles van voor af aan.

Maar ondanks mijn 2 opgelapte knieën kon ik blijven joggen. Al was het maar half zo snel meer als ervoor, ik was er nog bij!  Daarvoor ben ik  Dr Maes en Dr Peeters oneindig dankbaar , want ze hebben er voor gezorgd dat ik mijn favoriete sport nog 15 jaar langer kon blijven beoefenen. Bij mijn 1^e operatie heeft de chirurg me ook nooit kunnen zeggen hoe lang het goed zou blijven. Ik denk dat ik er het maximale uitgehaald heb. Het moment dat ik wekenlang niet mocht steunen op mijn been en in een brace zat had ik nooit kunnen denken dat ik nog aan de start zou gestaan hebben van een halve marathon, laat staan de Mont Ventoux bedwingen.

Een stom voorval door van een zeilboot te stappen heeft er nu anders over beslist. Sinds ik mijn linker knie bij dat maneuver  te ver geplooid heb, is het niet meer goed gekomen. Waarschijnlijk is mijn kraakbeen terug belast. Telkens ik wou lopen, al was het maar een half uurtje traag op de loopband, eindigde ik met een dikke knie.

Nog 4 maand heb ik me “geweerd zoals een duivel in een wijwatervat …” maar het heeft geen zin meer. Noodgedwongen moet ik toegeven  dat  na een “loop”baan van 45 jaar mijn knieën de strijd gewonnen hebben.

2 weken heb ik me erbij neergelegd. Ontgoocheld, depressief, geen zin meer ….

Maar bij de pakken  blijven zitten, zo zit ik niet in elkaar  … als we niet meer kunnen lopen, dan moet er iets in de plaats komen!

Fietsen? Ja ok … maar niet in de winter in het donker.

Zwemmen?  Neh … veel te nat!

Wandelen? Euh nee, of ja … waarom niet? Laten we dat proberen! Ik ben er nu een 2 tal maanden mee bezig en ik moet toegeven … ik begin er stilaan plezier in te krijgen! In het begin ging me dat veel te traag. 10 km lopen of 10 km wandelen … dat duurt net even langer!

Maar daar tegenover staat dan dat je veel meer van de omgeving ziet. Straten waar ik 100n keren voorbij gelopen heb … ik zie daar nu dingen die ik nog nooit opgemerkt had! Onderweg even goeiedag zeggen tegen koeien, schapen en paarden  J  Ja, waarom niet!  J

Een nieuwe hobby, een nieuwe passie … en ja hoor, ook tijdens wandelen kan je trainen … tempowissels en intervalletjes …. Sorry, ik zal het nooit afleren. Gemiddelde snelheid … km/u ? Een kilometertje verder? Ja, tegen die microbe bestaat geen medicijn!

Ondertussenn zijn enkele mensen ingeschreven voor een lessenreeks start to walk. En zoals ik vroeger meer dan 1200 start to runners gehad heb en mensen leren lopen heb … hoop ik nu evenveel mensen aan het wandelen te krijgen …

Wie zin heeft … geef me een seintje … you never walk alone!  J

04-03-2018 om 17:49 geschreven door Karine