Donderdagmorgen was het weer zover: een Bet Dagan-dag.. Het olijke trio pikte ons op bij ons thuis om samen naar Ilan te rijden. Daar herverdeelden we, Tom en Andres kropen bij Ilan in de auto, terwijl Machteld met Stefano en Daniel meereed. Ilan scheurde er direct vandoor, dus het was een goede zaak dat Machteld de weg kon wijzen.. In Tel Aviv misten we even 1 afslag, maar volgens Daniel was dat een goede manier om Stefano de stad te laten zien

 Om 10u moesten de jongens een presentatie geven over hun project. Er zaten een twintigtal geïnteresseerde luisteraars in de zaal. Na de presentatie werden ze ook overladen met vragen. Veelal vroeg men waarom ze werken aan detectie van kreupelheid en niet aan preventie. Tsja..

Lunchen deden we samen met Aharon in het restaurant van de ARO. Aangezien het ontbijt al 7u geleden was, waren we nogal uitgehongerd en lieten we ons de grootkeuken goed smaken.

We hadden intussen ook afscheid genomen van Daniel. Daniel zou het weekend doorbrengen bij een vriend in Haifa. Hij kreeg een lift aangeboden van Victor, die toevallig die richting uit moest.

Stefano en Andres wilden het weekend in Jeruzalem en de Dode Zee doorbrengen. Voor ons een mooie kans om ook nog eens naar Jeruzalem te gaan! Onderweg genoten we van het uitzicht, dat weer helemaal anders is dan in onze streek.

Rond 14u kwamen we aan in Jeruzalem. Een parkeerplaats vinden bleek niet zo moeilijk. Uit de parkeergarage geraken bleek dat wel.. Toen we er na 20 min rondzwerven eindelijk uit geraakt waren, gingen we naar het Abraham Hostel. Vorige keer dat we in Jeruzalem waren, sliepen we ook in dit hostel, en dat stond ons toen wel aan. We hadden niet op voorhand gereserveerd, maar gelukkig was dat geen probleem. We kregen een 6-persoonskamer toegewezen. Nadat we onze spullen afgezet hadden, wandelden we naar de Oude Stad. We kuierden door de grote soek en gaven onze ogen goed de kost. De verkopers zijn soms ook echt grappig: 'Please, give us a chance to rip you off!'

We belandden bij de Klaagmuur, een uiterst interessante plaats om naar mensen te kijken. Stefano en Andres gingen ook van dichtbij kijken, en waren zelfs zo zedig om een kippa op hun hoofd te zetten.

Daarna wandelden we naar de Via Dolorosa en legden ook wij de kruisweg af. De kruisweg eindigt in de Heilige Grafkerk. Een aantal broeders en zusters waren aan het zingen, wat toch zorgt voor een specialer gevoel bij het bezoeken van de kerk.

Via de joodse wijk in de Oude Stad gingen we naar Mamilla, op zoek naar een avondmaal. Dat vonden we bij Rimon, een koosjere keten. We bestelden allemaal pasta en babbelden en lachten heel wat af!

Rond 19u30 gingen we opnieuw naar de Oude Stad. Er vond immers een ‘ridderfestival’  plaats. Er was een route door de stad uitgestippeld, met op verschillende plaatsen een act uit de middeleeuwen. Zo zagen we een toneelspel, een muziekgroepje –Machteld genoot echt van de mooie houten klank van een blokfluit -, jongleurs, een vuurspuwer, heksen, een gevangene die wilde ontsnappen, een riddergevecht, … Het was duidelijk meer voor kinderen bedoeld, maar er waren ook enkele acts bij die ook wij de moeite vonden.

Na dit spektakel vertrokken we richting hostel. Stefano en Andres maakten nog wat girlfriendtijd, en weer prijzen wij ons gelukkig dat we gewoon samen kunnen zijn en elkaar vaker dan eens per maand zien.. Tom skypte nog even met zijn ouders. Daarna dronken we nog een pintje in de hostelbar en speelden we een spelletje pool. Altijd leuk

Vrijdagmorgen waren we alweer vroeg wakker. We smikkelden van het ontbijtbuffet in het hostel en namen daarna afscheid van Stefano en Andres. Zij waren van plan om naar de Olijfberg te gaan, souvenirs te kopen, en dan naar de Dode Zee te vertrekken.

Wij wandelden naar de Oude Stad en kwamen toevallig uit bij de Rooftop Promenade, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Machteld had een opdracht gekregen van een andere Lonely Planet-fan, om een foto te maken. Op de foto moest een bekend gebouw in Israël staan en ook een papiertje met daarop de tekst: ‘Shelly, will you marry Luke?’ Romantisch hé We hebben er wel mee gelachen, het is weer eens wat anders..

      Daarna wandelden we door de Arabische wijk, waar het ongelooflijk druk was, zo net voor het vrijdaggebed, naar de Damascus Gate. Van daaruit gingen we naar Oost-Jeruzalem. We bezochten de Graftuin. Volgens sommigen is dit de plaats waar Jezus begraven en verrezen is (i.p.v. de Heilige Grafkerk). Volgens de brochure die we kregen bij het betreden van de Graftuin: “Details die de Bijbel vermeldt over het graf van Jezus zijn hier te zien:

Eerst wandelden we door de (mooie) tuin naar de Schedelplaats, waar volgens sommigen de kruisiging zou hebben plaatsgevonden. Daarna bezochten we het graf. We kwamen heel wat fanatieke christenen tegen, waaronder een dominee uit Florida, die in iedere zin ‘Halleluja’ zei. Jaja.

Na de graftuin bezochten we het ‘Museum on the Seam’, een socio-politiek hedendaags kunstmuseum. De kunstwerken zetten je wel aan het nadenken..  (http://www.mots.org.il/Eng/Index.asp)

Aangezien we al dat gewandel een beetje beu waren, besloten we de splinternieuwe tram te nemen (aangezien die vlak voor het museum stopte). Blijkbaar waren de ticketmachines nog niet in gebruik, waardoor het ritje gratis was. We stapten af aan Yafo Street om ergens te gaan lunchen. We belandden bij Burger Bar, waar we een huisbereide hamburger en frietjes aten. Het vlees viel een beetje tegen.. We hebben geen idee wat ze hier met het vlees doen, maar thuis smaakt het toch beter De frietjes waren wel verbazend lekker! De beste die we al gegeten hebben in Israël. Maar waarschijnlijk nog niets tegenover de echte Belgische frietjes.. Waarvan we intussen de smaak alweer vergeten zijn.. Tussen Kerst en Nieuw is het dus zeker nog eens frietjes en Bicky Burger-tijd!! ;-)

Na de lunch begon het ineens fel te regenen. We besloten om terug op de tram te springen naar het busstation om de bus naar huis te nemen. Het was een leuk bezoekje aan Jeruzalem, maar er is nog steeds veel te ontdekken in deze stad!

Aan de bus stond iedereen te dringen om een plaatsje te bemachtigen, terwijl er uiteindelijk nog 10 plaatsen over waren en er dus plaats genoeg was voor iedereen.. Achja, Israël.. De bus bracht ons in 1u30 tot Yoqneam, waar we naar Ilan belden om ons op te pikken en thuis af te zetten.. Toch handig, zo’n lieve supervisor!

Vandaag, zaterdag was het ook voor ons Shabbat Goed uitgerust kunnen we aan de nieuwe werkweek beginnen!

05-11-2011 om 17:28 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen begroetten we Andres, een collega van Tom. Hij studeert/werkt nu in Nederland aan de universiteit in Wageningen, maar oorspronkelijk is hij van Chili. Tom nam hem al direct mee naar de boerderij, zodat de set-up voor de experimenten voor de komende maand bestudeerd konden worden. ’s Middags gingen we eten bij de shoarma/falafel-bar in ons dorp, waar de eigenaar ons weer hartelijk verwelkomde. Andres was best moe na zijn nachtelijke reis, dus Tom bracht hem in de namiddag naar Bet She’arim, zijn thuis voor een maand. In de late namiddag arriveerde ook Daniel uit Costa Rica, een andere collega uit Tom’s project. Hij is nieuw in het project, maar hij leek wel een toffe peer te zijn. ’s Avonds gingen we uit eten in de Mandarin. Dit restaurant met de Chinees klinkende naam, serveert gewone degelijke Israëlische kost.

Maandagnacht kwam ook de Italiaan Stefano aan. Hij studeert/werkt nu in Leuven. Midden in de nacht moest Tom hem gaan oppikken aan het treinstation. Stefano had blijkbaar toch wel wazt schrik om naar Israel te komen, en dus stelde allerhande vragen over de veiligheid in het land, en het dagdagelijkse leven. Dat leidde soms wel tot grappige taferelen! Dinsdag gingen de mannen op pad om een auto te huren in Afula. Bij een eerste poging bleek dat ze een waarborg moesten voorleggen. Normaal wordt deze som niet van hun rekening gehaald, maar omdat Daniel uit Costa Rica was, zou het geld er wel afgehaald worden en later opnieuw teruggestort worden. Omdat dit zijn hele krediet zou verbruiken, moesten we overgaan op plan B. Tom zou instaan voor de waarborg, maar dan hadden ze zijn gegevens nodig, en natuurlijk was hij die weer vergeten. Terug naar het kantoor dus, en even later opnieuw proberen. Nu viel onderweg onze auto in panne. Alweer. Zucht. We hoorden een knal onder de motorkap, en niet veel later kwam er stoom onderuit. Gelukkig waren we 100m voor onze bestemming, dus konden we de parking nog makkelijk halen. Eenmaal uitgestapt zagen we een spoor van water achter onze auto. Blijkbaar was een leiding met koelwater gesprongen. Samen met Ilan gingen we op zoek naar een lokale garage. Deze herstelde wel de leiding, maar nog was het probleem niet opgelost. De motor liep direct warm waardoor terugrijden onmogelijk was. Dan maar weer de takeldienst gebeld! En dat is niet eenvoudig, aangezien je eerst bij een callservice terechtkomt. Gelukkig was Ilan in de buurt om ons door de eerste stappen te leiden. Omdat de takeldienst hier niet direct komt (pas 2.5u later), besloten we de sleutel achter te laten en wat eten te gaan zoeken. Ilan bracht ons naar een falafel-bar, zodat ook Stefano nu kon proeven van de lokale keuken.

Donderdagmorgen moest Machteld vroeg uit de veren, want ze moest naar Bet Dagan. Eerst stond er een bezoek aan een boerderij op het programma. Het bedrijf heeft een half jaar geleden enkele melkrobots geplaatst, en bezit dus een interessante bron van informatie om te onderzoeken. Rond 11u vertrok Machteld met Aharon naar Ramla om een nieuw visum op te halen. Omdat Aharon nogal een zware voet heeft en overal zijn weg goed kent, kwamen we 20 minuten vroeger dan gepland aan bij de overheidsgebouwen. Aharon nam Machteld dan maar mee om fricassee te eten. In tegenstelling tot wat Machteld dacht, bleek het niet om vlees te gaan, maar om een speciaal soort broodje. Het broodje werd volgestoken met koude aardappel, ei, ajuin, tonijn en een pikant sausje. Het was eens wat anders dan de eeuwige falafel.

Donderdagavond gingen we met zn allen nog een pintje drinken in de Barbarossa. Moe maar voldaan doken we het weekend in.

Vrijdagmorgen kwamen Daniel, Stefano en Andres ons ophalen om samen naar Haifa te rijden. Een wederzijds plezier: wij zitten zonder auto en kregen een lift, zij kregen een gids in Haifa! Eerst zetten we Daniel af in het Hof HaKarmel-treinstation. Een deel van Daniels familie woont in Israël, dus hij was verplicht om op familiebezoek te gaan. De overgeblevenen vervolgden hun trip naar de Stella Maris-kerk voor een panoramisch uitzicht over baai van Haifa.

Daarna reden we naar het centrum van Haifa. Tom en Machteld toonden het begin van de tour voor de Bahaï Gardens zodat Stefano en Andres even alleen op pad konden. Ondertussen gingen wij naar de zoo. De zoo van Haifa ligt midden in het stadscentrum, op een bergwand van het Carmel-gebergte. De zoo is niet zo groot, maar toch zijn er hier een 80-tal diersoorten te zien. Het is ook een educatieve zoo voor kinderen, dus kon je er ook lokale dieren terugvinden (wolf, beer, gemzen, …). Er was ook een reptielen afdeling  waar je allerhande slangen en andere hagedissen kon vinden. Wanneer je de vogels wilde bezichtigen, moest je ook daadwerkelijk door de vogelkooi heen lopen.

We ontmoeten elkaar weer aan het Carmelit treinstation. We hadden hun aangeraden om deze trein ook eens te nemen, omdat het zo’n een ongewoon voertuig is. Daarna gingen we iets eten in Carmel centrum. In de namiddag zochten we de zee op. Het had eerst nog heel wat voeten in de aarde om de zee te bereiken. We wisten wel dat we bergaf moesten rijden, maar blijkbaar komen niet alle wegen uit bij de zee. Dus het was even zoeken eer we op de weg zaten richting de zee. Qua weer was het niet zo geweldig om te zwemmen. Maar dat kwam eigenlijk goed uit voor ons, want zo was er weinig volk aan het strand. De wind was ook redelijk guur, maar dat belette ons niet om een duik in het water te wagen. Alleen Andres paste voor dit avontuur; hij bleef aan wal om foto’s te nemen. Na een eerste gewenning aan het water was het water heerlijk. Het was zelfs beter in het water dan eruit. Na onze duik speelden we met de matkotten op het strand, en toen de avond inviel, reden we terug naar huis. Onderweg stopten we nog even in de ‘German Colony’, een van de mooiere buurten in Haifa. We stapten deze boulevard af, en hielden even halt aan de Bahai’i tuinen, om ze nu in de avondschemering en met verlichting te zien. Zaterdag was een rustdag, ook voor onze bezoekers.

(rechts) Andres en Stefano amuseren zich met 'fotoshoot' op strand

Zondagmorgen hadden we om 06.00 afgesproken in de boerderij om er experimenten te gaan uitvoeren. Andres heeft voor zijn onderzoek observeerders nodig, en dus hielp iedereen hem een handje. Er werden ook filmpjes gemaakt van de koeien, die we dan later (woensdag) terug bekeken op kantoor. Dit alles kadert in het onderzoek van Andres. Daniel kon nog steeds niet wennen aan de geuren van een boerderij, en ook Stefano was een beetje onwennig. Ze konden dan ook moeilijk geloven dat Andres, Machteld en Tom zo veel plezier konden hebben in het werk op de boerderij.

Maandagavond zijn we gaan eten met de hele bende in de Adela, een restaurantje in ons dorp. Deze keer hadden we ook Ilan en Aharon uitgenodigd. Dit etentje gold als een officiele verwelkoming in Israel voor de bezoekers. We aten onze buikjes rond, en met Aharon erbij was er altijd wel plezier! Aharon heeft zich zelfs al uitgenodigd voor onze trouw, mocht die er ooit van komen. Het maakte voor hem ook niet uit waar die zou doorgaan, maar we mochten hem zeker niet vergeten uit te nodigen.

vlnr Machteld, Andres, Daniel en Stefano

Tom kreeg ook telefoon van de garage dat er grote kosten aan zijn auto waren. De motor was heet gelopen, en de kop van een van de cilinders was gebroken. Dat zou een redelijk prijzige herstelling worden. Tom vertelde de garage dan maar om even te wachten, zodat hij ondertussen raad kon vragen aan anderen. Ilan wist ook niet goed wat te doen, maar hij stelde voor op zoek te gaan naar een andere auto. Maar omdat de zoektocht naar een nieuwe auto zo moeilijk is, besloot Tom de hulp van Aharon in te lassen. Tom nam hem eerst mee naar de garage om er te gaan praten met de garagisten. Aharon maakte even van zijn tak, en raadde Tom daarna aan om de auto toch te laten herstellen. Het zou zowiezo goedkoper zijn dan een nieuwe auto kopen, want auto’s zijn immers duur in Israel. Twee dagen later kregen we onze auto terug, en nu maar hopen dat em langer blijft rijden…

01-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld