Tijdens afgelopen weekend zijn we naar Jerusalem afgezakt, om van daaruit door te trekken naar Ramallah in de Westbank. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto van bij ons thuis naar Jerusalem. We parkeerden de auto bij het Israel Museum, omdat we daar een exhibitie bijwoonden van de Hassidische Joden, een groepering van ultra-orthodoxe joden. De exhibitie gaf met documenten, voorwerpen, foto’s en video’s  een inkijk in de wereld van deze mensen. Elke groepering (‘court’) heeft zijn eigen (Oost-Europese) oorsprong en bijhorende rabbi, en de verschillen tussen de courts is zichtbaar door de subtiele verschillen in kledingsstijl (vb. hoedenrand, hoedenpels, kleuren van kledij,…). De video’s toonden ook aan deze mensen veel dansen en zingen tijdens hun bijeenkomsten. De eerste schooldag voor de kleine kinderen is ook een heel evenement, want op deze dag wordt hun hoofd geschoren zodat ze enkel nog hun krullen overhouden. De mannen besteden hun tijd aan Bijbelstudie, het maken van religieuze objecten en kledij etc. terwijl de vrouwen vaak buitenshuis werken om een inkomen te vergaren. De kroost is vaak ook groot, en de ideale leeftijd om te trouwen is 18 jaar. Het is ook belangrijk voor hun om afgeschermd te blijven van de mondaine wereld, daarom dat ze vasthouden aan hun eeuwenoude tradities. Wat we misten in de exhibitie was een groter inzicht in het dagelijkse leven van deze mensen, en het waarom van sommige tradities (vb. waarom pijpekrullen?)

Om van het ene uiterste naar het andere over te gaan, besloten we naar de Ramallah te gaan, het diplomatieke centrum van de Westbank. We namen de bus vanuit Jerusalem aangezien dit de makkelijkste vervoerwijze is. Deze bracht ons via de Kalandia checkpoint naar het centrale busstation in Ramallah. Na enkele korte omzwervingen vonden we ons hotel toch in een opgebroken straat. Ramallah leek wel een grote bouwwerf. Aan de receptiedesk van het hotel werden we opgewacht door de 12-jarige zoon van de eigenaar, die zijn huiswerk zat te maken op de computer. Hij sprak heel goed Engels en deed de volledige check-in voor ons.

Aangezien het nog steeds licht was, trokken we nog even de stad in. We maakten eerst een toer langs enkele bezienswaardigheden zoals het leeuwenstandbeeld op het Al-Manara plein, en de kolom op het Yasser Arafat-plein.

Daarna zochten we cafeetje op (Sangria’s), waar we een sangria en het lokale bier proefden terwijl we aan een waterpijp lurkten. Later zochten we ook nog het Pronto Resto-Café op waar we een Pecin-noten met  vijgenjam dessert oppeuzelden.

Op zaterdag morgen trokken we naar de begraafplaats van Yasser Arafat in Ramallah. Dit was een zeer modern, en mooi opgetrokken gebouw zo’n 2 kilometer uit het centrum.

Zaterdag is ook weer een gewone dag, en dus was er nu veel meer leven en beweging op straat. De binnenstad stond vol marktkraampjes en auto’s reden elkaar vast op de straten. Ons was verteld dat Ramallah meer auto’s dan mensen heeft

Tijdens het uitchecken was er even onduidelijkheid over de lokale tijd. De eigenaar zei ons dat men nog in zomertijd zat, terwijl in Israel de wintertijd al is ingegaan. Even later op de bus hoorden we dat ook hier de wintertijd al was ingegaan. Zo zie je maar hoe belangrijk de tijd is voor sommige mensen…

Op de middag trokken we naar Taybeh. In het busstation ontmoeten we nog enkele Europese toeristen die op weg waren naar het bierfestival van Taybeh. Bij ons in de bus zaten nog 2 Zweedse jongeren die politieke studies deden in Stockholm, maar in Ramallah vrijwilligerswerk deden. Ook 3 Duitse jongeren stapten op, net als 1 Deen en nog een koppeltje Europeanen. De lokale jongeren op de bus keken hun de ogen uit op de bus, en lachten dikwijls om een of andere onbeduidende reden in hun vuistje. Nog een opmerkelijk weetje over ons busje was dat de ramen ‘made in Belgium’ waren .

In Taybeh wordt nu al 8 jaar een Oktoberfest georganiseerd door de lokale brouwerij. Taybeh is een christelijk dorpje, vandaar dat deze Arabieren hun eigen bier brouwen.

Op het gemeenteplein stond er een podium opgebouwd, waar verschillende groepjes kwamen optreden. Er was een band van Italie, een groepje uit Duitsland, meer bepaald van Beieren (dus inclusief lederhosen!), en ook nog enkele lokale bandjes en dansgroepen. Wij bleven zitten om de Duitsers bezig te horen. En dat was best gezellig, zeker ook al omdat enkele Duitse toeristen voor de sfeer zorgden.

Tussen de optredens door genoten we van het lekkere eten, en natuurlijk ook van het bier dat rijkelijk uit de tap stroomde.

Het publiek was redelijk divers te noemen: je had natuurlijk de lokale bevolking, vele Europese toeristen, ook veel diplomaten en bijgevolg ook wel wat security-mensen, en dan had je ook nog de nonnen uit de aanliggende kerken die een kijkje kwamen nemen.

Na het optreden van de Duitsers brachten we een bezoek aan de brouwerij  van Taybeh. Die dag werd er elk uur een geleid bezoek georganiseerd. De rondleiding stelde op zich niet zo veel voor aangezien alles onder een dak te vinden was. Eerst kregen we een promo-filmpje te zien, en daarna gidste een vrouw ons door de fabriek. De gids sprak ook nog eens zeer snel (sneller dan haar schaduw ), waardoor de rondleiding afgerond was in 5 minuten. Zoveel speciaal was er nu ook niet te zien: het gewone brouw proces. Wat wel speciaal was, was dat ze hun grondstoffen importeerden: graan uit Tsjechie, hop uit belgie,… Ook enkele machines waren overgebracht van enkele Europese brouwers.

In totaal produceert men hier ongeveer 600000 liter/jaar. Op een van de kasten in de fabriek hingen ook enkele krantenartikels, en wij ontwaarden er eentje van het Belang van Limburg, gedateerd uit de jaren ’90 bij de lancering van het bier.

De gids vertelde ons ook de moeilijkheden die ze ondervonden om het bier te exporteren, aangezien alles door Israel heen moet, aangezien Palestina geen eigen haven of luchthaven heeft.

Toen we terug naar het festival wilde gaan, bleek dat men inkom was beginnen vragen. De security zag precies een bron van extra inkomsten en nam gebruik van deze gelegenheid. Omdat we toch al alles gezien hadden op de site, en we van plan waren niet lang meer te blijven, besloten we maar weer terug te keren naar Jerusalem. We sprongen in een taxi-busje dat ons naar Ramallah terugbracht, en van daaruit konden we weer een bus nemen naar Jerusalem. Deze bracht ons door het checkpoint aan de grens met Israel. In de file voor de checkpoint stapte plots iedereen af, enkel de oudjes en de nietsvermoedende toeristen bleven zitten. De anderen deden dit blijkbaar om tijd te winnen en zo aan de file te ontsnappen.

Wij bleven echter zitten en reden met de bus door de checkpoint. Een soldaat kwam er onze identiteit controleren, en liep eens verder door de bus om te kijken of alles in orde was. En dat was natuurlijk het geval. Na het checkpoint werd de bus afgeleid naar een parking, waar we moesten overstappen op een andere bus. Daar kwamen we ook weer terecht tussen de andere mensen van bij ons in de bus, die door de strengere controle van het checkpoint geraakt waren. Deze bus bracht ons van het checkpoint naar Jerusalem busparking.

Tevergeefs hoopten we dat de Shabbat over was. De tram reed nog niet, dus besloten we te voet naar onze auto te lopen. Onderweg hielden we even halt in de stad om een hapje te eten in een restobar, waar een jolige ober ons van voedsel en drank voorzag. Na een omweggetje kwamen we terug bij onze auto terecht, die moederziel alleen op de grote parking van het Israel Museum stond.

07-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op maandag zijn we nog eens een fietstochtje gaan maken in onze omgeving. Ondanks de dreigende onweerslucht vertrokken we toch voor een tochtje naar Bet Lehem HaGelillit. Daar kwamen we uit bij de Spice Farm, een plaats waar we al veel over gehoord hadden, maar die we nog niet bezocht hadden. Nu hielden we dus toch even halt om eens binnen te piepen. En we waren niet de neige daar! Er heerste weer een drukte van jewelste in deze kruidenwinkel. De winkel geurde heerlijk naar alle verschillende kruiden en planten die er verkocht werden. Toen we terug wilde vertrekken, begon het wel even te stortregenen, dus schuilden we even onder een plantenboog. Na 5 minuten was de regen weer overgetrokken, en zetten we onze fietstocht verder. Onderweg werden nog even achternagezeten door een drietal honden, en werden we ook nog getrakteerd op enkele wind- en regenvlagen.

Deze week is de tijd van het joodse Sukkot feest, oftewel het loofhuttenfeest aangebroken. Voor vele mensen is deze periode ook een periode van reizen en feesten. Daarom worden er over het hele land verschillende evenementen georganiseerd. In Haifa wordt er bijvoorbeeld een filmfestival gehouden. Op maandag trokken we dus naar Haifa, waar we eerst een hapje aten in een Engelse pub. Het eten viel eerlijk gezegd wel wat tegen, maar de drank was goed.

Daarna trokken we naar het park in Haifa waar het optreden van Asaf Avidan zou doorgaan. “Wie?” zullen misschien velen onder jullie zeggen, maar toch zullen jullie hem herkennen van de radio. Hij had een paar weken geleden immers een nummer 1-hit in Belgie met “One day”. De mensen begonnen toch al toe te stromen, maar gelukkig vonden we nog een leuk plaatsje tussen de massa. Avidan stelde er voornamelijk zijn nieuwe cd voor, maar bracht toch ook enkele (voor de Israeliers dan toch) bekende meezingers. Ondanks de dreigende wolken, werd het toch een leuk optreden.

Op woensdag kwamen Ephraim, Aharon en Daniel nog eens naar Newe Ya’ar. Ephraim kwam nog eens met ons samenzitten om onze progressie te bespreken, en de volgende stappen uit te stippelen. Deze gesprekken met Ephraim zijn altijd wel leerrijk en interessant.

’s Avonds zijn we dan samen nog eens naar de boerderij gegaan om een van Tom zijn experimenten uit te voeren. Machteld was in dit geval de bevallige assistente . Het was al een poos geleden dat we nog eens daar waren door onze tripjes naar Europa. Ook nu liepen er weer enkele nieuwe gezichten rond. Het verandert hier toch allemaal snel. Op donderdag morgen werd Tom gevraagd of hij Ali en Rotem kon helpen met kalveren wegen. Natuurlijk ging dat! Drie groepen van kalveren moesten gewogen worden. Dit houdt in dat de groep naar de weegbrug gebracht moest worden en dan de waarden opgeschreven moeten worden. Zo’n weegbrug is toch een handig systeem, zeker wanneer de kalveren er al vertrouwd mee zijn. Hier worden ze om de 23 dagen gewogen om de groei op te volgen, en nablijvers worden apart gezet om beter in de gaten te kunnen houden.

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld