Vrijdag deden we niets, echt helemaal niets We keken filmpjes, deden de afwas, Machteld ging weer op zoek naar een broek voor in de woestijn, Machteld ging ook naar de fitness terwijl Tom computerspelletjes speelde, … Machteld had trouwens wel succes bij het shoppen.. Geen woestijnbroek, maar wel een korte broek, een bloesje met lange mouwen (woenstijnwaardig!), een topje (dat kan hier nog steeds!) en een cardigan.. De rekening bedroeg 360 NIS (zo’n 72 euro).. Maar toen vertelde de kassamevrouw dat wanneer je voor 500 NIS kocht, je maar 350 NIS moest betalen.. Dus toen kwam er nog een T-shirt, een bloesje met lange mouwen en een paar sokken bij.. Om uiteindelijk nog minder dan oorspronkelijk te moeten betalen! Zalig zo winkelen! We boekten ook de hotels en de woestijntrip voor volgende week. Dinsdag 11 oktober zullen we de nachtbus nemen naar Eilat zodat we ’s morgens rond 6u30 de grens kunnen oversteken naar Jordanië, waar we een kleine week op vakantie gaan. Een uitgebreid verslag volgt nog! We kijken er alleszins heel erg naar uit!

Om 16u47 begon Yom Kippur. (We weten het precieze uur doordat we een kalendermagneet op onze koelkast hebben hangen waarop de tijd van zonsondergang tot zonsondergang genoteerd staat voor alle joodse feestdagen.) Yom Kippur wordt beschouwd als de heiligste dag voor de joden, en zelfs de seculiere joden gaan op deze dag vaak naar de synagoge (zoals er bij ons ook meer mensen naar de kerk gaan met Kerstmis of Pasen). Ze dragen dan witte kleren om ‘reinheid’ voor die dag te symboliseren. Yom Kippur is een dag van rust en gaat ook gepaard met vasten.. Deze dag dient om in het reine te komen met je zonden en om goede voornemens te maken voor het komende jaar..

Men mag op Yom Kippur:

• -          Niet eten en drinken
• -          Geen lederen schoenen dragen
• -          Zich niet wassen
• -          Zich niet besprenkelen of insmeren met parfum of lotion
• -          Geen seks hebben

 Verder zijn er geen radio- en televisie-uitzendingen, zijn de luchthavens gesloten, is er geen openbaar vervoer en zijn alle winkels gesloten. Het wordt als onbeleefd beschouwd om met een motorvoertuig te rijden op deze dag, waardoor het dus heerlijk rustig was in ons dorp. (Waardoor we vanmorgen dus niet gewekt werden door toeterende auto’s, maar gewoon uit onszelf om 6u30 wakker werden.. Ons biologisch Belgisch ritme is om zeep ;-)) Wel worden alle fietsen van onder het stof gehaald, want je kan nu zelfs midden op de grote weg fietsen zonder omvergereden te worden!

Een moment opname tijdens Yom Kippur van het normaal o zo drukke kruispunt bij ons in het dorp

Ook wij maakten een fietstochtje. We reden richting Alonim, dan via Alonei Aba naar Beit Lehem Haglilit. Beit Lehem Haglilit wordt ook Bethlehem van de Galilee genoemd, en is een alternatief voor Bethlehem in Palestina. Wikipedia zegt: ‘Volgens archeoloog Aviram Oshri is hier Jezus Christus geboren, niet in het Palestijnse Bethlehem. Hij vond er de fundamenten van een van de grootste Byzantijnse kerken in het Heilige Land, alsmede de resten van een klooster. Volgens Oshri moet dit Bethlehem in de 6e eeuw een belangrijk centrum geweest zijn van de christelijke pelgrimage. Een van de argumenten van deze archeoloog is het feit, dat het Palestijnse Bethlehem niet bestond tijdens de geboorte van Jezus. Anderzijds heeft hij verwijzingen gevonden in de diverse evangelieën. Het onderzoek van Aviram Oshri ligt stil. Zijn werkgever, de Israëlische Archeologische dienst verkeert permanent in geldnood, maar er spelen ook belangen mee van het Vaticaan en andere christelijke belangen in het andere Bethlehem.’

even pauzeren en drinken tijdens onze fietstocht.

Door het veld fietsen we verder richting grote weg, en dan via Zarzir en Migdal Haemeq weer naar huis te fietsen. Zarzir is een dorp waar 5 verschillende bedoeïenenstammen wonen. Aangezien ze niet joods zijn, volgen ze ook de joodse rituelen niet.. In Zarzir reden er dus wel veel auto’s rond, was de supermarkt geopend, waren ze in een garage auto’s aan het opknappen, …  Helemaal anders was het in Migdal Haemeq, waar de weg met een lint was afgezet, zodat er geen auto’s in konden rijden.

Na n kleine 3u fietsen en zo’n 35 km in de benen kwamen we terug thuis. Onderweg hebben we wel regelmatig gepauzeerd om te bekomen van de beklimmingen (die soms echt wel stevig waren), en om te hydrateren

Wij wonen in B, maar google liet niet toe om weg te tekenen waar er geen echte weg is (tussen A en F) Dus de volgorde was: B-A-F-E-D-C-B

Het was wel een leuke manier om onze eigen buurt wat beter te leren kennen! We zagen dat het katoen geoogst was, we zagen wat vreemde beesten (we denken een mangoest), …

En om 17u52 keerde het lawaai in ons dorp weer terug, het einde van Yom Kippur 2011!

08-10-2011 om 20:06 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag stond er een stevige wandeling op het programma. Volgens het internet zijn er in het park Ramot Menashe een heleboel stroompjes en bronnen waar je in kan zwemmen. We reden een heel stuk door het park en genoten van al dat groen! We parkeerden onze auto en vertrokken voor een stevige wandeling. Na n dik uur stappen kwamen we ineens veel auto’s tegen die allemaal dezelfde richting uit reden. Dus wij dachten: die moeten we volgen, dat zijn Israëli, die zullen wel weten waar het te doen is.. Dus we wandelden nog wat verder.. We kwamen op een grote parkeerplaats uit die echt helemaal vol stond. We vreesden al dat er geen plaats meer zou zijn om te zwemmen! Maar het was nog erger.. Overbevolkte wandelpaadjes, veel kinderen met nog meer lawaai, en geen water in de bedding.. Dat was wel een teleurstelling, want we hadden het best warm gekregen en n frisse duik zou echt welkom zijn geweest! Nadat we onze picknick opgepeuzeld hadden, keerden we terug naar onze auto. Dat deden we via dezelfde weg, aangezien we niet wilden verdwalen zo zonder kaart en het echt wel een groot park is! We gaan zeker nog eens terug in de winter of het voorjaar, want je kan er echt wel mooie wandelingen maken!

We reden dan een stukje verder naar Ein Yisreel. ‘Ein’ betekent bron in het Hebreeuws, dus hier vonden we ons water! Israëli appreciëren water heel erg, voor ons is het zo gewoon, maar zij koesteren precies echt al het water dat ze hebben.. Dus er waren een heleboel mensen aan deze bron, met uiteraard ook weer remorques volgeladen voor een heus barbecuefestijn.. Ook wij staken onze voetjes in het heerlijk frisse water! En daarna reden we weer naar huis..

Zaterdagmorgen had Machteld weer een gek idee. Ze wilde met de fiets naar de bakker rijden en dan ergens in het veld gaan picknicken. Zo gezegd, zo gedaan! We fietsten door de velden naar de bakker in Manshiyat al Zabda, waar de vriendelijke werkjongens Machteld weer graag zagen komen.. Het voelt wel fijn om niet steeds als ‘de toerist’ behandeld te worden, nu we kleine zaken in het Hebreeuws kunnen afhandelen, zoals bij de bakker zeggen hoeveel broodjes we genomen hebben en snappen hoeveel je moet betalen, of op café drinken bestellen.. Bij de Leggenda (het ijssalon) proberen we het ook altijd in het Hebreeuws, maar de keuze is er zo gigantisch dat we nooit alles snappen

Ijsje van de Leggenda: yoghurtijsje met vers fruit, kokosschilfers en muesli, hmmm!

