Toen ik in 2005 de 1^e Belgische roparunploeg vormde, wist ik niet waar ik aan begon. Gelukkig kregen we hulp van Sander, een man met ervaring, want anders weet ik niet of we de Coolsingel ooit zouden gezien hebben. In Zele was het een IMMENS feest met 2 kleine scoutstentjes en een 100 tal mensen om ons en de andere (ik dacht 75) ploegen aan te moedigen.  Over het traject door Zele stonden de ondertussen befaamde “vuurpotten” . Toen we dat de 1^e maal zagen, werd het muisstil in onze toenmalige bus. Kippenvel,' goosebumps"  over het hele lichaam. Als je het vergelijkt met de doortochten van de laatste jaren … het is een beetje gegroeid!

Dit jaar was het mijn 12^e editie. Ik dacht al veel gezien te hebben en veel meegemaakt te hebben, maar weer was het helemaal anders, en de goosebumps … die waren weer even groot als die allereerste keer … en dat wil al wat zeggen !!

Ik zou thuisblijven in 2016 en genieten op de tribune van de brandweer tijdens de doortocht. Maar toen kwam Sofie met de mededeling … wij doen mee met Magnetrol. .. kan jij even wat uitleg komen geven en helpen met de opstart? So far so good … maar nu blijken er toch wel geen kinesisten te werken in Magnetrol zeker !!!  En omdat mijn nekspieren om “neen” te zeggen nogal vastzitten, was de beslissing vlug gemaakt … ik zou dus meegaan met team Magnetrol. En heb ik daar spijt van gehad ? Nog in geen 1000 jaar !!!

Een heel nieuw team wil zeggen weer de stress van de “eerste keer”. De verwachtingen, de vragen, de onzekerheid, maar vooral … terug het vuur en het enthousiasme!  Alles, tot de eenvoudigste dingen, alles is weer nieuw.

Al van in oktober kreeg ik de eer om de lopers te begeleiden naar hun 1^e roparun. Een heel diverse  groep. Mensen met veel  en mensen met minder loopervaring. Dat maakte de uitdaging voor mij groter. Maar wat een motivatie bij iedereen! Het was een plezier om  elke maand tijdens onze gemeenschappelijke training de vorderingen te zien. Jammer genoeg kregen we ook te maken met blessures. Dat kan je nooit uitsluiten, want een roparun voorbereiding vergt het uiterste van een lichaam. Maar gelukkig konden we op een kanjer rekenen om ons op het laatste moment te depanneren! Klasse!

Stillaan kreeg het team vorm en voegden de fietsers, chauffeurs , collega verzorger en catering zich ook  bij het team.

In februari namen we deel aan de halve marathon in Axel. De tijden die de lopers hier neerzetten, zouden we gebruiken om de gemiddelde snelheid van team Magnetrol vast te leggen. En wat een succes! We gingen met de 1^e plaats bij de dames lopen en verschillende persoonlijke records werden daar gevestigd. En alsof het lot het zo wou, onze depannage loper was eveneens in Axel aanwezig. Na de inspanning de ontspanning … en die kwam in de vorm van een weekendje (lees feestje) in Terneuzen. En ik moet zeggen, er werd stevig gefeest … maar ’s morgens stond iedereen om 7.45u paraat voor een training. Toen wist ik al zeker dat alles goed ging komen! Karakter was er  !!!!

Een volgende uitdaging was onze avond- en ochtendtraining. Ijskoud was het, op het einde van de avondtraining zelfs smeltende sneeuw, maar we bleven doorgaan. Niemand klaagde! Want na een tas warme soep van onze catering hadden we het terug warm. Na een paar uurtjes (lees : 2 uurtjes) slapen in een bedrijf (ik in de kopieer kamer) gingen we terug op pad. De 62 km van de ochtendtraining werd met 2 x 3 lopers afgewerkt ipv 2 x 4  Maar dat alles met de vingers in de neus! Mijn vertrouwen groeide met de dag.

En dan was het zo ver! Hoewel ik al verschillende keren “op de route” was, had ik weer gezonde stress. Maar ik had volle vertrouwen in dit super team.

We vertrokken op de markt, samen met de 2 andere Zeelse teams. De Moerelopers en de Kloddelopers. Dat laatste team waar ook een stuk van mijn hart ligt, omdat ik mee aan de wieg stond.  Roparunteams zijn immers geen concurrentie, maar zij werken samen voor hetzelfde goeie doel!  Toch kreeg ik van iemand een opmerking dat ik van kleur veranderde … heel jammer vond ik dat, die persoon heeft denk ik de roparungedachte niet helemaal mee. Hoe meer teams, hoe meer mensen, en hoe meer we kunnen doen voor mensen met kanker. En welke kleur t-shirt je dan draagt maakt voor die mensen helemaal niets uit! Eerlijk? Die opmerking ontgoochelde me en beetje!  Ja, ik was  Fier om te zien hoeveel mensen uit Zele en omstreken zich inzetten voor het goeie doel. En een dikke pluim voor de Zeelse brandweer die weer het beste van zichzelf gaf! De raket was immens!

De 1^e deelname van team Magnetrol aan de Roparun verliep niet zonder slag of stoot. Dit team kreeg al direct een vuurdoop van formaat! Maar alles werd opgelost met kalm overleg en motivatie om die Coolsingel te bereiken.

Een fietsrek dat stuk gaat en tijdens het rijden van de auto valt (incluis de 2 fietsen die er op staan), een lekke band bij een fiets, een busje met een “batterij die kookt”  we kregen het allemaal. Mag ik in dit kader een dikke pluim geven aan de roparun depannage? Deze mensen hebben ons snel en vakkundig verder geholpen. Gelukkig gebeurde het op een moment dat onze lopers in run – bike moesten gaan, zodat de schade beperkt bleef.

Ik genoot onderweg van het landschap, de sfeer in het busje, het lekkere eten van onze cateringploeg,  … ik hield me bezig met .liters sportdrank shaken, kilo's koolhydraten voorzien, recovery bewaken, tapen en masseren ... masseren, buiten, masseren binnen en nieuw voor mij ... masseren in een rijdende camper ! Mijn beenspieren en evenwicht zijn ok nu! En ik genoot van de prestaties van onze lopers en fietsers. Die gingen en bleven maar gaan! Geen spoor van vermoeidheid … of toch, ze genoten ervan om nadien even losgemasseerd te worden.

Onderweg werden ook de nodige vriendschappen gesmeed met andere teams. Team 101 … bedankt voor de animatie onderweg. En wat een toeval dat we jullie ook in Zele tegenkwamen!

Hoe dichter de Coolsingel kwam, hoe uitbundiger de sfeer. Het logistieke team stond al aan de voet van de Erasmusbrug te wachten, totonzelopers er eindelijk aankwamen … en dan de ontlading! We did it !!!! Kippenvel, tranen, knuffels, felicitaties, bloemen, … het was er allemaal!

Op de terugweg naar Zele was het vrij stil … De vermoeidheid en het voldane gevoel maakte zich meester over de meesten van het team. Zelf kan ik nog niet slapen, dat zal nog even duren. Gedurende de hele roparun sliep ik 2 uurtjes, meer lukt me echt niet, en ja, dat voel ik nu nog altijd. Klinkt misschien raar, maar op die 3 dagen heb ik maar 1 x mijn schoenen kunnen uitdoen , dat was tijdens die 2 uurtjes slaap. Voor de rest niets geslapen en dus schoenen aan …

Ondanks de materiaalpech, is het met de mensen allemaal ok! Liever dit dan omgekeerd! Het was een editie om in te kaderen. Ik heb ervan genoten van start tot aankomst.

Ze zeggen altijd dat de 1^e keer de mooiste is. Dat klopt, maar “deze eerste keer” komt met stip naast mijn “allereerste keer” te staan ! … zeker weten!

Bedankt team Magnetrol voor de vriendschap, het vertrouwen, het teamgevoel … ik koester dit voor altijd!

19-05-2016 om 21:48 geschreven door Karine