Exodus 12:37 Alzo reisden de kinderen Israëls uit van Rameses naar Sukkot, omtrent zeshonderd duizend te voet, mannen alleen, behalve de kinderkens. 38 En veel vermengd volk trok ook met hen op, en schapen, en runderen, gans veel vee. (Statenvertaling)

Numeri 1:45 Dus waren al de getelden der Israëlieten, naar hun families, van twintig jaar oud en daarboven, allen die in het leger uitrukten in Israël, 46 al de getelden waren zeshonderddrieduizend vijfhonderd vijftig.

Dit laatst geciteerde Bijbelgedeelte leert dat ten tijde van de Exodus uit Egypte, de volwassen Israëlieten exact 603.550 mannen telden. Wanneer we hier de vrouwen en kinderen bij rekenen moet het volledige aantal Israëlieten, die aan hun trek begonnen, op ruim twee miljoen geschat worden. En wanneer de Joodse legendes betreffende het aantal ontkomenen correct is geraken we zelfs aan drie miljoen.

“The cavalcade consisted of six hundred thousand heads of families afoot, each accompanied by five children on horseback, and to these must be added the mixed multitude, exceeding the Hebrews vastly in number.”

Legends of the Jews by Louis Ginzberg, Volume II, The Exodus

En ook de Griekse Septuagintvertaling heeft in de derde eeuw v. Chr. het Hebreeuwse getal van 603.550 naar het Grieks vertaald met 603.550. Zie hierna de Engelse tekst die online op het internet ter beschikking is:

Numeri 1:45 And the whole numbering of the children of Israel with their host from twenty years old and upward, every one that goes out to set himself in battle array in Israel, came to 46 six hundred thousand and three thousand and five hundred and fifty. (LXX Septuagint)

De Bijbelkritiek wijst het aantal van ruim twee miljoen mensen die gezamenlijk aan hun trek door de wildernis begonnen, af. Zij halen andere voorbeelden uit de Bijbel aan waar getallen al eens verkeerd zouden gekopieerd en vertaald zijn.

Gedurende een hele tijd werd namelijk de Hebreeuwse tekst van de Bijbel zonder klinkers geschreven, en als een gevolg daarvan ontstond er al eens verwarring tussen de Hebreeuwse woorden ‘Alef’ en ‘Alluf’, die er zonder klinkers gelijk uitzien. ‘Alef’ staat voor het getal ‘duizend’, maar werd ook gebruikt voor bijvoorbeeld ‘familie’:

Richteren 6:15 En hij zeide tot Hem: Och, mijn Heer! waarmede zal ik Israël verlossen? Zie, mijn (alef) duizend is het armste in Manasse, en ik ben de kleinste in mijns vaders huis.

En het Hebreeuwse woord ‘alluf’ is een benaming voor een legeraanvoerder over duizend soldaten.

Een voorbeeld van de verwarring tussen ‘alef’ en ‘alluf’ vinden we in de Bijbelboeken 2 Samuël 10:18 en 1 Kronieken 19:18 waar dezelfde strijd beschreven wordt, maar met verschillende aantallen:

2 Samuël 10:16 En Hadad-ezer zond heen, en deed de Syriërs uitkomen, die op gene zijde der rivier zijn, en zij kwamen te Helam; en Sobach, Hadad-ezers krijgsoverste, toog voor hun aangezicht heen. 17 Als dat David werd aangezegd, verzamelde hij gans Israël, en toog over de Jordaan, en kwam te Helam, en de Syriërs stelden de slagorde tegen David aan, en streden met hem. 18 Maar de Syriërs vloden voor Israëls aangezicht, en David versloeg van de Syriërs zevenhonderd (700) wagenen, en veertig duizend ruiteren; daartoe sloeg hij Sobach, hun krijgsoverste, dat hij aldaar stierf. 19 Toen nu al de koningen, die Hadad-ezers knechten waren, zagen, dat zij voor Israëls aangezicht geslagen waren, maakten zij vrede met Israël, en dienden hen; en de Syriërs vreesden de kinderen Ammons meer te verlossen.

En vergelijk met:

1 Kronieken 19:17 Toen het David werd aangezegd, zo vergaderde hij gans Israël, en hij toog over de Jordaan, en hij kwam tot hen, en hij stelde de slagorde tegen hen. Als David de slagorde tegen de Syriërs gesteld had, zo streden zij met hem. 18 Doch de Syriërs vloden voor het aangezicht van Israël, en David versloeg van de Syriërs zeven duizend (7000) (die in de cavalerie vochten) wagenen, en veertig duizend mannen te voet; daartoe doodde hij Sofach, den krijgsoverste. 19 Toen de knechten van Hadar-ezer zagen, dat zij geslagen waren, voor het aangezicht van Israël, zo maakten zij vrede met David, en dienden hem; en de Syriërs wilden de kinderen Ammons niet meer verlossen.

De getallen tussen haakjes heb ik ter verduidelijking toegevoegd. In het Bijbels-Hebreeuws (en andere oudheidtalen) werden getallen met letters geschreven. Elke letter heeft hier dan ook een getalswaarde. En in 1 Kronieken 19:18 heb ik tussen haken de zin toegevoegd: “(die in de cavalerie vochten)”. Dit heb ik overgenomen uit de online Büllinger Bible waar in de tekst van de Engelstalige King James Bijbel deze lijn in het cursief ter verduidelijking is toegevoegd. Zie link: http://www.companionbiblecondensed.com/OT/1Chronicles.pdf

Voor Büllinger bestond er geen probleem tussen de twee aangehaalde Bijbelgedeelten. Voor hem zijn het 700 strijdwagens met een bemanning van 7000 man cavalerie. Dat is weliswaar mogelijk maar roept toch nog vraagtekens op. De afbeeldingen die we vandaag hebben van strijdwagens uit de tijd van Egyptenaren en Hethieten, laten namelijk geen wagens met een bemanning van tien soldaten, zien.

Een ander voorbeeld is het volgende Bijbelgedeelte:

1 Kronieken 11:10 Dit zijn de aanvoerders van Davids helden, die hem, samen met geheel Israël, krachtig terzijde stonden bij de verwerving van zijn koningschap, om hem, naar het woord des Heren over Israël, koning te maken. – 11Dit is dan de opsomming van de helden van David: Jasobam, de zoon van Chakmoni, aanvoerder van de dertig; hij zwaaide zijn speer over driehonderd, die in één keer verslagen waren.

En/of:

Richteren 15:15 En hij vond een vochtig ezelskinnebakken, en hij strekte zijn hand uit, en nam het, en sloeg daarmede duizend man. 16 Toen zeide Simson: Met een ezelskinnebakken, een hoop, twee hopen, met een ezelskinnebakken heb ik duizend man geslagen. 17 En het geschiedde, als hij geëindigd had te spreken, zo wierp hij het kinnebakken uit zijn hand, en hij noemde dezelve plaats Ramath-lechi.

Nog een voorbeeld is:

1 Koningen 4:26 Salomo had ook veertig duizend paardenstallen tot zijn wagenen, en twaalf duizend ruiteren.

En vergelijk met:

2 Kronieken 9: 25 Ook had Salomo vier duizend paardenstallen, en wagenen, en twaalf duizend ruiteren; en hij leide ze in de wagensteden, en bij den koning te Jeruzalem.

Het getal vierduizend van 2 Kronieken 9:25 is het logische aantal dat correct is.

Ik hoop dat ik hier niet de indruk geef dat de Bijbel wanneer het over duizendtallen gaat, nu vol met fouten zou staan. Niets is minder waar. Het gaat om enkele gevallen die alle bekend zijn, en die geen afbreuk doen aan de boodschap die gebracht wordt. Daarbij moeten we bedenken dat in veel gevallen een logische verklaring voor een schijnbaar verschil in aantallen, gegeven kan worden.

De Bijbelvorser C.I. Scofield (1843/1921) geeft het volgende leerrijke commentaar dienaangaande:

Bei dem Abschreiben der Manuskripte kommen manchmal Fehler in Zahler vor. Man behauptet, dass viele Verschiedenheiten seien zwischen den Zahlen in Samuel und Könige und dann in der Chronik. Aber tatsächlich sind von etwa 150 Beispielen paralelleler Zahlen in diesen Büchern weniger als ein Sechstel verschieden. In zwei Fällen wird eine verschiedene Zahl für das Alter eines König bei seienem Regierungsantritt gegeben (vgl. 2. Chron. 22,2 mit 2.Kön. 8,26; und 2. Chron. 36,9 mit 2 Kön. 24,8). In den andern dreizehn Fällen dieser Art stimmen die Zahlen überein. Gewisse verschiedenheiten sind sehr klein (vgl. 1. Chron. 21,5 in Bezug auf Juda mit 2. Sam. 24,9; 2. Chron. 2,1. 16. 17 und 2 Chron. 8,18 mt 1. Kön. 9,28). Manchmal verschwindet der scheinbare Unterschied bei genauem Studium (vgl. 1. Chron. 21,25 mit 2 Sam. 24,24; 2. Chron. 3,4 mit 1. Kön. 6,2).

Wenn Zahlen scheinbar nicht übereinstimmen, so ist es im allgemeinem am besten, offene Augen zu haben, bis ein Beweis vorhanden ist, auf Grund dessen man eine Entscheidung treffen kan.

Gott hat uns eine Bibel gegeben, die in den originalen Manuskripten frei von Irrtum ist. Bei der Erhaltung des Textes in vielen Generationen durch Abschreiben, hat Er vor ernstlichem Irrtum bewahrt, wenn Er auch einige Schreibfehler zuliess.

Die verhältnismässig wenigen Falle, in denen eine Verschiedenheit in den Zahlen besteht, bezeugt, mit welcher gewissenhaften Genauigkeit die Manuskripte der Bibel abgeschrieben wurden. Dass Verschiedenheiten vorhanden sind, ermahnt uns dazu, Schrift mit Schrift zu vergleichen und immer die Gefahr zu sehen bei Überbetonung einer einzelnen Stelle…

En nu terug naar de reden van het schrijven van dit artikel. Hoe groot was het bevolkingsaantal van de Israëlieten ten tijde van de uittocht?

Numeri 1:45 Dus waren al de getelden der Israëlieten, naar hun families, van twintig jaar oud en daarboven, allen die in het leger uitrukten in Israël, 46 al de getelden waren zeshonderddrieduizend vijfhonderd vijftig.

Hebben de kopieerders van het originele manuscript hier een fout gemaakt tussen de Hebreeuwse woorden Alef en Aluf? De Bijbelkritiek zegt van wel. Hun uitgangspunt is dat er in de Nijldelta geen plaats was voor zulk een massa volk en dat het onmogelijk is dat een groep van twee miljoen mensen daarna in de wildernis van Sinaï zou kunnen overleven.

Als men echter eerlijk is, weet men dat ook een groep van zestigduizend mensen daar in die bakoven niet kan overleven, tenzij door manna van Boven, afgeleide kwakkel-vogeltrek over hun gebied, en water uit de rots.

Een voorbeeld voor het niet kunnen overleven van zelfs een groep van zestigduizend mensen in de Sinaï is een recente geschiedenis uit de Jom Kippoeroorlog van 1973. Toen raakte een modern Egyptisch leger omsingeld in de Sinaïwoestijn. Zij hadden onverwacht de Israëlische stellingen aan het Suezkanaal overvallen en een bruggenhoofd over het kanaal aan de oostelijke kant nabij Suez gevestigd. Een stoutmoedige Israëlische tegenaanval o.l.v. generaal Sharon bracht de Israëli’s aan de Afrikaanse kant van het Suezkanaal wat maakte dat enkele honderdduizenden Egyptische soldaten aan de andere zijde van het kanaal in de woestijn in de val zaten. Vredesonderhandelingen onder druk van de VN en het optreden van de toenmalige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger, maakte dat deze omsingelde troepen tijdig met water en voedsel bevoorraad konden worden. Als een gevolg van het feit dat de Israëli’s hun frontlijn openden werd toen een ramp afgewend. Dit is een recent voorbeeld voor wat de Sinaïwoestijn ook vandaag nog betekend.

Wat de trek van de Israëlieten bij de exodus in 1483 v. Chr. betreft, moeten we bedenken dat zij uit Egypte proviand meenamen ter overbrugging van dertig dagen. Het is na deze periode dat het manna pas van start ging.

Ik ben aldus van mening dat er in de Bijbelboeken Exodus en Numeri geen fout tussen de Hebreeuwse woorden alef en aluf gemaakt is, en dat het getal voor 603.450 mannen correct is.

De Bijbel leert bovendien hun uitzonderlijke groei van zeventig mensen in 215 jaar tijd naar ruim twee miljoen. Zie de hierna vermelde Bijbelgedeelten:

Genesis 46:26 Alle personen die met Jakob naar Egypte kwamen, zijn afstammelingen, behalve de vrouwen der zonen van Jakob, het gehele zielental was zesenzestig. 27 En de zonen van Jozef, die hem in Egypte geboren waren, waren twee in getal. Het gehele getal der zielen van het huis van Jakob, die naar Egypte kwamen, was zeventig.

Exodus 1:1 Dit nu zijn de namen der zonen van Israël, die met Jakob naar Egypte gekomen zijn; zij kwamen er ieder met zijn gezin: 2 Ruben, Simeon, Levi en Juda; 3 Issakar, Zebulon en Benjamin; 4 Dan en Naftali, Gad en Aser. 5 De afstammelingen van Jakob waren zeventig zielen in het geheel. Jozef echter was reeds in Egypte. 6 En Jozef stierf, benevens al zijn broeders en dat gehele geslacht. 7 De Israëlieten nu waren vruchtbaar en breidden zich snel uit; zij vermenigvuldigden zich en werden uitermate talrijk, zodat het land met hen vervuld werd.

Genesis 46:1 En Israël brak op met alles wat hij had en kwam te Berseba en bracht de God van zijn vader Isaak slachtoffers. 2 En God sprak tot Israël in nachtgezichten, en Hij zeide: Jakob, Jakob. En hij zeide: Hier ben ik. 3 Toen zeide Hij: Ik ben God, de God van uw vader, vrees niet naar Egypte te trekken, want Ik zal u daar tot een groot volk maken. 4 Ik zal zelf met u naar Egypte trekken en Ik zal u ook zeker weer terugvoeren en Jozef zal u de ogen toedrukken.

Genesis 47:27 Israël dan woonde in het land Egypte, in het land Gosen, en zij werden daar ingezetenen. Zij waren vruchtbaar en vermenigvuldigden zich zeer.

Genesis 48:3 En Jakob zeide tot Jozef: God, de Almachtige, is mij verschenen te Luz in het land Kanaän en heeft mij gezegend 4 en tot mij gezegd: zie, Ik zal u vruchtbaar maken, u vermenigvuldigen en u maken tot een menigte van volken; Ik zal dit land aan uw nageslacht geven tot een altoosdurende bezitting.

Deuteronomium 26:5 Daarna zult gij voor het aangezicht van de HERE, uw God, betuigen: Een zwervende Arameeër was mijn vader; hij trok met weinige mannen naar Egypte en verbleef daar als vreemdeling, maar werd er tot een groot, machtig en talrijk volk.

Psalm 105:23 Toen Israël naar Egypte gekomen was, en Jakob als vreemdeling vertoefde in het land van Cham, 24 maakte Hij zijn volk zeer vruchtbaar en machtiger dan zijn tegenstanders.

De conclusie moet zijn, na het doornemen van de hiervoor vermelde Bijbelgedeelten, dat de Israëlieten in een korte periode van 215 jaar inderdaad uitgegroeid zijn van zeventig mensen tot ruim twee miljoen mensen. Dit kan alleen verklaard worden vanuit een zeer vruchtbaar zijn wat Exodus 1:7 ook leert: “De Israëlieten nu waren vruchtbaar en breidden zich snel uit; zij vermenigvuldigden zich en werden uitermate talrijk, zodat het land met hen vervuld werd.”

De Joodse overlevering leert dat Israëlitische koppels iedere keer meerlingen baarden. Een eenvoudige berekening toont aan dat de periode van 215 jaar tien geslachten of generaties geeft, wat ruim voldoende is, mits grote gezinnen om het bevolkingsaantal, door de Bijbel opgegeven, te bekomen. Het geslachtsregister van Efraïm, de zoon van Jozef, in Egypte, geeft bijvoorbeeld tien namen op vanaf de intocht in Egypte tot de uittocht, 215 jaar later:

1 Kronieken 7:22 Efraïm dan, hun vader, bedreef vele dagen rouw over hen, en zijn broeders kwamen om hem te troosten. 23 Daarna kwam hij tot zijn vrouw, zij werd zwanger en baarde een zoon, die hij Beria noemde, omdat zijn huis door onheil getroffen was. 24 Zijn dochter was Seëra; zij bouwde Beneden- en Boven Bet-Choron, en Uzzen-Seëra. 25 Refach was zijn zoon; ook Resef, en diens zoon was Telach, diens zoon Tachan, 26 diens zoon Ladan, diens zoon Ammihud, diens zoon Elisama, 27 diens zoon Nun, diens zoon Jozua.

Het geslachtsregister van Mozes geeft slechts vier namen vanaf de intocht tot de Exodus. Wanneer we dit Bijbelgedeelte aandachtig doornemen is dit nochtans begrijpelijk. Deze stamvaders waren volgens de Schrift, telkens op hoge leeftijd wanneer zij voor een eerstgeborene zorgden. De vier namen sluiten wel mooi aan bij het Schriftwoord van Genesis dat leert dat er vier geslachten zouden zitten tot aan de Exodus. Ook wil ik nog opmerken dat het geslachtsregister van Mozes (Exodus 6:15-26) met de vier namen alleen past in het korte verblijfmodel van 215 jaar.

Genesis 15:13 En Hij zeide tot Abram: Weet voorzeker, dat uw nakomelingen vreemdelingen zullen zijn in een land, dat het hunne niet is, en dat zij hen dienen zullen, en dat die hen zullen verdrukken, vierhonderd jaar. 14 Doch ook het volk, dat zij zullen dienen, zal Ik richten, en daarna zullen zij met grote have uittrekken. 15 Maar gij zult in vrede tot uw vaderen gaan; gij zult in hoge ouderdom begraven worden. 16 Het vierde geslacht echter zal hierheen wederkeren, want eerder is de maat van de ongerechtigheid der Amorieten niet vol.

De tijdspanne van 430 jaar vanaf de belofte aan Abaham tot het geven van de wet aan Mozes ligt Schriftuurlijk vast. Vooral Paulus in zijn brief aan de Galaten is leerstellig te nemen en kan niet anders geïnterpreteerd worden:

Galaten 3:16 Nu werden aan Abraham de beloften gedaan en aan zijn zaad. Hij zegt niet: en aan zijn zaden, in het meervoud, maar in het enkelvoud: en aan uw zaad, dat wil zeggen: aan Christus. 17 Ik bedoel dit: de wet, die vierhonderd dertig jaar later is gekomen, maakt het testament, waaraan door God tevoren rechtskracht verleend was, niet ongeldig, zodat zij de belofte haar kracht zou doen verliezen.

De kritiek dat het land Gosjen in de Nijldelta in het Oude Egypte geen bevolking van drie miljoen mensen zou kunnen huisvesten en voeden hebben vind ik ongegrond. Het moderne Egypte telt heden meer dan zeventig miljoen mensen waarvan de meesten in de Nijldelta wonen. En de archeologie, wanneer ze eerlijk is, kan hier ook niet echt helpen aangezien in de Nijldelta de grond van water verzadigd is, wat het voor de archeologen bijzonder moeilijk maakt om grondig werk te verrichten. De verblijfplaatsen van de Israëlieten in het land Gosjen tevoorschijn brengen is tot nu toe een droom gebleven vanwege de moeilijkheden op het terrein. We moeten ons voorstellen dat de zeventig nakomelingen van Jakob-Israël, bij hun vestigen in Gosjen, wat huishouding betreft zoals potten en pannen, volledig in Egypte geïntegreerd werden.

Wat tot op heden in de Nijldelta aan nederzettingen blootgelegd werd met Klein-Aziatische kenmerken, zijn dikwijls nederzettingen van Hyksos of Amalekieten en/of zelfs restanten van het Judese leger van Uzzia die gedurende dertien jaar in de achtste eeuw voor Christus garnizoenen in Egypte hadden. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de archeologische site in Egypte te Tell el Daba, blz. 285. Zie link: Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Tot slot wil ik de gouden regel van de Bijbelvorser wijlen C.S. Scofield hanteren waar hij stelt en vermaant dat we bij de studie van de zesenzestig Bijbelboeken, altijd ‘Schrift met Schrift’ moeten vergelijken:

“Dass Verschiedenheiten vorhanden sind, ermahnt uns dazu, Schrift mit Schrift zu vergleichen und immer die Gefahr zu sehen bei Überbetonung einer einzelnen Stelle…”

Zulk een voorbeeld met Schriftvergelijking vinden we bij volgende Bijbelpassages. In het Bijbelboek Numeri hoofdstuk 1, worden de Israëlieten opnieuw geteld in het tweede jaar na de Exodus.

Numeri 1:1 De HERE sprak tot Mozes in de woestijn Sinaï, in de tent der samenkomst, op de eerste dag der tweede maand in het tweede jaar na hun uittocht uit het land Egypte: 2 Neemt het aantal op van de gehele vergadering der Israëlieten naar hun geslachten en families, overeenkomstig het aantal namen, allen die van het mannelijk geslacht zijn, hoofd voor hoofd, 3 van twintig jaar oud en daarboven, allen die in het leger uitrukken in Israël; gij zult hen tellen naar hun legerscharen, gij en Aäron. 4 Daarbij zal u uit elke stam één man behulpzaam zijn, de man, die het hoofd is van zijn families. 5 En dit zijn de namen der mannen die u ter zijde zullen staan: van Ruben Elisur, de zoon van Sedeür; 6 van Simeon Selumiël, de zoon van Surisaddai; 7 van Juda Nachson, de zoon van Amminadab; 8 van Issakar Netanel, de zoon van Suar; 9 van Zebulon Eliab, de zoon van Chelon; 10 van de zonen van Jozef: van Efraïm Elisama, de zoon van Ammihud; van Manasse Gamliël, de zoon van Pedasur; 11 van Benjamin Abidan, de zoon van Gidoni; 12 van Dan Achiëzer, de zoon van Ammisaddai; 13 van Aser Pagiël, de zoon van Okran; 14 van Gad Eljasaf, de zoon van Reüel; 15 van Naftali Achira, de zoon van Enan. 16 Dit zijn degenen die uit de vergadering moeten worden opgeroepen, vorsten van de stammen hunner vaderen; hoofden van Israëls geslachten zijn zij. 17 Toen namen Mozes en Aäron deze met name aangewezen mannen, 18 en zij riepen op de eerste dag der tweede maand de gehele vergadering samen, die zich opstelde volgens geslachten en families, overeenkomstig het aantal namen, van twintig jaar oud en daarboven, hoofd voor hoofd, 19 zoals de HERE Mozes geboden had. En hij telde hen in de woestijn Sinai. Enz…tot vers 45

45 Dus waren al de getelden der Israëlieten, naar hun families, van twintig jaar oud en daarboven, allen die in het leger uitrukten in Israël, 46 al de getelden waren zeshonderddrieduizend vijfhonderd vijftig. Enz… tot vers 54

In het tweede jaar na de exodus telde men 603.550 mannen van twintig jaar en ouder. In het tweede hoofdstuk van Numeri lezen we over de instructie van de HERE God aan Mozes hoe de twaalf stammen zich in de woestijn rondom de Tent der samenkomst moesten legeren:

Numeri 2:1 De HERE sprak tot Mozes en Aäron: 2 De Israëlieten zullen zich legeren ieder bij zijn vendel onder de veldtekenen van hun families; op een afstand zullen zij zich rondom de tent der samenkomst legeren. 3 Aan de oostzijde, aan de kant waar de zon opgaat, zal het vendel van de legerplaats van Juda zich legeren naar hun legerscharen. De vorst nu der zonen van Juda was Nachson, de zoon van Amminadab; 4 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg vierenzeventigduizend zeshonderd. (74600) 5 Naast hem zal de stam Issakar zich legeren. De vorst nu der zonen van Issakar was Netanel, de zoon van Suar; 6 en zijn leger, dat uit zijn getelden bestond, bedroeg vierenvijftigduizend vierhonderd.(54400) 7 Voorts de stam Zebulon: de vorst nu der zonen van Zebulon was Eliab, de zoon van Chelon; 8 en zijn leger, dat uit zijn getelden bestond, bedroeg zevenenvijftigduizend vierhonderd. (57400) 9 Al de getelden van de legerplaats van Juda waren honderdzesentachtigduizend vierhonderd naar hun legerscharen. Zij zullen het eerst opbreken.

10 Het vendel van de legerplaats van Ruben zal aan de zuidzijde zijn, naar hun legerscharen. De vorst nu der zonen van Ruben was Elisur, de zoon van Sedeür; 11 en zijn leger, dat uit zijn getelden bestond, bedroeg zesenveertigduizend vijfhonderd.(46500) 12 Naast hem zal de stam Simeon zich legeren. De vorst nu der zonen van Simeon was Selumiël, de zoon van Surisaddai; 13 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg negenenvijftigduizend driehonderd. (59300) 14 Voorts de stam Gad: de vorst nu der zonen van Gad van Eljasaf, de zoon van Reüel; 15 en zijn leger dat uit hun getelden bestond, bedroeg vijfenveertigduizend zeshonderd vijftig. (45650) 16 Al de getelden van de legerplaats van Ruben waren honderdeenenvijftigduizend vierhonderd vijftig naar hun legerscharen. Zij zullen in de tweede plaats opbreken.

17 De tent der samenkomst nu, de legerplaats der Levieten, zal te midden van de legerplaatsen opbreken; zoals zij zich zullen legeren, zullen zij ook opbreken, ieder op zijn plaats naar hun vendels.

18 Het vendel van de legerplaats van Efraïm naar hun legerscharen zal aan de westzijde zijn. De vorst nu der zonen van Efraïm was Elisama, de zoon van Ammihud; 19 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg veertigduizend vijfhonderd. (40500) 20 Naast hem de stam Manasse: de vorst nu der zonen van Manasse was Gamliël, de zoon van Pedasur; 21 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg tweeëndertigduizend tweehonderd.(32200) 22 Voorts de stam Benjamin: de vorst nu der zonen van Benjamin was Abidan, de zoon van Gidoni; 23 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg vijfendertigduizend vierhonderd.(35400) 24 Al de getelden van de legerplaats van Efraïm waren honderdachtduizend éénhonderd, naar hun legerscharen. Zij zullen in de derde plaats opbreken.

25 Het vendel van de legerplaats van Dan zal aan de noordzijde zijn, naar hun legerscharen. De vorst nu der zonen van Dan was Achiëzer, de zoon van Ammisaddai; 26 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg tweeënzestigduizend zevenhonderd. (62700) 27 Naast hem zal de stam Aser zich legeren: de vorst nu der zonen van Aser was Pagiël, de zoon van Okran; 28 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg eenenveertigduizend vijfhonderd. (41500) 29 Voorts de stam Naftali: de vorst nu der zonen van Naftali was Achira, de zoon van Enan; 30 en zijn leger, dat uit hun getelden bestond, bedroeg drieënvijftigduizend vierhonderd. (53400) 31 Al de getelden van de legerplaats van Dan waren honderdzevenenvijftigduizend zeshonderd. Zij zullen naar hun vendels het laatst opbreken.

32 Dit waren de getelden der Israëlieten naar hun families; al de getelden der legerplaatsen naar hun legerscharen waren zeshonderddrieduizend vijfhonderd vijftig. 33 De Levieten echter werden niet samen met de Israëlieten geteld, zoals de HERE Mozes geboden had. 34 En de Israëlieten deden het; juist zoals de HERE Mozes geboden had, legerden zij zich naar hun vendels, en braken zij op, ieder naar zijn geslacht, bij zijn familie.

De cijfers tussen ronde haken heb ik ter verduidelijking in de tekst toegevoegd. Ook in het tweede hoofdstuk zien we de uitkomst van 603.550 mannen herhaald worden. Wanneer we nu Schrift met Schrift vergelijken, dan merken we vanuit het Bijbelboek Exodus waar de bijzondere heffing (belasting) voor het heiligdom beschreven wordt, dat er op basis van het aantal geinde sikkels of sjekel er wel degelijk 603.550 belastingplichtigen waren.

Exodus 30:13 Dit zullen zij geven, al die tot de getelden overgaat, de helft eens sikkels, naar den sikkel des heiligdoms (deze sikkel is twintig gera); de helft eens sikkels is een hefoffer den HEERE. 14 Al wie overgaat tot de getelden, van twintig jaren oud en daarboven, zal het hefoffer des HEEREN geven. 15 De rijke zal het niet vermeerderen, en de arme zal niet verminderen van de helft des sikkels, als gij het hefoffer des HEEREN geeft om voor uw zielen verzoening te doen. 16 Gij dan zult het geld der verzoeningen van de kinderen Israëls nemen, en zult het leggen tot den dienst van de tent der samenkomst; en het zal den kinderen Israëls ter gedachtenis zijn, voor het aangezicht des HEEREN, om voor uw zielen verzoening te doen.

Exodus 38:25 Het zilver nu van de getelden der vergadering was honderd talenten, en duizend zevenhonderd vijf en zeventig sikkelen, naar den sikkel des heiligdoms. 26 Een beka voor elk hoofd, dat is een halve sikkel, naar den sikkel des heiligdoms, van een ieder, die overging tot de getelden, van twintig jaren oud en daarboven, namelijk zeshonderd drie duizend, vijfhonderd en vijftig.

Exodus 40:17 En het geschiedde in de eerste maand, in het tweede jaar, op den eersten der maand, dat de tabernakel opgericht werd.

De conclusie moet zijn dat er wel degelijk 603.550 volwassen mannen geteld werden.

De afbeelding hiervoor komt uit een Bijbel van de zeventiende eeuw en is een artistieke voorstelling van de legerplaats van de twaalf stammen van Israël rondom de Tent der samenkomst, in de woestijn. De twaalf stammen waren in groepen van drie, rondom de Tent der samenkomst gegroepeerd. Als eerste groep stond in het oosten, waar de zon opkwam, Juda, Issakar en Zebulon, de tweede groep stond in het zuiden met Ruben, Simeon en Gad. De derde groep stond in het westen met Efraïm, Manasse en Benjamin. De vierde en laatste groep die optrok, stond in het noorden met Dan, Aser en Naftali. De kaart is niet op schaal getekend. In werkelijkheid kan men zich voor elke stam, best de afmeting van een huidig sportstadium voorstellen, ter legering van de strijdbare mannen met daarachter de kampementen voor vrouwen en kinderen.

Voor mij is er geen twijfel dat er ruim twee miljoen Israëlieten aan de exodus deelnamen en daarna in de woestijn onderhouden werden. Dit is uiteraard een zaak van geloof, wanneer we de eerder vermelde geschiedenis uit anno 1973 voor de geest halen, waaruit blijkt dat geen enkele grote groep mensen in woestijn van Sinaï kan overleven. De twaalf stammen van Jakob/Israël hebben alleen kunnen overleven op basis van hun manna zes dagen per week, gevogelte en water uit de rots. Later zijn zij voor een hele tijd het machtigste volk in Kanaän geworden. Niemand twijfelt hier aan, wanneer de Assyriërs ten tijde van koning Achab in hun annalen naar hen als grootmacht verwijzen. Maar bedenk dat dit betekent dat evenzo hun Bijbelse oorsprongsgeschiedenis correct is.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

08-06-2015 om 09:34 geschreven door Robert De Telder  

Met ons artikel van 25-05-2015 op dit blog over de beschrijving van de route van de Exodus uit Egypte, vervolgen we nu waar we geëindigd waren: aan de oostelijke oever van de Schelfzee, namelijk. Het is de morgen van de zevende dag van de Pesachweek: donderdag, 21 Nisan, wanneer de Israëlieten een blik werpen op de andere oever, op het verslagen leger van farao.

Exodus 14:29 Maar de kinderen Israëls gingen op het droge, in het midden der zee; en de wateren waren hun een muur, aan hun rechter hand en aan hun linkerhand. 30 Alzo verloste de HEERE Israël aan dien dag uit de hand der Egyptenaren; en Israël zag de Egyptenaren dood aan den oever der zee. 31 Ook zag Israël de grote hand, die de HEERE aan de Egyptenaren bewezen had; en het volk vreesde den HEERE, en geloofde in den HEERE, en aan Mozes, Zijn knecht. (Statenvertaling)

We hebben in het vorige artikel gezien dat de redding van farao’s wraak volgens het Bijbelboek Exodus 14:2, geschiedde bij de plaats Pi-hachiroth, tussen Migdol en tussen de zee, voor Baäl-zefon. En we hebben aangetoond dat ‘Baäl-zefon’ voor ‘heer’ of ‘berg’ van het noorden staat, en dat deze op de kaart van heden te plaatsen is aan het noordoosten van de Golf van Akaba. Het is van hier uit dat de reis nog dezelfde dag, verder ging.

Numeri 33:8 En zij verreisden van Hachiroth, en gingen over, door het midden van de zee, naar de woestijn, en zij gingen drie dagreizen in de woestijn Etham, en legerden zich in Mara.

Exodus 15:22 Hierna deed Mozes de Israëlieten voortreizen van de Schelfzee af; en zij trokken uit tot in de woestijn Sur, en zij gingen drie dagen in de woestijn, en vonden geen water. 23 Toen kwamen zij te Mara; doch zij konden het water van Mara niet drinken, want het was bitter; daarom werd derzelver naam genoemd Mara. 24 Toen murmureerde het volk tegen Mozes, zeggende: Wat zullen wij drinken? 25 Hij dan riep tot den HEERE; en de HEERE wees hem een hout, dat wierp hij in dat water; toen werd het water zoet. Aldaar stelde Hij het volk een inzetting en recht, en aldaar verzocht Hij hetzelve, 26 En zeide: Is het, dat gij met ernst naar de stem des HEEREN uws Gods horen zult, en doen, wat recht is in Zijn ogen, en uw oren neigt tot Zijn geboden, en houdt al Zijn inzettingen; zo zal Ik geen van de krankheden op u leggen, die Ik op Egypteland gelegd heb; want Ik ben de HEERE, uw Heelmeester!

Het is vanaf Etam aan de Schelfzee dat de reis naar de berg Gods werd verdergezet. De eerste woestijn waar de Israëlieten door moesten, gaven ze de naam: de woestijn van Shur en/of Etham. Het is dezelfde regio waar koning Saul met zijn leger vijfhonderd jaar later langs trok in zijn strijd tegen Amalek. Saul trok toen vanuit Telaïm nabij Jericho de Jordaan over en vervolgens langs de zogenaamde koninklijke weg naar het zuiden, in de richting van Petra waar in de nabijheid de stad van Amalek lag. Zie het artikel van 04-05-2015 op dit blog ‘waar lag de stad van Amalek’,  met link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1430690400&stopdatum=1431295200 en scrol naar beneden.

De woestijn van Shur is te plaatsen aan de beide zijden van de hedendaagse golf van Akaba. De naam Shur staat voor ‘muur’ wat verwijst naar de bergketen aan beide zijden van de golf (zie satellietfoto).

Het is de verdienste van Howard Blum met zijn studie ‘The Gold of Exodus – the discovery of the most sacred place on earth, 1998’, dat we de plaats ‘Mara’ op de landkaart van heden kunnen plaatsen. Howard Blum en zijn medewerkers hebben ter plaatse op het terrein, in het noordwesten van Saoedi Arabië in het oude gebied van Midian, de berg Gods met de berg Jabal al Lawz geïdentificeerd. En in dezelfde streek vonden zij aanwijzingen ter identificatie van Mara en Elim.

De betekenis van ‘Mara’ is bitter, en het is deze plaatsnaam die de Israëlieten volgens vers 23 aan de plaats gaven. Net zoals in het vorig artikel met de plaatsnamen Sukkot en Pi-hachiroth, zijn het namen die de Israëlieten zelf, aan hun pleisterplaatsen op weg naar de berg Gods, gaven. Het Hebreeuwse Mara wordt door Howard Blum geïdentificeerd met de hedendaagse plaats al-Bad, in Saoedi Arabië.

Vanaf Pi-hachiroth tegenover Baäl-Zefon deden zij er drie dagen (donderdag/vrijdag en zaterdag) over om Mara te bereiken. Aan de afgelegde afstand is het duidelijk dat zij na de vernietiging van farao en zijn leger, het kalmer aan konden doen en bij het vallen van de zon konden rusten. Alhoewel zij nu geplaagd werden door watergebrek in de woestijn van Shur.

Daarna ging de tocht verder naar het nabijgelegen Elim. Deze laatste plaats werd ook door Howard Blum op de landkaart geplaatst.

Exodus 15:27 Toen kwamen zij te Elim, en daar waren twaalf waterfonteinen, en zeventig palmbomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren.

Numeri 33:9 En zij verreisden van Mara, en kwamen te Elim; in Elim nu waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmbomen, en zij legerden zich aldaar.

We moeten bedenken dat van nu af aan, de Israëlieten in voor Mozes vertrouwd gebied terechtkwamen. Het was hetzelfde gebied waar Mozes gedurende veertig jaar de schapen van zijn gastheer Jethro weidde. In datzelfde gebied, leert Josephus, lag de berg Gods of Sinaï en vond het wonder van de brandende, maar niet verterende braamstruik plaats, en kreeg Mozes daar van God het bevel Zijn volk uit Egypte te leiden. Flavius Josephus maakt verder in zijn historisch werk (Joodse Oudheden, Boek 2, xi.1) duidelijk dat Midian aan de Rode Zee ligt en hij noemde de plaats waar Mozes na een tocht door de woestijn terecht kwam: Madiane. Deze plaats kan men op een hedendaagse landkaart van het Arabische schiereiland, nog altijd terugvinden onder de naam Modiana.

Na hun verblijf te Elim verplaatsen de Israëlieten zich richting Schelfzee en sloegen hun tenten op in de woestijn Sin. Het is een plaats tussen Elim en de berg Sinaï. Op de satellietfoto is de afgelegde etappe goed te volgen.

Exodus 16:1 Toen zij van Elim gereisd waren, zo kwam de ganse vergadering der kinderen Israëls in de woestijn Sin, welke is tussen Elim en tussen Sinaï, aan den vijftienden dag der tweede maand, nadat zij uit Egypteland uitgegaan waren.

Naast de beschrijving van de ligging van de woestijn Sin tussen Elim en Sinaï, geeft het Bijbelboek Exodus aan waar juist op de kalender we beland zijn: aan de vijftiende dag der tweede maand, nadat zij uit Egypteland uitgegaan waren.

Wanneer we de eerste maand nisan aan een maand van dertig dagen rekenen. Dan zijn het van vrijdag, de vijftiende nisan tot de vijftiende dag van de tweede maand Ijar: dertig dagen. De dertigste dag was dan een zondag, volgens de westerse kalender.

Numeri 33:10 En zij verreisden van Elim, en legerden zich aan de Schelfzee. 11 En zij verreisden van de Schelfzee, en legerden zich in de woestijn Sin. 12 En zij verreisden uit de woestijn Sin, en zij legerden zich in Dofka. 13 En zij verreisden van Dofka, en legerden zich in Aluz.

Exodus 16:1 Toen zij van Elim opgebroken waren, kwam de gehele vergadering der Israëlieten in de woestijn Sin, die tussen Elim en de Sinai ligt, op de vijftiende dag van de tweede maand sedert hun uittocht uit het land Egypte. (NBG Vertaling 1951)

Uit Egypte had men heel wat proviand meegenomen (Exodus 12:34). Dertig dagen later echter was dit zo goed als opgebruikt. Op de vijftiende dag van de tweede maand dag begon men aan de laatste deegwaren die meegenomen waren. Tegelijkertijd focuste het volk echter op ‘de wildernis’ waar ze gearriveerd waren, en niet op de eerdere wonderbare redding aan de Schelfzee met de vernietiging van farao’s leger, en klaagde Mozes nogmaals aan, ditmaal voor hun aanstaande doem van de honger.

Exodus 16:2 En in die woestijn morde de gehele vergadering der Israëlieten tegen Mozes en Aäron; 3 en de Israëlieten zeiden tot hen: Och, dat wij door de hand des HEREN in het land Egypte gestorven waren, toen wij bij de vleespotten zaten en volop brood aten; want gij hebt ons in deze woestijn geleid om deze gehele gemeente van honger te doen omkomen.

4 Toen zeide de HERE tot Mozes: Zie, Ik zal voor u brood uit de hemel laten regenen; dan zal het volk uitgaan en verzamelen zoveel als voor elke dag nodig is, opdat Ik het op de proef stelle, of het al dan niet wandelt naar mijn wet. 5 En als zij op de zesde dag bereiden wat zij hebben binnengebracht, dan zal dit dubbel zoveel zijn als wat zij op de andere dagen verzamelen.

6 Daarop zeiden Mozes en Aäron tot alle Israëlieten: Vanavond zult gij weten, dat de HERE u uit het land Egypte heeft geleid. 7 En morgenochtend zult gij de heerlijkheid des HEREN zien, omdat Hij uw gemor tegen de HERE gehoord heeft. Want wat zijn wij, dat gij tegen ons mort? 8 En Mozes zeide: Als de HERE u in de avond vlees te eten geeft en in de morgen volop brood, omdat de HERE het gemor waarmede gij tegen Hem gemord hebt, gehoord heeft – wat zijn wij? Niet tegen ons was uw gemor, maar tegen de HERE.

9 En Mozes zeide tot Aäron: Zeg tot de gehele vergadering der Israëlieten: nadert voor het aangezicht des HEREN: want Hij heeft uw gemor gehoord. 10 Terwijl nu Aäron sprak tot de gehele vergadering der Israëlieten, richtten zij hun blik naar de woestijn – en zie, de heerlijkheid des HEREN verscheen in een wolk.

11 Toen sprak de HERE tot Mozes en zeide: 12 Ik heb het gemor der Israëlieten gehoord; zeg tot hen: in de avondschemering zult gij vlees eten en in de morgen zult gij met brood verzadigd worden; en gij zult weten, dat Ik, de HERE, uw God ben.

13 En des avonds kwamen kwakkels opzetten en overdekten de legerplaats; en des morgens was er een dauwlaag rondom de legerplaats. 14 Toen de dauwlaag opgetrokken was, zie, daar lag over de woestijn iets fijns, iets schilferachtigs, fijn als rijm op de aarde. 15 Toen de Israëlieten het zagen, zeiden zij tot elkander: Wat is dit? Want zij wisten niet, wat het was. Maar Mozes zeide tot hen: Dit is het brood dat de HERE u tot spijze gegeven heeft. 16 Dit is wat de HERE geboden heeft: verzamelt ervan naar ieders behoefte; ieder van u kan voor zijn tentgenoten een gomer per hoofd nemen, naar gelang van het zielental.

17 De Israëlieten nu deden zo en verzamelden het, de een meer en de ander minder. 18 Toen zij het in een gomer maten, had hij die meer verzameld had, niet te veel en hij die minder verzameld had, kwam niet te kort. Ieder had naar zijn behoefte verzameld.

19 En Mozes zeide tot hen: Niemand late ervan over tot de morgen. 20 Maar sommigen luisterden niet naar Mozes en lieten ervan over tot de morgen, maar toen was het bedorven van de wormen en stonk. En Mozes werd toornig op hen.

21 Zij nu verzamelden het elke morgen ieder naar zijn behoefte; maar als de zon heet werd, smolt het. 22 En op de zesde dag verzamelden zij tweemaal zoveel brood, twee gomer voor ieder; en al de vorsten der vergadering kwamen het Mozes berichten. 23 Toen zeide hij tot hen: Dit is wat de HERE gezegd heeft: een rustdag, een heilige sabbat is het morgen voor de HERE; bakt wat gij bakken wilt en kookt wat gij koken wilt; laat al wat overblijft liggen om het tot de volgende morgen te bewaren. 24 Zij lieten het dan tot de volgende morgen liggen, zoals Mozes bevolen had; toen stonk het niet, en er waren geen maden in.

25 Voorts zeide Mozes: Eet dit vandaag, want heden is het sabbat voor de HERE, vandaag zult gij het niet vinden op het veld. 26 Zes dagen zult gij het verzamelen, maar op de zevende dag is het sabbat; dan is het er niet. 27 Toen er dan ook van het volk op de zevende dag heengingen om wat te verzamelen, vonden zij het niet. 28 Daarom zeide de HERE tot Mozes: Hoelang weigert gij mijn geboden en wetten te onderhouden? 29 Bedenkt, dat de HERE u de sabbat gegeven heeft; daarom geeft Hij u op de zesde dag brood voor twee dagen. Ieder moet op zijn plaats blijven; niemand mag zijn plaats op de zevende dag verlaten. 30 Toen rustte het volk op de zevende dag. 31 Het huis Israëls noemde het: manna; en het was wit als korianderzaad en de smaak ervan was als die van een honigkoek. 32 Mozes zeide: Dit is wat de HERE geboden heeft: vul er een gomer mee, om het voor de toekomende geslachten te bewaren, opdat zij het brood zien, dat Ik u in de woestijn te eten heb gegeven, toen Ik u uit het land Egypte leidde. 33 Daarom zeide Mozes tot Aäron: Neem een kruik, doe daarin een volle gomer manna en leg dit voor het aangezicht des HEREN, om het voor de toekomende geslachten te bewaren. 34 Zoals de HERE Mozes geboden had, legde Aäron het vóór de Getuigenis ter bewaring. 35 De Israëlieten nu hebben veertig jaar het manna gegeten, totdat zij kwamen in bewoond land; het manna hebben zij gegeten, totdat zij kwamen aan de grens van het land Kanaän.

Het antwoord van de HERE God op de bede van Mozes om voedsel is, het afleiden van trekvogels, de zogenaamde kwakkels over de woestijn van Sin en de daaropvolgende morgen, het manna. Tegen de avond van de dertigste dag sinds de exodus, aten de Israëlieten kwakkels samen met hun laatste deegwaren uit Egypte meegenomen, en de volgende morgen lag er manna, brood van de HERE God, op de grond voor het rapen. Veertig jaar lang zouden zij in de wildernis, op dit brood overleven.

De pleisterplaats vooraleer Refidim (NBG) of Rafidim (SV) bereikt werd heet in het Bijbelboek Exodus; de woestijn Sin, en deze woestijn wordt in het Bijbelboek Numeri aangeduid met Aluz. Het is te Aluz dat de Israëlieten voor de eerste keer een sabbat houden, zoals we in Exodus 16:30 gelezen hebben. Op de kalender zijn we nu zaterdag de eenentwintigste dag van de tweede maand Ijar. De volgende dag zouden ze volgens de Joodse overlevering, hun tocht verderzetten.

Numeri 33:14 En zij verreisden van Aluz, en legerden zich in Rafidim; doch daar was geen water voor het volk, om te drinken. 15 En zij verreisden van Rafidim, en legerden zich in de woestijn van Sinaï.

Exodus 17:1 Daarna toog de ganse vergadering van de kinderen Israëls, naar hun dagreizen, uit de woestijn Sin, op het bevel des HEEREN, en zij legerden zich te Rafidim. Daar nu was geen water voor het volk om te drinken. 2 Toen twistte het volk met Mozes, en zeide: Geeft gijlieden ons water, dat wij drinken! Mozes dan zeide tot hen: Wat twist gij met mij? Waarom verzoekt gij den HEERE? 3 Toen nu het volk aldaar dorstte naar water, zo murmureerde het volk tegen Mozes, en het zeide: Waartoe hebt gij ons nu uit Egypte doen optrekken, opdat gij mij, en mijn kinderen, en mijn vee, van dorst deedt sterven? 4 Zo riep Mozes tot den HEERE, zeggende: Wat zal ik dit volk doen? Er feilt niet veel aan, of zij zullen mij stenigen. 5 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Ga heen voor het aangezicht des volks, en neem met u uit de oudsten van Israël; en neem uw staf in uw hand, waarmede gij de rivier sloegt, en ga heen. 6 Zie, Ik zal aldaar voor uw aangezicht op de rotssteen in Horeb staan; en gij zult op den rotssteen slaan, zo zal er water uitgaan, dat het volk drinke. Mozes nu deed alzo voor de ogen der oudsten van Israël. 7 En hij noemde den naam dier plaats Massa en Meriba, om den twist der kinderen Israëls, en omdat zij den HEERE verzocht hadden, zeggende: Is de HEERE in het midden van ons, of niet?

Exodus 17:8 Toen kwam Amalek en streed tegen Israël in Rafidim. 9 Mozes dan zeide tot Jozua: Kies ons mannen, en trek uit, strijd tegen Amalek; morgen zal ik op de hoogte des heuvels staan, en de staf Gods zal in mijn hand zijn. 10 Jozua nu deed, als Mozes hem gezegd had, strijdende tegen Amalek; doch Mozes, Aäron en Hur klommen op de hoogte des heuvels. 11 En het geschiedde, terwijl Mozes zijn hand ophief, zo was Israël de sterkste; maar terwijl hij zijn hand nederliet, zo was Amalek de sterkste. 12 Doch de handen van Mozes werden zwaar; daarom namen zij een steen, en legden dien onder hem, dat hij daarop zat; en Aäron en Hur onderstutten zijn handen, de een op deze, de ander op de andere zijde; alzo waren zijn handen gewis, totdat de zon onderging. 13 Alzo dat Jozua Amalek en zijn volk krenkte, door de scherpte des zwaards. 14 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Schrijf dit ter gedachtenis in een boek, en leg het in de oren van Jozua, dat Ik de gedachtenis van Amalek geheel uitdelgen zal van onder den hemel. 15 En Mozes bouwde een altaar; en hij noemde deszelfs naam: De HEERE is mijn Banier! 16 En hij zeide: Dewijl de hand op den troon des HEEREN is, zo zal de oorlog des HEEREN tegen Amalek zijn, van geslacht tot geslacht!

De strijd tegen Amalek, die naar de woestijn van Sin waren afgezakt, dateren we alzo in de tweede helft van de tweede maand sinds de Exodus uit Egypte. Met het oprukken van Amalek tegen Israël was er uiteraard veel meer aan de hand. Het ging namelijk om de heerschappij over de oude wereld.

Het gaat hier overigens niet alleen om wereldgeschiedenis, maar ook om heilsgeschiedenis; de geschiedenis van de ‘verlossing’. Een geschiedenis die begint in het Bijbelboek Genesis met de belofte van een verlosser die de dood, die sinds de eerste rebellie in de wereld is gekomen, zou overwinnen. Het is de belofte van het herstel van alle dingen (Genesis 3:15). Het volk der Israëlieten vervult hier een sleutelrol. Uit hen zal de beloofde ‘verlosser’, Jezus Christus, voortkomen. In Egypte zijn de Israëlieten tot een volk, tot een natie uitgegroeid en zijn ze nu op weg naar de berg Gods waar hun de Tien Woorden van God overhandigd zullen worden. Het is de grondwet voor het Beloofde Land dat ze daarna zouden gaan innemen. Daar zouden zij tot een licht van de volken zijn, zodat het Heil tot aan de einde der aarde zou reiken (Jesaja 49:6). Het is anders gelopen, en bijna tweeduizend jaar geleden nu, met de eerste komst van de Messias, uitgesteld (Handelingen 1:6-8). Dat was toen nog niet geopenbaard en de tegenstander deed er alles aan om de Israëlieten uit te roeien. Eerst in Egypte via de geplande genocide van farao, daarna bij de achtervolging in de woestijn door farao en zijn leger, en in de tweede maand na de exodus door de hand van Amalek, de eerste der volken nu.

Het is alleen het revisionisme van de wereldgeschiedenis van de oudheid dat het grotere kader levert waarin de strijd tegen Amalek zin krijgt.

We zijn in de tweede maand na de exodus en we kunnen ons voorstellen dat na de Pesachweek, men vanuit Egypte scouts heeft uitgestuurd ter verkenning van wat er aan de Schelfzee gebeurd is. Farao en zijn leger waren namelijk niet teruggekeerd. En farao had het gehele leger, al de strijdwagens van Egypte, zeshonderd in totaal staat er in het Bijbelboek Exodus 14:7 geschreven, laten uitrukken, tezamen met alle hoofdlieden, de volledige generale staf. Het land Egypte was bovendien als een gevolg van de tien plagen geruïneerd. Bovendien was de troonopvolger, de eerstgeborene van farao in de Pesachnacht door de verderfengel omgebracht. Dit was een debacle zonder weerga voor Egypte.

Het was tegen dit Egypte in chaos, dat Amalek ook oprukte en het overrompelde. Het is Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979) die in zijn revisie van de geschiedenis van de oudheid, de Bijbelse Amalekieten met de Hyksos en/of Amoe uit Egyptische bron identificeerde (Eeuwen in Chaos, 1952, hoofdstuk II). Op het bijgevoegde schema ziet men de reconstructie die Velikovsky van de Egyptische geschiedenis via Bijbelse ankerpunten, maakte. Het Oude Rijk en het Midden-rijk kwamen gezamenlijk als een gevolg van de exodus in de vijftiende eeuw v. Chr., aan hun einde. Daarna volgt de Hyksos-periode voor Egypte die vijf eeuwen over Egypte heersen. Daarna volgt het Nieuwe Rijk wiens eerste farao’s tijdgenoten van Saul en David waren.

De beschrijving door Manetho van de verovering van Egypte door de Hyksos is via Flavius Josephus, de Joodse historicus uit de eerste eeuw van de westerse jaartelling, bewaard gebleven. Hierna het betreffende citaat:

F. Josephus Against Apion Bk. I, 14.

I shall begin with the writings of the Egyptians; not indeed of those that have written in the Egyptian language, which it is impossible for me to do. But Manetho was a man who was by birth an Egyptian, yet had he made himself master of the Greek learning, as is very evident; for he wrote the history of his own country in the Greek tongue, by translating it, as he saith himself, out of their sacred records; he also finds great fault with Herodotus for his ignorance and false relations of Egyptian affairs. Now this Manetho, in the second book of his Egyptian History, writes concerning us in the following manner. I will set down his very words, as if I were to bring the very man himself into a court for a witness:

"There was a king of ours whose name was Timaus. Under him it came to pass, I know not how, that God was averse to us, and there came, after a surprising manner, men of ignoble birth out of the eastern parts, and had boldness enough to make an expedition into our country, and with ease subdued it by force, yet without our hazarding a battle with them. So when they had gotten those that governed us under their power, they afterwards burnt down our cities, and demolished the temples of the gods, and used all the inhabitants after a most barbarous manner; nay, some they slew, and led their children and their wives into slavery. At length they made one of themselves king, whose name was Salatis; he also lived at Memphis, and made both the upper and lower regions pay tribute, and left garrisons in places that were the most proper for them. He chiefly aimed to secure the eastern parts, as fore-seeing that the Assyrians, who had then the greatest power, would be desirous of that kingdom, and invade them; and as he found in the Saite Nomos, [Sethroite,] a city very proper for this purpose, and which lay upon the Bubastic channel, but with regard to a certain theologic notion was called Avaris, this he rebuilt, and made very strong by the walls he built about it, and by a most numerous garrison of two hundred and forty thousand armed men whom he put into it to keep it. Thither Salatis came in summer time, partly to gather his corn, and pay his soldiers their wages, and partly to exercise his armed men, and thereby to terrify foreigners. When this man had reigned thirteen years, after him reigned another, whose name was Beon, for forty-four years; after him reigned another, called Apachnas, thirty-six years and seven months; after him Apophis reigned sixty-one years, and then Janins fifty years and one month; after all these reigned Assis forty-nine years and two months. And these six were the first rulers among them, who were all along making war with the Egyptians, and were very desirous gradually to destroy them to the very roots. This whole nation was styled HYCSOS, that is, Shepherd-kings: for the first syllable HYC, according to the sacred dialect, denotes a king, as is SOS a shepherd; but this according to the ordinary dialect; and of these is compounded HYCSOS: but some say that these people were Arabians." Now in another copy it is said that this word does not denote Kings, but, on the contrary, denotes Captive Shepherds, and this on account of the particle HYC; for that HYC, with the aspiration, in the Egyptian tongue again denotes Shepherds, and that expressly also; and this to me seems the more probable opinion, and more agreeable to ancient history. [But Manetho goes on]: "These people, whom we have before named kings, and called shepherds also, and their descendants," as he says, "kept possession of Egypt five hundred and eleven years." ….

De details van de verovering van Egypte door de Hyksos beschreven door de Egyptische geschiedschrijver Manetho passen volledig binnen het Bijbelse kader met de geschiedenis van de Exodus en de vernietiging van het Egyptisch leger in de Rode Zee. Manetho beschrijft de invallers als komende uit het oosten en hij vertelt erbij hoe zij eenvoudig er in slaagden Egypte te onderwerpen. Van de kant van de Egyptenaren werd er namelijk geen verzet geboden noch slag geleverd, schrijft hij. Deze berichtgeving krijgt alleen zin wanneer we beseffen dat het Egyptische leger verdwenen was. De naam van de farao onder wie dit geschiedde, was Timaus, wat een Griekse versie van een faraonaam is. Timaus is hier de opvolger van de farao van de exodus die met zijn leger in de Schelfzee omkwam, en voor korte tijd daarna op de troon van Egypte zat.

In mijn uitgave TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de geschiedenis van de geschiedenis, blz. 27, ( zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579)

toon ik aan dat de Sothis-kalender van de Egyptologie foute ankerpunten op de tijdsbalk levert. De Sothis-kalender is door het revisionisme van de geschiedenis onderuit gehaald en wordt er sindsdien gewerkt aan een opnieuw invullen van de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk. Waar de meeste onderzoekers het over eens zijn is dat de Bijbelse Amalekieten identiek zijn met de Hyksos uit Egyptische bron, en verantwoordelijk voor de (gereviseerde) eerste tussenperiode in de geschiedenis van het oude Egypte.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

01-06-2015 om 10:41 geschreven door Robert De Telder  

Met dit artikel wil ik de Exodus van de Israëlieten uit Egypte in het jaar 1483 v. Chr. onder de aandacht brengen. En vooral aandacht geven aan de route die daarna genomen werd. Wat betreft het jaartal van de exodus schreef ik eerder op dit blog een artikel. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1416783600&stopdatum=1417388400

Het was op een vrijdag dat de Exodus geschiedde. Volgens de Joodse overlevering werd de wet aan Israël namelijk op een sabbat (zaterdag), op de vijftigste dag na het vertrek uit Egypte, gegeven. Het is aldus een eenvoudige berekening om zeven maal zeven weken eerder de exodus met Pesach op een vrijdag te plaatsen. Tussen haakjes, naar Joodse telling, begon de vrijdag op donderdagavond na het ondergaan van de zon. En dit is een voorafschaduwing van het Pesachlam Jezus Christus die op goede vrijdag 7 april 30 AD Zijn Bloed plaatsvervangend voor de Verlossing van Israël en van de wereld, gaf.

Terug de tijd in, werden de paaslammeren door de Israëlieten in Egypte op veertien nisan (april) van het jaar 1483 v. Chr., tegen donderdagavond aan vijftien nisan, voor de Pesach-maaltijd bereid, en zoals opgedragen het bloed ter bescherming tegen de verderfengel, aan de deurposten aangebracht.

Exodus 12:29 En het geschiedde ter middernacht, dat de HEERE al de eerstgeborenen in Egypteland sloeg, van den eerstgeborene van Farao af, die op zijn troon zitten zou, tot op den eerstgeborene van den gevangene, die in het gevangenhuis was, en alle eerstgeborenen der beesten. 30 En Farao stond op bij nacht, hij en al zijn knechten, en al de Egyptenaars; en er was een groot geschrei in Egypte; want er was geen huis, waarin niet een dode was. 31 Toen riep hij Mozes en Aäron in den nacht, en zeide: Maakt u op, trekt uit het midden van mijn volk, zo gijlieden als de kinderen van Israël; en gaat heen, dient den HEERE, gelijk gijlieden gesproken hebt. 32 Neemt ook met u uw schapen en uw runderen, zoals gijlieden gesproken hebt, en gaat heen, en zegent mij ook. 33 En de Egyptenaars hielden sterk aan bij het volk, haastende, om die uit het land te drijven; want zij zeiden: Wij zijn allen dood! 34 En het volk nam zijn deeg op, eer het gedesemd was, hun deegklompen, gebonden in hun klederen, op hun schouderen. 35 De kinderen Israëls nu hadden gedaan naar het woord van Mozes, en hadden van de Egyptenaren geëist zilveren vaten, en gouden vaten, en klederen. 36 Daartoe had de HEERE het volk genade gegeven in de ogen der Egyptenaren, dat zij hun hun begeerte deden; en zij beroofden de Egyptenaren. 37 Alzo reisden de kinderen Israëls uit van Rameses naar Sukkoth, omtrent zeshonderd duizend te voet, mannen alleen, behalve de kinderkens. (Statenvertaling)

Het vertrek van de Israëlieten geschiedde al onmiddellijk na middernacht nog tijdens het donker, vanuit Rameses ging het richting Sukkot, en vervolgens naar Etham aan het einde van de woestijn. De plaats Rameses heb ik al in mijn boek TIJD en TIJDEN, hoofdstuk Raämses en Pitom, blz. 89, geïdentificeerd. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Rameses (SV) of Raämses (NBG) was een van de twee voorraadsteden die de Israëlieten in slavendienst hadden gebouwd:

Exodus 1:8 Toen kwam er een nieuwe koning over Egypte, die Jozef niet gekend had. 9 Deze nu zeide tot zijn volk: Zie, het volk der Israëlieten is groter en talrijker dan wij. 10 Welnu, laten wij met beleid tegen hen optreden, opdat zij zich niet vermenigvuldigen en zich – als wij in oorlog komen – bij onze tegenstanders aansluiten, tegen ons strijden en uit het land wegtrekken. 11 Daarom stelde men opzichters van herendiensten over hen aan om hen door de hun opgelegde dwangarbeid te onderdrukken: zij moesten voor Farao voorraadsteden bouwen, Pitom en Raämses. (NBG 1951 Vertaling)

Het identificeren en het plaatsen op de landkaart van de Bijbelse plaatsnamen Pitom en Raämses is een oefening die sinds het ontstaan van de wetenschap Egyptologie, door Bijbelgetrouwe onderzoekers met moeite beoefend wordt. De verleiding is er altijd geweest om in de genoemde Bijbelse plaats Raämses de (Griekse) faraonaam Ramses II te herkennen. Dit is mede een gevolg van het feit dat de orthodoxe Egyptologie Ramses II en de negentiende dynastie foutieve-lijk op de tijdsbalk plaatst, ten tijde van de Bijbelse tijdsperiode voor het verblijf van de Israëlieten in Egypte. Farao Ramses II en de negentiende dynastie horen echter in de beschreven Bijbelse tijdsperiode niet thuis en dienen contemporain gelinkt te worden met de tijd van de koningen van Juda. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 366-374.

In mijn nieuwe uitgave TIJD en TIJDEN, blz. 89, wijs ik de Egyptische plaats Itj-taoey aan als het Bijbelse Raämses vanwaar de Exodus zijn aanvang nam. Het is een stad die door farao Amenemhat I van de twaalfde dynastie gebouwd werd. De twaalfde dynastie had aanvankelijk haar hoofdstad in Thebe in Boven-Egypte maar later richtte de eerste farao een nieuw machtscentrum op ergens in Beneden Egypte. Deze plaats kreeg de naam Itj-taoey wat betekent: ‘Grijper van beide landen’. De juiste locatie van deze nieuwe hoofdstad is tot op heden op het terrein niet gevonden. De meeste Egyptologen wiens werk ik in mijn bezit heb, geven dit toe. Een enkeling zal de nieuwe hoofdstad met de plaats LISHT identificeren alwaar de farao’s van de twaalfde dynastie hun graftempels hebben. Ik stel dat de verplaatsing van de hoofdstad van Thebe naar een nieuwe locatie dichter bij Memfis, te maken had met Jozef als onderkoning van Egypte en zijn voorraadschuren. De Bijbel (Genesis 41:46-57) leert dat ten tijde van de zeven jaar van overvloed, Jozef al het voedsel in het land Egypte verzamelde. Toen de hongersnood aanving was het de derde dynastie die de voedselbevoorrading controleerde en als een gevolg daarvan een machtsbasis had. De andere huizen of dynastieën kwamen naar Jozef, alias Imhotep, om voedsel.

De voorraadstad Raämses is aldus hoogstwaarschijnlijk het Egyptische Itj-taoey. De plaatsnaam Raämses verwijst naar de faraonaam Ramesse van de Sothis-koningslijst, en Ramesse is een synoniem voor farao Amenemhat III. De orthodoxe foutieve identificatie met de stad Piramesse van Ramses II, wijzen we af. De voorraadstad Raämses, het Egyptische Itj-Taoey, is te plaatsen in de noordoostelijke Nijldelta in de nabijheid van Pitom. Het is ook de streek waar het Bijbelse land Gosjen te plaatsen is. De Bijbel plaatst Gosjen in de nabijheid van de stad Zoan in Egypte:

Psalm 78:12 Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan. 13 Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop. 14 En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

En het Hebreeuwse Zoan is te identificeren met het Egyptische Tanis, een hoofdplaats in de noordoostelijke Nijl-delta.

De plaats Raämses lag ook dicht bij de weg naar het land der Filistijnen (zie zwarte lijn op bijgevoegde kaart), zoals het Bijbelboek Exodus duidelijk maakt. De blauwe lijn op de kaart, illustreert de weg van de woestijn der Schelfzee:

Exodus 13: 17 En het is geschied, toen Farao het volk had laten trekken, zo leidde hen God niet op den weg van het land der Filistijnen, hoewel die nader was; want God zeide: Dat het den volke niet rouwe, als zij den strijd zien zouden, en wederkeren naar Egypte. 18 Maar God leidde het volk om, langs den weg van de woestijn der Schelfzee. De kinderen Israëls nu togen bij vijven uit Egypteland.

1 VRIJDAG:

Met dit Bijbelcitaat beginnen we aan de reconstructie van de reisroute die de Israëlieten gevolgd hebben. Het is in de nacht van donderdag op vrijdag, dat hun trek al begint. Vanuit Gosjen/Raämses ging het nochtans niet onmiddellijk naar het oosten, naar de weg van het land der Filistijnen, maar werden ze afgeleid naar de weg van de woestijn der Schelfzee. Dit is hoogstwaarschijnlijk ook de weg die Mozes genomen heeft toen hij vanuit Midian, een jaar eerder naar Egypte trok. De Schelfzee is de Rode Zee aan de huidige Golf van Akaba. Aan de overzijde van de golf lag het land Midian en de berg Gods. In mijn boek ‘Genesis versus Egyptologie, 2009, hoofdstuk 9, de route van de Exodus’ bracht ik het werk van Howard Blum onder de aandacht: The Gold of Exodus – the discovery of the most sacred place on earth, 1998. Howard Blum stelt dat de berg Sinaï met de berg Jabal al Lawz in het noordwesten van Saoedi Arabië geïdentificeerd moet worden. Hij doet dit op basis van archeologische bevindingen ter plaatse.

De weg van de woestijn der Schelfzee is een weg die van de plaats On (Heliopolis), aan het begin van de Nijldelta, oostelijk naar het land Midian leidde. Het is logischerwijze deze weg, die de Israëlieten op hun trek uit Egypte namen. We mogen de Israëlieten hierbij ook niet als een haveloze groep Nomaden voorstellen maar eerder als een leger dat gedisciplineerd in marstempo Egypte verliet.

Exodus 13:18 Maar God leidde het volk om, langs den weg van de woestijn der Schelfzee. De kinderen Israëls nu togen bij vijven uit Egypteland.

Deuteronomium 16: 3 Gij zult niets gedesemds op hetzelve eten; zeven dagen zult gij ongezuurde broden op hetzelve eten, een brood der ellende, (want in der haast zijt gij uit Egypteland uitgetogen); opdat gij gedenkt aan den dag van uw uittrekken uit Egypteland, al de dagen uws levens.

Exodus 12:40 De tijd nu der woning, dien de kinderen Israëls in Egypte (LXX en Kanaän) gewoond hebben, is vierhonderd jaren en dertig jaren. 41 En het geschiedde ten einde van de vierhonderd en dertig jaren, zo is het even op denzelfden dag geschied, dat al de heiren des HEEREN uit Egypteland gegaan zijn. 42 Dezen nacht zal men den HEERE op het vlijtigst houden, omdat Hij hen uit Egypteland geleid heeft; deze is de nacht des HEEREN, die op het vlijtigst moet gehouden worden, van al de kinderen Israëls, onder hun geslachten.

Exodus 12:37 Alzo reisden de kinderen Israëls uit van Rameses naar Sukkot, omtrent zeshonderd duizend te voet, mannen alleen, behalve de kinderkens.

Numeri 33:1 Dit zijn de reizen der kinderen Israëls, die uit Egypteland uitgetogen zijn, naar hun heiren, door de hand van Mozes en Aäron. 2 En Mozes schreef hun uittochten, naar hun reizen, naar den mond des HEEREN; en dit zijn hun reizen, naar hun uittochten. 3 Zij reisden dan van Rameses; in de eerste maand, op den vijftienden dag der eerste maand, des anderen daags van het pascha, togen de kinderen Israëls uit door een hoge hand, voor de ogen van alle Egyptenaren; 4 Als de Egyptenaars begroeven degenen, welke de HEERE onder hen geslagen had, alle eerstgeborenen; ook had de HEERE gerichten geoefend aan hun goden. 5 Als de kinderen Israëls van Rameses verreisd waren, zo legerden zij zich te Sukkot.

De hiervoor geciteerde Bijbelcitaten bevestigen de route van de Israëlieten. Hun eerste stopplaats kreeg van hen de naam Sukkot. Het lokaliseren van deze eerste pleisterplaats doen we op basis van het aantal kilometer dat men met de eerste nacht en de dag daarop, kon afleggen. Wanneer we de route op een moderne kaart van Egypte uittekenen hebben we een afstand van ongeveer vierhonderd kilometer vanaf Gosjen tot aan de Golf van Akaba, te lopen. Aan vijf kilometer per uur legt men (zonder rustpauze) deze afstand in tachtig uur af. De Bijbel leert dat de Israëlieten twee rustpauzes in acht namen, de eerste te Sukkot en de volgende nabij Etham, aan de grens van de woestijn. In drie dagen tijd hebben ze de afstand afgelegd. We moeten ook bedenken dat de Israëlieten liepen om hun leven, wanneer zij uit Egypte opmarcheerden. Men is dan tot grotere inspanningen in staat, ook de zwakkeren. Ook zullen de zwakkeren op lastdieren geplaatst zijn. Een gemiddelde snelheid van zes kilometer per uur is aldus mogelijk. De plaats Sukkot zal aldus ruim honderd kilometer verder van hun vertrekpunt Rameses of Raämses, gelegen hebben.

De plaatsnaam Sukkot is afgeleid van het Hebreeuwse meervoud van ‘soekka’, wat tent betekent. Het is een naam die de Israëlieten zelf aan hun eerste pleisterplaats gegeven hebben, waar ze voor de eerste maal na een mars in één stuk van ruim achttien tot twintig uur vermoeid gearriveerd waren en hun tenten opsloegen. Het heeft aldus geen zin om in de Nijldelta, of aan de rand van de Nijldelta, naar een plaats met de naam Sukkot te zoeken. Een opdracht die nochtans menig Bijbelvorser meende te moeten uitvoeren. De theorieën over de eventuele ligging van het Bijbelse Sukkot zijn dan ook legio.

2 ZATERDAG

De volgende morgen bij het opkomen van de zon ging het weer voorwaarts naar het land Midian, naar de berg Gods, via de woestijn van Etham. Opnieuw zouden zij een hele dag en de daaropvolgende nacht aan één stuk doormarcheren, zoals in Exodus 13:21 geschreven staat. Een haast bovenmenselijke inspanning, dat geen hedendaagse bedoeïen vrijwillig zou nadoen.

Exodus 13:18 Maar God leidde het volk om, langs den weg van de woestijn der Schelfzee. De kinderen Israëls nu togen bij vijven uit Egypteland. 19 En Mozes nam de beenderen van Jozef met zich; want hij had met een zwaren eed de kinderen Israëls bezworen, zeggende: God zal ulieden voorzeker bezoeken; voert dan mijn beenderen met ulieden op van hier! 20 Alzo reisden zij uit Sukkoth; en zij legerden zich in Etham, aan het einde der woestijn. 21 En de HEERE toog voor hun aangezicht, des daags in een wolkkolom, dat Hij hen op den weg leidde, en des nachts in een vuurkolom, dat Hij hen lichtte, om voort te gaan dag en nacht. 22 Hij nam de wolkkolom des daags, noch de vuurkolom des nachts niet weg van het aangezicht des volks.

Numeri 33:6 En zij verreisden van Sukkoth, en legerden zich in Etham, hetwelk aan het einde der woestijn is.

De plaatsnaam Etham slaat vanuit het Bijbelbericht en via de reisreconstructie die we maken, duidelijk op de woestijn westelijk en oostelijk van de monding van de golf van Akaba. Het is aan het einde van de woestijn van het hedendaagse Sinaï-schiereiland dat de Israëlieten een tweede rustpauze nodig hadden. Het beschreven gebied van Etham als tweede pleisterplaats, plaatsen we aldus in de nabijheid van het huidige Taba/Elath/Akaba. De nacht van zaterdag op zondag ging in, en moe maar opgelucht dat hun bestemming nabij was bekwamen de Israëlieten van hun geforceerde mars.

3 ZONDAG

De volgende ochtend op zondag kreeg Mozes echter een Woord van de HEERE dat hij op zijn stappen diende terug te keren en de Israëlieten te laten legeren voor Pi-hachiroth, tussen Migdol en tussen de zee, voor Baäl-zefon:

Exodus 14:1 Toen sprak de HEERE tot Mozes, zeggende: 2 Spreek tot de kinderen Israëls, dat zij wederkeren, en zich legeren voor Pi-hachiroth, tussen Migdol en tussen de zee, voor Baäl-zefon; daar tegenover zult gij u legeren aan de zee. 3 Farao dan zal zeggen van de kinderen Israëls: Zij zijn verward in het land; die woestijn heeft hen besloten. 4 En Ik zal Farao's hart verstokken, dat hij hen najage; en Ik zal aan Farao en aan al zijn heir verheerlijkt worden, alzo dat de Egyptenaars zullen weten, dat Ik de HEERE ben. En zij deden alzo. 5 Toen nu den koning van Egypte werd geboodschapt, dat het volk vluchtte, zo is het hart van Farao en van zijn knechten veranderd tegen het volk, en zij zeiden: Waarom hebben wij dat gedaan, dat wij Israël hebben laten trekken, dat zij ons niet dienden? 6 En hij spande zijn wagen aan, en nam zijn volk met zich. 7 En hij nam zeshonderd uitgelezene wagens, ja, al de wagens van Egypte, en de hoofdlieden over die allen. 8 Want de HEERE verstokte het hart van Farao, den koning van Egypte, dat hij de kinderen Israëls najaagde; doch de kinderen Israëls waren door een hoge hand uitgegaan. 9 En de Egyptenaars jaagden hen na, en achterhaalden hen, daar zij zich gelegerd hadden aan de zee; al de paarden, de wagens van Farao en zijn ruiters, en zijn heir; nevens Pi-hachiroth, voor Baäl-zefon. 10 Als Farao nabij gekomen was, zo hieven de kinderen Israëls hun ogen op, en ziet, de Egyptenaars togen achter hen; en zij vreesden zeer; toen riepen de kinderen Israëls tot den HEERE. 11 En zij zeiden tot Mozes: Hebt gij ons daarom, omdat er in Egypte gans geen graven waren, weggenomen, opdat wij in deze woestijn sterven zouden? Waarom hebt gij ons dat gedaan, dat gij ons uit Egypte uitgevoerd hebt? 12 Is dit niet het woord, dat wij in Egypte tot u spraken, zeggende: Houd af van ons, en laat ons de Egyptenaren dienen? Want het ware ons beter geweest de Egyptenaren te dienen, dan in deze woestijn te sterven. 13 Doch Mozes zeide tot het volk: Vreest niet, staat vast, en ziet het heil des HEEREN, dat Hij heden aan ulieden doen zal, want de Egyptenaars, die gij heden gezien hebt, zult gij niet weder zien in eeuwigheid. 14 De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn.

Ook in het Bijbelboek Numeri vinden we getrouw en exact dezelfde reisroute weergegeven. En ook daar lezen we over het op hun stappen moeten terugkeren naar Pi-hachiroth.

Numeri 33:7 En zij verreisden van Etham, en keerden weder naar Pi-hachiroth, dat tegenover Baäl-sefon is, en zij legerden zich voor Migdol.

Wat is hier aan de hand? Laat ons eerst de plaatsnamen identificeren en op een huidige kaart plaatsen. De plaatsnaam Pi-hachiroth vinden we op een moderne kaart niet terug. Ook hier is het een naam die de Israëlieten op hun weg naar de berg Gods in Midian aan die bepaalde plaats gegeven hebben.

Het Hebreeuwse Pi-hachiroth betekent kanalenmonding. Deze informatie halen we uit een Bijbelse encyclopedie. Vanuit onze trek-reconstructie is het inmiddels duidelijk dat met Pi-hachiroth als kanaalmonding, de monding van de Golf van Akaba bedoelt is. Het is hier net zoals bij de plaatsnaam Sukkot niet aan de orde om Egyptische namen of verbanden met namen, te zoeken. Pi-hachiroth is de naam die de Israëlieten bij hun aankomst vanuit Etham, aan de beschreven streek gaven. De satellietfoto hieronder laat zien hoe aan beide zijde van de monding van de golf van Akaba een geweldig rots-massief van noord naar zuid, langs beide wanden van de golf opsteekt.

Dat we aan het noorden van de Golf van Akaba zitten toont de naam Baäl-sefon aan wat betekent ‘heer van het noorden’. Het oude Baäl-Sefon moet oostelijk van de golf van Akaba gesitueerd worden.

Numeri 33:7 En zij verreisden van Etham, en keerden weder naar Pi-hachiroth, dat tegenover Baäl-sefon is, en zij legerden zich voor Migdol.

En Migdol betekent toren, wat zou kunnen slaan op een rots-massief in de vorm van een toren. Alhoewel een Egyptische uitkijkposttoren aan de monding van de golf van Akaba ook niet onlogisch is. Indien het laatste juist is zou dit Egyptische garnizoen geen bedreiging voor het leger van ongeveer zeshonderdduizend bewapende Israëlieten geweest zijn. De werkelijke bedreiging kwam van het leger van Farao dat de volgende dag, volgens de Joodse overlevering in de Seder Olam, in beweging gezet werd.

De reden voor dit bevel van de HEERE aan Mozes voor het terugkeren naar Pi-hachiroth was om hun te redden van de gevangenneming of zelfs vernietiging, die farao in gedachten had. Indien zij hun reis naar Midian langs de weg van de monding van de golf van Akaba naar de berg God hadden voortgezet hadden, zouden zij door het leger van farao in open gebied zijn ingehaald met alle gevolgen van dien. Als een gevolg van hun afleiding naar de streek tussen het hiervoor beschreven bergmassief en de westelijke kusstreek van de golf van Akaba zaten zij weliswaar menselijk gezien, ook nog altijd in een val, maar met zicht op uitkomst waar de HEERE God voor ging zorgen; de wonderlijke doortocht van de Israëlieten door de Rode Zee namelijk, gevolgd door de vernietiging van farao en zijn leger van zeshonderd strijdwagens en hun bemanning in de Rode Zee.

4 MAANDAG

Op de vierde dag maandag, was farao en zijn onderdanen klaar met het begraven en rouwen over hun doden en besloot hij alsnog de Israëlieten te achtervolgen en uit te roeien.

Exodus 14:5 Toen nu den koning van Egypte werd geboodschapt, dat het volk vluchtte, zo is het hart van Farao en van zijn knechten veranderd tegen het volk, en zij zeiden: Waarom hebben wij dat gedaan, dat wij Israël hebben laten trekken, dat zij ons niet dienden? 6 En hij spande zijn wagen aan, en nam zijn volk met zich. 7 En hij nam zeshonderd uitgelezene wagens, ja, al de wagens van Egypte, en de hoofdlieden over die allen. 8 Want de HEERE verstokte het hart van Farao, den koning van Egypte, dat hij de kinderen Israëls najaagde; doch de kinderen Israëls waren door een hoge hand uitgegaan. 9 En de Egyptenaars jaagden hen na, en achterhaalden hen, daar zij zich gelegerd hadden aan de zee; al de paarden, de wagens van Farao en zijn ruiters, en zijn heir; nevens Pi-hachiroth, voor Baäl-zefon.

5 DINSDAG, 6 WOENSDAG

Het bereden Egyptische leger deed er twee dagen over om de weg van de woestijn der Schelfzee te overbruggen. Op woensdag tegen de avond aan, bereikten zij de kamperende Israëlieten te Pi-hachiroth, tussen Migdol en tussen de zee, voor Baäl-zefon.

Exodus 14:10 Als Farao nabij gekomen was, zo hieven de kinderen Israëls hun ogen op, en ziet, de Egyptenaars togen achter hen; en zij vreesden zeer; toen riepen de kinderen Israëls tot den HEERE. 11 En zij zeiden tot Mozes: Hebt gij ons daarom, omdat er in Egypte gans geen graven waren, weggenomen, opdat wij in deze woestijn sterven zouden? Waarom hebt gij ons dat gedaan, dat gij ons uit Egypte uitgevoerd hebt? 12 Is dit niet het woord, dat wij in Egypte tot u spraken, zeggende: Houd af van ons, en laat ons de Egyptenaren dienen? Want het ware ons beter geweest de Egyptenaren te dienen, dan in deze woestijn te sterven. 13 Doch Mozes zeide tot het volk: Vreest niet, staat vast, en ziet het heil des HEEREN, dat Hij heden aan ulieden doen zal, want de Egyptenaars, die gij heden gezien hebt, zult gij niet weder zien in eeuwigheid. 14 De HEERE zal voor ulieden strijden, en gij zult stil zijn. 15 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Wat roept gij tot Mij? Zeg den kinderen Israëls, dat zij voorttrekken. 16 En gij, hef uw staf op, en strek uw hand uit over de zee, en klief dezelve, dat de kinderen Israëls door het midden der zee gaan op het droge. 17 En Ik, zie, Ik zal het hart der Egyptenaren verstokken, dat zij na hen daarin gaan; en Ik zal verheerlijkt worden aan Farao en aan al zijn heir, aan zijn wagenen en aan zijn ruiteren. 18 En de Egyptenaars zullen weten, dat Ik de HEERE ben, wanneer Ik verheerlijkt zal worden aan Farao, aan zijn wagenen en aan zijn ruiteren.

De eerste redding van Israël, toen het Egyptische leger aan hun pleisterplaats arriveerde, gebeurde toen de Engel Gods zich tussen hen en het Egyptische leger plaatste. Het was dan al de nacht van woensdag op donderdag.

Exodus 14:19 En de Engel Gods, Die voor het heir van Israël ging, vertrok, en ging achter hen; de wolkkolom vertrok ook van hun aangezicht, en stond achter hen. 20 En zij kwam tussen het leger der Egyptenaren, en tussen het leger van Israël; en de wolk was te gelijk duisternis en verlichtte den nacht; zodat de een tot den ander niet naderde den gansen nacht.

Daarop liet de HEERE de Rode Zee door een sterke oostenwind die de ganse nacht aanhield, klieven.

Exodus 14:21 Toen Mozes zijn hand uitstrekte over de zee, zo deed de HEERE de zee weggaan, door een sterken oostenwind, dien gansen nacht, en maakte de zee droog, en de wateren werden gekliefd. 22 En de kinderen Israëls zijn ingegaan in het midden van de zee, op het droge; en de wateren waren hun een muur, aan hun rechter hand en aan hun linkerhand. 23 En de Egyptenaars vervolgden hen, en gingen in, achter hen, al de paarden van Farao, zijn wagenen en zijn ruiteren, in het midden van de zee.

Het was donderdagochtend, de zevende dag sinds de exodus uit Egypte en de laatste dag van de Pesachweek, dat de Israëlieten alle op het droge aan de oostelijke zijde van de Golf van Akaba stonden en getuige van de vernietiging van farao en zijn leger, werden.

Exodus 14:24 En het geschiedde in dezelfde morgenwake, dat de HEERE, in de kolom des vuurs en der wolk, zag op het leger der Egyptenaren; en Hij verschrikte het leger der Egyptenaren. 25 En Hij stiet de raderen hunner wagenen weg, en deed ze zwaarlijk voortvaren. Toen zeiden de Egyptenaars: Laat ons vlieden van het aangezicht van Israël, want de HEERE strijdt voor hen tegen de Egyptenaars. 26 En de HEERE zeide tot Mozes: Strek uw hand uit over de zee, dat de wateren wederkeren over de Egyptenaars, over hun wagenen en over hun ruiters. 27 Toen strekte Mozes zijn hand uit over de zee; en de zee kwam weder, tegen het naken van den morgenstond, tot haar kracht; en de Egyptenaars vluchtten die tegemoet; en de HEERE stortte de Egyptenaars in het midden der zee. 28 Want als de wateren wederkeerden, zo bedekten zij de wagenen en de ruiters van het ganse heir van Farao, dat hen nagevolgd was in de zee; er bleef niet een van hen over. 29 Maar de kinderen Israëls gingen op het droge, in het midden der zee; en de wateren waren hun een muur, aan hun rechter hand en aan hun linkerhand. 30 Alzo verloste de HEERE Israël aan dien dag uit de hand der Egyptenaren; en Israël zag de Egyptenaren dood aan den oever der zee. 31 Ook zag Israël de grote hand, die de HEERE aan de Egyptenaren bewezen had; en het volk vreesde den HEERE, en geloofde in den HEERE, en aan Mozes, Zijn knecht.

In de Bijbel vervolgt het hiervoor geciteerde hoofdstuk onmiddellijk met het lied van Mozes in hoofdstuk 15 van het Bijbelboek Exodus. Het is een lofprijzingslied dat in de toekomst nogmaals gezongen zal worden wanneer de laatste farao der mensengeschiedenis getroffen zal worden, zoals in het laatste Bijbelboek Openbaring 15:3 beschreven staat.

Exodus 15: 1 Toen zong Mozes en de kinderen Israëls den HEERE dit lied, en spraken, zeggende: Ik zal den HEERE zingen; want Hij is hogelijk verheven! Het paard en zijn ruiter heeft Hij in de zee geworpen. 2 De HEERE is mijn Kracht en Lied, en Hij is mij tot een Heil geweest; deze is mijn God; daarom zal ik Hem een liefelijke woning maken; Hij is mijns vaders God, dies zal ik Hem verheffen! 3 De HEERE is een krijgsman; HEERE is Zijn Naam! 4 Hij heeft Farao's wagenen en zijn heir in de zee geworpen; en de keure zijner hoofdlieden zijn verdronken in de Schelfzee. 5 De afgronden hebben hen bedekt; zij zijn in de diepten gezonken als een steen. 6 O HEERE! Uw rechterhand is verheerlijkt geworden in macht; Uw rechterhand, o HEERE! heeft den vijand verbroken! 7 En door Uw grote hoogheid hebt Gij, die tegen U opstonden, omgeworpen; Gij hebt Uw brandenden toorn uitgezonden, die hen verteerd heeft als een stoppel. 8 En door het geblaas van Uw neus zijn de wateren opgehoopt geworden; de stromen hebben overeind gestaan, als een hoop; de afgronden zijn stijf geworden in het hart der zee. 9 De vijand zeide: Ik zal vervolgen, ik zal achterhalen, ik zal den buit delen, mijn ziel zal van hen vervuld worden, ik zal mijn zwaard uittrekken, mijn hand zal hen uitroeien. 10 Gij hebt met Uw wind geblazen; de zee heeft hen gedekt, zij zonken onder als lood in geweldige wateren!11 O HEERE! wie is als Gij onder de goden? wie is als Gij, verheerlijkt in heiligheid, vreselijk in lofzangen, doende wonder? 12 Gij hebt Uw rechterhand uitgestrekt, de aarde heeft hen verslonden! 13 Gij leiddet door Uw weldadigheid dit volk, dat Gij verlost hebt; Gij voert hen zachtkens door Uw sterkte tot de liefelijke woning Uwer heiligheid. 14 De volken hebben het gehoord, zij zullen sidderen; weedom heeft de ingezetenen van Palestina bevangen. 15 Dan zullen de vorsten van Edom verbaasd wezen; beving zal de machtigen der Moabieten bevangen; al de ingezetenen van Kanaän zullen versmelten! 16 Verschrikking en vrees zal op hen vallen; door de grootheid van Uw arm zullen zij verstommen, als een steen, totdat Uw volk, HEERE! henen doorkome; totdat dit volk henen doorkome, dat Gij verworven hebt. 17 Die zult Gij inbrengen, en planten hen op den berg Uwer erfenis, ter plaatse, welke Gij, o HEERE! gemaakt hebt tot Uw woning, het heiligdom, hetwelk Uw handen gesticht hebben, o HEERE! 18 De HEERE zal in eeuwigheid en geduriglijk regeren! 19 Want Farao's paard, met zijn wagen, met zijn ruiters, zijn in de zee gekomen, en de HEERE heeft de wateren der zee over hen doen wederkeren; maar de kinderen Israëls zijn op het droge in het midden van de zee gegaan. 20 En Mirjam, de profetes, Aärons zuster, nam een trommel in haar hand; en al de vrouwen gingen uit, haar na, met trommelen en met reien. 21 Toen antwoordde Mirjam hunlieden: Zingt den HEERE; want Hij is hogelijk verheven! Hij heeft het paard met zijn ruiter in de zee gestort!

Het moet ook duidelijk zijn dat de Bijbel leert dat farao mét zijn leger in de Rode Zee is omgekomen.

Psalm 136:13 Dien, Die de Schelfzee in delen deelde; want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid. 14 En voerde Israël door het midden van dezelve; want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid. 15 Hij heeft Farao met zijn heir gestort in de Schelfzee; want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid. 16 Die Zijn volk door de woestijn geleid heeft; want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid.

Zoals de Egyptologie volgens haar foutieve Sothis-kalender de faraodynastieën op de tijdsbalk gerangschikt heeft, is er geen kandidaat-farao voorhanden. In de Hollywood-producties over het Exodusverhaal laat men dan ook alleen het Egyptische leger in de Rode Zee omkomen, met farao die vanop de oever toekijkt.

In het gereviseerde model van de geschiedenis van het oude Egypte betekende de exodus op een week tijd, het einde van het contemporaine Oude- en Midden-Rijk van Egypte. De tien plagen waren een economische ramp zonder weerga geweest en met de ondergang van het leger in de Rode Zee lag het land daarop wagenwijd open voor de invasie van de Hyksos/Amoe/Amalekieten.

In een volgend artikel beschrijven we verder de reisroute van de Israëlieten de woestijn van Etham in, op weg naar de berg Gods in Midian.

Numeri 33:8 En zij verreisden van Hachiroth, en gingen over, door het midden van de zee, naar de woestijn, en zij gingen drie dagreizen in de woestijn Etham, en legerden zich in Mara.

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

25-05-2015 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

Genesis 10:1 Dit zijn de nakomelingen der zonen van Noach: Sem, Cham en Jafet; hun werden namelijk zonen geboren na de vloed. 2 De zonen van Jafet waren Gomer, Magog, Madai, Jawan, Tubal, Mesek en Tiras. 3 En de zonen van Gomer waren Askenaz, Rifat en Togarma. 4 En de zonen van Jawan waren Elisa, Tarsis, de Kittiërs en de Dodanieten. 5 Naar dezen zijn de kustlanden der volken in hun landen verdeeld, elk naar zijn taal, naar hun geslachten, onder hun volken.

Het Bijbelboek Genesis wordt eens niet door de moderne wetenschap tegengesproken. Zie link: http://www.demorgen.be/wetenschap/bijna-alle-mannen-stammen-af-van-drie-aartsvaders-a2329644/

%%%FOTO1%%%

TIJD en TIJDEN

Robert de Telder

496 pagina ‘s

Paperback 16 x 24 cm

ISBN 978 94 0221 560 1

Vaste prijs: Euro 24,85

De chronologische oudheidgeschiedenis van Israël, Egypte en Assyrië schematisch op millimeter papier

Het boek ‘Tijd en Tijden’ neemt u mee op een tijd-reis in de geschiedenis vanaf de Grote Vloed van het derde millennium voor Christus tot aan de Openbaring van Jezus Christus aan het begin van het dertigste Jubeljaar in 27/28 AD. Het raamwerk is de Bijbelse geschiedenis via tijdsbalken vanaf het eerste Bijbelboek Genesis tot aan de komst van Christus. Aan de 148 tijdsbalken die het boek bevat werden de koningslijsten van Egypte en Assyrië verbonden en gereviseerd. Door een gedetailleerde inhoudsopgave is het goed mogelijk om het boek als naslagwerk te gebruiken.

Bestellen via: boekscout.nl

Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

20-05-2015 om 15:15 geschreven door Robert De Telder  

Met deze aflevering zetten we ons artikel van 16-04-2015 op dit blog verder betreffende de chronologie van het optreden van de profeet Jesaja. We hebben gezien dat hij zijn bediening begon in het jaar na de meganatuurcatastrofe van 776 v. Chr., en verder stonden we stil bij de tijdsbepaling van Jesaja 6:1 in het jaar 750 v. Chr., Jesaja 7:1 in het jaar 736 v. Chr. en Jesaja 14:28 in het jaar 722 v. Chr. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1428876000&stopdatum=1429480800

De volgende tijdsbepaling in het Bijbelboek Jesaja vinden we in hoofdstuk 36:

Jesaja 36:1 En het geschiedde in het veertiende jaar van den koning Hizkia, dat Sanherib, de koning van Assyrië, optoog tegen alle vaste steden van Juda, en nam ze in. (Statenvertaling)

Het veertiende regeringsjaar heb ik in mijn boek DE ASSYRIOLOGIE HERZIEN, 2012, op de tijdsbalk verankerd met het jaar okt710/sep709 v. Chr. Zie ook TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 327, hoofdstuk: de kroniek van koning Hizkia. Zie link: Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

In de aanloop naar mijn vorige uitgave van anno 2012 betekende dit een breken met de algemeen aanvaarde jaartallen van E. Thiele voor de koningen van Israël en Juda. Thiele dokterde op basis van de Assyrische koningslijst het jaartal 701 v. Chr., voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia, uit. Hij deed dit via het aanpassen van de Bijbelse chronologische gegevens aan de Assyrische Khorsabad-koningslijst. Thiele verkorte uiteindelijk de algemene regeringstijd van de koningen van Israël en Juda met ongeveer veertig jaar, om in lijn met de Assyrische chronologische gegevens te komen.

De reden voor het loslaten van Thiele ’s fabricatie door mij is een gevolg van het duidelijk herkennen van een Bijbels Jubeljaar, dat verbonden was met de gebeurtenissen rond de Assyrische belegering van Jeruzalem, in het veertiende regeringsjaar van Hizkia. Het gaat namelijk om het vijftiende jubeljaar van oct709/sep708 v. Chr. sinds de instelling ervan door de wet van Mozes in 1483 v. Chr. Veertig jaar later bij de intocht van Kanaän door de Israëlieten, begon de sabbatjaartelling met negenenveertig jaar later in het najaar van 1395 v. Chr. het eerste jubeljaar okt1395/sep1394 v. Chr. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 121. Het zijn de Assyrische chronologische gegevens die dienen aangepast te worden aan de Bijbelse chronologie en niet andersom.

De profeet Jesaja levert in de hoofdstukken 36 tot en met 39 het chronologische tijdskader rond het veertiende regeringsjaar van Hizkia en het vijftiende jubeljaar. In hoofdstuk 36 van het Bijbelboek Jesaja wordt de aankomst van het Assyrische leger o.l.v. Sanherib voor Jeruzalem beschreven met daaropvolgend de belegering van de stad. Het volgende hoofdstuk 37 beschrijft de smeekbede van koning Hizkia en de uitkomst die de HERE God door monde van de profeet Jesaja, biedt. De Assyriërs zouden namelijk door een ingrijpen van de HERE God verslagen worden en moeten afdruipen.

Jesaja 37:36 Toen voer de engel des HEEREN uit, en sloeg in het leger van Assyrië honderd vijf en tachtig duizend. En toen zij zich des morgens vroeg opmaakten, ziet, die allen waren dode lichamen. 37 Zo vertrok Sanherib, de koning van Assyrië, en toog henen, en keerde weder; en hij bleef te Nineve. 38 Het geschiedde nu, als hij in het huis van Nisroch, zijn god, zich nederboog, dat Adramelech en Sarezer, zijn zonen, hem met het zwaard versloegen; doch zij ontkwamen in het land van Ararat; en Esarhaddon, zijn zoon, werd koning in zijn plaats.

Het teken dat Jesaja aan Hizkia mag meedelen is het nakende Jubeljaar:

37:30 En dat zij u een teken, dat men in dit jaar, wat van zelf gewassen is, eten zal, en in het tweede jaar, wat daarvan weder uitspruit; maar zaait in het derde jaar, en maait, en plant wijngaarden, en eet hun vruchten.

Het volgende hoofdstuk 38 van de profeet Jesaja beschrijft het doodziek worden van Hizkia, zijn genezing en het toevoegen van vijftien levensjaren aan hem, door de HERE God.

Jesaja 38:1 In die dagen werd Hizkia krank tot stervens toe; en de profeet Jesaja, de zoon van Amoz, kwam tot hem, en zeide tot hem: Alzo zegt de HEERE: Geef bevel aan uw huis; want gij zult sterven, en niet leven. 2 Toen keerde Hizkia zijn aangezicht om naar den wand, en hij bad tot den HEERE. 3 En hij zeide: Och HEERE, gedenk toch, dat ik voor Uw aangezicht in waarheid en met een volkomen hart gewandeld, en wat goed in Uw ogen is, gedaan heb. En Hizkia weende gans zeer. 4 Toen geschiedde het woord des HEEREN tot Jesaja, zeggende: 5 Ga henen, en zeg tot Hizkia: Zo zegt de HEERE, de God van uw vader David: Ik heb uw gebed gehoord, Ik heb uw tranen gezien; zie, Ik zal vijftien jaren tot uw dagen toedoen; 6 En Ik zal u uit de hand des konings van Assyrië verlossen, mitsgaders deze stad; en Ik zal deze stad beschermen. 7 En dit zal u een teken zijn van den HEERE, dat de HEERE het woord, dat Hij gesproken heeft, doen zal: 8 Zie, Ik zal de schaduw der graden, die met de zon in de graden van Achaz' zonnewijzer nederwaarts gegaan is, tien graden achterwaarts doen keren. Dies is de zon tien graden teruggekeerd, in de graden, die zij nederwaarts gegaan was.

De tijdsperiode die Jesaja voor de regeerperiode van Hizkia verstrekt van veertien jaar plus vijftien jaar met als uitkomst negenentwintig jaar, stemt overeen met het Bijbelboek 2 Koningen hoofdstuk 18:2.

Gedeelte van een aarden pot met mogelijk een afbeelding van koning Hizkia van Juda, gezeten op een troon. Opgegraven te Ramat Rahel, een heuvel met een citadel en paleis, een plaats halverwege tussen Jeruzalem en Bethlehem.

2 Koningen 18:1 Het geschiedde nu in het derde jaar van Hosea, den zoon van Ela, den koning van Israël, dat Hizkia koning werd, de zoon van Achaz, koning van Juda. 2 Vijf en twintig jaren was hij oud, toen hij koning werd, en hij regeerde negen en twintig jaren te Jeruzalem, en de naam zijner moeder was Abi, een dochter van Zacharia. 3 En hij deed dat recht was in de ogen des HEEREN, naar alles, wat zijn vader David gedaan had. (Statenbijbel)

Verder zien we dat het jaar van de belegering van Jeruzalem in het veertiende regeringsjaar van Hizkia, het jaar van de noodzakelijke kalenderhervorming was, en dit als een gevolg van een duidelijke herkenning van het melden van een verstoring van de omwenteling van de aarde om de zon. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw voor Christus, blz. 331.

En tot slot van het chronologische gedeelte van de profeet Jesaja, zien we in hoofdstuk 39 een gezantschap van de koning van Babylon Merodach-Baladan in Jeruzalem aankomen.

Jesaja 39:1 Te dien tijd zond Merodach Baladan, de zoon van Baladan, de koning van Babel, brieven en een geschenk aan Hizkia; want hij had gehoord dat hij krank geweest en weder sterk geworden was.

In de chronologische fabricatie van E. Thiele met het jaartal 701 v. Chr., als veertiende regeringsjaar van Hizkia, past dit Bijbelgedeelte niet, aangezien volgens de Ptolemeüs-canon, Merodach Baladan de regeerperiode 721/709 v. Chr. heeft. In het model van Thiele moeten we ons aldus een koning van Babel op de dool voorstellen (wat hoogst onwaarschijnlijk is). Voor een studie over de Ptolemeüs-canon: zie TIJD en TIJDEN, appendix 6, de Ptolemeüs canon, blz. 482.

In het Bijbelse tijdskader, verankerd via de jubeljaren, valt het veertiende regeringsjaar van Hizkia in okt710/sep709 v. Chr. en is er geen chronologisch probleem met de koning van Babel; Merodach Baladan, op bezoek bij Hizkia in Jeruzalem.

Het zijn de jubeljaren die de sleuteljaren leveren tot het uitwerken van een exacte chronologie voor de koningen van Israël en Juda. De jubeljaren en de bijzondere wijze van rekenen van de sabbat- en jubeljaren heb ik van William Whiston (JOSEPHUS Complete Works, Translated by William Whiston, A.M., Appendix Dissertation V) overgenomen. Er waren in totaal dertig jubeljaren vanaf de eerste viering in 1395/1394 v. Chr. tot het optreden van Jezus Christus in 27/28 AD, het jaar dat Jezus het ‘aangename jaar des HEREN’ (Lucas hoofdstuk 4) uitriep en zich als de Messias voor de Joden bekendmaakte. Hierna een opsomming van alle jubeljaren vanaf één tot dertig.

Exodus jaartal:                      1483 v. Chr.

Begin sabbatjaartelling:        1443 v. Chr.

Jubeljaren v. Chr.:       Historische periode:

1.       1395/1394          Richter Othniël

2.      1346/1345           Ruth 6:6

3.      1297/1296          Richter Ehud

4.      1248/1247          verdrukking Jabin

5.      1199/1198           Richter Thola

6.      1150/1149           verdrukking Ammon

7.      1101/1100           Richter en profeet Samuël

8.      1052/1051           Saul

9.      1003/1002          Salomo

10.    954/953             Rehabeam

11.     905/904            Josafat

12.     856/855             Joas

13.     807/806            Amazia

14.     758/757             Uzzia

15.     709/708            Het veertiende regeringsjaar van Hizkia

16.     660/659            Manasse

17.     611/610              Josia - Val Nineveh

18.     562/561             Het 37ste jaar der ballingschap van Jojachin

19.     513/512              Haggaï

20.    464/463            Ezra

21.     415/414               Nehemia

22.    366/365             Perzische periode

23.    317/316               Griekse periode

24.    268/267             Griekse periode

25.    219/218              Griekse periode

26.    170/169              Griekse periode

27.    121/120               Makkabeeën

28.     72/71                  Makkabeeën

29.    23/22                 Hongersnood Herodes

30.    27/28 AD           Messias Jezus

William Whiston (1667/1752) was een Engelse wiskundige, historicus en theoloog. Hij is vooral bekend door zijn vertaling van de werken van Flavius Josephus uit het Grieks naar de Engelse taal. In zijn ‘dissertatie V’ bovenaan vermeld, geeft Whiston tien historische verwijzingen naar het houden van sabbat- en jubeljaren door het oude Israël vanuit de Bijbel, de werken van Flavius Josephus en vanuit de apocriefe boeken van Makkabeeën. Deze verwijzingen vormen als het ware een ketting waarmee men op de tijdsbalk naar het verleden kan navigeren. Aan deze lijst van tien historische verwijzingen voegde ik nog een jaartal toe: het jubeljaar 562/561 v. Chr. als het eerste regeringsjaar van de Babylonische koning Evil Merodach, wanneer deze heerser koning Jojachin van Juda uit zijn gevangenis in Babylon verloste in het zevenendertigste jaar van diens ballingschap (2 Koningen 27:27).

De Jubeljaren hadden al enkele malen mijn aandacht op dit blog. Zie o.a. het artikel van 16-02-2015 op dit blog: het eerste jubeljaar. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1424041200&stopdatum=1424646000 en scrol naar beneden.

Het dertigste jubeljaar werd behandeld in het artikel van 17-12-2014: de sabbat- en jubeljaren vanaf 27/28 AD terug de tijd in. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1418598000&stopdatum=1419202800

Met het vermelde jubeljaar door de profeet Jesaja van okt709/sep708 v. Chr. kan men dit jaar als ankerpunt voor het herschikken van de regeerperioden van de koningen van Israël en Juda op de tijdsbalk, gebruiken. Het is namelijk het correct chronologisch hanteren van de jubeljaren dat de sleutel is tot een nieuwe betrouwbare Bijbelse chronologie. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, appendix 4, blz. 471.

De dood van Salomo en de splitsing van het koninkrijk bijvoorbeeld krijgt op basis van de jubeljaren het jaartal 967 voor Christus. Het eerste jubeljaar van oct1395/sep1394 v. Chr. volgde na 7 x 7 (apr/mrt) sabbatjaren vanaf 1443 v. Chr. het jaar van de intocht van Kanaän onder leiding van Jozua, na veertig jaar verblijf van de twaalf stammen van Israël in de wildernis. Het jaartal van de Exodus was dan april 1483 v. Chr. Vierhonderdtachtig jaar later plaatsen we het vierde regeringsjaar (oct1004/sep1003) van Salomo op de tijdsbalk en dit op basis van het volgende Bijbelgedeelte:

1 Koningen 6:1 In het vierhonderd tachtigste jaar na de uittocht der Israëlieten uit het land Egypte, in het vierde jaar van Salomo ’s regering over Israël, in de maand Ziw, dat is de tweede maand, bouwde hij het huis voor de HERE.

De overige regeerperioden van de koningen van Juda en Israël laten zich alle logisch vanaf dit ankerjaar op de tijdsbalk, zoals uiteengezet in mijn uitgave TIJD en TIJDEN, invoegen. De overige ankerjaren zijn het veertiende regeringsjaar van Hizkia in okt710/sep709 v. Chr. en de val van Jeruzalem in 586 v. Chr.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

18-05-2015 om 11:11 geschreven door Robert De Telder  

Met het artikel op dit blog van 23-04-2015 bracht ik de ketter-farao Achnaton onder de aandacht. Het artikel begon ik met een citaat uit een brief(kleitablet) van een Assyrische koning Assur Uballit aan Achnaton in verband met de behandeling van zijn gezanten door farao. Ik toonde verder aan dat de orthodoxe identificatie van de Assyrische briefschrijver met de Assyriër Assur Uballit van de veertiende eeuw v. Chr. fout zit en dat de correcte plaatsing op de tijdsbalk; de achtste eeuw v. Chr. is. Met dit artikel neem ik de draad met de Amarna-correspondenten weer op en gaat de aandacht nu naar Rib-Addi, een tegenstander van een andere Amarna-correspondent; Labaja. Op 23-02-2015 schreef ik een artikel over de Amarna-briefwisseling van Labaja met farao Amonhotep III en identificeerde Labaja met de rebel Pekah van het tienstammenrijk. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1424646000&stopdatum=1425250800 en scrol naar beneden.

En op 04-02-2015 schreef ik op dit blog over de Amarna-briefwisseling van Abdi-Hiba alias Ebed Tov (Hebreeuws: de goede dienstknecht) met farao Amonhotep III en IV, en identificeerde Abdi Hiba met koning Achaz van Juda. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1422831600&stopdatum=1423436400

De briefschrijver Rib Addi van dit artikel identificeren we met de Bijbelse koning van het tienstammenrijk Hosea.

In mijn reconstructie van de geschiedenis van de oudheid pas ik dezelfde werkmethode van Velikovsky toe. Hierna een citaat uit ‘Eeuwen in Chaos’, 1952, blz.255:

… in de zaal van de historie, waar mensenmenigten uit vele eeuwen elkaar verdringen, wijs ik rechtstreeks bepaalde figuren aan, die geheel andere namen dragen dan de door ons gezochte personen, men zegt zelfs, dat ze thuishoren in een eeuw, die wel zes eeuwen gescheiden is van de tijd van de personen die wij zoeken. Zelfs nog eer ik onderzoek doe naar de op deze wijze schijnbaar zonder recht van spreken uitgekozen personen, verklaar ik de identificatie als juist. Het kompas in mijn hand is het kompas van de tijdmeting; ik bekort met zes eeuwen de tijd van Thebe en el-Amarna en tref koning Josafat te Jeruzalem, Achab te Samaria en Benhadad te Damascus aan. Indien mijn kompas van de tijdmeting me niet bedriegt, zijn zij de koningen, die in de el-Amarna periode regeerden in Jeruzalem, Samaria en Damaskus.

In mijn variant pas ik dezelfde methode toe en schuif ditmaal meer dan zeven eeuwen op de tijdsbalk met als resultaat Rib Addi in Goebla/Jizreël, Abdi-Hiba/Achaz in Jeruzalem en Labaja/Pekah in het gebied van Samaria. Het spadewerk van Velikovsky blijft overeind. Spadewerk dat het fundament voor de revisie van de geschiedenis van de oudheid wereldwijd legde. Bij dit alles moet men bedenken dat de orthodoxe Sothis-kalender door het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid, onderuit gehaald is en de ankerpunten op de tijdsbalk van de orthodoxie weg. Het is aldus de opdracht de Egyptische dynastieën opnieuw op de tijdsbalk met betrouwbare ankerpunten op hun correcte plaats te herschikken.

Bevindingen van Velikovsky haalden al eerder pijlers waarop het fundament van de orthodoxie rust naar beneden. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: Batroena, de stad die nog gebouwd moest worden, blz. 321 (zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579 ) citeer ik een voorbeeld uit ‘Eeuwen in Chaos’, hoofdstuk 6:

“Enkele malen noemde de koning van Goebla in zijn brieven de stad Batroena en deze wordt geïdentificeerd als het oude Botrys. Meneander evenwel, een Griekse schrijver die door Josephus wordt aangehaald, verklaart over Ithobalus, de koning van Tyrus uit de negende eeuw, dat ‘hij het was die de stad Botrys in Fenicië stichtte.” De stad Botrys, gebouwd door de schoonvader van Achab, kon alleen dan in de Amarna brieven worden vermeld, als de stichting van de stad voorafging aan de Amarna periode.“

Conclusie: een stad die nog gebouwd moest worden in de tiende eeuw, kan onmogelijk deel hebben uitgemaakt van een correspondentie met een farao die de orthodoxie in de veertiende eeuw voor Christus plaatst. Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel. En de orthodoxe plaatsing van de Amarna-tijd in de veertiende eeuw v. Chr. met briefwisseling over een onbestaande stad is hiermee gebleken een zwakke schakel te zijn en de ketting gebroken.

De afbeelding hierboven is van een kleizegel uit de periode van Hosea uit de achtste eeuw v. Chr. De Egyptische invloed in Israël toen is voor specialisten ter zake, duidelijk.

Rib-Addi was de heerser die vanuit Goebla zijn brieven aan farao schreef. De conventionele Egyptologie heeft gemeend de plaatsnaam Goebla met de stad Byblos aan de Fenicische kust te kunnen identificeren. Dr. I. Velikovsky (Eeuwen in Chaos, 1952, hoofdstuk VI) toonde echter overtuigend aan dat Goebla met Jizreël in Samaria geïdentificeerd dient te worden. Het is vanuit Jizreël dat volgens de gereviseerde chronologie, Hosea van het tienstammenrijk zijn brieven aan farao schreef.

Hierna één voorbeeld van een reeks van ruim zestig brieven van Rib-Addi aan farao:

EA75

… Rib-addi spoke to his lord, the King of Lands: May the Lady of Gubla (Balot-Hathor) grant power to my lord. At the feet of my lord, my sun, I fall down seven times and seven times. Let the king, my lord, know that Gubla, your handmaid from ancient times, is well. However, the war of the 'Apiru against me is severe. (Our) sons (and) daughters are gone, (as well as) the furnishings of the houses, because they have been sold in Yarimuta to keep us alive. My field is "a wife without a husband," lacking in cultivation. I have repeatedly written to the palace regarding the distress afflicting me, . . but no one has paid attention to the words that keep arriving. Let the king heed the words of his servant........... They . . . all the lands of the king, my lord. Aduna, the king of Irqata, mercenaries have killed, and there is no one who has said anything to Abdi-Ashirta, although you knew about it. Miya, the ruler of Arashni, has taken Ardata; and behold now the people of Ammiya have killed their lord; so I am frightened. Let the king, my lord, know that the king of Hatti has overcome all the lands that belonged to the king of Mittani or the king of Nahma the land of the great kings. Abdi-Ashirta, the slave, the dog, has gone with him. Send archers. The hostility toward me is great. ................ and send a man to the city of . . . I will . . . his words.

De Amarna-brief EA 75 geeft als introductie van dit artikel een beeld van de veranderde politieke situatie in het Klein-Azië van de achtste eeuw v. Chr. Rib-Addi alias Hosea, zat als vazal van farao op het moment van het schrijven van zijn brief EA75 geïsoleerd en belaagd in zijn hoofdplaats Goebla of Jizreël. Hij klaagt in zijn brief over de Habiroe die hem belagen alsook andere vazallen zoals Adoena van Irqata die door dezelfde huurlingen, vermoord werd. De Habiroe hebben we gezien in het artikel over Labaja, zijn de bende van Pekah de rebel. Pekah alias Labaja is de rebel die eerder al Pekahia, de zoon van Menahem, de koning van Israël vermoordde. Aan de grens van het Egyptische belangengebied in Klein-Azië herkennen we in de brief; de koning van Hatti en de koning van Mitanni, als belagers van het Rijk van farao maar tegelijkertijd ook als correspondenten met farao, maar dan als soevereine vorsten. De koningen van Mitanni identificeerde ik eerder in een artikel op dit blog met de koningen van Assyrië. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1395615600&stopdatum=1396220400

Het Assyrië van de achtste eeuw v. Chr. kende onder zijn koningen meerdere co-regentschappen, soms tot drie koningen toe zelfs. In het gereviseerde tijdsbestek zijn dit Pul, Tiglath Pileser III, Assur Uballit en Salmaneser V. Uiteindelijk zouden de Assyriërs heel het gebied veroveren en schatplichtig maken. Vanuit Egypte kwam geen hulp voor de vazallen van farao.

2 Koningen 15: 29 In de dagen van Pekah, de koning van Israël, kwam Tiglatpileser, de koning van Assur, en veroverde Ijjon, Abel-Bet-Maäka, Janoach, Kedes en Hasor, Gilead en Galila, het gehele land van Naftali; en hij voerde de bevolking in ballingschap naar Assur. 30 En Hosea, de zoon van Ela, smeedde een samenzwering tegen Pekah, de zoon van Remaljahu; hij sloeg hem dood en werd koning in zijn plaats in het twintigste jaar van Jotam, de zoon van Uzzia.

Het was volgens het Bijbelboek 2 Koningen 15:30, twintig jaar na de troonsbestijging van Jotham van Juda, dat Hosea zijn rivaal Pekah dood sloeg en koning in zijn plaats werd. De Seder Olam, een Joodse overlevering, leert dat Hosea tot aan het twaalfde regeringsjaar van koning Achaz, een vazal van de Assyriërs was en over het gebied van Gilead heerste. Het over-Jordaanse land Gilead heeft Velikovsky met het Yarimuta uit de Amarna-briefwisseling geïdentificeerd. Dit alles past in het plaatje dat we uit de Amarna-briefwisseling verkrijgen, waar Labaja/Pekah en zijn zonen het gebied van het tienstammenrijk controleren.

In het jaar 735 v. Chr. keerde het tij voor Labaja/Pekah en werd hij door Hosea alias Rib Addi, vermoord. En in het jaar 727 v. Chr. in het twaalfde regeringsjaar van koning Achaz van Juda, werd Hosea koning over Israël met als hoofdstad Samaria. Van daar uit zou hij vervolgens zijn brieven aan farao in Egypte schrijven.

2 Koningen 17:1 In het twaalfde jaar van Achaz, de koning van Juda, werd Hosea, de zoon van Ela, koning over Israël te Samaria; hij regeerde negen jaar. 2 Hij deed wat kwaad is in de ogen des HEREN, echter niet zoals de koningen van Israël die vóór hem geweest waren. 3 Tegen hem trok Salmanassar, de koning van Assur, op; en Hosea onderwierp zich aan hem en betaalde hem schatting. 4 Maar toen de koning van Assur een samenzwering bij Hosea ontdekte, dat hij gezanten naar So, de koning van Egypte, gezonden had en aan de koning van Assur geen schatting meer opbracht, zoals van jaar tot jaar, nam de koning van Assur hem gevangen en sloot hem in boeien in de gevangenis. 5 De koning van Assur trok door het gehele land, rukte op naar Samaria en belegerde het drie jaar. 6 In het negende jaar van Hosea nam de koning van Assur Samaria in; hij voerde Israël in ballingschap naar Assur en deed hen wonen in Chalach, aan de Chabor, de rivier van Gozan en in de steden der Meden.

De belager van Hosea in Samaria/Soemoer was Salmaneser V, de zoon van Tiglath Pileser III in Assyrië. In het voorjaar van 717 v. Chr. zou Samaria door Salmaneser V ingenomen worden, na een belegering van drie jaar. De Bijbelse Farao So heb ik in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 307, geïdentificeerd.

Deze in het kort geschetste Bijbelse geschiedenis vinden we in de Amarna-brieven terug. De Assyrische koningen die Samaria/Soemoer benauwden en het uiteindelijk innamen, waren Tiglath Pileser III en Salmaneser V. In de Amarna-brieven zijn zij Abdi-Asjirta en Aziroe. Ongeveer zestig brieven in de vorm van kleitabletten schreef Rib Addi aan farao in Egypte. De rivaal van Rib Addi was voor een lange periode Abdi-Asjirta. Volgens de Amarna-correspondentie was hij de heerser van Amoerroe, een streek die de orthodoxie in het zuidoosten van Libanon en/of het zuidwesten van Syrië. Deze identificatie is een gevolg van het foutief plaatsen van de Amarna-tijd in de veertiende eeuw v. Chr.

Wanneer we de Amarna-tijd op de tijdsbalk naar haar correcte historische periode schuiven, komt in de achtste eeuw v. Chr. het Assyrische Rijk tevoorschijn, waar toen meer dan een koning de troon deelde. In een nog te volgen artikel zal ik aandacht geven aan Abdi-Asjirta die dezelfde koning is als Tushratta/Mitanni, die ik eerder als Tiglath Pileser III identificeerde. De acties van Abdi-Asjirta alias Tiglath Pileser III waren de aanleiding voor een resem brieven van Rib-Addi aan farao met de vraag om hulp. Uiteindelijk zou Samaria door de zoon van Tiglath Pileser III; Salmaneser V na een belegering van drie jaar in 717 v. Chr. ingenomen worden, en dit betekende het einde van Hosea alias Rib Addi.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

13-05-2015 om 09:07 geschreven door Robert De Telder  

In de vorige eeuw in het jaar 1921 werd te Jebeïl in Libanon, op het terrein van de stad Byblos uit de oudheid, een tombe met de sarcofaag van een Fenicische koning met de naam Ahiram, ontdekt.

De tombe werd door archeologen blootgelegd en onderzocht. Het was de tijd toen heel het gebied na de nederlaag van de Ottomanen in de eerste wereldoorlog, voor wetenschappers kwam open te liggen.

De sarcofaag behoorde aan een Fenicische koning met de naam Ahiram of Hiram. Het is een eigennaam die meerdere Fenicische koningen over de eeuwen heen hadden.

De sarcofaag is rijkelijk met reliëf-albeeldingen versierd. De afbeelding hierboven toont koning Ahiram op een troon met gevleugelde sfinxen en hovelingen tegenover hem. De andere zijde toont een processie van personen die offeranden dragen. De uiteinden van de sarcofaag tonen vier rouwklagende vrouwen. Aan de ingang van de tombe vond men een vervloekingstekst in Hebreeuwse/Fenicische letters. Dicht bij de ingang werden verscheidene fragmenten van een albasten vaas gevonden met de naam van Ramses II er op vermeld. Een belangrijke reden om aanvankelijk de tombe in de dertiende eeuw v. Chr. te dateren. De orthodoxe Egyptologie heeft namelijk farao Ramses II als een gevolg van hun foutieve Sothis-kalender in de dertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst.

Daarnaast vond men in de tombe echter ook Cypriotisch aardewerk dat door deskundigen als een product uit de zevende eeuw v. Chr. gedateerd werd. Dit was de start van een jarenlange discussie over hoe dit aardewerk in de tombe van koning Hiram verzeild was geraakt, een koning die men aan de hand van de cartouches van Ramses II in de dertiende eeuw v. Chr. gedateerd had.

Het is alleen het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid dat hier uitkomst biedt. Dr. I. Velikovsky (1895/1979) verwijst in zijn boek ‘Ramses II en zijn tijd’, 1978, hoofdstuk 3, naar de tombe van Ahiram te Byblos, en maakt duidelijk dat zowel de tombe als farao Ramses II in de zevende eeuw v. Chr. gedateerd dienen te worden.

Velikovsky herschikte de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk met de historische Bijbelboeken als leidraad. Het Egyptische Oude en het Midden-rijk waren volgens hem contemporain en gingen als een gevolg van de tien plagen en de Exodus ten onder. Nog hetzelfde jaar werd Egypte door de Hyksos overrompeld. Velikovsky identificeerde de Hyksos en/of Amoe met de Bijbelse Amalekieten en voegt de periode vanaf de vijftiende tot de tiende eeuw v. Chr. de Hyksos als tussenperiode in de Egyptische geschiedenis in. Op deze manier verhuist het Nieuwe Rijk met het begin van de achttiende Egyptische dynastie op de tijdsbalk, naar de periode van de koningen van Israël: Saul, David en Salomo rond 1000 v. Chr. De negentiende dynastie is volgens hem contemporain met de zesentwintigste dynastie. En Ramses II zou een alter-ego van farao Necho II zijn.

De revisie door Velikovsky van de geschiedenis van de Oudheid werd door de academische wereld verworpen. Zijn boek WORLDS IN COLLISION (1951) ‘Werelden in botsing’, gevolgd door AGES IN CHAOS ‘Eeuwen in Chaos’ (1952), botsten op hevige tegenstand van de academische wereld en werden verworpen. En wanneer hij in 1978 RAMSES II AND HIS TIME lanceerde, steigerden toen ook heel wat revisionisten van de geschiedenis van de oudheid, die deze studie als een brug te ver, bevonden.

Wat mij persoonlijk betreft in mijn studie van de chronologie van de oudheid, passen de bevindingen van Velikovsky wel in de chronologische reconstructie van de oudheid met de Bijbel als leidraad. Men kan hierbij op onderdelen van Velikovsky ’s baanbrekend werk van mening verschillen en/of afwijzen, maar niet heel zijn werk.

Voor wat de archeologische vondst te Byblos betreft was de conclusie bij Velikovsky duidelijk: het Cypriotische aardewerk is contemporain met de tombe en farao Ramses II dient aan het einde van de zevende eeuw, begin zesde eeuw v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst te worden. Zo ook het Hebreeuwse/Fenicische schrift aan de ingang en op de sarcofaag, dat ook in de zevende eeuw v. Chr. thuishoort. Over het oud-Hebreeuws schreef ik een hoofdstuk in mijn boek; TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 323, in verband met de archeologische vondsten te Oegarit. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Wat verder de sarcofaag van Hiram betreft, citeerde Velikovsky in zijn boek een Israëlische geleerde; M. Haran, die in 1958 een artikel schreef over de afbeelding van de vier klaagvrouwen op de sarcofaag. Twee van de vier vrouwen slaan zich op de heupen, terwijl de andere twee het hoofd in de handen houden. De Israëlische historicus haalde verscheidene voorbeelden aan van het slaan met de handen in het Oude Testament als uiting van diepe smart, met name in het Bijbelboek Jeremia 31:19 en Ezechiël 21:12. De andere vrouwen zetten de handen op hun hoofd – eveneens een bekend verschijnsel bij klagen, bij rouw en bij pijn. En de profeten Jeremia en Ezechiël waren tijdgenoten van Nebukadnezar in de zesde eeuw v. Chr. En evenzo was Ramses II contemporain met Nebukadnezar. Dr. Immanuël Velikovsky putte zijn gegevens uit een grondig onderzoek van oudheidteksten, oude topografische kaarten en plannen van veldslagen en van stratigrafische methoden van de archeologie.

Met hierna volgende citaat van Velikovsky ben ik het volkomen eens:

Niets is zo vermoeiend als een gedetailleerde chronologie. Maar indien deze wiskunde van de geschiedenis nageplozen wordt niet ter wille van zichzelf maar om identiteiten vast te stellen en als het dient om deze identiteiten te kunnen bewijzen, dan kan er een boeiende studie uit voortvloeien”.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

09-05-2015 om 09:41 geschreven door Robert De Telder  

Exodus 7:8 Toen kwam Amalek en streed tegen Israël te Refidim. 9 En Mozes zeide tot Jozua: Kies ons mannen uit, trek uit, strijd tegen Amalek, morgen zal ik op de heuveltop staan met de staf Gods in mijn hand. 10 Jozua nu deed, zoals Mozes tot hem gezegd had en streed tegen Amalek; maar Mozes, Aäron en Chur hadden de heuveltop bestegen. 11 En wanneer Mozes zijn hand ophief, had Israël de overhand, maar wanneer hij zijn hand liet zakken, had Amalek de overhand. 12 Toen de handen van Mozes zwaar werden, namen zij een steen, legden die onder hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten; en Aäron en Chur ondersteunden zijn handen, de een aan de ene en de ander aan de andere zijde, zodat zijn handen onbeweeglijk bleven tot zonsondergang. 13 Zo overwon Jozua Amalek en diens volk door de scherpte des zwaards. 14 En de HERE zeide tot Mozes: Schrijf dit ter gedachtenis in een boek, en prent het Jozua in, dat Ik de herinnering aan Amalek onder de hemel volledig zal uitwissen. 15 Toen bouwde Mozes een altaar en noemde het: de HERE is mijn banier. 16 En hij zeide: De hand op de troon des HEREN! De HERE heeft een strijd tegen Amalek, van geslacht tot geslacht. (NBG Vertaling 1951)

De hiervoor beschreven strijd dateren we in het jaar van de Exodus uit Egypte in 1483 v. Chr. Na de doortocht van de Rode Zee toen de Israëlieten door de wildernis naar de berg Gods in Midian trokken, werden zij datzelfde jaar te Refidim door de Amalekieten overvallen.

De stamvader Amalek gaat volgens het Bijbelboek Genesis terug tot Esau, de zoon van Jacob en tweelingbroer van Jakob. Hun woongebied was het gebergte Seïr in het gebied van Edom.

Genesis 36:1 Dit zijn de nakomelingen (TOLEDOTH) van Esau, dat is Edom. 2 Esau nam zijn vrouwen uit de dochters van Kanaän, Ada, dochter van de Hethiet Elon, en Oholibama, dochter van Ana, dochter van de Chiwwiet Sibon, 3 en Basemat, dochter van Ismaël, zuster van Nebajot. 4 En Ada baarde aan Esau Elifaz, en Basemat baarde Reüel, 5 en Oholibama baarde Jeüs, Jalam en Korach. Dit waren de zonen van Esau, die hem in het land Kanaän geboren zijn. 6 Esau nu nam zijn vrouwen, zijn zonen, zijn dochters en al de lieden die tot zijn huis behoorden, zijn kudde, al zijn vee en al zijn have, die hij in het land Kanaän verworven had, en hij ging van zijn broeder Jakob weg, naar een (ander) land. 7 Want hun have was te veel dan dat zij konden samenwonen, en het land hunner vreemdelingschap kon hen niet onderhouden vanwege hun kudden. 8 Daarom ging Esau op het gebergte Seïr wonen; Esau, dat is Edom.

9 Dit zijn de nakomelingen (TOLEDOTH) van Esau, de vader van de Edomieten, op het gebergte Seïr. 10 Dit zijn de namen der zonen van Esau: Elifaz, de zoon van Esaus vrouw Ada; Reüel, de zoon van Esaus vrouw Basemat. 11 En de zonen van Elifaz waren Teman, Omar, Sefo, Gatam en Kenaz. 12 Timna was een bijvrouw van Elifaz, de zoon van Esau, en zij baarde aan Elifaz Amalek; dit waren de zonen van Esaus vrouw Ada. 13 En dit waren de zonen van Reüel: Nachat, Zerach, Samma en Mizza; dit waren de zonen van Esaus vrouw Basemat. 14 En dit waren de zonen van Esaus vrouw Oholibama, dochter van Ana, dochter van Sibon, zij baarde aan Esau Jeüs, Jalam en Korach.

15 Dit waren de stamhoofden der zonen van Esau: de zonen van Elifaz, de eerstgeborene van Esau, waren de stamhoofden Teman, Omar, Sefo, Kenaz, 16 Korach, Gatam, Amalek; dit waren de stamhoofden van Elifaz in het land Edom; dit waren de zonen van Ada. 17 En dit waren de zonen van Reüel, de zoon van Esau: de stamhoofden Nachat, Zerach, Samma en Mizza; dit waren de stamhoofden van Reüel in het land Edom; dit waren de zonen van Esaus vrouw Basemat. 18 En dit waren de zonen van Esaus vrouw Oholibama; de stamhoofden Jeüs, Jalam en Korach; dit waren de stamhoofden van Esaus vrouw Oholibama, dochter van Ana. 19 Dit waren de zonen van Esau en dit waren hun stamhoofden; dat is Edom.

Dat de strijd van de HERE God tegen Amalek van geslacht tot geslacht zou doorgaan werd door Mozes nog aangekondigd kort voor diens dood in 1443 v. Chr. In het hierna volgende Bijbelgedeelte waarschuwt Mozes het volk Israël dat zij later opnieuw ten strijde zouden geroepen worden om Amalek uit te roeien. Want toen het volk Israël op zijn zwakst was na de uittocht uit Egypte en hun trek door de wildernis, had Amalek de achterhoede van Israël; de zwaksten van de groep aangevallen.

Deuteronomium 25:17 Gedenk wat Amalek u gedaan heeft op uw tocht, toen gij uit Egypte getrokken waart; 18 hoe hij u onderweg tegenkwam en al de zwakken in uw achterhoede afsneed, terwijl gij vermoeid en uitgeput waart, en hoe hij God niet vreesde. 19 Als dan de HERE, uw God, u rust gegeven heeft van al de vijanden rondom u in het land, dat de HERE, uw God, u ten erfdeel geven zal om het te bezitten, dan zult gij de herinnering aan Amalek onder de hemel uitwissen; vergeet het niet.

Vierhonderdvierendertig jaar later ten tijde van de regering van Saul werd Israël opnieuw opgeroepen de strijd tegen Amalek finaal te beslechten.

1 Samuël 15:1 Samuël zeide tot Saul: Mij heeft de HERE gezonden om u tot koning te zalven over zijn volk, over Israël; nu dan, luister naar de woorden des HEREN. 2 Zo zegt de HERE der heerscharen: Ik doe bezoeking over wat Amalek Israël heeft aangedaan, hoe hij zich hem in de weg heeft gesteld, toen het uit Egypte trok. 3 Ga nu heen, versla Amalek, slaat al wat hij bezit met de ban en spaar hem niet. Dood man en vrouw, kind en zuigeling, rund en schaap, kameel en ezel. 4 Saul riep het volk op en monsterde het te Telaïm, tweehonderdduizend man voetvolk; daarbij tienduizend Judeeërs. 5 Toen Saul de stad van Amalek bereikt had, legde hij in het dal een hinderlaag. 6 Saul nu zeide tot de Kenieten: Gaat heen, verwijdert u, trekt weg uit het midden der Amalekieten, opdat ik u niet met hen verdelg; gij hebt immers trouw bewezen aan alle Israëlieten, toen zij uit Egypte trokken. Daarop verwijderden zich de Kenieten uit het midden van Amalek. 7 En Saul versloeg Amalek van Chawila af tot in de nabijheid van Sur, dat ten oosten van Egypte ligt. 8 Agag, de koning van Amalek, greep hij levend, maar het gehele volk sloeg hij met de ban door de scherpte des zwaards. 9 Saul echter en het volk spaarden Agag en het beste van het kleinvee en van de runderen, ook het naastbeste, verder de lammeren, kortom al wat waardevol was; dat wilden zij niet met de ban slaan. Maar al het vee dat waardeloos was en ondeugdelijk, sloegen zij met de ban.

De regeerperiode van koning Saul heb ik in mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: Saul veertig jaar koning, blz. 179, behandelt. Zie link: Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Wanneer men onderzoek doet naar de juiste ligging van TELAIM, de plaats waar Saul het leger van Israël tot verzameling riep, blijkt dat de meningen verdeeld zijn. De orthodoxe verklaring plaatst het Bijbelse Telaïm, wat betekent ‘de jonge lammeren’, in het zuiden van Judea te Telam. Deze gedachtegang komt voort vanuit de veronderstelling dat de Bijbelse Amalekieten slechts Bedoeïen of nomaden waren die vooral zuidelijk van Judea hun woongebied hadden. De Bijbel echter noemt Amalek tijdens deze periode: Eerste der volken. Dr. I. Velikovsky identificeerde ze terecht met de Hyksos die met de Exodus in 1483 v. Chr., na de vernietiging van farao ’s leger in de Rode Zee, eerst tegen Israël in de woestijn streden, en daarna Egypte overrompelden, hun dynastieën vestigden, en gedurende vier eeuwen vanuit Avaris over het Midden Oosten heersten.

Waar Telaïm op de landkaart geplaatst moet worden, leert Flavius Josephus en de Septuagint LXX Griekse vertaling van het Oude Testament duidelijk. Beide bronnen plaatsen Telaïm te Gilgal, een plaats oostelijk van Jericho aan de Jordaan. Het was te Gilgal dat Saul achtendertig jaar eerder door Samuel tot koning gezalfd was, met de twaalf stammen, heel Israël dus, aldaar verzameld. Het is dan ook logisch dat de twaalf stammen, Juda incluis, te Gilgal ter verzameling geroepen werden voor de strijd tegen Amalek. Deze identificatie laat tegelijkertijd zien langs waar Saul met zijn leger hoogstwaarschijnlijk opgetrokken is. Met zijn leger is hij de Jordaan overgestoken en via de zogenaamde Koninklijke Weg oostelijk van de Dode Zee naar de stad van Amalek opgerukt. De stad van Amalek in de Bijbel is te identificeren met Sjaroehen, een plaats die we vanuit Egyptische bron kennen. Het leger van farao belegerde namelijk de vermaledijde Hyksos gedurende drie jaar te Sjaroehen. Velikovsky plaatst Sjaroehen in de buurt van Petra. Het is naar deze plaats dat zowel het leger van Saul als het leger van farao Ahmose oprukten en het daarop drie jaar belegerden. De verwijzing in 1 Samuel 15 krijgt nu echt zin: “En Saul versloeg Amalek van Chawila af tot in de nabijheid van Sur, dat ten oosten van Egypte ligt”. Met Saul ’s leger in de buurt van Petra merken we ook waar het Bijbelse Chawila te plaatsen is: namelijk noordelijk van de Arabische woestijn. En Sur of Shur ligt met zekerheid oostelijk van de Egyptische grens wanneer men de Nijl-delta richting oosten verlaat. Het is de natuurlijke berg-muur ten oosten en ten westen van de huidige golf van Akaba. Ook Josephus bevestigt deze denkpiste. Josephus plaatst de woonplaats van de Amalekieten vanaf Pelusium aan de Egyptische grens tot aan de Rode Zee en Midian. De rivier waar Josephus naar verwijst waar Saul een hinderlaag tegen Amalek legde, is volgens mijn revisie de Wadi el Araba die ten tijde van het regenseizoen met water gevuld was maar gedurende de andere seizoenen droog stond.

Als een gevolg van het gebruik van de gegevens die Flavius Josephus verstrekt, kunnen we op de kaart nauwkeurig het offensief van Saul en farao schilderen. Na oostelijk van de Dode Zee naar het zuiden opgerukt te zijn, liet Saul Sjaroehen links liggen en rukte verder van oost naar west, van Chawila naar Sur, naar Avaris, het huidige El Arisj op. Velikovsky ’s identificatie van Avaris, de hoofdstad van de Hyksos, met El Arisj in de Sinaïwoestijn is hiermee gebleken correct te zijn. Te Avaris arriveerde ook het leger van farao Ahmose van de achttiende dynastie. In bondgenootschap met Saul rukte het Egyptische leger daarop naar Sjaroehen in de buurt van het huidige Petra en begon een belegering die, volgens Egyptische bronnen, drie jaar zou duren. De stad van Amalek uit de Bijbel en de plaats Sjaroehen uit Egyptische bron, zijn hiermee op de landkaart van heden geplaatst.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

04-05-2015 om 09:32 geschreven door Robert De Telder  

De recente artikels op dit blog van 16-04-2015 en 23-04-2015 handelden over de tijdsbepalingen in het Bijbelboek Jesaja in verband met de bediening van de profeet Jesaja, en over de ketter-farao Achnaton. Hierna volgt het negentiende hoofdstuk van de profeet Jesaja. Een hoofdstuk dat we op basis van het vorige artikel, chronologisch op de tijdsbalk tussen de jaren 736 en 722 v. Chr. kunnen verankeren.

Jesaja 19:1 De Godsspraak over Egypte. Zie, de HERE rijdt op een snelle wolk en komt naar Egypte; dan beven de afgoden van Egypte voor Hem en het hart van Egypte versmelt in zijn binnenste. 2 Dan zal Ik Egyptenaren tegen Egyptenaren ophitsen, zodat ieder van hen strijdt tegen zijn broeder en ieder tegen zijn naaste, stad tegen stad, koninkrijk tegen koninkrijk; 3 en Egypte zal zijn bezinning verliezen en Ik zal zijn voornemen verijdelen. Dan zal men de afgoden vragen, de bezweerders, de geesten van doden en de waarzeggende geesten. 4 En Ik zal Egypte overgeven in de macht van een hardvochtig heer, en een gestreng koning zal daarover heersen, luidt het woord van de Here, de HERE der heerscharen.

5 Dan zal het water uit de zee verdrogen en de rivier zal drooglopen en opdrogen, 6 zodat de rivieren stinken, de Nijlarmen van Egypte leeglopen en droog worden, riet en biezen verwelken. 7 De vlakte langs de oevers van de Nijl, en alles wat bij de Nijl gezaaid is, verdroogt, verwaait en is niet meer. 8 De vissers zullen zuchten en treuren, allen die de angel in de Nijl uitwerpen; zij die het net over het water uitspannen, zullen verkwijnen. 9 De vlasbewerkers zullen beschaamd staan, evenals de linnenwevers; 10 en zijn steunpilaren zullen verbrijzeld worden, alle loonarbeiders zullen zielsbedroefd zijn.

11 Louter onverstandigen zijn de vorsten van Soan, de wijste raadslieden van Farao – een dwaze raad. Hoe kunt gij tot Farao zeggen: Ik ben een wijze, een zoon der koningen uit de voortijd? 12 Waar zijn zij dan, uw wijzen? Laten zij het u toch bekend maken, opdat men wete, wat de HERE der heerscharen over Egypte besloten heeft. 13 Verdwaasd zijn de vorsten van Soan, bedrogen de vorsten van Nof; zij die de hoeksteen zijner stammen zijn, leiden Egypte op een doolweg. 14 De HERE heeft hun een geest van bedwelming ingegoten, zodat zij Egypte op een doolweg leiden bij al wat het doet, zoals een beschonkene in zijn uitbraaksel tuimelt. 15 En Egypte zal geen werk hebben, dat door kop of staart, palmtak of riet, zou kunnen gedaan worden.

In mijn laatste uitgave TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 345, (zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579 , heb ik farao Amonhotep IV/Achnaton op de tijdsbalk verankerd met de regeerperiode 735/687 v. Chr., wat Achnaton een tijdgenoot van de profeet Jesaja en van o.a. de koningen van Juda; Achaz en Hizkia, maakt.

In mijn reconstructie van de geschiedenis van de oudheid pas ik dezelfde werkmethode van wijlen Velikovsky toe. Hierna een citaat uit diens werk ‘Eeuwen in Chaos’, 1952, blz.255:

… in de zaal van de historie, waar mensenmenigten uit vele eeuwen elkaar verdringen, wijs ik rechtstreeks bepaalde figuren aan, die geheel andere namen dragen dan de door ons gezochte personen, men zegt zelfs, dat ze thuishoren in een eeuw, die wel zes eeuwen gescheiden is van de tijd van de personen die wij zoeken. Zelfs nog eer ik onderzoek doe naar de op deze wijze schijnbaar zonder recht van spreken uitgekozen personen, verklaar ik de identificatie als juist. Het kompas in mijn hand is het kompas van de tijdmeting; ik bekort met zes eeuwen de tijd van Thebe en el-Amarna en tref koning Josafat te Jeruzalem, Achab te Samaria en Benhadad te Damascus aan. Indien mijn kompas van de tijdmeting me niet bedriegt, zijn zij de koningen, die in de el-Amarna periode regeerden in Jeruzalem, Samaria en Damaskus.

In mijn variant pas ik dezelfde methode toe en schuif ditmaal meer dan zeven eeuwen op de tijdsbalk, met als resultaat; de Aton-vereerders contemporain met Achaz en Hizkia. En de vele puzzelstukjes passen in het plaatje van de achtste eeuw v. Chr. De profetie van Jesaja hoofdstuk 19 aangaande Egypte, past volkomen met de plaatsing van Achnaton in dit tijdsbestek. Hij is de hardvochtige heer, en gestrenge koning die de HERE God voor deze periode over Egypte gegeven heeft.

In het voorjaar van 735 v. Chr. werd de wereld van de oudheid door een meganatuurcatastrofe getroffen. Het is het jaar dat in Egypte farao Amonhotep IV zijn regeerperiode aanvangt, met de eerste vier jaar als co-regent met zijn vader Amonhotep III. Na de dood van farao Amonhotep III in 731 v. Chr. verandert Amonhotep IV in zijn vijfde regeringsjaar (731/730 v. Chr.), zijn naam naar Achnaton en begint hij zijn confrontatie met de priesters van Amon. De tempels van Amon worden door de soldaten van Achnaton ‘manu militari’ gesloten en de eredienst aan deze god verboden. En in zijn zesde regeringsjaar verhuist hij naar zijn nieuw gebouwde residentie nabij het huidige Amarna in Egypte: Achetaton, waar hij in zijn twaalfde regeringsjaar (724/723 v. Chr.) de hoogwaardigheidsbekleders uit heel zijn rijk ontvangt. Gedurende de tijdsperiode vanaf zijn vijfde regeringsjaar tot zijn twaalfde jaar vestigt hij zijn gezag over Egypte, zoals beschreven door de profeet Jesaja. Zijn handlangers hebben we eerder gezien zijn Aziatische (Joodse e.a.) huurlingen, Libiërs en Nubiërs. De Nijldelta is tijdens deze periode als een lappendeken van verschillende koningshuizen, die elkaar tijdens deze periode naar de nek vliegen. De profeet Jesaja heeft het over de vorsten (in het meervoud) van Nof en Zoan. Dit zijn Hebreeuwse namen voor de hoofdplaatsen Memfis en Tanis in Egypte. De tweeëntwintigste dynastie had haar hoofdplaats in Tanis en in Memfis zat de vierentwintigste dynastie met farao Bocchoris op de troon. Deze laatste heerser wordt door de Ethiopiër Sjabaka in het jaar 722 v. Chr. gedood en op de brandstapel gezet. Zie het hoofdstuk Farao Bak-en-ra-nef, blz. 301, in TIJD en TIJDEN.

Ook de orthodoxe Egyptologie verwijst naar de aanwezigheid van Nubische troepen in Egypte en Klein-Azië ten tijde van de Amarna periode. Getransponeerd naar de achtste eeuw voor Christus zitten de Nubiërs pas echt op hun plaats, en past dit puzzelstukje in het gereviseerde plaatje. Ook in Nubië werd in die tijd een stad op de westelijke oever van de Nijl aan het begin van de derde cataract, ter eren van de nieuwe god Aton gebouwd: Gem-Aton (J.H.Breasted, Geschichte Ägyptens, hoofdstuk 16). In mijn reconstructie zijn de Nubiërs (of Ethiopiërs/Kusjieten) Sjabaka en Tirhaka tijdgenoten en handlangers van Achnaton en zijn god. Van Tirhaka is er in Barkal-Nubië een afbeelding bewaard gebleven met de koning in aanbidding voor Gem-Aton. In het orthodoxe model zitten er op de tijdsbalk tussen de tijdsperiode van Achnaton en de Ethiopische vijfentwintigste dynastie meer dan zeshonderd jaar. Dit is overigens een aanwijzing om het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid ernstig te nemen.

Het is de orthodoxe egyptologie die verantwoordelijk is voor het verschil van zeven eeuwen op de tijdsbalk. Het is op basis van een vermeende Sothis-kalender, in wezen een product van de oude Grieken en Romeinen, dat men de achttiende dynastie foutief in de veertiende en dertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst heeft. Zie het artikel op dit blog van 10-01-2014: Het Ebers-papyrus. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1388962800&stopdatum=1389567600 en scrol naar beneden.

Het is betreurenswaardig dat heden menig Bijbelvorser op zoek naar aanvaardbare links tussen Bijbelshistorische gegevens en Egypte, nog altijd aanneemt dat de Sothis-kalender van de Egyptologie gebaseerd zou zijn op een astronomische waarneming en aldus wetenschappelijk onderbouwd. Niets is echter minder waar. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk; de geschiedenis van de geschiedenis, blz. 27- 42.

Na de voorspelling van het overgeven van Egypte in de macht van een hardvochtig heer door de profeet Jesaja, beschrijft deze vanaf vers 5 een natuurcatastrofe die Egypte nog zou treffen:

Jesaja 19:5 Dan zal het water uit de zee verdrogen en de rivier zal drooglopen en opdrogen, 6 zodat de rivieren stinken, de Nijlarmen van Egypte leeglopen en droog worden, riet en biezen verwelken. 7 De vlakte langs de oevers van de Nijl, en alles wat bij de Nijl gezaaid is, verdroogt, verwaait en is niet meer. 8 De vissers zullen zuchten en treuren, allen die de angel in de Nijl uitwerpen; zij die het net over het water uitspannen, zullen verkwijnen. 9 De vlasbewerkers zullen beschaamd staan, evenals de linnenwevers; 10 en zijn steunpilaren zullen verbrijzeld worden, alle loonarbeiders zullen zielsbedroefd zijn.

De meganatuurcatastrofe die de oude wereld trof in het sterfjaar van koning Achaz van Juda in 722 v. Chr. is een mogelijke oorzaak voor het onheil dat Egypte in die tijd trof. Over de meganatuurcatastrofe van 722 v. Chr. ga ik met mijn werk TIJD en TIJDEN, blz. 331, hoofdstuk; de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw voor Christus, uitgebreid in.

Een noodzakelijke kalenderhervorming in 722 v. Chr. past ook in een vermelding over farao Horemheb naar een gebeurtenis in diens 59^ste regeringsjaar; i.v.m. het dateren van een gerechtelijk document. Aangezien we weten dat Horemheb slechts voor een korte periode regeerde klopt deze vermelding niet. Wanneer men echter vanaf 722 v. Chr. rekent arriveert men in 663 v. Chr. dat volgens mijn herziening van de geschiedenis van de oudheid, het negende regeringsjaar van Horemheb was. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk; Horemheb, blz. 357.

Vervolgens gaat de profeet Jesaja verder vanaf vers 16 met een profetie over Egypte die in de ‘tussen’ -tijd nog geen historische invulling heeft gezien en nog op haar vervulling wacht. Deze vervulling zal gebeuren ten tijde van het in de Bijbel beloofde toekomstige derde herstel van Israël; geestelijk en nationaal in het oude land der vaderen.

Jesaja 19:16 Te dien dage zullen de Egyptenaren zijn als vrouwen: zij zullen sidderen en vrezen voor de dreigende hand van de HERE der heerscharen, waarmee Hij hen bedreigt; 17 en het land Juda zal voor Egypte een schrik zijn; zo dikwijls iemand het daaraan herinnert, zal het vrezen voor het besluit dat de HERE der heerscharen ertegen neemt.

18 Te dien dage zullen er vijf steden in het land Egypte zijn, die de taal van Kanaän spreken en die bij de HERE der heerscharen zweren; één zal genoemd worden: stad der verwoesting.

19 Te dien dage zal er een altaar voor de HERE zijn midden in het land Egypte en aan zijn grens een opgerichte steen voor de HERE. 20 En dit zal tot een teken en tot een getuigenis wezen voor de HERE der heerscharen in het land Egypte. Wanneer zij tot de HERE roepen vanwege verdrukkers, dan zal Hij hun een verlosser en een strijder zenden, die hen zal redden. 21 En de HERE zal Zich aan Egypte doen kennen, en Egypte zal te dien dage de HERE kennen; en zij zullen dienen met slachtoffer en spijsoffer en de HERE geloften doen en betalen. 22 Zo zal de HERE Egypte geducht slaan en genezen, en zij zullen zich tot de HERE bekeren, en Hij zal Zich door hen laten verbidden en hen genezen.

23 Te dien dage zal er een heerbaan wezen van Egypte naar Assur, en Assur zal in Egypte komen en Egypte in Assur, en Egypte zal met Assur (de HERE) dienen. 24 Te dien dage zal Israël de derde zijn naast Egypte en Assur, een zegen in het midden der aarde, 25 omdat de HERE der heerscharen het gezegend heeft met de woorden: Gezegend zij mijn volk Egypte en het werk mijner handen, Assur, en mijn erfdeel Israël. (NBG Vertaling 1951)

De uitdrukking ‘te dien dage’ wordt in dit Bijbelgedeelte vijf maal gebruikt en wijst op de tijd van het herstel van alle dingen. Aan deze tijd gaat een oordeelperiode vooraf, waar de profetie van Jesaja 19:16-24 gedeeltelijk geplaatst kan worden. Maar dit wil ik in een volgend artikel chronologisch behandelen.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

30-04-2015 om 08:25 geschreven door Robert De Telder  

In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, verwijs ik in de inleiding naar Joodse Bijbelvorsers die op basis van een Bijbelcode de ouderdom van de aarde berekenden op zo’n 15,3 miljard jaar. Dezelfde Joodse traditie leert dat voor de schepping van de mens er al eens een wereldperiode via een meganatuurcatastrofe door God was afgesloten. Het gaat hier om de zogenaamde restitutieleer. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Genesis 1:1 In den beginne schiep God de hemel en de aarde. 2 De aarde nu was woest en ledig , en duisternis lag op de vloed, en de Geest Gods zweefde over de wateren. (tijdskloof) 3 En God zeide: Er zij licht; en er was licht. 4 En God zag, dat het licht goed was, en God maakte scheiding tussen het licht en de duisternis. 5 En God noemde het licht dag, en de duisternis noemde Hij nacht. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest: de eerste dag. (NBG Vertaling 1951)

De restitutietheorie leert dat er tussen Genesis hoofdstuk 1 vers 1 en 3 een tijdskloof zit. Een periode die in tijd niet geopenbaard is. Over deze leer bestaat heel wat discussie. De restitutieleer maakt meestal deel uit van de bedelingenleer. Persoonlijk ben ik veertig jaar geleden begonnen met de Scofield-studiebijbel aan te schaffen, en sindsdien bij mijn Bijbelstudie te hanteren. Dat er een tijdsperiode zit tussen Genesis hoofdstuk 1 vers 1 en vers 3 lijkt mij als een gevolg van mijn studie, dan ook logisch.

Het hierna volgende Bijbelgedeelte wordt ook in de restitutieleer gehanteerd:

2 Petrus 3:5 Want willens en wetens ontgaat hun, dat door het woord van God de hemelen er sedert lang geweest zijn en de aarde, die uit en door het water bestaat, 6 waardoor de toenmalige wereld .(de wereld van Genesis 1:1) is vergaan, verzwolgen door het water7 Maar de tegenwoordige hemelen en de aarde (de zes dagen schepping) zijn door hetzelfde woord als een schat weggelegd, ten vure bewaard tegen de dag van het oordeel en van de ondergang der goddeloze mensen.

Hebreeën 1:10 En: Gij, Heere! hebt in den beginne de aarde gegrond, en de hemelen zijn werken Uwer handen;.. (Statenvertaling)

Psalm 102:26 Gij hebt voormaals de aarde gegrond, en de hemelen zijn het werk Uwer handen;..

Johannes 1:1 In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. 2 Dit was in den beginne bij God. 3 Alle dingen zijn door Hetzelve gemaakt, en zonder Hetzelve is geen ding gemaakt, dat gemaakt is.

Hierna volgt een beknopt citaat dienaangaande uit het Bijbels Panorama, Het Morgenrood, Bodegraven, 1974, Jacob Klein-Haneveld (1918/1987 AD). Het is beknopt maar brengt de essentie van de leer.

“In den beginne schiep God de hemel en aarde”. Met deze verheven verklaring over het begin van alle dingen voert de Heilige Geest ons rechtstreeks naar God. Er blijft geen ruimte voor menselijke veronderstellingen. Alles, wat de mens daarover weet en op deze aarde ooit weten zal, is daarmee gezegd. “Heft uwe ogen naar omhoog en ziet: wie heeft dit alles geschapen?” (Jesaja 40:26). Het is voor ieder schepsel duidelijk, dat er een stoffelijk universum bestaat, en het Woord van God biedt de enige, werkelijk aanneembare verklaring voor het ontstaan ervan. Geologen kunnen aardlagen doorzoeken en theorieën opstellen over fossielen, maar “de verborgenheid des HEREN is voor degenen, die Hem vrezen” (Psalm 25:14).

“Door het geloof verstaan wij, dat de wereld door het Woord Gods tot stand gebracht is, zodat het zichtbare niet ontstaan is uit het waarneembare” (Hebreeën 11:3). Het Hebreeuwse woord “BARA” (= scheppen) duidt in zijn eigenlijke en oorspronkelijke betekenis de goddelijke handeling aan, waarin Hij iets schept, zonder daarbij gebruik te maken van een al bestaande stof. Door het goddelijke: “Er zij!” wordt in aanzijn geroepen, wat er voordien nog niet was. “Want Hij sprak en het was er, Hij gebood en het stond er” (Psalm 33:9). “Want Hij gebood en zij waren geschapen” (Psalm 148:5).

“In den beginne”. Wanneer dit begin was, wordt ons niet meegedeeld, maar ongetwijfeld heeft deze verklaring betrekking op het tijdloze verleden toen de hemel en de aarde door de daad, de wil en het woord van de almachtige God geschapen werden.

Nu wordt ons in Genesis 1:2 gezegd, “dat de aarde woest en ledig was” (Hebreeuws “tohoewabohoe”). Dat dit niet een uitdrukking is, die de aarde beschrijft, zoals ze geschapen is “in den beginne”, maakt ons een uitspraak van Jesaja duidelijk: “Niet tot een baaierd (tohoewabohoe) heeft Hij haar geschapen, maar ter bewoning heeft Hij haar geformeerd” (Jesaja 45:18).

De verklaring van Genesis 1:1 beschrijft een volkomen werk, waar aan niets toegevoegd hoeft te worden. Ze heeft betrekking op een scheppingsdaad van God in de tijdloze eeuwigheid. Genesis 1:2 vertelt ons dan, dat de aarde om redenen, die voor ons verborgen, maar bij God bekend zijn, tot een chaotische woestenij geworden is. We worden niet gewaar, hoeveel tijd er verstreek tussen Gods eerste scheppingsdaad en het verval tot chaos. Het is echter duidelijk, dat er een ingrijpende omwenteling heeft plaatsgehad, die de aarde volledig veranderde, zodat ze “woest en ledig” werd. Hoewel we niets met zekerheid over het hoe en wanneer kunnen zeggen, vinden we bij een zorgvuldige bestudering van Gods Woord toch enige aanwijzingen van een dergelijke catastrofe. Vers 3 wijst erop, dat God begint “het gezicht van de aarde te vernieuwen”, om het als woonplaats voor de mens klaar te maken. Zo zegt ook de psalmist het: “Zendt Gij uw Geest uit, zij worden geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat van de aardbodem” (Psalm 104:30).

Tijdens de tweede scheppingsdag “verdeelde” God de wateren: het bericht vermeldt hier niet, dat zij op dat moment “geschapen werden”. Verder in het verslag wordt ons ook niet gezegd, dat God zon en maan op de vierde dag “schiep”, maar dat God twee grote lichten (eigenlijk: lichtdragers) maakte (Hebreeuws: ASHER). Zij werden gemaakt om de aarde te verlichten en om te dienen als tijdsbepaling. “In den beginne” werden zij geschapen. Verder wordt ons meegedeeld, dat God sprak: “Dat het droge tevoorschijn kome!” Hier wordt niet van de schepping van de aarde gesproken, maar, zoals Genesis 1:9 zegt, van de verzameling van het water op één plaats, zodat het droge (de aarde, die “in den beginne” geschapen werd) tevoorschijn kwam, zichtbaar werd.

Het Mozaïsche bericht spreekt eigenlijk maar van drie werkelijke scheppingsdaden (Hebreeuws “BARA”) van God:

De schepping van de hemel en de aarde “in den beginne”,

De schepping van de dieren,

De schepping van de mens.

Einde citaat.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

Why are my messengers kept standing in the open sun? They will die in the open sun. If it does the king good to stand in the open sun, then let the king stand there and die in the open sun. Then will there be profit for the king! But really, why should they die in the open sun? … They will be killed in the open sun. Amarna letter by Ashur Uballit

(Donald B. Redford, Akhenaten the Heretic king, 1984, hoofdstuk 15, blz. 235)

De inleiding tot de bekende ketter-farao Achnaton (voorheen Amonhotep IV) begin ik met een citaat uit een brief van een Assur Uballit, geciteerd door de Egyptoloog Donald B. Redford, in zijn werk over de zonderling; farao Achnaton. Het citaat beschrijft in enkele woorden de ware aard van farao Achnaton: een godsdienstwaanzinnige die autoritair ‘manu militari’ al zijn onderdanen en buitenlandse gezanten, aan zijn nieuwe eredienst horig maakte. Zonder bescherming, klaagt Assur Uballit in zijn brief aan, moesten zijn gezanten urenlang in audiëntie voor een religieuze ceremonie te Achetaton (het huidige Amarna) in de open zon staan. In België zou zo iets vandaag voor zonnekloppers nog te verduren zijn, in Midden-Egypte echter bevind men zich dan in een bakoven. Geen greintje mededogen was er duidelijk in Achnaton aanwezig.

De orthodoxe Egyptologie plaatste Achnaton op de tijdsbalk in de veertiende eeuw voor Christus, van het jaar 1350 tot 1334 v. Chr. Deze plaatsing was een gevolg van hun gebruik van de foutieve Sothis-kalender. Een kalender die de Egyptoloog Eduard Meyer in 1904 wereldkundig maakte en veronderstelde dat er in het oude Egypte zo iets als Sothis-perioden van telkens 1460 jaar zouden bestaan hebben. Het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid heeft de Sothis-kalender onderuit gehaald en is er geen enkele reden meer om aan dit verzinsel van oud-Grieken en Romeinen vast te houden. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 27-43, in het hoofdstuk; de geschiedenis van de geschiedenis, weerleg ik de Sothis-kalender en biedt een alternatief aan. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Farao Achnaton en zijn opvolgers, de zogenaamde Aton-vereerders horen op de tijdsbalk thuis in de achtste eeuw v. Chr.

De briefschrijver, een koning van Assur met de naam Assur Uballit, identificeert de orthodoxe Egyptologie met een Assyrische koning met dezelfde naam, uit de veertiende eeuw v. Chr. De Assyrische koning Assur Uballit I werd door de Assyriologie een regeerperiode met de jaartallen 1353-1318 v. Chr., gegeven en dit past ongeveer in de tijdsperiode dat Achnaton verondersteld werd geregeerd te hebben. In mijn studie ‘De Assyriologie herzien, 2012, hoofdstuk Genesis en Assur, blz. 132’, corrigeerde ik de jaartallen van Assur Uballit I naar de jaren 1376/1340 v. Chr.:

[73] Aššur-uballit [I], zoon van Eriba-Adad, regeerde gedurende 36 jaar (orthodox 1353-1318). Herzien: 1376/1340 v. Chr.

Hoewel deze correctie nu niet onmiddellijk van belang is. Wat wel belangrijk is dat volgens de aangehaalde Assyrische bron de vader van Assur Uballit I de naam Eriba-Adad heeft en niet Assur-Nadin-Ahe zoals de Amarna-briefschrijver naar zijn vader verwijst.

Van een Assur Uballit zijn er twee brieven (kleitabletten) aan farao Achnaton bewaard gebleven. Zij werden onder EA 15 en 16 gecatalogeerd. Hierna volgt brief (fragmentarisch) EA 16 die van belang voor de naam van de vader van Assur Uballit, is:

EA 16

    To Nafuria (Achnaton), Great King, king of Egypt, my brother, thus speaks Ashur-uballit, king of Assyria, Great King, your brother: may well-being reign over you, your house and your land! …

    I feel very pleased after having seen your envoy. This is felt, in truth... before me. I have sent you a beautiful royal chariot, two white horses, an unfurnished chariot and a beautiful stone seal as gifts. Of the Great King... it is said: The gold is in your land like the dust; Why is there .... in your eyes? I have begun a new palace, and I want to have it ready soon. Send me as much gold as is required for its decoration and for what is needed. …

    When my father, Ashur-nadin-ahe, ordered his messengers to go to Egypt, they sent him twenty gold talents. And when the king of Khanigalbat sent his messengers to your father [Amonhotep III] in Egypt, they sent twenty gold talents to him. See, to the king of Khanigalbat I am ..., but to me you have sent only a little gold, which is not sufficient, in spite of the goings and comings of my messenger. If it is your intention that a sincere friendship exist, send much gold! And you may send people on your part, and you will receive whatever you need!     Our lands are far apart, which is why our envoys must travel wisely….

De naam van de vader; Ashur-nadin-ahe, van de Amarna-briefschrijver Assur Uballit blijft een anomalie voor de orthodoxe Egyptologie. Voor een revisionist van de geschiedenis van de oudheid is het zondermeer duidelijk dat twee verschillende Assur Uballit ’s bedoelt zijn. De zoon van Eriba-Adad met de naam Aššur-Uballit blijft op de tijdsbalk met de regeerperiode 1376/1340 v. Chr. De Amarna-briefschrijver Assur Uballit als de zoon van Ashur-nadin-ahe, hoort in de achtste eeuw v. Chr. thuis. Hij is een van de Assyrische koningen die in co-regentschap de troon met elkaar deelden. De Bijbel verwijst voor deze epoque naar de koningen van Assur in het meervoud.

"In die tijd zond koning Achaz het verzoek tot de koningen van Assur hem te helpen." 2 Kronieken 28:16

"Na deze gebeurtenissen, waarin Jehizkia 's trouw bleek, rukte Sanherib, de koning van Assur, op. Hij trok Juda binnen…  …… en zeide: Waarom zouden de koningen van Assur bij hun komst zoveel water vinden…" 2 Kronieken 32:1-4

Als een gevolg van de plaatsing van Amonhotep IV in de veertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk wordt deze farao ook al eens de eerste monotheïst ooit, genoemd. Men neemt namelijk aan dat Mozes in Egypte bij Achnaton een en andere opgestoken heeft. Zo is er een hymne bewaard gebleven van Achnaton aan zijn god Aton, dat wel haast een kopie van Psalm 104 uit de Bijbel is. En op basis van de foutieve plaatsing van de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk neemt men uiteraard aan dat de Aton-hymne model stond voor de Bijbelse Psalm 104. Wanneer we echter dit alles naar de achtste eeuw v. Chr. transponeren blijven er dienaangaande geen vraagtekens meer, en kan een en ander verklaart (en weerlegd) worden. Het zogenaamde monotheïsme van Achnaton was overigens geen monotheïsme in de zuivere zin van het woord, maar slechts monolatrie (Oedipus en Echnaton, I. Velikovsky, 1974, blz. 198).

Het is in het gerevisioneerde model in het Jeruzalem van de achtste eeuw v. Chr. dat Achnaton, Psalm 104 geleend heeft en er een slechte kopie van gemaakt.

Een mogelijke bron van inspiratie voor Achnaton was zijn moeder Teje, die een dochter van Joeja was, de luitenant generaal van het Egyptische leger onder Amonhotep III, en vermoedelijk een Israëliet. Over Joeja schreef ik eerder op dit blog een artikel op 27-09-2014: Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1411336800&stopdatum=1411941600

Joeja was een Aziaat die het in Egypte tot generaal van de strijdwagens schopte. Hoe dat mogelijk was verklaarde ik in het aangehaalde artikel door de eerdere acties van koning Uzzia in Egypte. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, de hoofdstukken; Kroniek van koning Uzzia blz. 279, de archeologische site in Egypte te TELL EL DABA, identificeer ik de Aziatische veldheer Arsu uit het bekende Harris-papyrus (British Museum) met koning Uzzia van Juda die gedurende een hele tijd Egypte overheerst heeft. De Bijbel leert dat de roem en macht van koning Uzzia tot in Egypte reikte:

2 Kronieken 26: 6 …Hij trok uit en streed tegen de Filistijnen, slechtte de muren van Gat, Jabne en Asdod en bouwde versterkingen bij Asdod en in het gebied der Filistijnen. 7 God hielp hem tegen de Filistijnen, tegen de Arabieren die in Gur-Baäl woonden, en tegen de Meünieten. 8 De Ammonieten brachten Uzzia schatting. En tot in Egypte verbreidde zich zijn roem, want hij klom tot een toppunt van macht.

Arsu was volgens het Harris-papyrus een veldheer uit Klein-Azië die met een leger van ongeveer tweehonderdduizend soldaten Egypte overheerste. De soldaten werden ‘herders van Jeruzalem’ genoemd en zij verwoestten de tempels van Egypte en verbrandden hun steden. Offeren aan de goden van Egypte was tijdens deze overheersing verboden.

Dat een man als Joeja zulk een hoge positie in Egypte kon bekleden wijst vermoedelijk op een bondgenootschap tussen Uzzia/Arsu en Thothmosis IV, de voorganger van Amonhotep III. Met de hulp van Arsu/Uzzia kon hij in de Nijldelta orde op zaken brengen. De in het noorden ingeweken Libiërs (de 22ste dynastie) werden vanaf 784 v. Chr. (volgens de gereviseerde chronologie) de bondgenoten van Thothmosis IV en kregen hun plaats in de Nijldelta toegewezen. De Nijldelta werd tijdens deze periode een lappendeken van dynastieën die ieder over hun gedeelte van Egypte heersten. Zo regeerde ook de vierentwintigste dynastie onder de farao ’s Tefnakht en Bocchoris tijdens deze periode over haar deel van Egypte. Over de vierentwintigste dynastie schreef ik een hoofdstuk in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 301.

Het is na de dood van koning Uzzia dat het Judese leger uit Egypte werd teruggetrokken. Het is Flavius Josephus die een indicatie naar de datum van de terugtrekking geeft. In zijn boek ‘Tegen de Griek Apion, Boek II.2, haalt Josephus uit naar Apion omdat die de exodus van de Israëlieten uit Egypte verkeerd dateerde. Apion beweerde namelijk dat de exodus geschiedde ten tijde van de zevende olympiade. En een zekere Lysimachus beweerde dat de exodus geschiedde ten tijde van de regering van farao Bocchoris. Het ging mij bij het bestuderen van dit alles, door het hoofd dat de tegenstanders van Josephus het niet hadden over de exodus ten tijde van Mozes in 1483 v. Chr., maar in de plaats daarvan verwezen naar de aftocht van het Judese leger van Uzzia uit Egypte in de achtste eeuw v. Chr. En Apion levert door zijn verwisseling van de beide historische feiten in wezen het jaartal van de terugtrekking van het leger van Uzzia uit Egypte: 748 v. Chr. Tot dit jaartal arriveren we door te rekenen vanaf de eerste olympiade in 776 v. Chr. Zeven maal vier jaar per olympiade later, geeft als resultaat het jaar 748 v. Chr. voor de aftocht van het leger van Uzzia/Arsu. Het is het jaar ook dat Bocchoris de troon met Tefnakht deelde.

In het hier geschetste ‘variant’ behoorde Joeja tot het leger van Azarja/Arsu, die na de terugtrekking van het Judese leger uit Egypte zijn militaire functie aan het hof van farao behield en verder uitoefende.

Maar volgens de schaarse bronnen die na de beeldenstorm door farao Horemheb zijn overgebleven, blijkt dat er nog meer Aziaten op hoge posten tijdens de regeerperiode van Amonhotep III en IV, aanwezig waren. Zo is er een verwijzing naar een ‘Janammoe’, een hoge staat-functionaris, en verder een vizier met de naam Aper-el. In deze laatste naam herkennen we in ‘El’ een Bijbelse naam van de HERE God. Aper-el zou aldus een Israëliet geweest kunnen zijn. Belangrijk is dat hij naast vizier ook ‘vader van de godheid’ genoemd werd, wat hem op religieus gebied zeer belangrijk maakt.

Tempelreliëfs die bewaard bleven tonen aan dat Achnaton ook Aziatische soldaten als lijfwacht in dienst had. De Egyptologie catalogeert de afbeelding hierboven als van een west-Aziatisch soldaat. In het gereviseerde plaatje naar de achtste eeuw v. Chr. is dit de afbeelding van een Joodse soldaat in dienst bij Achnaton. Ik wees er al eerder op dat Achnaton zijn nieuwe eredienst ‘manu militari’ afdwong.

Achnaton begon zijn koningschap met de naam van zijn vader Amonhotep. Hij was de tweede zoon van Amonhotep III. Zijn broer was vroegtijdig gestorven en zo ging de kroon naar de zonderling Amonhotep IV. In het vijfde jaar van zijn regeerperiode veranderde hij zijn naam van Amonhotep IV naar Achnaton en bovendien verbood hij de eredienst aan de god Amon en liet alle ‘manu militari’ tempels sluiten. De naam Achnaton betekende ‘dienaar van Aton’ en zo wenste hij aangesproken te worden. In het zesde jaar van zijn regeerperiode verhuisde hij vanuit Thebe naar zijn nieuw gebouwde residentie nabij het huidige Amarna in Egypte: Achetaton. En in de nieuwe hoofdstad ontving hij in zijn twaalfde regeringsjaar hoogwaardigheidsbekleders uit heel zijn rijk (Donald B. Redford, Akhenaten, The Heretic King, 1984, Chapter 11, Of Politics and Foreign Affairs). De ketterkoning ging zijn eigen weg, wat hem tot de meest gehate persoon in de geschiedenis van Egypte maakte. Hij zou na zijn dood opgevolgd worden door Smenkhkare en deze door de bekende Toetanchaton. Deze laatste farao zou zijn naam wijzigen naar Toetanchamon en de eredienst aan de god Amon herstellen. Na de dood van Toetanchamon regeerde farao Eje voor een korte periode waarna generaal Horemheb de macht naar zich toetrok en een ware beeldenstorm in Egypte ontketende. Zo wat alles wat herinnerde aan de periode van de Aton-ketters werd vernietigd wat resulteerde in een ‘damnatio memoriae’ voor het Egypte van deze periode. Het resultaat is dat wat we vandaag over deze periode weten, heel fragmentarisch is.

De god Aton werd afgebeeld als een zonneschijf waarvan de beschermende (?) stralen eindigden in handjes die de anch-hiëroglief vasthielden. En ‘anch’ stond voor ‘leven’. De nieuwe god en godsdienst van farao Achnaton was echter niet zo nieuw. Zo bezitten we (British Museum) een grote scarabee van Achnaton ’s grootvader Thothmosis IV met een tekst waarin de god Aton al genoemd wordt. Het ‘nieuwe’ bij Achnaton was dat hij Aton zelfstandig ging aanbidden. En hij alleen had toegang tot Aton, wat een intermediair priesterschap overbodig maakte. Dit maakte hem voor Egypte tot een soort antichrist – avant la lettre.

De regeerperioden van de Aton-vereerders vaststellen is geen eenvoudige opdracht. Het zijn alleen enkele monumenten (of wat er van overblijft) die enige indicatie kunnen geven. Op de bekende Egyptische koningslijsten komen hun namen niet voor; zo gehaat waren ze na hun dood, in de oudheid al. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: Mykerinos – Toetanchamon, blz. 345-354, breng ik een alternatieve rangschikking op de tijdsbalk.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

23-04-2015 om 09:46 geschreven door Robert De Telder  

Jesaja 1: 1 Het gezicht van Jesaja, den zoon van Amoz, hetwelk hij zag over Juda en Jeruzalem, in de dagen van Uzzia, Jotham, Achaz en Hizkia, de koningen van Juda. 2 Hoort, gij hemelen! en neem ter ore, gij aarde! want de HEERE spreekt: Ik heb kinderen groot gemaakt en verhoogd; maar zij hebben tegen Mij overtreden. 3 Een os kent zijn bezitter, en een ezel de krib zijns heren; maar Israël heeft geen kennis, Mijn volk verstaat niet. 4 Wee het zondige volk, het volk van zware ongerechtigheid, het zaad der boosdoeners, de verdervende kinderen! Zij hebben den HEERE verlaten, zij hebben den Heilige Israëls gelasterd, zij hebben zich vervreemd, wijkende achterwaarts. 5 Waartoe zoudt gij meer geslagen worden? Gij zoudt des afvals des te meer maken; het ganse hoofd is krank, en het ganse hart is mat. 6 Van de voetzool af tot het hoofd toe is er niets geheels aan hetzelve; maar wonden, en striemen, en etterbuilen, die niet uitgedrukt noch verbonden zijn, en geen derzelve is met olie verzacht. 7 Uw aardrijk is een verwoesting, uw steden zijn met het vuur verbrand; uw land verteren de vreemden in uw tegenwoordigheid, en een verwoesting is er, als een omkering door de vreemden. 8 En de dochter van Sion is overgebleven als een hutje in den wijngaard, als een nachthutje in den komkommerhof, als een belegerde stad. 9 Zo niet de HEERE der heirscharen ons nog een weinig overblijfsel had gelaten, als Sodom zouden wij geworden zijn; wij zouden Gomorra gelijk zijn geworden. (Statenvertaling)

De profeet Jesaja begon zijn bediening tijdens de regeerperiode van koning Uzzia van Juda en profeteerde vervolgens tijdens de regeerperioden van de koningen Jotham, Achaz en Hizkia. De bedoeling met dit artikel (en de te volgen) is de bediening van de profeet Jesaja te dateren en chronologisch op de tijdsbalk te rangschikken. Wanneer we het eerste hoofdstuk hebben doorgenomen, blijkt dat de bediening van Jesaja een aanvang nam na een meganatuurcatastrofe die het land Juda toen getroffen had. Naar de meganatuurcatastrofe ten tijde van de profeet Jesaja verwijst ook de profeet Zacharia wanneer deze de dag des HEEREN en komst van de Here HERE op de Olijfberg te Jeruzalem beschrijft:

Zacharia 14:1 Ziet, de dag komt den HEERE, dat uw roof zal uitgedeeld worden in het midden van u, o Jeruzalem! 2 Want Ik zal alle heidenen tegen Jeruzalem ten strijde verzamelen; en de stad zal ingenomen, en de huizen zullen geplunderd, en de vrouwen zullen geschonden worden; en de helft der stad zal uitgaan in de gevangenis; maar het overige des volks zal uit de stad niet uitgeroeid worden. 3 En de HEERE zal uittrekken, en Hij zal strijden tegen die heidenen, gelijk ten dage als Hij gestreden heeft, ten dage des strijds. 4 En Zijn voeten zullen te dien dage staan op den Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt, tegen het oosten; en de Olijfberg zal in tweeën gespleten worden naar het oosten, en naar het westen, zodat er een zeer grote vallei zal zijn; en de ene helft des bergs zal wijken naar het noorden, en de helft deszelven naar het zuiden. 5 Dan zult gijlieden vlieden door de vallei Mijner bergen (want deze vallei der bergen zal reiken tot Azal), en gij zult vlieden, gelijk als gij vloodt voor de aardbeving in de dagen van Uzzia, den koning van Juda; dan zal de HEERE, mijn God, komen, en al de heiligen met U, o HEERE!

6 En het zal te dien dage geschieden, dat er niet zal zijn het kostelijk licht, en de dikke duisternis. 7 Maar het zal een enige dag zijn, die den HEERE bekend zal zijn; het zal noch dag, noch nacht zijn; en het zal geschieden, ten tijde des avonds, dat het licht zal wezen. (Statenvertaling)

De profetie van Zacharia hoofdstuk 14 is uitgebreider en gaat tot en met vers eenentwintig. Ik breek bij vers zeven af om uitsluitend de aandacht te vestigen op vers vijf waar de profeet de omvang van de ramp en de toekomstige vlucht van de Joden beschrijft, ten tijde van de Apocalyps wanneer de Verenigde Natiën volgens vers twee, het land zullen binnenvallen en Jeruzalem innemen. De profeet Zacharia beschrijft de toekomstige vlucht tijdens een aardbeving, zoals ten tijde van koning Uzzia, als apocalyptisch, en onderlijnt het destructieve karakter van de beschreven meganatuurcatastrofe.

De regeerperiode van koning Uzzia heb ik in mijn werk TIJD en TIJDEN, 2015, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579,

hoofdstuk: De kroniek van koning Uzzia van Juda: blz. 279, uitgewerkt en op de tijdsbalk verankerd met de jaren: 803/750 v. Chr.

Het dateren van de meganatuurcatastrofe doen we met de hulp van de andere Bijbelboeken en de Joodse historicus uit de eerste eeuw van onze tijdrekening: Flavius Josephus.

Het begin van de regeerperiode van Uzzia betekende voor het land Juda aanvankelijk een tijd van materiele voorspoed.

2 Kronieken 26:6 Hij (Uzzia) trok uit en streed tegen de Filistijnen, slechtte de muren van Gat, Jabne en Asdod en bouwde versterkingen bij Asdod en in het gebied der Filistijnen. 7 God hielp hem tegen de Filistijnen, tegen de Arabieren die in Gur-Baäl woonden, en tegen de Meünieten. 8 De Ammonieten brachten Uzzia schatting. En tot in Egypte verbreidde zich zijn roem, want hij klom tot een toppunt van macht.

In mijn studie TIJD en TIJDEN, 2015, De archeologische site in Egypte te Tell el Daba, blz. 285, beschrijf ik hoe Uzzia hoogstwaarschijnlijk geïdentificeerd kan worden met de Aziatische veldheer Arsu die volgens het Egyptische Harris-papyrus voor een tijd Egypte overheerst heeft.

Maar aan dit alles kwam een einde in oktober van het jaar 776 v. Chr. wanneer een hoogmoedige koning Uzzia vermoedelijk met Jom Kippoer, meende niet alleen als koning maar ook als hogepriester kunnen optreden. Het resultaat was dat hij met melaatsheid geslagen werd en de volgende vijfentwintig jaar tot aan zijn dood in quarantaine geplaatst.

2 Kronieken 26:16 Maar toen hij machtig geworden was, werd zijn hart zo hoogmoedig, dat hij zeer snood handelde en ontrouw werd jegens de HERE, zijn God, door de tempel des HEREN binnen te gaan om op het reukofferaltaar reukwerk te ontsteken. 17 Maar de priester Azarja ging hem achterna en met hem tachtig priesters des HEREN, flinke mannen, 18 en zij stelden zich tegenover koning Uzzia en zeiden tot hem: U komt het niet toe, Uzzia, reukwerk te ontsteken voor de HERE, maar de priesters, de zonen van Aäron, die geheiligd zijn om reukwerk te ontsteken. Ga uit het heiligdom, want gij zijt ontrouw en het zal u niet tot eer gerekend worden door de HERE God. 19 Toen werd Uzzia toornig; het wierookvat om reukwerk te ontsteken was in zijn hand. En terwijl hij tegen de priesters toornde, brak de melaatsheid uit aan zijn voorhoofd ten aanschouwen van de priesters, in het huis des HEREN bij het reukofferaltaar. 20 De hogepriester Azarja en al de priesters keerden zich naar hem toe en zie, hij was melaats aan het voorhoofd; toen dreven zij hem haastig vandaar weg, en ook hij zelf haastte zich naar buiten te gaan, want de HERE had hem geslagen. 21 Koning Uzzia nu was melaats tot de dag van zijn dood. En als melaatse woonde hij in een afgezonderd huis, want hij was uitgesloten van het huis des HEREN. Zijn zoon Jotam beheerde het paleis des konings en bestuurde het volk des lands. (NBG Vertaling 1951)

Het laatste vers van het hiervoor geciteerde hoofdstuk maakt duidelijk dat koning Uzzia in quarantaine geplaatst werd en dat zijn zoon in zijn plaats het paleis beheerde en het land bestuurde. Een jaartal geeft de Kroniekschrijver niet op. Maar zowel THE LEGENDS OF THE JEWS gecompileerd door Louis Ginzberg als de SEDER OLAM vermelden een periode van vijfentwintig jaar dat de zoon van Uzzia: Jotham als co-regent optrad.

Het officiële laatste regeringsjaar van Uzzia op de tijdsbalk was het jaar okt751/sep750 v. Chr. Wanneer we vanaf dit jaartal vijfentwintig jaar terugrekenen arriveren we in de maand oktober van het jaar 776 v. Chr.

Toevallig is dit het jaartal van de instelling van de Olympische Spelen door de Grieken, als dank naar hun goden toe voor de afgewende ramp, lees meganatuurcatastrofe. Ook over Nineveh werd in 776 v. Chr. een ramp afgewend. Zie het artikel van 29-01-2014 op dit blog: De Profeet Jona te Nineveh. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1390777200&stopdatum=1391382000 en scrol naar beneden.

We kunnen er echter van uitgaan dat planeet aarde er niet overal zonder kleerscheuren dat jaar van af kwam. In Juda vond op het moment dat koning Uzzia de rol van hogepriester wilde vervullen een aardbeving plaats zoals de historicus Flavius Josephus rapporteert:

In the meantime a great earthquake shook the ground and a rent was made in the temple, and the bright rays of the sun shone through it, and fell upon the king's face, insomuch that the leprosy seized upon him immediately. And before the city, at a place called Eroge, half the mountain broke off from the rest on the west, and rolled itself four furlongs, and stood still at the east mountain, till the roads, as well as the king's gardens, were spoiled by the obstruction. Now, as soon as the priests saw that the king's face was infected with the leprosy, they told him of the calamity he was under, and commanded that he should go out of the city as a polluted person. Hereupon he was so confounded at the sad distemper, and sensible that he was not at liberty to contradict, that he did as he was commanded, and underwent this miserable and terrible punishment for an intention beyond what befitted a man to have, and for that impiety against God which was implied therein. So he abode out of the city for some time, and lived a private life, while his son Jotham took the government; after which he died with grief and anxiety at what had happened to him, when he had lived sixty- eight years, and reigned of them fifty-two; and was buried by himself in his own gardens.

(Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek IX,x.4)

De combinatie van de hiervoor aangehaalde bronnen levert het jaar 776 v. Chr. voor de grote aardbeving ten tijde van de regeerperiode van Uzzia, en het jaar van het begin van het optreden van de profeet Jesaja, op.

De eerste vijf hoofstukken van de profeet Jesaja handelen over de laatste vijfentwintig jaar van Uzzia terwijl zijn zoon Jotham als co-regent optreedt. Het zesde hoofdstuk van de profeet Jesaja begint namelijk met:

Jesaja 6:1 In het sterfjaar  van koning Uzzia zag ik de Here zitten op een hoge en verheven troon en zijn zomen vulden de tempel. 2 Serafs  stonden boven Hem; ieder had zes vleugels: met twee bedekte hij zijn aangezicht, met twee bedekte hij zijn voeten en met twee vloog hij. 3 En de een riep de ander toe: Heilig, heilig, heilig is de HERE der  heerscharen, de ganse aarde is van zijn heerlijkheid vol. 4 En de dorpelposten beefden van het luide roepen en het huis werd vervuld met rook. (NBG Vertaling 1951)

Het sterfjaar van Uzzia, hebben we al gezien viel in september/oktober 750 v. Chr. Zie ook het artikel op dit blog van 06-02-2014: De chronologie van de koningen van Israël en Juda. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1391382000&stopdatum=1391986800

De volgende chronologische vermelding in het Bijbelboek Jesaja vinden we in hoofdstuk zeven:

Jesaja 7:1 Het geschiedde nu in de dagen van Achaz, den zoon van Jotham, den zoon van Uzzia, den koning van Juda, dat Rezin, de koning van Syrië, en Pekah, de zoon van Remalia, de koning van Israël, optoog naar Jeruzalem, ten oorlog tegen haar; maar hij vermocht met strijden niet tegen haar.

De oorlog van het tienstammenrijk in alliantie met Aram tegen Juda heb ik gedateerd in het jaar 736 v. Chr. Zie mijn studie: TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: ..binnen nog vijfenzestig jaar zal Efraïm verbroken worden zodat het geen volk meer is, blz. 295.

Ik herhaal dat ik met deze artikelenreeks het accent op chronologie leg en minder op de boodschap zelf, van de profeet Jesaja. Voor wie meer informatie wil vergaren kan ik de volgende (Engelstalige) websites aanbevelen: zie link:

http://www.biblestudytools.com/commentaries/scofield-reference-notes/isaiah/

en

http://www.companionbiblecondensed.com/OT/Isaiah.pdf

Een andere voortreffelijke studie is het werk van: R. BEEN sr., CHRISTUS in het boek JESAJA, 1968, Winschoten. Het boek is vandaag nog in bepaalde antiquariaten op het internet te verkrijgen. Ik heb het boek veertig jaar geleden aangeschaft en gebruik het heden nog altijd als naslagwerk. Het boek brengt de boodschap van de profeet Jesaja in de historische context en leert verder een toekomstig derde herstel van Israël in het oude land der vaderen; geestelijk en nationaal.

Het volgende ankerpunt ter tijdsbepaling voor de bediening van de profeet Jesaja vinden we in het veertiende hoofdstuk van het Bijbelboek:

Jesaja 14:28 In het jaar, toen de koning Achaz stierf, geschiedde deze last. 29 Verheug u niet, gij gans Filistea! dat de roede die u sloeg, gebroken is; want uit de wortel der slang zal een basilisk voortkomen, en haar vrucht zal een vurige vliegende draak zijn. 30 En de eerstgeborenen der armen zullen weiden, en de nooddruftigen zullen zeker nederliggen; uw wortel daarentegen zal Ik door den honger doden, en uw overblijfsel zal hij ombrengen. 31 Huil, gij poort, schreeuw, gij stad! gij zijt gesmolten, gij gans Filistea! want van het noorden komt een rook, en er is geen eenzame in zijn samenkomsten. 32 Wat zal men dan antwoorden den boden des volks? Dat de HEERE Sion gegrond heeft, opdat de bedrukten Zijns volks een toevlucht daarin hebben zouden.

Het jaar dat koning Achaz van Juda stierf was het voorjaar van 722 v. Chr. Sinds het begin van de bediening van Jesaja in oktober 776 v. Chr. waren er 54 jaar en 6 maanden verlopen. Deze tijdsperiode sluit aan bij de cyclus van meganatuurcatastrofes die Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, in hun studie; ‘The long day of Joshua and six other catastrophes, 1973, onder de aandacht brachten.

In mijn studie TIJD en TIJDEN, blz. 331, pas ik hun bevindingen in het gereviseerde tijdschema aan. Het is een Joodse overlevering die leert dat een meganatuurcatastrofe de aarde trof op de dag van het overlijden van koning Achaz van Juda.

While the northern kingdom was rapidly descending into the pit of destruction, a mighty upward impulse was given to Judah, both spiritually and materially, by its king Hezekiah. In his infancy the king had been destined as a sacrifice to Moloch. His mother had saved him from death only by rubbing him with the blood of a salamander, which made him fire-proof. In every respect he was the opposite of his father. As the latter is counted among the worst of sinners, so Hezekiah is counted among the most pious of Israel. His first act as king is evidence that he held the honor of God to be his chief concern, important beyond all else. He refused to accord his father regal obsequies; his remains were buried as though he had been poor and of plebeian rank. Impious as he was, Ahaz deserved nothing more dignified. God had Himself made it known to Hezekiah, by a sign, that his father was to have no consideration paid him. On the day of the dead king's funeral daylight lasted but two hours, and his body had to be interred when the earth was enveloped in darkness.

Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume IV, Bible Times and Characters. From Joshua to Esther.

Betreffende het mechanisme dat verantwoordelijk was voor dit fenomeen gaf wijlen Dr. Immanuël Velikovsky (Worlds in Collision, 1950) in de tweede helft van de twintigste eeuw, de aanzet tot een kosmologische studie die sindsdien door meerdere vak-wetenschappers is verdergezet. Het is volgens deze studie de planeet Mars die in de achtste eeuw voor Christus verantwoordelijk was dat planeet aarde in haar loop rond de zon periodiek verstoord werd met iedere keer de daarmee gepaard gaande catastrofes. Deze boosdoener werd door de volkeren van de oudheid vergoddelijkt en kreeg van hen diverse namen zoals: Ares bij de Grieken, Tyr bij de Germanen, Horus in Egypte, Baal of Bel in Klein-Azië, Indra in India en MARS bij de Romeinen.

De hiervoor vermelde volkeren verwijzen in hun bewaarde geschriften allen naar een cyclus van rampen die de wereld getroffen hebben met intervallen van 54 en 108 jaar. Het is volgens Patten en zijn medewerkers zelfs nauwkeurig te berekenen tot 54 jaar en 6 maanden met iedere keer een planetaire interactie tussen de maand maart, het Romeinse Tubilustrium en de daaropvolgende catastrofe 54 jaar en zes maanden later in oktober, het Romeinse Armilustrium.

Wanneer men het jaartal 776 v. Chr. als ankerjaar en navigatiepunt gebruikt en vanaf hier 54 jaar op de tijdsbalk naar voor en naar achter rekent arriveert men in de jaren 830 en 722 v. Chr. Het verkregen jaartal 722 v. Chr. is hier opmerkelijk omdat dit jaar volgens de nieuwe chronologie de dood zag van koning Achaz, de vader van Hizkia, met een historische vermelding in ‘The Legends of the Jews’, naar een kosmisch fenomeen.

Over dit onderwerp ga ik uitgebreid in, met mijn werk TIJD en TIJDEN, blz. 331, de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw voor Christus.

De volgende tijdsbepaling in het Bijbelboek Jesaja vinden we in het twintigste hoofdstuk:

Jesaja 20:1 In het jaar, toen Tartan naar Asdod kwam, als hem Sargon, de koning van Assyrië gezonden had, toen hij krijg voerde tegen Asdod, en het innam; 2 Ter zelfder tijd sprak de HEERE, door den dienst van Jesaja, den zoon van Amoz, zeggende: Ga heen, en ontbind den zak van uw lendenen, en doe uw schoenen van uw voeten. En hij deed alzo, gaande naakt en barrevoets. 3 Toen zeide de HEERE: Gelijk als Mijn knecht Jesaja naakt en barrevoets wandelt, drie jaren, tot een teken en wonder over Egypte en over Morenland; 4 Alzo zal de koning van Assyrië voortdrijven de gevangenen der Egyptenaren, en de Moren, die weggevoerd zullen worden, jongen en ouden, naakt en barrevoets, en met blote billen, den Egyptenaren tot schaamte. 5 En zij zullen verschrikken en beschaamd zijn van de Moren, op dewelke zij zagen, en van de Egyptenaars, hun roem. 6 En de inwoners van dit eiland zullen te dien dage zeggen: Ziet, alzo is het gegaan dien, op welken wij zagen, werwaarts wij henenvloden om hulp, om gered te worden van het aangezicht des konings van Assyrië; hoe zullen wij dan ontkomen?

Het jaartal dat de Tartan van de koning van Assur; Sargon II, tegen Asdod oprukte heb ik in mijn werk ‘De Assyriologie herzien, 2012’, geplaatst in het jaar 720 v. Chr. De profeet Jesaja liep in 720 v. Chr. voor het derde jaar op rij al blootvoet door het land, als een teken naar Egypte en Ethiopië (Morenland) toe, dat uiteindelijk ook door Assyrië weggevoerd zou worden. Het was op de grootmacht Egypte dat Juda en Israël tijdens deze epoque hun vertrouwen stelden en niet op de HERE God.

De veldtocht naar Asdod liep gelijk met het oprukken van het leger van Salmaneser V naar Samaria. In mijn revisie zijn de koningen Salmaneser V en Sargon II contemporain met Sargon II ondergeschikt aan Salmaneser V. We kunnen ons voorstellen dat bij Megiddo de legers zich splitsten. Salmaneser trok naar Samaria voor een belegering die drie jaar tot 717 v. Chr. zou aanslepen en Sargon II rukte op naar Asdod, Gaza en Raphia. Nabij deze laatste plaats werd slag geleverd met het leger van Egypte onder leiding van Sibu. Deze Sibu, wat een Assyrische versie van een Egyptische naam is, is dezelfde als de in de Bijbel genoemde farao So, op wie de laatste koning van het tienstammenrijk Hosea voor uitkomst vertrouwde. Sibu en So zijn ook dezelfde als de farao Sethoos die Herodotus voor deze periode als farao over Egypte duidt.

Zie TIJD en TIJDEN, hoofdstuk: Wie was So, farao van Egypte ten tijde van de val van Samaria, blz. 307. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

16-04-2015 om 21:29 geschreven door Robert De Telder  

Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek II,x.1-2 (vertaling van het Grieks naar het Engels door William Whiston, 1667/1752)

HOW MOSES MADE WAR WITH THE ETHIOPIANS,

1. MOSES, therefore, when he was born, and brought up in the foregoing manner, and came to the age of maturity, made his virtue manifest to the Egyptians; and showed that he was born for the bringing them down, and raising the Israelites. And the occasion he laid hold of was this: - The Ethiopians, who are next neighbors to the Egyptians, made an inroad into their country, which they seized upon, and carried off the effects of the Egyptians, who, in their rage, fought against them, and revenged the affronts they had received from them; but being overcome in battle, some of them were slain, and the rest ran away in a shameful manner, and by that means saved themselves; whereupon the Ethiopians followed after them in the pursuit, and thinking that it would be a mark of cowardice if they did not subdue all Egypt, they went on to subdue the rest with greater vehemence; and when they had tasted the sweets of the country, they never left off the prosecution of the war: and as the nearest parts had not courage enough at first to fight with them, they proceeded as far as Memphis, and the sea itself, while not one of the cities was able to oppose them. The Egyptians, under this sad oppression, betook themselves to their oracles and prophecies; and when God had given them this counsel, to make use of Moses the Hebrew, and take his assistance, the king commanded his daughter to produce him, that he might be the general (22) of their army. Upon which, when she had made him swear he would do him no harm, she delivered him to the king, and supposed his assistance would be of great advantage to them. She withal reproached the priest, who, when they had before admonished the Egyptians to kill him, was not ashamed now to own their want of his help.

2. So Moses, at the persuasion both of Thermuthis and the king himself, cheerfully undertook the business: and the sacred scribes of both nations were glad; those of the Egyptians, that they should at once overcome their enemies by his valor, and that by the same piece of management Moses would be slain; but those of the Hebrews, that they should escape from the Egyptians, because Moses was to be their general. But Moses prevented the enemies, and took and led his army before those enemies were apprized of his attacking them; for he did not march by the river, but by land, where he gave a wonderful demonstration of his sagacity; for when the ground was difficult to be passed over, because of the multitude of serpents, (which it produces in vast numbers, and, indeed, is singular in some of those productions, which other countries do not breed, and yet such as are worse than others in power and mischief, and an unusual fierceness of sight, some of which ascend out of the ground unseen, and also fly in the air, and so come upon men at unawares, and do them a mischief,) Moses invented a wonderful stratagem to preserve the army safe, and without hurt; for he made baskets, like unto arks, of sedge, and filled them with ibes, (23) and carried them along with them; which animal is the greatest enemy to serpents imaginable, for they fly from them when they come near them; and as they fly they are caught and devoured by them, as if it were done by the harts; but the ibes are tame creatures, and only enemies to the serpentine kind: but about these ibes I say no more at present, since the Greeks themselves are not unacquainted with this sort of bird. As soon, therefore, as Moses was come to the land which was the breeder of these serpents, he let loose the ibes, and by their means repelled the serpentine kind, and used them for his assistants before the army came upon that ground. When he had therefore proceeded thus on his journey, he came upon the Ethiopians before they expected him; and, joining battle with them, he beat them, and deprived them of the hopes they had of success against the Egyptians, and went on in overthrowing their cities, and indeed made a great slaughter of these Ethiopians. Now when the Egyptian army had once tasted of this prosperous success, by the means of Moses, they did not slacken their diligence, insomuch that the Ethiopians were in danger of being reduced to slavery, and all sorts of destruction; and at length they retired to Saba, which was a royal city of Ethiopia, which Cambyses afterwards named Mero, after the name of his own sister. The place was to be besieged with very great difficulty, since it was both encompassed by the Nile quite round, and the other rivers, Astapus and Astaboras, made it a very difficult thing for such as attempted to pass over them; for the city was situate in a retired place, and was inhabited after the manner of an island, being encompassed with a strong wall, and having the rivers to guard them from their enemies, and having great ramparts between the wall and the rivers, insomuch, that when the waters come with the greatest violence, it can never be drowned; which ramparts make it next to impossible for even such as are gotten over the rivers to take the city. However, while Moses was uneasy at the army's lying idle, (for the enemies durst not come to a battle,) this accident happened: - Tharbis was the daughter of the king of the Ethiopians: she happened to see Moses as he led the army near the walls, and fought with great courage; and admiring the subtility of his undertakings, and believing him to be the author of the Egyptians' success, when they had before despaired of recovering their liberty, and to be the occasion of the great danger the Ethiopians were in, when they had before boasted of their great achievements, she fell deeply in love with him; and upon the prevalency of that passion, sent to him the most faithful of all her servants to discourse with him about their marriage. He thereupon accepted the offer, on condition she would procure the delivering up of the city; and gave her the assurance of an oath to take her to his wife; and that when he had once taken possession of the city, he would not break his oath to her. No sooner was the agreement made, but it took effect immediately; and when Moses had cut off the Ethiopians, he gave thanks to God, and consummated his marriage, and led the Egyptians back to their own land.

(22) This history of Moses, as general of the Egyptians against the Ethiopians, is wholly omitted in our Bibles; but is thus by Irenaeus, from Josephus, and that soon after his own age: — "Josephus says, that when Moses was nourished in the palace, he was appointed general of the army against the Ethiopians, and conquered them, when he married that king's daughter; because, out of her affection for him, she delivered the city up to him." See the Fragments of Irenaeus. ap. edit. Grab. p. 472. Nor perhaps did St. Stephen refer to anything else when he said of Moses, before he was sent by God to the Israelites, that he was not only learned in all the wisdom of the Egyptians, but was also mighty in words and in deeds, Acts 7:22.

(23) Pliny speaks of these birds called ibes; and says, "The Egyptians invoked them against the serpents," Hist. Nat. B. X. ch. 28. Strabo speaks of this island Meroe, and these rivers Astapus and Astaboras, B. XVI. p. 771, 786; and B XVII. p. 82].

Het is alleen de oudheidhistoricus Flavius Josephus die het verhaal van Mozes als generaal van het Egyptische leger brengt. De Bijbel zwijgt over dit feit. Hoewel Stefanus in het Bijbelboek Handelingen misschien een hint in die richting geeft:

Handelingen 7:20 Te dien tijde werd Mozes geboren en hij was schoon voor God; drie maanden werd hij opgevoed in zijns vaders huis. 21 En toen hij te vondeling was gelegd, nam de dochter van Farao hem aan en liet hem als haar eigen zoon opvoeden. 22 En Mozes werd onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaren en was machtig in zijn woorden en werken. 23 Toen hij nu de leeftijd van veertig jaar bereikt had, kwam het in zijn hart op, naar zijn broeders, de kinderen Israëls, om te zien. (NBG Vertaling 1951)

Flavius Josephus beschrijft de invasie van Egypte door de Ethiopiërs, die vanuit het zuiden helemaal naar Memfis oprukten en daarna zelfs de Middellandse Zee bereikten. Het Egyptische leger was eerder in het zuiden aan de grens verslagen en het land lag als een gevolg open voor de Ethiopiërs die schijnbaar moeiteloos tot Beneden-Egypte konden doorstoten. Egypte leek verloren. Radeloos raadpleegden de Egyptenaren hun orakels en profetieën, naar een oplossing. Josephus schrijft dat God farao adviseerde om de Hebreeër Mozes tot generaal over het leger aan te stellen. Daarna lezen we dat Mozes de opdracht van farao aanvaard en het Egyptische leger over land, tegen de Ethiopiërs laat oprukken. De Ethiopiërs worden verslagen en naar hun land teruggedreven. Vervolgens rukt Mozes Ethiopië binnen en belegerd hun hoofdstad Saba. Een belegering die door Josephus, als een gevolg van de ligging aan de Nijl daar, de zijrivieren en de versterkingswerken van de stad, als zeer moeilijk beschreven wordt. De verovering van Saba door Mozes werd pas mogelijk wanneer de dochter van de koning van de Ethiopiërs met de (Griekse) naam Tharbis, de stad aan Mozes uitleverde op voorwaarde dat hij onder eed beloofde haar tot vrouw te nemen. Mozes stemde toe, veroverde de stad en keerde met zijn Ethiopische vrouw en het leger naar Egypte terug. Dat Mozes een Ethiopische vrouw had lezen we in het Bijbelboek Numeri 12:1 Mirjam nu sprak met Aäron over Mozes naar aanleiding van de Ethiopische vrouw, die hij genomen had, want hij had een Ethiopische vrouw genomen,…

De bedoeling van dit artikel is het verhaal van Flavius Josephus op zijn historische waarheid te toetsen, en op de tijdsbalk te plaatsen. Zoals eerder opgemerkt is het alleen Flavius Josephus die ons deze geschiedenis overlevert. Vooreerst moet ik opmerken dat de benaming Ethiopië uit de oudheid niets van doen heeft met de moderne staat Ethiopië in Oost-Afrika. Het Ethiopië van de oudheid plaatsen we op een moderne kaart in het noorden van Soedan. De beschreven hoofdplaats Saba werd veel later door de Pers Kambyses omgedoopt naar Meroë en ligt in de Soedan. In de grondtekst van de Bijbel staat er Kus, wat met Ethiopië vertaald werd. Kus was een zoon van Cham, één van de drie zonen van Noach (Genesis 10:6-7). En uit Kus was Nimrod voortgekomen, een tegenstander van Sem, uit wiens lijn de Israëlieten waren voortgekomen. En vandaar vermoedelijk de tegenspraak van de zuster van Mozes; Mirjam in verband met de Ethiopische vrouw Tharbis van Mozes. Ik neem aan dat de veertigjarige Mozes bij zijn vlucht naar Midian, de Ethiopische Tharbis aan het hof van farao heeft achtergelaten. In Midian huwde hij met de dochter van Reüel; Sippora die hem later een zoon baarde; Gersom (Exodus 2:17-22). Veertig jaar later, op tachtigjarige leeftijd werd Mozes door God geroepen om de Israëlieten uit Egypte te leiden en het is vanuit het Bijbelboek Numeri duidelijk dat Mozes bij de Exodus zijn inmiddels bejaarde Ethiopische vrouw Tharbis heeft meegenomen. We moeten hierbij bedenken dat als een gevolg van de tien plagen, het land Egypte volkomen geruïneerd was, en de laatste plaag betekende de dood van al het eerstgeborene in Egypte. De Egyptenaren zouden zich zeker en vast op de Ethiopische vrouw van Mozes gewroken hebben.

Aangezien we geen andere bron hebben om het geschiedenisverhaal van Mozes als generaal van het Egyptische leger, naar waarheid te toetsen blijft alleen de plaatsing op de tijdsbalk over en via deze oefening de toets of het historische kader klopt, in overeenstemming is, met andere historische feiten die bekend zijn. De Engelse vertaler van de werken van Flavius Josephus uit het Grieks, William Whiston, paste dit in de achttiende eeuw al toe door bijvoorbeeld in zijn vertaling voetnoten met commentaar te plaatsen, verwijzende naar oudheidauteurs zoals Plinius en Strabo om een en ander betreffende de vogel de Ibes en betreffende de ligging van het eiland Meroë te verklaren.

De honderdtwintigjarige levensloop van Mozes is op de tijdsbalk verankerd met de Exodusdatum in het jaar 1483 v. Chr., hij was dan tachtig jaar oud. Zijn geboorte en eerste levensjaar valt aldus in het jaar 1563/1562 v. Chr. De eerste veertig jaar bracht hij als de zoon van farao ’s dochter, aan het hof van farao door. Een dochter die Josephus de (Griekse) naam Thermuthis geeft. Over Mozes, als prins van Egypte schreef ik al eerder op 02-03-2014 op dit blog een artikel, zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1393196400&stopdatum=1393801200

De invasie van de Ethiopiërs wordt door Josephus geplaatst in het jaar dat Mozes de leeftijd van volwassenheid bereikt had. In de Bijbel is dat vanaf het twintigste levensjaar en deze vaststelling plaatst de invasie van de Ethiopiërs in het jaar 1543 v. Chr. De vlucht naar Midian van Mozes geschiedde twintig jaar later in 1523 v. Chr.

Laat ons nu onderzoeken of dit past in de revisie van de geschiedenis van de oudheid. In mijn werk; TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk Pitom en Raämses, blz. 89.

(Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579 ),

geef ik de volgende reconstructie voor de farao ’s van de twaalfde dynastie op de tijdsbalk door:

Regeringsjaartallen voor Christus:                  Sothis-lijst identificatie:

Amenemhat I     1693/1664           29              Rameses

Senwosret I        1664/1619           45               Ramessemenes

Amenemhat II    1649/1614           35               Usimares

Senwosret II       1618/1595           23              Ramesseseos

Senwosret III      1595/1547          48              Ramessameno

Amenemhat III  1576/1528           48              Ramesse Iubasse

Amenemhat IV   1531/1523            8              breuk in de lijst

Sobekneferoe      1523/1519             4

De twaalfde dynastie was volgens de onderzoeker Donovan Courville de dynastie die de farao van de verdrukking leverde; namelijk Senwosret III. Het was de dochter van zijn opvolger Amenemhat III met de (Egyptische) naam Sobekneferoe, die die volgens hem, Mozes als zoon adopteerde en aldus Mozes tot kroonprins van Egypte maakte. Op de tijdsbalk linkt Courville de vlucht van Mozes naar Midian met het einde van de (co)regeerperiode van Amenemhat IV. Ook volgens de orthodoxe egyptologie is het einde van de twaalfde dynastie met heel wat vraagtekens omgeven (Egypt of the pharaohs, Sir Alan Gardiner, 1961, Chapter VI, The rise and fall of the Middle Kingdom, blz.141), en is er een vermoeden van een familievete. Maar indien Courville gelijk heeft zijn we bovendien in bezit van een afbeelding van Mozes in een bewaard beeld van farao Amenemhat IV. Ik schrijf ‘indien’, want ‘absoluut’ bestaat hier geen zekerheid over.

In mijn studie van de herziening van de geschiedenis van de oudheid toon ik aan dat het Egyptische Oude Rijk en het Midden-rijk contemporain waren en beide perioden als een gevolg van de exodus en de invasie van de Hyksos/Amalekieten aan hun einde komen. In mijn werk TIJD en TIJDEN, blz. 107, toon ik aan dat farao Senwosret III van de twaalfde dynastie van het Midden-rijk, de handlanger is (en ondergeschikt) van farao Pepi II van de zesde dynastie.

Wat de twaalfde dynastie betreft heb ik de ankerpunten die Courville leverde op de tijdsbalk uitgewerkt. De machtige, en tegenwoordig zeer goed gedocumenteerde, farao Senwosret III kwam aan zijn einde in 1547 v. Chr. De geschiedenis die Flavius Josephus brengt met de invasie van Egypte door de Ethiopiërs past hier aldus in het chronologisch raamwerk. Het is na de dood van Senwosret III namelijk goed mogelijk dat de Ethiopiërs enkele jaren later hun kans waagden met de invasie van Egypte. De opvolger van Senwosret III was farao Amenemhat III die daarvoor volgens mijn revisie, al een hele tijd als co-regent de troon met Senwosret III gedeeld had. Over Amenemhat III is heden heel wat minder historische informatie beschikbaar. Zo ook over zijn opvolger Amenemhat IV, een farao over wie blijkbaar nog minder geweten is. Er is aldus ruimte om de geschiedenis, zoals Flavius Josephus die brengt, in te lassen.

In het orthodoxe model is het echter ondenkbaar dat ten tijde van de achttiende en/of negentiende dynastie, Mozes als generaal van het Egyptische leger een offensief naar Ethiopië geleidt zou hebben. Volgens het gefabriceerde raamwerk van de orthodoxe egyptologie is farao Seti I een mogelijke kandidaat als de farao van de verdrukking en diens zoon Ramses II als de farao van de Exodus. De regeerperioden van deze farao’s zijn echter heden goed gedocumenteerd en hier bestaat geen vermelding naar (of is er ruimte voor) een door een dochter van farao geadopteerde Aziaat, die het met zijn twintig jaar tot de generaal van het Egyptische leger schopt. Voor Hollywood is dit nooit een probleem geweest. Zij brengen met Mozes als prins van Egypte ten tijde van, en in het historische kader van de negentiende dynastie, een in wezen voor hen fictief verhaal. Orthodoxe Egyptologen halen hierbij de schouders op en zien het louter als entertainment. De Bijbel is voor hen ook louter een godsdienstig boek zonder veel historische waarde.

Alleen het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid plaatst alles in de juiste context en geeft ruimte op de tijdsbalk voor het optreden van Mozes als generaal van het Egyptische leger.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

09-04-2015 om 08:32 geschreven door Robert De Telder  

TIJD en TIJDEN

Robert de Telder

496 pagina ‘s

Paperback 16 x 24 cm

ISBN 978 94 0221 560 1

Vaste prijs: Euro 24,85

De chronologische oudheidgeschiedenis van Israël, Egypte en Assyrië schematisch op millimeter papier

Het boek ‘Tijd en Tijden’ neemt u mee op een tijdreis in de geschiedenis vanaf de Grote Vloed van het derde millennium voor Christus tot aan de Openbaring van Jezus Christus aan het begin van het dertigste Jubeljaar in 27/28 AD. Het raamwerk is de Bijbelse geschiedenis via tijdsbalken vanaf het eerste Bijbelboek Genesis tot aan de komst van Christus. Aan de 148 tijdsbalken die het boek bevat werden de koningslijsten van Egypte en Assyrië verbonden en gereviseerd. Door een gedetailleerde inhoudsopgave is het goed mogelijk om het boek als naslagwerk te gebruiken.

Bestellen via: www.boekscout.nl

Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

03-04-2015 om 13:23 geschreven door Robert De Telder  

De stad met de Egyptische plaatsnaam Kadesj staat bovenaan een bewaarde stele van farao Thothmosis III. In totaal staan er honderdnegentien namen van steden op vermeld. Steden die farao in Klein-Azië veroverde en schatplichtig maakte.

De orthodoxe Egyptologie plaatste Thothmosis III op de tijdsbalk in de vijftiende eeuw voor Christus en dit op basis als een gevolg van het hanteren van hun foutieve Sothis-kalender. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1388962800&stopdatum=1389567600 en scrol naar beneden naar het artikel: Het Ebers-papyrus.

In mijn nu kortelings te verschijnen nieuw boek TIJD en TIJDEN bij de uitgeverij www.boekscout.nl behandel ik de Sothis-kalender uitvoerig in een afzonderlijk hoofdstuk: De geschiedenis van de geschiedenis, blz.27-41.

Het identificeren van de plaatsnaam Kadesj was/is een moeilijke opdracht voor de orthodoxie. Sommige Egyptologen meenden Kadesj te kunnen identificeren met het Kadesj dat aan de rivier de Orontes in Noord-Syrië ligt, andere kozen voor Kadesj-Naftali in Gallilea. De samenstellers van de ‘The Macmillan Bible Atlas’ kozen voor het plaatsje Kadesh in Gallilea – zie bijgevoegde kaart. Het is een identificatie die tot verlegenheid leidt. Een onbelangrijk plaatsje dat Thothmosis III bovenaan zijn lijst van veroverde steden plaatst? Het probleem was en is dat dit in de vijftiende eeuw v. Chr. onbeduidende plaatsen waren.

De vraag was en is: waarom staat het onbeduidende Kadesj bovenaan de lijst met bijvoorbeeld de belangrijke stad Megiddo in Israël slechts op de tweede plaats?

Het is de verdienste van Dr. I. Velikovsky dit aangekaart te hebben en een oplossing gegeven. In zijn werk ‘Eeuwen in Chaos, 1952, hoofdstuk IV, blz. 173, maakt hij duidelijk dat met Kadesj (wat de heilige betekent) Jeruzalem bedoelt is. Het is Jeruzalem dat Thothmosis III in het vijfde regeringsjaar van koning Rehabeam, de zoon en opvolger van Salomo, plunderde. En het jaar was 961 in de tiende eeuw v. Chr. en niet de foutieve vijftiende eeuw v. Chr.

In de revisie van de geschiedenis van de oudheid toont Velikovsky aan dat de eerste farao ’s van de achttiende dynastie tijdgenoten van Saul, David, Salomo en Rehabeam waren. En dat Egypte en Israël aanvankelijk geallieerd waren in hun strijd tegen de Hyksos/Amalekieten. Toen farao Ahmose Egypte vrijvocht van de Hyksos-heerschappij en daarna tegen Avaris, de hoofdplaats van de Hyksos oprukte, deed hij dit in bondgenootschap met Saul van Israël. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1390172400&stopdatum=1390777200 en scrol naar beneden naar het artikel: Waar lag Telaïm en waar lag de stad van Amalek?

Daarna hebben we de link met farao Thothmosis I met wie Salomo zich verzwagerde door een dochter van farao tot vrouw te nemen. In het vijfde regeringsjaar van Thothmosis I rukte farao Kanaän binnen, veroverde Gezer en schonk de stad als bruidsschat aan Salomo. Daarna volgde farao Hatsjepsoet, een dochter van Thothmosis I die de band met Israël/Salomo nog verstevigde.

In TIJD en TIJDEN wordt dit in het hoofdstuk: de koningin van Scheba, blz. 208, belicht.

Na de dood van Hatsjepsoet trok Thothmosis III, die tot dan in de schaduw van zijn regentes de troon gedeeld had, alle macht naar zich toe en begon onmiddellijk aan een reeks jaarlijkse campagnes naar Klein-Azië waarbij hij Juda schatplichtig maakte. De kroon was de plundering van Jeruzalem met zijn derde campagne in 961 v. Chr. Zie hoofdstuk: De Bijbelse farao met de naam Sisak, blz. 220-223, in TIJD en TIJDEN.

Uiteindelijk zou Thothmosis III zijn macht tot aan de Eufraat uitbreiden. De stele die hij naliet en bewaard bleef bevat een lijst van honderdnegentien namen, die alle in Palestina te plaatsen zijn. Bovenaan staat de koningsstad Kadesj vermeld. Velikovsky wijst in zijn studie op het feit dat Jeruzalem in de Bijbel op vele plaatsen Kadesj of de heilige genoemd wordt.

2 Kronieken 8: 11 Salomo nu deed de dochter van Farao opkomen uit de stad Davids, tot het huis, dat hij voor haar gebouwd had; want hij zeide: Mijn vrouw zal in het huis van David, den koning van Israël, niet wonen, omdat de plaatsen heilig zijn, tot dewelke de ark des HEEREN gekomen is. (Statenvertaling)

Psalm 2:6 Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion, den berg Mijner heiligheid.

Joël 3:17 En gijlieden zult weten, dat Ik de HEERE, uw God ben, wonende op Sion, den berg Mijner heiligheid; en Jeruzalem zal een heiligheid zijn, en vreemden zullen niet meer door haar doorgaan.

En het Egyptische Kadesh vinden we ook in de Arabische overlevering terug maar dan verbasterd naar El-Kuds, wat een Arabische naam voor Jeruzalem is.

Wordt vervolgd….

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

02-04-2015 om 10:18 geschreven door Robert De Telder  

Met het artikel van vorige week bracht ik de noodlottige dubbele Sothis-kalender van de Egyptoloog Eduard Meyer uit het jaar 1904 onder de aandacht. Noodlottig in die zin omdat de chronologie van de buurvolken aan die van een foutieve Egyptische kalender werd gekoppeld en aldus er zes tot zeven eeuwen naast zit.

Veel aandacht geef ik in mijn studie aan het oude Israël en de Bijbel ter chronologische rechtzetting van de koningslijsten. Het land Israël is van oudsher een landbrug tussen Afrika en Klein-Azië geweest en haar geschiedenis evenzo verbonden. Maar het is niet alleen de Bijbelse geschiedschrijving die in twijfel wordt getrokken, ook de geschiedschrijving van andere buurvolkeren van Egypte, zoals onder andere de Hethieten en de Griekse wereld worden als een gevolg van hun verankering met de gefabriceerde Egyptische chronologie, getroffen.

Met het nieuwe artikel wil ik de plaatsing van Ramses III op de tijdsbalk onder de aandacht brengen. Als een gevolg van de verankering van de achttiende dynastie op de tijdsbalk op basis van een veronderstelde Sothis-periode van 1460 jaar, van 139 AD terug tot het jaar 1321 v. Chr. belandde de twintigste dynastie in de twaalfde eeuw v. Chr. en kreeg Ramses III van de orthodoxie de regeringsjaren 1182 tot 1151 v. Chr. toebedeeld.

In het achtste en elfde regeringsjaar van Ramses III moest deze prins strijd leveren tegen een invasie van Zeevolken. Zeevolken die vanuit de Griekse eilanden Klein-Azië binnenvielen, het Hethietenland onder de voet liepen en verder langs de Levant richting Egypte oprukten. Het is een strijd die uitvoerig op de muren van Ramses III’ dodentempel te Medinet Haboe afgebeeld en beschreven staat. Ook de Nijldelta was het doel van de Zeevolken. Een zee-invasie die Ramses III kon afslaan.

Hoewel Ramses III meldt dat Hatti ofwel het Hethieten-rijk als een gevolg van de invasie van de Zeevolken ten onder ging blijkt nu dat de Assyriërs nog tot in de achtste eeuw v. Chr. naar de Hethieten blijven verwijzen. Wat is hier aan de hand? Het antwoord is vrij simpel: als een gevolg van het hanteren van de foutieve Sothis-kalender door de orthodoxe Egyptologie belandde Ramses III in de twaalfde eeuw v. Chr. in plaats van in de correcte achtste eeuw v. Chr. En er zijn heel wat historische gegevens voorhanden die het mogelijk maken de invasie van de zeevolken in het jaar 712 v. Chr. op de tijdsbalk onder te brengen.

De vader van Ramses III was farao Sethnakht, de veronderstelde grondvester van de twintigste dynastie van Manetho. In mijn boek TIJD en TIJDEN (Wie was ‘So’, farao van Egypte ten tijde van de val van Samaria? Blz. 435-442), dat volgende maand door de uitgeverij Boekscout op de markt wordt gebracht, ga ik uitvoerig op de twintigste dynastie in. Ik toon aan dat de Bijbelse farao So ten tijde van de val van Samaria in 717 v. Chr. te identificeren is met farao Sethoos van de oudheidhistoricus Herodotos en dat zowel So (Hebreeuws) als Sethoos (Grieks) gelijk zijn aan Sethnakht uit Egyptische bron. Ramses III en overige Ramessieden horen aldus in de achtste eeuw v. Chr. thuis.

Farao Sethnakht is identiek met de Sethoos van Herodotos die bij onze oudheidhistoricus een tijdgenoot van de Assyriër Sanherib was. Farao Sethoos werd volgens de historicus Herodotos opgevolgd door twaalf koningen die ik met de Ramessieden van de twintigste dynastie identificeer. In mijn model/reconstructie heersen de farao ‘s Amonhotep III en IV over Egypte met Ethiopiërs, Libiërs en de Ramessieden als geallieerden. Dr. Donovan Courville wijst in zijn werk naar de volgende merkwaardigheid: namelijk dat Manetho alleen de twintigste dynastie vermeldt, bestaande uit twaalf koningen maar geen namen noemt. Het hierna volgende citaat van Courville spreekt boekdelen: “Strangely, these rulers are popularly regarded as representing the total government of Egypt, though, as previously noted, the most outstanding of the group (Ramses III) never claimed to be more than a local prince at Heliopolis.”

De negende en de achtste eeuw voor Christus waren eeuwen van calamiteiten in de vorm van een cyclus van meganatuurcatastrofes die met intervallen van 54 jaar en zes maanden de wereld van de oudheid getroffen hebben. In het jaar 776 v. Chr., het jaar dat de Olympische Spelen van start gingen, werd zulk een meganatuurcatastrofe afgewend. Het was dezelfde aangekondigde meganatuurcatastrofe die de Hebreeuwse profeet Jona in Nineveh moest aankondigen. Maar 54 jaar en zes maanden later trof een volgende meganatuurcatastrofe de oude wereld. Het was het stervensjaar van koning Achaz van Juda, het jaar 722 v. Chr. dat getuige van deze ramp was. Volgens het onderzoek van Dr. I. Velikovsky, gevolgd door de studie van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer met (The long day of Joshua and six other catastrophes, 1973), lag de oorzaak bij een kosmische verstoring van de aarde in haar omloop rond de zon. Uiteindelijk was er aan het einde van de achtste eeuw v. Chr. zelfs een kalenderhervorming nodig die ook historisch vanuit verschillende oudheidbronnen kan geduid worden.

 Het motief van de algemene volksverhuizing van de zeevolken moet bij de cyclus van meganatuurcatastrofes gezocht worden. Het resultaat van deze catastrofes was dikwijls hongersnood als het gevolg van mislukte oogsten.

In Griekenland waren het de Doriërs die vanuit Thessalië de Peloponnesus binnentrokken waar zij een nieuwe stad Argos stichtten. Het was hier dat volgens de overlevering in 748 v. Chr. onder leiding van Pheidon, Olympische Spelen georganiseerd. Volgens Herodotus leefden de Doriërs oorspronkelijk in Thessalië en later in het gebergte van Doris bij de Parnassus. Van Doris uit vielen zij de Pelopponnesus binnen. Hier verwoesten zij de paleizen te Pylos en te Mycene en verdreven de meeste inwoners. Volgens de orthodoxe geschiedschrijving worden deze gebeurtenissen aan de hand van de Egyptische chronologie in de dertiende eeuw v. Chr. gedateerd en laat men hier de zogenaamde duistere eeuwen aanvangen. In het revisionistische model zijn er geen duistere eeuwen maar speelt de tragedie zich in de achtste eeuw v. Chr. af.

Op hun beurt zetten daarop de autochtone volksgroepen zich in beweging en vestigden zich aan de kust van de Egeïsche Zee in Klein Azië. De Griekse legende over hun held Mopsus past als een juist puzzelstukje in deze periode. Volgens de legende leidde Mopsus zijn leger van Colophon, aan de Egeïsche kust, naar Cilicië waar hij zich vestigde. De gevolgde route is dezelfde weg die de zeevolken namen, merkt de orthodoxie op. Als een gevolg van het foutief schikken van de Egyptische Dynastieën op de tijdsbalk zien zij de verbanden niet. Opgravingen te Karatepe in Cilicië hebben een paleis uit omstreeks 700 v. Chr. blootgelegd waarin zich twee grote inscripties bevinden, een in Fenicische, de tweede in Hethietische hiëroglyfen. In beide inscripties beroemt de koning van het paleis zich erop af te stammen van het huis Mps of Mopsos (Dr. Arie Dirkzwager, C&AH January 1987 Volume IX, part 1, Interaction Aftermath of the Trojan War).

Een ander Grieks volk dat Klein Azië binnenrukte waren de Phrygiërs. De Phrygische invallers vestigden hun hoofdstad in Gordium, aan de rivier de Sangarius in westelijk Anatolië en zij namen het omringende gebied als hun vaderland. Een reeks heuvels, die aan de stadsheuvel aansluiten, is bedekt met grafterpen waaronder de heersersfamilies van Gordium begraven zijn. Het geheel wordt beheerst door een enorme grafheuvel van meer dan vijfenveertig meter hoog, die plaatselijk bekend staat als het graf van Midas. Aan hun oostgrens kregen zij contact met het oprukkende Assyrië en wordt in Assyrische annalen naar hen verwezen. In 712 v. Chr. rukten zij samen met de zogenaamde overige zeevolken langs de landroute naar Egypte op.

Hierna geef ik een gedeelte van het relaas zoals Ramses III het heeft laten optekenen:

"…wat betreft de vreemde landen, zij smeedden een complot op hun eilanden. Plotseling waren alle landen in beweging en her en der op het oorlogspad. Geen land kon standhouden tegen hun wapenen, vanaf Hatti, Kede, Karkemis, Arzawa en Alasjia. Zij werden afgesneden. Een kamp werd op een plaats in Amor opgeslagen. Zij richten de bevolking ervan te gronde en zijn land was als iets, wat nooit bestaan had. Zij trokken voorwaarts naar Egypte, terwijl de vlam voor hen bereid was. Hun bondgenootschap bestond uit Peleset, Tjeker, Sjekelesj, Denyen en Wesjesj. Zij maakten zich meester van de landen tot aan de einden der aarde, vastberaden en vol zelfvertrouwen: "Onze plannen zullen slagen"."

Te Medinet Haboe in Boven-Egypte heeft Ramses III zijn overwinning over de zeevolken laten afbeelden. De verschillende rassen van de aanvallers zijn te onderscheiden, net zoals hun klederdracht. Ook valt op dat de aanvallers mager en knokig zijn. Dit wijst op de hongersnood dat deze volken in hun gebieden getroffen had.

De namen van de zeevolken die Ramses III opgeeft kunnen allen met mediterrane groepen die in de achtste eeuw v. Chr. hun intrede in de regio deden, verbonden worden. Zo waren de Shrdn, lange baardige mannen met gehoornde helmen afkomstig uit Sardinië. De Tshkr kunnen in verband gebracht worden met de Sikels uit Sicilië en de Tsshw met hun nauw sluitende hoofddeksels, waren hoogstwaarschijnlijk de Etrusken die door de Grieken Turshenoi werden genoemd. De Peleset kwamen uit Kreta. De Denyen of Danaana zijn volgens mij met de Phrygiërs te identificeren. Zij zijn de 'Danuniyim' met als tussenstation Cilicië alvorens naar de Nijldelta op te rukken. De hint voor de identificatie van de Danaana met de Phrygiërs haalde ik uit een plaatsjesboek met een afbeelding van Phrygische soldaten met rond schild en helm met pluimen.

De afbeelding staat op een terracotta paneel dat gewonden werd in een nederzetting te Pazarg, nabij Boghazköy. De helm is identiek met de helm die sommige der zeevolken afgebeeld op de tempelmuren van Ramses III, droegen. De afgebeelde gevederde helmen worden traditioneel als de hoofdtooi van de Peleset gezien en heeft zich in de vakliteratuur en in Hollywood vastgezet. Dezelfde hoofdtooi kan echter ook bij de Tjeker en de Denyen waargenomen worden.

De binnenvallende zeevolken hadden hun hoofdkwartier in Amoerroe gevestigd. Na het afweren van de zee-invasie is Ramses III ook Klein-Azië binnengemarcheerd.

Het exacte jaartal van de invasie van de zeevolken in het achtste regeringsjaar van Ramses III is het jaar 712 v. Chr. De over land oprukkende zeevolken baanden zich een weg door Amoerroe of Amor, het hedendaagse Syrië en Israël, vernietigden alles op hun weg, en rukten op naar Egypte. Op de grens tussen Israël en Egypte, te Djahi waarvan de exacte ligging tot op heden onbekend is, werd slag geleverd. Een zegevierende Ramses III rukte daarop naar Amoerroe of Amor op om het basiskamp van de zeevolken aldaar te vernietigen. Namen van veroverde steden in Amoerroe of Amor worden in de annalen van Ramses III niet altijd vermeld. Zo is er sprake van een opmarcheren naar 'de' stad van Arzawa, naar 'de' stad van Amor en er is een vermelding van de stad Tunip die bestormd werd. Tegelijkertijd was er een legeronderdeel dat het tegen de Shosu opnam en de berg van Seïr bestormde.

De hiervoor beschreven campagne van de zeevolken en Ramses' reactie past in het plaatje dat de Bijbel en in het bijzonder het boek Jesaja voor deze tijdspanne weergeeft. De profeet Jesaja hoofdstuk 14:28 geeft een aantal profetieën tegen Filistea, Moab en Damascus. Deze profetieën worden uitgesproken na de dood van Achaz in 722 v. Chr.

Jesaja 14:31 Jammer, gij poort; schreeuw, gij stad; sidder, gij gans Filistea! Want uit het noorden komt rook en in de gelederen blijft niemand achter.

De beschrijving van de volledige vernietiging van steden hebben we al in de annalen van Ramses III gezien:

"Een kamp werd op een plaats in Amor opgeslagen. Zij richten de bevolking ervan te gronde en zijn land was als iets, wat nooit bestaan had." (Ramses III over de zeevolken).

Het Bijbelrelaas van de profeet Jesaja schetst hetzelfde beeld:

Jesaja 15:1 Godsspraak over Moab. Waarlijk, in de nacht is Ar-Moab verwoest, verdelgd! Waarlijk, in de nacht is Kir Moab verwoest, verdelgd.

Jesaja 17:1 De Godsspraak over Damaskus. Zie, Damaskus wordt weggenomen, zodat het geen stad meer is; het wordt een puinhoop, een bouwval. Verlaten liggen de steden van Aroër…

En ook het snelle verslaan van de zeevolken vinden we bij de profeet Jesaja van de Bijbel vermeld:

Jesaja 17:12-14 Het lot der plunderaars. Wee, een rumoer van vele volken, die rumoer maken als rumoerige zeeën, en een gebruis van natiën, die bruisen zoals geweldige wateren bruisen. Natiën bruisen zoals geweldige wateren bruisen, maar dreigt Hij ze, dan vluchten zij ver weg en worden opgejaagd als kaf voor de wind uit en als een werveldistel voor de storm uit. Ten tijde des avonds, zie, daar is verschrikking; voordat het morgen wordt, zijn zij er niet meer. Dit is het deel van hen die ons plunderen, en het lot van hen die ons beroven.

Na het debacle in Egypte vestigden verschillende zeevolken zich aan de kust van de Levant, nabij Asdod en Dor. Zij werden korte tijd later vazallen van Sargon II. Sargon II van Assyrië verwijst in zijn annalen naar een ‘tartan’ van ‘Musri’ = Egypte, meestal Sib’e genoemd. Er zijn echter wetenschappers (Luckenbill, ‘Khorsabad texts’, Ancient records of Assyria and Babylon, Chicago 1929, II, pp.1-27) die menen dat in plaats van Sib’e, Re’e (in het Akkadisch) en/of Ria’a (in het Egyptisch) gelezen zou moeten worden. Een verband met een Ramses ligt dus voor de hand. In mijn model Ramses III. Deze Ramses heeft ook tegen ‘Amor’ gevochten, een archaïsche naam voor Assyrië. In mijn reconstructie is dit het Assyrië van Sargon II.

 Tegelijkertijd wanneer de Doriërs Griekenland binnenrukten en een volksverhuizing op gang brachten, werden de Kimmeriërs uit hun woongebied ten noorden van de Zwarte Zee, door de Scythen uit hun woonplaatsen verjaagd en begonnen de Kimmeriërs aan hun volksverhuizing wat hen over de Kaukasusrug voerde. Hun eerste slachtoffer was het koninkrijk Urartu in Klein-Azië dat rond 715 v. Chr. met een invasie te maken kreeg. De Assyriërs verwijzen tijdens deze periode in hun annalen naar de Kimmeriërs die zij Gimiraa noemden. De Assyrische betekenis van de naam zou zoiets als 'voorwaarts en achterwaarts trekkende volken' betekenen. Van de Assyriërs weten we ook dat de Phrygische koning Midas (Mit ta a) om Assyrische hulp tegen de binnentrekkende Kimmerische horden gevraagd heeft. Dat het de Scythen waren die de Kimmeriërs verdreven hebben weten we van Herodotos.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

24-03-2015 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

Bijlagen:
1 COVER WWII BOLCOM.jpg (421.8 KB)   

Artistieke tekening van het ‘Huis van de Libanon’ van Salomo.

1 Koningen 7:1 Maar over zijn eigen huis bouwde Salomo dertien jaar; toen had hij zijn gehele huis voltooid. 2 Hij bouwde namelijk het huis: Woud van de Libanon, honderd el lang, vijftig el breed en dertig el hoog, met vier rijen van cederen zuilen, terwijl er gehouwen cederen balken op de zuilen lagen. 3 Het was van boven met cederhout gedekt, op de verdiepingen, die op de zuilen rusten, vijfenveertig (vertrekken), vijftien op een rij. 4 Voorts drie rijen vensters van latwerk, en driemaal een open venster tegenover een open venster. 5 En al de toegangen en de open vensters waren vierhoekig, van houtwerk; driemaal een open venster tegenover een open venster. 6 Ook maakte hij de zuilenhal van vijftig el lengte en dertig el breedte en een hal daarvóór, namelijk zuilen met een vooruitstekend afdak. 7 En hij maakte de troonzaal, waar hij recht sprak, de rechtszaal, die van de vloer tot de zoldering met cederhout bekleed was. 8 Ook zijn woonhuis in de andere voorhof, meer binnenwaarts gelegen dan de zaal, was van hetzelfde maaksel. Salomo maakte ook een huis, gelijk aan deze zaal, voor Farao’s dochter, die hij gehuwd had. 9 Dit alles was van kostbare stenen in de afmeting van gehouwen steen, die zowel aan de binnenzijde als aan de buitenzijde met de zaag bezaagd waren, en dat van het fundament af tot de nok toe, en ook van de straat af tot de grote voorhof. 10 Het was gegrondvest op kostbare stenen, grote stenen, stenen van tien el en van acht el. 11 Doch daarboven lagen kostbare stenen, in de afmeting van gehouwen steen, en cederhout. 12 De grote voorhof nu had rondom (een muur) van drie rijen gehouwen stenen en één rij gehouwen cederen balken; en evenzo de binnenste voorhof van het huis des HEREN [en de zaal van het paleis]. 

2 Kronieken 9:13 Het gewicht van het goud dat in één jaar voor Salomo binnenkwam, bedroeg zeshonderd zesenzestig (666) talenten goud, 14 behalve wat de handelaars en de kooplieden brachten; ook brachten alle koningen van Arabië en de stadhouders des lands goud en zilver tot Salomo. 15 Tweehonderd grote schilden maakte koning Salomo van geslagen goud, zeshonderd eenheden geslagen goud gebruikte hij voor één groot schild; 16 eveneens driehonderd kleine schilden van geslagen goud, driehonderd eenheden goud gebruikte hij voor één klein schild. De koning plaatste ze in het huis: Woud van de Libanon. 17 Voorts maakte de koning een grote ivoren troon, die hij overtrok met gelouterd goud. 18 De troon had zes treden, een gouden voetbank, die aan de troon bevestigd was, en aan weerszijden van de zitplaats leuningen; twee leeuwen stonden naast de leuningen 19 en twaalf leeuwen stonden aan weerszijden op de zes treden; nooit was zo iets voor enig koninkrijk gemaakt. 20 Al het drinkgerei van koning Salomo was van goud, al het gerei van het huis: Woud van de Libanon, was van gedegen goud; zilver werd in de dagen van Salomo niet van waarde geacht.

Naast de beschrijving van de bouw van de Tempel te Jeruzalem is er in de Bijbel ook veel aandacht voor Salomo ’s overige bouwwerken die overigens veel meer tijd in beslag hebben genomen. Het huis ‘Woud van de Libanon’ is in het bijzonder in detail beschreven, zowel de constructie als de schatten die het huisvestte.

De stad Jeruzalem is in haar lange geschiedenis dikwijls van bezetter gewisseld en de stad en Tempel werden daarbij tweemaal grondig verwoest. De eerste maal door de hand van de Babyloniërs in 586 v. Chr. en de tweede maal door de hand van de Romeinen in 70 AD. Geen steen is op de andere blijven staan. De huidige stad Jeruzalem is in de loop der eeuwen op vele meters puin herbouwd.

In het jaar 1040 v. Chr. werd Jeruzalem door David op de Jebusieten veroverd en werd ze de stad van David. Zijn zoon Salomo bouwde er de Tempel waarvan de bouw begonnen werd in april 1003 v. Chr. en zeven jaar later klaar in 996 v. Chr. In het jaar 961 v. Chr. zijnde het vijfde regeringsjaar van Rehabeam, de zoon en opvolger van Salomo, zou Jeruzalem door farao Sisak van Egypte geplunderd worden.

2 Kronieken 12:1 Toen Rehabeam zijn koninklijke macht stevig gevestigd had en sterk geworden was, verliet hij de wet des HEREN, en geheel Israël met hem. 2 Daarom geschiedde het in het vijfde jaar van koning Rehabeam, dat Sisak, de koning van Egypte, optrok tegen Jeruzalem – want zij waren ontrouw geworden jegens de HERE – 3 met twaalfhonderd wagens en zestigduizend ruiters, terwijl het volk, dat met hem uit Egypte kwam, Libiërs, Sukkieten en Ethiopiërs, niet te tellen was. 4 Hij nam de vestingsteden in, die tot Juda behoorden, en drong door tot Jeruzalem. 5 Toen kwam de profeet Semaja tot Rehabeam en de oversten van Juda, die wegens de komst van Sisak te Jeruzalem bijeen waren, en zeide tot hen: Zo zegt de HERE: gij hebt Mij verlaten, nu heb Ik ook u verlaten en gegeven in de macht van Sisak. 6 Hierop verootmoedigden zich de oversten van Israël en de koning, en zij zeiden: De HERE is rechtvaardig. 7 Toen de HERE zag, dat zij zich verootmoedigd hadden, kwam het woord des HEREN tot Semaja: Zij hebben zich verootmoedigd, Ik zal hen niet verdelgen, maar hun spoedig uitredding geven, zodat mijn toorn zich niet over Jeruzalem zal uitstorten door de hand van Sisak. 8 Zij zullen hem echter tot knechten zijn, zodat zij mijn dienst en de dienst van de koninkrijken der landen leren kennen. 9 Sisak dan, de koning van Egypte, trok op tegen Jeruzalem en nam de schatten van het huis des HEREN én van het huis des konings, alles nam hij. Ook nam hij de gouden schilden die Salomo gemaakt had. 10 Toen maakte koning Rehabeam in plaats daarvan koperen schilden, welke hij toevertrouwde aan de oversten der garde, die wacht hielden aan de ingang van het koninklijk paleis. 11 Zo dikwijls als de koning naar het huis des HEREN ging, kwamen de soldaten der garde ze halen en brachten zij ze weer naar de kamer der garde terug. (NBG Vertaling 1951)

Het hierboven geciteerde Bijbelgedeelte vermeldt expliciet dat Sisak naast de Tempel, ook het Huis van Salomo genaamd ‘Woud van de Libanon’ plunderde en de gouden schilden roofde. In totaal driehonderd grote schilden, alle van geslagen goud nam Sisak als buit mee naar Egypte.

De hierna vermelde plaat heb ik uit Dr. Immanuel Velikovsky ’s boek ‘Eeuwen in Chaos, 1952, hoofdstuk IV De tempel te Jeruzalem. De vaten en het meubilair van Salomo ’s tempel, blz 177. De plaat toont een deel van de tempelmuur te Karnak in Egypte van farao Thothmosis III. Op de tempelmuur staat de buit afgebeeld die hij uit Retenoe (Israël) had meegebracht. De oorsprong van de plaat is een historische atlas van een Duitse (van Joodse origine) Egyptoloog; Professor Walter Wreszinski (1880/1935). In detail wordt in de atlas elk voorwerp genummerd, beschreven en geïdentificeerd als zijnde geroofde voorwerpen uit de tempel van Salomo en het huis Woud van de Libanon. Zie link:

http://www.aegyptologie.com/forum/attachments/archiv/naunakhte/Beitraege/Wreszinski_Tf_33b.pdf

Het bewijsmateriaal dat de Egyptoloog; Professor Walter Wreszinski uit primaire bron levert is zo overtuigend dat men niet begrijpt dat de orthodoxe Egyptologie nog altijd de Sothis-kalender hanteert ter plaatsing van de achttiende dynastie in de vijftiende/veertiende eeuw v. Chr. i.p.v. de tiende eeuw v. Chr. . Deze foutieve kalender maakt dat men zo maar even tot zes eeuwen op de tijdsbalk fout zit, en het verband tussen Salomo en Thothmosis III/Sisak mist. In een te volgen artikel breng ik de volledige lijst. In verband met het huidig artikel breng ik alleen de informatie over de driehonderd geroofde gouden schilden van Salomo. Zij staan namelijk op de bovenvermelde afbeelding met een blauwe kader gemarkeerd. In de zevende rij van bovenaan geteld staan drie schrijven, gemerkt met het getal 300, wat wil zeggen dat er driehonderd exemplaren van waren.

Hoeveel centimeter gaan er vandaag in een Bijbelse el?

Dit is niet meer absoluut te achterhalen. Hoewel er toch heel wat hints zijn. Zo zou de sleutel misschien in het oude Egypte te vinden zijn. Zo leert Flavius Josephus bijvoorbeeld dat het Abraham was die de Egyptenaren arythmetic en astronomie bijbracht.

Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek I, viii.

1. …… He (pharaoh) also made him (Abram) a large present in money, and gave him leave to enter into conversation with the most learned among the Egyptians; from which conversation his virtue and his reputation became more conspicuous than they had been before.

2. For whereas the Egyptians were formerly addicted to different customs, and despised one another's sacred and accustomed rites, and were very angry one with another on that account, Abram conferred with each of them, and, confuting the reasoning’s they made use of, every one for their own practices, demonstrated that such reasoning’s were vain and void of truth: whereupon he was admired by them in those conferences as a very wise man, and one of great sagacity, when he discoursed on any subject he undertook; and this not only in understanding it, but in persuading other men also to assent to him. He communicated to them arithmetic, and delivered to them the science of astronomy; for before Abram came into Egypt they were unacquainted with those parts of learning; for that science came from the Chaldeans into Egypt, and from thence to the Greeks also.

Wikipedia: Arithmetic or is the oldest and most elementary branch of mathematics. It consists of the study of numbers, especially the properties of the traditional operations between them — addition, subtraction, multiplication and division. Arithmetic is an elementary part of number theory, and number theory is considered to be one of the top-level divisions of modern mathematics, along with algebra, geometry, and analysis. The terms arithmetic and higher arithmetic were used until the beginning of the 20th century as synonyms for number theory and are, sometimes, still used to refer to a wider part of number theory.

We zouden misschien aldus de Egyptische EL als standaardmaat mogen nemen. De oudheid-el was de lengte vanaf de el boog tot de middenvinger. En omdat dit bij ieder mens verschilt zal er vermoedelijk een standaardmaat gegolden hebben. De Bijbel verwijst bijvoorbeeld naar meer dan één EL-maat:

2 Kronieken 3: 3 Dit is het grondplan van Salomo voor de bouw van het huis Gods: de lengte in ellen naar de oude maat was zestig el en de breedte twintig el.

De tempel was opgetrokken op basis van afmetingen naar ‘de oude maat’. De tempel van Salomo is echter weg en er kunnen vandaag geen afmetingen meer van gemaakt worden. In Egypte daarentegen staan nog wel heel wat tempels en piramiden recht en kunnen afmetingen gemaakt worden.

In de maand nisan 1913 v. Chr. in zijn 75^ste levensjaar vertrok Abram vanuit Haran naar Kanaän. De Seder Olam leert dat in dat zelfde jaar er een hongersnood in Kanaän heerste en Abram daarop doortrok naar Egypte, dat vrij van hongersnood was. Hij verbleef daar volgens de Seder Olam gedurende drie maanden vooraleer naar Kanaän terug te keren en zich nabij Hebron te vestigen. In het jaar 1913 v. Chr. regeerde in Egypte volgens mijn revisie, farao Athotis van de eerste dynastie. Hij is de farao die Sarai de vrouw van Abram, begeerde en gedurende een korte tijd in zijn harem opnam.

De plaatsing van de eerste Egyptische dynastie op de tijdsbalk wordt behandeld in mijn boek; TIJD en TIJDEN, 2015, blz.55, het dateren van de eerste dynastie in Egypte. Het boek zal binnen korte tijd door de Uitgeverij Boekscout gelanceerd worden.

De link met Egypte voor de afmeting van een Bijbelse EL heb ik van de onderzoeker Dr. Donovan A. Courville. In zijn boek; The Exodus Problem and its Ramifications, 1971, Volume 2, Chapter 4, verhaalt Courville de geschiedenis van Abraham in Egypte, en het doorgeven door hem van de kennis van wiskunde en astronomie aan de Egyptenaren. Courville is er van overtuigd dat de Egyptische koninklijke EL gelijk was aan 25,025 British Inches vandaag, en dit op basis van de afmetingen van de grote piramide te Gizeh.

De inch of Engelse duim is een lengtemaat die in Engelstalige landen vandaag ook nog veel gebruikt wordt. Een inch is per definitie vandaag exact 25,4 millimeter. Dat geeft aan een Egyptische koninklijke EL aan 25,025 inches een uitkomst van 63,56 centimeter.

Dit lijkt me heel groot voor een el boog, maar vermoedelijk moest (de denkbeeldige) el boog van farao groter zijn dan die van zijn onderdanen. Deze afmeting was in ieder geval volgens Courville, de gehanteerde standaardmaat in de constructie van de grote piramide.

Ik geef deze informatie door zonder partij te kiezen. Naar de afmeting in centimeters van de Bijbelse EL volgens 2 Kronieken 3: 3 ‘de oude maat’, blijft het gissen.

Wat ik boeiend vindt is Courville ’s opmerking dat we er gerust van kunnen uitgaan dat het Abraham was die wiskunde en astronomie naar Egypte bracht. Hun architectuur was klasse met tempels en piramiden in astronomische verhoudingen neergezet. En hier van uitgaande stelt Courville is het ondenkbaar dat de Egyptenaren niet vertrouwd met bijvoorbeeld schrikkeljaren, geweest zouden zijn.

De door de Egyptoloog Eduard Meyer gelanceerde noodlottige Sothis-kalender in 1904, gaat er van uit dat de Egyptenaren nou net niet met schrikkeljaren vertrouwd waren, en er daarom een dubbele kalender op na hielden.

Of hoe de zoektocht naar de afmeting in centimeters van de Hebreeuwse EL, ook de constructie van Eduard Meyer in twijfel brengt en naar beneden haalt.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

In het Rockefeller Museum in Israël bevindt zich onder vele andere artefacten een ivoren paneel, vermoedelijk een onderdeel van een stoel-arm, met de voorstelling erop van een koning op een sfinxentroon met voor hem zijn koningin en hofhouding. De vondst werd te Megiddo gedaan en gedateerd in het Laat Brons Tijdperk.

Het is de verdienste van David Rohl (A Test of Time, 1995, Chapter 8, The Age of Solomon) dit artefact met de era van Salomo verbonden te hebben. De orthodoxie heeft gemeend het tijdperk van Salomo in het IJzertijdperk te moeten onderbrengen en dit als gevolg van hun volgen van de foutieve Sothis-kalender, door de Egyptologie geleverd. Men zit aldus zes tot zeven eeuwen op de tijdsbalk fout. De Salomo-era hoort thuis in het Laat Brons en wanneer men in Israël in deze aardlagen op zoek naar Salomo gaat, komt er veel meer tevoorschijn dan wanneer gezocht in het IJzertijdperk. In feite is er in het IJzertijdperk niets of weinig van Salomo ’s bouwactiviteiten te vinden en vandaar de stelling van veel wetenschappers dat de beschrijving in de Bijbel van Salomo ’s koninkrijk, sterk overdreven is. Over de archeologie in Israël plaatste ik in het verleden enkele artikels. Zie de volgende links: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1416178800&stopdatum=1416783600

Het is de gereviseerde chronologie van de oudheid die de aardlagen in Israël correct dateert en het Laat Brons LB II a-tijdperk ten tijde van Salomo plaatst. Op deze manier hebben we in de afbeelding hierboven hoogstwaarschijnlijk een beeld van Salomo op zijn troon. David Rohl beschrijft in zijn eerder geciteerde werk in detail de afbeelding van Salomo op zijn troon met voor hem zijn Egyptische bruid. Wat op de afbeelding verder opvalt is de troon geflankeerd met twee leeuwen met mensenhoofden; de Egyptische Sfinx. De Bijbel (1 Koningen 10:18) verwijst naar zulk een troon. Rondom de troon zien we ook drie duiven afgebeeld, wat naar de vredevorst verwijst. Duiven zijn blijkbaar altijd een symbool van vrede geweest. Men kan bij het lezen van Rohl ’s beschrijving van Salomo op zijn troon in een lichte extase van geraken. Het is dan ook een van de vele goudklompjes die men in de studie van David Rohl kan vinden.

Wat de link van Salomo naar Egypte betreft, heeft de Egyptoloog David Rohl de constructie van Dr. I. Velikovsky echter losgelaten en een eigen variant uitgewerkt (A Test of Time, Chapter Eleven, Navigating by the Stars. The Ugarit Solar Eclipse). Zijn ankerpunt voor deze era is een vermeende zonsverduistering over Oegarit in het jaar 1012 v. Chr. op 9 mei in de namiddag, precies te 18.09 u. Een astronoom berekende voor hem met een geavanceerd computerprogramma, deze zonsverduistering. Rohl bouwt zijn thesis op rond de ontdekking van een kleitablet in de ruïnes van Oegarit. Het ontcijferde kleitablet KTU 1.78 bevat de volgende tekst: The day of the new moon of Hiyaru was put to shame as the sun (goddess) set, with Rashap (?) as her gate keeper. En in de Amarnabrief EA151 beschrijft de koning van Tyrus; Abimilki, het catastrofale einde van Oegarit aan farao Achnaton: “En vuur heeft Oegarit, de stad van de koning, verteerd; de helft ervan is verteerd, en de andere helft niet; en het volk van het leger van Hatti is niet daar”. Rohl verankerde vanuit zijn bevindingen het twaalfde regeringsjaar van Achnaton met het jaar 1012 v. Chr., en rangschikte de overige regeerperioden van de farao ’s van de achttiende dynastie op basis van dit ankerjaar.

De kosmische catastrofetheorie van Velikovsky liet Rohl ook varen. Hij volgt de evolutietheorie, de orthodox-kosmische uniformiteittheorie. Velikovsky toont nochtans overduidelijk aan dat planeet aarde meerdere malen in de oudheid in haar baan om de zon verstoord werd en we tegen de achtste eeuw v. Chr. aan, van een kalender van 360 dagen per jaar definitief naar een jaar van 365,25 dagen zijn gegaan. Zie ook het artikel op dit blog van 20-01-2014: De noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw v. Chr. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1390172400&stopdatum=1390777200 en scrol naar beneden

De conclusie moet zijn dat men aldus geen exacte zonsverduisteringen in de tijd terug berekenen kan, die voorbij het jaar 709 v. Chr. gaan.

Het einde van de stad Oegarit gepaard gaande met de kosmische tekenen aan de zon, kan correcter aan de hand van de cyclus van meganatuurcatastrofes, gedateerd worden. Het catastrofale einde van Oegarit gebeurde volgens mijn revisie in 709 v. Chr., het jaar van de meganatuurcatastrofe dat toen ook het leger van de Assyriër Sanherib bij Jeruzalem trof. Over Oegarit schreef ik eerder op dit blog een artikel op 09-01-2014. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1388962800&stopdatum=1389567600 en scrol naar beneden.

Als een gevolg van Rohl ’s variant met zijn revisie van de Egyptische koningslijsten, gaat ook het verband dat Velikovsky legde met de farao ’s Hatsjepsoet en Thothmosis III van de achttiende dynastie met Salomo en Rehabeam, verloren. Velikovsky leverde nochtans het onomstotelijke bewijs dat de tempelschatten uit de tempel van Jeruzalem op een tempelmuur van farao Thothmosis III te Karnak in Egypte staan afgebeeld. Thothmosis III is de Bijbelse farao Sisak. De (vrouwelijke) farao die voor hem regeerde was Hatsjepsoet, die Velikovsky identificeerde met de Bijbelse koningin van Scheba. Zie o.a. het artikel op dit blog van 03-01-2014: Het Bijbelse land Ofir en de Toekan-vogel. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1388358000&stopdatum=1388962800 en scrol naar beneden.

De goed gedocumenteerde reis van Hatsjepsoet naar het land Poent leidde haar naar het Israël van Salomo. Te Deïr El Bahri in Egypte staat op een tempelmuur de reis naar het land Poent/Israël gedetailleerd weergegeven. Zelfs de naam van de landvoogd van Poent; Paroeah (1 Koningen 4:17) staat volgens Velikovsky in de Bijbel.

Flavius Josephus (Joodse oudheden Boek VIII, vi,5) identificeert de koningin van Scheba eveneens als afkomstig uit Egypte. Verder geeft het Nieuwe Testament het antwoord waar Scheba gezocht moet worden. In de evangeliën noemt Jezus de koningin van Scheba; de koningin van het zuiden. En het Bijbelse zuiden blijkt bij de profeet Daniël (11:40-42) Egypte te zijn. De reis naar Poent of Israël vondt plaats in het negende regeringsjaar van Hatsjepsoet, op mijn tijdsbalk 977 v. Chr. Opvallend vind ik ook het feit dat het negende regeringsjaar van Hatsjepsoet met haar reis naar Poent, gelijk valt met het dertigste regeringsjaar van Salomo. Hoewel de Bijbel met geen woord over het dertigste jaar van Salomo als zijnde iets bijzonder rept, is het mogelijk dat Salomo misschien naar Egyptisch gebruik, een Heb-Sed festival vierde en Hatsjepsoet alias de koningin van Scheba naar deze viering kwam. Het negende regeringsjaar van Hatsjepsoet in 977 v. Chr. is het resultaat van het verankeren van Thothmosis III’ 25ste regeringsjaar met het vijfde regeringsjaar van Rehabeam in 961 v. Chr. Het jaar van de invasie van farao Sisak alias Thothmosis III in Juda.

Met Egypte was Salomo al eerder geallieerd. Salomo had zich namelijk verzwagerd met de farao door een dochter van hem tot vrouw te nemen (1 Koningen 9:16). Dat Egypte een militaire bondgenoot was, zien we door de inname van Gezer in Kanaän door de legers van Farao, waarna farao deze stad als bruidsschat aan Salomo ’s vrouw schonk. In mijn model is deze farao; Thothmosis I.

Hatsjepsoet was de oudste dochter van Thothmosis I en halfzuster van de jonge Thothmosis III. Hatsjepsoet, of de Griekse naam Amesses bij Josephus, regeerde 21 jaar en 9 maanden. Zij heerste aanvankelijk als coregent met Thothmosis II en na diens dood als voogd van de jonge Thothmosis III en dit vanaf 986 v. Chr. In het tweede regeringsjaar van Thothmosis III trok Hatsjepsoet alle regeringsbevoegdheden naar zich toe en regeerde als vrouwelijke farao over Egypte. Het bondgenootschap met Israël dat al een aanvang genomen had onder farao Ahmose en bevestigd door Thothmosis I, de schoonvader van Salomo, werd door Hatsjepsoet verder versterkt.

De bekroning was haar reis naar het land Poent, naar Salomo. Dr.I. Velikovsky gaat in zijn studie uitvoerig op alle details van de reis in. Te Eilath in Israël aan de Golf van Akaba stond Paroeah met zijn hofhouding Hatsjesoet op te wachten.

De aankomst te Poent staat gedetailleerd in reliëfafbeeldingen weergegeven op haar tempelmuren te Deïr El Bahri in Egypte. Hatsjepsoet vervulde zo het Schriftwoord over haar, dat over Salomo opgeschreven staat:

1 Koningen 4: 34 En uit alle volken kwamen er om de wijsheid van Salomo te horen, van al de koningen der aarde, die van zijn wijsheid gehoord hadden.

Het is de logica zelve dat Egypte als grootste buurland van Israël op de roep van Salomo afkwam. De Joodse historicus Flavius Josephus schreef dat het de koningin van Egypte en Ethiopië was, die Salomo bezocht (Joodse Oudheden Boek VIII, vi. 5).

Bijbelvorsers die de conventionele (chronologisch-foutieve) Egyptologie volgen, zien het verband met Egypte niet en zoeken de Bijbelse koningin van Scheba elders op de kaart. De Egyptische dynastieën zoals ze door de orthodoxe Egyptologie op de tijdsbalk verankerd werden kenden geen vrouwelijke farao of koningin ten tijde van Salomo rond ca. 1000 v. Chr. Vandaar de reden om aan het Arabische schiereiland de voorkeur te geven als de plaats vanwaar de koningen van Scheba kwam. Zij zien een lange stoet met kamelen vanuit Jemen naar Jeruzalem trekken. Deze theorie herleidt Salomo samen met het dateren van Salomo in het IJzertijdperk in feite tot niet meer dan een bedoeïenenstamhoofd, wat te betreuren is en geen recht aan de Bijbel doet. Het Israël van David en Salomo was naast Egypte een grootmacht in de regio toen.

Als ik met het onderzoek van anderen bezig ben en dit in mijn eigen variant tracht in te passen, gebeurt het wel eens dat ik tot nieuwe inzichten kom. Zo trof mij de gelijkenis van het ‘hoofd van Poent’, die Velikovsky als een landvoogd van Salomo te Eloth identificeert, met de beschreven  afbeelding op het ivoren paneel van vermoedelijk Salomo, dat gevonden werd te Megiddo en gedateerd in het Laat Brons tijdperk.

Wanneer men beide hoofden in close up bekijkt valt onmiddellijk op dat het hoofd van de hoofdman van Poent op het tempelreliëf van Hatshepsoet te Deïr El Bahri en het hoofd op het ivoren paneel van Megiddo, sterk op elkaar lijken. De hoofdbedekking van beide figuren is dezelfde; een nauwsluitende kap met de oren vrij, zelfs de inkepingen in de kap vindt men op beide afbeeldingen terug. Daarnaast hebben beide figuren dezelfde neus, oren en baard, zelfs de wenkbrauwen zijn identiek afgebeeld. Men zou nu kunnen opmerken dat misschien alle Kanaänieten of Aziaten door de Egyptenaren op deze wijze afgebeeld werden. Maar dit klopt niet. We hebben namelijk een overvloed aan Egyptische muurreliëfs met afbeeldingen van Aziatische ambassadeurs e.a. waaruit blijkt dat de Egyptische kunstenaars wel degelijk onderscheid maakten tussen de verschillenden rassen en types van mensen uit Klein-Azië met wie ze in contact kwamen. De afgebeelde hoofdman van Poent is zondermeer een Semiet (iets dat de orthodoxe Egyptologie overigens verbaasd).

De vraag die ik mij stel is; wie is dan werkelijk P’-r’-hw (Paroeah of Perehoe) waarnaar het reliëf van Hatshepsoet verwijst? Is hij de landvoogd van Ezeon-Geber zoals Velikovsky beweerd of zou hij Salomo kunnen zijn? Velikovsky deed in zijn studie ‘Eeuwen in chaos’ grote moeite om Paroeah als landvoogd van Salomo te Eloth te plaatsen.

1 Koningen 4:7 En Salomo had over geheel Israël twaalf landvoogden, die de koning en zijn huis van voedsel moesten voorzien; één maand per jaar rustte op ieder de plicht om te leveren. 8 En dit zijn hun namen: Ben-Chur op het gebergte van Efraïm; 9 Ben-Deker in Makas, Saälbim, Bet-Semes en Elon-Bet-Chanan; 10 Ben-Chesed in Arubbot, hij had Soko en het gehele land Chefer; 11 Ben-Abinadab: de gehele heuvelstreek van Dor; Salomo’s dochter Tafat had hij tot vrouw; 12 Baäna, de zoon van Achilud: Taänak, Megiddo en geheel Bet-Sean, dat naast Saretan is, beneden Jizreël, van Bet-San tot Abel-Mechola, tot aan gene zijde van Jokmeam; 13 Ben-Geber te Ramot in Gilead; hij had de dorpen van Jaïr, de zoon van Manasse, in Gilead, hij had de streek van Argob in Basan, zestig grote steden met muren en koperen grendels; 14 Achinadab, de zoon van Iddo, te Machanaïm; 15 Achimaäs in Naftali; ook hij had een dochter van Salomo, Basemat, tot vrouw genomen; 16 Baäna, de zoon van Chusai, in Aser en Alot; 17 Josafat, de zoon van Paruach, in Issakar; 18 Simi, de zoon van Ela, in Benjamin; 19 Geber, de zoon van Uri, in het land Gilead, het land van Sichon, de koning der Amorieten, en van Og, de koning van Basan, en wel als enige landvoogd in dit land. 20 Juda en Israël waren talrijk als het zand aan de zee in menigte; zij aten en dronken en waren blijde. (NBG Vertaling 1951)

Commentaar van Velikovsky: ‘het lijkt dat het laatste woord van 1 Koningen 4:17 tot het volgende vers behoort en het laatste woord van 4:17 tot het daaropvolgende. De tekst zou dan luiden: ‘…en in Aloth Josafat, de zoon van Paruah’. In dit geval bleef de zoon landvoogd waar zijn vader in dezelfde functie had gediend, want Aloth en Eloth zijn hetzelfde’.

Indien de afgebeelde Paroeah als de hoofdman van het land Poent Salomo zou zijn, hoeft het toegevoegde commentaar van Velikovsky niet en laten we de punten en komma’s van de vertaalde Bijbeltekst verder met rust.

De vraagtekens blijven uiteraard. Maar zou het werkelijk zo ongewoon geweest zijn voor Salomo, om de koningin van Scheba persoonlijk aan de kust te verwelkomen? De Bijbel (2 Kronieken 8:17) leert in ieder geval dat hij naar Ezeon-Geber en naar Eloth aan zee ging, om zijn vloot daar uit te rusten.

Wie was dan werkelijk P’-r’-hw? Let wel op, de ontbrekende klinkers zijn later door onderzoekers toegevoegd. Ik neem voorzichtig aan dat ‘het hoofd van Poent’ op Salomo zou kunnen slaan. Absolute bewijzen heb ik niet.

Wel is duidelijk dat te Deïr El Bahri op de tempelreliëfs van Hatshepsoet een Semiet afgebeeld staat en dat deze haast een exacte kopie is van de afgebeelde figuur op een ivoren paneel uit Megiddo gedateerd uit het Laat Brons. Of hoe boeiend de studie van het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid wel is.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

02-03-2015 om 09:04 geschreven door Robert De Telder  

Hierna een extract uit een oud geschiedenisboek dat ik een tijd terug in een antiquariaat kon aankopen.

“De Griekse geschiedschrijvers kenden de namen der grote Assyrische koningen van de achtste eeuw v. Chr. niet, en dachten met hun gewone lichtzinnigheid een gehele reeks van onbetekenende koningen uit, die zij van Ninus en Semiramis lieten afstammen. Als de laatste dezer koninklijke fantasiebeelden noemden zij Sardanapallos. Deze, zo verdichtten zij, bracht de meeste tijd in zijn harem door, droeg zelfs vrouwen-klederen en vond smaak in vrouwelijke arbeid. Hij was een wellusteling zoals niemand voor hem, en gaf zich over aan natuurlijke en onnatuurlijke zonden. Zinnelijk genot was zijn enig levensdoel, en dit gaf hij ook onverholen te kennen, o.a. in een opschrift op zeker gedenkteken. Dit opschrift luidde: “Sardanapallos, zoon van Anaxeyndaraxas, heeft Anchiale en Tarsos op één dag gebouwd. Eet, drink en bemin, want al het overige is niet veel waard.”

Twee belastingplichtige vorsten, Arbakes van Medië en Belyses van Babylon, waren in opstand gekomen. Dit wekte Sardanapallos uit zijn lethargie op, en de dapperheid van zijn geslacht herleefde in zijn gemoed. Hij was de opstandelingen tegemoet getrokken, had hen verscheidene malen verslagen en zou hen vernietigd hebben, zo niet uit Baktrië teruggekeerde Assyrische troepen, in plaats van hem bijstand te bieden, tot de vijanden waren overgelopen. Hij werd binnen Nineveh belegerd, doch bood twee jaar tegenstand. In het derde jaar was de Tigris buiten zijn oevers getreden en had daardoor de stadsmuur zodanig ondermijnd, dat twintig stadiën daarvan in puin stortten. Nu herinnerde Sardanapallos zich een orakel, dat hem zolang de zegepraal beloofde totdat de rivier zich tegen hem zou keren. Om de vijanden niet levend in handen te vallen, besloot hij zich met zijn vrouwen, zijn paleis en zijn kostbaarste bezittingen te verbranden. Op een 125 meter hoge brandstapel liet hij een kamer van 32 meter lengte en een gelijke breedte voor zich inrichten. Honderdvijftig gouden, met tapijten bedekte rustbedden warden daarin neergelegd, en aan het einde der zaal onwaardeerbare schatten van edel metaal, vonkelende stenen en kunstwerken opgehoopt. Toen dit gereed was, nam hij met zijn vrouwen op de rustbedden plaats, en liet door gesnedenen, de enigen die met zijn voornemen bekend waren, de brandstapel aansteken. Veertien dagen duurde de brand. Het volk merkte niet van dit alles, en meende dat de rook kwam van een groot offer. Welhaast werd nu Nineveh ingenomen en verwoest. Dat gehele verhaal is een verdichtsel. (P.H. Witkamp, De Sagen-tijd der Oude Volken, 1889)”

Alhoewel de hierboven geciteerde auteur het ‘gehele’ verhaal als een verdichtsel bestempeld plaatst hij wel in zijn studie Sardanapallos op de tijdslijn tussen de regeerperioden van Assur Nirari en Tiglath Pileser III in, in de achtste eeuw v. Chr.

De geleerde P.H. Witkamp leefde en werkte voor de tijd dat de Assyrische koningslijst te Khorsabad in Irak in de eerste helft van de twintigste eeuw, ontdekt werd. Tegenwoordig wordt Sardanapallos door de orthodoxe Assyriologie met de Assyrische koning Assurbanipal geïdentificeerd. Dit is echter ook gissen door de Assyriologie. De beschrijving die we van de historische Assurbanipal hebben komt nergens overeen met de beschrijving die de oude Grieken aan Sardanapallos toedachten.

Ik meen nochtans dat er een graad van historische werkelijkheid in het Griekse verhaal zit en in mijn werk ‘De Assyriologie herzien, 2012’ plaatste ik het verhaal over Sardanapallos ten tijde van de profeet Jona. Sardanapallos is hier een mogelijke kandidaat voor de Bijbelse koning van Assur die gevolg gaf aan de oordeelaankondiging van Jona:

Jona 3:1 En het woord des HEEREN geschiedde ten anderen male tot Jona, zeggende: 2 Maak u op, ga naar de grote stad Nineve; en predik tegen haar de prediking, die Ik tot u spreek. 3 Toen maakte zich Jona op, en ging naar Nineve, naar het woord des HEEREN. Nineve nu was een grote stad Gods, van drie dagreizen. 4 En Jona begon in de stad te gaan, een dagreis; en hij predikte, en zeide: Nog veertig dagen, dan zal Nineve worden omgekeerd. 5 En de lieden van Nineve geloofden aan God; en zij riepen een vasten uit, en bekleedden zich met zakken, van hun grootste af tot hun kleinste toe. 6 Want dit woord geraakte tot den koning van Nineve, en hij stond op van zijn troon, en deed zijn heerlijk overkleed van zich; en hij bedekte zich met een zak, en zat neder in de as. 7 En hij liet uitroepen, en men sprak te Nineve, uit bevel des konings en zijner groten, zeggende: Laat mens noch beest, rund noch schaap, iets smaken, laat ze niet weiden, noch water drinken. 8 Maar mens en beest zullen met zakken bedekt zijn, en zullen sterk tot God roepen; en zij zullen zich bekeren, een iegelijk van zijn bozen weg, en van het geweld, dat in hun handen is. 9 Wie weet, God mocht Zich wenden, en berouw hebben; en Hij mocht Zich wenden van de hittigheid Zijns toorns, dat wij niet vergingen! 10 En God zag hun werken, dat zij zich bekeerden van hun bozen weg; en het berouwde God over het kwaad, dat Hij gesproken had hun te zullen doen, en Hij deed het niet. (Statenvertaling)

In mijn geciteerde werk dateer ik het afwenden van de aangekondigde catastrofe; in het jaar 776 v. Chr., het jaar van de Olympische Spelen, spelen die toen voor de eerste maal georganiseerd werden, uit dank naar hun goden toe, voor het afwenden van de ramp.

Wanneer we het hoofdstuk 3 van de profeet Jona met de beschrijving van de koning van Nineveh vergelijken met de Griekse legende mogen we vraagtekens plaatsen bij een mogelijk identificeren van de twee als een en dezelfde persoon. De ene koning roept bij een crisis een vasten uit en keert zich tot de God van Israël voor uitredding en de andere zijn motto is: ‘Eet, drink en bemin, want al het overige is niet veel waard’.

Het Griekse verhaal of sage, zo u wilt, bevat nochtans heel wat (schijnbaar?) historische details. Zo worden de twee antagonisten van Sardanapallos bij naam en plaatsnaam genoemd: Arbakes van Medië en Belyses van Babylon. Twee tegenstanders van Sardanapallos die tegen hem in opstand kwamen. Wat ook in het verleden al mijn aandacht trok was de vermelding, bij de belegering van Nineveh door Arbakes en Belyses, over het buiten de oevers treden van de rivier de Tigris, in het derde jaar van de belegering. In mijn studie ‘Genesis versus Egyptologie’ bracht ik dit in verband met de cyclus van meganatuurcatastrofes, met intervallen van dertien jaar in de achtste eeuw v. Chr. In Egyptische bronnen lezen we over hetzelfde fenomeen (buiten het seizoensgebonden overlopen) dat dan ook met de rivier de Nijl gebeurde.

De Engelse kunstschilder Ford Maddox Brown (1821/1893) uit de negentiende eeuw, maakte een prachtig schilderij over de dood van Sardanapallos en voegde met zijn penseel terecht in de linkerbovenhoek een eclips, een kosmisch fenomeen aan de zon, aan zijn afbeelding toe.

De Bijbel door monde van de profeet Hosea, vermeldt voor deze periode nog een Assyrische koning bij naam, die ook niet in de Assyrische koningslijst van Khorsabad voorkomt: Jareb.

Hosea 5:8 Blaast de bazuin in Gibea, de trompet in Rama! Maakt alarm in Bet-Awen! Achter u, Benjamin! 9 Tot een woestenij zal Efraïm worden ten dage des oordeels. Over de stammen Israëls maak Ik bekend wat vast besloten is. 10 De vorsten van Juda zijn als zij die de grenzen verleggen. Op hen zal Ik mijn verbolgenheid uitgieten als water. 11 Verdrukt is Efraïm, verpletterd door het recht, omdat hij heeft verkozen het ijdele te volgen. 12 Daarom ben Ik voor Efraïm als een mot, en als een beeneter voor het huis van Juda. 13 Toen Efraïm zijn krankheid zag, en Juda zijn gezwel, ging Efraïm naar Assur en zond boden naar koning Jareb (sv) (NBG: Strijdlust). Deze echter kan u geen genezing schenken, en zal het gezwel van u niet wegnemen. (NBG Vertaling)

Hosea 10:1 Israël is een welige wijnstok, die zijn vruchten voortbrengt; naarmate hij meer vrucht verkreeg, maakte hij meer altaren; naarmate het zijn land beter ging, maakte hij mooiere gewijde stenen. 2 Bedrieglijk was hun hart, nu zullen zij hun schuld boeten: Hij zal hun altaren verwoesten, hun gewijde stenen vernielen. 3 Nu zeggen zij wel: Wij hebben geen koning – maar, wanneer wij de HERE niet vrezen, wat zou dan de koning voor ons kunnen doen? 4 Zij spreken holle woorden: zweren valse eden, sluiten maar verbonden. En het gericht schiet op als een gifplant in de voren van de akker. 5 Om dat kalf van Bet-Awen zijn de inwoners van Samaria bezorgd; ja, daarover treurt het volk, daarover maken de afgodspriesters misbaar, omdat de heerlijkheid daarvan is geweken. 6 Ja, het wordt zelf naar Assur gebracht als een geschenk voor koning (sv)Jareb (NBG: Strijdlust).

In de Hebreeuwse grondtekst van de Bijbel staat er ‘Jareb’ wat de SV Statenvertaling correct als een eigennaam doorgaf. De NBG Vertaling (1951) vertaalde JAREB met ‘Strijdlust’ en de NBV vertaling (2004) maakte er ‘kemphaan’ van.

De profeet Hosea (1:1) trad in Israël op ten tijde van koning Uzzia, Jotham, Achaz en Hizkia, koningen van Juda, en in de dagen van Jerobeam, de zoon van Joas, koning van Israël. Het begin van deze tijdspanne is dezelfde als de tijd wanneer de profeet Jona naar Nineveh gezonden werd. De profetische woorden aangaande JAREB werden uitgesproken/vervuld na de dood van Jerobeam II tijdens de periode van 775 tot 764 v. Chr. wanneer het tienstammenrijk zonder koning zat. Deze tussenperiode in de lijn van de koningen van het tienstammenrijk, werd eveneens door Hosea voorspeld:

Hosea 3:4 …Want vele dagen zullen de Israëlieten blijven zitten zonder koning en zonder vorst, zonder offer en zonder gewijde steen, zonder efod of terafim. …

Volgens het studiewerk van Dr. Arie Dirkzwager is Arbakes uit het Griekse verhaal over Sardanapallos, met de Bijbelse koning Jareb te identificeren. Zie: C&AH Catastrophism and Ancient History, 1988, Volume X, part 1 – Sardanapallus and Arbaces. Zie link: http://www.dirkzwagerarie.be/joomla/files/Sardanapallus%20and%20Arbaces.PDF

Zo zien we dat het Griekse verhaal over Sardanapallos toch heel wat historische details bevat en dat we deze beschreven koning aldus op de tijdsbalk kunnen onderbrengen.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

27-02-2015 om 09:20 geschreven door Robert De Telder