Dinsdagmorgen vertrokken we rond 7u45 naar de luchthaven voor een vlucht van 45 minuten naar Eilat. Deze keer moesten we in terminal 1 zijn, waar alle binnenlandse vluchten vertrekken. Normaal vertrekken we altijd in terminal 3. Dus het was wel even spannend waar we terecht zouden komen.

Op het vliegtuig zaten deze keer ook geen orthodoxe joden! Maar het was dan ook Pesach, een dag waarop niet gewerkt mag worden..

De luchthaven van Eilat ligt midden in het stadscentrum, wat ons uiteraard wel goed uitkwam. Een stralend zonnetje verwelkomde ons in deze vakantiebestemming.

We gingen op zoek naar ons hostel. Een vriendelijke taxichauffeur wees ons de weg. Aangekomen in het Corinne Hostel, bleek dat de eigenaar er ouderwetse gewoontes op nahield. We hadden twee bedden in een mixed slaapzaal geboekt, maar hij stak ons ieder in een andere kamer, 1 voor de jongens en 1 voor de meisjes. Balen, want we hadden maar 1 koffer bij..

We keken onderweg ook of we iets vonden om te eten, maar het was natuurlijk Pesach dus bijna alles was gesloten. Onze eerste indruk van Eilat was redelijk doods.. Geen mensen op straat, alle winkels dicht en bijna geen auto’s, alleen af en toe een taxi, die door te toeteren duidelijk maken dat ze je maar wat graag willen meenemen..

We lunchten in de McDonalds, waar het eten ook koosjer bereid werd. De normale hamburgerbroodjes werden vervangen door speciale broodjes zonder graan.

De rest van de namiddag brachten we door met zwemmen en strandliggen.. Heerlijk! Het water in de Rode Zee is echt prachtig blauw, maar het strand is wat kiezelachtig.

’s Avonds wandelden we over de Promenade. Deze straat staat helemaal vol met kraampjes, winkels en eetstandjes. Verder op de Promenade liggen de grote hotels, boetiekjes, restaurants en cafés.

We kozen een gezellig restaurantje, uiteraard ook koosjer.. Een deel van het menu was dus geschrapt en bij andere menu’s werden er aanpassingen gedaan.

Daarna gingen we op zoek naar pintjes.. Dat bleek moeilijker dan verwacht in deze Pesachtijd, omdat bier immers een gerstenat (en gerst=graan) is.. We belandden in de Three Monkeys, waar een door toeristen zeer geliefd standbeeld staat met drie apen die ‘don’t see, don’t hear, don’t speak’ uitbeelden.

Bier was hier de hele week van het menu geschrapt, dus we begaven ons aan een cocktail. Daarna wandelden we terug over de Promenade, waar het om 23u nog steeds superdruk was. Om Toms bierhonger te stillen, gingen we nog op zoek naar een andere bar. Die vonden we aan het strand: de Zion Beach Bar. Tom probeerde er te genieten van een Heineken en Machteld dronk een muntthee voor het slapengaan.

Terug in het hostel gingen we ieder naar onze eigen kamer, waar tot onze verbazing al iedereen lag te slapen. Tom werd wakker gehouden door een snurker en de luide airco met bijhorende koude. En hij miste Machteld natuurlijk ;-) Voor dag en dauw was hij dan ook alweer uit de veren. Machteld liet zich niet kennen, en had een heerlijke, maar korte nachtrust.

We gingen naar de supermarkt op zoek naar ontbijt. Dat is best moeilijk als je geen graanproducten kan kopen! In de winkels worden alle rekken met graanproducten afgedekt. Pasta, cornflakes, brood, bloem, zelfs gepaneerde vleesbereidingen waren niet te koop. In de plaats wordt er wel veel chips verkocht, en natuurlijk ook het speciale Pesachbrood, de matze, waar wij niet zo fan van zijn.

We kochten ook al ingrediënten voor het avondmaal, zodat we zelf een maaltijd konden bereiden in het hostel, waar een goed uitgeruste keuken ter onzer beschikking stond.

Na het ontbijt namen we een taxi naar het Onderwater Zee-Observatorium, dat een paar kilometer buiten de stad gelegen is.

Dit park bestaat uit een aantal aquaria met koralen en de veel voorkomende dieren in de Rode Zee. Zo was er o.a. een bassin met grote zeeschildpadden, haaien, gekleurde vissen en kwallen.

Het hoogtepunt van het bezoek was echter de afdaling naar de onderwaterkamers, waar je een 360°-blik had op het omliggende koraalrif met zijn prachtige vissen! Eilat is het meest noordelijke punt op aarde waar je koralen kan vinden. Wij vonden het echt de moeite!

Door de pracht van dit rif, besloten we in de namiddag een bezoek te brengen aan het Coral Reef National Reserve om er te gaan snorkelen. Na een onwennige beginfase door het claustrofobische gevoel te ademen door een snorkel, konden we beiden maar 1 ding denken: WAAAAAAAAAAAW!

Echt ongelooflijk om een te kunnen zien wat er allemaal leeft in de zee, en wat er zo kort onder je gebeurt als je hier aan het zwemmen bent! Tussen de snorkelsessies door, lagen we op het strand op te warmen en te zonnen. De wind zorgde immers voor een koud gevoel, ook al was het zo’n 30°C..

Rond 17u was het ons te fris geworden om in bikini/zwembroek rond te lopen, en we besloten een wandeling te gaan maken in de omliggende woestijnbergen. We klommen naar de hoogste top en genoten van het uitzicht op de Rode Zee. In de verte zagen we ook Jordanië, Egypte en Saudi-Arabië liggen.

Een taxi bracht ons terug naar het hostel, waar we aan ons avondmaal begonnen. ’s Avonds wandelden we terug over de Promenade. We dronken een ice tea in de Aroma en belandden daarna weer in de Three Monkeys, waar een band de boel opvrolijkte en er ook heel wat gedanst werd. Zowel jonge meisjes als kwieke opa’s maakten de dansvloer onveilig!

In de straat hoorden we veel Frans, Russisch, Duits en uiteraard ook Hebreews. In het hostel zaten heel wat Duitstaligen en jonge Amerikanen. Bij  Tom op de kamer lagen er deze nacht ook 3 meisjes. Dus er wordt wel gemixt in het hostel! En dat terwijl wij op elk op een andere kamer moesten liggen.. Niet leuk!

De meisjes vertelden ons hun reisplannen voor de komende dagen. Ze waren van plan een dagtrip naar de Sinai-woestijn te maken en daarna een dagtrip naar Petra in Jordanië, alvorens hun reis verder te zetten in Israël. Zo’n dagtrips kosten handenvol geld! Je moet immers exit- en entrance-fees betalen, een taxirit en inkomgeld.. Wij (vooral Machteld) hopen dan ook langere trips te kunnen maken naar Egypte en Jordanië om deze kosten wat te spreiden.

20-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagavond had Sarah ons uitgenodigd om met haar en haar familie Pesach te komen vieren in kibbutz Yagur. Yagur is de kibbutz met de grootste populatie. Er wonen zo’n 1500 mensen. Volgens de vader van Sarah is Yagur een paradijs voor jongeren, ouderen en honden. Om de 2 jaar wordt een nieuwe secretaris gekozen die zich bezig houdt met de begroting van de kibbutz. In Yagur kiezen de mensen ervoor om veel geld te besteden aan gezondheidszorg en onderwijs. Elke jongere krijgt de mogelijkheid om 4 jaar aan een universiteit te studeren op kosten van de kibbutz. Als gevolg hiervan heeft Yagur procentueel gezien het grootste aantal universitairen onder zijn bevolking.

Toen we rond 18u de poort van de kibbutz bereikten, belden we Sarah voor verdere weginstructies naar haar ouderlijk huis. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Maar een voorbijrijdende auto schoot ons ter hulp! De vriendelijke vrouw leidde ons naar het huis van Ben Harush. Dat iedereen elkaar hier kent, speelde dus in ons voordeel..

We ontmoetten Sarah haar Franstalige ouders en aperitiefden op hun terras (waar het stikte van de muggen). Rond 19u wandelden we naar de eetzaal waar het Pesachfeest plaatsvond. Dit jaar verwachtten ze wel 2000 mensen! Dit aantal groeit ieder jaar, want voor iedereen die in de kibbutz is opgegroeid is Pesach de ideale gelegenheid om nog eens terug te komen, met hun hele gezin.

Iedereen kreeg een plaats aangeduid. Nadat iedereen zijn plaats had gevonden, wat in een eetzaal vol Israeli beduidend langer duurt dan normaal, begon het festijn. Geen eetfestijn, maar een heus zangfestijn! Ook wij kregen een boekje, in het Hebreeuws uiteraard, om wat te kunnen volgen. Wij interpreteerden het als een manier om te kijken hoe lang het nog zou duren Sarah voorzag ons intussen wel van meer informatie over wat er gezongen werd. We konden immers wel de tekst volgen, maar het begrijpen lukte (voorlopig) nog niet..

Na een dik uur gingen de vader en zus van Sarah naar de keuken om de plateau vol eten voor ons te halen. Het was zoals Chinees gaan halen. Al het eten zat in bakjes die werden opgewarmd. Alma-eten dus.. Er was o.a. soep met matze-balletjes, kip, vis, rund, verschillende soorten groenten (bonen met noten, wortelen met pruimen, …), …

Iedereen begon gulzig te eten, maar na minder dan 10 minuten had iedereen, tot onze verbazing, al gedaan met eten en begon het afruimen al. Wie wilde, mocht de overschot van de bakjes wel meenemen naar huis. De meeste mensen deden dit ook wel. We waren eigenlijk wel blij dit te zien, want er was echt enorm veel over! En normaal gooien ze alles maar gewoon in de vuilbak.. Wij kunnen maar niet begrijpen dat ze hier een dik uur zitten te zingen en dan maar 10 minuten eten.. In België zou het wel andersom zijn

Na het eten volgde een tweede zangstonde, maar daarvoor pasten wij. Samen met Sarah haar gezin en haar zus wandelden we terug naar het ouderlijke huis. We vertelden over onze vakantieplannen naar Eilat, en eindelijk was er iemand die positief reageerde! De zus van Sarah was jaloers op ons..

Omdat bijna iedereen een hele week vrijaf heeft o.w.v. Pesach, wordt er dus veel gereisd. In deze week gaat immers haast iedereen ofwel naar het groene noorden, ofwel naar het warme zuiden. Het zou dus druk kunnen worden in Eilat! We waren gewaarschuwd..

19-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen vertrokken we richting Ramat Zevi om er data op te pikken. In de namiddag namen we de bus naar Tel Aviv. Deze week waren we immers Orna, de lieve mevrouw van de computerhelpdesk, tegen het lijf gelopen.. En weer nodigde ze ons uit om naar haar huis in Tel Aviv te komen.. Wat dachten we van dit weekend?

Dus, zo gezegd, zo gedaan.. Rond 16u kwamen we aan in Tel Aviv waar Orna ons hartelijk verwelkomde. Haar huis was ons huis. We gingen op pad met een van haar zonen, want er was een feest bezig op een groot plein een beetje verderop. We keken onze ogen uit! Jongens met n roze T-shirt met als opschrift: ‘I love Justin Bieber’, shakende oma’s, …

Daarna maakten we een wandelingetje naar HaYarkon Park, de groene long van Tel Aviv. Rond 20u kwamen we weer in Orna’s huis, waar het volk intussen toestroomde voor het verjaardagsfeest van Oded, de partner van Orna. Orna en Oded hebben veel vrienden en kennissen uit het artistieke milieu. De aanwezige muzikanten brachten, na een heerlijke pastamaaltijd, heel wat leven in de brouwerij! 2 Braziliaanse gitaarspelers, een Israëlische zangeres en een mondharmonicaspeelster, een slagwerker, … Het was heel gezellig! Er waren 38 mensen!

Rond 2u gingen we slapen. Toen we ’s morgens opstonden, zagen we dat Orna op de grond lag te slapen! Ze had al haar bedden uitgedeeld aan gasten.. We waren toch wel een beetje beschaamd!

Na een uitgebreid ontbijt, gingen we samen met de Braziliaanse gitaarspeler Marcello, zijn zingende Israëlische vriendin Dorit en de zoon van Orna en Oded, Guy, naar het strand. Oded bracht ons met de auto, en de rit duurde wsl langer dan dat we te voet waren gegaan. Het was immers zo’n 30°C, dus er waren meer mensen van plan om naar het strand te gaan. We vonden een mooi, maar druk, plaatsje om onze handdoek uit te spreiden en daarna konden we gaan zwemmen in het koude water en gaan matkotten. Matkot is zo’n beetje de nationale sport. Met 2 houten plankjes moet je dan een balletje naar elkaar toespelen. Het wordt hier echt veel gedaan! En als je niet uitkijkt, krijg je zo’n balletje tegen je bol!

Omdat de rest al vroeg door wilde, bleven wij alleen achter. Rond 16u besloten we stilletjes terug te wandelen naar Orna’s huis. Onderweg aten we een ijsje

Rond 18u30 namen we de bus terug naar Ramat Yishay, waar ’s avonds nog een skype-sessie met de familie Van Hertem op het programma stond.

Zondagmorgen was het terug werken geblazen. In de namiddag was er een receptie voor Pesach. Wij dachten een lekker wijntje te kunnen drinken en na de receptie naar huis te kunnen gaan, maar we kwamen nogal bedrogen uit. De receptie die om 14u30 begon, was om 14u50 al afgelopen! 20 minuten! De Israëlische efficiëntie.. Zucht.. Dus na de receptie, waar ook helemaal geen wijn was, gingen we terug aan het werk. Na het avondeten ging Tom nog even terug werken, samen met Ilan, om nog wat uit te testen voor zijn onderzoek. Machteld ging intussen naar de fitness..

Toen we vandaag op het werk aankwamen, bleek het helemaal geen werkdag te zijn! Rond 13u gingen we dan ook maar terug naar huis, om het huis een poetsbeurt te geven en om ons klaar te maken voor het Pesach-diner vanavond. Onze collega Sarah heeft ons immers uitgenodigd om bij haar ouders in de kibbutz Pesach te komen vieren. Spannend! En morgenvroeg vertrekken we op vakantie tot zaterdag, jeej!

18-04-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld