In het bekende ‘Egyptian Museum’ te Caïro bevindt zich een zeer goed bewaarde mummie van een Egyptische edelman met de naam Joeja. Op de afbeelding ziet u een close-up van de man. Op basis van zijn uitzonderlijke (niet-Egyptische) naam en vooral zijn uiterlijk, gaan sommige deskundigen er van uit dat Joeja van vreemde oorsprong was. De Egyptische hiërogliefen-naam; Joeja, kan namelijk op verschillende wijzen gespeld worden zoals: iAj, jwiA", jw [rietblad met wandelende voeten]A, jwiw" en in de spelkunst — normaal een teken voor iets vreemd—"j[man met hand voor de mond]iA. Voor een autochtone Egyptenaar uit de oudheid zou het vreemd geweest zijn een naam te hebben die op zoveel manier gespeld kon worden, en daarom is er het sterke vermoeden dat Joeja van vreemde (Klein-Aziatische) oorsprong was.

De edelman Joeja stamde uit de Egyptische achttiende dynastie. Joeja was getrouwd met Thoeja, een edelvrouw, verbonden aan het hof van farao. Onder farao Thothmosis IV werd Joeja benoemd tot de belangrijkste adviseur van de farao en ook onder Amonhotep III, de opvolger van Thothmosis IV, voerde hij deze functie uit. Hij was buiten de Bijbelse Jozef de enige persoon in het Oude Egypte die de titel ‘Geliefde Vader van de Farao’ droeg. Joeja en Thoeja hadden een dochter; Teje, die op haar beurt de ‘eerste vrouw’ was van farao Amonhotep III. Joeja en Thoeja hadden ook een zoon met hoge titels zoals kanselier van Beneden-Egypte, tweede profeet van Amon, priester te Heliopolis en ‘goddelijke Vader’.

Joeja en Thoeja werden na hun dood gemummificeerd en begraven in KV 46, een graf in het Dal der Koningen. In 1905 werd het graf van de twee ontdekt door James E. Quibell. De in 1905 ontdekte tombe zou tot aan de ontdekking van de graftombe van de inmiddels bekende Toetanchamon in 1922, de meest spectaculaire vondst van de eeuw zijn. En dit ondanks dat Joeja geen farao geweest was. En hoewel het graf van Joeja en Thoeja in de oudheid al geplunderd werd, bleven heel wat voorwerpen achter. De twee doodskisten waren bijvoorbeeld intact gebleven met daarnaast heel wat prachtige meubels en andere grafgiften, onaangeraakt. Beide mummies waren ook intact en wat preservatie betreft, in een buitengewone staat. Vooral de gezichten waren ongeschonden bewaard en tonen ook vandaag nog hoe ze er in werkelijkheid uitzagen.

En hier arriveren we aan de reden voor het schrijven van dit artikel: wie was Joeja? De Egyptologen merkten ten tijde van de ontdekking, al op dat de lichaamslengte van Joeja langer was dan de gewone Egyptenaar van zijn tijd. Ook waren zijn gelaatstrekken anders dan de typische Egyptenaar van de oudheid, maar eerder Klein-Aziatisch. Sommige Egyptologen opperden dat Joeja misschien van Mitannische oorsprong was. Maar dit is gissen. Over het ‘Mythische’ Mitanni schreef ik eerder al op dit blog een artikel op 24-03-2014: het ‘Mythische’ Rijk Mitanni.

Ik postuleer dat Joeja een Israëliet was. Bij veel Egyptische namen was het gebruikelijk een godheid als beschermgod in de naam te verwerken. Zoals bijvoorbeeld bij de Egyptische goden ‘Amon’hotep en ‘Thoth’mosis. In het geval van Joe-ja zit de naam van de God van Israël in zijn naam verwerkt: Joeja. Net zoals in bijvoorbeeld Halleluja. De bekende (orthodoxe) Egyptoloog Donald B. Redford (Akhenaten, The Heretic King, 1984, Chapter three) identificeert Joeja zondermeer als een Aziaat en als luitenant-generaal van de strijdwagens van het Egyptische leger. Een buitenlander met een topfunctie bij de elitetroepen?

Het is belangrijk om nu eerst de gereviseerde Egyptische geschiedenis voor deze periode voor de ogen te schilderen. Volgens mijn herziening van de geschiedenis van het Egypte van de oudheid, nam Thothmosis IV de macht over in Egypte in het jaar 802 v. Chr. en heerste daarop voor een periode van 38 jaar tot 764 v. Chr. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Amonhotep III, de vader van Amonhotep IV, deze laatste farao is later beter bekend onder zijn nieuwe naam Achnaton, geworden. Thothmosis IV bracht een einde aan de Ethiopische tussenperiode, Ethiopiërs die van 933 tot 802 v. Chr. over Egypte geheerst hadden. Het was de Bijbelse koning van Ethiopië; Zera, die Egypte onderworpen had. Dit alles heb ik in mijn uitgave ‘Genesis versus Egyptologie’, 2009, hoofdstuk 21, de koningen van Egypte, Thothmosis IV, behandelt.

Men moet bedenken dat in de lange geschiedenis van Egypte er meerdere malen zogenaamde tussenperioden zijn geweest. Sommige van deze tussenperioden zijn bekend, sommige tussenperioden zijn door de orthodoxie gefabriceerd en sommige tussenperioden worden vanwege het hanteren van de vermeende Sothis-kalender, niet herkend. De Egyptenaren hebben aantoonbaar, enkele malen een ‘‘Damnatio memoriae’ in hun geschiedschrijving toegepast. Zulk een periode is het tijdperk van de Hyksos. Wanneer de Hyksos na een periode van meer dan vierhonderd jaar door de eerste farao ’s van de achttiende dynastie, uit Egypte verdreven werden, werd alles wat aan hun heerschappij herinnerde weggedaan, vernietigd. En dat is de reden dat we vandaag zo weinig over de Hyksos weten. De erudiete onderzoeker Dr. I. Velikovsky identificeerde de Hyksos met de Bijbelse Amalekieten, die na de exodus van de Israëlieten uit Egypte, dit land overrompelden. Dit ging in het model van Velikovsky vrij eenvoudig, aangezien het gros van het Egyptische leger in de Rode Zee met farao op kop, was omgekomen.

Een andere duidelijk aantoonbare toepassing van een ‘Damnatio memoriae’ heeft farao Horemheb aan het einde van de achttiende dynastie uitgevoerd. Na de dood van de laatste Aton-vereerders (Achnaton, Smenkhkare, Toetanchaton en Eje) werd alles wat herinnerde aan de heerschappij van deze godsdienstfanatici verwijderd, vernietigd. Een ware beeldenstorm liet Horemheb uitvoeren.

Een andere tussenperiode die door de orthodoxie en revisionisten, niet gezien wordt, is de heerschappij van de Ethiopiërs vanaf het einde van de regering van Amonhotep II tot aan het begin van de regeringsperiode van Thothmosis IV. Gedurende ruim honderddertig jaar heersten de Ethiopiërs of Kuschieten over Egypte. De eerste farao was de Bijbelse Zera en de laatste heerser was de legendarische Memnon die op het slagveld rond 800 v. Chr. (herzien) bij Troje sneuvelde.

Het herkennen van een Ethiopische tussenperiode in de achttiende dynastie is een gevolg van het logisch doorredeneren, dat aangezien de Bijbel een invasie van Juda door Zera de Ethiopiër beschrijft, deze ook Egypte overrompelt moet hebben. Het was volgens het Schriftwoord (2 Kronieken 14:9-12) een miljoenenleger waaronder 300 strijdwagens, dat vanuit het zuiden via Egypte naar Juda opgerukt was. Met andere woorden: Egypte werd door Zera de Ethiopiër (of Nubiër/Kuschiet) onder de voet gelopen. Dit is een geschiedschrijving die in de tot nu toe gekende Egyptische annalen niet terug te vinden is. Het werk THE LEGENDS OF THE JEWS (Louis Ginzberg – hoofdstuk 6) vult hier nog extra aan dat de door Bijbelse farao Sisak (alias Thothmosis III) buitgemaakte troon van Salomo, op zijn beurt door Zera in bezit genomen werd.

Asa, the son of Abijah of Judah, was a worthier and a more pious ruler than his father had been. He did away with the gross worship of Priapus, to which his mother was devoted. To reward him for his piety, God gave him the victory over Zerah, the king of the Ethiopians. As a result of this victory he came again into possession of the throne of Solomon and of the treasures Shishak had taken from his grandfather, which Zerah in turn had wrested form Shishak.

En ook de bekende Isaac Newton, wiens naam als wetenschapper met de zwaartekracht verbonden is, schreef dat de Bijbelse Zera de Ethiopiër, doorheen Egypte naar Juda was opgerukt en aldus heer over Egypte werd. Hierna het citaat:

But in the fifth year of Asa the land of Judah became quiet from war, and from thence had quiet ten years; and Asa took away the altars of strange Gods, and brake down the Images, and built the fenced cities of Judah with walls and towers and gates and bars, having rest on every side, and got up an army of 580000 men, with which in the fifteenth year of his Reign he met Zerah the Ethiopian, who came out against him with an army of a thousand thousand Ethiopians and Libyans: the way of the Libyans was through Egypt, and therefore Zerah was now Lord of Egypt: they fought at Mareshah near Gerar, between Egypt and Judæa, and Zerah was beaten, so that he could not recover himself: and from all this I seem to gather that Osiris was slain in the fifth year of Asa, and thereupon Egypt fell into civil wars, being invaded by the Libyans, and defended by the Ethiopians for a time; and after ten years more being invaded by the Ethiopians, …. (The chronology of ancient kingdoms amended by Isaac Newton)

Met het invoegen van een Ethiopische tussenperiode breek ik met een onderdeel van Velikovsky ’s werk. Volgens Velikovsky is de Bijbelse Zera te identificeren met de zoon en opvolger van Thothmosis III/Sisak: Amonhotep II. Wat ik wel van Velikovsky ’s werk behoudt, is zijn plaatsing van Horemheb op de tijdsbalk ten tijde van de Assyrische overheersing van Egypte. Horemheb is in Velikovsky ’s model een vazal van de Assyriërs. In mijn variant past dit volkomen en ik laat logischerwijze de Amarna-farao ’s aan de regeerperiode van Horemheb voorafgaan. Aldus heb ik vanaf farao Horemheb, op de tijdsbalk gereviseerd vanaf 671 v. Chr., in de tijd teruggewerkt tot Thothmosis IV met als resultaat diens eerste regeringsjaar in 802 v. Chr. Enkele belangrijke puzzelstukjes worden op deze manier ingevoegd. Farao Achnaton bijvoorbeeld regeert nu ten tijde van de val van Samaria in 717 v. Chr. De verovering van Samaria of Soemoer is in de Amarna-briefwisseling terug te vinden. En we moeten bedenken dat de hoofdstad Samaria van het tienstammenrijk in zijn lange geschiedenis slechts éénmaal ingenomen werd. Een belangrijk argument om de Amarna-tijd ten tijde van de regering van de laatste koning van het tienstammenrijk: Hosea, te plaatsen.

Dat de Ethiopische heerschappij en tussenperiode, niet herkend wordt is te wijten aan het toepassen van een ‘Damnatio memoriae’ door farao Thothmosis IV. Van farao Thothmosis IV is de zogenaamde ‘droomstele’ bewaard gebleven. Dit is een stele die zich tussen de poten van de Sfinx te Gizeh bevindt. De inscriptie verhaalt hoe de jonge prins Thothmosis op jacht was in de woestijn en in de schaduw van de sfinx in slaap viel. De god Ra verscheen hem toen in de slaap en beloofde dat wanneer hij het zand rondom de sfinx weghaalde hij koning zou worden. Het is duidelijk propaganda met als resultaat dat de jonge prins de vierde koning met de naam Thothmosis werd. Voor de orthodoxe Egyptologie is het commentaar op de stele (heel opmerkelijk) een reden om aan de wettelijke opvolging van Thothmosis IV te twijfelen en vraagtekens bij zijn afkomst te plaatsen. Volgens de orthodoxe Egyptologie was er correspondentie tussen Thothmosis IV en een Adad Nerari in Assyrië. In mijn variant is dit Adad Nerari de Vijfde. Verder is er heel wat indirect bewijs voorhanden. Zo vermeldt de orthodoxe Egyptoloog Donald B. Redford dat Thothmosis IV een stele te Thebe liet oprichten die onafgewerkt was sinds de dood van Thothmosis III, en gevonden werd in een atelier en door Thothmosis IV hersteld. In het orthodoxe model zitten er slechts 25 jaar tussen beide farao’s, in mijn model ruim 130 jaar. Over de afstamming van Thothmosis IV en zijn nageslacht zijn de Egyptologen het onderling niet eens en bestaat er vraagteken op vraagteken. Dit alles getuigt naar mijn mening van de chaotische tussenperiode die plaatsgevonden heeft na de invasie van de Bijbelse Zera de Ethiopiër.

Wanneer in Egypte Thothmosis IV de macht greep zat in Juda koning Uzzia of Azarja op de troon. Over Uzzia schreef ik al eerder op dit blog een artikel op 14-05-2014: Kroniek van koning Uzzia van Juda.

En hier arriveren we bij de reden voor het schrijven van dit artikel: Wie was Joeja? Ik postuleerde dat hij een Israëliet was. De orthodoxe Egyptologie noemt hem zondermeer aan Aziaat. Een man die het tot luitenant generaal van de strijdwagens schopte. Hoe was dat mogelijk? De sleutel ligt naar mijn mening bij Juda en Israël. Enkele belangrijke puzzelstukjes komen bij elkaar en maken het plaatje een beetje duidelijker, want veel blijft nog bij vraagtekens.

De Bijbel leert dat de roem en macht van koning Uzzia tot in Egypte reikte:

2 Kronieken 26: 6 …Hij trok uit en streed tegen de Filistijnen, slechtte de muren van Gat, Jabne en Asdod en bouwde versterkingen bij Asdod en in het gebied der Filistijnen. 7 God hielp hem tegen de Filistijnen, tegen de Arabieren die in Gur-Baäl woonden, en tegen de Meünieten. 8 De Ammonieten brachten Uzzia schatting. En tot in Egypte verbreidde zich zijn roem, want hij klom tot een toppunt van macht.

In een eerder artikel op dit blog van 14-03-2014: De archeologische site in Egypte: TELL EL DABA. Avaris?, verwees ik al naar Uzzia/Azarja en zijn rol in Egypte in die tijd. Hij blijkt de Aziatische veldheer te zijn die in de Egyptische zogenaamde Harris-papyrus met de naam Irsu of Arsu, beschreven wordt. Arsu overheerste Egypte en zorgde voor een periode van anarchie in dat land. De Harris-papyrus bevindt zich tegenwoordig in het British.

Arsu was volgens het Harris-papyrus een veldheer uit Klein-Azië die met een leger van ongeveer 200.000 man Egypte overheerste. De soldaten werden ‘herders van Jeruzalem’ genoemd en zij verwoestten de tempels van Egypte en verbrandden hun steden. Offeren aan de goden van Egypte was tijdens deze overheersing verboden. En de seculiere revisionist van de geschiedenis van de oudheid; Gunnar Heinsohn (Die Sumerer gab es nicht, 1988 – blz. 175-182), stelt dat Arsu met de Bijbelse Azarja, koning van Juda te identificeren is. De informatie van het papyrus is echter te summier om een exacte historische reconstructie samen te stellen. Het handelt hier ook om een toegepaste ‘damnatio memoriae’ in Egypte voor wat deze periode betreft.

Dat een man als Joeja zulk een hoge positie in Egypte kon bekleden wijst vermoedelijk op een bondgenootschap tussen Uzzia/Azarja en Thothmosis IV. Met de hulp van Arsu/Azarja/Uzzia kon hij in de Nijldelta en elders orde op zaken brengen. De in het noorden ingeweken Libiërs (de 22ste dynastie) werden vanaf 784 v. Chr. (volgens de gereviseerde chronologie) de bondgenoten van Thothmosis IV en kregen hun plaats in de Nijldelta toegewezen. In 789 v. Chr. begon de 23^ste dynastie onder farao Petubast in de Nijldelta ook haar regeerperiode. De Nijldelta werd tijdens deze periode een lappendeken van dynastieën die ieder over hun gedeelte van Egypte heersten. Zo regeerde ook de 24^ste dynastie onder de farao ’s Tefnakht en Bocchoris tijdens deze periode over haar deel van Egypte. Over de 24^ste dynastie schreef ik eerder al een artikel op 20-06-2014: farao Bocchoris. Ik postuleerde in dit artikel dat farao Bocchoris mogelijk om reden van hoogverraad vanwege zijn collaboratie met koning Azarja/Uzzia van Juda, in 722 v. Chr. terechtgesteld werd.

Het leger van Arsu/Azarja zou pas in 748 v. Chr. uit Egypte weggetrokken worden. Het is Flavius Josephus die een indicatie geeft. In zijn boek ‘Tegen de Griek Apion, Boek II.2, haalt Josephus uit naar Apion omdat die de exodus van de Israëlieten uit Egypte verkeerd dateerde. Apion beweerde namelijk dat de exodus geschiedde ten tijde van de zevende olympiade. En een zekere Lysimachus beweerde dat de exodus geschiedde ten tijde van de regering van farao Bocchoris.

Het ging mij bij het bestuderen van dit alles, door het hoofd dat de tegenstanders van Josephus het niet hadden over de exodus ten tijde van Mozes in 1483 v. Chr., maar in de plaats daarvan verwezen naar de aftocht van het Judese leger van Uzzia in de 8^ste eeuw v. Chr.

En Apion levert door zijn verwisseling van de beide historische feiten in wezen het jaartal van de terugtrekking van het leger van Uzzia uit Egypte: 748 v. Chr. Tot dit jaartal arriveren we door te rekenen vanaf de eerste olympiade in 776 v. Chr. Zeven maal vier jaar per olympiade later, geeft als resultaat het jaar 748 v. Chr. voor de aftocht van het leger van Uzzia/Arsu. Het is het jaar ook dat Bocchoris de troon met Tefnakht deelde.

In het hier geschetste ‘variant’ behoorde Joeja tot het leger van Azarja/Arsu, die na de terugtrekking van het Judese leger uit Egypte zijn militaire functie aan het hof van farao behield en verder uitoefende. Het contact tussen het Juda van de achtste eeuw v. Chr. met de gereviseerde Egyptische achttiende dynastie op de tijdsbalk als tijdgenoten, geeft een verklaring over hoe het kwam dat bijvoorbeeld Achnaton een hymne aan zijn god Aton schreef die nu een (slechte) kopie van Psalm 104 blijkt te zijn.

Volgens de constructie van de orthodoxe Egyptologie plaatst men Achnaton en diens monotheïsme op de tijdsbalk rond ongeveer 1351/1333 v.Chr. Boude tongen kunnen dan beweren dat Mozes zijn inspiratie voor het Monotheïsme in Egypte haalde. Als een gevolg van het revisionisme van de geschiedenis van Egypte kan men nu aantonen dat het andersom was.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

27-09-2014 om 09:13 geschreven door Robert De Telder