Na omwegjes langs de Misrad Harishui (het ministerie van transport waar we onze rijbewijzen moeten laten vernieuwen) die deze keer wel open was, en een restaurantbezoek in Herzliya (omdat we de afslag gemist hadden van het shoppingcenter in Netanya), zette Tom Machteld netjes 3u op voorhand af in de luchthaven voor haar tripje naar Denemarken. De security nam zijn tijd en bleef maar vragen stellen.. Wat heb je in Marokko gedaan? Heb je nog contact met mensen daar? Waar heb je geslapen daar? Wat heb je gezien daar? Wat ben je in Turkije gaan doen? Heb je nog contact met mensen daar? ... Wat ben je in Jordanie gaan doen? ... Kan je bewijzen dat je werkt bij ARO? – Normaal heb ik altijd een brief bij van Ilan (Echt waar!). Toevallig deze keer niet, want er is nog nooit naar gevraagd en ik vind het nogal stom om onnodig te printen. Maar je kan hem bellen.. – Wat doe je bij ARO? Waar woon je? Met wie woon je daar? Hmm, Van Hertem? – Ja, hij is ook een Belg! - Hoelang ga je weg? Waarom kom je dan terug naar hier? Je bent toch nog maar net hier?  Hoe lang ben je nog van plan om te blijven? Okee, stuur de bagage maar door de scanner.. Howla juffrouw, die bagage moet gecontroleerd worden.. Een enthousiaste homo kreeg die eer. Bij het zien van lingerie met een klein beetje kant, kon hij de ‘Oelala’ niet onderdrukken! Ook bij de handbagage: Ah nee, dit gaan we nog eens extra controleren. Ga daar maar zitten. Om dan uiteindelijk afgehaald te worden door een andere securityman die je helemaal tot aan de gate brengt omdat je dringend je vliegtuig op moet. Je wordt gewoon gestraft als je overdag vliegt en 3u op voorhand in de luchthaven bent! En dan vragen ze zich af waarom mensen problemen kunnen hebben met Israel..

Iets na elven kwam ik aan in Kopenhagen. Vertrouwend op mijn richtinggevoel (ja, ook in het donker en in een vreemde stad) liep ik richting hostel. Op de kaart die ik onderweg tegenkwam toch maar even mijn gevoel geverifieerd In het hostel was het heel druk (wie had dat gedacht in januari?), heel luid, maar heel gezellig! Ik belandde op een kamer met 9 jongens (daar kwam ik pas ’s morgens achter), van wie er enkelen pas om 5u binnen kwamen en sommige anderen heel goed konden snurken.

’s Morgens rende ik door Kopenhagen met Lena van Running Tours Copenhagen. Een pittig rondje van 8,5 km. Ik werd toch wel verrast door de koude! We liepen langs het standbeeld van Hans Christian Andersen, het parlement, het koninklijk paleis, de kleine zeemeermin (uiteraard), Tivoli en over Stroget, de langste autovrije winkelstraat in Europa. Met de nodige tussenstops om op te warmen uiteraard.

Na de tour ging ik douchen en opwarmen in het hostel. Tot mijn verbazing lag nog steeds iedereen te slapen! Het was intussen 11u.

Tijd voor een telefoontje naar vriendlief! Tijdens een internetbreak geraakte ik aan de praat met een Nederlands meisje, Willeke. Zij was net toegekomen en moest wachten om in te kunnen checken. We spraken af om elkaar ’s avonds weer te treffen.

Na het telefoontje ging ik op zoek naar iets eetbaars. Ik had gelezen over de Torvehallern en aangezien ik marktjes altijd leuk vind (en ook minder eng om alleen te eten) liep ik daar naartoe. Onderweg kwam ik langs Somods Bolcher, een snoepwinkel waar het heerlijk zoet rook. Hier kocht ik een pakje snoep voor de collega’s en zag ik het proces van snoepjes maken.

In de Torvehallern kocht ik een quiche’ke met broccoli en zalm en een beker versgeperst sinaasappelsap. Hmmm! Daarna wandelde ik nog wat verder door Norrebro om nog wat streetart te spotten.

Op de terugweg wandelde ik door de botanische tuinen – waar in de winter niet zo heel veel te zien is, maar het lag op de weg – naar Nyhavn. Nyhavn is waarschijnlijk het meest gefotografeerde plekje van Kopenhagen, op de zeemeermin na misschien. Gekleurde huisjes, boten, gezellige restaurantjes waar de dekentjes al klaarlagen, ...

In Kopenhagen zijn er ZOVEEL leuke winkeltjes! ‘Gelukkig’ had ik niet veel plaats over in de bagage, want anders zou de bankrekening niet zo blij zijn geweest Ik stopte ook nog bij Agnes Cupcakes om, jaja, een cupcake te eten. Ik koos er eentje met bosbessen en dronk er een dirty chai latte bij. Zalig om zo even op te kunnen warmen! Ik deed nog enkele winkeltjes aan, zag de Ronde Toren, deed nog wat winkeltjes en kwam uiteindelijk bij het hostel uit.

Willeke had zich ook laten verrassen door de koude en was ook alweer binnen. We gingen samen dineren en lieten ons verleiden door de hamburgers met Deens vlees. Na nog wat gedronken te hebben in de hostelbar en afspraken gemaakt te hebben voor de volgende dag, dook ik mijn hostelbed in.

De volgende dag wandelden we richting Christiana. Het viel ons direct op dat het bruisende Kopenhagen in het weekend wat later op gang komt. In Christiana was het heeeeel rustig. We besloten dan maar te gaan ontbijten. Zo belandden we bij de biologische bakker, waar ik lekkere Deense broodjes verorberde en een vers sinaasappelsapje dronk. Daarna wandelden we via ‘Klein Amsterdam’ naar de Opera. Blijkbaar stond er iets te gebeuren in het operagebouw, want het was er een enorme drukte van gezinnen met kinderen! Na ons 3 minuten binnen opgewarmd te hebben, wandelden we weer terug naar Christiana. Christiana is een vrijstaat binnen Kopenhagen. Het staat vooral bekend om het tolereren van wiet in de zogenaamde Green Light Zone. Het blijft toch gek om vrouwen om 11u ’s morgen bier te zien drinken.. Maar het was er nog steeds heel rustig. Ik was toch blij dat ik iemand bij had, want ook al is de graffiti wel chic (zelfs de vuilkar is omgetoverd in een graffiti-vuilkar) en zullen de mensen vast vriendelijk zijn, het is toch een ander type mensen.. Nu leek het ook zo doods.. We vonden er wel een gezellig winkeltje waar ze ijzerwaren verkochten en ook een taverne waar we de mogelijk goedkoopste koffie van Kopenhagen dronken (9 DKR).

Daarna brachten we een bezoekje aan de bibliotheek, ook wel de zwarte diamant genoemd. We wandelden hier even rond (opwarmen!), keken naar de studerende studenten en krantenlezende zestigers. Daarna trokken we weer naar het hostel. Ik ging een hotdog halen bij ‘Jan en Ann’ als middagmaal. Vervolgens stond er nog wat winkeltjes-kijken op het programma.

Rond 17u nam ik de trein naar Aarhus. Ik had hier een verblijf gearrangeerd via AirBnB, een website die je in contact brengt met mensen die een kamer in hun huis verhuren. Ik had verschillende redenen om dit voor mij onbekende systeem eens te testen:

-          Hotels in Aarhus zijn duur en hostels zo goed als onbestaande, zeker in de winter

-          Ik was bang dat ik in Kopenhagen niemand zou tegenkomen en dus 2 dagen niet zou kunnen praten. Bij iemand thuis verblijven leek me een gemakkelijke manier om te kunnen praten

-          Ik was ook gewoon benieuwd hoe het systeem werkte

Dus, eens aangekomen in Aarhus pleegde ik een telefoontje naar mijn gastheer om te vragen in welk huis hij precies woonde. Ik had, op goed geluk, de straat al gevonden. Ik werd hartelijk verwelkomd, werd rondgeleid in het huis, kreeg de lijst wat-te-doen-in-Aarhus opgesomd, ... Toen moest ik toch even naar Tom bellen

De volgende ochtend bezocht ik AroS, een kunstmuseum. Eerst ging ik naar de Edvard Much tentoonstelling. Vond ik heel goed! Meestal snap ik kunst niet zo, maar bij deze tentoonstelling werd een beeld geschetst van het leven van Munch en waren de meeste schilderijen of schilderijenreeksen voorzien van informatieborden. Ik vind het altijd leuker als een museum een verhaal vertelt dan om ‘gewoon’ naar schilderijen te kijken.

In het museum was er ook een leuke giftshop waar ik enkele Deense design-items insloeg. Ik at ook een hapje in het museumrestaurant: een salade met zalm, noten en blauwe bessen. Lekker!

Aan het tafeltje langs mij zaten 4 ‘prince charmings’, zo weggelopen uit een romantische film. Blond en strak in ’t pak.. Ik begon Tom te missen Dat viel me trouwens ook echt op in Denemarken: ofwel zie je ‘rockers’ met lang haar en T-shirts met bands erop, ofwel de prince charmings. Mijn gastheer was van het rockers-type trouwens

Ilan had gearrangeerd dat we samen zouden gaan eten bij mevr. Munksgaard en haar man. Mevr. Munksgaard is een bekende onderzoekster in ons domein, en als het netwerken je zo op een schoteltje wordt aangeboden kan je dat natuurlijk niet weigeren. Ik nam dus de trein naar Langa, waar Ilan, Lene en Peter me zouden opwachten. Hoe moeilijk kan het zijn op een klein station? Behoorlijk moeilijk blijkbaar Maar enkele minuten na aankomst zaten we met z’n allen in de auto op weg naar het huis van Lene en Peter. Heel leuk om ook iets van het Deense platteland te zien, met toeristische informatie er gratis bovenop! Maar natuurlijk nog veel leuker om in een Deens huis uitgenodigd te worden en echt iets te kunnen leren over de cultuur! Het was een gezellige avond met veel en lekker eten!

Nog net op tijd werd ik terug op het station afgezet om m’n trein naar Aarhus te kunnen halen!

14-01-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld