Op het werk is nu ook een heel klein kalfje geboren. Het is een Baladi-kalfje, die zijn zowiezo al wat kleiner als normale kalveren, maar deze is echt wel petieterig klein. Hij komt zelfs niet boven onze knieën als hij rechtop staat. Ze weten niet precies of hij te vroeg geboren is (kunnen het ook niet weten want natuurlijke bevruchting), maar ze nemen aan van niet aangezien alles in orde lijkt. Deze week hebben ze hem ook eens op de weegschaal gezet. Voor ze het gewicht bekend maakten, waagden we eerst nog allemaal een gokje. Zijn gewicht kwam uit op maar 13.4 kg! Jammer genoeg hadden wij twee zijn gewicht overschat.

Tijdens de week werden we op kantoor ook aangesproken over de stank die er ronddwaalde. Wij zelf werden het niet zozeer gewaar, waarschijnlijk omdat we er steeds in zaten. Maar op woensdag was het bijna niet meer te harden. Samen met Rotem besloten we dan maar eens een kijkje te nemen op het (valse) plafond. Gelukkige voelde Rotem zich geroepen om te kijken. Op het eerste zicht was er niets te zien. Het was er donker, maar stinken deed het wel. Tot Rotem uiteindelijk boven Machteld haar stoel een dode rat zag liggen. Hij zag nu wat hij al vreesde, en moest toch even slikken. Hij vertelde ons: “Gaan jullie maar eten, dan zorg ik dat het opgeruimd is. Daarna kom ik ook wel mee aan tafel zitten, ten minste als mijne appetijt niet verdwenen is.” Toen we even aan het ontbijt zaten, vervoegde Rotem ons, en vertelde dat de klus geklaard was. Wij plaatsten de valse plafond terug en namen het opkuiswerk op ons.

In het weekend trokken we er nog eens met ons tweetjes tussenuit. We vertrokken op donderdag in de vroege avond al richting het noorden. We hadden een vakantiehuisje (zoals in Erperheide) geboekt in Nofe HaBashan, een kibbutz gelegen op de grens van de Upper Galilee en de Golan hoogte. De huisje waren prachtig aangelegd in een grote tuin, waar ook een beekje door liep en de wandelpaden aangelegd waren met houten planken.

In de namiddag werd er koffie, thee en gebak voorzien voor de gasten, maar voor een deftige maaltijd werden we doorverwezen naar een tankstation 10-15 minuten verder. Een tankstation in Israel gaat meestal vergezeld van enkele restaurants of koffiebars en winkeltjes. We vonden er een gezellig restaurantje om onze lege magen te vullen.

Na een uitgebreid ontbijtbuffet trokken we de volgende dag naar de Golan hoogte. Het weer was wisselvallig, met vele grijze wolken en af en toe een buitje. Net zoals in Belgie dus. Om 11.30 hadden we een rondleiding geboekt in het Golan wijnhuis. Op deze plaats maken en verdelen ze alle wijnen van de Golan. We kregen er een rondleiding van een van origine Franse vrouw, die het interessant kon uitleggen. Na de rondleiding mochten we natuurlijk ook enkele wijnen proeven. En ze vielen alle drie in de smaak!

“Wijn na bier geeft plezier, maar bier na wijn geeft venijn” is het gezegde, of anderen maken er van “Bier na wijn geeft festijn!” Dat wilden we toch ook eens proberen en dus trokken we naar de brouwerij in Katzrin. Hier werd het Bazelet bier gebrouwen, en in het bijhorende restaurant proefden we van de 4 verschillende bieren (2 blonde en 2 bruine) die men hier brouwde. Omdat we niet overdreven, geeft het voor ons dus festijn .

Onderweg namen we nog een korte tussenstop aan de Ayit (“Arend”)-waterval. We wilden zien of dat er nu met de regen van de laatste dagen meer water uit de lucht viel. Maar op het eerste zicht was er weinig verschil te zien met ons vorige bezoek aan de waterval in het voorjaar.

Vervolgens zetten we onze weg verder naar Har Bental, een van de mooiste uitkijkpunten in de Golan. Maar voor een uitkijkpunt moet het weer natuurlijk ook wat meezitten. En dat viel helaas wat tegen voor ons. Maar dat deerde de pret niet. Want op deze berg lag een bistrootje genaamd ‘Coffee Anan’, wat zoveel wil zeggen als ‘koffie in de wolken’. In ons geval konden we dat dus ook letterlijk nemen.

Naast deze bistro was er op de top ook nog een openluchtmuseum dat enkele scenes uit de Golan oorlogen nabootste. Er waren ook loopgraven te zien en je kon een bunker binnengaan.

Wanneer je door de Golan rijdt, valt het ook op hoe verlaten het hier is. De dorpen liggen hier ver uiteen, en hier en daar vind je nog  ruines terug van verlaten huizen. Het landschap is er ook totaal anders, want je rijdt er op een plateau. Het is dus relatief vlak eens wanneer je boven bent, en je ziet er vele stenen/rotsen liggen in vele weien die er liggen. Er zijn dus vele koeien te zien, maar op de afrasteringen staat wel vaak: “Pas op, mijnen!”. Tot op de dag van vandaag is de Golan-hoogte nog steeds niet internationaal erkend Israelisch gebied, maar Israel en Syrie hebben wel een soort onderlinge overeenstemming gevonden.

Op de terugweg daalden we af van de Golan-hoogte naar de Jordaanvallei in de Upper-Galilee, en daar genoten we van het uitzicht op de vallei.

Op zaterdag gingen we naar Metulla, het meest noordelijke Israelische stadje in de Upper Galilee. Daar gingen we eerst kijken naar de watervallen. Door het slechte weer konden we ze niet allemaal bereiken. Het pad was immers overspoeld. Een waterval konden we toch  van dichtbij bewonderen, en dat blijft toch spectaculair om zoveel water ineens te zien vallen. Machteld ging ook eens een kijkje van dichtbij nemen, maar kwam kletsnat terug . De dame aan het loket verwees ons ook naar de noordelijke toegangspoort om de andere watervallen te zien, maar eenmaal daar kwamen we voor een gesloten poort te staan. Ook de parkwachter was nergens te bespeuren, dus besloten we het erbij te laten en onze weg verder te zetten.

In Metulla ligt ook het Canada sportcentrum. Daar zijn we eerst gaan schaatsen, en daarna gaan zwemmen. Het was toch al weer een poosje geleden dat we nog eens geschaatst hadden, dus het was even aanpassen. Tom heeft een keer kennisgemaakt met het ijs van dichtbij, gelukkig net uit het gezichtsveld van Machteld. Zonder erg gelukkig, dus deden we rustig verder. Het is en blijft toch ook leuk om andere mensen hard op hun bek te zien gaan

Op de terugweg naar huis maakten we een tussenstop in Rosh Pina, waar we in een de Macaroni Grill House een maaltijd nuttigden. Toch wel tot onze verbazing stond er op de kaart weinig pasta gerechten, maar goed dat we alles eten!

Afgelopen week verraste Ilan ons op zondag met zijn aanwezigheid op het werk. Hij zou normaal gezien deze week in Barcelona moeten zijn, maar had zich van vertrekdag vergist. Hij vertrok nu dus pas maandagmorgen. Zondag kwam ook Ephraim naar Newe Yaar, onze werkplek, om met ons de verdere stappen in ons werk te bepreken. Het werd dus een drukke dag waar we dus niet echt op voorbereid waren .

Dit weekend zijn we naar Tel Aviv geweest voor kerst inkopen. We hebben in de oude haven de winkels afgeschuimd, en in HaTachana (het oude treinstation) en op de ‘craftsmarket’ in Nahalat Binyamin. We hebben niet alles gevonden wat we zochten, maar kunnen er toch weer even mee door.

15-12-2012 om 12:29 geschreven door Tom en Machteld