Na mijn allereerste ervaring met Roparun als teamcaptain in 2005, …  de 5 jaar doortocht mee organiseren …  en  het fietsen in 2011, … mocht ik nu mee met de Kloddelopers als kinesitherapeute.

Weer een heel nieuwe ervaring!

Zaterdagmorgen stipt 10.00u vertrok de stoet met traditiegetrouw Piet met onze vrachtwagen op kop. Daarna volgden de 2 lopersbusjes en het cateringbusje. Toeterend rijden we nog even door Zele, zwaaien de mensen uit op de Avil Geerincklaan, terwijl we kippenvel hebben van de loeiende brandweersirenes.

Ons eerste basiskamp is in Verberie. Op een heel mooi plekje aan het water, kunnen we in alle rust nog een laatste maal met het hele team samen eten. De catering leeft zich daar uit en verwent ons van aperitief tot dessert! Heel erg bedankt Guido, Frank, Veerle, Hedwig en Hilde!

Terwijl de rest nog eet, gingen de kiné’s (Mathias, Kurt en ik) al aan de slag met tape en massageolie. Al onze lopers worden preventief ingetaped, wat heel wat grappige reacties uitlokt bij onze Nederlandse vrienden! Gaande van jartellen (grappig want ze kennen dat woord niet), kousophouders en smeer! Sommigen vragen zelfs of ons team allemaal dezelfde kwetsuur opliep!

Tegen 15.30u vertrok team A (Jan, Jan, Steven, Hans, Mia, Dirk, Marc en Koen ) dan richting Parijs. Ze moeten daar 2 u vooraf aanmelden en we moesten starten om 18.30u. Omdat de info file aangaf, was tijdig vertrekken de boodschap. Ondertussen kan team B nog even rusten. Zij moeten immers de nacht in met een vrij lange shift. Terwijl bijna iedereen daar sliep heb ik een fiets “gepikt” en ben even in de buurt wat gaan rijden. Slapen was er toch niet bij. Veel te mooi weer! En veel te heet in de vrachtwagen!

De catering was intussen op weg naar Canezy om het 2^e basiskamp in terichten.

Team B (Filip, Patrick, Veronique, Annemie, Dirk,  Erik, Marc en Chris) vertrok tegen 23.00u naar hun eerste wisselpunt. Daar zouden ze het overnemen van team A die op hun beurt dan naar het basiskamp in Canezy trokken om te eten, te slapen en gemasseerd te worden. Ikzelf mocht met Piet mee in de vrachtwagen eveneens naar Canezy. Een leuke ervaring, hoog en droog in de “camion”  Dank zij Roparun ervaar ik verschillende vervoermiddelen:  een motor, een vrachtwagen .. ik eindig nog eens op een kameel!

Canezy is echt een speciale ervaring. Het is een plaatsje waar maar een paar huizen samen staan. Ik denk dat daar maar 1 x per jaar mensen langs komen … idd … de Kloddelopers! Dus Pinksteren is een hoogdag voor de plaatselijke bevolking! Petanque toernooien, cava, muziek, dans … het hoort er allemaal bij! Zelfs de “dorps-oudste” inclusief looprekje doet deftig mee. Ze stonden ons al op te wachten en droegen heel fier de t-shirts die ze vorig jaar als souvenir van ons kregen.  J

Na de 4^e wissel staat het basiskamp in Sebourg. Een strategische plaats vlak aan de route zodat we tijdens het eten de andere ploegen kunnen aanmoedigen. Even was er paniek toen we daar aankwamen … Onze vrachtwagen was door de Franse politie aan de kant gezet !!!! Op zondag mogen deze niet rijden in Frankrijk en Piet had niet het juiste formulier gekregen van de organisatie! Samen met hem nog 3 teams wier vrachtwagen aan de kant ging! Na lang onderhandelen was 1 agent toch bereid zijn goed hart te laten zien en iedereen kreeg het bevel het land zo vlug mogelijk te verlaten! Opluchting alom! Hopelijk heeft de organisatie hieruit iets geleerd en zorgen ze tegen volgend jaar voor de juiste papieren! Na 20 jaar organiseren zou dit toch al mogen!   So far so well … en eens op het basiskamp toverde Piet  dan ook een douche uit zijn vrachtwagen! Met een vernuftig systeem kunnen we dan douchen, terwijl de andere teams jaloers toekijken als ze voorbijlopen!  J  Nu met dit hete weer deed het dubbel deugd! Belangrijk in deze shift is ook de rust, want Zele komt er aan, en daar is de rust 0,0 !

De kiné’s gaan elk om beurt mee met een shift op de route om onderweg de geblesseerden op te lappen en te zorgen dat iedereen blijft eten en drinken. Heel belangrijk met het warme weer! Ik mocht de route naar Zele voor mijn rekening nemen! Tof!

Het was een heel leuk traject Edingen-Zele. Regelmatig zaten er hele families buiten om de roparunners aan te moedigen. Onze chauffeurs stopten dan altijd aan zo’n tafel om de mensen te plezieren en te laten genieten van een wissel. Via sms en roparunradio wisten we al dat ons een “feestje” stond te wachten in Zele … wat we daar mochten meemaken overtrof onze stoutste verwachtingen!

In Dendermonde viel de sfeer eigenlijk wat tegen. Op de terrassen zat nog een handvol mensen, en muziek was er niet op de Grote Markt. Dus ... ramen van het busje open, het Kloddeloperslied volle bak .. en in polonaise rond ons busje ... kwestie van de mensen op het terras even te laten meegenieten. De fakkel die onze loper bij het binnenlopen van Dendermonde kreeg, moest hij trouwens op het einde terug afgeven!

In Zele was het anders !!! Van aan het ronde punt aan de Europalaan ging het hele team samen op weg.  Lopers en fietsers, catering, chauffeurs en kiné’s. Allemaal lopend of op de fiets. Ik heb gelopen en het was zalig! Een massa mensen langsheen de hele route. Overal uitbundig enthousiaste aanmoedigingen. Overal had iedereen zijn best gedaan om versieringen te maken. En dan het Fonteinenhof! We moesten halt houden voor de tribunes … wat we dan meemaakten kan ik niet beschrijven. Je moet er bij geweest zijn om het te begrijpen. Iedereen ging uit zijn dak! Wat je dan voelt als je daar beneden staat … krijg er nog kippenvel van en menig stoere Kloddeloper had tranen in de ogen !!! Bedankt aan iedereen die hieraan meewerkte! Speciaal geen namen, want ik weet dat er een heleboel mensen aan meewerkten en ik zou niet graag iemand vergeten! En bedankt Zele … ‘k voelde me even in een droom!

Na deze feestelijke ontvangst ging team A op weg naar Antwerpen. Team  B kreeg een maaltijd in de brandweerkazerne. Ik kon daar vlug even douchen na het eten en dan terug masseren. Alle tape opnieuw aanleggen, want door het vele zweten kwam alles makkelijker las dan anders. Voor sommigen werd het ook moeilijk door vermoeidheid en opstekende kwetsuren.   Maar keurig op tijd kon iedereen weer vertrekken voor de 2^e nacht.

Ik mocht weer de vrachtwagen in. ‘k wou me groot houden en niet slapen. Ik vond het niet fait tov de chauffeur dat ik zou slapen. Hij was ook moe en moest wakker blijven. Maar slechts 1 uurtje slaap sinds zaterdagmorgen begon zijn tol te eisen. Soms moest ik vragen aan Piet wat hij nu weer gezegd had omdat zijn woorden niet meer doordrongen. Op een bepaald moment zag ik een loper inclusief borstnummer samen met zijn fietser op de autostrade lopen en fietsen! Toen we dichter kwamen veranderden die sponstaan in een verkeersbord !!!! Oeps … hoogtjid om even te slapen dus!

In Bergen-Op-Zoom, volgende basiskamp dan toch een uurtje kunnen slapen (het 2^e sinds ons vertrek) voor we de laatste loodjes zouden aanvatten. Terug de lopers startklaar masseren, iets meenemen als ontbijt in het busje en op weg. De lopers moesten nu ook op de fiets omdat het busje niet mee mag door Bergen – op – Zoom en verder. Met de 2 chauffeurs van dienst zijn we dan dat traject afgereden en op alle mogelijke plaatsen gaan kijken! Onderweg kwamen we ook nog 3 bekenden tegen die met een Zeelse vlag stonden te zwaaien … één van hen had een blauw-wit geruit hoedje …

Ondertussen stond onze vrachtwagen in Heyenoord. De laatste stelplaats. Een vriendelijke familie liet ons op hun bedrijf parkeren. We konden de poort op slot doen, zodat al ons materiaal daar veilig achterbleef.

Daar kwamen ook onze extra en frisse chauffeurs ons vervoegen. Zij nemen het over van onze chauffeurs op de terugweg. Echt geen luxe, want aan de finish is het vat bij iedereen leeg. Ze waren vroeg genoeg, zodat we deze mannen nog eens konden meenemen naar de laatste wisselplaats.

En dan zat het erop voor team A. Team B moest nog 31 km tot op de Coolsingel. Nog even trok team A naar de vrachtwagen om wat spullen op te halen en wat te eten, en dan … richting Coolsingel !

Daar is tijd om even iets te drinken op een terras. Na een telefoontje van team B dat ze op 4 km zijn, vertrekken wij dan naar het afgesproken punt aan het begin van de Erasmusbrug. Een volgende kippenvelmoment is als we onze mede Kloddelopers zien verschijnen en de hele groep, inclusief vlaggen op zoek gaat naar de eindmeet.

Wat over die streep gebeurt kan je je wel voorstellen … kippenvel, tranen, knuffels … en de foto natuurlijk!

Het avontuur zit er weer op … op de terugweg naar Zele is het heel stil in de busjes.  Weinigen (behalve onze nieuwe chauffeurs hoplelijk) houden zich wakker! Op de parking in Waasmunster wachten we dan nog even op de vrachtwagen om dan samen Zele binnen te rijden.

En dat het niet op kan in Zele weten we al lang! Weerom wacht een feestelijk ontvangst. Vrienden en familie staan aan het gemeentehuis en na de begroetingen en knuffels wacht ons nog een taak… de busjes en vrachtwagen opruimen en kuisen. Maar vele handen maken het werk licht … dus dat kan er nog even bij.

De roos die ik op de Coolsingel kreeg was voor mijn moeder. ‘k wou ze eerst drogen, maar ze heeft zondagavond 4 uur rechtgestaan om me te zien passeren dat ze die zeker verdiende!

En wat heb ik vandaag (dinsdag , the day after ) gedaan? Niets … allen afkicken en nagenieten. Filmpjes en foto’s bekeken. Alles nog eens opnieuw beleeft . En natuurlijk, ook dit blogje geschreven.

Roparunkinesist was voor mij weer een heel nieuwe ervaring. Ik vond het zwaar. Mede door het warme weer en enkele lopers die met blessures kampten. Maar we kregen iedereen steeds opgelapt en iedereen haalde de eindmeet … het zwaar, was moe maar heel voldaan !!!

Bedankt Kloddelopers voor het zoveelste fijne weekend! Bedankt doortochtteam en brandweer voor de mega-ontvangst! Bedankt Zele !!!!!!!!!!!!!!

https://www.facebook.com/photo.php?v=10150867275634825

29-05-2012 om 23:38 geschreven door Karine