Zondagmorgen trokken we er nog eens met de ferry op uit. Deze keer deden we de Golden Horn, dit is het gedeelte van de Bosphorus dat meer naar het binnenland gaat en zo een natuurlijke haven vormt. We vaarden helemaal tot op het einde, tot in Eyüp. We waren blij verrast met dit mooie plaatsje! Allemaal gezellige straatjes, vriendelijke mensen, de prachtige Eyüp Sultan Moskee en het mausoleum, …

We namen de ferry een stukje terug tot Ayvanseray, waar we de buurten Balat en Fener verkenden. Ook hier waren de mensen supervriendelijk!

In de namiddag wandelden we terug richting hotel. Een eindje voor ons liep een schoenenpoetser die opeens een van zijn borstels verloor. We raapten hem op,  en holden achter de man aan. Hij was heel blij met zijn borstel en bood aan om Toms schoenen te poetsen.

Daarna was ook Machteld aan de beurt. Uiteraard begon hij dan een verhaal over zijn zieke kindje.. En hoewel we hem graag wat geld hadden toegestopt, heeft hij ons echt in t zak gezet. In t vervolg gooien we de borstel wel in de rivier.. We weten allebei zo goed dat we niet opgewassen zijn tegen zo’n mensen, en vermijden ze meestal dan ook, maar zo nu en dan laten we ons vangen.. We waren wel een beetje bang dat we niet meer gingen toekomen met ons beperkte budget.. Gelukkig bleek de bus naar de luchthaven ineens goedkoper dan gedacht, dus het kwam allemaal in de sacoche!

Maar we waren nog niet vertrokken! We pikten in ons hotel de bagage op en verfristen ons even. Daarna namen we de ferry naar Kadiköy. Deze buurt ligt in het Aziatische gedeelte van de stad. Omdat het al wat later was dan we oorspronkelijk gepland hadden, werd onze afscheidslunch gegeten in een fastfoodketen – die overigens nergens zo efficiënt zijn als in België of omringende landen. Met nog een paar lira’s op zak kocht Tom nog een niet-zo-lekker ijsje en Machteld een verrukkelijk rijsttaartje.

28-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdag rinkelde onze wekker rond 8u. Na het ontbijt wandelden we over de Galata-brug –waar jong en oud een poging waagt om te vissen, met wisselend succes- om de ferry te nemen voor een tochtje over de Bosphorus.

We waren goed op tijd en bemachtigden dan ook een leuk plaatsje op het dek. Aan weerszijden van de Bosphorus staan prachtige gebouwen, en het is ook echt een ideale ontsnapping uit de drukte van de stad. Na anderhalf uur cruisen stapten we van de ferry in Sariyer.

Na een lunch met uitzicht op de Bosphorus wilden we een bus richting zuiden nemen. Nietsvermoedend stapten we op de bus. We wilden de buschauffeur geld overhandigen, maar hij gesticuleerde dat hij geen geld kon aannemen. Hij kreeg echter niet uitgelegd wat we dan wel moesten doen. Een andere passagier schoot ter hulp. Hij vroeg ons geld, spurtte weg de hoek om, spurtte 15 seconden later weer terug – en de bus bleef mooi wachten- met onze ticketjes en het wisselgeld. Of over vriendelijkheid gesproken.. Daar kunnen ze in andere landen nog iets van leren!

We stapten van de bus in Rumeli Hisari. We hadden het idee om hier Rumeli Hisari – een fort uit de 15^e eeuw te bezoeken. We wisten in eerste instantie niet goed waar de ingang was, dus we begonnen te klimmen. Helaas was de ingang niet boven op de berg, dus we moesten weer naar beneden taffelen. We waren onder de indruk van dit fort. Er waren haast geen andere toeristen, het uitzicht was er magnifiek en we genoten eventjes van de rust.

Daarna wandelden we naar Bebek waar we van het lokale bier proefden, naar Arnavutköy waar we een ijsje aten, naar Ortaköy waar we in de gezellige drukte ons avondmaal nuttigden in restaurant Tipsy. De jongeman die ons naar binnen lokte sprak ook een aardig mondje Nederlands, geleerd van zijn ex-vriendin uit Leiden. Het restaurant was echt een hippe zaak, met een eigen dj, kitscherig meubilair, … Er zat ook gezin – ouders en 2 tienerzonen- waterpijp te roken. Dat vonden wij toch maar gek..
Intussen hadden we dus uitgevogeld hoe het bussysteem werkte, en we waren maar wat blij dat we een bus konden nemen naar ons hotel. Een wandeling van 7 km in het best wel warme Istanboel eiste zijn tol Aangekomen in het hotel fristen we ons op en vertrokken we naar de Nargileh-straat. Deels omdat we gezien hadden dat er hier grote schermen hingen om zo de voetbal te kunnen volgen, deels omdat het dicht bij het hotel was, en deels omdat we graag een waterpijp wilden roken. Voor (bijna) alles moet er immers een eerste keer zijn!

Op deze straat vind je het ene waterpijpcafé na het andere! Het ziet er heel gezellig uit! Het roken op zich zorgde voor hilarische tafereeltjes. Omdat Toms nood aan bier groter was dan de nood om het einde van de match te zien, vertrokken we op zoek naar bier. We vonden een cafeetje in Karaköy, dicht bij het hotel. Na het nuttigen van wat gerstennat, nestelden we ons op een bankje aan het water om ‘Istanboel by night’ te kunnen aanschouwen. Heerlijk!

27-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Ons ontbijt bestond uit vers brood, een eitje, groenten, olijven, verschillende kazen en plakjes salami. En thee natuurlijk. Daarna bezochten we het oude stadsgedeelte: Sultanahmet. We wandelden langs de Hagia Sophia en werden ontmoedigd door de gigantische rij mensen. We liepen wat verder naar Topkapi Palace, waar de rij gelukkig een pak minder lang was. Het Topkapi-paleis was 400 jaar lang de hoofdverblijfplaats van de Ottomaanse sultans (van ca. 1465 tot ca. 1856). Je kan er belangrijke items uit de moslimwereld vinden, zoals de mantel en het zwaard van de profeet Mohammed. Terwijl we aan het rondlopen waren in het museum, herinnerden we ons weer dat we eigenlijk toch niet zo’n museum-mensen zijn Na 2u hielden we het dan ook voor bekeken.


Alvorens onze stadstocht verder te zetten, aten we een hapje – een soort pizza met kaas, tomatensaus  en vlees.


Daarna bezochten we de Hagia Sophia. De Hagia Sophia is een voormalige kathedraal uit het Byzantijnse rijk. Eeuwenlang was het de grootste kathedraal ter wereld. Na de verovering van Constantinopel (Istanboel dus) door de Ottomanen in 1453 werd de Hagia Sophia een moskee. Na de verovering van Constantinopel werden alle moskeeën in het Ottomaanse Rijk gebouwd naar het voorbeeld van de Hagia Sophia. Waaw, een ongelooflijk gebouw!



Na hier een klein uur rondgedarteld te hebben, trokken we naar de Blauwe Moskee. Tom werd er gehuld in een blauwe doek om zijn knieën te bedekken. We kregen ook een plastic zakje om onze schoenen in te stoppen; er wordt immers verwacht dat je op blote voeten of op kousen de moskee betreedt. Een moskee is toch echt iets heel anders dan een kerk! De mensen blijven er gezellig zitten om te koffiekletsen!

). Dit is een ondergrondse wateropslagplaats uit de 6^e eeuw, aangelegd door keizer Justinianus. Het is echt een enorme ruimte (143 op 65 m, 9 m hoog; 80 000 m³). In de cisterne staan 336 zuilen, die het geheel van binnen het aanzicht van een basiliek lijken te geven. 2 zuilen staan op een sokkel met het hoofd van Medusa. Mooi! De reden en de oorsprong van de hoofden zijn onbekend. Na dé attracties van Istanboel waren we echt blij verrast met de cisterne.


Na een dagje kuieren in de oude stad, namen we de tram terug naar ons hotel. Daar deden we een klein dutje  voordat we naar de nieuwe stad gingen. We namen de Tünel – ondergrondse metro- naar Istiklal Caddesi. Het was niet zozeer de afstand die ons tegenstak, maar wel de enorme helling! Istiklal Caddessi is een van de bekendste straten van Istanboel: ze is verkeersvrij en voorzien van winkels, café’s, boekenwinkels en bibliotheken, cinema’s, restaurants, …


Je kon er over de koppen lopen! We vonden een restaurantje waar we allebei kebap bestelden. We kozen bewust voor een kleine maaltijd zodat we nog veel plaats over hadden voor een dessert Hiervoor belandden we bij Mado, en het was smullen!


We waren nog net op tijd om de laatste metro terug naar ons hotel te nemen.

26-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Nog voor we goed en wel in slaap gevallen waren, moesten we alweer opstaan. In het holst van de nacht - 4u30 – vertrok immers ons vliegtuig richting Istanboel! Vanuit Israël is dit nog geen 2u vliegen! In de luchthaven kochten we een visum, lieten we onze paspoorten stempelen en nestelden ons daarna op de bus richting centrum. Onderweg was er een gigantische file, waardoor de busreis uiteindelijk langer duurde dan de vliegtuigreis.. Maar we konden onderweg toch genieten van het uitzicht! Het viel ons op dat het overal nog behoorlijk groen was, dat er geen afval naast de wegen te bespeuren viel en dat de chauffeurs opvallend goed met hun hand van de claxon bleven. (Dit is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer als je Israël gewoon bent )


We werden afgezet in Taksim en wandelden verder - via het voetbalstadion van Besiktas - naar ons hotel Portus House.
Nadat we ingecheckt hadden, aten we een hapje in Namli Gurme – een zelfbedieningsrestaurant met allerlei kazen, vlees, groenten, brood, … Heel lekker!


Daarna wandelden we richting Kabatas om daar een ferry te nemen naar de Prinseneilanden. Na ons nachtelijk avontuur vonden we dat we een rustig dagje –niet te veel wandelen dus- verdiend hadden We namen de ferry helemaal tot op het einde, tot op het eiland Büyükada.


De Prinseneilanden zijn heel pittoresk. Er rijden geen auto’s rond (alleen een vuilniswagen en een ambulance), maar het vervoer gebeurt allemaal met de boot, de fiets, te voet, of met paard en kar. Niet zo handig als je aan het verhuizen bent, of net een nieuwe matras gekocht hebt..


We wandelden langs het water, dronken een Efes-biertje, fietsen rond het eiland met een huurfiets, aten een lekker dessertje, fietsen nog wat verder en sloten de dag af met vis als diner.



Het viel ons op dat we maar weinig ‘bekende’ talen herkenden bij de toeristen. Er werd echt amper Engels, Duits, Frans of Nederlands gesproken. Ook het personeel in de restaurantjes legden alles uit door te gesticuleren.



Op de terugweg scheet er een vogel op Machteld haar slipper. De man tegenover ons begon in zijn portemonnee te  graaien en toonde ons een kaartje van een Kerstshow. Hij wees de vogel aan, wees toen naar de slipper en toen we beaamden dat het inderdaad vogelstront was begon hij keihard te lachen


Die avond waren we heel blij toen we eindelijk ons bedje zagen! We besloten dat we beter goed konden uitrusten om zo fit te zijn om de stad te verkennen.

25-06-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld