deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
21-03-2010
ik haat dit!
Hoe verging het me deze week? Maandag dus moeten bellen naar school met de boodschap dat ik langere tijd afwezig zou zijn. Helemaal niet leuk. Ik weet wel, ik vraag hier niet om, maar ik vind het helemaal niet leuk dat mijn collega's hiervoor moeten opdraaien. Hopelijk wordt er vlug vervanging gevonden. Het werd een dag in de zetel ... pc, lezen, TV ... en dan heb je het wel gehad. Een half uurtje strijken van op een stoel was een marteling. En koken, het kon net lang genoeg om iets op de borden te toveren.
Dinsdag ... zie maandag.
Woensdag : idem. Alleen keek ik er 's avonds naar uit om naar de training te gaan. Gelukkig woon ik maar 100m van het sportplein, dus ik geraakte er ! Een half uurtje rechtstaan, met mijn fluitje langs de kant, was al genoeg om terug stekende pijn te hebben. Op een kruk in de kantine kon ik even bekomen, had ik mijn krukken maar meegenomen! Met moeite ben ik terug huis geraakt!
Donderdag dan een bezoek aan de orthopedist. Ik had er naar uitgekeken, eindelijk zou iets gedaan worden aan de pijn. Was dat even een tegenvaller! Die dokter wou zich niet uitspreken over de behandeling van het kraakbeenletsel. Mijn meniscus wou hij doen. Dat was niet wat ik wou horen natuurlijk! Verder was die man ook totaal anti-sport! Hij lachtte me net niet uit toen ik te kennen gaf dat ik nog wou sporten! En op het eind vroeg hij "is dat lopen dan echt zo belangrijk ??" Ja, toen brak de veer bij mij! Die dokter had me totaal de grond ingeboord! Hij wees me er ook 3 x op dat ik AL 47 wwas !! Ja en dan ?? Daarbij kwam nog dat de operatie ging gedaan worden door een dokter die ik geen enkele keer zag. Oh nee, niet met mij!
Vrijdag dan een rotdag! Verwerken van de ervaring van de dag voordien. Die dag blokkeerde mijn knie ook 2 x. Nog een 3e maal en dirk ging me naar spoed voeren.
Zaterdag dan maar terug doorgebracht in de zetel.
Zondag: hemacoloop in Dendermonde. Ik schrijf me normaal nooit vooraf in ... deze keer dus wel ... en ja, ik kon niet lopen. Even heb ik wel een bezoek gebracht aan de beurs voor jogbegeeiders. 'k heb ook genoten van de prestaties van mijn atleten, zij het op krukken (nee, geen barkrukken ... echte! ). Ik ben wel niet kunnen blijven tot het einde (mijn onderdanen zegden dat het genoeg was) maar na 3 km was iedereen nog goed bezig. De uitslagen die ik nadien zag op fb, de telefoontjes en smsjes bevestigden het! Ben weer een fiere coach! Sommige hebben zichzelf overtroffen!
En terwijl ik dit schrijf, is het zondagavond. Beentjes in de zetel en laptop op schoot. Morgen weer een laaaaaaaaaaaaaange dag van verveling en afwachten. Dinsdag om 15.00u heb ik een nieuwe afspraak. Ik hoop dat ik dan meer weet. Zo kan het niet langer meer verder!
Reacties op bericht (4)
23-03-2010
Knieën...
Hé Karine, ja knieën, je moet er me niet van spreken, onlangs zat ik ook van op de zijlijn toe te kijken hoe een ontsteking zou verdwijnen.( met vijf weken ontstekingsremmers te nemen-Tilcotil- en een prik.) Gelukkig kwam er geen operatie aan te pas. Ik wens je in elk geval veel moed, maar met de steun van je gezin én je doorzettingsvermogen overwin je gegarandeert ook dit wel weer! Sportieve groeten, Guy
23-03-2010 om 23:12
geschreven door Guy
22-03-2010
erg
wat een week heb je achter de rug. En dan nog met zo'n vreselijke dokter opgescheept zitten. Hopelijk vind je er een die je wél wilt en kan helpen en dat je vlug weer de oude bent...
22-03-2010 om 14:14
geschreven door Chris
dokters...
wat een kutdokter ben jij bij geweest zeg, direct een andere zoeken! Mag ik je Dr. Jan D'Anvers aanbevelen, daarvoor moet je wel naar het UZA in Antwerpen. Hij zou me aan m'n knie opereren vorig jaar (maar dan bleek ik zwanger te zijn). Ongelooflijk innemende man, to the point, maar met een hart voor sporters. En hij is in het UZA dé knie-specialist. Sportarts Peter Vervoort werkt steeds met hem samen. Je huisarts wil je misschien wil een doorverwijsbriefje schrijven?
Nog veel sterkte hé!!
22-03-2010 om 08:02
geschreven door Ruthje
21-03-2010
pffff
inderdaad ,hééél vervelend zo een rotweek,ik weet ongeveer wat het is,ik hoop voor je dat de miserie rap voorbij is. En al zeggen de dokters van niet ,je moet blijven sporten,dat houdt je jong van hart en geest,ook als de knoken niet meer meewillen,we blijven er in geloven,hoe moeilijk dat ook is ,. Ik wens je in elk geval héééél snel herstel!!!!!
Groetjes de bakker
21-03-2010 om 23:58
geschreven door marc lenaerts
Over mijzelf
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
