Dinsdagvoormiddag hadden we bezoek van een paar hoge pieten van ARO, ons instituut. Ilan had ons gevraagd om een korte presentatie te geven over ons werk. Bij deze bereidden wij dus een korte powerpoint voor. Het bezoek was zoals gewoonlijk niet zo formeel als we (nog steeds) verwacht hadden. De bezoekers waren een man (gerelateerd aan aquacultuur) met zijn zoon, en een vrouw (gerelateerd met de financien in ARO) met haar zoon. Ook Ariel, onze collega en hoofd van de vee-unit in Newe Ya'ar, woonde onze presentatie bij. De bezoekers waren toch heel geinteresseerd in ons doen en laten. 's Avonds kregen we nog telefoon van Ariel dat hij ons nog wilde bedanken voor de moeite die wij in de presentatie hadden gestoken. Na de presentatie hadden we elkaar gemist omdat hij de rondleiding verder zette, dus vond hij het nodig om ons dat via de telefoon te vertellen. Hoe attent!
Woensdagmorgen kwamen op het werk aan, en zagen we dat er dakwerkers rond ons gebouw liepen. Blijkbaar gingen ze die dag de asbest platen eraf halen. Wij wisten natuurlijk weer van niets, dus stonden we daar voor een voldongen feit Rotem raadde ons aan om niet op kantoor te gaan zitten als het niet echt nodig was. En dat was een wijze raad, want later hoorde we dat het behoorlijk stofte. Wij besloten dan maar een wandeling te maken in de nabijgelegen bossen. Er zijn hier verschillende fiets- en wandelpaden aangelegd, en die gingen we nu eens verkennen. We kozen een korte route van 5 km uit. Deze route leidde ons door de bossen, langs een luchtafweergeschut van het leger, door een Arabisch dorpje en weer terug door de bossen. In het begin stond de route nog mooi aangegeven, maar onderweg waren we de pijlen toch kwijt geraakt. Maar goed dat we ons orientatie-gevoel nog hebben.
Omdat we redelijk snel terug bij de auto waren, besloten we nog een kleine tour te maken. We reden naar Nofit, en redelijk nieuw (°1984) dorp dat op de top van een heuvel ligt. Er is rond dit dorp een wandelpad aangelegd dat helemaal rond het dorp loopt. Vanaf dit pad heb je een mooi uitzicht op de omringende valleien. Dit dorp heeft zijn naam dan ook niet gestolen: Nofit vertaalt zich als "schilderachtig", of "scenic" in het Engels. Langs deze route waren er ook enkele kleine monumenten en kunstwerken te zien.
Op onze weg terug naar huis kwamen ook nog deze dame tegen op de weg, op zoek naar een vers plekje groen langs de weg:
In de namiddag hebben we van thuis uit verder gewerkt.
Het weer heeft zich ook weer eens van zijn beste kant laten zien. Deze week hebben we de 25 graden weer een paar keer gehaald. Daarom vonden we de korte onderbreking van de werkweek ook niet zo erg, want zo konden we genieten van dit prachtige weer.
Op vrijdag, de eerste dag vaon ons weekend, zijn we met de fiets naar het werk gereden. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want het was de eerste keer dat we hem weer van stal haalden na de winter. De kettingen van onze fietsen waren nogal verroest. Een beetje kruipolie deed de ketting van Machteld haar fiets weer soepel draaien, maar de fiets van Tom was niet meer te helpen. Op naar de fietsenmaker dan maar. Voor 100 shekel was het weer gefixt. En wat hebben we hiervan geleerd? Af en toe je fiets toch eens gebruiken in de winter... Terwijl Tom bij de fietsenmaker was, fietste Machteld met een grote omweg naar het werk. Onderweg werd ze tegengehouden door een dolenthousiaste moeder met haar zoon, cameraman (vader?) en fotograaf (opa?). Ze waren Bar Mitzvah (~ joods plechtige communiefeest) foto's aan het maken. Ze wilden hiervoor ook graag de mooie fiets van Machteld lenen. De jongen moest 3x de straat op en af rijden en zwaaien naar de camera. Jeej, Machteld haar fiets op Bar Mitzvah foto's! Op het werk hebben we de verloren tijd van woensdag weer ingehaald.
Zaterdag zijn we de vallei van de Tsipori-stroom gaan verkennen. Vanuit Nofit zagen we eerder deze week een oude molen liggen op de bodem van de vallei, en deze wilden we nu ook eens van dichtbij gaan bekijken. We stippelden een parcours van 26km + 10km heen-en terug rijden uit. We kwamen door Alonei Aba, een oude voormalige Duitse kolonie opgericht in 1907 als Waldheim, dichtbij ons in de buurt. Daar staat een kerk opgericht door de Duitse christenen.
Maar alweer lieten de pijlen ons in de steek, en waren we afhankelijk van ons richtingsgevoel. Een paar keer draaide dat nog goed uit, maar dat blijft natuurlijk niet duren. Na vele omweggetjes over veel te steile klimmetjes en stromende beekjes kwamen we uiteindelijk toch bij de oude molen uit.
We verpoosden even vooraleer we onze terugweg terug inzetten. In de schaduw van enkele bomen aten we onze boterhammekes op, en genoten we van het kabbelende beekje (dat je af en toe hoorde tussen de schreeuwende Israeliers)
We begonnen weer aan onze fietstocht richting huis. Al snel waren we weer het juiste spoor bijster, en dwaalden we ergens in de velden rond. Ook de rivier was niet zo makkelijk over te steken, aangezien ze breed en diep was. Met de jeep of quad was het nog net te doen. Alhoewel, een van de quads die het probeerde, kwam vast te zitten in het midden van de beek. Bwahaha! Nadat we terugkeerden op onze stappen, konden we de beek weer oversteken, en onze weg verderzetten. We kwamen terecht in een Arabisch dorpje, maar wisten niet goed wat de weg er recht door was. We moesten immers aan de andere kant van het dorp zien te geraken. Na weer wat klimwerk, begon de moed in onze schoenen te zakken. We waren dan ook "piepedood" zoals Tom Boonen zou zeggen Gelukkig kwamen we uit op de weg die we 3 dagen eerder hadden gewandeld. Nu we weer wisten waar we waren, waren we ook snel weer thuis. Uiteindelijk hadden we toch 45km gefietst! En dat in 5u, met 720 overwonnen hoogtemeters. En dat voor een tocht door de vallei...
Rotem raadde ons aan om niet op kantoor te gaan zitten als het niet echt nodig was. En dat was een wijze raad, want later hoorde we dat het behoorlijk stofte. Wij besloten dan maar een wandeling te maken in de nabijgelegen bossen. Er zijn hier verschillende fiets- en wandelpaden aangelegd, en die gingen we nu eens verkennen. We kozen een korte route van 5 km uit. Deze route leidde ons door de bossen, langs een luchtafweergeschut van het leger, door een Arabisch dorpje en weer terug door de bossen. In het begin stond de route nog mooi aangegeven, maar onderweg waren we de pijlen toch kwijt geraakt. Maar goed dat we ons orientatie-gevoel nog hebben.
