De tweede dag in Petra begon voor ons om 07.00u. Nu hadden we wel een ontbijtbuffet aangezien er nog gasten waren aangekomen. Er werd ook weer een lunchbox klaargemaakt, en daar gingen we weer, nu met lichte pijn in de voeten van de dag ervoor. Vandaag stopten we wel even bij de bakker voor 3 broodjes (en dat voor 0.30JD!). In deze bakkerij vielen de broden ook letterlijk uit de lucht!

Aangezien we de dag ervoor al veel hadden gezien van het park, gingen we nu op zoek naar alternatieve wandelwegen. Machteld had in haar Lonely Planet gelezen dat er ergens een weg naar de top van berg moest zijn, waar je dan kon neerkijken op de Treasury. We wisten niet goed waar deze lag, maar begonnen toch aan onze klim naar boven. Nadat een paar verwoede pogingen om de absolute top te bereiken steeds weer op een dood spoor strandden, besloten we maar halt te houden op een mooi plekje net onder de top. Ook hier hadden we een mooi uitzicht op de oude stad.

Na een lange rustpauze begonnen we aan onze afdaling, en bezochten we de koninklijke tombes en de andere naburige tombes.

Daarna zetten we koers naar het slangenmonument. Dit lag in het zuidwesten van het park, ver weg van de andere bezienswaardigheden. Na een wandeling van een dik uur kwamen we aan bij een bedoeienendorp. De bedoeienen leven hier nog in de rotsen, maar maken er toch een mooie thuis van.

Een jongen op zijn ezel kwam ons voorbijgereden, en hij wees ons de weg naar het monument. We staan er ook telkens van te kijken hoe goed hun Engelse taal is, zelfs van de bedoeienen. Niet dat ze volzinnen kunnen zeggen, maar ze begrijpen toch best veel. We hielden halt in de schaduw van een grote rots, en aten er ons lunchpakket op. Ondertussen kwam er ook een (jonge) bedoeienenvrouw bij ons zitten. Ze had net haar geiten naar de woestijn gejaagd om er te gaan grazen. Ze kwam 5 meter langs ons zitten, en nodigde ons uit voor thee, en vroeg vanwaar we kwamen. We bedankten vriendelijk voor de thee, en zetten onze weg verder op zoek naar het slangenmonument. Na korte klauterperte kwamen bij iets uit wat op een slang leek. Ietwat teleurgesteld in het monument keerden we terug naar de oude stad. Maarja, het eindpunt kan nooit zo interessant zijn dan de weg ernaartoe.

In de oude stad bezochten we nog enkele ruines die we de dag ervoor waren overgeslagen, zoals de kerk met de blauwe zuilen, en het kleine museum (1 kamer groot).

We kwamen ook de Britse vrouwen tegen. Een van hen had een halsketting gekocht, en nu kwamen de verkopers achter haar aan om nog meer te verkopen. De verkopers zijn eigenlijk best wel vriendelijk, maar op den duur begint het echt wel vervelend te worden om al die kraampjes af te wijzen. En ze hebben altijd en overal wel 'Happy Hour' of een 'special price'. Zelf kochten we toch ook een koelkastmagneet om bij ons thuis op te hangen. We zagen ook een standje van een westerse vrouw die getrouwd is geweest met een van de bedoeienen (http://marriedtoabedouin.com/index.html). Ze leeft nu nog steeds samen met de bedoeienen, maar haar man is helaas overleden.

Nu we alles in het park gezien hadden, zochten we een alternatieve weg om het park te verlaten. We hadden nu immers de Siq al 3 keer doorlopen, en er zou een andere uitweg zijn ook. We wisten niet exact waar die lag, dus moesten we nog even zoeken. We starten onze weg noordwaarts, en kwamen uit bij de christelijke tombes. Volgens het plannetje dat we hadden, was dit niet de juiste richting. We volgden toen maar de wadi, een opgedroogde rivierbedding. Hierin hebben we overblijfselen (botten en vel) van wel 3 geiten gezien.

Na verloop van tijd kwamen we weer uit bij een bedoeienen nederzetting. De kinderen kwamen ons tegemoet, en probeerden wat steentjes te verkopen. Maar de weg splitste hier, en we wisten niet goed welke richting op te gaan. We zagen nog andere mensen komen, en lieten hen voorgaan terwijl wij een drinkpauze inlasten. Toen de andere mensen gepasseerd waren, gingen wij ze achterna, in de hoop dat zij dezelfde weg opgingen. Toen we langs een huis passeerden, kwam er een (stomme?) man naar buiten, en die wees ons de andere richting aan. We vertrouwden hem meer, ook al omdat dat ons logischer leek als we ons ongedetailleerd plannetje bekeken. Wij volgden het advies van de man, en al snel bleken we op het juiste pad te zitten. We kwamen terecht in een nieuwe Siq, maar deze was vele smaller dan de grote aan de ingang. Op sommige plaatsen was deze maar een halve meter breed, zodat je jezelf erdoor moest persen.

Ook was deze Siq op enkele plaatsen geblokkeerd door grote rotsblokken, zodat we een heus hindernissenparcours moesten overwinnen. Maar er is geen berg te hoog, of geen dal te diep voor ons, dus we klauterden en klommen onze weg verder over de rotsblokken.

Verder was het nog een aangename wandeling door deze Siq, en we kwamen uiteindelijk uit bij de ingang van de grote Siq.

Het was alweer een vermoeiende dag geweest, met lange wandelingen (langer dan eerst gedacht), en dus wilde we een taxi nemen naar het hotel. De eerste taxichauffeur vroeg 5JD, en de tweede zou het wel voor 3JD. De dag ervoor betaalden we 1JD, dus nu hadden we iets van verrekt, we lopen wel terug. In het hotel namen we weer een douche om het stof af te spoelen, en doken we het bed in voor een uiltje te knappen.

Een uurtje later stonden we weer op en gingen we op zoek naar eten. Omdat we hierna naar de woestijn zouden gaan, en dan weer bedoeienenkost moesten eten, gingen we nu naar een pizzatent. We hadden allebei grote honger, en dus bestelden we allebei een grote pizza. Nadat Machteld de tomaten uit haar pizza had gevist, smulden we van ons eten. Daarna gingen we op zoek naar een pintje. En dat was niet zo gemakkelijk aangezien Jordanie een Arabisch land is. In de restaurants hebben ze wel alcoholvrij bier, maar dat drink je ook niet voor de lekkernij (heeft Tom de dag voordien geprobeerd). We zijn toen in de bar van een groot hotel gaan zitten, dat was ingericht als Irish Pub. We bestelden er een grote Carlsberg (omdat ze geen Belgisch bier hadden), en lieten het ons smaken.

Daarna volgde de terugtocht naar het hotel, waar de Britse vrouwen ook weer aangekomen waren. We hoorden hen uit over hun dag, en vertelden hen onze plannen. Die bestonden erin om de volgende dag al vroeg te vertrekken, en dan naar Wadi Rum af te reizen.

Nadat we onze komst naar Wadi Rum hadden bevestigd, vroegen we de receptionist om de buschauffeur te vragen of hij de volgende dag zou rijden. Hij rijdt immers alleen maar als zijn bus vol zit. Gelukkig zitten we nu in het hoogseizoen, dus zou hij ons om 06.20u komen ophalen aan het hotel.

's Morgens hadden we dus weer vroeg ontbijt, en om 06.20u stipt kwam de bus bij ons hotel langs. Wij stonden hem buiten al op te wachten, en sprongen dus direct in de bus. Dat was wel anders bij de volgende passagiers (Amerikanen). We hebben een half uur op hen moeten wachten omdat ze nog steeds in hun bed lagen. Als uitleg zeiden ze dat ze een verkeerd uur hadden meegekregen. Nadat ook zij waren opgestapt, reed de bus verder en pikte nog enkele dorpsgenoten op. Wanneer de bus volzat, rekende de zoon van de chauffeur af, en stapte die uit. De bus zette koers richting zuiden, met als bestemming de woestijn in Wadi Rum.

14-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na dik 2 uur rijden (rond 15.00u) kwamen we aan bij het centraal busstation van Wadi Musa. Centraal busstation is misschien een groot woord, want het was niet veel meer dan een open parkeerruimte waar een paar bussen stonden geparkeerd. Een chauffeur van het “Valentine Inn”-hotel stond op de bus-parking mensen te ronselen die nog niets geboekt hadden. Dat is blijkbaar wel meer de gewoonte hier, want iedereen kan je hier wel verder helpen met de verdere uitstippeling van je reis. De chauffeur was zo vriendelijk om ons voor 1JD naar ons hotel te brengen. Onderweg probeerde hij ons natuurlijk nog te overtuigen om naar zijn hotel te komen, maar wij bleven voet bij stuk houden. Machteld houden ook gelezen dat de rating (reviews door andere gasten) voor zijn hotel niet zo hoog was.

De chauffeur zette ons af aan het Qasr-Al-Bint hotel. De receptionist stond ons al op te wachten, en zonder boe-of-bah werden we naar onze kamer gebracht. Van een ongewone check-in gesproken.. De kamer was ‘very basic’, maar meer dan een bed en douche hadden we eigenlijk ook niet nodig. Omdat we toch wel wat moe waren van de lange busritten, ploften we direct in bed. Niet veel later waren we dan ook allebei ingedommeld.

Na een korte ‘power-nap’ gingen we het dorpje verkennen. We wandelden door de straatjes en tussen het drukke verkeer, terwijl de duisternis inviel. Vele mensen keken ons aan of na, maar de meesten waren toch wel zo vriendelijk om goeiedag of ‘welcome’ te zeggen. Bijna aangekomen aan het hotel kwamen we uit op een gezellig restaurantje. Volgens de Lonely Planet, onze reisgids, was het zeker de moeite om hier eens binnen te springen. Wij namen de tip aan, en in plaats van binnen te springen, gingen we buiten op het stoepterras zitten. Ze serveerden hier diverse lokale Bedouine-gerechten, allemaal met zeer exotische namen. Maar goed dat er bij ons op het werk ook twee Arabieren werken, die af en toe ook wel eens iets meebrengen. Zo hadden we toch al een beetje een idee wat te verwachten. We kozen allebei voor de ‘Maglouba’, een gerecht van gestoomde rijst, kip en groenten. Het betekent ‘ondersteboven’, en dat is ook letterlijk wat ze doen. Wanneer alles gaar is, halen ze de kookpot van het vuur, en draaien ze deze om op een grote plaat.  (zie link: http://bedouinhistorydesertsafari.wordpress.com/2010/09/01/making-maglouba). En speciaal voor ons kregen we een speciale prijs . Op de weg terug naar huis kochten we ook nog enkele flessen water in een klein kruidenierzaakje. In het hotel kregen we ook nog lunchboxen aangeboden voor de volgende dag, en werd het tijdstip voor ontbijt vastgelegd op 06.30u. Daarna was het tijd voor ons om te gaan slapen.

We verblijven in een dorpje genaamd Wadi Musa (http://en.wikipedia.org/wiki/Wadi_Musa). Dit dorpje ligt het dichtst bij Petra, een oude Nabateaanse nederzetting. De economie van het dorp draait daarom ook vooral rond het opvangen en voeden van de vele toeristen. ‘Wadi Musa’ is arabisch voor ‘de vallei van Mozes’. Mozes zou door deze vallei zijn gepasseerd, en zijn volk van water hebben voorzien door een rots in twee te splitsen met zijn staf. De Nabateanen hebben in Petra kanalen gebouwd om het water van deze bron naar de stad te leiden. De stad Petra werd ergens in de 6^e eeuw v.C. gesticht, en was de hoofdstad van het Nabateaanse Rijk. Het is al eeuwenlang bekend om zijn uit-steen-gehouwen-architectuur en zijn water-wegen-systemen. Sinds 1985 maakt het deel uit van UNESCO werelderfgoed. In 2007 werd de site ook opgenomen in de lijst van de 7 nieuwe wereldwonderen.

Het park opent zijn deuren om 06.00u, maar om het toch een beetje menselijk te houden, we immers ook op vakantie, besloten we om 06.30u te gaan ontbijten. En dat was ook wel een beetje vreemd. Geen buffet of iets dergelijks, maar er was 1 tafel gedekt voor ons, voorzien van het hele ontbijtmenu. Blijkbaar waren wij dus de enige gasten in het hotel die dag Het ontbijt was best goed, en we smikkelden dan ook alles naar binnen. Het verse sinaasappelsap had wel een vreemd poedersmaakje, maar voor de rest was alles op en top. Na het ontbijt gingen we te voet naar het park, een half uurtje bergaf stappen naar de poorten van Petra.

Aan de inkom van het park kochten we ons een toegangsticket voor twee dagen. Het heeft wel een vreemde prijsindeling: als je 1 dag komt, betaal je 50 JD pp, daarna komt er 5JD voor elke additionele dag bij (http://petrapark.com). Jordaniërs betalen ook maar 1 JD om het park binnen te komen (het loont dus precies om u te laten naturaliseren J). Na de inkom kom je al snel paardenmenners tegen die je een ritje in een koets aanbieden. Ze zeggen dan wel dat het in de inkomprijs is inbegrepen, maar blijkbaar vragen ze achteraf toch een tip omdat het paard toch ook moet eten… Wij lieten dit aanbod links liggen en zetten onze tocht verder. Het was nog zo’n 20 minuten stappen tot aan de ingang van de Siq, en onderweg zagen we al de eerste tombes en facades. Bij de meeste bezienswaardigheden stond ook een bord met meer uitleg, zodat je meer kwam te weten wat je zag.

rotspartijen in Petra

De Siq is de smalle kloof die de ingang vormt naar het oude stadsgedeelte. Deze kloof werd vroeger gebruikt om de karavanen en het water naar de oude stad te leiden. De kloof is wel tientallen meters hoog, en op sommige plaatsen ook maar enkele meters breed. De rotsen hebben ook verschillende kleuren (rood, geel en zwart zijn vaak voorkomend). Het was dan ook adembenemend om hier door te wandelen. In de rotswand was er vaak ook iets uitgekerfd, zoals kleine tombes en schrijnen, en zelfs een karavaan van enkele kamelen was er te zien. Soms waren er nog stukken van de oude oorspronkelijk weg zichtbaar. Deze stukken waren geplaveid met grote (bolle) stenen. Voor ons wandelaars was dat makkelijk te doen, maar de koetsen die er over reden hotsten en botsten nogal heen en weer. We waren dan ook blij dat we er niet zelf in zaten.

wandelen door de Siq

Het meest magische moment was op het einde van de Siq. Op dat moment kijk je uit op de oude schatkamer (The Treasury) in het park.

Een prachtig en immens groot paleis uitgekerfd in de rode zandsteen. Het draagt de naam van schatkamer omdat een oude legende van de Bedoeïenen ons vertelt dat een Egyptische farao zijn schat heeft bewaard in dit paleis op zijn veroveringstocht door deze streek. Er zijn ook enkele gaten in het paleis te zien die men heeft gemaakt wanneer men het paleis probeerde open te breken voor de schat.

Onze tocht bracht ons verder langs enkele facades, allemaal gehouwen uit de rode zandsteen. Het volgende traject bracht ons eerst via een 45 minuten durende steile beklimming naar de ‘High Place of Sacrifice’, een altaar boven op de berg waar de Nabateanen offers uitbrachten voor hun goden. Twee obelisken markeren de ingang van deze site.

Het wonderbaarlijke van deze obelisken is dat ze uit de rots zijn gehouwen, en niet erop zijn gebouwd! Op deze bergtop had je ook een wonderbaarlijk uitzicht op de oude stad.

Op de terugweg naar beneden kozen we ervoor om het ‘Wadi Farasa’-pad te volgen (Arabisch voor 'vlinder vallei').

Dit pad bracht ons langs het Leeuwen monument, een oude fontein waar in eerdere tijden het water zo werd omgeleid dat het uit de bek van de leeuw stroomde.

Verderop lag ook de 'Garden Tomb', een overblijfsel van een tempel en een grote water cisterne. Langs deze water cisterne waren er bomen en bloemen aangeplant, vandaar de naam.

Er lagen meerdere tombes langs dit pad, maar de belangrijkste waren toch de tombe van de Romeinse soldaat en de Garden Triclinium. Bij deze laatste waren nog restanten zichtbaar van een grote koer, omgeven door kolomzuilen.

We zetten onze weg verder naar Al-Habis, alwaar de ruines van een oud kruisvaarders fort uit 1116 op de top van de berg liggen. De ruines zelf stellen niet zo veel voor, maar ook hier had je een mooi uitzicht over de oude stad, en in de verte zag je de koninklijke tombes liggen. 

We zochten even naar een alternatieve weg voor de afdaling, maar dat bleek verloren moeite. We daalden weer af via hetzelfde pad, en zetten koers naar het klooster. Onderweg kwamen we langs een onafgewerkte tombe. Dat het niet afgewerkt was, kon twee redenen hebben: (i) de rots was ongeschikt om verder te werken, (ii) de financiering werd stopgezet om eender welke reden (geld is op, of dood van financierder). We passeerden ook langs het Columbarium, een tombe met vele niches. Volgens sommigen deden de niches dienst als laatste rustplaats voor urnes, voor anderen was het een oud duivenkot (zoals we ook in Masada gezien hebben).

De weg naar het klooster hield een klim van 45 minuten in, en in totaal moeten we ongeveer 900 trappen nemen. Er stellen dan ook vele bedoeienen voor om met hun ezel naar boven te gaan, en dit tegen een schappelijke prijsje (1 JD). Ze probeerden je op allerlei manieren te overtuigen, en zeiden tegen Tom: “She will even love you more!”. Wij gingen de uitdaging van het klimmen toch liever zelf aan, en begonnen te voet aan de lange tocht. Onderweg maakten we even een tussenstop aan de Leeuwen tombe, waar we onze lunchpakketten van het hotel opaten. Ze hadden voor elk van ons 2 broodjes gesmeerd, een brikje fruitsap en een flesje water voorzien. Machteld had tijdens het ontbijt ook nog 2 potjes gelei meegesmokkeld, zodat we die nu ook konden opeten.

Na het nemen van de om en bij 900 treden kwamen we uit bij het klooster (The Monastery; Al-Deir). Deze 50m brede en 45m hoge tombe was nog groter dan de schatkamer, en opnieuw gehouwen uit de rotswand. Het draagt de naam van klooster omdat het in het Byzantijnse Rijk dienst deed als kerk, en er kruisen waren terug gevonden op de wanden van het klooster.

Het pad leidde ons verder naar een viewpoint, genaamd 'The end of the world'. Het uitzicht was prachtig. Je kon kilometers ver kijken, en de horizon verdween in de bergen en woestijn. Heel in de verte zou Israel ergens moeten liggen, maar nergens was er een teken van leven te zien.

De terugweg verliep langs hetzelfde pad. Maar afdalen is toch veel gemakkelijker dan klimmen. Onderweg zagen we ook een oude Bedoeiene vrouw problemen hebben met haar geiten. Ze drongen steeds haar winkeltje binnen, en telkens moest ze ze verjagen. En geloof me, Arabische vrouwen kunnen lelijk doen hoor!

Na het klooster gingen we de oude stad verkennen. Er waren ruines te zien van oude kerken en tempels. Hier staat trouwens ook een tempel met een ingebouwd theater, iets wat men nergens anders ter wereld heeft teruggevonden. Aan het Nymphaeum, een oude drinkfontein, staat een pistache-boom van wel 450 jaar oud!

Tegen 16.00u begonnen onze voetjes toch al wat moe te worden, en dus besloten we ons te gaan neerzetten in het theater. Ook dit immense theater (8500 zitplaatsen) werd uit de rots gehouwen. Jammer genoeg was dit oude theater om veiligheidsredenen afgesloten. We konden wel op de muren van het theater zitten, en kijken naar het kleurenspel van de zonsondergang op de tegenoverliggende rotsen en tombes.

De ruines in dit park zijn niet alleen veroorzaakt door de tand des tijds, maar ook door een grote aardbeving in 363 v.C. Je ziet nu ook dat de gebouwen bijna allemaal verwoest werden, maar dat de uitgehouwen tombes nauwelijks geraakt zijn. Alleen erosie van de zandsteen bedreigt deze magnifieke structuren.

Na de zonsondergang liepen we terug naar de poort van het park, en zochten ons een mooi restaurantje uit. We ploften neer in de stoelen van Oriental Restaurant, en bestelden er weer lokale bedoeiene-kost, waar de naam ons nu even ontsnapt. Tom had iets met kip en aardappelblokjes, overgoten met tomatensaus en geserveerd met rijst, en Machteld had kip omhuld in een soort wrap of platte pannekoek.

Na het eten namen een taxi terug. Onze voeten konden de helling niet meer op, en voor 1JD ben je ook zo op het hotel. Op het hotel aangekomen zagen we dat we niet meer alleen waren. Een vrolijke bende van 5 Britse vijftigers uit de buurt van London, kwam net aan. Terwijl we op onze douche wachtten, raakten we aan de praat met de vrouwen en kregen we een thee aangeboden door het hotel. Qua klantvriendelijkheid scoren ze hier echt wel hoge punten!

Een douche was broodnodig. De hele dag hadden we gestapt door de droge zand en keien, en dat maakte dat we volledig onder het stof hingen. Voor we gingen douchen, moesten we het wel even tegen receptie gaan zeggen zodat zij de boiler konden aanzetten. Tien à vijftien minuten later konden we dan gaan douchen. Na de heerlijke douche doken we recht ons bed in, om te recupereren van deze toch wel zware dag.

13-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Machteld kreeg in het begin van de week toestemming van Ilan om ‘pintjes te drinken en op vakantie te gaan’ na het voorleggen van de resultaten van haar onderzoek. Omdat we sowieso 10 dagen vrij hadden owv Sukkot, voegden we de daad bij het woord. Dinsdagavond – na een werkdag die precies langer duurde dan normaal – vertrokken we naar Jordanië. Rond 22u30 stonden we in ons dorp op een bus te wachten die ons naar Haifa zou brengen. De bus van 22u38 zagen we niet passeren en de bus van 22u51 was 20 minuten te laat en reed ons gewoon voorbij! We bedachten heel wat plannetjes om toch nog op tijd in Haifa te geraken, waar de nachtbus naar Eilat om 23u58 zou vertrekken. Als we zelf met de auto zouden gaan, zouden we met parkeerproblemen zitten.. Misschien moesten we Ilan opbellen en een lift vragen? … Net toen we onze auto thuis wilden gaan halen, reed er een taxichauffeur zonder werk langs. Wat een geluk! Wie had kunnen denken dat het moeilijkste deel van onze reis een bus nemen in eigen dorp zou zijn??? De taxichauffeur was superenthousiast dat we naar Jordanië zouden gaan.. Hij zette ons af in het busstation Lev HaMifrats, waar we op zoek gingen naar onze bus. Stipt op tijd vertrok de volle bus richting Eilat. Om de 2u werd er even gestopt voor een plaspauze. Rond 5u30 arriveerden we in Eilat. Omdat de grensovergang naar Jordanië pas om 6u30 open ging, dronken we nog eerst een koffie. Daarna namen we een taxi naar de grens. De grens oversteken ging verbazend vlot!

We moesten een tax van 101 NIS (20 euro) betalen om Israël uit te mogen, en het meisje van de security wenste ons een prettige reis en wees Machteld erop dat haar visum bijna vervallen is. We wandelden de grens over en werden begroet door de Jordaniërs. Aan deze grensovergang is het visum voor Jordanië gratis om toerisme en handel in de streek te bevorderen. Na al deze formaliteiten gingen we op zoek naar een taxi die ons naar Aqaba moest brengen. Een tussenpersoon die vloeiend Engels sprak, loodste ons naar een taxichauffeur en maakte een prijs op. Voor 10 JD (1 Jordaanse Dinar is ongeveer 1 euro) bracht de taxi ons naar Aqaba. Omdat één taxibedrijf het monopolie heeft aan de grensovergang, viel er ook weinig te discussiëren. In Aqaba moesten we op zoek naar een bank om onze eerste dinars uit de muur te halen zodat we de taxi konden betalen. Een beetje overrompeld door het vreemde geld (en na een nacht weinig slapen) betaalden we de taxi 20 JD ipv de afgesproken 10 JD. De man zal eens goed in zijn vuistje gelachen hebben! Maar we hebben ons lesje geleerd..

We wandelden naar een parkje waar we op een bankje gingen zitten om het plan voor de dag te overlopen. Daarna kochten we bij de bakker 5 verse broodjes met dadelsiroop voor 0.50 JD die we bij het strand opaten.

Ook al was het nog zo vroeg op de dag, toch probeerden al heel wat verkopers ons te overtuigen om een boottochtje te maken. Maar dat zagen wij niet zitten.. We wandelden naar de gigantische vlaggenmast (130 m hoog), die ook vanuit Egypte, Israël en Saudi-Arabië te zien is.

We bezochten het Museum en de oude haven Ayla

en we zagen ook een prachtige spiksplinternieuwe moskee.

 Het viel ons ook op dat er overal foto’s van de koning ophangen. Gesprekjes met de mensen leerden ons dat ze heel blij zijn met hun koninklijke familie en dat rellen zoals in Syrië, Libië, Egypte, … in hun land ondenkbaar zijn. We werden ook uitgenodigd voor thee in het souvenirwinkeltje van Sami. Sami heeft 27 jaar in Europa gewoond, o.a. in Finland en Londen. Hij is blij terug in Jordanië te zijn owv het klimaat en de vriendelijke mensen en hij werkt er als gids. Hij gaf ons nog wat tips (‘betaal 1 JD voor een taxi in Wadi Musa’), en ook zijn telefoonnummer, want hij ‘zou ons wel iets chics kunnen regelen’.

We kochten allebei een sjaal in zijn winkeltje om ons hoofd en onze nek te beschermen tegen de stekende zon. Rond 12u kwamen we op het centraal busstation van Aqaba aan. We liepen een beetje verloren rond op zoek naar de bus. Een vriendelijke Jordaniër schoot ons ter hulp en bracht ons naar het juiste busje. Op weg naar het busstation waren we ook al verschillende keren aangehouden door taxi’s die ons naar Wadi Musa wilden brengen, maar omdat we meer tijd dan geld hebben, besloten we het toch bij het busje te houden.

Een loslopend paard op de grote baan in Aqaba

Het busje had 22 zitplaatsen, en we moesten een klein uurtje wachten tot het busje vol was.

We waren de enige toeristen, dus het was wel een speciale ervaring! Onderweg werden er mensen uitgelaten, en stapten er weer nieuwe mensen op. We stopten ook even om de bus weer vol te tanken. Een liter diesel kost hier slechts 0.515 JD!

We reden een heel stuk over binnenwegen, en we genoten van het adembenemende woestijnlandschap tussen de hazenslaapjes in.

12-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag deden we niets, echt helemaal niets We keken filmpjes, deden de afwas, Machteld ging weer op zoek naar een broek voor in de woestijn, Machteld ging ook naar de fitness terwijl Tom computerspelletjes speelde, … Machteld had trouwens wel succes bij het shoppen.. Geen woestijnbroek, maar wel een korte broek, een bloesje met lange mouwen (woenstijnwaardig!), een topje (dat kan hier nog steeds!) en een cardigan.. De rekening bedroeg 360 NIS (zo’n 72 euro).. Maar toen vertelde de kassamevrouw dat wanneer je voor 500 NIS kocht, je maar 350 NIS moest betalen.. Dus toen kwam er nog een T-shirt, een bloesje met lange mouwen en een paar sokken bij.. Om uiteindelijk nog minder dan oorspronkelijk te moeten betalen! Zalig zo winkelen! We boekten ook de hotels en de woestijntrip voor volgende week. Dinsdag 11 oktober zullen we de nachtbus nemen naar Eilat zodat we ’s morgens rond 6u30 de grens kunnen oversteken naar Jordanië, waar we een kleine week op vakantie gaan. Een uitgebreid verslag volgt nog! We kijken er alleszins heel erg naar uit!

Om 16u47 begon Yom Kippur. (We weten het precieze uur doordat we een kalendermagneet op onze koelkast hebben hangen waarop de tijd van zonsondergang tot zonsondergang genoteerd staat voor alle joodse feestdagen.) Yom Kippur wordt beschouwd als de heiligste dag voor de joden, en zelfs de seculiere joden gaan op deze dag vaak naar de synagoge (zoals er bij ons ook meer mensen naar de kerk gaan met Kerstmis of Pasen). Ze dragen dan witte kleren om ‘reinheid’ voor die dag te symboliseren. Yom Kippur is een dag van rust en gaat ook gepaard met vasten.. Deze dag dient om in het reine te komen met je zonden en om goede voornemens te maken voor het komende jaar..

Men mag op Yom Kippur:

• -          Niet eten en drinken
• -          Geen lederen schoenen dragen
• -          Zich niet wassen
• -          Zich niet besprenkelen of insmeren met parfum of lotion
• -          Geen seks hebben

 Verder zijn er geen radio- en televisie-uitzendingen, zijn de luchthavens gesloten, is er geen openbaar vervoer en zijn alle winkels gesloten. Het wordt als onbeleefd beschouwd om met een motorvoertuig te rijden op deze dag, waardoor het dus heerlijk rustig was in ons dorp. (Waardoor we vanmorgen dus niet gewekt werden door toeterende auto’s, maar gewoon uit onszelf om 6u30 wakker werden.. Ons biologisch Belgisch ritme is om zeep ;-)) Wel worden alle fietsen van onder het stof gehaald, want je kan nu zelfs midden op de grote weg fietsen zonder omvergereden te worden!

