deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
31-05-2015
20 km van Brussel en toch niet ....
Vandaag was het de 20 km van Brussel. Ja, ik was er ... maar neen, niet om te lopen.
Mijn blessure blijkt hardnekkiger te zijn dan eerst gedacht. Voor de kenners ... Pubalgie. Volgens de sportarts ... komt het weinig voor bij vrouwen, maar als het voorkomt ... is het hardnekkig! Yeah right! Als ik iets doe doe ik het altijd goed!
De oorzaak zou dus wel mijn val in februari zijn. Daardoor was mijn bekken scheef komen te staan en liep ik met een spieronevenwicht. Maar omdat ik toen nergens last van had (oorspronkelijk) ben ik blijven verder lopen. Ik deed zelfs extra veel km ! Het was lang geleden dat het zo goed ging. Maar de kruik gaat zo lang te water tot hij barst ...
Daar de behandelingen bij de osteopaat niet volledig het gewenste resultaat gaven, heb ik dan toch mijn sportarts geraadpleegd. Met bovenstaande diagnose. Deze week heb ik 2 spuiten gekregen. Nu een week volledige rust en donderdag de spuiten nog eens herhalen. Dan zou ik terug eens mogen proberen ...
Ik ben al dikwijls opnieuw gestart en heb al meermaals terug opgebouwd. Maar ik moet zeggen dat de moed mij nu toch ver in mijn schoenen zakt. De term "hardnekkig" hoor ik niet graag. en verhalen van collega lopers met dezelfde kwetsuur stemmen mij niet echt positief. Maar goed, we wachten volgende week af en blijven hopen ... Al heb ik momenteel nog niet zo veel winst.
Dus nu Brussel. Ik was er als supporter voor Ilse. Het was haar 1e deelname en omdat ik haar tijdens de trainingen hier naartoe begeleid heb, was het voor mij ook spannend.
De Bolero van Ravel klonk traditioneel door de luidsprekers ... het kanonschot klonk en 40.000 lopers kwamen in beweging ... en ja ik geef het toe ... de combinatie van die Bolero, dat schot en de herinnering aan vorig jaar toen ik daar ook tussen stond, deden mijn ogen vollopen. Lopers zullen dit gevoel begrijpen als je aan de andere kant van de nadar staat
Na 45 min kwam de 1e handbiker al binnen. Hoedje af voor deze atleten! Een kwartiertje later finishte ook de eerste loper (handbikers waren wel 15' eerder gestart) en van dat moment af volgden 80.000 loopschoenen richting finish. Beetje beroepsmisvorming?
Ilse deed het prachtig. Bij haar 1e deelname en op het zware parkoers van Brussel, liep ze onder de 2 uur. Heel goed gedaan!
Sofie zocht het ondertussen dichter bij huis. Kwestie van tijdens een eenzame training minder eenzaam te zijn, liep ze op de Bareldonkjogging in Berlare. Bekend terrein, maar 't was eens iets anders dan alleen door de Gratiebossen draven.
Daarna nog eens een ritje Kortrijk om een frigootje te leveren bij Tim die in de blok zit en de zondag was alweer om!
Ik kijk uit naar volgend weekend, en hopelijk staat het licht dan terug op groen en mag ik zelf terug mijn loopschoenen aantrekken ... wordt vervolgd ...
een maand later en na veel twijfels ...zijn we alweer vertrokken. Het heeft me 5 kwellingen bij de osteopaat gekost, maar het hielp! En dan mag het een beetje pijn doen. Volgens de osteopaat kwam mijn pijn in het bekken niet van mijn rug, maar was mijn val van 2 maanden geleden de boosdoener. Mijn rechter heupkam was hoger komen te staan met als gevolg een totaal verkrampte iliopsoas. En 5 martelingen later ... zijn we dus weer " on the road!"
De laatste maand beperkten mijn trainingen zich tot het proberen hoe het zat, omdat de osteopaat wou weten hoe ver we stonden. Een paar keer met tranen in de ogen na 1 of 2 km terug moeten stoppen. Toen het na 3 behandelingen nog steeds niet veel beter was, dacht ik even dat het er toch eens zou van komen, dat het afgelopen was met lopen. de arthrose en hernia's zouden er ook wel voor iets tussen zitten.
Maar na de 4e keer werd het plots beter. Ik kon weer 8 km redelijk pijnvrij lopen. En plots was de zin er weer om voor de zoveelste keer opnieuw te beginnen.
De bosloop in Linden leverde het bewijs dat ik er terug ga komen. zonder veel training maar met enorm veel "goesting" trok in gisteren met Sofie richting Leuven. Sofie zou (eveneens na 6 maanden blessureleed ) haar wederoptreden maken en omdat er ook een 4 km was besloot ik daar terug te proberen.
En natuurlijk liep ik geen 4 maar 7 km ... waarom kan ik toch ook nooit eens "neen" zeggen. 't was onder lichte dwang, maar 'k heb er geen spijt van hoor.
Het was een prachtig parkoers. Voor ons, "biljardveldlopers" vrij pittig. Maar toch kon ik een tempo van net geen 10 km/u als gemiddelde neerzetten. De vlakke delen en de bergaf gingen heel vlot om dan bergop langs alle kanten voorbijgelopen te worden. 'k Zal het nooit onder de knie krijgen.
Maar het was genieten! De zon scheen, het was een aangename temperatuur, veel lopers maar niet de massa. Net goed. We liepen langs velden, door bossen, over een hele resem brugjes, steeds op en neer. Zalig. Ik kreeg zelfs even het gezelschap van 3 paarden die dartel een stukje meeliepen. Wat moet een mens meer hebben op een zondagnamiddag!
7 km was genoeg. Ik heb de hele tijd proberen ontspannen lopen en dat is me gelukt. Er kon op het einde zelfs nog een sprintje af, wat me nog 3 plaatsen opleverde. Yes! En dat alles pijnvrij ... al voel ik nu wel dat ik gisteren iets gedaan heb waar ik nog niet echt klaar voor was
Sofie was ondertussen aan haar 2e ronde bezig en ongeveer 15' later liep ook zij al binnen als 2e vrouw. Ook Sofie heeft er enorm van genoten ... zeker voor herhaling vatbaar...
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
