Wat misschien ook eens interessant is om te delen met het thuisfront, zijn de prijzen die we betalen voor ons eten. Op die kunnen jullie zelf oordelen of het leven in Israel duur is of niet. Vandaag stond de wisselkoers op 0.201362 voor 1 NIS. Een overzicht van ons winkelbriefje dit weekend:
Verder kreeg Tom vandaag ook nog goed nieuws te horen: hij slaagde voor het Israelische rij-examen. Binnenkort heeft hij dus ook een Israelisch rijbewijs in zijn bezit (zoals Machteld).
Maandagmorgen kreeg Tom een telefoontje van de rijinstructeur. Hij vertelde ons dat Tom zijn afspraak voor het rijexamen was vastgelegd op volgende zondag. Om toch een beetje voorbereid aan het examen te beginnen, werden er dan ook twee lesmomenten vastgelegd. De eerste rijles was woensdagmorgen. De instructeur kwam Tom thuis ophalen, en Tom werd direct aan het stuur gezet. Omdat wij al een Belgisch rijbewijs hebben, moeten we niet de hele procedure doorlopen. Enkele lessen om aan de auto en de Israelische verkeersregels (als die al bestaan) zouden volstaan. Iedere inwoner die langer dan 1 jaar in het land blijft moet tegenwoordig een Israelisch rijbewijs hebben. Deze wet kwam in voege omdat er nogal veel misbruik werd gepleegd bij de instroom van de vele immigranten in dit land, en er vele valse documenten werden voorgelegd. De rij-instructeur probeerde mij de regels uit te leggen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat je 20 minuten de regels moet kennen en toepassen, en daarna mag je ze vergeten. Zolang je de claxon maar weet staan Bij een rondpunt moet je ook links pinken als je de derde afslag wil nemen, en hij begon telkens te lachen wanneer ik rechts pinkte om de rotonde te verlaten. Hij vertelde me dat ze die regel ook in Israel wilde invoeren, maar dat ze er vanaf gestapt zijn omdat dat verloren moeite zou zijn. Verkeersborden zijn ook maar indicaties: een verbod om meer dan 70 km/u te rijden, wil zeggen dat 75 ook nog OK is op de test. Je mag gewoon niet overdrijven. Vrijdag zijn we dan nog eens gaan oefenen. Hij kwam Tom weer halen, en we reden samen verder. De les duurde maar een uur, en in dit uur ben je al 20 minuten onderweg naar de examenstad (zoals Bree), 20 minuten rondrijden, en dan nog eens 20 minuten terug rijden. Nu moest Tom ook nog de volgende studente ophalen, waardoor hij nog 5 minuten eerder door moest. Al bij al vertelde de instructeur Tom dat hij geen problemen verwachtte. Tom moest hem al niet meer overtuigen van zijn rijkunsten. Nu enkel nog de tester op zondag! Het weer is hier nu ook zeer aangenaam. Het begint zelfs soms al over te hellen naar de te warme kant. Het inspireert Machteld wel om heerlijke salades te maken. Mmmm
Vrijdagnamiddag hebben we ook eens een grote lenteschoonmaak gehouden. Onze rommelkamer is weer eens opgeruimd, en ook de vliegenramen, zonneweringen en vensters kunnen er weer een jaar tegen Man, man, wat een stof kwam daar uit zeg! Zaterdag zijn we gaan wandelen in de Yagur-rivier. Er stond geen water meer in, zodat we het pad konden volgen doorheen de rivierbedding. Het pad begon aan kibbutz Yagur aan de voet van het Carmel-gebergte, en leidde ons via de rivierbedding naar de top van de Carmel tot in het Druzen-dorpje Isfiyya. Dit pad door de rivierbedding was echter niet van de poes! We moesten verschillende rotspartijen over klauteren, en een aardig hoogteverschil overwinnen.
Het voordeel was wel dat pad volledig onder de bomen was, waardoor we steeds beschermd werden van de zon. Onderweg kwamen we ook nog enkele autowrakken tegen. Eerst dachten we aan maffiapraktijken, maar later bleek dat deze daar terecht zijn gekomen door overstromingen en meegesleurd zijn geweest door het water.
In het Druzendorp Isfiyya raakten we de weg kwijt waardoor we van ons oorspronkelijke parcours afdwaalden. We besloten dan maar rechtsomkeer te maken en dezelfde weg terug te nemen. In totaal hadden we toch weer 13km afgelegd over een moeilijk parcours. Druzen zijn een tak van de Islam die zich in het begin al hebben afgesplitst. Ze zijn vooral te kennen aan hun potske op hunne kop en hun dikke snor onder hun neus.
Op de terugweg kwamen we ook nog dit mooie exemplaar tegen:
Daarna volgde nog een bezoek aan de hypermarkt in Yagur, zodat we deze week geen inkopen meer hoeven te doen. Das handig!
Omdat de Israeliers nog aan hun herdenkingsdag bezig waren, besloten wij erop uit te trekken. Dit keer zouden we naar Mizpe Ramon gaan. Omdat het toch een hele poos rijden is, hebben we gewacht tot een verlengd weekend. We vertrokken om 15u00 direct na het werk bij ons thuis, en begonnen aan onze 4u durende rit naar het zuiden. We hadden ook de dag voordien een elektronisch auto-identificatie toestelletje gehaald waardoor we nu ongehinderd over de nationale tolweg kunnen rijden. Om 19u30 kwamen we aan in Mizpe Ramon bij ons hostel, The Green Backpackers. We werden er gastvrij ontvangen, en het hostel ademde een zeer huiselijk gevoel. Nadat alle papierwerk geregeld was, raden ze ons aan om naar de kameelberg te gaan voor de zonsondergang te zien. Deze berg lijkt zoals de naam al doet vermoeden op een kameel. Op de bult van de kameel hebben ze een platform gebouwd waardoor je een goed uitzicht hebt op de Ramon Makhtesh.
s Avonds gingen we dan ook een wandelingetje maken door het dorp, op zoek naar eten. De dag van onafhankelijkheid was nu ook al begonnen (de dagen beginnen hier wanneer de zon onder gaat!); bijgevolg was er maar weinig leven bekennen in de dorpskern. Er waren wel wat randactiviteiten te vinden, maar voor een degelijk restaurant moesten we zo lang zoeken dat we er een vonden wanneer we bijna terug in het hostel waren. We gingen toch maar naar binnen om te schuilen voor de wind, want deze was sterk toegenomen in de avond, en genoten van de maaltijd. Terug in het hostel kregen we meer uitleg over mogelijke wandelingen in de Makhtesh. Ze raadden ons drie mooie rondjes aan de oostelijke klifwand. s Anderendaags begonnen we rond 08u30 aan onze tocht. Een hobbelige weg die onze vering van de auto nog eens op de proef stelde bracht ons naar het startpunt. We besloten eerst de twee korte rondjes te combineren. De eerste bracht ons naar een oude Nabateaanse ruine aan een oase. De Nabateanen leefden in deze streek zon 2500 jaar geleden en waren vooral bekend als handelaars van kruiden en specerijen. Ze verhandelden en vervoerden deze specerijen van Perzie naar de Middellandse Zee. Op deze route hadden ze ook verschillende nederzettingen gebouwd, elk op een dag wandelafstand van elkaar gelegen. Zo hebben we ook al Petra en Ovdat bezocht. Deze ruine was gelegen aan een kleine oase, en ook nu was er nog water te vinden. Maar vooral het groen viel op.
Na de oase kwamen we terecht in het Hoefijzer. Deze canyon begint zeer breed, maar naderhand draait deze geleidelijk naar links en wordt deze steeds smaller. Vanuit de lucht kan je duidelijk de vorm van de deze canyon zien: een hoefijzer-vorm. De eerste tocht, ongeveer 7 km, rondden we af in 1.5u.
Omdat we nog verder konden, besloten we de volgende tocht ook aan te vatten. Dit pad bracht ons naar een berg waarop we een mooi uitzicht hadden.
Na de afdaling hadden we zelfs nog puf over, en dus begonnen we ook aan de derde tocht. Deze zou over de klifwand gaan. In de verte zagen we ook de steile bergwand steeds steiler worden naarmate we dichter bijkwamen (zie foto hieronder).
De gids in ons hostel had ons gewaarschuwd, maar dit was echt het steilste wat we al gedaan hebben. De voldoening was dan ook bijzonder groot wanneer we de top van de klif bereikt hadden. Het uitzicht was ook magnifiek, met een uitzicht over de hele makhtesh.
%%%FOTO21%%%
De afdaling was gelukkig minder steil, maar wel slipperig door losliggende stenen. De laatste kilometers waren wel bijzonder zwaar. Gelukkig was het pad toch al vlakker geworden. We bereikten ook weer een nieuwe mijlpaal in ons leven Een overblijfsel van de Romeinse periode die ook hier een heirweg van hun Rijk hadden aangelegd.
Het terugzien van de auto was een serieuze opsteker, ook al omdat we geen meezingliedjes meer konden bedenken om de laatste kilometers te verlichten. Aan de auto peuzelden we onze lunch op, en dronken we een hele fles water leeg. Op de middag is het hier in de woestijn toch al behoorlijk warm aan het worden! Daarna reden we terug naar ons hostel, op zoek naar een douche en een maaltijd. De tweede besteedden we een pak rustiger. Enerzijds om te bekomen van de dag voordien, maar anderzijds ook om de stad en de omgeving beter te verkennen. s Morgens gingen we naar Bio-Ramon, een natuurpark. Dit park toont een film die het ontstaan van de makhtesh mooi in beeld brengt, en het huisvest ook de verschillende dieren die er in deze omgeving leven (slangen, spinnen, schorpioenen, muizen, schildpadden, ) Ook de veelvoorkomende planten werden er voorgesteld. Daarna daalden we af naar de Carpentry. Deze heuvel wordt zo genoemd omdat hij lijkt op te zijn opgemaakt van verbrand hout. De zwarte stenen zijn afgebrokkeld van de top, en geven een mooi panorama.
Terug boven in het dorp, bezochten we het viewpoint-platform. Dit platform was op de klifwand gebouwd, en hing over de wand heen, zodat je honderden meters naar beneden kon kijken en je boven de makhtesh zweefde. Daarna zagen we ook nog enkele ibexen gaan drinken in de zwembaden van de dure hotels in Mitspe Ramon.
Tot slot gingen we ook nog de sculpturen tuin bekijken. Maar eerlijk gezegd was het uitzicht toch adembenemender dan de sculpturen
s avonds kwamen we ook nog een jong Engels koppel tegen die een maand in Israel kwamen reizen. Ze waren nu aan hun laatste week bezig. We luisterden naar hun indrukken, en ze vroegen ons of wij nog suggesties hadden voor hun om hun laatste dagen in te vullen. Het was best een gezellige babbel! Dag drie van ons weekendje Mizpe Ramon werd al vroeg ingezet. We checkten rond 08u00 uit uit het hostel, en reden met de auto oostwaarts richting de grens met Egypte. We parkeerden onze auto langs een 4x4 pad dat verderop te uitdagend werd voor onze auto. We vatte onze wandeling aan richting de berg Ramon, het derde hoogste punt van Israel. In de winter valt hier zelfs sneeuw, wat toch een vreemd gegeven is in de woestijn.
Op de top van deze berg staat ook een herdenkingsmonument voor de gesneuvelde Columbia astronauten. Bij deze astronauten bevond zich ook de Israelier Ilan Ramon. Na de top bereikt te hebben, wandelden we langs de steile klifwand verder. We kwamen onderweg ook wilde kamelen/dromedarissen en ezels tegen.
We zagen ook groene oases in de woestijn en enkele interessante amfibien en reptielen wegkruipen.
In de Makhtesh daalden we af naar de hoornen van Ramon, bergjes van gitzwarte basaltstenen. Deze stenen vertonen vele verticale barsten waardoor je veel paalvormige structuren te zien.
In de vallei wandelden we door lege rivierbeddingen en 4x4-paden.
De hele dag zijn we niemand anders tegengekomen, zo rustig was het er: HEERLIJK om te ontsnappen aan de Israelische drukte! We klommen ook nog over de tegenoverliggende berg, en zetten onze weg verder terug naar onze auto. Helaas voor ons hadden we deze tocht toch een beetje onderschat. Onze watervoorraad was op in de laatste kilometers, en ook een kleine hongerklop kwam te kop op steken. Ook de vele hellingen, het telkens op en af gaan deden ook al niet goed aan de moraal. Het weerzien van onze auto na een tocht van 6u30min was dan ook bijzonder uitgebreid gevierd. Op de terugweg met de auto kwamen er zelfs Hummer van het leger ons vragen of alles in orde was. Wij hadden geen probleem te melden We dronken onze vochttekorten weer bij, en reden voldaan en lichtjes verbrand terug naar huis.
%%%FOTO21%%%
We dronken onze vochttekorten weer bij, en reden voldaan en lichtjes verbrand terug naar huis.
