Ia tsu-tsa, parivikkai vailan,
Tikkai villan titstandum!
L'laa dipi depi della ruppathi rupiran,
Kuriikan kukkaja kirikango!

Hra-tsa-tsa, ia ripi-dapi dilla
Barits tad dillan deh lando.
Aba rippadta parip parii
Ba ribi, ribi, ribiriz den teahlando.

Ia barillaz dillan deiallou,
Ara va reve-reve revydyv dyvjavuo:
Bariz dah l'llavz dei lando,
Dabaoke dagae dagae due due dei ia do.

We zijn niet op aarde om spiritueel te worden; we zijn spirituele wezens die als taak hebben volledig mens te worden. (Annmarie Postma)

Dat was de Dagelijkse Gedachte die zondagochtend in mijn mailbox lag. En om de een of andere reden kwam die flink aan.

Die een of andere reden ken ik wel. Het is meerbepaald hetgene dat de commerciële input van spiritualiteit bij mij teweeg brengt.
Ik krijg er kriebels van en jeukende vingers, kortom : de rietepetie.  

Begrijp me vooral niet verkeerd : ik ben gelovig.

Ik bewonder, vertrouw, geloof, dank, bid.

Ik geloof in het Leven en in de onmetelijke kracht ervan. In het tastbare en ben ervan overtuigd dat dit maar een fractie is van wat er is, dat we maar kunnen zien wat ons menselijk brein en zijn kan vatten.

Ik geloof in Yin en Yang die niet bestaan zonder elkaar en die elkaar kleur geven.

Ik geloof in energie en de invloed die een positieve of negatieve gedachte kan hebben.

En al, bovenal, geloof ik in de natuurlijkheid ervan.

In de vanzelfsprekendheid.

In de harmonie tussen het tastbare en het ontastbare, het Aardse en het Hogere.

Niet het ene aanweziger dan het andere, gewoon een stukje van beide.

En fantastisch is het dat er mensen zijn die de roeping hebben om spiritualiteit dichter bij anderen te brengen.

Maar kunststof stokjes wierook met een chemisch salie-aroma en een slogan ‘opent de poort naar jouw spiritualiteit’ daar krijg ik kriebels en jeukende vingers van.
Kortom : de rietepetie.

Vandaag in de natuurwinkel zei B. dat haar koekebrood toch zo lekker is.
Ik geloof dat het lekker is. Brood gemaakt met liefde en goede ingrediënten kan niet anders dan lekker zijn.
En toch kocht ik het niet.
Het kan namelijk onmogelijk tippen aan het koekebrood dat mijn oma maakte.
Als je haar kelderdeur opendeed, dan was er, boven de draai in de stenen trap, een soort nis. Een stenen, wit geschilderde nis.
En in die nis, daar lag het.
Een groot zwaar hoogglanzend donkerbruin brood op een rond roostertje. Dat nadien tegen de oude vinnige borst werd gehouden en waarvan met een groot  mes mooie gelijkmatige plakken werden gesneden.
Ze heette Marietje Van den Secretair. Want opa was de gemeentesecretaris en het was de tijd dat vrouwen een stukje bijkregen toen ze huwden. 
Nu staan vrouwen graag autonoom (naast) hun mannetje. Destijds werden ze 'een stukje van'.
Maar ze konden wel koekebrood maken.

L : Mama, waarde gij ook vroegvurig of hoe zegt ge da?
ik : Wat bedoel je?
L: Ma-maaaaa (met een blik van gebaartunievandendommenhé)
    't Zit toch in de familie. Gij waart vroegvurig, S. is vroegvurig, J. is vroegvurig en G. toch ook?

Vandaag voor het eerst naar x geweest. Thuisonderwijs voor zieke kinderen. Een erg ziek 3-jarig meisje in dit geval.
Haar mama heb ik jaren geleden voor het eerst ontmoet. Aan de schoolpoort. Waar ze steevast glimlachend haar 2 neefjes kwam ophalen.
Dacht toen : hé, wat een fijne vrouw. Er zijn soms van die ontmoetingen die heel erg natuurlijk aanvoelen. 
En hoorde later dat ze dicht in de buurt kwamen wonen. In een wijk hier rechtover.
Een wijk die oorspronkelijk he-le-maal van D.G. was. Een oude man zonder kinderen die alleen in het immense huis tegenover ons woonde. 
't Is te zeggen : niet in het huis zelf, maar wel in de garage. Want de garage zelf was even groot als ons toenmalig arbeidershuisje. 
Het enige teken van leven in al die jaren dat wij ooit zagen was het herstellen van een prachtig dakkapelleke en de buurvrouw van 2 huizen verder die elke middag met een kookpot de straat overstak.
Toen D.G., ze noemden hem 'den rentenier' overleedt zou naar het schijnt die mevrouw zijn erfgename geweest zijn. Ze heeft het verdiend.
Dus in die wijk kwamen ze wonen.
Een wijk met allemaal fruitnamen. Appelstraat, Abrikozenstraat, Mirabellestraat, .... de ene al zoeter dan de andere.
Zij kozen voor de kersen.
En ook al hadden we geen contact meer; warme mensen in de buurt, dat voel je stralen tot in je eigen huisje.
Dan is contact alleen maar een kadootje. Eentje met een strikje rond.
Maar toen ik naar huis fietste, na een aaike over het kale bolletje, flitste door me heen : Here God, ik weet dat ik die mensen fijn vond en benieuwd was om hen beter te leren kennen, maar dit was toch niet de bedoeling. Niet op deze manier.