Vandaag op weg naar Whitehorse, dus nu echt op de terugweg.

Omdat we The Top of the World Hwy gedaan hebben, hebben we nu een andere weg richting Whitehorse dan op de heenreis. We hebben 500 km voor de boeg. Daar gaan we twee dagen over doen. Ons kennende stoppen we veelal op alle uitzichtpunten. Soms mooi, andere keren staan er allemaal bomen voor en kun je niets zien, maar wordt dan wel aangegeven als fotogeniek.

Als we Dawson City uitrijden zien we kilometers lang bergen van keien langs de weg. Dit zijn allemaal stenen die de afgelopen eeuw uit de riviertjes en oevers zijn gebaggerd op zoek naar goud.

Ook op deze weg weer de nodige roadwork. Omdat het droog is, is het ook erg stoffig.

We komen regelmatig grote tourbussen tegen van de Holland America Tours. Mensen doen een cruise met de Holland America Line en gaan met de bus landinwaarts. In dit geval naar Dawson City. Deze route loopt langs de Klondike Rivier, waar veel goudzoekers overheen zijn gevaren in ‘the early days’.

Dinsdag zijn we in Chicken blijven hangen. De reden was dat het een regenachtige dag zou worden. Vóór ons ‘lag’ de Top of the World Highway, een dirt road die je liever met droog en zonnig weer wilt rijden. Die dag gelezen, ge-internet (met slechte wifi) en een wandelingetje gemaakt.

Vandaag, woensdag is het inderdaad weer mooi weer. Een goed begin voor een bijzondere weg. Omdat deze weg 170km dirt road is (mix van zand en stenen), hebben we deze weg niet in de route willen opnemen. Maar de mensen die we hebben gesproken, geven aan dat de weg goed te doen is en erg mooi is. Dus het avontuur maar aangaan. Deze weg blijkt, met een vaartje van zo’n 30km/u, over ’t algemeen goed te berijden te zijn. Het tweede deel van de route rijd je boven de bomengrens en kijk je ver over de rijen bergen om je heen. Helaas is dit niet erg goed met onze camera ‘te vangen’.

Tijdens deze route passeer je de Alaska (USA) – Yukon (Canada)-grens. Daarbij kom je ook in een andere tijdzone (nu weer 9u verschil met NL) .

Aan het eind ligt Dawson City, een plaatsje dat bekend is van de Klondike Goldrush. Rond 1900 woonden hier 30.000 mensen. Nu wonen er nog zo’n 2.000 mensen, die voornamelijk leven van het toerisme. Met behulp van de overheid probeert men wat er nog over is te bewaren en de open plekken in de stad in stijl op te vullen. De twee bouwvallen heeft men laten staan, met de uitleg dat als er hier gestookt wordt dat dan de ondergrond (permafrost) ontdooit met als gevolg dat de huizen wegzakken.

‘You haven’t seen Alaska, when you haven’t been in Chicken’…. Dus moeten ook wij naar Chicken. Op de weg er naar toe kom je weer veel groen tegen, maar ook hele gebieden die jaren geleden door brand als gevolg van blikseminslag zijn verwoest. Inmiddels groeien er weer spontaan jonge bomen en struiken.

Langs de weg vind je regelmatig een restarea waar vaak borden staan waarop een en ander over de historie van het gebied of over de flora en fauna wordt uitgelegd.

Chicken is een oud goudzoekersplaatsje op de grens met het Canadese Yukon. Het is nog het enige overgebleven historische plaatsje in dit gebied. Hier wordt zelfs ook nog naar goud gezocht, maar dan voornamelijk door toeristen.

Na het handmatig zoeken naar het goud (rond1900) kwamen al gauw grote machines die hele rivierbeddingen en oevers uitbaggerden op zoek naar goud. Zie foto.

In Chicken wonen nog zo’n 20 mensen en in de winter slechts 3. Een foto laat 'downtown' Chicken zien; letterlijk één groepje gebouwtjes. That's all! Iets verder zijn nog 2 campings met ieder een souvernirwinkel en een benzinestation. Deze mensen leven allemaal van de toeristen die via Dawson en ‘the Top of the World Highway’ Alaska binnenkomen of verlaten. En er is ook een postkantoortje. Chicken stelt dus eigenlijk niets voor, maar heeft een soort cultus weten te creëren, waar je voor de aardigheid langs moet. Dus wij ook….

De lucht is weer blauw en de besneeuwde toppen van de Alaskan Range, waar ook Mt McKinley (in Denali Nat’l Park) deel van uitmaakt, zijn nu goed te zien.

In Delta Junction ligt het officiële eindpunt van de Alaska Highway: 1422 mijl (bijna 2.300km). Toen we ruim 3 weken geleden Alaska binnen reden, hebben we de Alaska Highway niet helemaal afgereden. In Tok zijn we toen naar het zuiden afgebogen. Vandaag rijden we het laatste traject Tok – Delta Junction in omgekeerde richting. Een groene weg, veel bomen en erg weinig verkeer.

In Tok hebben we de camper weer een wasbeurt gegeven. Hij was nog niet erg vuil, maar de wasgelegenheid is daar een handige faciliteit, waar je (weer) bij ‘fuel fill up’ gratis gebruik van mag maken. 

Van het boondock-adres in Surrey bij Vancouver maken verschillende nationaliteiten gebruik. Dit jaar hebben ze onder meer ‘the Kiwi’s’,  ‘the British’ en ‘de Hollanders’ gehad. Nou wil het geval dat the British en de Hollanders allebei naar Alaska gaan. Via het boondock adres kwamen we via email in contact met the British. Gisterenavond hebben we in Fairbanks samen een pilsje gedronken en ervaringen uitgewisseld. Erg leuk.

Vanochtend hebben we Fairbanks, ons meest noordelijke punt van deze reis, verlaten en zijn op weg gegaan naar North Pole, de plaats waar de Kerstman woont. Een bezoekje gebracht aan zijn winkel. Erg veel kinderen in de rij om even bij Santa te mogen zijn en een snoepje te krijgen.

Onderweg naar Delta Junction is the Knotty House, een houten huis van stammen met vele bulten erin. De bulten ontstaan doordat de wilg zich verweert tegen een kever. Van de bomen met die bulten worden allerlei houten souvenirs gemaakt en verkocht. En ze verkoper er ook  ice cream. Met een bon uit de Milepost kon je een gratis ijsje halen, dus twee halen en één betalen. Niet tegen dovemansoren gezegd.

Langs de weg naar Delta Junction loopt the Pipeline. Deze oliepijpleiding loopt van Prudhoe Bay in het noorden van Alaska naar Valdez in het zuiden van Alaska. Dit is een afstand van 800 mijlen (bijna 1.300km). De olie doet over deze afstand ongeveer 5 dagen. Dagelijks worden zo een half miljoen ‘vaten’ vervoerd. In Valdez wordt de olie in tankers gepompt en gaat zo naar raffinaderijen in de Verenigde Staten. In 1989 was in Valdez de grootste olieramp met het gelijknamige schip, waardoor de zee en de kusten onder de olie kwamen te zitten. Op de foto steekt de pijplijn de Tanana River over.

In Fairbanks is het Pioneer Park. Dit park is onder meer een verzameling van diverse lokale huisjes uit het begin van de 20^e eeuw, dat als een klein dorp is neergezet. In elk van deze huisjes is nu kleine winkeltje ondergebracht met allerlei snuisterijen en eten. Ook een museum, theater, kerk en een fotograaf voor foto in oude klederdracht en een speeltuim is aanwezig. In een ander gedeelte is een vallei gecreëerd, waar materieel is neergezet en de tijd van de goldrush uitbeeldt. Het park is vrij toegankelijk. Aardig om een wandeling doorheen te maken.

Uit een praatje begrepen we dat hier de laatste tijd veel regen is gevallen. Het waterpeil van de rivier staat hoog. Enkele bomen uit hogere gebieden zijn meegesleurd. De ‘gemeentewerken’ waren ze net aan het opruimen.

Op de parkeerplaats heeft iemand achter op onze camper een knuffel geplaatst. Wij weten niet wie. We laten ‘m maar zitten…

Deze week is in Fairbanks juist de Country Fair. In een grote hal zijn standjes met mensen die allerlei waren aanprijzen, maar ook allerlei healing-achtige en politiek gerichte stands. Buiten idem en een combinatie van kermis en veel eettentjes. Met een uur hadden we dit wel gezien.

Je hebt natuurlijk Fairbanks niet gezien als je niet een wandelingentje door het centrum hebt gemaakt. Buiten een aardige park met memorials is het niet veel meer dat het gemiddelde  Amerikaans dorpscentrum… Eén van de memorials is ter herinnering aan de hulp van Amerika aan Rusland door levering van 8.000 vliegtuigen in WWII. De Amerikaanse vliegtuigen werden vanuit USA via West-Canada naar Fairbanks gevlogen en daar overgedragen aan Russische piloten. Deze hulp was om de Duitse opmars in Rusland te stoppen en vervolgens terug te dringen.

Voordat we afscheid hebben genomen van het prachtige Denali Nat’l Park eerst nog naar een demonstratie van de sledehonden van het park. Ze hebben ongeveer 25 sledehonden die voor het park werken met name in de winter als het park onbegaanbaar is. De slede honden zijn zomers en winters buiten. Hun vacht is zo dik dat ze tot minstens minus 40 gr. C. kunnen leven. Er werd een rondje met 5 honden met een slede gereden.

Na dumpen en de lunch zijn we het park uitgereden.Op weg naar Fairbanks hebben we 6 keer omvangrijke wegwerkzaamheden gehad. De weg naar Fairbanks was niet de mooiste qua scenery van Alaska. Maar we zijn hier natuurlijk ook vreselijk verwend.

Vandaag (woensdag) gaan we mee met de green bus/shuttle bus tour. Een 8 uur durende tocht door de Denali wildernis naar het Eielson Visitor Center, dat 66 mijl (ruim 100km) diep in het park ligt. We wilden de eersten zijn op de opstapplaats voor de beste zitplaats: rechts voorin. Helaas was een groep van 6 Quebec-ers ons voor. Maar bij het instappen wilden zij daar niet zitten, omdat daar een wielkast zat. Wij hebben toen die eerste bank ingepikt. Een betere plaats kun je niet krijgen in de bus. En het ‘voetenbankje’ was mooi meegenomen. Het was erg bewolkt en het regende een beetje. De ramen waren al snel vuil van al het zand, maar ‘onze’ voorruit bleef mooi schoon. Al gauw zagen we de nodige caribou’s grazen, gevolgd door enkele grizzly’s. Bij het visitor center begonnen de bergtoppen zich te tonen, door de wolken heen.

Op de terugweg weer een aantal grizzly’s en zelfs een moeder met twee cubs. Weer zagen we een aantal caribou’s en 2 mooses met enorme geweien. Ook het landschap toonde zich nu steeds meer. Al met al een zeer geslaagde dag. Een ‘must’ als je Alaska doet! En dat voor amper €25,= pp.

Maandag en dinsdag waren we op weg naar Denali Nat’l Park. Dit park ligt tussen Anchorage en het noordelijker gelegen Fairbanks.

Maandag hadden we onderweg ernaar toe eerst nog een afspraak in Wasilla bij een bandenbedrijf. Zij moesten 2 banden nakijken, omdat 2 van de 4 nieuwe achterbanden druk verloren. In Whitehorse hadden we er al één laten controleren, maar zij konden niets vinden. Het probleem is nu gelukkig opgelost (oneffenheid aan de velg). De rekening gaat naar de bandenleverancier in Oregon.

Beide dagen is het bewolkt weer, waardoor de bergtoppen niet of nauwelijks te zien zijn. Maar het is een erg groene weg, waarbij je regelmatig goed een eind van je af kunt kijken. En er is weinig verkeer.

