deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
01-01-2010
grenzen verleggen
Dat 2009 een jaar was van vallen en opstaan, konden jullie al lezen in mijn jaaroverzicht. Dat er onverwacht nog een leuke afsluiter op het programma stond, was super! Stefaan had met Tim afgesproken om te gaan klimmen. Maar omdat Tim nog niet alleen in Brussel geraakt, werd ik dus chauffeur van dienst. Meteen trokken die 2 heren de conclusie dat ik dan ook maar zou klimmen! Ik dacht er nog niet aan! Ik met mijn hoogtevrees en nog nooit een kllimmuur aangeraakt, ging nu niet proberen in een zaal waar iedereen moeiteloos naar boven kruipt! Maar ergens kriebelde het toch om eens te proberen. Ik liet me overhalen! Eerst ging Tim eens tonen hoe het moest. Hij heeft het ook nog niet zo veel gedaan, maar gaat toch vlot naar boven. Op aanwijzen van stefaan wordt de juiste route gevolgd! 1 kleur ... en owee als je een prise in een andere kleur durfde nemen ... De leermeester was streng maar rechtvaardig :-D Dan was het mijn beurt. In moest me eerst in klimschoentjes wringen die een maat kleiner zijn dan mijn gewone maat. Dat hoort zo naar het schijnt! Begon me op dat moment al af te vragen waar ik aan begonnen was. Maar ik kon niet meer terug nu. oké, heel voorzichtig de 2 voeten erop, handen vast ... en dan is er maar 1 weg ... the only way is up ! Na een paar meter wou ik terug naar beneden. Oké, alles loslaten, en blind vertrouwen in de persoon die beneden staat. Dat is geen probleem! 'k vond het een geslaagde 1e poging. De spanning was wat minder. Terug de beurt aan Tim en dan ging ik weer. Deze keer tot bijna boven. En ... ik begon er zelfs al plezier in te krijgen! 'k heb nog een paar andere routes geklommen, en deze keren wel degelijk tot boven. Op het allerlaatste was het afzien! Alles was op. Mijn armen en handen voelde ik niet meer, maar heb toch doorgebeten en raakte boven! Ik wil nog eens .... ! :-D Kathleen en Geert leerden me dan hoe ik Stefaan kon beveiligen. Chapeau dat die me zomaar blind vertrouwde! Ik had dat immers nog nooit gedaan! Maar met de deskundige uitleg van 2 specialisten kwam alles goed. Eénmaal was het wel schrikken toen Stefaan uit een route viel en ik ineens 10 cm van de grond ging! Na die eerste keer was ik ook daar op voorbereid! :-D In de auto naar huis vroeg Tim of we nog terug gingen ... Vooraf hadden ze moeten zagen om me te overtuigen ... nu is dat helemaal niet meer nodig ... we gaan nog terug! Ik was weer een heel leuke ervaring rijker. Heb op de laatse dag van 2009 nog even mijn grenzen verlegd. 'k wil op hetzelfde elan doorgaan in 2010 !
The day after voel ik nu wel spierpijn op plaatsen waar ik geen spieren vermoedde! 't zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker!
Reacties op bericht (1)
01-01-2010
amai
alweer een nieuwe uitdaging,je weet blijkbaar van wanten,mooie pictures btw. groetjes en een spetterend 2010
de bakker
01-01-2010 om 14:15
geschreven door marc lenaerts
Over mijzelf
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