Een moment opname tijdens Yom Kippur van het normaal o zo drukke kruispunt bij ons in het dorp

Ook wij maakten een fietstochtje. We reden richting Alonim, dan via Alonei Aba naar Beit Lehem Haglilit. Beit Lehem Haglilit wordt ook Bethlehem van de Galilee genoemd, en is een alternatief voor Bethlehem in Palestina. Wikipedia zegt: ‘Volgens archeoloog Aviram Oshri is hier Jezus Christus geboren, niet in het Palestijnse Bethlehem. Hij vond er de fundamenten van een van de grootste Byzantijnse kerken in het Heilige Land, alsmede de resten van een klooster. Volgens Oshri moet dit Bethlehem in de 6e eeuw een belangrijk centrum geweest zijn van de christelijke pelgrimage. Een van de argumenten van deze archeoloog is het feit, dat het Palestijnse Bethlehem niet bestond tijdens de geboorte van Jezus. Anderzijds heeft hij verwijzingen gevonden in de diverse evangelieën. Het onderzoek van Aviram Oshri ligt stil. Zijn werkgever, de Israëlische Archeologische dienst verkeert permanent in geldnood, maar er spelen ook belangen mee van het Vaticaan en andere christelijke belangen in het andere Bethlehem.’

even pauzeren en drinken tijdens onze fietstocht.

Door het veld fietsen we verder richting grote weg, en dan via Zarzir en Migdal Haemeq weer naar huis te fietsen. Zarzir is een dorp waar 5 verschillende bedoeïenenstammen wonen. Aangezien ze niet joods zijn, volgen ze ook de joodse rituelen niet.. In Zarzir reden er dus wel veel auto’s rond, was de supermarkt geopend, waren ze in een garage auto’s aan het opknappen, …  Helemaal anders was het in Migdal Haemeq, waar de weg met een lint was afgezet, zodat er geen auto’s in konden rijden.

Na n kleine 3u fietsen en zo’n 35 km in de benen kwamen we terug thuis. Onderweg hebben we wel regelmatig gepauzeerd om te bekomen van de beklimmingen (die soms echt wel stevig waren), en om te hydrateren

Wij wonen in B, maar google liet niet toe om weg te tekenen waar er geen echte weg is (tussen A en F) Dus de volgorde was: B-A-F-E-D-C-B

Het was wel een leuke manier om onze eigen buurt wat beter te leren kennen! We zagen dat het katoen geoogst was, we zagen wat vreemde beesten (we denken een mangoest), …

En om 17u52 keerde het lawaai in ons dorp weer terug, het einde van Yom Kippur 2011!

08-10-2011 om 20:06 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag stond er een stevige wandeling op het programma. Volgens het internet zijn er in het park Ramot Menashe een heleboel stroompjes en bronnen waar je in kan zwemmen. We reden een heel stuk door het park en genoten van al dat groen! We parkeerden onze auto en vertrokken voor een stevige wandeling. Na n dik uur stappen kwamen we ineens veel auto’s tegen die allemaal dezelfde richting uit reden. Dus wij dachten: die moeten we volgen, dat zijn Israëli, die zullen wel weten waar het te doen is.. Dus we wandelden nog wat verder.. We kwamen op een grote parkeerplaats uit die echt helemaal vol stond. We vreesden al dat er geen plaats meer zou zijn om te zwemmen! Maar het was nog erger.. Overbevolkte wandelpaadjes, veel kinderen met nog meer lawaai, en geen water in de bedding.. Dat was wel een teleurstelling, want we hadden het best warm gekregen en n frisse duik zou echt welkom zijn geweest! Nadat we onze picknick opgepeuzeld hadden, keerden we terug naar onze auto. Dat deden we via dezelfde weg, aangezien we niet wilden verdwalen zo zonder kaart en het echt wel een groot park is! We gaan zeker nog eens terug in de winter of het voorjaar, want je kan er echt wel mooie wandelingen maken!

We reden dan een stukje verder naar Ein Yisreel. ‘Ein’ betekent bron in het Hebreeuws, dus hier vonden we ons water! Israëli appreciëren water heel erg, voor ons is het zo gewoon, maar zij koesteren precies echt al het water dat ze hebben.. Dus er waren een heleboel mensen aan deze bron, met uiteraard ook weer remorques volgeladen voor een heus barbecuefestijn.. Ook wij staken onze voetjes in het heerlijk frisse water! En daarna reden we weer naar huis..

Zaterdagmorgen had Machteld weer een gek idee. Ze wilde met de fiets naar de bakker rijden en dan ergens in het veld gaan picknicken. Zo gezegd, zo gedaan! We fietsten door de velden naar de bakker in Manshiyat al Zabda, waar de vriendelijke werkjongens Machteld weer graag zagen komen.. Het voelt wel fijn om niet steeds als ‘de toerist’ behandeld te worden, nu we kleine zaken in het Hebreeuws kunnen afhandelen, zoals bij de bakker zeggen hoeveel broodjes we genomen hebben en snappen hoeveel je moet betalen, of op café drinken bestellen.. Bij de Leggenda (het ijssalon) proberen we het ook altijd in het Hebreeuws, maar de keuze is er zo gigantisch dat we nooit alles snappen

Ijsje van de Leggenda: yoghurtijsje met vers fruit, kokosschilfers en muesli, hmmm!

Daarna fietsten we verder naar Nahalal waar we neerploften bij een waterput. Rondom deze put staan dadelbomen en het is precies een kleine oase in het anders zo droge land. Er stopte ook een opa met zijn kleinzoon op de tractor om naar de dadels te kijken. De man bewonderde onze fietsen en vertelde dat de dadels nog niet rijp waren; over ongeveer 3 weken (dus na Sukkot) zouden de vruchten rood gekleurd moeten zijn en etensklaar.. Hmm!

De rest van het weekend vulden we met huishoudelijke klusjes. We namen het huis nog eens goed onder handen. Deze week werd zelfs de gang niet overgeslagen

Op dinsdag bracht Tom onze auto naar de garage voor ‘groot onderhoud’. We hebben de auto nu immers een jaar, dus het werd tijd voor een grondige controle! En de auto moest natuurlijk ook opnieuw gekeurd worden. Tom slaagde erin om alles wat hij wilde uit te leggen in het Hebreeuws (na een spoedcursus garage- en autowoorden door Ilan), maar als ze dan beginnen te ratelen is het toch wat moeilijk om alles te kunnen begrijpen.. Iemand van de garage zou met onze auto naar de keuring gaan, dus Tom kon verder gaan werken. In de namiddag werd er gebeld dat de auto klaar en gekeurd was. Dit tot grote verbazing van Ilan.. Maar ons bakske doet het goed!

We waren redelijk vroeg gestopt met werken omdat we de auto moesten gaan halen (en de garage om 16u sluit). Omdat we woensdag naar Bet Dagan zouden gaan om o.a. visumformulieren voor Machteld in te vullen, moesten we nog ergens pasfoto’s zien uit te halen. We hadden ons laten vertellen dat we daarvoor naar Alonim moesten gaan. Alonim ligt maar 3 km van ons dorp maar het is een ware hel om er naartoe te rijden. Het is er namelijk tussen 6u en 9u en tussen 14u en 18u ALTIJD file. Dit heeft te maken met het feit dat ‘Kvish 6’ (weg nr 6) stopt in onze regio, terwijl het plan is dat deze weg nog verder naar het noorden gaat.. Maar dat is een werk van lange adem, waardoor veel verkeer van deze grote weg ineens op een kleinere weg met vele verkeerslichten uitkomt.. Omdat we geen zin hadden in fileleed, besloten we te fietsen. Gelukkig ligt er langs de weg (achter de vangrails) een zandweg, want fietsen op de grote weg durven we alleen op Yom Kippur (zie later ). Fietsen ging best vlot, en het is ook gewoon heerlijk om buiten te zijn.. In de fotowinkel vroegen we dan om pasfoto’s te laten maken.. Dat was toch wel anders dan in België! Ergens in de winkel hing een strook wit laken van zo’n 40 cm en dan trokken ze midden in de winkel, tussen de kaartenrekjes en de fotokaders, een foto met een doodgewone digitale camera.. We hadden dus net zo goed thuis voor onze witte muren kunnen poseren! Maar onze missie was toch geslaagd, we hebben pasfoto’s! Omdat we een half uurtje moesten wachten tot de foto’s ontwikkeld waren, besloten we even te gaan winkelen in de FOX. Machteld vond immers dat ze nog wel een lange broek kon gebruiken voor ons reisje naar Jordanië volgende week (ook hierover volgt later meer). Ze paste enkele broeken, maar die stonden haar niet zo aan. Want: hier in Israël is het de mode om echt superstrakke broeken aan te doen, dik of dun, jong of oud, het maakt niet uit, maar zo’n strakke broek moet het zijn.. En met een superstrakke broek bedoelen ze niet een strakke jeans, maar wel de zogeheten ‘jeggings’. Wat dus neerkomt op een legging met vanboven een knoop en een jeansmotiefje.. Echt een gesukkel om je voeten door een supersmalle opening te krijgen, en dan heb ik al maar schoenmaat 37.. Ik weet het niet hoor, maar ik heb echt niet de behoefte om de precieze vorm van mijn achterste aan de halve wereld te tonen.. Een legging is alleen okee met een langer T-shirt of een kleedje of zo erover.. Maar dat doen de vrouwen hier dus niet! Je ziet hier wat rondlopen hoor! Het meisje in de winkel snapte er dan ook niets van: ‘Iedereen draagt dat toch’.. Uiteindelijk in een of ander donker hoekje toch een mooie jeans gevonden, die weliswaar ook strak is, maar niet té Oh ja, Tom kocht nog een korte broek..

Woensdag moesten we om 5u45 in Yoqneam zijn, waar Ilan ons zou oppikken om samen naar Bet Dagan te rijden. Na ons ‘accidentje’ van de vorige parkeerbeurt in Yoqneam (spiegel eraf getrapt), namen we deze keer het zekere voor het onzekere, en zetten we onze auto op een betalende parking.. Die bleek ’s avonds 70 NIS (14 euro) te kosten.. Hehe.. Je kan nog beter je auto aan het strand in Tel Aviv zetten, 14 NIS voor de hele dag!

Normaal rijden we ’s morgens altijd via weg nr 6, maar vandaag moest Ilan Amos (een masterstudent die ook een project met koeien doet) ophalen in Tel Aviv. Het was verschrikkelijk druk op de weg o.w.v. o.a. een loopwedstrijd, waardoor we pas om 8u in Bet Dagan aankwamen.. Bah, zo vroeg moeten opstaan, dik 2u in de auto zitten en om 8u nog steeds niets gepresteerd hebben.. Op een normale werkdag zijn we dan toch al minstens door onze e-mails, Facebook en het Belgische nieuws en is Matlab al aan t draaien.. Ilan dropte ons aan het administratieve gebouw van het Volcani Center, waar o.a. ook het ministerie van Landbouw gevestigd is. Wij gingen op zoek naar Ruthie (om kosten terug te vorderen), Sinaya (voor de visumformulieren) en Orna (voor computerproblemen, knuffels en een gezellig praatje). Nadat deze verplichtingen achter de rug waren, bracht Orna ons naar de boerderij waar Ilan en Amos aan het werken waren. Orna is echt te gek, ze bracht ons met de auto terwijl het maar 5 minuten wandelen was.. Maar ze wilde ons weer uitnodigen bij haar thuis.. Waar we eigenlijk echt nog eens heen moeten gaan.. Ná sukkot

Bij de boerderij zagen we dat de bloem van de bananenboom op de grond lag (was afgekapt). We stonden vol bewondering te kijken naar de bananenboom en de bloem, want ja, zoiets zie je in België niet vaak eh.. Aharon kwam ons vergezellen en hij ontleedde de hele bloem. Hij pelde laag voor laag van de bloem (een beetje zoals een ajuin) en tussen iedere laag zaten kleine banaantjes! Echt leuk om te zien! Het blijft ook fascinerend om te zien dat bananen naar boven groeien, het lijkt echt zo onlogisch..

Pas rond half 7 konden we naar huis vertrekken.. En Ilan maar mopperen dat hij het verjaardagsfeest van zijn mama aan t missen was.. Net alsof wij zo laat pas wilden vertrekken.. Het was al een uur donker, en in het donker kan je niet meer werken.. ;-)

Momenteel leven we even allemaal in dezelfde tijdszone, ze hebben namelijk in het weekend de klok op winteruur gezet! We moeten er wel nog aan wennen.. We waren iedere dag ten laatste om 6u20 klaarwakker, waardoor we iedere dag al om 7u aan het werk waren (en tegen 8u dus ook al effectief iets gepresteerd hadden ;-)) Normaal staan we rond 6u45 op en beginnen we rond 7u30 te werken.. Om 5u komt de zon al op, vanuit ons raam bij de eettafel heb je echt een prachtig uitzicht hoe de zon boven de bergen bij Nazareth uitkomt! Dus om 6u is het al klaarlichte dag! Heerlijk!

06-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Deze week was het maar een korte werkweek. Maar dat wilde niet zeggen dat Aharon niet zou komen. Hij kwam Tom op dinsdag helpen met zijn experimenten. Rond 13.00u zetten we er een punt achter, en vertelde Aharon dat hij honger had. We besloten dan om samen met hem en Ilan iets te gaan eten. Aharon koos de shoarma-/falafeltent bij ons in de straat uit. Dat kwam goed voor ons uit, want daar wilde wij ook wel eens iets gaan eten. Zo’n een broodje falafel ziet er niet groot uit, maar het vult wel hoor. We hadden genoeg voor de rest van de dag! De eigenaar van de tent herkende ons ook nog als ‘de Belgen’ van tijdens de voetbal match Maccabi Haifa – Genk. Nu kon hij er toch al meer om lachen als vorige maand…

Woensdag begon het Joodse nieuwjaarsfeest met zoals bij ons, oudejaarsavond. En natuurlijk hoort bij elke feestdag een receptie, dus ook nu hadden we dinsdag namiddag een nieuwjaarsreceptie op het werk. Na de gebruikelijke speech waar wij nog niet de helft van verstaan, volgden dan de koekjes, de (alcoholvrije) drank, en de nieuwjaarshapjes (Granaatappel en honingappels, maar hierover later meer). En omdat we buitenlanders zijn die werken voor het instituut, kregen we ook nu weer een kadootje. Deze keer kregen we een sporttas, een thermosfles, een potje honing en veel chocolade. Eigenlijk kregen we weer 3 keer hetzelfde. Omdat Aviv, een andere PhD-student bij ons, altijd zit te klagen dat hij niks krijgt, besloten we een van de 3 aan hem te geven…

Omdat we geen uitstapje of dergelijke hadden gepland, besloten we de dagen maar te vullen met werk (echte workaholics zijn we J ). Maar omdat er toch niemand anders was (buiten Moush die de beesten aan het voeren was), was de sociale controle ook niet erg groot… In de morgen besloten we dan ook eerst eens te gaan zien of we een fiets konden kopen. Machteld speelde al langer met het idee om een fiets te kopen, vooral omdat we vaak van die onnozele kleine afstanden moeten afleggen (naar de fitness, naar het werk, …). Er ligt ook een fietsenwinkel bij ons in het dorp, dus er ene vinden was ook niet het probleem. In de fietswinkel vroegen we naar tweedehandsfietsen, maar die hadden ze niet in onze maten. En je moet weten, in Israel zijn er maar twee soorten fietsen: koersfietsen en mountainbikes. Wij zochten naar mountainbikes, omdat de wegen hier ten eerste niet gemaakt zijn voor fietsers, en omdat er veel off-road tracks zijn waar je kan mountainbiken. Elke fiets zag er ook zo fancy uit (oa dubbele vering). Toen we vroegen of ze ook niks gewoons hadden, lieten ze ons gelukkig toch nog twee einde-reeks-modellen zien. Na een kort testritje waren we helemaal verkocht, en dus hebben we nu twee spiksplinternieuwe fietsen! We hebben ze ook al direct uitgetest door naar het werk te rijden.

Woensdagavond werden we uitgenodigd bij de ouders van Ilan voor een eindejaarsdiner. Om haar te bedanken, overhandigden we haar een geschenkpakket dat Machteld had samengesteld met enkele flesjes bier, chocolade en snoepjes. Ook Ilan zijn vrouw en kinderen waren er natuurlijk ook. Ze wonen in het dorp ten zuiden van ons, en dus besloten we met de fiets te gaan (kwestie van onze nieuwe aankoop ook te tonen). De jaloezie in de ogen van Ilan en zijn kinderen was direct zichtbaar, en de jongens wilden hen dan ook direct uittesten. Ilan vertelde ons dat hij ook op zoek is naar een nieuwe fiets, want hij rijdt nu nog steeds op de fiets die hij gekocht heeft in Nederland, zo’n 12 jaar geleden. Het was ook nog eens leuk om Shuli te zien, en alle kinderen van Ilan. Het was immers al weer een tijdje geleden. En ze veranderen ook zo snel, zeker die kleine Eschel van 3 jaar. Hij kon nu al behoorlijk goed spreken, en rennen kon hij ook al als de beste. Shuli zag er wel moe uit, want de kleine Eschel had haar de laatste 2 dagen slapeloze nachten bezorgd. Hij was een beetje ziek geweest, en wilde maar niet slapen. En nu had Algom het ook zitten, want zij is maar even aan tafel komen zitten, en is toen in bed gaan liggen…

De moeder van Ilan had de hele dag gekookt. Ze had voor iedereen hun lievelingsgerecht klaargemaakt, en dan nog enkele traditionele nieuwjaars-gerechten. We begonnen met een aperitiefhapje: appelschijfjes in honing. De appel staat symbool voor het jaar. Een appel is rond, en daarom kan je stellen dat er geen eind aan komt. Zo ook met een jaar: wanneer een jaar eindigt, begint weer een nieuw. De honing staat symbool voor de wens voor een zoet jaar, een jaar vol geluk.

Het voorgerecht was een dikke vis. Iedereen kreeg één vis voorgeschoteld, en deze was overheerlijk gemarineerd. Volgens de traditie eten de joden het hoofd van een vis, ram of een ander koosjer dier wat hun verlangen uitdrukt om ‘aan het hoofd te staan van hun klas’, dus om hun problemen te boven te komen, de beste te zijn in hun omgeving. Om smakelijk te houden, aten wij toch maar de rest van de vis op, en lieten we het hoofd links liggen.

Daarna volgde het hoofdgerecht, of beter gezegd de hoofdgerechten. Er was quiche, een soort loempia’s, iets wat ze sigaren noemden, rijst omhuld in druivenbladen, gevulde aubergine, aardappelen, kip gemarineerd met honing, granaatappel, salade,… Kortom, de hele tafel stond vol! De granaatappel is ook zo’n traditioneel gerecht, en dat symboliseert een jaar vol goede daden. Het nagerecht was een met rozijnen gevulde appel, geflankeerd door enkele bollen crème. We lieten het ons graag smaken, en aten ons buikje rond!

Na het eten bleven we nog even aan tafel zitten om bij te praten, en een voor vielen de kinderen in slaap (Shuli inc.). We besloten dan maar terug naar huis te gaan. De moeder van Ilan had ons ook nog een honingcake gebakken, die we thuis dan maar moesten opeten.

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag 24/09 hebben we ons nog eens van onze sportieve kant laten zien. Ilan had ons immers vorige week verteld dat er een zwemevent was aan het meer van Galilea. Het evenement, voor de 58^e keer georganiseerd door Shvoong (= de Israelische Bloso), bestond uit drie parcoursen. Je kon kiezen tussen de korte afstand (1.5 km), de middellange (3.5 km) en de wedstrijd van 6.5 km. Wij als sportievelingen kozen voor de 3.5 km, iets wat we gemakkelijk aan dachten te kunnen…

Zaterdag morgen moesten we dus al weer vroeg uit bed. Rond 06.30u vertrokken we thuis richting de Kinneret. Het evenement startte immers al om 07.30u, om de warmte voor te blijven. We kwamen goed op tijd aan, en ook de inschrijving verliep vlotjes deze keer. We hadden het online ook al eens geprobeerd, maar daar werden we telkens door verzonden naar een Hebreeuws invulformulier voor een loopevenement. Ook onze collega Ariel beaamde onze conclusie.

Na de inschrijving stonden er bussen de zwemmers op te wachten. De bussen brachten de zwemmers naar het startpunt van de zwemwedstrijd. Daar konden we ons verder omkleden, en onze spullen werden er opgehaald en naar de aankomst gebracht. Je moest enkel je nummer van je zak onthouden, en sommige schrijven deze nummer dan maar in het groot op hun lichaam met alcoholstift.

Het water was aangenaam warm toen we onze eerste pasjes in het water zetten. Het was warmer als de omgeving, dus aarzelden we ook niet om er direct in te duiken. De eerste meters werden afgelegd, en we zetten koers naar de eerste boei. Op het parcours lag er om de 300m een groot pont waar je op kon klimmen om even op adem te komen. Er waren ook verschillende bootjes aanwezig om de hulpbehoevenden en drenkelingen te redden. De eerste boei werd nog redelijk vlot gehaald, maar het werd al snel duidelijk dat het een lange tocht ging worden (vooral voor Tom!). Bij het tweede pont was de lol er toch al wat af bij Tom. Hij werd toch wel heel hard met zijn neus op het feit gedrukt dat hij niet goed kon zwemmen. Blijven drijven, dat gaat nog goed, maar vooruit komen in het water was al heel wat moeilijker! Maar koppig als hij is, zette hij zijn zwemtocht verder. Machteld voelde zich als een vis in het water, en we sproken dan ook af op elkaar te wachten bij elk pont.

Onderweg zagen we ook enkele grappige taferelen. Je hebt enerzijds van die kinderen die niet moe te krijgen zijn. Ze klimmen op het pont, en duiken er vervolgens weer vanaf. En dit herhalen ze enkele keren totdat het te druk werd op het pont. Er was ook iemand die een opblaasstoel aan zijn middel gebonden had, en zo zijn vriendin vooruit trok (Dat idee moeten we onthouden voor de volgende keer…). Het zal wel een goede training voor hem geweest zijn. Ook was er een vader die een luchtmatras aan zijn middel gebonden had, een daar achter hingen dan nog eens twee kinderen aan een surfplankje. En vader maar Crawlen!! Verder waren er ook nog enkele opblaasbare roeibootjes, en honden die mee zwommen.

Na driekwart wedstrijd begonnen we toch wat flauw te worden. De inspanning begon aardig door te wegen, en de honger begon ook op te steken. Sommige andere deelnemers hadden wat snacks meegenomen voor onderweg. Dat was zeker geen overbodige luxe geweest. De golfjes in het water begonnen ook hoger te worden door de opstekende wind, waardoor we meer water binnen kregen. Bovendien werden buien afgewisseld met hevige zonneschijn, zodat wanneer je op het pont stond kou had van de regen, ofwel de zon voelde branden op je vel. Maar we moesten en zouden de finish halen…

Op het laatste stuk werd Tom zowat door alles en iedereen voorbijgestoken, maar hij bleef op zijn tanden bijten. Na meer dan 3u ploeteren haalden we dan toch eindelijk de finish. Uitgeput en hongerig wandelden we het vasteland terug op. Daar wachtte ons een broodje, een chocomelk en een medaille voor onze moed en zelfopoffering.. Na het fietsen van vorig jaar weer een medaille om in onze trofeeënkast te hangen

Eenmaal in de auto aten we ons lunchpakket op dat Machteld had voorbereid, en zetten we onze weg verder terug naar huis. De spieren werden naargelang we dichter bij huis kwamen steeds strammer, en zorgden er de dagen nadien ook nog voor dat we deze dag nooit zouden vergeten…

25-09-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

1 jaar in Israel

Begin september werd Tom terug in Belgie verwacht. Eerst wachtte er hem een 3-daagse training in Leuven, en daarna een week in Brussel. In Brussel kwam Tom weer samen met alle partners van zijn project, en stond er ook een meeting met de EU-mensen op het programma. Het was een fijn weerzien met de andere fellows (we zijn met 12 fellows in dit project), en alles verliep perfect. Ook Machteld was twee keer kort in Brussel om er lessen te volgen, en haar promotoren te ontmoeten. De andere dagen was ze vooral thuis te vinden om er ijsjes te verkopen. Na deze slopende week bleven we nog even thuis om terug op adem te komen, maar dinsdag 13 september vertrokken we weer richting Israel!

In het vliegtuig kwamen we ook tot het besef dat we nu al 1 jaar in Israel wonen. Ons avontuur begon vorig jaar immers op zondag 12 september! We kunnen nu ook zeggen dat het ons allemaal zeer goed bevalt, en dat we het zeker nog zien zitten om nog even hier te blijven.

Dinsdag had Ilan, onze begeleider, ook al een agenda doorgestuurd voor woensdag, zodat we er weer direct in konden vliegen. Aharon, de klusjesman, zou immers langskomen, en zou Tom helpen met de experimenten op zijn boerderij. We zijn immers verhuisd van een kleine robot-boerderij (80 koeien) naar een hele grote boerderij met meer dan 1100 koeien. Een nieuwe boerderij wil dus ook zeggen dat we weer moeten bekijken hoe we de experimenten gaan aanpakken. Maar dat zal de komende weken wel meer duidelijk worden.

Na twee dagen hard werken was het weer tijd voor weekend. En dat was welgekomen. In Belgie hebben we niet veel zon gezien, maar toen we terug in Israel landden, wachtte de zomerse temperaturen ons weer op. HEERLIJK! Elke dag droog en meer dan 30°C is toch aangenamer dan de grijze toestanden die we in Belgie hebben gezien. En dat warme weer nodigde ons ook weer uit om een frisse duik te gaan nemen. Op vrijdag reden we naar Gan HaShlosha, een  zwemparadijs aan de voet van het Gilboa-gebergte. Het hele jaar rond is het water hier 28°C, en dus heel aangenaam om te plonsen. Je kan er ook zwemmen tussen de vissen, en als je je op de kant zet, komen de kleine visjes aan je voeten knabbelen! Het geeft je kriebels tot achter je oren! Na een dag luieren en spetteren reden we weer naar huis. Onze huid had ook  weer mooi rood kleurtje gekregen

We zijn deze zomer dan wel niet de hele tijd in Israel geweest (Praag in juli, Belgie in begin september), maar we zijn toch ook wel blij dat we de zomer overleeft hebben. Voor de zomer begon zei iedereen ons dat het verschrikkelijk ging zijn. Vorig jaar was het immers de warmste zomer in jaren geweest, met temperaturen tot boven de 40°C. Dit jaar viel het gelukkig voor ons allemaal wat beter mee, zodat we eigenlijk moeiteloos door de zomer zijn geraakt. Al is een leven zonder airco hier wel ondenkbaar. ’s Avonds koelt het vaak wel lekker af (tot 20-25°C), maar omdat er geen wind is, blijft de warmte binnenskamers. En dan is de airco toch een zegen!

Op zaterdag hebben we het kalmpjes aan gedaan. We sliepen toch weer wat langer uit. Machteld heeft de hele dag liggen luieren en boekje lezen, terwijl Tom toch ook de poets en de strijk gedaan kreeg.

Maandag ging Tom met Ilan mee naar Bet Dagan. Tegenwoordig hebben ze in het dorp van Ilan ook een grote poort geinstalleerd aan de ingang van het dorp. Alleen de dorpsbewoners hebben de telefoonnummer om deze poort te openen. Ze hebben dit gedaan om het vele sluipverkeer door het dorp tegen te gaan. We moesten zeker op tijd vertrekken want Ilan had om 07.00u een afspraak bij een autogarage in Petah Tikva, dat op de weg naar Bet Dagan ligt. Hij wilde immers een trekhaak onder zijn auto laten installeren, om alle fietsen van de kinderen mee te kunnen nemen. Maar om 07.00u stonden we nog voor een gesloten deur. Pas om 07.30u gingen de deuren open, en werd Ilan voort geholpen. Ondertussen was Aharon ook al gearriveerd, want hij zou ons komen oppikken en verder doorrijden naar Bet Dagan. En een autorit met Aharon is altijd een belevenis op zich, want hij rijdt en handelt als een echte Israelier!

In Bet Dagan had Tom een meeting met Amos, een andere student van Ilan. We vergeleken onze resultaten en hielpen elkaar vooruit in ons onderzoek. Een andere vergadering met Victor werd uitgesteld naar woensdag omdat Victor naar een begrafenis moest. Ook was er op maandag een BBQ gepland. Nachson, een van de techniekers van het Volcani instituut (dat is het instituut waar wij voor werken), werd er uitgewuifd omdat hij op pensioen gaat. Na de BBQ volgde dan nog de nodige speeches, waarna we onze werkdag verder zetten. Niet veel later kwam Ilan Tom zeggen dat ze gingen vertrekken, omdat zijn auto klaar was.

Ondertussen was Machteld ook aan de slag gegaan in Newe Ya’ar, onze gebruikelijke werkstek. Tegen 11u kwam Sara Machteld vragen of ze niet mee wilde naar de stierenverkoop bij ons op de campus. Zo’n kans liet Machteld natuurlijk niet liggen. Ook deze keer was er veel volk aanwezig, en ook nu waren er weer bekende (?) politiekers aanwezig. Het hoogste bod kwam deze keer uit op 25.000 shekel (ca. 5000€). De persoon die dit bod uitbracht had precies zijn zinnen gezet op deze stier, want hij deed 1 bod dat zo hoog lag dat niemand anders nog met hem wilde discussieren.

Woensdag begonnen we al redelijk vroeg aan onze dag. Om 07.00u hadden we met Ilan afgesproken in de grote booerderij. Tom begon er aan zijn experimenten, terwijl Machteld doorreed naar hare favoriete boer om er data te gaan ophalen. Victor belde ook nog om te zeggen dat hij tegen 09.00u op onze campus was, zodat we dan de meeting konden houden. Ilan had ook weer granaatappels bij, zodat we na de meeting allemaal gezellig samen granaatappel konden eten. Victor vroeg ons ook of Belgie nu al een regering had. Ze lachen er ons dus nog steeds mee uit…

Donderdagmorgen in alle vroegte (06.00u!) bracht Tom Machteld naar HaSolelim. Tom reed dan verder naar het werk. Daar zag hij Ali sukkelen met de bulldozer. Deze wilde enkel nog maar achteruit rijden, en dat makt het kalveren voeren best moeilijk. Gelukkig kan Ali het probleem snel oplossen. Ilan zou ook de hele dag in Bet Dagan zitten, waardoor Tom dus nog eens op zijn gemak zat op het werk ;-)

veearts Shuli

Machteld had in HaSolelim afgesproken met veearts Shuly om hem een dagje te volgen om zo een beter idee te krijgen van het diergeneeskundige management op verschillende melkveebedrijven. Shuly heeft 6 jaar aan de Universiteit van Utrecht gestudeerd en spreekt dan ook vloeiend Nederlands. Heel handig De eerste stop was rond 6u30 bij boer Jehuda. De boer verzameld alle zieke koeien, koeien die pas gekalfd hebben, koeien die drooggezet gaan worden en koeien die gecontroleerd moeten worden voor dracht en dan worden alle koeien nagekeken. Ketosis wordt gecheckt door wat urine op  een ketostick te laten druppelen en de baarmoeder wordt rectaal gecontroleerd. Ondertussen stelde Machteld een heleboel vragen, die Shuly allemaal even enthousiast beantwoordde. Op een ander bedrijf was de boer met vakantie en had de dochter het management even voor haar rekening genomen. Omdat ze van een aantal zaken (zoals het kuchen van een kalfje) niet zeker was, vroeg ze Shuly om advies. Er was ook een koe die pas gekalfd had, maar die de placenta nog niet ‘losgelaten’ had. Shuly trok die er dus uit, waarbij de dochter stond te kokhalzen  Er volgde nog een aantal bedrijven (de tel niet bijgehouden, maar het waren er veel), zo’n dagje uit is echt een uitstekende manier om veel verschillende bedrijven op 1 dag en ook de verschillende managementpraktijken van de boeren te zien. Eén van de bedrijven die Shuly onder handen neemt, is de grote boerderij (>1100 melkkoeien) waar Tom experimenten uitvoert en Machteld data ophaalt. Machteld kreeg een paar lange handschoenen aangeboden om ook eens de baarmoeder te kunnen voelen. Zo voelde ze o.a. baarmoeders van koeien die pas gekalfd hadden, baarmoeders die bijna klaar waren om te insemineren, baarmoeders met een klein kalfje erin, een geel lichaampje op de rechter eierstok en baarmoeders met een groot kalf erin (ongeveer een week voor het kalven). GE-WEL-DIG! Maar haar arm werd wel wat stijf van de druk van de koeienkonten Op een andere boerderij was er een koe met ernstige ketosis, dus er moest een infuus gegeven worden. Er volgde ook nog een bedrijf waar de kalveren geënt moesten worden voor botulisme en de koeien voor BVD. De boer was er niet in geslaagd alle kalveren vast te zetten in het voerhek, dus we moesten nog wat achter de kalveren aanrennen om ze allemaal gedaan te krijgen. Volgens Shuly de 20-80-regel: 20% van de dieren, 80% van de tijd.. Het was ook wel een grappige stal, de hekken waren precies gemaakt van al het ijzer wat de boer had kunnen vinden, zoals ovenrekjes en zo.. Niet zo stevig, waardoor de kalveren de hekken gewoon ramden en er onder/over/tussen sprongen.. Zo vaccineren is wel echt bandwerk (bijna zoals de wortelen op de Noliko ): langs de kalveren lopen en ze allemaal een spuitje geven in de nek, wat nog geen 2 seconden duurt per kalf. Op het laatste bedrijf van de dag was er een koe met een lebmaagverdraaiing, dus moest er geopereerd worden! Jeej! Blijkbaar moet er bij elke operatie van een melkkoe een rabbijn komen kijken of het maagdarmstelsel niet beschadigd wordt. Indien dit wel het geval zou zijn, zou de koe niet meer koosjer zijn en afgevoerd moeten worden. Zodra de rabbijn arriveerde kon de operatie starten. Ik snap wel niet goed wat die rabbijn kan zien bij een lebmaagoperatie. De snede in de koe is redelijk klein, en de operatie verloopt heel snel. Volgens mij zou hij het echt niet gezien hebben moest er iets fout gaan.. Maar Machteld vond het weer superinteressant om ingewanden, spieren, vliezen, … te zien

Rond half 1 zette Shuly Machteld af op kantoor. Blijkbaar is onze collega Ariel de buurman van Shuly! (Weten we gelijk ook waar Ariel woont..) Aviv was erg onder de indruk van Machteld haar verhaal over de ronde met de veearts. Hij verwende ons ook op een lekkere lunch van groenten, pita en een warm ui-ei-en-iets-worst-achtigs-gerecht.

Rond 16.30u trokken we nog eens naar Nazareth  om de oude stad te gaan bezoeken. We zagen weer enkele kerken, en enkele mooie pleintjes om zeker nog eens terug te bezoeken. We gingen ook een leuk restaurantje binnen waar we genoten van de lokale keuken.

Vrijdagmorgen wilden we dan nog eens uitslapen, maar dat lukte niet echt. Tot 08.00u slapen kun je toch moeilijk uitslapen noemen e?! We luierden dan maar wat in de zetel, keken filmpjes en gingen naar de fitness. Rond 11.00u werden we wel verrast door de eerste echte regenbui in meer dan 4 maanden tijd. Het was maar van korte duur (ca. 15 min), maar de weg was toch al weer snel omgetoverd in een beekje. Er kwam ook schuim op de weg te staan, die ontstaan was door de mix van regenwater en de olieresten in het wegdek.

Morgenvroeg (zaterdag) is er een happening aan het meer van Galilea. Dan is er de 58^e editie van een zwemevent om de Kinneret over te zwemmen. Wij hopen op tijd uit ons bed te kunnen, en dan de 3 km lange toer te kunnen afleggen. We hopen het volgende week nog te kunnen navertellen hoe deze dag verlopen is!

23-09-2011 om 17:57 geschreven door Tom en Machteld  

Over de werkweek valt er niet veel speciaals te vertellen. Het is altijd zo’n beetje hetzelfde eh: Tom gaat experimenten doen op de boerderij en schrijft intussen aan zijn paper en tegelijkertijd analyseert hij ook data. Machteld analyseert eigenlijk alleen maar data.. Weliswaar boekte ze deze week enkele succesjes, vooral op het vlak van Matlab, het wiskundeprogramma dat eindelijk wat van zijn geheimen begint prijs te geven aan haar!

Woensdag was Aharon er weer. Hij reed met Machteld en een van zijn vriendinnen (Aharon kan ‘ik hou van jou’ zeggen in haast alle talen, meer uitleg nodig?!) naar de boerderij in Ramat Zevi om data op te pikken. Daarna reden we door naar Tiberias, naar het Nationale Diamantcentrum. In 1 woord: WAAW! We moesten op een bel drukken, even babbelen, en dan kwamen ze de deur opendoen. In de hal achter de deur werden heel wat juwelen tentoongesteld, en Machteld moest lang zoeken eer ze iets gevonden had dat minder kostte dan een maandloon.. Echt wel eens chic om te zien! En Aharon maar zeggen: ‘waar is Tom met zijn bankkaart als je hem nodig hebt?’ Ja, idd, waar was Tom? ;-) De vriendin van Aharon liet hier haar diamanten juwelen maken en opblinken, ze waren na een half uur weer als nieuw! De laatste halte van de dag was En Hashofet, nog een boerderij om data op te pikken.  Na de rondrit zetten Aharon Machteld weer veilig af op kantoor. Op het werk was het deze week trouwens verbazend rustig! Ilan zat immers in Eilat; hij leerde duiken samen met zijn dochter. Ariel zit nog steeds in de VS, Arieh is op reis in Uruguay, Chili en Argentinië, Aviv maakte blijkbaar van Arieh zijn afwezigheid gebruik om ook wat rustiger aan te doen.. Moush kwam ook terug van Mekka, en hij bracht voor iedereen een pen mee!

Het afgelopen weekend zijn we gaan kamperen op de Golan-hoogte. Voordat we dinsdag weer naar België vliegen, wilden we nog even profiteren van het warme weer hier. En tegelijk wilden we weer een nieuw stuk van het land verkennen.

Vrijdagmorgen waren we alweer vroeg wakker. Daardoor konden we om 7u45 al gepakt en gezakt vertrekken. Onze eerste stop was het Quneitra observatiepunt. We waren er samen met een heleboel legermannetjes.. De spookstad Quneitra ligt in het niemandsland tussen Israël en Syrië. De stad werd in de 6-dagen oorlog van 1967 verwoest door het Israëlische leger. Vanuit het observatiepunt kan je ook een grote VN-post zien.

De hele Golan staat eigenlijk vol met legergebouwen, er rijden veel legervoertuigen rond en we zagen dan ook veel legermannetjes. Hier wordt ons de moeilijke situatie tussen Israël en zijn buurlanden goed duidelijk..

Na het observatiepunt reden we nog een stukje verder naar Bustan HaGolan. In deze boomgaard mochten we zelf fruit gaan plukken: nectarines en appels.. Om de appelboomgaard te bereiken, mochten we in de kar achter de tractor gaan zitten. De tractor maakte ook nog een extra rondje door de boomgaard, heel leuk!

 Ze hadden er ook een kinderboerderij, een zalige schommelstoel en hangmatten!

Nadat we onze buikjes weer rond gesmikkeld hadden reden we verder naar het noorden. We pauzeerden even aan de Ram Pool, een groot meer, waar veel mensen aan het vissen waren.

We passeerden Mas’ada (niet te verwarren met o.a. Masada en Massad), een druzendorp. De druzen hebben zich in de elfde eeuw afgescheurd van de islam. Het is een relatief kleine religie, met zo’n 600 000 druzen in Israël, Jordanië, Syrië en Libanon. De druzen verkiezen hun geloof bekend te maken aan buitenstaanders, en je kan je ook niet bekeren tot de druzenreligie. Daardoor is er maar weinig bekend over dit mysterieuze geloof. De zeven belangrijkste principes waaraan ze zich houden zijn:

1)      oprechtheid in omgang met elkaar

2)      wederzijdse bescherming en bijstand

3)      verwerping van andere godsdiensten

4)      geloof in de goddelijke incarnatie van al-Hakim

5)      tevredenheid met Gods werk

6)      onderworpenheid aan zijn wil

7)      geen contact met dwalenden en demonen

Daarna reden we naar het volgende druzendorp: Majdal Shams, gelegen aan de voet van de Hermon, de hoogte berg in Israël (waar je in de winter zelfs kan skiën).  Door de inname van de (oorspronkelijk Syrische) Golan-hoogte door Israël werden vele families van elkaar gescheiden. In het dorp ligt ook de Shouting Hill, waar de druzen bij belangrijke gebeurtenissen naar hun familieleden aan de Syrische kant roepen. De druzen worden soms toegelaten om naar Syrië te reizen, onder escorte van de VN en het Rode Kruis. De inwoners van Majdal Shams worden beschouwd als Syrische inwoners door de Syrische autoriteiten, maar sinds 1981 worden ze door de Israëli ook beschouwd als permanente inwoners. Israël erkend de Syrische identiteit van de druzen niet, en hoewel de druzen Israëlisch burgerschap kunnen aanvragen, zijn er maar weinigen die dit ook effectief doen.  Voor de Israëlische autoriteiten staan de inwoners van Majdal Shams ingeschreven als ‘bewoners van de Golan-hoogte’. Een ingewikkelde situatie dus!

In de namiddag reden we naar Metula, aan de grens met Libanon. Onderweg stopten we even om naar Nimrod’s Fortress te kijken. Als het wat minder warm is, gaan we eens een goede trektocht maken in deze regio! We stopten ook even bij de Sa’ar waterval, maar deze stond droog..

Metula is een klein stadje, het meest noordelijke van Israël, en toeristen vinden er hun weg om wat aan de hitte te ontsnappen. Nadat we een hapje gegeten hadden in een gezellige taverne, wandelden we richting The Good Fence.

Tussen 1976 en 2000 was er een grensovergang tussen Libanon en Metula, zodat Libanezen werk konden vinden in het noorden van Israël, gezondheidsdiensten konden bereiken, naar school konden gaan of goederen konden transporteren.

Daarna wandelden we (of eerder beklommen we) Dado’s observatiepunt. Dit monument is genoemd naar David Elazar, staffchef van de Israëlische Defence Forces tijdens de Yom Kippur Oorlog (en die daarna gedwongen moest aftreden).

Metula is zo rustig, vol boomgaarden, goed onderhouden huizen, …  Het is echt gek als je je bedenkt wat er zich daar al allemaal heeft afgespeeld. En ook gek dat je een paar honderd meter verder auto’s ziet rijden en dorpjes ziet staan in Libanon!

Onze laatste stop van de dag was Hurshat Tal. In dit park zouden we onze tent opzetten.. En we waren niet de enigen! Hele families van jong tot oud, vriendengroepen, … hadden precies allemaal hetzelfde idee als wij: laten we een weekendje gaan kamperen.. We vonden nog een rustig plekje en zetten onze tent recht. We maakten even een wandelingetje door het park, keken waar de douches en wc’s zich bevonden en staken de barbecue aan. Euhm, ja, dat was nogal een experiment waarbij vooral geduld weer een schone deugd bleek Maar we genoten van onze vleesjes, van een goede portie pasta en een blikje erwtjes! Nadat we ons fris gewassen hadden, speelden we nog een spelletje en doken we onze tent in.

Zaterdagmorgen waren we weer vroeg wakker. Wat wil je als je op een camping vol kinderen ligt? En het was natuurlijk ook al licht.. We pakten onze spullen weer allemaal in en laadden alvast alles in de auto. Maar we vertrokken nog niet! Doorheen het park stroomt de rivier Dan, en er is ook een zwemvijver. Dus natuurlijk wilden wij ook gaan zwemmen. Maar jee, wat was het water koud!  Voetje voor voetje stapten we in het water, en een kwartier later durfden we ons toch onder te dompelen We plonsden even (en merkten dat onze spieren het koude water toch niet zo leuk vonden) en sprongen van een niet-zo-hoge rots. We nestelden ons op onze handdoek om op te drogen en te genieten van het zonnetje.

%%%FOTO21%%%

Rond de middag vertrokken we uit het park (we moesten immers om 13u uitchecken van de camping). Omdat we hongerig waren, stopten we onderweg in een gezellige koffieshop: Coffee Lorenzo. Het blijft ons verbazen dat haast iedere Horeca-zaak in Israël een Engelstalig menu heeft! Als dessert kozen we nog een bananenmilkshake.. Maar toen bedachten we ons dat onze mama’s veeeeeel lekkerder ijs hebben, en dat we dus snel een veel lekkerdere milkshake gaan kunnen drinken in België! (En frietjes, bicky burgers, varkensvlees, gewoon mama’s ijs, … Hmmmmmm!)

%%%FOTO22%%%

Rond 15u waren we terug in ons dorpje, waar ons natuurlijk ook nog wat karweitjes wachten..

Zondagmorgen was het weer heel vroeg dag. Om half 6 moesten we immers alweer bij Ilan zijn voor onze lift naar Bet Dagan. Tom moest immers zijn nieuw visum gaan ophalen in Ramla.. Toen we het visum opgepikt hadden, gingen we op zoek naar een falafelstand om -je raadt het nooit - falafel te eten. Daarna zette Ilan ons in de luchthaven af.. Ilan vertrekt immers vandaag naar België, om dinsdag weer terug te komen, en volgende zondag alweer te vertrekken voor 5 dagen België.. Maar wij namen in de luchthaven dus de trein nemen naar Tel Aviv en van daaruit -voor het eerst in 11,5 maand Israël- een sherut (gedeeld taxibusje voor 10 personen) naar Ramat Yishay. En maandagavond zullen we dat in omgekeerde richting doen, want we komen naar huis! België, hou u vast!

28-08-2011 om 16:18 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen had Ilan een afspraak voor ons gemaakt bij zijn dokter. De reden voor die afspraak? Wel, 12 september 2011 zijn we een jaar in Israël. Voor deze datum moeten we een Israelisch rijbewijs hebben. Met een Belgisch rijbewijs mag je een jaar rondtoeren in Israël, maar als je nog langer blijft, moet je een Israëlisch rijbewijs hebben. En gelukkig dat tenminste iemand van ons 2 zoveel leest, want anders zouden we hier na 12 september mooi illegaal rondrijden.. Dat is okee, tot je iets aan de hand krijgt natuurlijk.. Dat rijbewijs krijg je natuurlijk niet zomaar.. We moeten een medisch attest, een ogentest, ons Belgisch rijbewijs en ons paspoort voorleggen.
Het medisch attest is hier best een obstakel.. De meeste dokters (alsook de huisarts van Ilan) werken voor Clalit, de ziekenkas hier, en als je niet bij de ziekenkas bent aangesloten, kun je er niet terecht. MAAR er zijn gelukkig ook dokters die privé werken, daar moeten wij dus naartoe.. Maar opdat hij een medisch attest zou uitschrijven, moet hij eerst onze medische geschiedenis van de afgelopen 3 jaar bestuderen.. Een heel gedoe dus! We zijn dan ook nog volop bezig met dit proces..

Maandagmorgen nam Ilan ons mee naar een kantoor van Clalit om uit te zoeken of we ons hier bij de ziekenkas konden aansluiten. Blijkbaar bestaat er wel zo’n formule, maar die zou ons elk 40 euro (!) per maand kosten.. We gaan precies toch maar gewoon onze Belgische verzekering houden..

Daarna brachten we een bezoekje aan de boerderij van kibbutz En Hashofet. Machteld heeft immers data nodig voor haar onderzoek. De manager van de boerderij, Eilon, gaf ons een rondleiding op het bedrijf. Eén stal op de boerderij was uitgerust met ligboxen. Heel gek om dat hier in Israël te zien!

De rest van de week bestond uit de normale bezigheden.. Tom voerde experimenten uit en typte een stuk van een paper, Machteld analyseerde data.. We hielpen ook onze collega’s bij hun experimenten. Aviv doet een onderzoek naar de Body Condition Score van vleesvee, en Machteld hielp hem bij het noteren van allerlei gegevens. Sarah is pas begonnen met een onderzoek naar o.a. de hiërarchie bij kalveren, en wij hielpen haar door de kalveren te observeren en het gedrag te noteren na het openen van de drinkautomaat.

Donderdagavond hielden we enkele skypegesprekken, ook altijd leuk

Vrijdagmorgen was Tom alweer veel te vroeg wakker, en Machteld dus ook.. Tijd genoeg dus voor een daguitstapje! Vandaag reden we naar Haifa. We rijden hier wel vaak door op weg naar het strand, en ook de Duitse Kolonie met de Bahai-tuinen en Wadi Nisnas zijn ons bekend, maar verder dan dit waren we nog niet geraakt in de 3^e grootste stad van Israël. Tijd voor verandering!

Als echte toeristen zochten we eerst de toeristische infodienst. Het meisje dat daar werkte vertelde ons heel enthousiast over alle bezienswaardigheden van Haifa en gaf ons tips voor uitstapjes in de buurt. We kregen ook een gedetailleerde kaart mee waarop de belangrijkste straten, musea, parken, … waren aangeduid. Eerst reden we naar het Stella Maris-klooster dat bovenaan het Carmelgebergte ligt en van waar je een prachtig uitzicht hebt over Haifa en de kust! Je kan er zelfs helemaal kijken tot Rosh Hanikra, de grens met Libanon..

Stella Maris-klooster (links) en kerststal (rechts)

Nadat we de kerk bezocht hadden, reden we weer naar beneden, genietend van het uitzicht. We parkeerden onze auto op een grote parking en namen de metro Carmelit naar boven. Deze metro is een van de kleinste metro’s ter wereld. Deze metro is een belevenis op zich! Omdat Haifa gebouwd is op het Carmelgebergte, waardoor de stad verdeeld is in 3 delen: onderaan de berg, midden op de berg en boven op de berg. De Carmelit overbrugt een hoogteverschil van 274 meter en is slechts 1,8 km lang. De metrostellen zien er ook wel speciaal uit, met trapjes in iedere wagon. Ook de perrons bestaan uit allemaal trapjes. (Tot gisteren was het ook de enige metro in Israël. Maar op vrijdag 19 augustus is ook (eindelijk) de Jerusalem Light Rail geopend! Toen wij in Jeruzalem waren in juni, waren ze al testritten aan het doen met de metro, en de opening is blijkbaar onnoemelijk veel uitgesteld, maar nu is het dus zover!)

De Carmelit: het perron, insmeren, en de trapjes in de wagon

Boven op de berg kwamen we precies in een andere wereld terecht! Beneden is alles zo vuil en lijken alle straten eerder achterbuurten (op de Duitse Kolonie na), mede daardoor waren we nooit geïnteresseerd om Haifa verder te verkennen.. Maar de stad verraste ons dus op een erg positieve manier! We wandelden door het Ha’em Park, waar een heleboel gezinnetjes aan het spelen in het speeltuintje, dan over de Louis Promenade, waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad, naar de Bahai-Gardens. Om 12u startte daar een gratis Engelstalige rondleiding door de tuinen. Onze gids vertelde ons meer over de Bahai-religie en over het ontwerp van de tuinen. De rondleiding bracht ons van het bovenste terras naar het middelste terras (toch enkele honderden treden). Zeker een aanrader!

Na de rondleiding keken we nog naar een filmpje over de Bahaï, en daarna zetten we onze tocht verder naar beneden. We aten een (heel erg vettige) shoarma

en wandelden daarna naar Bat Galim. Ons plan was om naar het strand te gaan en daar een ijsje te eten. We kwamen uit op een religieus strand, waar alleen mannen mogen zwemmen.. We vonden het al verdacht dat er zoveel orthodoxe mannelijke joden rondliepen.. Na nog eens op de kaart gekeken te hebben, vonden we dan toch de promenade.. Maar van een straat vol eet- of drankgelegenheden was hier geen sprake, in tegenstelling tot wat de reisgids en de toeristische dienst beweerden. We hebben de hele promenade afgewandeld, en zagen maar 2 horecazaken.. Het strand viel ook wat tegen, er waren immers rotsen en geen mooi zand.. We zagen wel een heleboel surfers.. We wandelden dan maar terug richting auto.

Protesttentjes, ook in Haifa (links); Parkeren op z’n Israëlisch (rechts)

Aan de haven was er een festivalletje bezig, Kalabat Shabbat, waar we ons nog even neernestelden met een heerlijke Kriek Liefmans. This is the life!

(De voorbije maanden hadden we al een paar keer gezien dat er aan de haven iets te doen was, maar we lieten dat steeds aan ons voorbij gaan omdat we ofwel op weg naar het strand waren, ofwel op weg naar huis met honger.. Maar vandaag hadden we alle tijd, en de sfeer beviel ons ook wel!)

Zaterdagmorgen was Tom ALWEER veel te vroeg wakker.. Machteld bleef nog even liggen, het is tenslotte weekend! Maar om 8u kroop ze toch ook maar vanonder de lakens. We reden naar de bakker en gingen picknicken in een bos in de buurt van En Hashofet. We genoten van de lekkere broodjes, het uitzicht en de rust..

En daarna was het weer afwassen, wassen, strijken, poetsen en bloggen geblazen!

Tot snel weer!

20-08-2011 om 16:57 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen stonden we wat vroeger op zodat we over de Carmelmarket konden lopen om er ontbijt op te pikken (maar helaas was er op het vroege uur nog niet zoveel te zien) alvorens we naar Hafets Haim reden om er een bezoek te brengen aan SION. SION is een Israëlische onderneming voor de kunstmatige inseminatie en fokkerij van melkvee. Yoel vertelde ons wat meer over de werking van SION en liet ons de labo’s zien. We mochten niet in de stallen wegens hygiënische redenen, MKZ is immers nog steeds in het land.. Maar door de grote vensters konden we het proces toch goed zien.

bezoek aan SION

Dries die een foto aan de wand opmerkt van een Belgische koe uit zijn dorp!

Om 11u hadden we met Ilan afgesproken in Talmei Yehi’el. Ilan, als expert in de plaatsing van melkrobots, bracht er een bezoekje aan een boer die een melkrobot wilde plaatsen. Voor ons een goede gelegenheid om weer een ander bedrijf te zien! Een andere boer uit het dorp had gehoord dat Ilan er was, en hij kwam Ilan vragen om ook even naar zijn bedrijf te komen kijken. Hij had namelijk enkele maanden geleden een melkrobot gezet, en hij ondervond heel veel problemen. Terwijl Ilan zijn mening aan de boer aan het verkondigen was, praatten wij even met de zoon. Hij vertelde ons dat Ilan hetzelfde dacht als hijzelf, maar dat ‘pa weer niet wilde luisteren’.. Generatieconflicten, je vindt ze overal! Het probleem ligt niet zozeer aan de robot zelf, maar het design van de stal. De koeien kunnen de robot niet goed bereiken, en vandaar dat de robotbezoeken laagfrequent blijven. Een oplossing zou dus kunnen zijn om de wachtruimte te vergroten.

(links) de stal waar de nieuwe robot in zou moeten komen; (rechts) de robot die voor de vele problemen zorgt

’s Middags reden we, samen met Ilan, naar Rehovot, waar we stopten aan een kraampje dat bureka’s (een met kaas, groenten of vlees gevulde bladerdeegkoek) verkocht. De man had echt een gouden zaak, er stond een hele rij wachtenden en de bureka’s waren overheerlijk!

Bijna een uur te laat arriveerden we op onze volgende afspraak. In de universiteit van Rehovot (waar o.a. dierenartsen opgeleid worden) ontmoetten we Michaël van Straten. Hij is veearts bij Hachaklait, de Israëlische veeartsenorganisatie en vertelde ons wat meer over het Israëlische systeem. Hachaklait werkt als een ziekteverzekering, maar dan voor koeien. Zo’n 90 % van de koeien in Israël worden gecontroleerd door een veearts van Hachaklait, dat in weze dus 1 grote praktijk is, die werkzaam is in het hele land.

Tom en ik hadden Michaël al eens ontmoet op de conferentie in Jeruzalem, en inderdaad, zoals zijn naam laat vermoeden, spreekt hij ook Nederlands!

Na dit bezoek reden we verder naar de onderzoeksboerderij van Volcani Center, waar Ilan wat meer uitleg gaf over de koeien, de sensors, … Daarna stelde hij voor dat degenen die nog zin hadden hem konden vergezellen naar nog een andere boer die ook een robot wilde plaatsen. De meisjes bedankten voor dit aanbod, maar de jongens gingen nog met Ilan mee. Ilan zei dat we maar moesten gaan zwemmen in het zwembad in zijn dorp, zijn kinderen zouden er ook wel zijn.. Dat deden Liesbeth en ik dus Kfar Yehoshua heeft echt een mooi zwembad! We waren lekker aan het plonsen, toen de redder kwam vragen of we wel van het dorp waren.. Gelukkig waren Ilan zijn kinderen daar, en konden we zeggen dat we bij hen hoorden Een dik uur later zette Ilan de jongens ook af aan het zwembad voor een verfrissende duik.. Natuurlijk kon hij het niet nalaten om even uit te stappen om de meisjes in bikini te zien, de snoeper! De jongens hadden zich ook best geamuseerd. De boer vroeg aan Ilan om langs te komen omdat hij geen plaats vond om zijn robot te installeren. Na een dik uur overleg kwam ook Ilan tot het besluit dat zijn stal te klein was. Hij raadde dan ook aan om de bestelling af te zeggen. De boer zei dat het geen probleem was om het nu nog af te zeggen, aangezien hij nog bedenktijd had gevraagd. Hij had de robot besteld op aandrang van zijn vrouw, dus hij was er precies niet zo rouwig om dat hij de deal moest afzeggen. De jongens sloten het boerderijbezoek af op het buitenterras van de boer. Hij had er een heuse tap geinstalleerd, en het had bijzonder veel weg van een strandbar. Op de achtergrond klonk ook Bob Marley-muziek, en het lopen van water in een kleine fontein met een waterrad.

’s Avonds gingen we nog voor een ijsje bij de Leggenda in ons dorp. Smullen!

Maandagmorgen vertrokken Dries en Liesbeth voor nog enkele dagen natuur en cultuur rond de Dode Zee en in Jeruzalem.. Tom en ik vonden het superleuk om mensen uit België te kunnen ontvangen, we hebben zelf ook weer veel bijgeleerd over de Israëlische koeien en zelf ook weer nieuwe dingen ontdekt in het land! Dries en Liesbeth, jullie waren TOP-gasten! Bedankt!

Helaas was Machteld die nacht ziek geworden.. Een dokter bereiken was nog niet zo simpel.. Omdat huisbaas Moti en zijn vrouw Ruthie om 8u30 bij de dokter moesten zijn, reden we met hen mee om ter plekke een afspraak te maken. Om 11u konden we er terecht. Machteld moest eerst mee met een verpleegster, die de bloeddruk en temperatuur nam, en daarna mocht ze bij de dokter komen. De dokter praatte alleen Russisch en Hebreeuws, en ook drie woorden Engels.. Gelukkig lukt het wel al om simpele vragen te beantwoorden.. Hij stelde buikgriep vast en schreef antibiotica voor.. Daarna reden we dus naar de apotheek, maar de apotheek in ons dorp had de voorgeschreven pillen niet. Machteld ging dan maar terug in bed liggen, terwijl Tom op zoek ging naar antibiotica.

’s Middags ging Tom nog een paar uurtjes werken, terwijl Machteld braaf in bed bleef. Ook de volgende dag was er nog niet veel met haar aan te vangen. Woensdag was het gelukkig al een stuk beter (en thuis zitten is ook maar saai), dus ging ze terug aan het werk.

En vrijdag was het alweer weekend!

Terwijl Tom experimenten ging doen op de boerderij, sliep Machteld lekker uit, bereidde ze al een lekkere maaltijd en poetste ze het huis. Toen Tom terug thuis was, trokken we naar het strand in Haifa. Deze keer hadden we echt een buitengewoon smerig strand uitgekozen Het blijft ons verbazen dat de mensen hier zo vuil zijn. Dan barbecueën ze op het strand, en laten ze gewoon al hun afval liggen! En dan steken ze de schuld op de Arabieren, foei!

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdagmorgen wilden we Dries en Liesbeth een ‘traditioneel Israëlisch ontbijt’ laten proeven, dus we namen hen mee naar een gezellig zaakje (waarvan we de naam nu weer even kwijt zijn) in ons dorp. Tot voor kort was dit een bakkerij/patisserie, maar ze hebben vorig jaar uitgebreid tot een gezellige eettent. We bestelden een groot ontbijt (brood, kaas, olijven, techina, eitjes en een salade), een stuk quiche en een sandwich, dat we allemaal mooi in vieren deelden. Heerlijk, en allemaal ons buikje rond gegeten!

(links) een hangende boom in Jaffa; (rechts) een leuke fontein met allerbei beesten

Daarna zetten we onze tocht verder naar Tel Aviv. We reden eerst naar Jaffa, waar we een wandeling maakten door het oude stadscentrum en de oude haven (heel gezellig!).

(links) wij tweetjes in de oude haven van Jaffa; (rechts) coole Machteld

de wensbrug in Jaffa: raak je sterrenbeeld aan en kijk ondertussen naar de zee, en je wens zal uitkomen

Daarna parkeerden we de auto op en grote parking aan het strand. We zetten onze spullen af in het hotel (op 20m van het strand!) en gingen zwemmen en zonnen.

Tom aan de deur van ons hotel

Het was weer zalig in het water met de klotsende golven! Nadat we ons een beetje opgefrist hadden, wandelden we langs het strand op zoek naar een restaurantje.

Shakshuka: eieren gekookt in tomatensaus, chili-pepers, ajuinen en kruiden. [in de Berber-taal betekent het "mengeling"]

Daarna wandelden we nog langs de oude haven van Tel Aviv, en dan via de verlaten (wegens Shabbat) winkelstraten terug richting hotel.

aan de oude haven van Tel Aviv

Onderweg zagen we een heleboel tentjes staan op een groene strook midden in de stad. Die tentjes staan er als protest op de prijs van het leven in Israël.

tentjes in het park, uitgerust met allerhande protestslogans

Om 21u zou er ook een grote protestmars starten, en aangezien we ineens veel mensen zagen wandelen met vlaggen, plakkaten, ketels en houten lepels, … besloten we hen te achtervolgen.. We kwamen op een groot plein waar heeeeel veel mensen zich verzameld hadden (achteraf hoorden we op het nieuws dat er zo’n 250 000 mensen in Tel Aviv waren!). Wel eens interessant om te zien! Het is blijkbaar al zo’n 30 jaar geleden dat er nog zo’n betoging was, aangezien de mensen hier meestal met andere problemen te kampen hebben (de moeilijke situatie met Palestina en buurlanden ed).. We zagen dan ook heel wat mensen die zich creatief uitgeleefd hadden om een protestplakkaat te maken, zo waren er mensen met kleine huisjes op hun hoofd, liepen er geschminkte steltlopers, …

wij in het midden van de protestmarsen

(Haha, terwijl ik dit typ zit ik op de trap naar ons appartement.. Tom heeft me buitengezet omdat hij gaat dweilen )

07-08-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen haalden de jongens lekkere broodjes bij de bakker, en daarna vertrokken we naar het Meer van Galilea. Nu het weekend was, kon Tom ook eindelijk meereizen. We bezochten de Kerk van de Zaligheden, de Kerk van de Vermenigvuldiging (van brood en vis) en Capernaum – het dorp van Jezus.

(links) Kerk der Zaligheden; (rechts) een bord dat ons zegt wat er allemaal niet mag in en rond de kerk

(links) Opschrift bij de kerk van de Vermenigvuldiging; (rechts) Ingang van Capernaum

Rond de middag reden we door naar het Yehudiya-natuurreservaat. Omdat het park om 16u sluit wegens Shabbat, mochten we van de rangers geen wandeling meer beginnen, maar we mochten wel een tochtje maken naar de waterval om er te gaan zwemmen.. Dat deden we dus! (Het was eigenlijk toch nog wel een behoorlijke wandeling ) Het water zag er erg uitnodigend uit, dus we zochten een plekje voor onze spullen en gingen zwemmen. Dries waagde zich zelfs aan enkele sprongen vanaf een rots! Om 15u15 kwam een ranger zeggen dat we moesten vertrekken. De berg op wandelen viel toch wel een beetje tegen!

(links) heerlijk om zo rond gereden te worden ; (rechts) goed insmeren is belangrijk!

(links) Op zoek naar een 'waterval'; (rechts) een nietsvermoedende foto trekken

Na een stevige maaltijd in ons appartement reden we naar Haifa om de Bahai-tuinen te bewonderen. We wandelden ook door Wadi Nisnas. Deze buurt is normaal altijd erg druk, maar het was net donker, dus we vermoeden dat alle moslims binnen zaten om na een lange dag vasten weer te eten. Er kwamen alleszins heerlijke geuren uit de openstaande vensters en deuren! Toen we voorbij een ijssalon liepen, waren we dan ook verloren

Baha'i-garden @ night

06-08-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdag 2 augustus kregen we bezoek uit België! Dries en Liesbeth, ‘oude bekenden’ uit Machteld haar studententijd in Geel, wilden Israël ontdekken met speciale aandacht voor de koeien
We waren druk aan het werken, toen we telefoon kregen.. ‘Hoe geraken we in Ramat Yishay?’ Volgens Machteld haar berekeningen waren ze op ongeveer 3 kwartier rijden van Ramat Yishay.. Anderhalf uur later werden we toch wat ongerust.. Maar even later belde Dries om te vertellen dat ze ons dorp gevonden hadden.. Machteld vloog in de auto en ging op zoek naar haar gasten. Na een korte rondrit in het dorp en een rondleiding in het appartement was het weer werken geblazen! Rond 13u kwamen Dries en Liesbeth een bezoekje brengen aan onze campus. Ilan maakte tijd vrij om hen wat uitleg te geven. Dat was ook goed voor onszelf om alles nog eens op te frissen Terwijl de bezoekers naar Nazareth gingen, werkten wij weer rustig verder. ’s Avonds gingen we uiteten bij Adela, ons stamrestaurant. We genoten van een heerlijke maaltijd, frisse pintjes en limonada!

Woensdagmorgen stond er een bezoek aan het veevoedercentrum op de agenda. Machteld had aan Aviv gevraagd of hij mee wilde gaan om te tolken.. Gelukkig stemde hij toe (want hij had zo’n centrum ook nog nooit van dichtbij gezien).. Om 8u waren we dus al in Nahalal.. Hoewel de afspraak pas de dag ervoor definitief bevestigd was, slaagde de baas er toch in 2u te laat te komen! Maar hij had een goede reden: de sociale onrust in Israël over de prijs van het leven beroert ook de boeren.. Zo kwam de regering met het plan om ipv zelfvoorzienend te zijn op het gebied van zuivel ook te gaan importeren, om zo de kosten voor de consument te drukken.. Natuurlijk laten de boeren zich niet doen, dus ze gingen betogen in Tel Aviv.. En ook de baas van het veevoedercentrum, Ozi, heeft te maken met zo’n onderhandelingen.. Om de wachttijd wat te overbruggen, toonde Aviv ons een nabijgelegen bron.. Heel mooi! Net een kleine oase in het voor de rest zo droge land..

Om 10u was Ozi eindelijk daar! Hij gaf ons wat meer uitleg over veevoeder en logistieke problemen en nam ons daarna mee voor een toertje voorbij alle soorten grondstoffen.

bezoek bij voercentrum (vlnr: Aviv, Dries, Ozi)

Na dit bezoek belde Machteld haar favoriete boer Jehuda op om te vragen of een bezoekje paste. Natuurlijk paste het, dus op naar Ramat Zevi. Jehuda is echt een gepassioneerde boer, en Dries is ook passioneel bezig met koeien, dus dat was een tof gesprekje

In de namiddag bezochten we nog Kibbutz Sde Eliyahu. Er was geen mens te bespeuren, dus we liepen maar alleen door de stallen.. Mss niet vreemd dat er niemand was, want de temperatuurmeter in de auto gaf zo’n 44°C aan! Het was echt puffen, zweten, blazen!

Op de terugweg stopten we even in Bet Shean waar we lekkere broodjes uithaalden, en we reden terug naar ons dorp via het Gilboagebergte.. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht op de onderliggende vallei! We kwamen er ook een skigebied zonder sneeuw tegen!

(links) Uitzicht vanop Gilboa-gebergte; (rechts) Dries die geniet van het uitzicht

’s Avonds bereidde Machteld een pasta en speelden we spelletjes op het terrasje van de huisbaas..

Donderdagmorgen moest Tom vroeg op om naar Bet Dagan te gaan. Machteld entertainde haar bezoekers met een bezoekje aan Kibbutz Harduf en Afikim.

Om 8u verwachtte Arnon ons in Harduf. Arnon praat echt HEEL graag en veel, en hij sprong van de hak op de tak, maar de essentie was wel erg interessant! In Harduf wordt er immers onderzoek gedaan naar de verwerking van mest tot compost. Het is ook een organisch bedrijf, dus ook eens wat anders.. Arnon nam ons ook mee naar de organische velden, maar daar was niet zoveel te zien. In Harduf worden ook mensen met psychische problemen opgevangen, die als therapie enkele uren per dag op de boerderij helpen.

composteren in Harduf = drijfmest terug verspreiden en onderwerken

Aangezien Arnon maar bleef praten, moesten we hem op een gegeven moment echt onderbreken om te zeggen dat we ECHT wel door moesten naar onze volgende afspraak..

We reden naar Afikim. Onderweg konden we het Meer van Galilea aanschouwen. Alon gaf ons een rondleiding in het bedrijf en nam ons daarna mee naar de eetzaal van de kibbutz voor het middagmaal. Toen Dries vertelde dat hij voornamelijk bezig is met ‘koeieneten’, pakte Alon zijn telefoon en belde hij een nutritionist.. Een nieuwe afspraak was gefixt in 5 minuten! En al dezelfde namiddag kon Dries bij de nutritionist terecht! Maar eerst bezochten we de doopplaats in de Jordaan. Er waren best veel mensen in het water! Maar aangezien het alweer zo’n 45°C was, was het water natuurlijk ook erg verleidelijk!

Terwijl Dries naar de nutritionist ging, besloten Liesbeth en Machteld te gaan zwemmen in het Meer van Galilea. Het water was bijna op badtemperatuur, zo warm! We genoten echt van het geplons, en enkele uren later kwam ook Dries (met pretoogjes van zijn interessant gesprek met de nutritionist) ons even vergezellen.. Op de terugweg naar huis reden we even verloren.. De weg wijzen vanop de achterbank is precies zo simpel niet

’s Avonds mengden we ons nog even in het uitgaansleven van Ramat Yishay. Uiteraard belandden we ook in de Barbarossa, waar de ‘teamchef van de avond’ het zo chic vond dat er Belgen aanwezig waren, dat hij opeens met 5 shotjes 'finlandia vodka' kwam aanzetten! Hmmm, best lekker en ook de caramel-smaak was een verrassing!

terrasje doen!

05-08-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

01-08-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

28-07-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag bezochten we Karlstejn en Plzen. We pikten ontbijt op bij Starbucks, dat we lekker opaten op de trein.

De treinrit van zo’n 45 min bracht ons naar Karlstejn. In dit stadje ligt een mooi kasteel, recht uit een sprookje! Machteld zou er wel prinses willen zijn! Het kasteel werd gebouwd in 1348 in opdracht van Karel de Vierde, koning van Bohemen en keizer van het Heilige Roomse Rijk. Het was bedoeld als bewaarplaats voor de kroonjuwelen, heilige relikwieën en de rijksschatkist.

We betaalden voor een rondleiding in het kasteel, dat was wel de moeite! Onze gids Lenka kende haar verhaaltjes en bracht ze ook met het nodige enthousiasme! Na een lekker pintje gedronken te hebben in het centrum, liepen we weer naar het treinstation. We wilden een ticketje kopen naar Plzen en betalen met de bankkaart, maar die accepteerden ze niet.. Dus we moesten helemaal terug naar het centrum lopen! Gelukkig waren we op tijd terug voor de trein!

De treinrit naar Plzen duurde nog eens een dik uur. Dus Tom kon volop genieten van het mooie, groene landschap terwijl Machteld een dutje deed. Tom maakte onderweg ook kennis met een Amerikaan die 8 weken door Europa kwam trekken. Hij was nu 2 weken in Europa en had de hoofdsteden van 7 landen bezocht (Frankrijk, Nederland, Duitsland, Polen, Hongarije, Oostenrijk en Tsjechië). Eigenlijk was hij het city-hoppen al beu, maar er stonden nog 3 weken aan zo’n tempo op het programma. Niet echt reizen waar wij zin in hebben! Het is zo leuk om iets meer van een land te leren kennen dan alleen de hoofdstad! Je leert toch pas echt iets over een land als je ook kleinere steden bezoekt en de natuur intrekt.. Niet? En als je tegen zo’n tempo reist, zit je natuurlijk ook meer in de trein/bus dan dat je effectief op een plaats verblijft..

Een hapje eten deden we bij U Mansfelda. Maar plots voelde Machteld zich niet meer zo goed. Ze liet het eten dan maar aan zich voorbijgaan (maar gelukkig was Tom erbij ;-)). Na het eten besloten we dat het genoeg geweest was, en dat we maar een keer op tijd in bed moesten duiken, dus we namen de trein terug naar Praag.

Zondagmorgen werden we weer fris als een hoentje wakker voor onze laatste dag! We ontbeten in het hostel, waar ze lekkere (echte!) croissants hadden. Hmmmm! Dat was lang geleden! We hadden nog een druk programma voor de laatste dag. Eerst bezochten we het kasteel van Praag. In tegenstelling tot vorige week, wandelden we niet doelloos rond, maar kochten we een ticket dat ons toegang gaf tot het oude koninklijk paleis, de Sint-Georgebasiliek en het Gouden Straatje.

Vooral het Gouden Straatje blijft ons bij. De 11 kleine huisjes in dit straatje werden in gebouwd als onderkomen voor de kasteelwachten. Later werd het straatje ook door andere kasteelbedienden bewoond. Tussen 1916 en 1917 woonde ook schrijver Franz Kafka in een van die huisjes. Sommige huisjes dienen als klein museum, zo is er in het huis van Kafka een museum met een boekenwinkel, is er een huisje van een naaister, van een kaartlegster en van een filmverzamelaar. In de andere huisjes zijn vooral souvenirwinkels ondergebracht. Dit Gouden Straatje is echt een gezellige buurt! Helaas begaf de batterij van ons fototoestel het, dus we konden de rest van de dag geen foto’s meer nemen

Daarna namen we de metro naar Vysehrad waar we de burcht bezochten en een ijsje aten. We genoten van het zonnetje en wandelden op ons gemakje langs de Vlatva, rustten even uit op een eilandje in de Vlatva, en beklommen vervolgens Petrin, een heuvel van 327 m hoog. Er is ook een kabellift naar boven, maar wegens budgettaire redenen besloten we te klimmen. Boven op de heuvel staat de Petrin-uitkijktoren. Dit is 60 m hoge constructie die wat weg heeft van de Eiffeltoren. (De top van de Petrin-toren ligt, door de hoogte van de heuvel, op ongeveer gelijke hoogte als de Eiffeltoren).

’s Morgens hadden we de Sint-Vituskathedraal overgeslagen omdat die pas open ging om 12u. Dus daar maakten we in de namiddag ook tijd voor. Na het bezoek aan deze prachtige kathedraal, wandelden we naar de Oude Stad. Wegens grote dorst maakten we eerst een tussenstop. En we dronken Coca-Cola en Fanta! Onze maagjes begonnen ook stilaan te knorren en we zetten onze weg verder naar de Markt. Al de hele week lieten de lekkere geuren van de talrijke kraampjes ons niet onberoerd, dus nu wat het tijd om onze laatste kronen op te maken. Tom at aardappeltjes met spek en Machteld at een pikant worstje met brood. Best moe van al dat wandelen, nestelden we ons op een bankje waar we mensen keken en een sudoku oplosten

Het einde van ons verblijf in Tsjechië naderde met rasse schreden.. Een laatste krachtinspanning bracht ons via het hotel (om onze bagage op te pikken) naar Dejvicka, waar we de bus naar de luchthaven namen. Al goed dat we die ticketjes op voorhand gekocht hadden, want we hadden voor de rest al ons geld opgemaakt.. Dat bekloegen we ons wel die laatste wandelkilometers

In de luchthaven liepen we collega’s Yafit en Victor (die de ECPA hadden bezocht) tegen het lijf, alsook Ephraim en zijn vrouw Lydia. Ephraim keerde echter niet met ons terug naar Israël, maar hij vertrok weer naar de VS voor de laatste 4 maanden van zijn sabbatjaar. We vlogen met El Al, de Israëlische luchtvaartmaatschappij, die veiligheid HEEL HOOG in het vaandel draagt. Volgens Lydia betekent El Al ‘Every Landing Always Late’.. Haha! Maar wij werden dus ondervraagd, de valieskes die we op de conferentie hadden gekregen werden grondig nagekeken.. Alles wat we vertelden was weer heel leuk en interessant, maar in plaats van ons naar de ticketbalie te sturen, werden we naar de security gestuurd, waar heel onze bagage overhoop gehaald werd. Uiteraard vonden ze niets.. Na al die securitychecks, moesten we ons nog haasten naar de gate!

Op het vliegtuig kregen we een lekker broodje en een pastasalade aangeboden, en toen was het dutjestijd.. Rond 4u landden we weer in het vertrouwde Tel Aviv, waar de securitychecks verbazend vlot verliepen! Het meisje dat ons het land liet binnengaan, benadrukte wel dat Tom zijn visum moet vernieuwen (het vervalt in augustus).. Toch vriendelijk van haar!

Uitgeteld gingen we op zoek naar de uurregeling van de trein. Oef, er vertrok er eentje over 5 minuten! Na zo’n anderhalf uur kwamen we aan in Haifa, waar we weer op zoek moesten, deze keer naar een bus.. Gelukkig rijden er elke 10 minuten bussen naar Nazareth en maken die een tussenstop in Ramat Yishay. Om half 8 doken we eindelijk bed in.. Werken was niet meer voor vandaag

18-07-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na de slotceremonie pakten we onze koffers en verhuisden we naar een goedkoper hotelletje, midden in het centrum van Praag. Het Little Town Hotel werd onze nieuwe thuis voor de komende 3 nachten. We sliepen in een dorm met nog 8 anderen. Maar het was wel de mooiste, grootste, properste, … dorm ooit! De kamer was in 3 gedeeld, in 2 delen stonden stapelbedden en in 1 deel was er een kleine keuken. En dan was er natuurlijk ook nog een badkamer, die naar dormnormen erg groot en comfortabel was!

We aten een hamburger van een standje voor ons hotel en baanden ons een weg naar de Nieuwe Stad, voor de derde dag op rij. Deze keer slaagden we er ook effectief in om iets van dit deel van de stad te zien Kerken, het Dansende Huis,  de Lucerna passage, bekende gebouwen, … We staken de Vlatva over om een hapje te eten in Kavakavakava in de Smichov-buurt. Daarna wandelden we terug naar de Oude Stad, waar we de toren van het Stadhuis beklommen. Het was erg grappig om te zien hoeveel mensen er samentroepen om het spektakel van de astronomische klok (ieder uur op het uur) te kunnen zien! Na nog een lekker pintje gedronken te hebben, doken we in onze dormbedden..

Vrijdagmorgen namen we om 10u de trein richting Kutna Hora (ook de trein is heel goedkoop in Tsjechië!). We hadden met Gunel, een collega van Tom, afgesproken om samen te reizen, maar ze kwam niet opdagen. Dus we waren weer gezellig met zn tweetjes. Na een treinrit van een klein uur kwamen we aan in Kutna Hora. Het historische stadscentrum van Kutna Hora staat sinds 1995 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO, maar het spectaculairste dat hier te zien is, is het ossuarium van Sedlec, met skeletten van duizenden mensen die als decoratie in de kapel dienen. Het kerkhof werd  immers als heilige grond beschouwd omdat er aarde van de Calvarieberg (Golgotha) werd uitgestrooid in de 13^e eeuw. Daardoor werd de begraafplaats een zeer begeerde laatste rustplaats. In de 19^e eeuw kreeg beeldhouwer Frantisek Rint de opdracht om het ossuarium in te richten, waarvoor hij dus menselijke beenderen gebruikte.

Na het zien van al die knoken, hadden we honger gekregen en we zetten onze weg dus verder naar het stadscentrum (zo’n 2 km verder). Onderweg kwamen we Gunel tegen! Ze had de afgesproken trein gemist.. We lunchten allemaal samen in Pivnice Dačický, waar we een overheerlijk Tsjechisch gerecht opsmikkelden.

Verder bezochten we nog de Sint-Barbarakerk (waarbij Machteld natuurlijk aan oma moest denken )

en de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal en wandelden we door het oude stadscentrum. Omdat we geen zin hadden om de hele weg terug naar het treinstation te lopen, besloten we op zoek te gaan naar het kleine station in het centrum.

Een kort treinritje in een trein van wel 2 wagons bracht ons naar het grotere station, waar we een overstap maakten om richting Praag te kunnen reizen. Omdat we laat geluncht hadden, waren we nog niet echt hongerig. Daarom wilden we eerst nog wat van Praag zien alvorens te gaan dineren. We bezochten de ‘Church of the Most Sacred of Our Lord’. Met zo’n naam moet dat toch wel iets speciaals zijn eh! ;-) Het was wel een mooie kerk, maar op dat moment waren we al wat verzadigd met de massa kerken van de voorbije dagen. Daarna liepen we wat rond in de joodse wijk. Die vonden we ook maar weinig speciaal.. Dat komt ervan als je in Israël woont zeker? ;-)

Daarna gingen we eten in een restaurantje dat iemand aan Gunel had aangeraden: U Dvou Kocek (Two Cats). We wilden op het terras gaan zitten, maar daar serveerden ze geen eten. Dus we gingen naar binnen. We werden naar een tafel met een erg smerig tafellaken geleid. We bestelden wat te eten en te drinken. Dat was best okee. Na het eten werd ons een ‘likeur van het huis’ aangeboden. Lekker! Maar toen vroegen we de rekening: de likeur kostte ons elk 65 CZK (zo’n 2.5 euro)! En dan waren er nog extra kosten voor bediening (1 euro) en voor de muziek (nog eens 1 euro) van een accordeonspeler waar we uiteraard niet om gevraagd hadden! Wat een oplichters! Hoe een kleine maaltijd toch duur kan uitdraaien.. We zijn ons bewust van tippen in restaurants, dat gebeurt in Israël ook, maar 2 euro voor een kleine maaltijd van 6 euro vonden we toch wel veel! En zeker in Tsjechië waar je voor dat geld een liter bier kan drinken of iets kan eten aan een kraampje..

15-07-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagmorgen trokken we met z’n tweetjes de Oude Stad in. We namen wat meer tijd om de gebouwen op de Markt te bestuderen en wandelden wat rond in de omgeving, op zoek naar kerken en speciale gebouwen. We zagen ook een heleboel Aziatische bruiden!

’s Middags registreerden we ons voor de conferentie en lunchten we in de universiteitseetzaal. Daarna begonnen de openingsspeeches. Behoorlijk saai!

Na 4 uur luisteren naar alle speeches, trokken we terug naar de stad. We belandden in de Letna Beer Garden voor een lekkere pizza en lekkere pintjes! Vanuit de Bier Garden heb je ook een uitstekend uitzicht op het kasteel en de Oude Stad.

Toen het donker begon te worden, wandelden we naar de Krizik-fontein. Bij/in/op de fontein vinden er ’s avonds verschillende shows plaats. Wij woonden ‘Shall We Dance’ bij, een show met muziek uit Dirty Dancing, Grease, Flashdance, …  De show is een mix van ballet, projecties van filmfragmenten op het water, muziek, kleur en licht. De fontein is best groot en water spuit vanuit 100-en pijpen in verschillende hoeken, op verschillende hoogtes, met dunne of dikke stralen, …  op het ritme van de muziek. Best wel mooi om een keer te zien!

Na de show voegden we ons bij Tom zijn collega’s die in de buurt van het hotel iets aan het drinken waren. Voor Machteld de eerste keer dat ze Lilia en Gunel zag, wat een stress! Het was een erg gezellige avond!

Dinsdag begon de conferentie dan echt! Wij waren ingeschreven voor ECPLF, wat betekent: Europese Conferentie voor Precision Livestock Farming. Tegelijk met ECPLF waren er ook andere conferenties, namelijk EFITA (Europese Federatie voor Informatie Technologie in de Landbouw) en ECPA (Europese Conferentie voor Precisie Landbouw). De ECPA gaat voornamelijk over landbouwmachines en gewassen, dus niet echt spek voor onze bek. Bij de EFITA waren er ook interessante presentaties over landbouwhuisdieren. Maar uiteraard beleefden we het meeste plezier (=leerden we het meest van) de ECPLF, met presentaties over koeien, varkens, kippen, schapen, …  Het is erg interessant om te horen waar andere onderzoekers zich mee bezighouden!

’s Middags was er ook een postersessie, waar we kennismaakten met een Belgische studente van UGent! We ontmoeten er ook enkele ‘bekende namen’. We lezen dan wel veel papers, maar we konden nooit een gezicht plakken op het gezicht achter de paper. Maar er waren een heleboel onderzoekers, wiens papers wij al gelezen hebben, die we nu in levende lijve konden ontmoeten! Ook helemaal geen omhooggevallen gedoe, maar eerder een familiaal gevoel, met leuke, interessante gesprekken..

Na de conferentie trokken we naar de Nieuwe Stad, samen met Liesbet (van UGent), Andres en Lilia (van het project van Tom). We proefden van de ‘echte Tsjechische keuken’ in een gezellig restaurantje.

Woensdag was het tijd voor onze presentaties. Dat ging gepaard met veel zenuwen! In de voormiddag was Machteld aan de beurt met Prof. Berckmans als chairman, en na de lunch en PhD-meeting mocht Tom zijn zegje doen met Ilan als chairman. We brachten het er allebei best goed vanaf, al moeten we blijkbaar nog wat oefenen op het beantwoorden van vragen Maar het was leuk, we hebben er weer veel van geleerd en kijken al uit naar de volgende keer ;-)

’s Avonds ging iedereen die we kenden naar de sociale avond van de conferentie. Wij hadden ons daar niet voor ingeschreven aangezien we dat nogal duur vonden. Dus we trokken met ons tweetjes opnieuw naar de Nieuwe Stad. Het plan was om iets kleins te eten en dan de stad nog wat te verkennen, maar het weer had heel andere ideeën! Het begon ineens erg hard te waaien, het werd erg donker, en net nadat de eerste dikke regendruppels vielen, stormden we een restaurantje binnen. Ons romantisch dinertje werd geregeld verstoord door hevige donderslagen en bliksemschichten en voor de komende 2u zaten we vast op restaurant.. Rond 22u was weer wat rustiger en aangezien het al laat begon te worden, besloten we terug naar het hotel te gaan. Aangekomen in het metrostation zagen we brandweermannen aan het werk wegens wateroverlast, waarop het metrostation dan ook gesloten werd..

Donderdagmorgen als eerste gaf Ilan zijn presentatie, waarbij wij van de partij waren voor de morele steun De hele voormiddag was nog interessant, net als de hele conferentie. Rond 13u begon de slotceremonie, waarbij de volgende conferenties aangekondigd werden. Een beetje teleurgesteld hoorden we dat de volgende ECPLF in 2013 in Leuven zal plaatsvinden. Een pak saaier dus dan het prachtige Praag!

14-07-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Met een uur vertraging landden we zondagmorgen in Praag. Samen met Ilan en zijn vrouw Shuli namen we een taxi naar het Wienna Galaxie hotel. (Eigenlijk hadden we gepland om de bus te nemen, maar Ilan vindt openbaar vervoer verloren tijd, en sleepte ons dus mee de taxi in). Na een taxirit van 20 minuten en 700 CZK waren we al in het viersterrenhotel.

We kregen kamer 510 toegewezen, en na ons een beetje verfrist te hebben, besloten we direct de stad in te trekken. In de hal van het hotel liepen we Stefano en Eduardo, collega’s van Tom, tegen het lijf. Samen met hen namen we de bus en de metro tot aan het kasteel van Praag. We beklommen de trappen, struinden wat door de straatjes en gingen voor een panoramisch uitzicht op de stad naar boven in de toren van de St.-Vituskathedraal.

We aten een hapje en dronken ons eerste Tjechische biertje. Of ja, een liter is niet meer echt een bierTJE, maar het smaakte wel! Ook echt zot hoe goedkoop bier in Tsjechië is! In Israël worden we immers niet echt verwend met bierprijzen van wel  6 euro voor een halve liter..

Nadat we onze buikjes weer gevuld hadden, wandelden we door de gezellige straatjes naar het Strahov-klooster, de John Lennon-wall vol graffiti, de Pis-sculptuur, we bezochten de kerk met 'het kindje Jezus van Praag' en liepen en over de Karelsbrug de drukke Oude Stad in. We dronken nog een pintje op de Markt en keken o.a. naar de astronomische klok op de muren van het Stadhuis en de Tyn-kerk.

Rond 18u namen we de bus terug naar het hotel (dat in Suchdol gelegen was, zo’n 20 minuutjes met de bus) zodat we op tijd waren voor de Hebreeuwse les om 19u! Na de les vielen we als een blok in slaap..

10-07-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld