FB staat vol met …”het jaar van …”  nee,  daar doe ik niet aan mee. Al is dit ook een overzicht, ik kies mijn hoogtepunten liever zelf. Het is ook een manier om even stil te staan bij het afgelopen jaar. Goed of slecht? Ik denk dat de balans dit jaar redelijk in evenwicht was.

Even terugblikken in mijn geheugen …

Januari …

Voor de goede orde moet ik hier even terug naar 30 dec 2013 …. Ik had  mijn jaaroverzicht al afgesloten, toen ik tijdens mijn laatste loop van het jaar kennis maakte met het ijzeren brugje op de Dijk naar Lokeren. Kapotte broek, knieën, vingers, ellebogen, blauwe heup en pols en een barst in mijn vinger waren mijn beloning! De laatste dag van 2013 bracht ik door op de spoeddienst. Januari begon dus in mineur. 2 pogingen om te lopen eindigden al na enkele honderden meter. Pas 7/1  lukte het me om terug 5 km te lopen. Maar het zou nog heel lang duren voor ik pijnvrij weer op pad kon. Tot op de dag van vandaag voel ik nog steeds een druk in mijn knie waar ik viel en is de huid nog gevoelloos. Maar dat houdt me niet tegen. De kilometers werden terug opgebouwd met het oog op de 10 miles van Antwerpen in april. En om de 2 weken begon ik met spinninglessen. Eens afzien op een andere manier.

Februari was een maand om in te kaderen. Wekelijk 3 – 4 tot 5 trainingen afgewerkt. Lopen en spinning. Duurloopjes tot 16 km. Waasmunster, Nieuwdonk, Gratiebossen, straat,  piste … alles passeerde de revue. Dat ik weer een jaartje ouder was ondertussen merkte ik niet eens.

Maart … maar zoals altijd, als het goed gaat, kan het niet blijven duren. 10 maart was een slippartij in het donker de boosdoener! Gevolg … verrekking in de hamstring. Natuurlijk net de week voor de urbantrail in Antwerpen waar ik samen met de joggers zou deelnemen. Die week me dus heel rustig gehouden en toch gestart. Mijn dij “gesoigneerd” met tape en een compressie tube. Tot km 6 ging het goed , en dan voelde ik een scherpe pijn. Mijn hamstring vond het blijkbaar minder leuk dan ik gedacht had. Er zat niets op om te voet de aankomst proberen te bereiken. Een vriendelijk agent, aan wie ik de kortste weg  vroeg, wilde me in een ambulance krijgen!  Tot 4 maal toe moest ik zeggen dat ik geen ziekenwagen nodig had! Hij bleef maar aandringen. Uiteindelijk liet hij me toch gaan …. En 1 km verder vervloekte ik mezelf dat ik zijn aanbod niet aangenomen had. De pijn werd erger en ik was bijna vervroren van de kou in mijn looptenue.  Het werd dus gedwongen rust. ’t Was al lang geleden hé … een mens zou wel te optimistisch worden! Dan maar de fiets op om een week later weer na 2 km aan de kant te staan tijdens een poging om in de Gratiebossen een toerke te doen. Weer te voet verder! Een hele week helemaal niets doen dan maar.

April …. Terug de loopschoenen aan! 27 april stonden immers de 10 miles op het programma. Al mijn kilometers die ik in februari opgebouwd had, waren terug weg! Voorzichtig proberen of miss Hamstring weer mee wou … en het ging goed.  2 weken voor Antwerpen haalde ik terug 17 km. Echter de basis was veel te smal om die wedstrijd zonder kleerscheuren door te komen.  Al liep ik 3’ sneller dan vorig jaar, het was 5 x doodgaan in de “konijnepijp”! Een klimmer zal ik nooit worden.

Mei … ondertussen was er een nieuwe uitdaging op het programma verschenen! Samen met Petra was ik ingeschreven voor de 20 km van Brussel. We zouden lopen voor het rode Kruis. Een extra motivatie. Er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben dan wij. Het sponsorgeld dat we ophaalden werd gebruikt voor mensen die zelfs geen zuiver drinkwater hebben. Daar tegen zijn onze problemen slechts luxe-problemen! Na Antwerpen dus even een weekje rustig aan om mijn knietjes te laten herstellen en dan terug de kilometers wat proberen opdrijven. En vooral … “heel blijven” Met 4 trainingen per week is dat voor mij altijd een risico. Maar het lukte en op 18 mei  trokken Petra en ik vol goeie moed naar Brussel. Mijn doel was finishen in 2u15’. Het werd uiteindelijk 2u08’ … super content. Maar ’t was verschrikkelijk zwaar. De temperatuur liep die dag op tot 28 graden. Tussen die gebouwen in Brussel voelt dat als 35°! Als je dan op 200m voor de finish nog iemand ziet liggen die nadien overleden bleek wordt die tijd relatief. Genieten en gezond blijven is de boodschap. Tijd is relatief …. Al denk je daar een week later weer heel anders over! Ja dit begrijpen alleen lopers !

