Na de kamelenrit werden we per jeep opgehaald aan de kamelen-stal. De afstand naar het kantoor was niet zo groot, maar vervoer was wel handig aangezien onze benen een beetje verlamd waren van 2 uur op een kameel te zitten. Een ritje van nog geen 5 minuten bracht ons naar het kantoor van Salim, de verantwoordelijke van onze woestijntrip. Tom zijn benen waren nog zo verlamd dat hij zelfs uit de jeep viel. Oeps!! Dat was even dom.. In het kantoor handelde we de financiele kant van het zaakje af, en kregen we onze bagage terug. We kregen ook de opdracht mee om de volgende keer Belgische chocolade mee te brengen. Dat zullen we zeker onthouden!



Er was een taxi voor ons geregeld, en deze bracht ons terug naar Aqaba. Deze keer gingen we niet naar Aqaba-centrum, maar naar Aqaba-zuid. Daar liggen immers de koraalstranden, en ook ons hotel was daar gelegen. In dit deel van de stad zijn ook meer gewend aan de westerse toeristen, waardoor vrouwen in bikini minder worden nagekeken. We zitten nu eenmaal in een Arabisch land. De taxi zette ons voor de deur af, en het hotel zag er wel leuk uit. Er was zelfs een zwembad, en enkele ligstoelen. Heerlijk om te relaxen dus! We kregen een 4-persoonskamer toegewezen, en dat voor maar 30JD. We hadden dus plaats genoeg.



Doordat we nu in Aqaba-zuid vertoefden en ongeveer 12 km van het centrum verwijderd waren, moesten we ons eten gaan zoeken in een van de hotels. Omdat ons hotel ook een keuken had, besloten we dat maar eens uit te proberen. We bestelden beide iets kleins, omdat we daarna naar de zee wilde gaan. De ober raadde ons aan om ook eens een koude Hibiscus te proberen, een Egyptische roodkleurige thee met ijsblokjes. Tom waagde het erop, en dat viel reuze mee! Het was echt lekker! (http://members.cox.net/ahmedheissa/reckarka.htm)
Na het eten huurden we snorkelmateriaal in ons hotel. We kregen een grote duikbril, een snorkel en zelfs flippers. De rode zee is bekend om zijn koraalriffen langs de kustlijn, dus ook in Aqaba kan je koraal vinden (http://www.atlastours.net/jordan/marine_life.html). Hetgeen we hier zagen was veel groter dan in Eilat, en dus vertoefden we ook lange tijd in het water. Op het strand trouwens ook niet veel te zien, was dat was vooral keiig, en er was een nogal stevige zeebries. We hadden de indruk dat het koraal minder kleurrijk was dan in Eilat (in maart), maar we hebben wel vele vissen gezien. Vissen in alle kleuren van de regenboog, en in alle maten en vormen. Het was een fijn gevoel om er tussen te zwemmen, net of je je in een aquarium waant.
Na onze eerste duik lasten we toch even een rustpauze in. Zeewater is echt niet te drinken, en je krijgt gegarandeerd toch altijd wel iets binnen. Tijdens de tweede duik gingen we de andere kant eens verkennen. Ook daar zagen we mooi koraal, en vele vissen. We kwamen ook een vriendelijke man tegen die gepassioneerd was door het koraal. Hij wees ons de mooiste plekjes aan. Hij vertelde ons ook dat er twee gezonken boten langs deze kust lagen, maar die lagen iets verderop, te ver voor ons om er nu nog heen te zwemmen. Hij bracht ons ook naar de Japanse tuinen, een koraalmassief dat verderop in zee lag. Allemaal heel schoon om zien.
De man nodigde ons ook uit om nog verder met hem mee te gaan. Hij wilde ons iets laten zien dat 'maar' een kilometer verder langs de kust lag. Maar na onze Kinneret-duik weten we allebei dat Tom niet zo'n goeie zwemmer is, en dus pasten we er wijselijk voor. We hadden ook al genoeg gezien voor vandaag, en vooral genoeg zout binnen gekregen. We keerden dan ook terug naar de kust. Eenmaal uit het water gekomen zag Tom dat al zijn teentjes open lagen van de flippers die hij droeg. Blijkbaar moet hij zijn flippertechniek toch nog bijschaven.
De avond brachten we, na een douche, door op het hotel. Ze hadden een mooi dakterras waar je de zonsondergang kon zien boven de Egyptische bergen en de Rode Zee.



We aten ook beiden verse vis in het restaurant, en tot onze verbazing hoorden we dat de meest gesproken taal in het restaurant Nederlands was (en nee, we waren niet alleen in het restaurant). Er was een groepje van 4 Belgische studenten, en dan nog twee groepjes Nederlanders. In de lounge probeerden we via het internet onze weg terug uit te stippelen. Als het mogelijk zou zijn, wilde we nog wel een nachtje extra blijven. Maar doordat het een feestdag in Israel is, vonden we geen bus over twee dagen, en waren we dus wel verplicht om de volgende dag te vertrekken. Geen nood, want we hebben evengoed een leuke vakantie gehad.



De volgende dag hebben we voor het uitchecken aan het zwembad doorgebracht. Lekker fijn in de ligstoelen in liggen, en ondertussen een boekje lezen of sudoku's oplossen, en als het te warm werd even een duikje nemen in het zwembad. Het zalige nietsdoen met andere woorden.





Om 12u riep de receptionist ons bij zich  met de vraag of wilde uitchecken of bijboeken. We zijn dan maar gaan inpakken, en hebben ons uitgecheckt. Een taxi bracht ons dan vervolgens naar de grens. In het hotel was ons gezegd dat we die taxi voor 12JD konden nemen, maar toen we daar aan de grens stonden, vroeg hij 15JD. En omdat we niet konden passen moesten we hem wel een briefje van 20 geven, en dus gaf hij maar 5JD terug. Het vervelende was nu dat we ook nog een 'departure tax' moesten betalen om Jordanie te mogen verlaten. En net daarvoor kwamen we nu 3JD tekort! Machteld ging toen maar geld wisselen aan het wisselkantoor aan de grens. Gelukkig keken ze niet zo raar op toen ze maar 3JD vroeg, wat er op wijst dat het wel vaker gebeurt.
De grensovergang verliep redelijk vlot. Het is eigenlijk nog nooit zo vlot gegaan. Natuurlijk moesten onze koffers wel door een x-ray machine, maar daarna hadden we geen enkel probleem meer. Een taxi bracht ons van de grens naar Eilat.
In Eilat gingen we eerst op zoek naar bustickets. Daar zagen we dat de bussen naar Haifa beperkt waren, dus kozen we een van de vele bussen naar Tel Aviv. We gaven ons ook nog even de tijd om rap iets te gaan eten vooraleer we op de bus zouden stappen. We zetten ons neer in de Café Café, en bestelden er een slaatje en een pasta. Terwijl we aan het eten waren, stond de tv in de eettent ook op de vrijlating van de Israelische soldaat Gilad Shalit. Werkelijk iedere voorbijganger kwam even kijken wat er gaande was. Deze symbolische vrijlating heeft dus heel wat teweeg gebracht in Israel.
Om twee uur stapten we de bus op richting Eilat. De bus zat natuurlijk weer aardig vol met soldaten die verlof hadden gekregen voor de resterende feestdagen, en enkele Israeliers die in Eilat de feestdagen hebben doorgebracht. Tijdens de 5.5u durende busrit hebben we vooral boekje gelezen, en met de gsm liggen prullen.



In Tel Aviv kwamen we aan in het grote Centraal Bus Station. Daar werden onze zakken natuurlijk nog eens grondig nagekeken vooraleer we binnen mochten. Dit station is een dorp op zich. Er zijn minstens 7 verdiepingen, en op elke verdieping zijn er ongeveer 60 bus platformen. Er was dan ook heel veel volk aanwezig. We gingen op zoek naar kaartjes, maar aan de loketten vertelden ze ons dat we die maar op de bus moesten kopen. Vervolgens gingen we op zoek naar ons platform, maar dat was moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk zagen we dan toch de trap die we moesten nemen, en konden we de bus nog ruim op tijd bestijgen. Na 7 heerlijke dagen reden we weer met opgeladen batterijen richting huis, klaar voor de komende dagen!