De afgelopen week is er op het werk eigenlijk niets speciaals gebeurd. Maandag had Ilan een verjaardagstaart bij, want hij vierde deze week zijn 48e verjaardag. Zijn moeder had die gemaakt: een kaastaart, afgewerkt met bosvruchtengelei. Deze taart werd echter pas op woensdag aangesneden omdat toen pas iedereen aanwezig was op het werk. Ilan stond erop dat iedereen aanwezig moest zijn. Op woensdag was Ephraim weer in Newe Ya'ar om onze vooruitgang te zien, en om mee te bepalen wat de verdere stappen in ons onderzoek zijn. Aharon was er ook weer bij om verder te werken aan een ander project. Ze hadden ook nog een andere collega bij van in Bet Dagan. We hebben hem wel al vaker gezien, maar nooit echt gesproken. Daar kwam nu dus ook verandering in. En aan zijn accent te horen, was hij duidelijk van Russische afkomst. 's Middags zijn we met hen shoarma gaan eten bij ons in het dorp. Dat was toch al weer een poosje geleden voor ons. We zagen van buitenaf al dat de zaak verbouwd was, maar nu hebben we de binnenkant ook eens van dichtbij geinspecteerd. En het mag gezegd worden, hij heeft daar een goeie zaak, want het is er altijd even druk. Deze week hebben we ook allebei een abstract ingediend voor een grote Amerikaanse conferentie voor deze zomer. Machteld is al uitgenodigd voor deze conferentie omdat ze vorig jaar een prijs gewonnen had, maar Tom nog niet. Hij hoopt dus via deze weg een geldige reden te vinden om volgende zomer naar Amerika te gaan . Op het werk zijn de nieuwe kalveren ook niet meer op een hand te tellen. Na de winter zijn er altijd vele nieuwe geboortes. Jammer genoeg zijn er ook enkele zieken bij, en ook deze donderdag werd er een ziek kalf uit de wei gehaald en apart gelegd. Aviv ontfermde zich weer helemaal over dit kalfje. Donderdag was ook de start van Purim, de tegenhanger van ons carnaval. We waren nog eens hummus gaan eten, en daar zagen we dat het personeel al verkleed rondliep, alsook de vele bezoekende schoolkinderen en soldaten. Tijdens het weekend stonden ook enkele Purim-festiviteiten gepland bij ons in het dorp. Op vrijdag zijn we naar het Lavi Forest geweest. Dit bos ligt dichtbij kibbutz Lavi, een religieuze kibbutz niet ver van Tiberias en het meer van Galilea. Deze kibbutz werd opgericht in 1949 en zou ook de enige kibbutz zijn waar de kinderen 's nachts thuis sliepen. In andere kibbutzim was het vaak zo dat de kinderen in een opvanghuis sliepen, zodat er maar enkele mensen op de kinderen moesten passen. Dit zou de nachtrust van de andere mensen bevorderen, en dus ook de daaropvolgende arbeid. We hebben er een lange wandeling gemaakt door het bos en door de valleien. Het parcours lag deels op 'The Jesus Trail', een gemarkeerde wandelweg die alle belangrijke christelijke plaatsen aandoet die rond het meer van Galilea liggen. Af en toe pikken wij er dus zo een stukje uit, en maken dan een rondtrip. Onderweg zagen we herders hun schapen en geiten hoeden, vele bloemetjes in vooral rode, gele, witte en paarse kleuren, mooie vergezichten en rondhuppelende kalfjes.
Normaal is dit pad duidelijk gemarkeerd, maar onderweg werden er grote verbouwingswerken uitgevoerd aan een kruispunt. Hele wegen worden heraangelegd, waardoor een deel van het pad verdwenen was. Gelukkig hadden we een goed gevoel van richting, en kwamen we weer bij de markeringen uit. Uiteindelijk hadden we toch weer een dikke 20km gewandeld.
De velden zien deze tijd van het jaar weer mooi groen. Het graan staat dik, wast gelijk kool . In de heuvelachtige gebieden lopen vaak koeien. De heuvelruggen kunnen niet bewerkt worden omdat er veel bomen op staan en vaak ook te steil zijn. De koeien worden nu ook vaak vergezeld van kalveren. Deze dieren worden extensief gehouden voor de vleesproductie. Vaak wordt hun graasgebied toch ook afgebakend met een draad, lint of touw. Deze keer zagen we toch wel een speciale manier van wei afmaken. Er was een staaldraad getrokken rond een deel van het bos. Op een paar plaatsen werd deze draad goed vastgemaakt, maar tussenin deden simpele stokjes hun werk om de draad omhoog te houden. En er werden stenen aan de staaldraad gebonden om de draad gespannen te houden. Eenvoudig, is het niet? Maar effectief, dat is toch een andere zaak, getuigen de mestvlaaien en afgetopte graanvelden aan onze kant van de draad.
Op zaterdag werd er regen voorspeld, waardoor we thuis gebleven zijn. Tom vond dit niet zo erg, aangezien hij nu de start van het koers-seizoen kon volgen.
De volgende dag, maandag, reisde ik verder naar Hobro. De hoofdreden van
de trip! Ik ging een cursus volgen over stressbiologie. Het treinstation van
Hobro lag zon 5 km van het hotel, maar opnieuw vertrouwend op mijn
richtinggevoel, en met een beetje hulp van de tablet met kaart op (best handig
zon elektronica!) kwam ik goed op tijd aan in het hotel. Mijn kamer was nog
niet klaar, dus ik moest wachten in de lobby. Ik friste me dan maar op in de
toiletten. Het sneeuwde immers toen ik aan het wandelen was, dus ik was
redelijk doorweekt en snakte naar een droge outfit.
De cursus begon met lunch. Nooit slecht eh
De volgende dagen bestonden uit lezingen van gastsprekers, presentaties
van de deelnemers, eten, slapen, groepswerkjes, discussies, ...
Er stond ook een uitstap naar de zoo op het programma. Dinsdagavond
kregen we wat meer uitleg over hoe men omgaat met stress in de Randers
Rainforest Zoo. Daarna kregen we een rondleiding. De zoo bestaat uit 3
gebouwen, en in ieder gebouw werd een ander werelddeel nagebootst:
Zuid-Amerika, Afrika en Azië. Hun ideologie is om mensen de natuur te leren
kennen en hen ervan te laten houden. Dieren zitten daarom niet in kooien, maar
zijn vrij in het gebouw en leven ook allemaal door elkaar. Het was dus overal
lekker warm, maar helaas werden we op veel plaatsen ook begroet door
kakkerlakken en vleermuizen. Maar dat hoort erbij eh
Op woensdagavond kwam er een politiehondentrainer met zijn hond op
bezoek om uit te leggen hoe politiehonden gekozen en getraind worden. Hij
toonde dit vooral aan de hand van videos en later volgde buiten ook een demonstratie.
Hij had een bloedstaal en een stukje haar verstopt. De hond, Hector, vond dit
haast zonder problemen. Ik had gedacht dat de koude en de laag sneeuw hem wel
parten zou spelen, maar de hond was heel enthousiast
Op donderdag bezochten we de onderzoeksboerderij in Foulum. In de
voormiddag kregen we presentaties over het onderzoek dat daar uitgevoerd wordt
en in de namiddag werden we in groepjes gedeeld om oefeningen te maken. Ik zat
in een groepje met 4 Deense meisjes en een Noors meisje. Onze opdracht bestond
eruit om stalen te nemen in de fistels van de koeien en om hun gedrag te
observeren in emissiekamers.
Donderdagavond was al de laatste dag van de cursus, en die werd dan ook
afgesloten met een heus banket. Wat later op de avond werd er zelfs gedanst
Vrijdagmiddag was de cursus afgelopen. In de namiddag maakte ik met Ilan
een wandeling naar het nabijgelegen meer. Het meer was bedekt met een dun
laagje ijs en de hele omgeving was wit, heel mooi! Ik wandelde in mn eentje
nog een stukje verder, tot een nabijgelegen gezellig dorpje. Daar werd ik
opgepikt door een vriendelijke Deen die me een lift gaf tot aan het hotel Hij had zelf de wereld afgereisd en vaak vertrouwd op liften als vervoermiddel.
Nu wilde hij iets teruggeven aan de wereld. Werd een gezellig babbeltje!
Rond 17u verliet ik het hotel om aan de terugreis te beginnen. Ik
wandelde terug naar het station, onderweg stoppend in Hobro centrum om een koffie
te drinken. De trein was afgelast, waardoor ik een hele tijd moest wachten. Het
plan was om in Aarhus nog een hapje te eten alvorens weer naar Kopenhagen te
reizen, maar in Aarhus was het stevig aan het sneeuwen en waaien, waardoor ik
bij de MacDonalds belandde voor mij avondmaal. Om 22u stapte ik op de trein, om
2u20 kwam ik aan in de luchthaven. Daar heb ik me nog een paar uurtjes op een
bankje gelegd, tot ik om 7u in kon checken voor mij vlucht naar huis.
.
