deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
05-04-2010
kraakbeentransplantatie
Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Weer eens de auto in richting ziekenhuis. Het was nog geen jaar geleden! Raakt een mens aan zoiets gewoon? Neen ,ik denk het niet! Om 9.30u moest ik er zijn, als 4e in de rij, dus het zou dik namiddag worden. Daar zit je dan, te wachten, honger, klein hartje, en toch ook een beetje opgelucht omdat er eindelijk iets aan gedaan wordt. Om 12.30u (vroeger dan gedacht) was het dan zo ver. Mijn voorganger was minder tevreden! Hij moest wachten, ik kwam in zijn plaats. Er kwam immers een firma die het materiaal leverde voor mijn kraakbeentransplantatie en die mensen gingen er om 13.00u zijn en bleven bij de operatie. Net voor je onder narcose gaat komen ze nog eens duidelijk vragen welk been het is en krijg je met alcoholstift een grote groene pijl op je been. Ik moet zeggen, dat geeft een geruststellend gevoel :-P Nog even een infuus prikken, een laatste gesprek met de chirurg en dan ben je van de wereld ... Wat ze dan met je doen, wil ik dat wel weten?
Het volgende dat je weet is het moment dat je wakker wordt. Dank zij de klok voor mijn neus zag ik dat het ondertussen 17.15u was. Mijn 1e reactie was voelen of mijn knie in een plaaster zat ... JA ! Gelukkig, want dat wou zeggen dat de beide operaties gedaan waren. Eerst dus de artroscopie voor de meniscus en dan de kraakbeentransplantatie zelf. De orthopedist zou pas na de menisectomie weten of hij verder kon doen. Het was een opluchting die dikke plaaster te voelen, anders moest ik binnen 2 weken nog eens terugkomen!
Tegen rond 19.00u pas terug op mijn kamer. Ik denk dat ik onmiddellijk verder geslapen heb voor een tijdje , ik herinner me alleen nog dat Dirk er even was. En voor de rest weet ik ook dat als je om de 20' op je klok kijkt ... de nacht heel lang duurt! Telkens dacht ik uren geslapen te hebben, en telkens zei die klok dat het maar 10 tot 20' later was. Ik had die nacht nochtans weinig pijn, maar doorslapen was er niet bij.
Ook op vrijdag had ik vrij weinig pijn. Ik had immers een spuit gekregen die de knie 24 uur onder verdoving hield! De kinesist kwam en de kinetec ging meteen zonder problemen op 35°. Het begon dus pas goed op vrijdagavond! 's Nachts dus weer geen oog dicht gedaan. En de pijnstillers die ik kreeg hielpen even goed als snoepjes!
Maar ook die nacht ging voorbij en zaterdag voormiddag mocht ik naar huis. Eerst kwam mijn collega kiné nog eens langs met haar kinetec. Het feit dat ik er zelf eentje heb thuis maakte haar niets uit! Ik moest en zou eerst nog oefenen. Dus terug 35° gedaan.
Terug thuis is heerlijk, al is het voor mijn huisgenoten nu wel een lastige periode. Op mij kunnen ze voor niets rekenen, ik krijg zelfs mijn rechter kous niet aan! 'k Moet dringend lenigheidsoefeningen doen, oefenen op kous aantrekken met gestrekt been! Ik slaap beneden, al zeker voor 6 weken, de tijd dat ik niet mag steunen. Het is zoeken en creatief zijn om mijn plan te trekken in de badkamer.
De kinetec staat ondertussen al op 45° Ben eens gaan opzoeken hoeveel ik vorige keer deed. (ja alles staat genoteerd hoor, net als een trainingsschema) Nu kan ik vergelijken ... erg hé, zelfs hier duikt een competitiebeestje op ... linker versus rechter knie! Maar ik weet ook dat forceren geen zin heeft. Het moet goed genezen. Momenteel heb ik nog heel veel pijn. Slapen is tekens tot de pijnstiller uitgewerkt is. Voor 7 weken wordt mijn buik ook weer gebruikt als speldenkussen tegen flebitis. Maar elke dag zal het wat beter gaan, al is het maar 1° verder plooien, het is weer winst. Het is moeilijk, verschrikkelijk zwaar en op sommige momenten zie ik het echt niet zitten. Maar 'k moet er door. En weet je wat helpt? Een blik op mijn linker knie ... da's de beste stimulans die ik kan hebben!
Reacties op bericht (4)
07-04-2010
Respect
Hoewel je geen keuze hebt, toch respect zoals je iedere keer weer je terugvecht. Vanochtend zat ik nog te denken aan 6 jaar geleden. De knie in een stellage en dan toch weer aan het lopen slaan.
Hopelijk gaat de revalidatie nu weer zo als de eerste keer en kan je weer omhoog vechten.
Tot ziens bij de Ronde van Zele (hoop ik) of de Roparun doorkomst.
07-04-2010 om 08:11
geschreven door Sander
06-04-2010
start
ok, de operatie is achter de rug... vanaf kijken we enkel vooruit, dit is de start van een lange tocht maar één waarvan je weet dat je hem tot een goed eind zal brengen, gelukkig ben je de vechter die je bent want dit is nu super handig en het mag al eens minder gaan, de draad wordt toch telkens weer opgepakt, doorgaan Karine, je weet dat je het kan.. veel succes.
06-04-2010 om 13:46
geschreven door marnix
geduld
Wat een lijdensweg Karine. Maar ik meen te lezen dat je het allemaal al es hebt meegemaakt met je andere been én dat het door diezelfde operatie is goedgekomen. Dan heb je toch iets om naar uit te kijken. En je bent kinesiste, je revalidatie zal dus optimaal kunnen verlopen. Veel geduld en bijt maar af en toe es stevig op je tanden ;-)
06-04-2010 om 11:27
geschreven door Chris
amai
tja,Karin,ik zou voor minder depri worden,maar ik ben hééél blij voor jou dat alles goed verlopen is en nu op naar een goede revalidatie,zoals je zelf zegt ,niks forceren,maar jij als kiné weet wel wat je moet aanvangen,laat je maar es goed verwennen door je huisgenoten,t'is toch vakantie nu!!!! in elk geval ,hou de moed erin,en bij mindere dagen weet dat je collega's er zijn om je te steunen,veel sterkte!!!!!
groetjes de bakker(ook nog steeds op de sukkel ))
06-04-2010 om 09:04
geschreven door marc lenaerts
Over mijzelf
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
))