Daarna fietsten we verder naar Nahalal waar we neerploften bij een waterput. Rondom deze put staan dadelbomen en het is precies een kleine oase in het anders zo droge land. Er stopte ook een opa met zijn kleinzoon op de tractor om naar de dadels te kijken. De man bewonderde onze fietsen en vertelde dat de dadels nog niet rijp waren; over ongeveer 3 weken (dus na Sukkot) zouden de vruchten rood gekleurd moeten zijn en etensklaar.. Hmm!

De rest van het weekend vulden we met huishoudelijke klusjes. We namen het huis nog eens goed onder handen. Deze week werd zelfs de gang niet overgeslagen

Op dinsdag bracht Tom onze auto naar de garage voor ‘groot onderhoud’. We hebben de auto nu immers een jaar, dus het werd tijd voor een grondige controle! En de auto moest natuurlijk ook opnieuw gekeurd worden. Tom slaagde erin om alles wat hij wilde uit te leggen in het Hebreeuws (na een spoedcursus garage- en autowoorden door Ilan), maar als ze dan beginnen te ratelen is het toch wat moeilijk om alles te kunnen begrijpen.. Iemand van de garage zou met onze auto naar de keuring gaan, dus Tom kon verder gaan werken. In de namiddag werd er gebeld dat de auto klaar en gekeurd was. Dit tot grote verbazing van Ilan.. Maar ons bakske doet het goed!

We waren redelijk vroeg gestopt met werken omdat we de auto moesten gaan halen (en de garage om 16u sluit). Omdat we woensdag naar Bet Dagan zouden gaan om o.a. visumformulieren voor Machteld in te vullen, moesten we nog ergens pasfoto’s zien uit te halen. We hadden ons laten vertellen dat we daarvoor naar Alonim moesten gaan. Alonim ligt maar 3 km van ons dorp maar het is een ware hel om er naartoe te rijden. Het is er namelijk tussen 6u en 9u en tussen 14u en 18u ALTIJD file. Dit heeft te maken met het feit dat ‘Kvish 6’ (weg nr 6) stopt in onze regio, terwijl het plan is dat deze weg nog verder naar het noorden gaat.. Maar dat is een werk van lange adem, waardoor veel verkeer van deze grote weg ineens op een kleinere weg met vele verkeerslichten uitkomt.. Omdat we geen zin hadden in fileleed, besloten we te fietsen. Gelukkig ligt er langs de weg (achter de vangrails) een zandweg, want fietsen op de grote weg durven we alleen op Yom Kippur (zie later ). Fietsen ging best vlot, en het is ook gewoon heerlijk om buiten te zijn.. In de fotowinkel vroegen we dan om pasfoto’s te laten maken.. Dat was toch wel anders dan in België! Ergens in de winkel hing een strook wit laken van zo’n 40 cm en dan trokken ze midden in de winkel, tussen de kaartenrekjes en de fotokaders, een foto met een doodgewone digitale camera.. We hadden dus net zo goed thuis voor onze witte muren kunnen poseren! Maar onze missie was toch geslaagd, we hebben pasfoto’s! Omdat we een half uurtje moesten wachten tot de foto’s ontwikkeld waren, besloten we even te gaan winkelen in de FOX. Machteld vond immers dat ze nog wel een lange broek kon gebruiken voor ons reisje naar Jordanië volgende week (ook hierover volgt later meer). Ze paste enkele broeken, maar die stonden haar niet zo aan. Want: hier in Israël is het de mode om echt superstrakke broeken aan te doen, dik of dun, jong of oud, het maakt niet uit, maar zo’n strakke broek moet het zijn.. En met een superstrakke broek bedoelen ze niet een strakke jeans, maar wel de zogeheten ‘jeggings’. Wat dus neerkomt op een legging met vanboven een knoop en een jeansmotiefje.. Echt een gesukkel om je voeten door een supersmalle opening te krijgen, en dan heb ik al maar schoenmaat 37.. Ik weet het niet hoor, maar ik heb echt niet de behoefte om de precieze vorm van mijn achterste aan de halve wereld te tonen.. Een legging is alleen okee met een langer T-shirt of een kleedje of zo erover.. Maar dat doen de vrouwen hier dus niet! Je ziet hier wat rondlopen hoor! Het meisje in de winkel snapte er dan ook niets van: ‘Iedereen draagt dat toch’.. Uiteindelijk in een of ander donker hoekje toch een mooie jeans gevonden, die weliswaar ook strak is, maar niet té Oh ja, Tom kocht nog een korte broek..

Woensdag moesten we om 5u45 in Yoqneam zijn, waar Ilan ons zou oppikken om samen naar Bet Dagan te rijden. Na ons ‘accidentje’ van de vorige parkeerbeurt in Yoqneam (spiegel eraf getrapt), namen we deze keer het zekere voor het onzekere, en zetten we onze auto op een betalende parking.. Die bleek ’s avonds 70 NIS (14 euro) te kosten.. Hehe.. Je kan nog beter je auto aan het strand in Tel Aviv zetten, 14 NIS voor de hele dag!

Normaal rijden we ’s morgens altijd via weg nr 6, maar vandaag moest Ilan Amos (een masterstudent die ook een project met koeien doet) ophalen in Tel Aviv. Het was verschrikkelijk druk op de weg o.w.v. o.a. een loopwedstrijd, waardoor we pas om 8u in Bet Dagan aankwamen.. Bah, zo vroeg moeten opstaan, dik 2u in de auto zitten en om 8u nog steeds niets gepresteerd hebben.. Op een normale werkdag zijn we dan toch al minstens door onze e-mails, Facebook en het Belgische nieuws en is Matlab al aan t draaien.. Ilan dropte ons aan het administratieve gebouw van het Volcani Center, waar o.a. ook het ministerie van Landbouw gevestigd is. Wij gingen op zoek naar Ruthie (om kosten terug te vorderen), Sinaya (voor de visumformulieren) en Orna (voor computerproblemen, knuffels en een gezellig praatje). Nadat deze verplichtingen achter de rug waren, bracht Orna ons naar de boerderij waar Ilan en Amos aan het werken waren. Orna is echt te gek, ze bracht ons met de auto terwijl het maar 5 minuten wandelen was.. Maar ze wilde ons weer uitnodigen bij haar thuis.. Waar we eigenlijk echt nog eens heen moeten gaan.. Ná sukkot

Bij de boerderij zagen we dat de bloem van de bananenboom op de grond lag (was afgekapt). We stonden vol bewondering te kijken naar de bananenboom en de bloem, want ja, zoiets zie je in België niet vaak eh.. Aharon kwam ons vergezellen en hij ontleedde de hele bloem. Hij pelde laag voor laag van de bloem (een beetje zoals een ajuin) en tussen iedere laag zaten kleine banaantjes! Echt leuk om te zien! Het blijft ook fascinerend om te zien dat bananen naar boven groeien, het lijkt echt zo onlogisch..

Pas rond half 7 konden we naar huis vertrekken.. En Ilan maar mopperen dat hij het verjaardagsfeest van zijn mama aan t missen was.. Net alsof wij zo laat pas wilden vertrekken.. Het was al een uur donker, en in het donker kan je niet meer werken.. ;-)

Momenteel leven we even allemaal in dezelfde tijdszone, ze hebben namelijk in het weekend de klok op winteruur gezet! We moeten er wel nog aan wennen.. We waren iedere dag ten laatste om 6u20 klaarwakker, waardoor we iedere dag al om 7u aan het werk waren (en tegen 8u dus ook al effectief iets gepresteerd hadden ;-)) Normaal staan we rond 6u45 op en beginnen we rond 7u30 te werken.. Om 5u komt de zon al op, vanuit ons raam bij de eettafel heb je echt een prachtig uitzicht hoe de zon boven de bergen bij Nazareth uitkomt! Dus om 6u is het al klaarlichte dag! Heerlijk!

06-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld