Deze week was het maar een korte werkweek. Maar dat wilde niet zeggen dat Aharon niet zou komen. Hij kwam Tom op dinsdag helpen met zijn experimenten. Rond 13.00u zetten we er een punt achter, en vertelde Aharon dat hij honger had. We besloten dan om samen met hem en Ilan iets te gaan eten. Aharon koos de shoarma-/falafeltent bij ons in de straat uit. Dat kwam goed voor ons uit, want daar wilde wij ook wel eens iets gaan eten. Zo’n een broodje falafel ziet er niet groot uit, maar het vult wel hoor. We hadden genoeg voor de rest van de dag! De eigenaar van de tent herkende ons ook nog als ‘de Belgen’ van tijdens de voetbal match Maccabi Haifa – Genk. Nu kon hij er toch al meer om lachen als vorige maand…

Woensdag begon het Joodse nieuwjaarsfeest met zoals bij ons, oudejaarsavond. En natuurlijk hoort bij elke feestdag een receptie, dus ook nu hadden we dinsdag namiddag een nieuwjaarsreceptie op het werk. Na de gebruikelijke speech waar wij nog niet de helft van verstaan, volgden dan de koekjes, de (alcoholvrije) drank, en de nieuwjaarshapjes (Granaatappel en honingappels, maar hierover later meer). En omdat we buitenlanders zijn die werken voor het instituut, kregen we ook nu weer een kadootje. Deze keer kregen we een sporttas, een thermosfles, een potje honing en veel chocolade. Eigenlijk kregen we weer 3 keer hetzelfde. Omdat Aviv, een andere PhD-student bij ons, altijd zit te klagen dat hij niks krijgt, besloten we een van de 3 aan hem te geven…

Omdat we geen uitstapje of dergelijke hadden gepland, besloten we de dagen maar te vullen met werk (echte workaholics zijn we J ). Maar omdat er toch niemand anders was (buiten Moush die de beesten aan het voeren was), was de sociale controle ook niet erg groot… In de morgen besloten we dan ook eerst eens te gaan zien of we een fiets konden kopen. Machteld speelde al langer met het idee om een fiets te kopen, vooral omdat we vaak van die onnozele kleine afstanden moeten afleggen (naar de fitness, naar het werk, …). Er ligt ook een fietsenwinkel bij ons in het dorp, dus er ene vinden was ook niet het probleem. In de fietswinkel vroegen we naar tweedehandsfietsen, maar die hadden ze niet in onze maten. En je moet weten, in Israel zijn er maar twee soorten fietsen: koersfietsen en mountainbikes. Wij zochten naar mountainbikes, omdat de wegen hier ten eerste niet gemaakt zijn voor fietsers, en omdat er veel off-road tracks zijn waar je kan mountainbiken. Elke fiets zag er ook zo fancy uit (oa dubbele vering). Toen we vroegen of ze ook niks gewoons hadden, lieten ze ons gelukkig toch nog twee einde-reeks-modellen zien. Na een kort testritje waren we helemaal verkocht, en dus hebben we nu twee spiksplinternieuwe fietsen! We hebben ze ook al direct uitgetest door naar het werk te rijden.

Woensdagavond werden we uitgenodigd bij de ouders van Ilan voor een eindejaarsdiner. Om haar te bedanken, overhandigden we haar een geschenkpakket dat Machteld had samengesteld met enkele flesjes bier, chocolade en snoepjes. Ook Ilan zijn vrouw en kinderen waren er natuurlijk ook. Ze wonen in het dorp ten zuiden van ons, en dus besloten we met de fiets te gaan (kwestie van onze nieuwe aankoop ook te tonen). De jaloezie in de ogen van Ilan en zijn kinderen was direct zichtbaar, en de jongens wilden hen dan ook direct uittesten. Ilan vertelde ons dat hij ook op zoek is naar een nieuwe fiets, want hij rijdt nu nog steeds op de fiets die hij gekocht heeft in Nederland, zo’n 12 jaar geleden. Het was ook nog eens leuk om Shuli te zien, en alle kinderen van Ilan. Het was immers al weer een tijdje geleden. En ze veranderen ook zo snel, zeker die kleine Eschel van 3 jaar. Hij kon nu al behoorlijk goed spreken, en rennen kon hij ook al als de beste. Shuli zag er wel moe uit, want de kleine Eschel had haar de laatste 2 dagen slapeloze nachten bezorgd. Hij was een beetje ziek geweest, en wilde maar niet slapen. En nu had Algom het ook zitten, want zij is maar even aan tafel komen zitten, en is toen in bed gaan liggen…

De moeder van Ilan had de hele dag gekookt. Ze had voor iedereen hun lievelingsgerecht klaargemaakt, en dan nog enkele traditionele nieuwjaars-gerechten. We begonnen met een aperitiefhapje: appelschijfjes in honing. De appel staat symbool voor het jaar. Een appel is rond, en daarom kan je stellen dat er geen eind aan komt. Zo ook met een jaar: wanneer een jaar eindigt, begint weer een nieuw. De honing staat symbool voor de wens voor een zoet jaar, een jaar vol geluk.

Het voorgerecht was een dikke vis. Iedereen kreeg één vis voorgeschoteld, en deze was overheerlijk gemarineerd. Volgens de traditie eten de joden het hoofd van een vis, ram of een ander koosjer dier wat hun verlangen uitdrukt om ‘aan het hoofd te staan van hun klas’, dus om hun problemen te boven te komen, de beste te zijn in hun omgeving. Om smakelijk te houden, aten wij toch maar de rest van de vis op, en lieten we het hoofd links liggen.

Daarna volgde het hoofdgerecht, of beter gezegd de hoofdgerechten. Er was quiche, een soort loempia’s, iets wat ze sigaren noemden, rijst omhuld in druivenbladen, gevulde aubergine, aardappelen, kip gemarineerd met honing, granaatappel, salade,… Kortom, de hele tafel stond vol! De granaatappel is ook zo’n traditioneel gerecht, en dat symboliseert een jaar vol goede daden. Het nagerecht was een met rozijnen gevulde appel, geflankeerd door enkele bollen crème. We lieten het ons graag smaken, en aten ons buikje rond!

Na het eten bleven we nog even aan tafel zitten om bij te praten, en een voor vielen de kinderen in slaap (Shuli inc.). We besloten dan maar terug naar huis te gaan. De moeder van Ilan had ons ook nog een honingcake gebakken, die we thuis dan maar moesten opeten.

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld