Het is alweer een drukke week geweest. Niet alleen van het werk uit, maar ook met uitstapjes e.d. Maar we zullen beginnen waar we geëindigd zijn. Zaterdag zijn we dus de kalfjes weer gaan laten drinken. En blij dat die toch zijn als ze ons zien! Als ze voortanden zouden hebben, ze zouden ze allemaal bloot lachen… ’s Middags hebben we ook van ons experiment met rode kool geproefd. We wisten allebei niet precies hoe eraan te beginnen, maar via het internet hadden we toch enkele recepten gevonden. We wisten wel allebei hoe het er ongeveer uit moest zien, dus waagden we het er maar op. Het uiteindelijke resultaat mocht best wel gezien worden, of zeg maar geproefd worden! Hij was nog niet zo goed als oma die vroeger maakte, maar hij kwam toch al in de buurt. We gaan het zeker toch nog eens proberen…

Zondag zijn we ’s middags gaan eten met Ilan, Einat en Katarina in een patisserie met eetgelegenheid (zoiets als Kalders in Maaseik) bij ons in het dorp. We waren daar in de eerste week ook al eens geweest met Ilan, maar toen was het te druk. Dus nu was het ook onze eerste echte keer dat we daar waren. Einat en Katarina zijn twee entomologen (entomologie = studie van de insecten) die ook bij ons op de campus in Newe Ya’ar werken. Einat wil een FP7-project opstarten, en wilde dus wel eens met Ilan en Tom praten over dit soort projecten (Tom zit dus in een FP7-project). Katarina is een Italiaanse uitwisselingsstudente die hier haar proeven komt doen. Ze was nog maar een dikke week hier, en ze is van plan om 10 maanden in Israel te blijven. Het was wel eens leuk om nog eens met een ‘lotgeval’ te praten. Oja, deze patisserie is echt een aanrader! Daar gaan we zeker zelf ook nog eens naar terug.

Maandag moesten we weer vroeg uit de veren. Om 05.00u ging de wekker al weer af omdat we om 05.45u, ten laatste, bij Ilan moesten zijn. Hij vertrekt liever voor de files naar Bet Dagan. Ilan verwelkomde ons bij hem thuis met een coole muts op zijn hoofd. Pas bij aankomst in Bet Dagan zette hij de muts van zijn hoofd. En wat zagen we? Hij was (eindelijk) naar de kapper geweest! En hij was heel blij dat wij het opmerkten J

Vandaag stond in het teken van een training voor Tom. Hij had in de namiddag een training gepland staan in Massuot, een plaats in de buurt van Ashdod. Dat ligt nog meer naar het zuiden dan Tel Aviv, daarom dat we een tussen-/werkstop maakten in Bet Dagan. Daar pikten we Aharon, de klusjesman, op. Hij moest mee om de papieren van de auto en de sleutels in orde te brengen, iets wat Ilan dus blijkbaar niet zo graag doet. Het was ook bijzonder grappig om deze twee totaal verschillende karakters naast elkaar bezig te zien. Wanneer Aharon de radio luider zette, dempte Ilan het volume even later weer. Dit ging zo door tot we waren aangekomen op de hele grote boerderij waar de training plaats zou vinden. Er waren meer dan 700 koeien op dit bedrijf. Dit bedrijf had ook een paar open stallen die uitgerust waren met ligboxen, iets wat je hier in Israel normaal niet ziet. Het melken gebeurde in 3 shiften van telkens ca. 4uur in een carrousel. Dit is een ronddraaiende melkstal waar dus de koeien ronddraaien en de boer zich niet hoeft te verplaatsen om het melkstel aan te hangen. Wat ook speciaal was aan deze carrousel, was dat het gebouwd was volgens het Nieuw-Zeelands principe. Dit houdt in dat de hele melkstal gebouwd was op een groot ponton, en dus dreef op water. Op deze manier heeft men maar een kleine motor nodig om het hele spel te doen ronddraaien (minder wrijving).

Op deze boerderij had Tom een afspraak met een dierenarts. Tot onze grote verbazing sprak hij Nederlands! Hij had immers zijn dierenartsenstudies in Utrecht afgelegd, en gedurende die 6 jaar in NL had hij dus ook een aardig mondje NL geleerd. We hielden onze oogjes wijd opengesperd op deze zeer leerrijke dag! Op de terugweg kregen we taalles van Ilan J Hij leerde ons wat Hebreeuwse woordjes en wij fristen zijn Nederlands op. Zo kwamen we erachter dat een ‘bakboek’ hier een plastieken fles is! En we weten nu ook dat een ‘para’ in Israël een koe is. Toch vreemd in zo’n legerland J Ilan merkte op dat het Nederlands toch maar een negatief taaltje is. Bijvoorbeeld: In het Nederlands zegt men: ‘Hoe laat is het?’ terwijl men in vele andere talen vraagt welke tijd het is. ‘Laat’ drukt volgens hem uit dat je hoopt dat de dag al bijna om is..

Dinsdag hebben we eindelijk onze nieuwe computers geïnstalleerd. Als nieuwe werknemers hebben we namelijk allebei een spiksplinternieuwe computer gekregen. Om hem gebruiksklaar te maken, moesten we eerst nog wat telefoontjes plegen om het internet in orde te krijgen, de campuslicenties te verkrijgen,… Maar nu dat allemaal achter de rug is, kunnen we er volle bak in vliegen! Geen excuses meer! Tijdens de installatie had Machteld ook een gesprek met Orna, het hoofd van de computer-helpdesk. Orna klinkt echt als een SUPER-lieve vrouw. Ze vraagt altijd hoe het met u gaat, en luistert ook altijd naar uw antwoord. We hebben ze eigenlijk nog nooit in levende lijve ontmoet, enkel nog maar gesproken over de telefoon. Maar dat hield haar niet tegen om ons uit te nodigen om bij haar op bezoek te komen. Meer nog, we mogen er zelfs blijven slapen als we Tel Aviv gaan bezoeken!

Woensdag had Ilan ons uitgenodigd om samen met hem een groep uit Thailand te vergezellen op een studiereis rond aquacultuur. Ilan is immers naast specialist in koeien ook specialist in aquacultuur. Eerst zouden we nog langs de boerderij van Machteld gaan om er data te gaan ophalen, want dat lag toch op de weg (volgens Ilan). Dit maakte dat we weer vroeg uit de veren moesten, deze keer om 05.15u. Om 08.00u werden we verwacht in het hotel van de Thai in Ginnosar, maar we moesten dus eerst nog langs de boerderij. De groep uit Thailand bestond uit mensen van het Ministerie van Wetenschap en managers van bedrijven. Het doel van hun reis was om contacten te leggen en kennis uit te wisselen en te vergaren. De eerste halte van de studiereis was een onderzoekscentrum van de ARO (waar wij ook voor werken), waar onderzoek gedaan wordt naar aquacultuursystemen. Het meeste onderzoek werd gedaan op tilapia. Dit onderzoekscentrum had ook een nulgebruik van water. Ze pompen water uit het Meer van Galilea (de Kinneret) en laten even veel water weer terugvloeien. Tom werd ook dikke vriendjes met een van de Thai, die dacht dat Tom een specialist in het gebied was. Maar helaas..

Via de Jordaanvallei reden we met de bus naar onze tweede halte: Mount Gilboa. Boven op deze berg had men een prachtig uitzicht op de Jordaanvallei met al zijn visvijvers. We kregen meer uitleg over de kweek van de vissen en over het watergebruik in Israël. De kibboets koopt ieder jaar een bepaalde hoeveelheid water, die optimaal gebruikt moet worden voor enerzijds aquacultuur en anderzijds irrigatie. Deze streek is de meest vruchtbare in Israël door zijn vele bronnen en de Dode Zee in de nabijheid. De Dode Zee ligt 400 m onder zeeniveau en zorgt voor een natuurlijke aantrekkingskracht van al het ondergrondse water in de buurt.

Daarna reden we terug de berg af. We stopten aan een commerciële visboerderij. Daar kregen we uitleg over de visvangst op marktklare leeftijd en op het einde van het seizoen (wanneer de vissen overgebracht worden naar een kleiner ‘overwinteringsbassin’). Tijdens de zomer verblijven de vissen in het grote waterreservoir, waar ze ongeveer 2 g per dag moeten bijkomen. Op het einde van de zomer komt dit reservoir leeg te staan door de irrigatie. Men zorgt er steeds voor dat de vissen niet overbevolkt komen te zwemmen door de marktklare vissen (op 500g) er selectief uit te halen. Dit gebeurde door middel van een net dat men onder de vissen plaatse wanneer men ze voerde. Wanneer het net dan opgehaald wordt, heeft men de vissen geoogst. Wanneer het reservoir uiteindelijk bijna leeg is (en het voor de vissen ook te koud wordt), wordt er een tunnel geopend die zich onderaan het reservoir bevindt. Door deze tunnel worden de vissen uit het reservoir gehaald en worden ze geselecteerd op basis van gewicht. De ene groep is marktklaar, de andere groep moet gaan overwinteren in een kleiner bassin.