Juni … Na Brussel had mijn lichaam even nood aan wat relatieve rust. Korte duurloopjes en spinning en vechten tegen een serieuse hooikoorts aanval die 3 weken duurde voor hij onder controle was. Ja als je wacht om medicatie te nemen tot de hooikoorts er is …. Ondertussen was ook mijn faciitis plantaris weer beginnen opspelen. Blijkbaar eisten de vele kilometers die ik liep op straat toch zijn tol. Eenmaal je een blessure gehad hebt, blijft het een zwakke plek. De Strassbourgsok werd weer uitgehaald en Dr. Peeters bracht met traumeelspuiten weer vlug beterschap. Net op tijd om een rondje te kunnen meelopen rond de Paalse Plas tijdens de opening van onze nieuwe winkel daar. Oeps … eigenlijk mocht ik nog niet van de dokter, ik moest nog 2 dagen wachten … (ja nu weet hij het ook  J  )  Maar ik was braaf en liep slechts 5 km ipv de geplande 10. Eind juni trok ik dan naar de Midzomerrun in Kortrijk. Ik wou de studentenstad van Tim wel eens zien op een andere manier. Ondanks ik in juni heel weinig liep, viel er een PR uit de lucht. Ik legde de 10 km af in 54’ (een post-knie-operatie record  J ) De trainingsarbeid van de voorbije maanden rendeerde dan toch nog. Kortrijk is een aanrader! Heel mooie stad die sfeervol verlicht was.

Juli … we waren terug on the road. Tot ik de 2e week van juli na een spinningles plots bijna niet meer op mijn voet kon staan. Ok, weer iets nieuws … een ontsteking van mijn tibialis posteriorpees. En door die voet te mijden tijdens mijn werk, kreeg ik ook vocht in mijn knie . 2 weken rust en 2 spuiten vocht uit de knie later kon ik terug op pad. Net op tijd om Oostenrijk onveilig te kunnen maken! Wandelen, fietsen, lopen, sauna … het stond allemaal op mijn vakantieprogramma in Bad Kleinkircheim. De volgende uitdaging was immers alweer een feit … samen met de collega’s van Runners Servicelab zouden we de 20 km van Parijs lopen! Binnen 3 maanden al! Voor mij dus vrij kort om op te bouwen. Maar ja … “neen” kan ik niet zeggen hé, dat weten jullie ondertussen wel al. In Oostenrijk werd elke dag gesport, lekker gegeten en de streekwijn uitgebreid geproefd. Meer moet dat niet zijn  J

Augustus … Nadat de batterijen weer vol waren door de reis, verliep augustus vrij vlot. Wekelijks 3 x lopen en rustig aan terug meer km doen. Zonder overdrijven. Ik hield het bewust bij max 3 trainingen want ik wou zonder blessures Parijs halen!

September … september verliep in dezelfde trend. Al probeerde ik regelmatig eens wat “heuveltraining” te doen. Brussel en Antwerpen indachtig weet ik dat ik telkens sterf als ik nog maar aan bergop denk! En Parijs is ook niet vlak. 21 september heb ik ook deelgenomen aan de Scott Off Road. Een trail van 13 km in het pajotteland. Voor mij een heel nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Met de modder tot in mijn oren waande ik me weer de crosser van vroeger  J  Al was het doodgaan de laatste 500m. Dank zij de support van collega Angelo en zijn vader heb ik het gehaald zonder die laatste meters te stappen.  Ik heb de hele melkweg gezien! Maar ’t zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker. Tot mijn grote verrassing haalde ik nog het podium bij 50+. Wie had dat ooit nog kunnen denken! Zowel Sofie als ik stonden op het schavotje! De week erna zorgde mijn goed ingebouwd GPS systeem er nog eens voor dat ik verloren liep in eigen gemeente en 19 km deed ipv de geplande 12. Ok … in Parijs zijn het er 20!

Oktober … 2 weken heel rustig aan gedaan. En dan 12 oktober, na het werk, de bus op en met 24 collega’s richting Parijs. Het was een supertoffe ervaring. Na een (voor sommigen heel korte) nacht de metro op richting start. En daar waren we niet alleen! We belandden in het laatste startvak. Voor mij niet zo erg, maar sommige snelle collega’s moesten wel even slalommen. Ik heb er genoten van de eerste tot de laatste meter. Het moment dat de Eifeltoren in het vizier kwam, kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam!  Al was dat genieten in km 18 wel relatief. Door kramp in mijn kuit moest ik  even wandelen, en om dan nog op gang te komen doet het pijn. Veel pijn … Maar ik haalde het in 2u02’  … maar liefst 6’ sneller dan in Brussel. Me happy !!! Die 2u zijn echt haalbaar. Ik wil daar onder duiken! Alle collega’s haalden de eindstreep en 24 medailles rijker trokken we terug naar België. Door mijn euforie, de week na Parijs, heb ik mezelf iets te weinig rust gegund. Ik ben dus geen 20 meer … dat wil mijn lichaam me al een paar maal vertellen … maar mijn gehoor gaat ook achteruit  ;-)  … Resultaat was dat mijn achillespees van zich liet horen.  Het werd eind oktober voor ik terug op pad kon.

November … Een maand van genieten. Loopjes tot 12 km. Regelmatig terug de spinningfiets op. Wisselende omgeving, sportplein (af en toe interval), waasmunster, de Ster, Gratiebossen. Niets moest, alles kon. Tegen eind van de maand, na een spinningles toch wel weer wat last van die vervloekte achilles. Zou het dan toch aan mij liggen?  ;-) Een leuke ervaring deze maand was een uitstap met de collega’s naar Engeland. We kregen de kans om het hoofdgebouw en de fabriek van New Balance (Flimby) te bezoeken. Het werd een gezellige 2-daagse. En natuurlijk gingen we daar ook lopen! Respect voor de mensen die de schoenen maken! Dan weet je pas wat voor droomjob wij hebben! De terugweg in het vliegtuig werd een beetje “Humsie dumsie” zoals de piloot zei, maar we kwamen heelhuids, zij het wel even ruw, terug op de grond. You can leave Cockermouth … but Cockermouth never leaves you ! Heel mooie streek. Ooit wil die nog eens gaan bezoeken … ik weet er een super hotel  J

December … er stonden 2 wedstrijdjes op het programma. De Citytrail in Lokeren en de Gaston Roelands 10K.  De run over de kerstmarkt en door de gebouwen in Lokeren was best leuk. 45’ op net geen 8 km met regelmatig hindernissen, daar kon ik best mee leven. Alleen, volgend jaar wel een hoofdlamp meenemen! Het is donker in het park! Gelukkig stonden er voldoende vuurpotten om de weg te vinden. Maar het blijft een risico als je niet ziet waar je je voeten zet.  De Gaston Roelands 10K Werd vervangen door de Midwinterrun in Gent. 10 km door het verlichtte Gent. Mooie loop. Met een tijd van 55’ en een 6^e plek W50+ kan ik best leven. Slechts 1’ boven mijn eerder dit jaar gelopen record. Als je weet dat we in Gent regelmatig stil stonden om met  4000 lopers over de smalle brugjes te geraken, ben ik tevreden. De rest van het jaar hoop ik de kilometers terug een beetje te opdrijven. Een nieuwe uitdaging staat immers in de startblokken … Met RSlab naar Egmond aan Zee. Ik pas voor de halve marathon. Deze komt voor mij te vlug na Parijs. Maar de 10 km zie ik wel zitten.  11 januari … Egmond … here we come!

2014 werd al bij al een heel goed jaar. Ik heb veel leuke wedstrijden kunnen doen. Ik heb grenzen kunnen verleggen. Mooie dingen gezien en leuke ervaringen opgedaan. Ik heb een droomjob met de allerleukste collega’s van de hele wereld J De kinderen doen het goed, Sofie en Ilse op hun werk en Tim studeert de pannen van het dak. De blessures die de kop op staken vielen meestal mee. En ja sommigen waren te vermijden, maar impulsief als ik ben kom ik wel eens iets tegen. En neen, na al die jaren zal dat niet meer beteren. Ik heb ook 2 ingrijpende beslissingen genomen dit jaar. Ik ben geen coach meer van de Kloddejoggers en neem momenteel geen opdrachten op me voor roparun. Het waren moeilijke beslissingen waar ik lang voor wakker gelegen heb, maar ik moest ze nemen.

Laat 2015 maar komen, ik ben er klaar voor. Maar eerst nog even verder genieten van deze Kerstdag, die ik gelukkig nog kan vieren met mijn ouders.

Merry Christmas and happy New Year for all of you!

26-12-2014 om 22:29 geschreven door Karine