deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
19-01-2014
2014 eindelijk op gang gelopen ...
ik zou mijn eerste blog van 2014 willen beginnen met een quote van mijn laatste schrijven in 2013.
Ik eindigde als volgt ...
" en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf het nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere "best friend" gevonden) Hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met een 15 km ..."
Tot daar de quote. Ja en zelfs met maar 2 dagen en 1 loop meer te gaan, mocht ik dat niet geschreven hebben, want het jaar is niet positief afgesloten dus.
Vol goeie moed begon ik op 30 december aan mijn 15 km loop. Het was een donkere maandagavond, maar 'k had er zin in. Het tempo zat goed en alles ging vlot. Tot op het 11 km punt. Het brugje op de dijk Zele-Lokeren. Het zand was wat uitgereden door fietsers en het ijzeren brugje kwam daardoor iets hoger te liggen bij het begin. En natuurlijk was het net iets te hoog voor mij. In het donker had ik de situatie niet goed ingeschat. Ondanks een hoofdlampje, was het niet licht genoeg. (ps: dat lampje is ondertussen vervangen door een super lamp van Petzl! Prima gerief!)
Voor ik het besefte lag ik op de grond. Wie dat brugje kent, weet dat het bestaat uit een ijzeren raster. En geloof me dat zijn messen! In mijn knieën staan mooie afdrukken van het rooster. En mijn 2 vingers zaten natuurlijk net in zo'n gaatje van de bodem. Ik voelde direct dat het niet goed zat. Even ben ik blijven zitten om de situatie in te schatten. Mijn beide handen bloedden hevig en mijn rechter wijsvinger deed pijn en begon direct dikker te worden. Mijn knieën waren verdoofd door de klap. en mijn elleboog deelde ook in de brokken.
Mijn broek was stuk en ik zag direct dat het een serieuze wonde was. Ik besloot de broek dan maar wijselijk te laten waar ze was. Mijn zakdoek rond mijn hand gebonden en proberen opstaan.
Dat lukte, en eigenlijk viel de pijn in mijn knieën op dat moment nog mee.
Maar daar stond ik dan, nog een dikke 3 km van huis! Dan maar te voet verder. En weet je wat het eerste was waar ik toen aan dacht ? "Miljaar ... nu heb ik mijn 15 km niet kunnen volmaken !!!! " Tja ...
Thuis de douche in en de wonden verzorgd. Dat werd een slapeloze nacht natuurlijk. Alles werd stijf en begon verschrikkelijk pijn te doen. Wat doe je dus de laatste dag van het jaar? Naar spoed gaan ...
Diagnose. Gebarsten vinger, diepe wonden in de knie en een blauwe elleboog. De vingers in een spalk, de knieën ingepakt en een tetanusspuit rijker kon ik terug naar huis. Gelukkig ben ik net iets onder de knie gevallen en niet recht er op. Ik heb al maar halve knietjes meer, dus zo een val , daar zitten ze echt niet op te wachten.
Het werd dus een heel rustige oud naar nieuw overgang!
Vrijdag 3 januari dacht ik voldoende hersteld te zijn om even te gaan lopen. Wat werd dat een opdoffer! Ik heb 1 rondje "volgemankt" Elke stap sneed door mijn knieën. Heel ontgoocheld terug naar huis.
Maar lang blijven we niet bij de pakken zitten. Zondag opnieuw. Wijselijk de loopband genomen voor exact de volle ... 100 meter !!! Het was nog slechter dan vrijdag. Dan maar de fiets op. Eén uur ofwel 25 km gepeddeld. Dat deed meer deugd. Afwachten wat dat morgen zou zeggen.
Ondertussen was ik terug aan het werk. Al is dat niet handig met twee gespalkte vingers! En onder het motto ... als ik kan werken mag ik ook lopen, heb ik dinsdag terug de loopschoenen aangetrokken.
5,5 km op de loopband. Het werd 2 km stuntelen en vechten tegen de pijn. Maar stilaan ging het beter. En na 4 km voelde ik zelfs niets meer! Eindelijk!
Dat was het sein om terug op te bouwen (ben echt de tel kwijt hoeveelste keer)
Donderdag 8 voorzichtige km in de gratiebossen. Kwestie van wat malser te vallen als ik terug tegen de grond zou gaan
Zondag 10 km met mijn loopmaatjes in het bos afgelegd.
En deze week met 33 km op de teller is het jaar 2014 echt op gang geschoten. (lees: gelopen)
Voor hoelang? Ik durf het niet uitspreken, maar feit is dat ik me ondertussen heb ingeschreven voor de 20 km van Brussel! Vooraf staan ook de Urbantrail in Antwerpen (maart) en de 10 miles (ook in Antwerpen in april) nog op het programma.
Wat het uiteindelijk zal worden? We zien wel. Maar na mijn loopje van 14 km vorige dinsdag zie ik het weer helemaal zitten.
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers