In de vorige eeuw in het jaar 1921 werd te Jebeïl in Libanon, op het terrein van de stad Byblos uit de oudheid, een tombe met de sarcofaag van een Fenicische koning met de naam Ahiram, ontdekt.

De tombe werd door archeologen blootgelegd en onderzocht. Het was de tijd toen heel het gebied na de nederlaag van de Ottomanen in de eerste wereldoorlog, voor wetenschappers kwam open te liggen.

De sarcofaag behoorde aan een Fenicische koning met de naam Ahiram of Hiram. Het is een eigennaam die meerdere Fenicische koningen over de eeuwen heen hadden.

De sarcofaag is rijkelijk met reliëf-albeeldingen versierd. De afbeelding hierboven toont koning Ahiram op een troon met gevleugelde sfinxen en hovelingen tegenover hem. De andere zijde toont een processie van personen die offeranden dragen. De uiteinden van de sarcofaag tonen vier rouwklagende vrouwen. Aan de ingang van de tombe vond men een vervloekingstekst in Hebreeuwse/Fenicische letters. Dicht bij de ingang werden verscheidene fragmenten van een albasten vaas gevonden met de naam van Ramses II er op vermeld. Een belangrijke reden om aanvankelijk de tombe in de dertiende eeuw v. Chr. te dateren. De orthodoxe Egyptologie heeft namelijk farao Ramses II als een gevolg van hun foutieve Sothis-kalender in de dertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst.

Daarnaast vond men in de tombe echter ook Cypriotisch aardewerk dat door deskundigen als een product uit de zevende eeuw v. Chr. gedateerd werd. Dit was de start van een jarenlange discussie over hoe dit aardewerk in de tombe van koning Hiram verzeild was geraakt, een koning die men aan de hand van de cartouches van Ramses II in de dertiende eeuw v. Chr. gedateerd had.

Het is alleen het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid dat hier uitkomst biedt. Dr. I. Velikovsky (1895/1979) verwijst in zijn boek ‘Ramses II en zijn tijd’, 1978, hoofdstuk 3, naar de tombe van Ahiram te Byblos, en maakt duidelijk dat zowel de tombe als farao Ramses II in de zevende eeuw v. Chr. gedateerd dienen te worden.

Velikovsky herschikte de Egyptische dynastieën op de tijdsbalk met de historische Bijbelboeken als leidraad. Het Egyptische Oude en het Midden-rijk waren volgens hem contemporain en gingen als een gevolg van de tien plagen en de Exodus ten onder. Nog hetzelfde jaar werd Egypte door de Hyksos overrompeld. Velikovsky identificeerde de Hyksos en/of Amoe met de Bijbelse Amalekieten en voegt de periode vanaf de vijftiende tot de tiende eeuw v. Chr. de Hyksos als tussenperiode in de Egyptische geschiedenis in. Op deze manier verhuist het Nieuwe Rijk met het begin van de achttiende Egyptische dynastie op de tijdsbalk, naar de periode van de koningen van Israël: Saul, David en Salomo rond 1000 v. Chr. De negentiende dynastie is volgens hem contemporain met de zesentwintigste dynastie. En Ramses II zou een alter-ego van farao Necho II zijn.

De revisie door Velikovsky van de geschiedenis van de Oudheid werd door de academische wereld verworpen. Zijn boek WORLDS IN COLLISION (1951) ‘Werelden in botsing’, gevolgd door AGES IN CHAOS ‘Eeuwen in Chaos’ (1952), botsten op hevige tegenstand van de academische wereld en werden verworpen. En wanneer hij in 1978 RAMSES II AND HIS TIME lanceerde, steigerden toen ook heel wat revisionisten van de geschiedenis van de oudheid, die deze studie als een brug te ver, bevonden.

Wat mij persoonlijk betreft in mijn studie van de chronologie van de oudheid, passen de bevindingen van Velikovsky wel in de chronologische reconstructie van de oudheid met de Bijbel als leidraad. Men kan hierbij op onderdelen van Velikovsky ’s baanbrekend werk van mening verschillen en/of afwijzen, maar niet heel zijn werk.

Voor wat de archeologische vondst te Byblos betreft was de conclusie bij Velikovsky duidelijk: het Cypriotische aardewerk is contemporain met de tombe en farao Ramses II dient aan het einde van de zevende eeuw, begin zesde eeuw v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst te worden. Zo ook het Hebreeuwse/Fenicische schrift aan de ingang en op de sarcofaag, dat ook in de zevende eeuw v. Chr. thuishoort. Over het oud-Hebreeuws schreef ik een hoofdstuk in mijn boek; TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 323, in verband met de archeologische vondsten te Oegarit. Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Wat verder de sarcofaag van Hiram betreft, citeerde Velikovsky in zijn boek een Israëlische geleerde; M. Haran, die in 1958 een artikel schreef over de afbeelding van de vier klaagvrouwen op de sarcofaag. Twee van de vier vrouwen slaan zich op de heupen, terwijl de andere twee het hoofd in de handen houden. De Israëlische historicus haalde verscheidene voorbeelden aan van het slaan met de handen in het Oude Testament als uiting van diepe smart, met name in het Bijbelboek Jeremia 31:19 en Ezechiël 21:12. De andere vrouwen zetten de handen op hun hoofd – eveneens een bekend verschijnsel bij klagen, bij rouw en bij pijn. En de profeten Jeremia en Ezechiël waren tijdgenoten van Nebukadnezar in de zesde eeuw v. Chr. En evenzo was Ramses II contemporain met Nebukadnezar. Dr. Immanuël Velikovsky putte zijn gegevens uit een grondig onderzoek van oudheidteksten, oude topografische kaarten en plannen van veldslagen en van stratigrafische methoden van de archeologie.

Met hierna volgende citaat van Velikovsky ben ik het volkomen eens:

Niets is zo vermoeiend als een gedetailleerde chronologie. Maar indien deze wiskunde van de geschiedenis nageplozen wordt niet ter wille van zichzelf maar om identiteiten vast te stellen en als het dient om deze identiteiten te kunnen bewijzen, dan kan er een boeiende studie uit voortvloeien”.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder