Wij zijn vanochtend uit ons hutje vertrokken. Wij hebben voor de komende twee dagen in het zuiden van het Krugerpark nog een huisje in het Camp Berg en Dal.

Aangezien we een flinke route willen rijden, beginnen we met het ontbijt om zes uur. Daarna de boel gepakt en om half acht reden we. Maar het gaat niet altijd zoals je het wilt. Geen probleem hoor, want vandaag blijkt wel weer dat we ons aan moeten passen aan de dieren. Gisteren hebben we nauwelijks olifanten gezien. Vandaag waren hele hordes ‘on the road’.

Na zo’n 20 km na vertrek kwamen we in een file terecht van wel 8 auto’s. Nog niet eerder meegemaakt deze week. Er stond een hele grote olifant midden op de weg, die van geen wijken wist. De olifant een meter voorwaarts, de auto’s in de achteruit. Wat ik al eerder vertelde deze week, het is net of je in de film zit. Rondom hem in de bermen de nodige vrouwtjes en kinderen, die ook van links naar rechts gingen.

Verder zien we vandaag groepen giraffen, groep buffels, het nodige kleinvee en vogels. Het was weer genieten vandaag.

Vandaag eerst begonnen met een huishoudelijk dingetje nl. de was. We hebben voor 1.30 euro de was gedaan: wassen en drogen. Daarna even lekker rustig koffie gedronken bij ons luxe hutje. Het is al bloedheet, vandaag wordt het 41 gr.C. We denken dat de dieren hier ook last van hebben, want we hebben een dag met ‘weinig’ dieren.

We besluiten naar de waterplaatsen te gaan. In een kunstmatig aangelegde waterplaats passen geen 6 olifanten, daarom maar om de beurt. Het zijn allemaal net films waar we hier naar kijken. Bij de volgende, natuurlijke waterplaats verschijnt slechts 1 olifant en even later een moeder giraf met twee kinderen. De olifant laat zich weg jagen door moeder giraf. Dan kunnen de kinderen komen om te drinken. Eergisteren liet de giraf zich weg jagen door een olifant. We zijn er nog niet helemaal achter hoe het zit in de dierenwereld.

Aan het eind van de middag komen we nog een katachtige tegen, weliswaar geen cheetah (jachtluipaard), maar een genetkat. Wij kenden hem niet.

We moeten opschieten om op tijd thuis te zijn, want om 18.00 uur gaat de poort op slot. Het is hier om 18.00 uur ook donker, dus we zien onderweg de zon zakken. Heerlijke, maar erg warme dag gehad.

Donderdag 8 september in Krugerpark. Wederom blauwe lucht met zon en 35 gr.C.

We besluiten weer naar een aantal waterplassen te gaan. Er zijn nog weinig waterplassen. Het waterniveau in Krugerpark is dramatisch. Vorig jaar was het al droog en afgelopen winter is er weer weinig tot geen regen gevallen met als resultaat droge rivieren en poelen. Er is een aantal waterbassins gemaakt. Maar de meeste dieren gaan toch naar de natuurlijke waterreservoirs.

Eerst zien we daar een horde gnoes met vervolgens impala’s. Altijd impala’s. 120.000 impala’s in Krugerpark. Die kom je door heel het park tegen. In de buurt van de tweede waterplas zien we in de verte een hele horde olifanten aankomen. Netjes achter elkaar met de kleintjes ertussen. Die komen zich wassen en drinken zeggen we tegen elkaar en we zijn precies op het juiste moment daar. Het is net een film.

We hebben deze dag een route van 160 km gereden. We zijn blij met onze airco in de auto. Ik heb constant de neiging om uit de auto te stappen. Dat om dan een betere positie te krijgen voor een foto. Uitstappen is ten strengste verboden in Kruger. Helaas.

Het was weer een wonderschone Krugerdag.

Vanochtend om 8.15 uur vertrokken vanuit ons hutje. We wilden een route doen van ongeveer 150 km. Daar bekend is dat je met kijken ongeveer 20 km. per uur doet, is een vroege start een must. Het is namelijk al om 18.00 uur pikdonker.

Vandaag bedachten we dat we in de omgekeerde wereld leven als je bekijkt hoe de mens en dier hier samen leven. De mens zit van ’s avonds 18.00 uur tot ’s morgens 06.00 uur opgesloten in kampen met de poorten dicht en een groot elektrisch hek erom heen. De dieren mogen vrij rondlopen. We mogen niet harder rijden dan 50 km per uur op asfaltwegen en 40 km per uur op dirt roads. Ieder overstekend dier heeft hier voorrang. We hebben nog geen aangereden dier gezien. In Amerika ligt er ontzettend veel aangereden wild langs de weg.

We begonnen vandaag met een stel bavianen. Moeder baviaan werd gevlooid en zij hield de kleine onder haar hoede. Toen kwam de grootste verrassing van de dag: drie leeuwen met de kop omhoog. Gisteren lagen ze allemaal uitgeteld te slapen. Nu zaten ze naar al die gekke mensen in kooien (auto’s) te kijken die met grote telelenzen foto’s maken.

Iedere dag in Krugerpark is een cadeautje voor ons.

Een vroege start van dag twee in Krugerpark. We hebben een 3 uur durende Sunrise Drive geboekt. En die vertrekt om 05.00 uur. Dat is vroeg uit bed. We hopen een groot aantal dieren te zien. De chauffeurs weten meestal wel de juiste plekken te vinden. Er wordt met grote schijnwerpers in de bosjes geschenen. Maar wij zijn vroeg uit bed, de dieren slapen vandaag blijkbaar uit. We zagen wel een mooie zonsopgang.

Om 11.00 uur zijn we zelf met de auto gaan rijden. Dat bracht wel een heleboel dieren. Sommige hadden we al gezien, anderen zijn weer nieuw voor ons. Op twee verschillende plaatsen twee hele luie leeuwen. Maar we hebben ze gezien.

Morgen gaan we weer verder met zoeken.

Vandaag, maandag vanaf onze leuke lodge met zeer vriendelijke mensen, via de Spar naar het  Krugerpark.

Vanaf Hazyview nemen we de eerste ingang (Phabeni gate). We moeten ongeveer 40 km. rijden tot het Skukuza Camp waar we vijf nachten zullen verblijven. We vallen gelijk met de neus in de wilde dieren. Onderweg en bij het camp zien we: olifanten, giraffen, zebra, impala, kudu, diverse vogels, nijlpaard, waterbok.

Mensen, het is hier geweldig.

Weer een zonnige dag door een mooi stuk van Zuid-Afrika gereden. In Sabie, op weg naar de Panoramaroute gestopt bij een marktje, waar we heerlijke pecannoten en sinaasappels hebben gekocht. Via een waterval bij Graskop naar God’s Window. De dame bij het Infocenter in Graskop gaf aan dat je daarvoor een 2 km stijgend pad moet lopen omdat het te bereiken. Op haar advies zijn we iets verder doorgereden naar Wonder View. Daar hadden we hetzelfde uitzicht over de omgeving maar dan nog weidser.

Het is inmiddels na 2u en als we de hele route willen rijden dan moeten we nog ruim 100 km over een kronkelige weg rijden. Daar we er niet van houden om in ’t donker te rijden zijn we omgekeerd.

Via Pelgrim’s Rest, een voormalig gouddelvers dorpje, zijn we naar onze lodge voor vanavond gereden in Hazyview. Deze, nogal afgelegen lodge, is in coloniale stijl. Er lopen en springen wilde apen. Omdat deze lodge in the middle of nowhere ligt en je ’s avonds niet terug kunt naar het dorp voor diner, wordt ervan uitgegaan dat je daar warm eet. Op onze vraag wat de kosten zijn van het diner is het antwoord: een driegangen diner voor 150 rand, zijnde 10 euro per persoon. Wij kregen een hoenderpoot met komkommer en tomaat vooraf, daarna rijst met gemengde groente, zoete wortelen en draadjesvlees en chocolademousse met slagroom en likeur na. Kom daar maar eens voor in Nederland voor dat geld. We hebben heerlijk gegeten en we hoefden weer niet af te wassen.

Vrijdag-overdag weer een ontspannen dag, onder anderen de huurauto opgehaald.

’s Avonds lekker met z’n vieren uit eten geweest. Hier in Zuid-Afrika kun je nog eens goed trakteren. We hebben een heerlijke malse steak gegeten met drie soorten groenten, patatjes en drinken. En dan ben je in €45 kwijt. Je schaamt je bijna dat het zo weinig is voor zoveel lekkers.

We hebben erg gezellige dagen gehad in Deneysville en hebben veel goede tips voor onze trip gekregen. En dan komt de dag van het afscheid weer. We wilden rond 9 uur rijden daar we een route van 400 km voor de boeg hadden. De langste rit van de trip. De eerste stop richting Krugerpark is in Nelspruit. Aan de overkant van het hotel hebben we op een terras een lekker pilsje en warme hap gehad. Weer een goede maaltijd: kip met champignons, uien, spek, groente en frietjes, samen 18 euro voor ons tweeën. Dat belooft veel goeds voor de komende weken.

We hebben tot nu toe prachtig weer: blauwe lucht en zon en rond de 27 gr.C. De vooruitzichten voor het Krugerpark beloven wat: volgende week tussen de 35 en 40 gr.C.

Vandaag naar het Apartheid Museum in Johannesburg. Een aardige rit van 1,5 uur. Het is een expositie over de apartheid, van de opkomst van de rassenscheiding (1^e helft van de vorige eeuw) tot aan de afschaffing ervan in de 90-jaren.Daarnaast een uitgebreide expositie over het leven van Nelson Mandela.

Toen we daarvan thuis kwamen was Leon al thuis van zijn werk en werd de boot in de Vaalrivier te water gelaten. Een heerlijke tocht over het water gemaakt met een pilsje in de hand. Een luxe leven hier zo aan het water.

Het eerste stukje vanuit Zuid-Afrika.

Niet voor de eerste keer in dit continent (Tunesië en Marokko), maar wel het gevoel weer in een hele andere wereld te zijn.

We hebben een hele rustige vlucht gehad naar Johannesburg met een goede verzorging door de KLM.

Dinsdag een beetje in de omgeving rondgereden en genoten van de giga-tuin aan de Vaal Rivier.

Woensdag met Natasha en Leon naar een hele grote mall en de supermarkt President geweest. De mall is vergelijkbaar met de Amerikaanse mall. Het verschil is dat er geen leegstand is. Maar een supermarkt (alleen etenswaren!), zeker tweemaal groter dan de oppervlakte van een Super-Walmart, de grootte van vier voetbalvelden! Wij dachten dat dat bijna niet kon, maar het bewijs staat hier in Vanderbijlpark.

We vermaken ons prima, we hebben kennis mogen maken met mijn nichtje en haar partner, die we nog niet eerder hebben ontmoet. En het klikt heel goed. Het is erg gezellig met ons vieren.

We zijn alweer een aantal dagen thuis. Vrijdag 17 juni zijn we weer in Nederland aangekomen. Na een iets vertraagde vlucht, lang wachten op de bagage (ik ben altijd weer blij dat die aankomt), een gezellige koffie op Schiphol met Sjoerd en Lisette en een vertraagde treinreis zijn we om half zes weer in Zwolle. We hebben een goede vlucht gehad met zonsondergang en even later alweer de zonsopgang. Icelandair laat je op de nachtvlucht altijd genieten van het ‘noorderlicht’.

De reden van onze vervroegde terugkomst had alles te maken met de slechte gezondheid van mijn moeder. Die is nog weinig verbeterd.

Maar we kunnen toch terugkijken op een hele mooie drie maanden, met ons bezoek aan Atty in El Reno Oklahoma, de reunie van de Amerika-gangers in Picture Rocks/Tucson in Arizona, het bezoek aan Trudy en Celine Dion in Las Vegas en het bezoek aan Wim in Vancouver en aan Wayne en Petra in Surrey Canada.

Amerika, we komen volgend jaar terug, waar we weer van je mooie natuur, rustige wegen en mooie weer gaan genieten. We hebben nog een reis naar Zuid Afrika gepland in de maand september. We hopen dat die door kan gaan. Dat zullen we afwachten.

Mensen, we wensen jullie een heel fijn, gezellig en gezond jaar toe.

Afgelopen woensdag kregen we bericht dat het niet de goede kant opgaat met mijn moeder. Het herstel laat op zich wachten. Dit brengt veel onrust voor ons. Je bent steeds op zoek naar wifi om te kijken of er iets veranderd is. Daarom het besluit genomen om contact op te nemen met de verzekering. De situatie uitgelegd, ook dat we nog een weekje willen hebben om naar Denver te rijden, 2500 km vanaf Vancouver. Dit om de camper daar te kunnen stallen voor het komende jaar. Zij waren ons zeer gewillig en zij hebben vliegtickets voor ons besteld. Wij vliegen donderdag 16 juni weer naar Nederland en komen vrijdagmiddag aan in Amsterdam.

Nog een foto bij de grensovergang Canada-Amerika.

Onze laatste zonsondergang aan English Bay. En dan onze laatste dag in Vancouver. We besluiten een lange wandeling te maken rond en door Stanley Park. Het is weer een prachtige dag.

Wat komen tegen in Stanley park? Dieren, totempalen, een vijver helemaal vol met waterlelies. Een genot om naar te kijken. Een lekkere lunch en dan komt het onvermijdelijke afscheid weer. Wim, we hebben weer 4 fantastische dagen gehad samen met jou. We doen het nog eens over.

In Surrey worden we ook weer gelijk opgenomen als familie. We horen dat er nog een echtpaar bij komt uit Oklahoma met wie zij samen met ieder een camper naar Alaska gaan. Zij zullen donderdag vertrekken. ’s Avonds gaan wij, Wayne en Petra, een broer van Wayne en zijn vrouw en het Oklahoma-stel fish and chips eten in White Rock. Ook weer een gezellige avond. Ook daar weer een mooie zonsondergang.

Deze dag was ook weer een cadeautje.

Alweer een dag verder. De tijd vliegt altijd als het gezellig is.

Vandaag een ritje naar Queen Elizabeth Park en een wandeling er door heen. Het was weer heerlijk weer en lopen in de schaduw onder de bomen voelt dan zo lekker. In dit park hebben president Clinton en president Jeltsin op 3 april 1993 gezamenlijk  een lunch gebruikt. Daar staat een bronzen plak van. Ook hier weer bronzen kunstwerken in het park. Daar kan ik echt van genieten.  

Feest vandaag, Wim jarig en onze trouwdag. Als cadeautje krijgen we een schitterende dag met zon, een taartje, een wandeling, een etentje, een ijsje en we eindigen met een glaasje champagne op het balkon met uitzicht op English Bay.

We zijn alweer drie dagen verder. We zijn donderdagochtend vanuit Bellingham naar de camping in Blaine gereden. Deze camping gebruiken we altijd om de was te doen, de tanks te legen en water te vullen voordat we de grens met Canada oversteken. Het is al bijna traditie dat we ’s avonds na het eten naar de Birch Bay lopen. We hadden geen regen, maar ook geen zonsondergang, maar daarom niet getreurd, het is altijd lekker om even langs het water te wandelen.

Vrijdag zijn we de grens met Canada overgegaan. De vragen van de douane zijn bijna altijd hetzelfde. Waar hebben we de kar gehuurd, antwoord is van ons zelf. Waar ben je in Amerika geland en van waaruit en wanneer vlieg je weer naar huis. Heb je alcohol bij je, ja enkele blikjes bier. Heb je wapens, pepperspray bij je, nee dus. En dan mogen we verder.

We gaan eerst een paar boodschappen doen en dan naar ons vaste adres in Surrey. Gezellig om elkaar weer te zien. We kletsen verder of we er vorige week nog geweest zijn. Het is zo eigen, heel leuk.

Zaterdag met de Skytrain naar neef Wim in Vancouver. En daar ervaren we hetzelfde, net of je hier ook net geweest bent. We voelen ons in Surrey en Vancouver helemaal thuis.

We gaan samen genieten van het weekend.

Wat hebben we toch een eenvoudig en gemakkelijk leven. We rijden elke dag een mooie weg door rustig Amerika. Komen door een western plaatsje Winthrop, even een wandelingetje. Dan weer langs de Cascade Range, met mooie uitzichten. Een lunch in de zon op een parkeerplaats onderweg waar nog de nodige sneeuw ligt. We zoeken een camping op, waarvan Clemens weet dat hij daar de kar mag wassen. Daar kan hij zijn hobby uitoefenen.

De volgende ochtend zien we een klein kapelletje in het bos, waar ik even een boodschap heb achtergelaten, want je kon geen kaarsjes branden, maar wel op schrift. Een Outlet, Camping World, en dan is het alweer tijd om te koken.

Zo zien veel dagen eruit met steeds weer andere uitzichten, andere plaatsen en andere activiteiten. Maar met heel veel mooi weer.

In twee dagen van Spokane via Colville naar Omak. Daar valt niet zoveel over te vertellen. We stopten even in het dorpje Chewelah, dat er gezellig uitziet. Maar zoals in vele dorpjes in Amerika zijn de winkeltjes gewoon dicht op zondag. Dit in tegenstelling tot de grote steden. We kwamen een etalage tegen waar kunstwerken van kinderen waren geëtaleerd over hun idee van Memorial Day. Vandaag op Memorial Day hadden we een enorme drukte op de wegen verwacht; Amerikanen die na het lange weekend kamperen weer huiswaarts keren. Het was het tegendeel. We waren weer mijlen lang alleen op de wereld, wat wij heerlijk vinden.

We komen door het dorpje Republic, een western aandoend dorpje Ook hier is alles gesloten.

Als we op het Walmart terrein staan voor overnachting komt er een combinatie aan die Clemens gelijk op de benen brengt om er foto’s van te maken. De aanhanger blijkt het achterste deel van een Simca Vedette (’54-’61) te zijn met aan de voorkant delen van de Studebaker uit die tijd. Grappig, maar toch wel een beetje behelpen om zo te kamperen…