Omdat we vrijdagmorgen op het werkuur-uur wakker werden, was het een uitgelezen moment om eindelijk de Tabor-berg te beklimmen. Deze berg stond al enkele maanden op het lijstje

De Tabor-berg is 588 m hoog en heeft een nogal speciale vorm. Hij is namelijk mooi afgerond.

We reden een stuk rond de berg door Daburiyya, een Arabisch dorpje, op zoek naar het paadje om te berg op te gaan. In het dorp kwamen we ook nog een trouwstoet tegen!

De moskee in Daburiyya en de trouwstoet

Opeens zagen we echt een massa mensen! Hier was dus het bezoekerscentrum.. Toeristen kunnen hier met kleine busjes de berg op gaan, via een heleboel haarspeldbochten. Boven op de berg staat namelijk de Kerk van de Transfiguratie van Jezus, een trekpleister voor christelijke pelgrims dus! We hebben het even gegoogled om te weten waar het eigenlijk over gaat:

‘Samen met de apostelen Petrus, Johannes en Jacobus beklimt Jezus een berg (de Taborberg). Volgens de traditie laat Jezus hier iets van zijn werkelijke goddelijke aard zien door van gedaante te veranderen en gedeeltelijk het ‘hemelse licht’ door zijn gestalte te laten schijnen. In het Oude Testament wordt ook op diverse plaatsen beschreven dat God in een ontoegankelijk licht woont wat voor onbeschermde stervelingen dodelijk is. Met Jezus verschijnen ook Mozes en Elia die met de stralende Jezus praten. De apostelen kunnen Jezus gedaanteverandering amper aanzien en vallen verschrikt op de grond maar plotseling zijn de twee oudtestamentische profeten verdwenen en is alles weer zoals voorheen. Jezus gebiedt de ontstelde apostelen met niemand over de gebeurtenis te spreken tot na zijn verrijzenis uit de dood. De gedaanteverandering wordt gezien als aankondiging van Jezus’ Verrijzenis.’ (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gedaanteverandering_van_Jezus)

Wij waren sportief en gingen dus te voet de berg op. Hoewel de berg er zo mooi rond uitziet, viel de klim toch wel tegen! Maar het uitzicht onderweg maakte alles goed!

Eenmaal boven op de berg hebben we dan ook de kerk bezocht en verder van het uitzicht over de omliggende velden genoten. De berg is ook een uitgelezen plaats om te zeilvliegen. We zagen heel wat vliegers in de lucht! Wel chic!

Om 11u30 sloot de Kerk en trokken alle toeristen (wij inclusief) weer naar beneden. De meesten terug met de busjes, maar wij weer te voet!

Daarna vonden we dat we wel wat verfrissing verdiend hadden, dus we reden naar het Gan HaSlosha National Park. Dit park is een waar zwemparadijs, met natuurlijk warm water (28°C). Bijzonder is ook dat er direct vissen aan je tenen komen knabbelen wanneer je even stilstaat. En dat kietelt!

07-05-2011 om 21:47 geschreven door Tom en Machteld  

Hallo!

Maandagmiddag zijn we met Ilan op bedrijfsbezoek geweest. Hij was uitgenodigd door Dudu, een hoge piet bij DeLaval-Israël, om een spiksplinternieuwe boerderij te gaan bezichtigen. Meer wist Ilan ook nog niet, dus we wisten niet goed wat te verwachten. We reden naar Ginnosar waar Dudu ons oppikte om dan samen verder te rijden naar de Golan-hoogte, vlakbij Syrië. Deze streek hadden we eerder nog niet verkend.. We dachten immers dat Syrië achter het gebergte begon, maar blijkbaar is er aan de top een groot plateau met nog een heel stuk Israël.

Onderweg gaf Dudu ons meer uitleg over het nieuwe bedrijf en over de streek. In deze streek is landbouw eerder extensief, zowel door de geologie (stenen in de grond) als de politieke situatie. Doordat de streek de laatste jaren toch redelijk rustig is, vestigen ook steeds meer (grote) bedrijven zich hier. We kwamen aan bij een groot landbouwbedrijf. Dudu vertelde ons dat de eigenaars (3 broers) religieus zijn, wat zijn invloed heeft op de gevoerde landbouwpraktijken. Enkel wanneer het welzijn van dieren in gevaar komt, mag er op Shabbat ingegrepen worden (door een religieuze, in dit geval de boer). Naast een melkveebedrijf, hielden ze zich ook bezig met fruitteelt. Ze teelden o.a. mango’s, avocado’s, … Op de site stond ook een groot sorteer- en verpakbedrijf voor fruit..

Eén van de broers heeft zich nu gespecialiseerd in de melkveehouderij, en samen met (voorlopig) twee andere boeren uit het dorp werd een gigantisch nieuw stalcomplex gebouwd. Omdat ook hier de kleinere bedrijven uit de weg gewerkt worden, verwachten ze dat er in de toekomst nog wel iemand in hun coöperatie zal stappen.

In de stal is er plaats voor 4 melkrobots. Voorlopig zijn er nog maar 2 geplaatst, dus de stal staat nog redelijk leeg. Vorige week was de kudde van de eerste boer naar de boerderij gebracht, en vandaag de tweede. We konden dus met eigen ogen zien hoe de koeien wenden aan hun nieuwe huis en hoe ze omgingen met de melkrobot. Vroeger werden de koeien immers in een gewone melkstal gemolken. Opmerkelijk is dat er 30 m² staloppervlakte geteld wordt per koe, terwijl dit in België maar ongeveer 9 m² is. De stal kan ook nog aan beide kanten uitgebreid worden.

Een stal bouwen in Israël is dan ook beduidend simpeler dan in België. Er moet geen mestput gegraven worden, geen roosters gelegd, geen muren gebouwd, geen ligboxen, … Een stal bestaat hier enkel uit spanten, hekken en een dak (en uiteraard ook een melkeenheid). De melkstal staat centraal in het gebouw, zodat de kudde ook steeds in 2 gesplitst is.

De koeien lopen hier dus niet op een roostervloer, maar wel gewoon op de grond. Omdat er hier veel grote keien in de grond zitten, is het wel een heel karwei om de grond gelijk te krijgen. Het lijkt dus alsof de koeien buiten in de wei lopen, maar dan zonder gras. Het klimaat zorgt ervoor dat de grond niet in een modderpoel omgetoverd wordt, maar minstens 9 maanden per jaar droog is. In de stal is er geen plaats voor de kalveren, deze worden terug naar de oude stallen gebracht (waar de huidige koeien vandaan komen).

Ilan werd gevraagd om het koeverkeer onder de loep te nemen. Een belangrijk punt hierbij is de locatie van de melkrobots in de stal en de daarbijhorende hekken en poorten. Verder is ook de koeling heel belangrijk. In de zomer (vanaf nu dus) worden de koeien hier gekoeld met grote ventilatoren, en wanneer het echt snikheet wordt, wordt er ook water verneveld. Dit alles gebeurt meestal in de wachtruimte voor het melken. Doordat de koeien hier gekoeld worden, ondervinden ze weinig tot geen last van hittestress, waardoor ze hun hoge productie blijven behouden tijdens de zwoele zomermaanden.

Wij vonden het echt wel chic om deze nieuwe stal te kunnen zien en te kunnen vergelijken met de Belgische stallen.

Op de terugweg maakten we nog een kleine tussenstop bij het Bethsaida Vista Point. Hier hadden we een mooi uitzicht op de Kinneret en de valleien die naar het meer liepen. In de verte zagen we zelfs Mt. Tabor, Tsfat en Mt. Hermon liggen!

Dinsdagmiddag moest Machteld data gaan oppikken in Ramat Zevi. Boer Yehuda is een heel lieve boer, die altijd klaar staat om alle mogelijke vragen te beantwoorden. Hij vertelde dat het echt heel slecht is dat het heel april nog geregend heeft. Er is veel schade aan de graanoogst, veel boeren zitten met volle mestputten omdat het veld nog te nat is om mest te kunnen gaan uitspreiden, het nieuwe plantseizoen begint wat laat, … Hij had ook gezien dat Machteld een presentatie moet geven op een conferentie in Jeruzalem eind juni. Hij ging zijn best doen om te komen Al komt de datum wat ongelegen, want de dag erna trouwt zijn zoon.

Maar op dinsdag gebeurde er nog veel meer.. Toen Machteld terug naar Newe Ya’ar reed om verder te gaan werken, zag ze dat het lampje van de motor ineens aansprong. Ze zette zich even naast de kant van de weg, wachtte even, en reed stilletjes verder. Maar 5 minuten later had ze weer prijs. Ze zette zich weer aan de kant, en goot wat water in de radiator. Blijkbaar hielp ook dat niet, want 3 minuten later stond ze weer aan de kant van de weg. Ze besloot deze keer maar naar Tom te bellen. Maar die wist natuurlijk ook niet wat te doen. Ze reed dan maar stilletjes verder (in de bergop zelfs maar 40 km/u), maar toen ze aan een stoplicht moest stoppen, besloot de auto dat het genoeg geweest was. Daar stond Machteld dan, midden op de weg! 2 voorbijwandelende meisjes merkten het probleem op en hielpen om de auto naar de kant te duwen. De man die achter haar stond bij het rode licht, had even verderop geparkeerd, en schoot ook ter hulp. Machteld belde weer naar Tom (en Ilan). De vriendelijke man gaf de exacte locatie (Afula Illit) door aan Ilan. Ilan belde daarop de takeldienst en Tom en hij sprongen in de auto om Machteld te gaan zoeken. Intussen was er een politiewagen gestopt bij Machteld. Ze stond op een gevaarlijke plaats en moest de auto verplaatsen.

Omdat de politieman maar alleen was, wilde hij de auto geen duwtje geven. (Flauw hoor, want hij was zeker breed genoeg en onze auto is maar klein!) Daarom hield hij een voorbijganger tegen die onze auto moest duwen naar een zijstraatje. Na een halfuurtje was Machteld verbrand en waren Tom en Ilan er. Ilan keek ook eens onder de motorkap, goot nog wat nieuw water op en gebood Tom te proberen nog wat verder te rijden. Maar na 1.5 km stonden we weer langs de kant van de weg. Ilan belde weer naar de takeldienst om de veranderde locatie door te geven, en nam ons dan mee naar Afula om iets te gaan drinken (bekomen van de schrik..). We moesten immers nog een uur wachten op de takeldienst. Maar de takeldienst kwam en laadde onze auto op, en wij gingen samen met Ilan weer naar kantoor.

Onze collega’s waren heel verbaasd dat we op het werk waren terwijl onze auto er niet was. Want naar huis wandelen, wie doet zoiets nu?

De dag erna was de auto gemaakt. De waterpomp was kapot en nu hebben we een nieuwe!

Andere nieuwtjes van deze week:

-          Moush is terug aan het werk! En blij dat hij is!

-          Machteld heeft haar tickets naar huis geboekt: ze zal in België zijn van 20 mei tot 9 juni. Helaas geen tijd voor vette parties, want er moet gestudeerd worden! ;-)

-          We hebben onze auto gepoetst, haha!

Tot ziens!

05-05-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Het weekend werd ingezet met een stevig onweer. De hele was het weer aangenaam warm geweest, dus we keken al echt uit naar een mooi weekend. Maar dat viel dus letterlijk in het water. De vrijdag hebben we dan maar opgevuld met het huis te poetsen, en Tom is (eindelijk) ook eens naar de kapper geweest. De tientallen hints en opmerkingen zijn dan toch eindelijk aangekomen Machteld ging ondertussen naar de winkel om inkopen te doen. En winkelen op vrijdagvoormiddag is een SLECHT IDEE! De drukte op de weg is verschrikkelijk, net als de hectiek in de winkel zelf. Het is ieder voor zich hier: ikke, ikke, ikke, en de rest kan stikken! Zo was het kruispunt op weg naar en van de winkel geblokkeerd omdat ze gewoon vertikken om elkaar door te laten. Ook op de parking was het drummen. En dan zijn er nog mensen ook die hun winkelkar uitladen en dan zonder boe of bah in het midden van de parking laten staan. OK, er zijn mensen die de karren verzamelen, maar dit ging echt wel te ver. En tussen de winkelrekken was het ook een gedrum van jewelste. Vooral omdat de mensen hier hun kar niet aan de kant zetten, maar in het midden van het pad als ze iets uit de rek willen nemen. Hierdoor blokkeren ze alle achterop komend winkelverkeer. Machteld was dan ook helemaal opgefokt wanneer ze terug thuis kwam! Gelukkig kon Tom zijn pas-gekapt kopke al snel een glimlach op haar gezicht toveren

De graanoogst brengt ook enkele negatieve gevolgen met zich mee. Doordat de knaagdieren die zich schuilhouden in het graangewas nu plots zonder bescherming van het graan en voedselbron zitten, worden ze gedwongen om hun voedsel elders te zoeken. Hierdoor zoeken ze de huizen en stallen op, en knagen daar aan alles wat ze kunnen vinden. En een probleem komt nooit alleen! Enkele dagen later komen ook de dieren die jagen op deze knaagdieren. Zo werd er vandaag een giftige(!) slang gespot bij ons op de boerderij. Aviv zag hem wegkruipen onder de roostervloer. We moeten dus oppassen waar we lopen nu, en geen sandalen dragen. Maar dat vindt Tom allerminst erg! Enkele weken geleden was er ook een mangoest gespot op onze boerderij. Deze jagen op slangen, en zijn dus bijzonder nuttige dieren. De mangoest wilde echter ook eens van men veranderen, en viel onze kippen aan. Eén kip heeft het loodje moeten leggen, en sindsdien is de mangoest eigenlijk ook niet meer gezien. We hopen n toch dat hij nog ergens schuilhoudt zodat hij de slang kan pakken!

01-05-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dag 3 huurden we een auto bij Sixt om enkele parken te kunnen bezoeken. Omdat we de auto pas om 11u konden oppikken, moesten we in de voormiddag nog een andere activiteit verzinnen. Aangezien Tom weer slecht geslapen had, belandden we, na een kleine omzwerving door het winkelcentrum, weer op het strand

Rond 11u zijn we dan de auto-voor-een-dag gaan halen en begonnen we aan een autoritje door de woestijn. Op onze weg naar het noorden kwamen we langs de grenspost met Jordanië, maar die lieten we rechts liggen. We zetten onze weg zo’n 30 km verder parallel met de Jordaanse grens. Het eerste park dat we bezochten was het Yotvata Hai-Bar Nature Reserve. Dit park heeft als doel om bedreigde en lokaal uitgestorven diersoorten die in de Bijbel vernoemd worden te kweken en mogelijk opnieuw in de natuur te brengen. De roofdieren werden in grote kooien tentoongesteld, de nachtdieren en reptielen waren te bewonderen achter glazen wanden,

maar het hoogtepunt was een safaritrip door het park waar de grote herbivoren vrij rondliepen. We zagen een heleboel struisvogels, ezels, oryxen en andere hertachtigen.

struisvogels waren helemaal niet schuw en daagden de auto’s dan ook uit. Ze versperden de weg en kwamen pikken op de vensters.

Machteld smolt helemaal voor alle jonge dieren die ze zag rondhuppelen.

De snelheidsbeperking van 20 km per uur doorheen het park werd uiteraard weer niet nageleefd door de Israeli’s die door het park leken te crossen, terwijl wij hooguit 10 km per uur reden om onze ogen goed de kost te kunnen geven.

Vervolgens zetten we onze weg verder naar Timna Park om er de natuurlijke woestijnfenomenen te kunnen aanschouwen. Onderweg pikten we eerst een jongeman op die ook het Yotvata Park verliet en een lift zocht naar de grote weg. Daarna pikten we 2 meisjes op die richting Timna liepen. Op de weg naar Timna is er immers niets spectaculairs te zien..

Eerst kregen we een film met speciale effecten te zien in een ronddraaiende cinema over de koperproductie. Tijdens archeologische opgravingen in de Timna Vallei ontdekte men dat er wijd verspreid grote witte zandcirkels lagen. Nader onderzoek bracht aan het licht dat dit allemaal mijnschachten waren die verbonden waren met een ondergrondse kopermijn.  In Timna werd al aan mijnbouw gedaan zo’n 7000 jaar geleden! Ten tijde van de Egyptische farao’s bloeide de koperproductie helemaal open in deze streek. Het aantal hiërogliefen en rotsschilderingen wijzen op het grote belang van deze streek in die periode.

Daarna gingen we een hapje eten in het restaurant van het park, gelegen aan een meer. Voor kinderen een waar paradijs! Je kon er knutselen, waterfietsen, … Ook wij lieten het kind in onszelf nog eens los en maakten een flesje met 4 verschillende kleuren zand (rood-geel-wit-zwart). Na een heerlijke maaltijd zetten we onze tocht verder door het park. Nu gingen we op zoek naar de natuurlijke geologische verschijnselen in de rotsen. We zagen de Pilaren van Solomon, die ontstonden doordat de rots barstte een het water erodeerde om de rots in verschillende ‘pilaren’ te scheiden. Aan de voet van deze pilaren werd ook een kleine Egyptische tempel opgegraven. Deze tempel was gewijd aan Hathor, de Egyptische godin van de mijnbouw.

Verder zagen we ook nog ‘de champignon’, een unieke monolitische rode zandsteen-formatie in de vorm van, jawel, een champignon, gevormd door wind, water en vochtigheid.

We zagen tevens ‘de bogen’.

Het pad leidde ons ook nog langs enkele andere mooie rotsformaties. Omdat alles nogal ver van elkaar gelegen was – het park is 64 km² -, deden we het grootste gedeelte van het park met onze fancy huurauto.

’s Avonds bereidden we onze avondkost weer in het hostel. Daarna trokken we met een flesje wijn naar het strand..

Vroeg uit de veren op vrijdagmorgen. Machteld had immers weer een vol programma alvorens we de huurauto om 11u terug moesten brengen. Tom had deze keer gelukkig wel goed geslapen, aangezien de snurker vertrokken was. Nu trokken we langs de Egyptische grens op zoek naar de ‘Red Canyon’. Na het achterlaten van onze auto op de parking, bracht een wandelpad ons naar de kloof van zo’n 30 m diep, 1 à 3 m breed en zo’n 300 m lang.

Ook hier hebben wind- en watererosie goed hun best gedaan! De kloof dankt zijn naam aan de rode zandsteen. Er zaten ook nog heel wat fossielen in verstopt! Eenmaal uit de kloof wandelden we nog wat verder in de vallei. We merkten op dat de bomen in de vallei allemaal scheef gegroeid waren. Dit wijst erop dat er vaak grote overstromingen gebeuren in deze vallei. Iets wat we ons moeilijk kunnen voorstellen!

Op de terugtocht van onze wandeling namen we een pad dat boven de kloof ligt, waardoor we een mooi uitzicht hadden op verschillende gesteentelagen.

Omdat we nog even tijd over hadden, besloten we nog even halt te houden bij Mount Hizqiyyahu. Deze berg ligt bijna op de Egyptische grens en we konden dan ook de Egyptische omgeving aanschouwen. Aan de andere kant van de grens zagen we ook een uitkijktoren van het Egyptische leger. Al snel kwam er een soldaat kijken, en begon hij naar ons te zwaaien en te vragen naar water. We besloten ons goede hart te tonen en hem een fles water te geven. In deze droge omgeving zou je die best wel eens nodig kunnen hebben! De jongeman vloog uit zijn toren en kwam naar de prikkeldraad (=grens) gelopen. Om zijn avontuur van de dag te kunnen bewijzen, gingen we nog met hem op de foto.. Het was toch wel een beetje vreemd!

Op de terugweg naar Eilat zagen we echt veel Israëlische legerposten in de woestijn! Deze waren vaak verstopt in de bergwanden. Er waren ook heel wat mensen aan het fietsen! We zagen ze vooral op de terugweg, die veelal bergaf gaat, maar sommigen waren zich in de tegengestelde richting in het zweet aan t trappen!

Keurig op tijd en volgetankt leverden we onze huurauto weer in.

’s Middags besloten we te proberen om pannenkoeken te bakken. Een hels karwei zo zonder bloem. In de winkel hadden we echter maïsbloem gevonden en we dachten dat dat ook wel zou werken. De pannenkoeken waren heel zwaar en je kon ze onmogelijk rollen. Maar het was toch eetbaar..

In de namiddag aten we een ijsje, lazen we een boekje, losten we sudoku’s op aan het strand, zwommen we een beetje, en lagen we vooral lekker te bakken in de zon (na uitgebreide insmeersessies met zonnecrème uiteraard ).

Na het avondmaal trokken we terug naar het strand met een flesje wijn. Daarna gingen we nog op zoek naar een gezellig café’tje. Zo belandden we in de Refaello waar ze ook Belgische bieren schonken. Ze hadden er zelfs kriek! De serveerster bleef maar nootjes, olijven en kaasblokjes aanbrengen, dus we zagen geen reden om vroeg te vertrekken

De laatste dag sliepen we uit en maakten ons klaar voor de terugreis. Onze koffer puilde uit, maar we kregen hem uiteindelijk wel dicht. We lieten onze koffer achter in het hostel en begonnen aan de dag. We wandelden deze keer de hele kustlijn af, bijna tot in Taba (Egypte). We zagen dat het overal heel druk was! De drukte die iedereen voorspeld had, merkten we dus pas de laatste dag echt op. De helft van de kustlijn was bedekt met tenten en auto’s. Sommige hadden zelfs een generator en een schotelantenne bij! Het leek wel alsof ze hun halve huis verkast hadden! Het was behoorlijk warm en er was nergens schaduw. Gelukkig hadden we genoeg drinken meegenomen!

Onderweg stopten we zo nu en dan voor een frisse duik en om even uit te rusten. In het water zaten vandaag wel veel kwallen, wat het zwemmen niet zo aangenaam maakte. Veel kinderen op het strand amuseerden zich rot met het vangen van de kwallen in emmertjes, bekertjes en flessen. We hielden ook halt in de Aroma om er een hapje te eten. We genoten er van een grote salade en een ijskoude muntlimonade. Smullen!

De laatste duik namen we aan HaDekel Beach. Dit was het eerste echt zandstrand dat we hier tegenkwamen! HaDekel Beach is helemaal omheind, maar je hoeft er geen inkom te betalen. Er staan wel enkele kraampjes waar de dorst gelest kan worden of waar je een ijsje kan kopen.

Rond 18u, wanneer de zon achter de bergen begon te zakken, besloten we het strandleven voorlopig achter te laten en keerden we te voet terug naar het hostel om onze koffer op te pikken. Aangezien het Shabbat was, was de zoektocht naar een maaltijd bijzonder moeilijk. Uiteindelijk haalden we dan maar weer eten bij de McDonalds, wat we opsmikkelden op het strand.

Omstreeks 21u30 vertrok het vliegtuig terug richting Tel Aviv voor een  vlucht van zo’n 30 minuten. We waren toch blij ons autootje weer te zien! Onderweg naar huis raakten we wel even in de problemen.. Onze auto was precies minder blij ons weer te zien.. Op zo’n 20 km van ons huis liep de motor ineens héél warm. Omdat we op dat moment op een stuk autostrade zaten zonder pechstrook, konden we niet direct stoppen. Toen we na een paar kilometer wel konden stoppen en de motor stilzetten, kwam de rook vanonder de motorkap ons tegemoet en liep het water onder de auto uit.. Met de handen in het haar, stonden we daar dan.. Midden in de nacht.. Na een kwartiertje afkoelen besloot Tom nieuwe koelvloeistof op te gieten en stilletjes verder te rijden.

Op zondag en maandag moest er dus gewassen, gestreken, gepoetst, … worden. Voor aan dit alles te beginnen, haalden we eerst enkele broodjes uit bij de Arabische bakker en deden we inkopen in de supermarkt.

25-04-2011 om 18:32 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagmorgen vertrokken we rond 7u45 naar de luchthaven voor een vlucht van 45 minuten naar Eilat. Deze keer moesten we in terminal 1 zijn, waar alle binnenlandse vluchten vertrekken. Normaal vertrekken we altijd in terminal 3. Dus het was wel even spannend waar we terecht zouden komen.

Op het vliegtuig zaten deze keer ook geen orthodoxe joden! Maar het was dan ook Pesach, een dag waarop niet gewerkt mag worden..

De luchthaven van Eilat ligt midden in het stadscentrum, wat ons uiteraard wel goed uitkwam. Een stralend zonnetje verwelkomde ons in deze vakantiebestemming.

We gingen op zoek naar ons hostel. Een vriendelijke taxichauffeur wees ons de weg. Aangekomen in het Corinne Hostel, bleek dat de eigenaar er ouderwetse gewoontes op nahield. We hadden twee bedden in een mixed slaapzaal geboekt, maar hij stak ons ieder in een andere kamer, 1 voor de jongens en 1 voor de meisjes. Balen, want we hadden maar 1 koffer bij..

We keken onderweg ook of we iets vonden om te eten, maar het was natuurlijk Pesach dus bijna alles was gesloten. Onze eerste indruk van Eilat was redelijk doods.. Geen mensen op straat, alle winkels dicht en bijna geen auto’s, alleen af en toe een taxi, die door te toeteren duidelijk maken dat ze je maar wat graag willen meenemen..

We lunchten in de McDonalds, waar het eten ook koosjer bereid werd. De normale hamburgerbroodjes werden vervangen door speciale broodjes zonder graan.

De rest van de namiddag brachten we door met zwemmen en strandliggen.. Heerlijk! Het water in de Rode Zee is echt prachtig blauw, maar het strand is wat kiezelachtig.

’s Avonds wandelden we over de Promenade. Deze straat staat helemaal vol met kraampjes, winkels en eetstandjes. Verder op de Promenade liggen de grote hotels, boetiekjes, restaurants en cafés.

We kozen een gezellig restaurantje, uiteraard ook koosjer.. Een deel van het menu was dus geschrapt en bij andere menu’s werden er aanpassingen gedaan.

Daarna gingen we op zoek naar pintjes.. Dat bleek moeilijker dan verwacht in deze Pesachtijd, omdat bier immers een gerstenat (en gerst=graan) is.. We belandden in de Three Monkeys, waar een door toeristen zeer geliefd standbeeld staat met drie apen die ‘don’t see, don’t hear, don’t speak’ uitbeelden.

Bier was hier de hele week van het menu geschrapt, dus we begaven ons aan een cocktail. Daarna wandelden we terug over de Promenade, waar het om 23u nog steeds superdruk was. Om Toms bierhonger te stillen, gingen we nog op zoek naar een andere bar. Die vonden we aan het strand: de Zion Beach Bar. Tom probeerde er te genieten van een Heineken en Machteld dronk een muntthee voor het slapengaan.

Terug in het hostel gingen we ieder naar onze eigen kamer, waar tot onze verbazing al iedereen lag te slapen. Tom werd wakker gehouden door een snurker en de luide airco met bijhorende koude. En hij miste Machteld natuurlijk ;-) Voor dag en dauw was hij dan ook alweer uit de veren. Machteld liet zich niet kennen, en had een heerlijke, maar korte nachtrust.

We gingen naar de supermarkt op zoek naar ontbijt. Dat is best moeilijk als je geen graanproducten kan kopen! In de winkels worden alle rekken met graanproducten afgedekt. Pasta, cornflakes, brood, bloem, zelfs gepaneerde vleesbereidingen waren niet te koop. In de plaats wordt er wel veel chips verkocht, en natuurlijk ook het speciale Pesachbrood, de matze, waar wij niet zo fan van zijn.

We kochten ook al ingrediënten voor het avondmaal, zodat we zelf een maaltijd konden bereiden in het hostel, waar een goed uitgeruste keuken ter onzer beschikking stond.

Na het ontbijt namen we een taxi naar het Onderwater Zee-Observatorium, dat een paar kilometer buiten de stad gelegen is.

Dit park bestaat uit een aantal aquaria met koralen en de veel voorkomende dieren in de Rode Zee. Zo was er o.a. een bassin met grote zeeschildpadden, haaien, gekleurde vissen en kwallen.

Het hoogtepunt van het bezoek was echter de afdaling naar de onderwaterkamers, waar je een 360°-blik had op het omliggende koraalrif met zijn prachtige vissen! Eilat is het meest noordelijke punt op aarde waar je koralen kan vinden. Wij vonden het echt de moeite!

Door de pracht van dit rif, besloten we in de namiddag een bezoek te brengen aan het Coral Reef National Reserve om er te gaan snorkelen. Na een onwennige beginfase door het claustrofobische gevoel te ademen door een snorkel, konden we beiden maar 1 ding denken: WAAAAAAAAAAAW!

Echt ongelooflijk om een te kunnen zien wat er allemaal leeft in de zee, en wat er zo kort onder je gebeurt als je hier aan het zwemmen bent! Tussen de snorkelsessies door, lagen we op het strand op te warmen en te zonnen. De wind zorgde immers voor een koud gevoel, ook al was het zo’n 30°C..

Rond 17u was het ons te fris geworden om in bikini/zwembroek rond te lopen, en we besloten een wandeling te gaan maken in de omliggende woestijnbergen. We klommen naar de hoogste top en genoten van het uitzicht op de Rode Zee. In de verte zagen we ook Jordanië, Egypte en Saudi-Arabië liggen.

Een taxi bracht ons terug naar het hostel, waar we aan ons avondmaal begonnen. ’s Avonds wandelden we terug over de Promenade. We dronken een ice tea in de Aroma en belandden daarna weer in de Three Monkeys, waar een band de boel opvrolijkte en er ook heel wat gedanst werd. Zowel jonge meisjes als kwieke opa’s maakten de dansvloer onveilig!

In de straat hoorden we veel Frans, Russisch, Duits en uiteraard ook Hebreews. In het hostel zaten heel wat Duitstaligen en jonge Amerikanen. Bij  Tom op de kamer lagen er deze nacht ook 3 meisjes. Dus er wordt wel gemixt in het hostel! En dat terwijl wij op elk op een andere kamer moesten liggen.. Niet leuk!

De meisjes vertelden ons hun reisplannen voor de komende dagen. Ze waren van plan een dagtrip naar de Sinai-woestijn te maken en daarna een dagtrip naar Petra in Jordanië, alvorens hun reis verder te zetten in Israël. Zo’n dagtrips kosten handenvol geld! Je moet immers exit- en entrance-fees betalen, een taxirit en inkomgeld.. Wij (vooral Machteld) hopen dan ook langere trips te kunnen maken naar Egypte en Jordanië om deze kosten wat te spreiden.

20-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagavond had Sarah ons uitgenodigd om met haar en haar familie Pesach te komen vieren in kibbutz Yagur. Yagur is de kibbutz met de grootste populatie. Er wonen zo’n 1500 mensen. Volgens de vader van Sarah is Yagur een paradijs voor jongeren, ouderen en honden. Om de 2 jaar wordt een nieuwe secretaris gekozen die zich bezig houdt met de begroting van de kibbutz. In Yagur kiezen de mensen ervoor om veel geld te besteden aan gezondheidszorg en onderwijs. Elke jongere krijgt de mogelijkheid om 4 jaar aan een universiteit te studeren op kosten van de kibbutz. Als gevolg hiervan heeft Yagur procentueel gezien het grootste aantal universitairen onder zijn bevolking.

Toen we rond 18u de poort van de kibbutz bereikten, belden we Sarah voor verdere weginstructies naar haar ouderlijk huis. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Maar een voorbijrijdende auto schoot ons ter hulp! De vriendelijke vrouw leidde ons naar het huis van Ben Harush. Dat iedereen elkaar hier kent, speelde dus in ons voordeel..

We ontmoetten Sarah haar Franstalige ouders en aperitiefden op hun terras (waar het stikte van de muggen). Rond 19u wandelden we naar de eetzaal waar het Pesachfeest plaatsvond. Dit jaar verwachtten ze wel 2000 mensen! Dit aantal groeit ieder jaar, want voor iedereen die in de kibbutz is opgegroeid is Pesach de ideale gelegenheid om nog eens terug te komen, met hun hele gezin.

Iedereen kreeg een plaats aangeduid. Nadat iedereen zijn plaats had gevonden, wat in een eetzaal vol Israeli beduidend langer duurt dan normaal, begon het festijn. Geen eetfestijn, maar een heus zangfestijn! Ook wij kregen een boekje, in het Hebreeuws uiteraard, om wat te kunnen volgen. Wij interpreteerden het als een manier om te kijken hoe lang het nog zou duren Sarah voorzag ons intussen wel van meer informatie over wat er gezongen werd. We konden immers wel de tekst volgen, maar het begrijpen lukte (voorlopig) nog niet..

Na een dik uur gingen de vader en zus van Sarah naar de keuken om de plateau vol eten voor ons te halen. Het was zoals Chinees gaan halen. Al het eten zat in bakjes die werden opgewarmd. Alma-eten dus.. Er was o.a. soep met matze-balletjes, kip, vis, rund, verschillende soorten groenten (bonen met noten, wortelen met pruimen, …), …

Iedereen begon gulzig te eten, maar na minder dan 10 minuten had iedereen, tot onze verbazing, al gedaan met eten en begon het afruimen al. Wie wilde, mocht de overschot van de bakjes wel meenemen naar huis. De meeste mensen deden dit ook wel. We waren eigenlijk wel blij dit te zien, want er was echt enorm veel over! En normaal gooien ze alles maar gewoon in de vuilbak.. Wij kunnen maar niet begrijpen dat ze hier een dik uur zitten te zingen en dan maar 10 minuten eten.. In België zou het wel andersom zijn

Na het eten volgde een tweede zangstonde, maar daarvoor pasten wij. Samen met Sarah haar gezin en haar zus wandelden we terug naar het ouderlijke huis. We vertelden over onze vakantieplannen naar Eilat, en eindelijk was er iemand die positief reageerde! De zus van Sarah was jaloers op ons..

Omdat bijna iedereen een hele week vrijaf heeft o.w.v. Pesach, wordt er dus veel gereisd. In deze week gaat immers haast iedereen ofwel naar het groene noorden, ofwel naar het warme zuiden. Het zou dus druk kunnen worden in Eilat! We waren gewaarschuwd..

19-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen vertrokken we richting Ramat Zevi om er data op te pikken. In de namiddag namen we de bus naar Tel Aviv. Deze week waren we immers Orna, de lieve mevrouw van de computerhelpdesk, tegen het lijf gelopen.. En weer nodigde ze ons uit om naar haar huis in Tel Aviv te komen.. Wat dachten we van dit weekend?

Dus, zo gezegd, zo gedaan.. Rond 16u kwamen we aan in Tel Aviv waar Orna ons hartelijk verwelkomde. Haar huis was ons huis. We gingen op pad met een van haar zonen, want er was een feest bezig op een groot plein een beetje verderop. We keken onze ogen uit! Jongens met n roze T-shirt met als opschrift: ‘I love Justin Bieber’, shakende oma’s, …

Daarna maakten we een wandelingetje naar HaYarkon Park, de groene long van Tel Aviv. Rond 20u kwamen we weer in Orna’s huis, waar het volk intussen toestroomde voor het verjaardagsfeest van Oded, de partner van Orna. Orna en Oded hebben veel vrienden en kennissen uit het artistieke milieu. De aanwezige muzikanten brachten, na een heerlijke pastamaaltijd, heel wat leven in de brouwerij! 2 Braziliaanse gitaarspelers, een Israëlische zangeres en een mondharmonicaspeelster, een slagwerker, … Het was heel gezellig! Er waren 38 mensen!

Rond 2u gingen we slapen. Toen we ’s morgens opstonden, zagen we dat Orna op de grond lag te slapen! Ze had al haar bedden uitgedeeld aan gasten.. We waren toch wel een beetje beschaamd!

Na een uitgebreid ontbijt, gingen we samen met de Braziliaanse gitaarspeler Marcello, zijn zingende Israëlische vriendin Dorit en de zoon van Orna en Oded, Guy, naar het strand. Oded bracht ons met de auto, en de rit duurde wsl langer dan dat we te voet waren gegaan. Het was immers zo’n 30°C, dus er waren meer mensen van plan om naar het strand te gaan. We vonden een mooi, maar druk, plaatsje om onze handdoek uit te spreiden en daarna konden we gaan zwemmen in het koude water en gaan matkotten. Matkot is zo’n beetje de nationale sport. Met 2 houten plankjes moet je dan een balletje naar elkaar toespelen. Het wordt hier echt veel gedaan! En als je niet uitkijkt, krijg je zo’n balletje tegen je bol!

Omdat de rest al vroeg door wilde, bleven wij alleen achter. Rond 16u besloten we stilletjes terug te wandelen naar Orna’s huis. Onderweg aten we een ijsje

Rond 18u30 namen we de bus terug naar Ramat Yishay, waar ’s avonds nog een skype-sessie met de familie Van Hertem op het programma stond.

Zondagmorgen was het terug werken geblazen. In de namiddag was er een receptie voor Pesach. Wij dachten een lekker wijntje te kunnen drinken en na de receptie naar huis te kunnen gaan, maar we kwamen nogal bedrogen uit. De receptie die om 14u30 begon, was om 14u50 al afgelopen! 20 minuten! De Israëlische efficiëntie.. Zucht.. Dus na de receptie, waar ook helemaal geen wijn was, gingen we terug aan het werk. Na het avondeten ging Tom nog even terug werken, samen met Ilan, om nog wat uit te testen voor zijn onderzoek. Machteld ging intussen naar de fitness..

Toen we vandaag op het werk aankwamen, bleek het helemaal geen werkdag te zijn! Rond 13u gingen we dan ook maar terug naar huis, om het huis een poetsbeurt te geven en om ons klaar te maken voor het Pesach-diner vanavond. Onze collega Sarah heeft ons immers uitgenodigd om bij haar ouders in de kibbutz Pesach te komen vieren. Spannend! En morgenvroeg vertrekken we op vakantie tot zaterdag, jeej!

18-04-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld  

Het is al veel te lang geleden dat we nog eens geblogd hebben! En natuurlijk zijn we al de helft van onze bezigheden vergeten..

Vrijdag zijn we gaan winkelen. Machteld had immers een bon van 100 NIS gekregen om in april op te gebruiken.. Maar natuurlijk hebben we meer dan 100 NIS uitgegeven.. Machteld kocht een korte broek, een T-shirt en 2 topjes, terwijl Tom een korte broek, 2 T-shirts en 3 paar sokken kocht. We gingen ook op zoek naar een stevige steel voor onze aftrekker. De vorige steel had het immers begeven onder Machteld haar enthousiasme bij het poetsen.

Zaterdag trokken we naar Megiddo. Dat plaatsje stond al een tijdje op de (ellenlange) lijst van nog-te-bezoeken-plaatsen. In het Nieuwe Testament wordt Megiddo vernoemd als plaats van Armageddon, wat volgens de christelijke traditie ‘het toekomstig toneel van de veldslag tussen mensen’ zal zijn. Megiddo als strijdvlakte tussen God en Satan.. En daar zijn wij dus geweest!

In het verleden hebben er ook talrijke veldslagen plaatsgevonden. Door de ligging op een berg en op het knooppunt tussen het midden van het land en de laagvlakte van de Galilee, is het een strategisch belangrijke plaats. Vooral het watersysteem was de moeite om te zien!

Het is echt een toeristische plaats, we kwamen er zelfs een bus Nederlanders tegen! We zagen ook een heleboel duizendpoten, hagedissen, schildpadden, …

Deze week was Machteld wat ziek. Op dinsdag stonden er echter een seminarie van een Amerikaan in Bet Dagan en een afspraak met een statisticus in Netanya op het programma. Het seminarie was best interessant. Maar vooral ook leuk dat we het hele seminarie konden volgen, niet alleen de grote lijnen, zoals het geval is wanneer Hebreeuws gesproken wordt.. De statisticus zette Machteld ook weer op het rechte pad voor het verdere verloop van haar onderzoek. Woensdagmorgen raakte ze echter niet uit bed.. Een dagje thuisblijven bleek het beste medicijn..

Toen we dinsdag in Bet Dagan waren, werden we ook verwacht op het kantoor van Michal. We waren erg benieuwd naar wat ze ons te vertellen had! We kregen allebei een grote doos met daarin een mandje met chocolade en snoepjes. Ter ere van Pesach kregen alle buitenlanders op de ARO zo’n pakket. Met Pesach wordt de joodse slavernij in Egypte en de uittocht uit Egypte herdacht (dus de bevrijding van de slavernij). In de Exodus wordt beschreven hoe Mozes in opdracht van God  het volk  bevrijdde van de slavernij. De toenmalige farao weigerde echter zijn goedkope arbeidskrachten te laten gaan. Na de 10 plagen (water verandert in bloed, kikkers, luizen, steekvliegen, veepest, zweren, hagel, sprinkhanen, duisternis en dood van eerstgeborenen) mocht het volk dan toch weg, met een sterk geloof in de almacht van God. In de periode van Pesach, die 7 dagen duurt, wordt er geen brood verkocht. In plaats van gewoon brood eet men matses. Ook mogen melkkoeien geen tarweproducten eten in deze periode, want dan is de melk niet meer koosjer.

En de dag erna kregen we ook in Newe Ya’ar nog een pakket! Tot grote jaloezie van onze collega-studenten, die helemaal niets kregen.. We hebben dan maar 1 pakket op het werk gezet, waar iedereen lekker van smulde!

Nu is het ook de tijd van de graanoogst. We kijken onze ogen uit! Het graan wordt hier immers groen afgedaan om er silage van te maken. Het is ook ongelooflijk om te zien hoeveel onkruid er tussen het graan staat.. Metershoge distels zelfs! Allemaal droge stof zeker?

15-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week vrijdag zijn we na onze ochtend fitness sessie gaan ontbijten in de 'Adela', een leuk bistrootje waar we wel meer gaan eten of drinken. Bij onze vorige bezoeken zagen we op de kaart steeds staan dat ze er ook ontbijt serveerden, en nu wilden we dat dus ook wel eens uittesten. En we waren niet de enigen die zo dachten. We waren even daarvoor ook al bij een andere plaats gaan zien, maar daar was helemaal geen plaats meer. In deze bistro was er gelukkig nog net plaats voor ons. We genoten van de lekkere versgebakken broodjes, het versgeperste appelsiensap, en de lekkere salade die ze ons voorschotelden. Smulleuh!

 Zaterdag besloten we van het goede weer te gaan genieten en een stevige wandeling te maken. Enkele weken geleden waren we samen met een groep Slovenen naar het Muhraqa-klooster geweest op de Karmel-berg. Op de top zagen we dat er een wandelpad liep naar de voet van de berg. Vandaag besloten we dus dit pad te nemen aan de voet van de berg en zo naar de top te trekken. We parkeerden onze auto achter de vangrail langs de weg, en trokken te voet verder. Al snel merkten we dat de pijltjes deze keer niet zo duidelijk waren. Het duurde dan ook niet lang of we waren van het juiste pad afgedwaald. Nietsvermoedend liepen we gewoon verder. Onderweg zagen we vele schone bloemetjes; de lente is dan ook hier al volop in het land. En het verschil met toen we hier aankwamen is enorm groot! Toen was alles geel en dor, nu is alles groen en vol leven.

Na anderhalf uur wandelen besloten we toch maar om rechtsomkeer te maken. Het zag er immers niet naar uit dat de weg omhoog zou lopen naar de top van de berg.

Toen we bijna terug bij de auto waren, zagen we opeens weer een pijl staan. Omdat we toch nog niet uitgeput waren, en we ook niets anders te doen hadden die dag, sloegen we dit pad richting bergtop in.

 Het pad was erg stenig en steil, maar dat weerhield ons niet om onze weg verder te zetten naar de top. Ook enkele jeeps klommen langs dit steile pad de berg op! Net voor het laatste stuk van de beklimming kwamen we uit bij een oude olijfboomgaard. Volgens Ilan zijn enkele van deze bomen al enkele honderden jaren oud. Dat valt ook wel te geloven als je de dikte van sommige stammen hier ziet. Het is namelijk ook zo dat je in Israel geen inheemse bomen (zoals de olijfboom) mag kappen. Staat er zo'n boom in je weg, dan moet je hem verplanten! Nu terug naar naar onze beklimming...

 Het laatste stuk was wel erg steil. Via rotspartijen ging onze weg naar de top verder. We moesten ons vast houden aan de takken van de bomen om niet uit te glijden. Uiteindelijk kwamen we boven op de top aan. Het krioelde er van de toeristen die allen het klooster kwamen bezoeken.

 Na een korte rustpauze zetten we de afdaling in. Omdat we gaan andere weg vonden, moesten we weer dezelfde weg terug naar beneden. Dus ook weer langs de steile rotsen af.

Toen we terug aan de auto kwamen, schrokken we toch even. Onze auto stond er namelijk niet alleen. Bij de twee andere auto's die er stonden was er namelijk een ruit ingeslagen. De scherven lagen nog op de grond naast de auto, dus het was recent gebeurd. Gelukkig konden ze in onze auto niks vinden, en dus hebben ze hem dus ook met rust gelaten. Maar goed dus dat we zo ne oude auto hebben

 Zondag zijn we nog eens samen naar Bet Dagan gegaan. Normaal gaat Machteld niet mee omdat ze niet te veel tijd wil verliezen met het 2,5 uur in de auto zitten dat er bij hoort bij het heen- en terug rijden. Maar nu ging ze dus wel mee, omdat we allebei uitgenodigd waren voor een barbeque. Er was immers iemand die op pensioen ging. Niet dat wij die mensen kennen ofzo, maar Ilan zei ons dat het een goeie gelegenheid was om iedereen te leren kennen. De BBQ was wel aangenaam, en we werden ook officieel voorgesteld aan iedereen. Nu weet dus iedereen wie de 'Belgen' zijn.

Donderdag was Tom weer naar Bet Dagan gegaan, maar deze keer alleen met Ilan. Hij ging er ook naar een seminarie om eens te horen wat er zoal gebeurd op deze campus. Maar natuurlijk werd het seminarie gedoceerd in het Hebreeuws. Na een half uur gaf Tom het toch maar op, omdat hij er niet veel van kon maken. En van de slides kon hij ook al niet veel maken. Tom kon enkel afleiden dat het over tomaten ging, en het in kaart brengen van iets. Na een half uur verliet Tom dus het klaslokaal, tot hilariteit van Ilan en enkele andere luisteraars, maar ze hadden toch ook begrip voor de situatie bleek achteraf.

Machteld was ’s morgens samen met Tom opgestaan om te gaan joggen. Ze zou tot bij Ilans huis joggen, en daar de auto oppikken. Bijna in Ilans dorp aangekomen, werd het ineens erg mistig en had Machteld geen idee meer waar ze naartoe moest rennen.. Dat was toch wel even spannend! Na ongeveer 35 minuten bereikte ze dan toch de auto. Na een lekkere douche, besloot ze al naar de winkel te gaan voor de wekelijkse inkopen. En om 7u45 was ze op het werk. Best een productieve ochtend dus!

Deze week heeft Sara, onze collega, ons uitgenodigd om het “Erev Pesach”-feest (de avond voor Passover) op 18 april met haar familie te vieren in hun kibbutz. Ze waarschuwde ons wel dat het misschien saai gaat worden, omdat er de hele tijd gezongen en gegeten gaat worden. Maar ja, we staan open voor alles, en zien wel wat het gaat geven.

Deze week is de zomer ook begonnen denken we. De temperaturen gaan hier al weer aardig de hoogte in, en de laatste regen is nu ook al 10 dagen geleden. Op het werk lachen ze ook al met ons omdat wij nu al op zijn zomers gekleed gaan. Dat wil zeggen met korte broek en T-shirt of rokje en topje. De anderen op het werk dragen nog steeds een lange broek, en soms zelfs nog een trui. 's Morgens kan het ooit nog wel fris en mistig zijn, maar in de namiddag wordt het toch al wel aardig warm (25-28°C).

Dit weekend zijn we naar Ein Afek geweest. Dit natuurpark ligt tussen Haifa en Akko. In het park was veel water te zien en enkele ruines van in de tijd van de kruisvaarders. Deze streek wordt ook gekenmerkt door moerassen, die onstaan omdat het grondwater hier uit de bergen ontspringt en zo naar de zee loopt. Het park stond ook vol bloemetjes (vooral gele mosterd), en ook de bijtjes zoemden rond onze oren. In het park kwamen we ook een groep Arabische schoolkinderen tegen. Ze vielen wel op in het park, enerzijds met hun lawaai en geschreeuw, en anderzijds ook met hun paarse tenuekes.

Zaterdag zijn we in de buiten gaan ontbijten. Tom was naar de bakker gereden om lekkere verse broodjes te gaan halen, en Machteld bereidde intussen de rest voor. We trokken dan te voet de velden in, en spreidde onze mat uit onder een grote boom. Daar aten we dan onze broodjes op, terwijl we naar de omgeving keken. Het was een geslaagd ontbijt dat zeker nog wel eens herhaald kan worden!

02-04-2011 om 12:09 geschreven door Tom en Machteld