Zondagmorgen stonden we op rond 6u45. Machteld wilde immers weer de menigte voor zijn. Vandaag stond het park van Ein Gedi op de planning. Bij aankomst was het al duidelijk dat veel toeristen hun weg gevonden hebben naar dit park! Ein Gedi (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ein_Gedi) is een oase in de woestijn, met veel dieren, tropische planten en enkele bronnen. Als eerste namen we de Wadi David-ingang. We wandelden naar de waterval en genoten van al het groen in deze dorre, zanderige omgeving. We zagen ook heel wat ibexen en hyraxen, maar geen slangen

Daarna zetten we onze weg verder de bergen in. We gingen via steile bergwanden op zoek naar Dodim’s Cave. Een grot, wat is daar nu te zien? zou je denken, maar het was de omweg meer dan waard! Het was een paradijsje op zich in deze wondermooie oase! Het is moeilijk onder woorden te brengen, je moet het met je eigen ogen komen zien! ;-)

De zon deed ons weer zin krijgen om te zwemmen, en weer bood Machteld haar reisbijbel een verkwikkende oplossing. Hogerop zouden er immers zwemplassen zijn, met zoet water uit een van de verschillende bronnen. Toen we de Ein Gedi-bron bereikten viel het toch wel wat tegen.. Enkel een klein stroompje te zien en geen grote plassen. Maar niet getreurd, we wandelden langs de andere kant van de berg naar beneden en namen nu de andere ingang van het park aan de Wadi Arugot. Na een half uurtje stappen, bereikten we inderdaad plassen, waar ook heel wat jonge gezinnen aan het plonsen waren. Ook wij dompelden ons onder in het frisse water, echt heerlijk! De bodem van de plas was echter wel bedekt met algen, die tussen onze tenen bleven plakken..

Omdat het nog steeds maar middag was, besloten we nog wat verder in het park te wandelen op zoek naar de verborgen waterval. Via een paadje dat grotendeels door het beekje lag (lekker avontuurlijk) vonden we de verborgen waterval. We wandelden ook terug naar de ingang via het beekje. Deze keer probeerde Tom zijn voeten droog te houden door allerlei acrobatische toeren en vreemde bokkensprongen uit te halen op de gladde stenen in de beek. (Machteld droeg sandalen, dus natte voeten waren niet zo erg ) Op de parking smulden we nog van een Magnum-ijsje, alvorens de reis naar huis te beginnen.

We besloten via Road 90 terug naar huis te rijden. Deze weg loopt van noord tot zuid door het hele land, via de Dode Zee. De weg doorkruist dus ook Palestijns grondgebied, hoewel de weg zelf Israëlisch staatsgebied is. Dit hield in dat we onderweg 2 checkpoints tegenkwamen, namelijk bij het binnen- en buitenrijden van Palestina. Bij het eerste checkpoint, Palestina in, mochten we gewoon doorrijden. Alleen Palestijnen worden er tegengehouden ter controle. Net toen wij passeerden, hoorden we een hevige knal. Ook de omstaanders schrokken zich een hoedje. Ons eerste gedacht was: o jee, een bomaanslag! Maar bij nader inzien bleek het om een ontplofte vrachtwagenband te gaan.. (Je weet het trouwens maar nooit, met wat er nu weer allemaal gaande is in Israël!)

Na ongeveer anderhalf uur bereikten we het tweede checkpoint om Palestina uit te rijden. Hier werden wel alle auto’s gestopt en naar paspoorten gevraagd. De Israëliërs mochten hun weg meteen verderzetten, maar de buitenlanders ondergingen een grondige security check. Ook wij werden dus aan de kant gezet. We moesten onze hele auto uitladen. Geen pretje, aangezien hij tot het dak volgestouwd was met kampeergerief! Daarna werd alles gescand, sommige dingen zelfs meerdere keren. Onze auto moesten we naar de controlegarage brengen, waar ze hem van ons afsloten met een grote poort.. De auto werd daar gecontroleerd op bommen of zo.. Maar toch maar eng dat we ons autootje ineens niet meer konden zien, je weet maar nooit wat ze ermee van plan zijn! Machteld werd, chauffeur zijnde, nog apart gecontroleerd. Ze moest allerlei gekke houdingen aannemen en ook de stevigheid van billen en borsten werd gecontroleerd..

Na ongeveer 3 kwartier mochten we alles weer gewoon inladen en verderrijden. Het tripje naar huis duurde dus langer dan verwacht :-s

Eenmaal thuis begon Machteld weer zonder verpozen aan de dagdagelijkse taken: de was werd uit de koffers gehaald en in de wasmachine gestoken. In al haar enthousiasme had ze ook de MP3-speler, 2 USB-sticks, papieren, oortjes, … van Tom mee de wasmachine in gezwierd.. (Wat mannen ook altijd in hun broekzakken steken eh! Neenee, de broek zat nog niet in de wasmand, dus Tom had nog geen gelegenheid gehad om zijn broekzakken leeg te maken, wat hij normaal wel altijd doet. Goed opgeleerd eh!). Toen Tom besefte dat zijn spullen in de draaiende wasmachine zaten, was het wel even paniek! De wasmachine werd uitgezet, de spullen werden gezocht, en de wasmachine werd weer aangezet.. Na een dagje drogen bleek alle apparatuur nog te werken: oef!!

23-03-2011 om 19:31 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagavond gingen we op zoek naar een slaapplaats in Masada. Volgens Machteld haar reisbijbel was er ergens een gratis camping in de buurt. Vol goede moed reden we naar de ingang van Masada. Daar zagen we een picknickplaats en een groot bord waarop stond dat het verboden was om te kamperen. We besloten te rade te gaan in het hostel aan de voet van de berg. Het hostel was heel groot en zag er superluxueus uit! Niet te vergelijken met enig ander hostel! Het was dan ook al maanden geleden volgeboekt voor deze periode. De receptioniste kon ons niet verder helpen en ze wist ook al niet hoe laat de zon zou opkomen. We gingen dus maar terug naar de picknickplaats, wachtend tot de conciërge zou afdruipen zodat wij onze tent konden opzetten. Hij had ons snode plannetje precies wel in de gaten (gezien de inhoud van ons autootje al vanop afstand te zien was), want na een tijdje kwam hij ons informeren dat de camping een kilometer terug te vinden was. We waren toch wel opgelucht dat we niet illegaal moesten kamperen! De camping stond helemaal niet aangegeven, maar we zagen een paar auto’s en bij nadere inzien stonden er ook tenten. Veel jonge gezinnen met het bijhorende lawaai vergezelden ons op deze slaapplaats. We besloten ons aan de rand neer te platen, hopend dat we ver genoeg van de luiddruchtige kinderen waren. We zetten onze tent op op de stenige bodem en begonnen aan het avondeten op het campingvuurtje. Om 6u15 was het al donker, maar een bijna volle maan wierp haar licht op onze camping. Om het slapen wat te bevorderen, besloten we elk nog een halve liter Goldstar, het lokale bier, te drinken. Slapen ging wonderwel goed!

Om 3u15 rinkelde de wekker alweer. We wilden immers op tijd opstaan zodat we Masada beklommen zouden hebben voor de zonsopgang. Aangezien we niet precies wisten wanneer de zon zou opkomen, namen we het zekere voor het onzekere, en stonden we dus belachelijk vroeg op.. We trokken naar het bezoekerscentrum van Masada, waar de parking er nog akelig leeg bijlag. Niet wetend waar we precies moesten zijn, besloten we te wachten aan het bezoekerscentrum (dat een beetje hoger gelegen was). Na een half uur zagen we beweging in het hostel en kwam er een groepje mensen naar buiten. Zij kwamen echter niet onze richting uit, maar gingen weer richting de parking. Blijkbaar is het vertrekpunt van het Snake Path ’s nachts bij de parking.. Stonden wij daar boven op die berg..

We haalden heel wat mensen in, met onze goede conditie! Op het einde werd het pad wel erg steil, met veel trappen. Na meer dan 3 kwartier kwamen we helemaal boven op de berg, met de tong op onze schoenen! We zetten ons neer op een muurtje, aten een koekje en dronken wat, en wachten op de zonsopgang. Helaas pindakaas was het die dag erg bewolkt (wat je dus niet kan zien wanneer het nog donker is), dus van een zonsopgang zagen we niet veel. Het is natuurlijk niet alleen de zonsopgang die de moeite is om deze berg te beklimmen, maar ook de site zelf.

Het is een plateau van zo’n 600x300m, waar koning Herodes rond het begin van de jaartelling een Romeinse burcht/kolonie bouwde. De berg is ook belangrijk geweest in de joodse geschiedenis. De berg is immers erg strategisch gelegen, als je tenminste aan de goede kant staat.. Voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Massada

Rond 9u hadden we de hele site verkend en begonnen we aan de afdaling. Onderweg kwamen we heel wat dappere mensen (zelfs 70’ers die dachten dat ze nog 25 waren) tegen die de berg beklommen. Sommigen deden dit zelfs al joggend! Toen we beneden kwamen zagen we echt een massa mensen! Hele bussen brachten zwermen toeristen aan! We waren maar al te blij dat we de menigte voor waren! We brachten ook nog een bezoekje aan het museum, waar de geschiedenis van Masada verteld en uitgebeeld werd.

In de namiddag reden we naar Ein Gedi. We brachten de middag door met zwemmen, zonnen, frisbeeën, sudoku’s.. Luieren dus..  <hHetHHhidjgioaHHHet was niet zo’n mooi strand, er lagen nogal veel stenen, die allemaal wit uitsloegen van al het zout.. Maar er waren wel douches zodat we al het zout van ons konden afspoelen! Het was er ook best druk, veel toeristen en Arabieren, die af en aan kwamen. Na 5 minuten weet je immers wel hoe het voelt om te drijven, mensen die hier maar een week of zo zijn, nemen dan ook genoegen met die 5 minuten. Maar toch, het drijven geeft wel een ongeëvenaard gevoel! Toen het donker begon te worden en het volk begon weg te trekken, zetten we onze tent op op het strand. Een Israëliër uit Haifa kwam ons vragen of we zeker waren dat hier tenten mochten staan.. 4 tenten stonden op het strand zelf, en nog eens 8 iets verder van het strand, bij de picknicktafels.. Als avondmaal maakten we spaghetti. ’s Nachts waaide het heel hard op het strand! We werden en lagen er wakker van! Tom dacht om 1u ook dat het al 8u ’s morgens was. De maan was immers weer ijverig aan het schijnen! Maar gelukkig dat we in de tent lagen, anders hadden we nu geen tent meer!

22-03-2011 om 19:09 geschreven door Tom en Machteld