Daarna reden we naar Kibboets Sde Eliyahu. Hier kregen we uitleg over BioBee. Dit is een bedrijf dat gespecialiseerd is in de kweek van hommels voor de natuurlijke bestuiving van vooral tomaten. Ze hebben ook een neventak met andere insecten en mijten voor natuurlijke bestrijding van pesten in gewassen. Het bedrijf bestaat al 20 jaar en is een van de grootste ter wereld. Heel interessant!

Het middagmaal vond plaats in de refter van de kibboets. Er was ook tijd voor een praatje met de Thai. Na het eten vlogen die allemaal op een standje waar vanalles verkocht werd ten voordele van het Israëlische kinderkankerfonds. We kregen nog een film te zien over de geschiedenis van BioBee en er volgde een discussie over de mogelijke samenwerking in de aquacultuur tussen Israël en Thailand.

Op de terugweg naar het hotel stopten we nog in het eerste robotmelkveebedrijf in Israël. Dit bedrijf lag Ilan na aan het hart, want hij heeft de inrichting van de stal ontworpen. Die inrichting is anders dan in Europa door het andere stalsysteem (ligboxen in Europa). De Thai waren razend enthousiast want ze hadden nog nooit een robot gezien. De boer had vorig jaar een tweede stal gezet en dit naar hetzelfde ontwerp dat Ilan 10 jaar geleden gemaakt heeft. Ilan was dan ook (terecht) zo fier als een gieter!

Donderdag waren we bijna alleen op kantoor. Rotem heeft een maand vrij om aan zijn thesis te werken (ook al is hij 40 jaar of zo), Ariel ligt in het ziekenhuis na een operatie van een hernia, Arieh komt als hij zin heeft want hij is op pensioen, Ilan was op een voorlichtingsdag om boeren met een robot te adviseren, en Aviv liep zoals gewoonlijk buiten tussen de kalveren ergens rond. Ook Moush was er niet want hij ging naar een opendeurdag van machines. Maar toch had hij een lekker ontbijtje voor ons klaargezet voor hij vertrok! Om 9u30 riep Alla ons dan ook om te komen ontbijten, samen met de andere overgeblevenen. De dag verliep rustig.. ’s Middags kwam Ali Tom halen om te komen eten. ‘Machteld: Sit, Tom: Come!’ riep hij. Weer een van zijn grapjes, want even later mocht Machteld ook aanschuiven. Iedere zondag krijgt Ali van zijn vrouw een pakketje met een soort Arabische pizza mee dat hij dan op het werk in de diepvries legt en opeet wanneer hij er zin in heeft. Het was al donderdag en hij had er nog 4 over, dus hij deelde met ons. Tom is echt Ali’s dikke vriend. Hij verstaat helemaal niets van ons, maar wil wel altijd vanalles vertellen. (En hij spoort de anderen dan ook luidkeels aan om voor hem te vertalen: TAGIDLI!)

Vandaag begon het weekend weer, en dus trokken we er weer op uit. Deze keer ging het richting Rosh Pina, een klein Joods dorpje in de buurt van Tsfat. Dit was blijkbaar de allereerste Joodse nederzetting in de Galilee, gesticht in 1882. In de voormiddag kocht Machteld haar eerste (en waarschijnlijk ook niet laatste) paar schoenen in Israel! We vonden er in een boekenwinkel ook een boek met de gedetailleerde beschrijving van de Israel Trail, een wandelroute van noord naar zuid doorheen het hele land. In de namiddag brachten we er een bezoek aan het oude stadsgedeelte, en aan de uitkijkpost over de regio. In de verte zagen we ook de besneeuwde top van de Hermon-berg, het skigebied in Israel. De winter lijkt hier voor de rest al over te zijn. Het zonnetje schijnt al hevig!

21-01-2011 om 17:33 geschreven door Tom en Machteld