Vanochtend stonden we bij een Memorial for Alaskan Veterans. Daar was ook een uitzichtpunt. De top van de hoogste berg van Noord-Amerika, Mount McKinley (het ‘hoogtepunt’ van Denali Nat’l Park) vertoonde zich ineens, slechts een moment in volle glorie voor ons. Een enkele minuut later hing er weer een dikke wolk omheen.

Vanmiddag in het Denali Nat’l Park aangekomen. Het was goed dat we 4 dagen geleden nog een plaats voor twee nachten hebben gereserveerd. Voor komende nachten zit alles vol! Vanmiddag nog een flinke wandeling door het bos naar het Visitor Center van het park gemaakt, er rondgekeken en een film over het park gekeken.

De paddenstoelen en bloemetjes van het Denali Nat. Park…

Vandaag is een lummeldag. We gaan richting Denali Nat’l Park dat zo’n 300km ten noorden van Archorage ligt. We maken vandaag de stop in Wasilla. Dat is slechts 100km rijden. Mede omdat het wat druilerig weer is, vermaken we ons met wat winkelen.

Vandaag een “sportieve” dag gehad. We hebben in Anchorage fietsen gehuurd. Maar eerst naar de farmers market, een grote markt met veel eigen gemaakt spul.

Toen fietsend op weg naar de Tony Knowles coastel trail. Een route door het bos en langs de Cook Inlet. Een 11 mijl lang gecombineerd fiets/loop pad, dat ook langs het vliegveld gaat. Dit leverde ook een mooie spottersplek. Je ziet ze over je heen opstijgen en een paar mijl verder een plek waar ze over je heen landen. Het is mooi weer dus een druk bezochte route, maar heerlijk om te fietsen.

Halverwege is een monument ter herdenking aan de aardbeving, die gevolgd werd door een grote tsunami op Goede Vrijdag in 1964. Dat is nu 50 jaar geleden, maar in de diverse stadjes die getroffen zijn, vind je herdenkingsplekken met borden met uitleg en foto’s.

Nadat we de  fietsen weer hadden ingeleverd, zijn we door downtown gelopen. Daar ben je dan zo weer mee klaar.

Vlakbij de parkeerplaats was een salmon viewing platform. Hier zwommen verschillende soorten zalm de rivier op. Deze rode op de foto is de King Salmon ofwel Chinook, het grootste soort.

Af en toe moet je je bezig houden met andere zaken dan vakantie houden, zoals bijvoorbeeld de was doen. Normaal niet zo’n punt, maar in Seward waren maar twee laundromats. De eerste laundry van Sewart had slechts 4 machines en ’10’ wachtende mensen en voor de 2^e leidde TomTom ons de bush-bush in. Wij waren erg benieuwd waar dat heen zou leiden. Een laundromat in het bos. En ja, bij een afgelegen cabinpark hadden ze ook 4 wasmachines en die waren vrij. We kregen er gratis wifi bij en konden zo rustig onze dingen op de computer doen.

De lunch was inmiddels genuttigd toen we eindelijk richting Anchorage reden. Onderweg wat plaatjes geschoten. In Moose Pass zagen we in een heel klein riviertje de red salmon (ook sockeye genoemd) tegen de stroom opzwemmen. Deze red salmon verandert geleidelijk van kleur van zilverachtig als deze de Grote Oceaan verlaat (zie blog van 29 juli), in rood lijf en groene kop als deze de rivier opzwemt. 

Uiteindelijk zijn we zo’n 50km ten zuiden van Anchorage gestopt bij een Visitor Center, waar we vrij kunnen staan en beschikken over internet. Een combinatie die ons altijd weer trekt…..

Hoera

Groot feest

Quinn 6 jaar !!

Dikke knuffel, Opa Clemens en Omajon

We ontwaakten vanochtend met een lekker zonnetje aan de Resurrection Bay. Vandaag is een energieke dag geworden. Na het dagelijkse ritueel van blog bijwerken ‘en zo’ zijn we naar Lowell Point gereden (5km van Seward) voor de Tonsina trail. Deze hike (3km enkel) leidde door het bos, parallel aan de baai (maar die zie je amper) naar een rivier waar in het juiste seizoen zalmen te zien zijn. Bij de trailhead was aangegeven dat in de zomer als er zalm is, er ook beren bij de rivier kunnen zijn. Dus de bear spay en bear bell meegenomen. We hebben geen beren, maar wel de zalmen zien zwoegen om de rivier op te komen. Het was laag water, waardoor de grote, dikke zalmen (silver salmon/coho) goed te zien waren. Fascinerend tafereel om bij te lunchen.

’s Middags naar de Exit Glacier (15km van Seward) gereden. Op de weg er naar toe staat een aantal bordjes met jaartallen, te beginnen bij 1810. Bij het Visitor Center wordt duidelijk dat daarmee wordt aangegeven waar de tong van de gletsjer zich toen bevond. Wel schokkend om te zien dat deze gletsjer erg snel terugtrekt. Na een wandeling van circa 2km (enkel) ben je dicht bij de gletsjer en heb je een mooi uitzicht over de omgeving.

Vanochtend gestart met een stadswandeling door Old Kenai. Waren twee Orthodoxe kerkjes en enkele oude houten huisjes (begin 20e eeuw) tussen de bestaande bebouwing. Maar wat wel leuk was, dat we via een pad naar het strand konden dat we gisteravond vanaf de cliff zagen. Vele vissers waren weer (nog steeds) rode zalmen aan het vangen met hun dipnets. Vele zalmen haalden de bovenloop van de rivier niet om de kuit te schieten.

’s Middags zijn we richting Seward gereden. Een vissersplaats en halte voor vele cruiseschepen. We vonden een mooie plek op de gemeentecamping, weer direct aan de Resurrection Bay, waar de vele vissersscheepje en cruiseschepen binnenkomen en omringt door de bergen. En dat alles in een lekker zonnetje met wat wolkjes om de bergtoppen; ca 20gr.

Inmiddels hebben we 12.000km gereden, alweer bijna 2 weken (van de 4 weken) in Alaska, hebben nog ruim 2 van de 5 maanden te gaan en nog steeds lange (tot na 11u), overwegend zonnige dagen.

En ja, het is vanochtend weer blauwe lucht. Eerst een wandeling over het strand gemaakt. Weer enkele vogels gespot en gewacht tot de bergen aan de overkant weer vrij kwamen te liggen.

Op weg naar het noorden gestopt bij een klein museum in Kasilof, waar het leven eind 19e eeuw werd getoond. Men woonde er in erg primitieve huisjes en met dito gereedschappen (maar met duo-pot...gezellig). Ook waren er beelden van het zalmverwerkingsbedrijf (salmon cannery), die deze plaats de nodige werkgelegenheid bood.

Op aanwijzing van het Visitor Center zijn we naar het Captain Cook State Park gereden. Het zou een mooie weg zijn naar een afgelegen punt met fraai uitzicht op de Cook Inlet. Aan de weg bleken enkele raffinaderijen te liggen en na zo’n 45km kwamen we bij het State Park. Het uitzicht leverde enkele leuke plaatjes, maar we moesten daarvoor wel weer 45km terugrijden. Weer een voorbeeld hoe Amerikanen over afstanden denken…

’s Avonds nog even naar een uitkijkpunt in Kenai geweest. Daar bleken bij de ingang van de Kenai River talloze vissers in het water te staan. Ze houden aan de kant van de rivier een groot schepnet (ca 1,8 m diameter) voor zich in de hoop dat de zalm (hier nu red salmon) er in zwemt. Gezien het resultaat heeft deze visvorm meer succes dan met de hengel. Mooi gezicht in de avondzon.

Uit een praatje met enkele ’locals’ hoorden we dat je als eerste van het gezin max. 25 zalmen zo mag vangen en de partner of kind nog eens 10 per persoon. De vriezers zullen hier dus wel aardig gevuld zijn met zalm…

Gisteravond bezoek gehad van een Nederlands echtpaar, Tita en Dick. Zij stonden op dezelfde camping en we zagen een Nederlands kenteken en dat maakt nieuwsgierig. Zij reizen rond met een eigen camper, verscheept vanuit Nederland. Zij willen een heel jaar rondreizen door de VS en Canada.

Als we vanochtend wakker worden springen de zalmen nog steeds hoog uit het water. Blijft fascineren maar lastig om op de foto te krijgen. Vandaag is het bewolkt en omdat voor komende dagen regen wordt voorspeld, hebben we besloten vanmiddag Homer weer te verlaten. Maar eerst, nu het nog droog is, een wandeling gemaakt naar het eindpunt van de Spit, langs de plezierhaven en aan beide kanten winkeltje en kantoortjes voor fishing tours, bear watching en water taxi’s en overtochten naar de overkant van de Kachemak Bay.

Na de lunch in de richting van Kenai Village gereden. Dezelfde weg als gisteren, maar door het grijze weer en later de regen waren de besneeuwde bergen nu niet te zien. Nabij Ninilchik een State Park ‘gepakt’ waar we met de camper op de rand van het strand staan, kijkend naar een grijze zee, de Cook Inlet. Wie weet worden we morgenvroeg verrast met een mooi uitzicht….

De weersvoorspelling geeft aan dat het twee dagen mooi weer zal zijn en daarna regenachtig. Daarom besloten om deze dag te gebruiken om rustig naar Homer te rijden, ons zuidelijkste puntje van Alaska. Deze reisdag gaat langs de Cook Inlet met zicht op een aantal vulkanen op het tegenovergelegen schiereiland Katmai. Een goeie keuze, die veel mooie plaatjes op levert.

Op de Kenai Peninsula zijn nog vele Russische invloeden te vinden. In 1867 heeft Amerika Alaska van Rusland overgenomen voor $7 mln. Rusland vond het waardeloos land. Een aantal jaren later werd daar goud en andere delfstoffen gevonden.

Er zijn nog een groot aantal Orthodoxe kerkje, Russische namen, plaatsjes als Kasilof en Ninilchik te vinden en een leefgemeenschap die Russian Old Believers heet. Zij gebruiken wel moderne hulpmiddelen, eigen klederdracht, leven voornamelijk van visserij en landbouw en zijn zo goed als selfsupporting. Vanuit hun (strenge vorm van) Orthodoxe geloof mogen de mannen zich niet scheren.

Even voordat je bij Homer aankomt, kun je de Kachemak Bay overzien met de Homer Spit (landengte) en kun je het zuidelijker gelegen Kenai Nat’l Park zien liggen. Dit deel is alleen met vliegtuig en boot bereikbaar.

Wij hebben een camping op de Homer Spit gevonden, waar we direct aan het water staan met uitzicht op een kleine zeearm die erg populair is bij zalmvissers. Af en toe zien we de zalm zelfs uit het water springen.

Goed gekleed zijn we vanochtend op stap gegaan naar Progress Day Parade, die vandaag hier in Soldotna wordt gehouden. Sinds 1960 wordt deze parade gehouden. Toen is deze gestart nadat een grote aardgaspijpleiding gereed was, die Alaska en daarbuiten van Kenai-aardgas voorziet. In de parade doen, net als op 4th of July, vele organisaties uit het sociale leven van die plaats mee, maar ook scholen en kerken. Ook wordt de parade door de politiek gebruikt om kandidaten voor de komende gemeente-, staats- (gouveneur, senaat) en landelijke verkiezingen (zoals US Congres en –Senaat) een gezicht te geven. Betreffende kandidaten komen je dan ook persoonlijk een handje schudden. Deze parade duurde ruim een uur.

’s Middags,inmiddels in een lekker zonnetje, naar het Visitor Center gelopen. Daar loopt je over de boardwalk langs de rivier, waar ook veel vissers op de zalm staan te vissen. Zo hier en daar wordt er een flinke vis uit het water gehaald. Maar er komt ook heel veel geduld bij kijken.