Laat ons eerlijk zijn, schrijven over de politieke toestand doen we liever niet. Niet alleen omdat we er niet zoveel van weten (hoe meer we lezen, hoe minder we lijken te weten en begrijpen), maar ook omdat we beseffen dat ook hier de politiek niet altijd de ideeën van de mensen weerspiegelt. We hebben leuke collega's, onze huisbaas en zijn familie zijn top, ... Dus schrijven over politiek is een beetje moeilijk. Tenzij je een tijdje onder een steen gewoond hebt, zal het je niet ontgaan zijn dat Israël en conflict hand in hand lijken te gaan. De afgelopen weken waren erg bewogen, een tijd waarin we veel nadachten en zoveel mogelijk wilden weten, maar ook een tijd dat het thuisfront nieuwsgierig was naar onze veiligheid. Wij wonen ver van
alle actie. De Gazastrook ligt zon 150 km van ons huis. We hoorden op het
nieuws dat er reserves werden opgeroepen, en we zeiden al lachend tegen onze
collegas: Misschien zien we jullie niet meer na het weekend! Wie had gedacht
dat dat zo waar zou zijn? In het weekend zagen we enorm veel legervoertuigen,
we lagen een nacht wakker van het overvliegend verkeer van en naar een
dichtbijzijnde militaire basis en we volgden het Belgische nieuws met Rudi
Vranckx en zijn ploeg op de voet. Zodra er in de richting van Tel-Aviv en
Jeruzalem gemikt werd, werden de mensen toch wat banger en werden er nog wat
meer reserves opgeroepen.. Stel dat.. We werden dan ook om de oren gesmeten met
vragen als: Wat zou jij doen? Maar we kunnen ons moeilijk voorstellen dat
zoiets zou gebeuren in onze streken. Volgens onze baas is een tijdje leven in
oorlogsgebied iets om later aan de kleinkinderen te vertellen, maar wij vonden
het toch niet direct een must-do op onze levenslijst.. We waren dan ook heel
blij dat er een staakt-het-vuren afgekondigd werd, want ieder mensenleven is er
een te veel. Een tweestatenoplossing lijkt nog steeds veraf. We dachten dat de erkenning van de Palestijnse gebieden als waarnemend niet-lidstaat in de Verenigde Naties een stap in de goede richting was. Totdat we hoorden dat de reactie van Israël is om te gaan koloniseren. Het gaat ons verstand te boven! We staan natuurlijk altijd open voor discussie over het
onderwerp wanneer we weer in Belgie zijn..
We waren
blijkbaar héél erg moe van de experimenten, want vrijdag sliepen we tot *slik*
12u! Weg vrijdagplannen! Dan maar zaterdagplannen..
Zaterdag
kon 1 van de 2 weer maar moeilijk uit bed, dus we vertrokken pas rond 11u30
richting Taborberg. We probeerden eerst via het dorpje Iksal volgens routeplanner
zou dat de kortste weg zijn maar we konden de weg niet vinden. Dan maar via
een omweg.
We parkeerden
de auto bij het bezoekerscentrum van de Taborberg en wandelden in de andere
richting. De Taborberg heeft ons immers al eens aardig in het zweet gezet, dus
nu stapten we richting Mount Deborah.
Onderweg zagen we gedomesticeerde
dromedarissen in het bedoeienendorp Shibli. Shibli is een van de 16 erkende bedoeïendorpen/-steden
in de Galilea-gebied. We kwamen er helaas wel achter dat de batterij van onze
camera niet opgeladen was.. We hebben wel een paar fotos genomen met Tom zijn
gsm, om jullie toch een beetje een idee te geven.
Tijdens de
wandeling viel het op hoe groen het overal was! Regen doet toch mooie dingen
met dit droge land! Ook de bloemetjes komen weer piepen.
We beklommen Mount Deborah en waren lang niet de enigen met dit
idee! Vanop de berg hadden we een uitzicht over de vallei, zagen we de
Taborberg en ook Nazareth in de verte.
Na de klim
en een korte pauze, wandelden we terug richting auto. Nu leidde de route ons
via Deburiya, een Arabisch dorp aan de voet van de Taborberg. Daar liepen we
even verkeerd, wat enkele kilometers extra in de benen opleverde.
Net voor zonsondergang waren we
terug thuis. Een warme douche later waren we klaar voor een avondactiviteit. Al
was het eerder het gebrek aan goesting om te koken, dat ons naar de BBB bracht.
Een hamburger zo nu en dan, lekker!
