Maandagavond had Sarah ons uitgenodigd om met haar en haar familie Pesach te komen vieren in kibbutz Yagur. Yagur is de kibbutz met de grootste populatie. Er wonen zo’n 1500 mensen. Volgens de vader van Sarah is Yagur een paradijs voor jongeren, ouderen en honden. Om de 2 jaar wordt een nieuwe secretaris gekozen die zich bezig houdt met de begroting van de kibbutz. In Yagur kiezen de mensen ervoor om veel geld te besteden aan gezondheidszorg en onderwijs. Elke jongere krijgt de mogelijkheid om 4 jaar aan een universiteit te studeren op kosten van de kibbutz. Als gevolg hiervan heeft Yagur procentueel gezien het grootste aantal universitairen onder zijn bevolking.

Toen we rond 18u de poort van de kibbutz bereikten, belden we Sarah voor verdere weginstructies naar haar ouderlijk huis. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Maar een voorbijrijdende auto schoot ons ter hulp! De vriendelijke vrouw leidde ons naar het huis van Ben Harush. Dat iedereen elkaar hier kent, speelde dus in ons voordeel..

We ontmoetten Sarah haar Franstalige ouders en aperitiefden op hun terras (waar het stikte van de muggen). Rond 19u wandelden we naar de eetzaal waar het Pesachfeest plaatsvond. Dit jaar verwachtten ze wel 2000 mensen! Dit aantal groeit ieder jaar, want voor iedereen die in de kibbutz is opgegroeid is Pesach de ideale gelegenheid om nog eens terug te komen, met hun hele gezin.

Iedereen kreeg een plaats aangeduid. Nadat iedereen zijn plaats had gevonden, wat in een eetzaal vol Israeli beduidend langer duurt dan normaal, begon het festijn. Geen eetfestijn, maar een heus zangfestijn! Ook wij kregen een boekje, in het Hebreeuws uiteraard, om wat te kunnen volgen. Wij interpreteerden het als een manier om te kijken hoe lang het nog zou duren Sarah voorzag ons intussen wel van meer informatie over wat er gezongen werd. We konden immers wel de tekst volgen, maar het begrijpen lukte (voorlopig) nog niet..

Na een dik uur gingen de vader en zus van Sarah naar de keuken om de plateau vol eten voor ons te halen. Het was zoals Chinees gaan halen. Al het eten zat in bakjes die werden opgewarmd. Alma-eten dus.. Er was o.a. soep met matze-balletjes, kip, vis, rund, verschillende soorten groenten (bonen met noten, wortelen met pruimen, …), …

Iedereen begon gulzig te eten, maar na minder dan 10 minuten had iedereen, tot onze verbazing, al gedaan met eten en begon het afruimen al. Wie wilde, mocht de overschot van de bakjes wel meenemen naar huis. De meeste mensen deden dit ook wel. We waren eigenlijk wel blij dit te zien, want er was echt enorm veel over! En normaal gooien ze alles maar gewoon in de vuilbak.. Wij kunnen maar niet begrijpen dat ze hier een dik uur zitten te zingen en dan maar 10 minuten eten.. In België zou het wel andersom zijn

Na het eten volgde een tweede zangstonde, maar daarvoor pasten wij. Samen met Sarah haar gezin en haar zus wandelden we terug naar het ouderlijke huis. We vertelden over onze vakantieplannen naar Eilat, en eindelijk was er iemand die positief reageerde! De zus van Sarah was jaloers op ons..

Omdat bijna iedereen een hele week vrijaf heeft o.w.v. Pesach, wordt er dus veel gereisd. In deze week gaat immers haast iedereen ofwel naar het groene noorden, ofwel naar het warme zuiden. Het zou dus druk kunnen worden in Eilat! We waren gewaarschuwd..

19-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen vertrokken we richting Ramat Zevi om er data op te pikken. In de namiddag namen we de bus naar Tel Aviv. Deze week waren we immers Orna, de lieve mevrouw van de computerhelpdesk, tegen het lijf gelopen.. En weer nodigde ze ons uit om naar haar huis in Tel Aviv te komen.. Wat dachten we van dit weekend?

Dus, zo gezegd, zo gedaan.. Rond 16u kwamen we aan in Tel Aviv waar Orna ons hartelijk verwelkomde. Haar huis was ons huis. We gingen op pad met een van haar zonen, want er was een feest bezig op een groot plein een beetje verderop. We keken onze ogen uit! Jongens met n roze T-shirt met als opschrift: ‘I love Justin Bieber’, shakende oma’s, …

Daarna maakten we een wandelingetje naar HaYarkon Park, de groene long van Tel Aviv. Rond 20u kwamen we weer in Orna’s huis, waar het volk intussen toestroomde voor het verjaardagsfeest van Oded, de partner van Orna. Orna en Oded hebben veel vrienden en kennissen uit het artistieke milieu. De aanwezige muzikanten brachten, na een heerlijke pastamaaltijd, heel wat leven in de brouwerij! 2 Braziliaanse gitaarspelers, een Israëlische zangeres en een mondharmonicaspeelster, een slagwerker, … Het was heel gezellig! Er waren 38 mensen!

Rond 2u gingen we slapen. Toen we ’s morgens opstonden, zagen we dat Orna op de grond lag te slapen! Ze had al haar bedden uitgedeeld aan gasten.. We waren toch wel een beetje beschaamd!

Na een uitgebreid ontbijt, gingen we samen met de Braziliaanse gitaarspeler Marcello, zijn zingende Israëlische vriendin Dorit en de zoon van Orna en Oded, Guy, naar het strand. Oded bracht ons met de auto, en de rit duurde wsl langer dan dat we te voet waren gegaan. Het was immers zo’n 30°C, dus er waren meer mensen van plan om naar het strand te gaan. We vonden een mooi, maar druk, plaatsje om onze handdoek uit te spreiden en daarna konden we gaan zwemmen in het koude water en gaan matkotten. Matkot is zo’n beetje de nationale sport. Met 2 houten plankjes moet je dan een balletje naar elkaar toespelen. Het wordt hier echt veel gedaan! En als je niet uitkijkt, krijg je zo’n balletje tegen je bol!

Omdat de rest al vroeg door wilde, bleven wij alleen achter. Rond 16u besloten we stilletjes terug te wandelen naar Orna’s huis. Onderweg aten we een ijsje

Rond 18u30 namen we de bus terug naar Ramat Yishay, waar ’s avonds nog een skype-sessie met de familie Van Hertem op het programma stond.

Zondagmorgen was het terug werken geblazen. In de namiddag was er een receptie voor Pesach. Wij dachten een lekker wijntje te kunnen drinken en na de receptie naar huis te kunnen gaan, maar we kwamen nogal bedrogen uit. De receptie die om 14u30 begon, was om 14u50 al afgelopen! 20 minuten! De Israëlische efficiëntie.. Zucht.. Dus na de receptie, waar ook helemaal geen wijn was, gingen we terug aan het werk. Na het avondeten ging Tom nog even terug werken, samen met Ilan, om nog wat uit te testen voor zijn onderzoek. Machteld ging intussen naar de fitness..

Toen we vandaag op het werk aankwamen, bleek het helemaal geen werkdag te zijn! Rond 13u gingen we dan ook maar terug naar huis, om het huis een poetsbeurt te geven en om ons klaar te maken voor het Pesach-diner vanavond. Onze collega Sarah heeft ons immers uitgenodigd om bij haar ouders in de kibbutz Pesach te komen vieren. Spannend! En morgenvroeg vertrekken we op vakantie tot zaterdag, jeej!

18-04-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld  

Het is al veel te lang geleden dat we nog eens geblogd hebben! En natuurlijk zijn we al de helft van onze bezigheden vergeten..

Vrijdag zijn we gaan winkelen. Machteld had immers een bon van 100 NIS gekregen om in april op te gebruiken.. Maar natuurlijk hebben we meer dan 100 NIS uitgegeven.. Machteld kocht een korte broek, een T-shirt en 2 topjes, terwijl Tom een korte broek, 2 T-shirts en 3 paar sokken kocht. We gingen ook op zoek naar een stevige steel voor onze aftrekker. De vorige steel had het immers begeven onder Machteld haar enthousiasme bij het poetsen.

Zaterdag trokken we naar Megiddo. Dat plaatsje stond al een tijdje op de (ellenlange) lijst van nog-te-bezoeken-plaatsen. In het Nieuwe Testament wordt Megiddo vernoemd als plaats van Armageddon, wat volgens de christelijke traditie ‘het toekomstig toneel van de veldslag tussen mensen’ zal zijn. Megiddo als strijdvlakte tussen God en Satan.. En daar zijn wij dus geweest!

In het verleden hebben er ook talrijke veldslagen plaatsgevonden. Door de ligging op een berg en op het knooppunt tussen het midden van het land en de laagvlakte van de Galilee, is het een strategisch belangrijke plaats. Vooral het watersysteem was de moeite om te zien!

Het is echt een toeristische plaats, we kwamen er zelfs een bus Nederlanders tegen! We zagen ook een heleboel duizendpoten, hagedissen, schildpadden, …

Deze week was Machteld wat ziek. Op dinsdag stonden er echter een seminarie van een Amerikaan in Bet Dagan en een afspraak met een statisticus in Netanya op het programma. Het seminarie was best interessant. Maar vooral ook leuk dat we het hele seminarie konden volgen, niet alleen de grote lijnen, zoals het geval is wanneer Hebreeuws gesproken wordt.. De statisticus zette Machteld ook weer op het rechte pad voor het verdere verloop van haar onderzoek. Woensdagmorgen raakte ze echter niet uit bed.. Een dagje thuisblijven bleek het beste medicijn..

Toen we dinsdag in Bet Dagan waren, werden we ook verwacht op het kantoor van Michal. We waren erg benieuwd naar wat ze ons te vertellen had! We kregen allebei een grote doos met daarin een mandje met chocolade en snoepjes. Ter ere van Pesach kregen alle buitenlanders op de ARO zo’n pakket. Met Pesach wordt de joodse slavernij in Egypte en de uittocht uit Egypte herdacht (dus de bevrijding van de slavernij). In de Exodus wordt beschreven hoe Mozes in opdracht van God  het volk  bevrijdde van de slavernij. De toenmalige farao weigerde echter zijn goedkope arbeidskrachten te laten gaan. Na de 10 plagen (water verandert in bloed, kikkers, luizen, steekvliegen, veepest, zweren, hagel, sprinkhanen, duisternis en dood van eerstgeborenen) mocht het volk dan toch weg, met een sterk geloof in de almacht van God. In de periode van Pesach, die 7 dagen duurt, wordt er geen brood verkocht. In plaats van gewoon brood eet men matses. Ook mogen melkkoeien geen tarweproducten eten in deze periode, want dan is de melk niet meer koosjer.

En de dag erna kregen we ook in Newe Ya’ar nog een pakket! Tot grote jaloezie van onze collega-studenten, die helemaal niets kregen.. We hebben dan maar 1 pakket op het werk gezet, waar iedereen lekker van smulde!

Nu is het ook de tijd van de graanoogst. We kijken onze ogen uit! Het graan wordt hier immers groen afgedaan om er silage van te maken. Het is ook ongelooflijk om te zien hoeveel onkruid er tussen het graan staat.. Metershoge distels zelfs! Allemaal droge stof zeker?

15-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week vrijdag zijn we na onze ochtend fitness sessie gaan ontbijten in de 'Adela', een leuk bistrootje waar we wel meer gaan eten of drinken. Bij onze vorige bezoeken zagen we op de kaart steeds staan dat ze er ook ontbijt serveerden, en nu wilden we dat dus ook wel eens uittesten. En we waren niet de enigen die zo dachten. We waren even daarvoor ook al bij een andere plaats gaan zien, maar daar was helemaal geen plaats meer. In deze bistro was er gelukkig nog net plaats voor ons. We genoten van de lekkere versgebakken broodjes, het versgeperste appelsiensap, en de lekkere salade die ze ons voorschotelden. Smulleuh!

 Zaterdag besloten we van het goede weer te gaan genieten en een stevige wandeling te maken. Enkele weken geleden waren we samen met een groep Slovenen naar het Muhraqa-klooster geweest op de Karmel-berg. Op de top zagen we dat er een wandelpad liep naar de voet van de berg. Vandaag besloten we dus dit pad te nemen aan de voet van de berg en zo naar de top te trekken. We parkeerden onze auto achter de vangrail langs de weg, en trokken te voet verder. Al snel merkten we dat de pijltjes deze keer niet zo duidelijk waren. Het duurde dan ook niet lang of we waren van het juiste pad afgedwaald. Nietsvermoedend liepen we gewoon verder. Onderweg zagen we vele schone bloemetjes; de lente is dan ook hier al volop in het land. En het verschil met toen we hier aankwamen is enorm groot! Toen was alles geel en dor, nu is alles groen en vol leven.

Na anderhalf uur wandelen besloten we toch maar om rechtsomkeer te maken. Het zag er immers niet naar uit dat de weg omhoog zou lopen naar de top van de berg.

Toen we bijna terug bij de auto waren, zagen we opeens weer een pijl staan. Omdat we toch nog niet uitgeput waren, en we ook niets anders te doen hadden die dag, sloegen we dit pad richting bergtop in.

 Het pad was erg stenig en steil, maar dat weerhield ons niet om onze weg verder te zetten naar de top. Ook enkele jeeps klommen langs dit steile pad de berg op! Net voor het laatste stuk van de beklimming kwamen we uit bij een oude olijfboomgaard. Volgens Ilan zijn enkele van deze bomen al enkele honderden jaren oud. Dat valt ook wel te geloven als je de dikte van sommige stammen hier ziet. Het is namelijk ook zo dat je in Israel geen inheemse bomen (zoals de olijfboom) mag kappen. Staat er zo'n boom in je weg, dan moet je hem verplanten! Nu terug naar naar onze beklimming...

 Het laatste stuk was wel erg steil. Via rotspartijen ging onze weg naar de top verder. We moesten ons vast houden aan de takken van de bomen om niet uit te glijden. Uiteindelijk kwamen we boven op de top aan. Het krioelde er van de toeristen die allen het klooster kwamen bezoeken.

 Na een korte rustpauze zetten we de afdaling in. Omdat we gaan andere weg vonden, moesten we weer dezelfde weg terug naar beneden. Dus ook weer langs de steile rotsen af.

Toen we terug aan de auto kwamen, schrokken we toch even. Onze auto stond er namelijk niet alleen. Bij de twee andere auto's die er stonden was er namelijk een ruit ingeslagen. De scherven lagen nog op de grond naast de auto, dus het was recent gebeurd. Gelukkig konden ze in onze auto niks vinden, en dus hebben ze hem dus ook met rust gelaten. Maar goed dus dat we zo ne oude auto hebben

 Zondag zijn we nog eens samen naar Bet Dagan gegaan. Normaal gaat Machteld niet mee omdat ze niet te veel tijd wil verliezen met het 2,5 uur in de auto zitten dat er bij hoort bij het heen- en terug rijden. Maar nu ging ze dus wel mee, omdat we allebei uitgenodigd waren voor een barbeque. Er was immers iemand die op pensioen ging. Niet dat wij die mensen kennen ofzo, maar Ilan zei ons dat het een goeie gelegenheid was om iedereen te leren kennen. De BBQ was wel aangenaam, en we werden ook officieel voorgesteld aan iedereen. Nu weet dus iedereen wie de 'Belgen' zijn.

Donderdag was Tom weer naar Bet Dagan gegaan, maar deze keer alleen met Ilan. Hij ging er ook naar een seminarie om eens te horen wat er zoal gebeurd op deze campus. Maar natuurlijk werd het seminarie gedoceerd in het Hebreeuws. Na een half uur gaf Tom het toch maar op, omdat hij er niet veel van kon maken. En van de slides kon hij ook al niet veel maken. Tom kon enkel afleiden dat het over tomaten ging, en het in kaart brengen van iets. Na een half uur verliet Tom dus het klaslokaal, tot hilariteit van Ilan en enkele andere luisteraars, maar ze hadden toch ook begrip voor de situatie bleek achteraf.

Machteld was ’s morgens samen met Tom opgestaan om te gaan joggen. Ze zou tot bij Ilans huis joggen, en daar de auto oppikken. Bijna in Ilans dorp aangekomen, werd het ineens erg mistig en had Machteld geen idee meer waar ze naartoe moest rennen.. Dat was toch wel even spannend! Na ongeveer 35 minuten bereikte ze dan toch de auto. Na een lekkere douche, besloot ze al naar de winkel te gaan voor de wekelijkse inkopen. En om 7u45 was ze op het werk. Best een productieve ochtend dus!

Deze week heeft Sara, onze collega, ons uitgenodigd om het “Erev Pesach”-feest (de avond voor Passover) op 18 april met haar familie te vieren in hun kibbutz. Ze waarschuwde ons wel dat het misschien saai gaat worden, omdat er de hele tijd gezongen en gegeten gaat worden. Maar ja, we staan open voor alles, en zien wel wat het gaat geven.

Deze week is de zomer ook begonnen denken we. De temperaturen gaan hier al weer aardig de hoogte in, en de laatste regen is nu ook al 10 dagen geleden. Op het werk lachen ze ook al met ons omdat wij nu al op zijn zomers gekleed gaan. Dat wil zeggen met korte broek en T-shirt of rokje en topje. De anderen op het werk dragen nog steeds een lange broek, en soms zelfs nog een trui. 's Morgens kan het ooit nog wel fris en mistig zijn, maar in de namiddag wordt het toch al wel aardig warm (25-28°C).

Dit weekend zijn we naar Ein Afek geweest. Dit natuurpark ligt tussen Haifa en Akko. In het park was veel water te zien en enkele ruines van in de tijd van de kruisvaarders. Deze streek wordt ook gekenmerkt door moerassen, die onstaan omdat het grondwater hier uit de bergen ontspringt en zo naar de zee loopt. Het park stond ook vol bloemetjes (vooral gele mosterd), en ook de bijtjes zoemden rond onze oren. In het park kwamen we ook een groep Arabische schoolkinderen tegen. Ze vielen wel op in het park, enerzijds met hun lawaai en geschreeuw, en anderzijds ook met hun paarse tenuekes.

Zaterdag zijn we in de buiten gaan ontbijten. Tom was naar de bakker gereden om lekkere verse broodjes te gaan halen, en Machteld bereidde intussen de rest voor. We trokken dan te voet de velden in, en spreidde onze mat uit onder een grote boom. Daar aten we dan onze broodjes op, terwijl we naar de omgeving keken. Het was een geslaagd ontbijt dat zeker nog wel eens herhaald kan worden!

02-04-2011 om 12:09 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen stonden we op rond 6u45. Machteld wilde immers weer de menigte voor zijn. Vandaag stond het park van Ein Gedi op de planning. Bij aankomst was het al duidelijk dat veel toeristen hun weg gevonden hebben naar dit park! Ein Gedi (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ein_Gedi) is een oase in de woestijn, met veel dieren, tropische planten en enkele bronnen. Als eerste namen we de Wadi David-ingang. We wandelden naar de waterval en genoten van al het groen in deze dorre, zanderige omgeving. We zagen ook heel wat ibexen en hyraxen, maar geen slangen

Daarna zetten we onze weg verder de bergen in. We gingen via steile bergwanden op zoek naar Dodim’s Cave. Een grot, wat is daar nu te zien? zou je denken, maar het was de omweg meer dan waard! Het was een paradijsje op zich in deze wondermooie oase! Het is moeilijk onder woorden te brengen, je moet het met je eigen ogen komen zien! ;-)

De zon deed ons weer zin krijgen om te zwemmen, en weer bood Machteld haar reisbijbel een verkwikkende oplossing. Hogerop zouden er immers zwemplassen zijn, met zoet water uit een van de verschillende bronnen. Toen we de Ein Gedi-bron bereikten viel het toch wel wat tegen.. Enkel een klein stroompje te zien en geen grote plassen. Maar niet getreurd, we wandelden langs de andere kant van de berg naar beneden en namen nu de andere ingang van het park aan de Wadi Arugot. Na een half uurtje stappen, bereikten we inderdaad plassen, waar ook heel wat jonge gezinnen aan het plonsen waren. Ook wij dompelden ons onder in het frisse water, echt heerlijk! De bodem van de plas was echter wel bedekt met algen, die tussen onze tenen bleven plakken..

Omdat het nog steeds maar middag was, besloten we nog wat verder in het park te wandelen op zoek naar de verborgen waterval. Via een paadje dat grotendeels door het beekje lag (lekker avontuurlijk) vonden we de verborgen waterval. We wandelden ook terug naar de ingang via het beekje. Deze keer probeerde Tom zijn voeten droog te houden door allerlei acrobatische toeren en vreemde bokkensprongen uit te halen op de gladde stenen in de beek. (Machteld droeg sandalen, dus natte voeten waren niet zo erg ) Op de parking smulden we nog van een Magnum-ijsje, alvorens de reis naar huis te beginnen.

We besloten via Road 90 terug naar huis te rijden. Deze weg loopt van noord tot zuid door het hele land, via de Dode Zee. De weg doorkruist dus ook Palestijns grondgebied, hoewel de weg zelf Israëlisch staatsgebied is. Dit hield in dat we onderweg 2 checkpoints tegenkwamen, namelijk bij het binnen- en buitenrijden van Palestina. Bij het eerste checkpoint, Palestina in, mochten we gewoon doorrijden. Alleen Palestijnen worden er tegengehouden ter controle. Net toen wij passeerden, hoorden we een hevige knal. Ook de omstaanders schrokken zich een hoedje. Ons eerste gedacht was: o jee, een bomaanslag! Maar bij nader inzien bleek het om een ontplofte vrachtwagenband te gaan.. (Je weet het trouwens maar nooit, met wat er nu weer allemaal gaande is in Israël!)

Na ongeveer anderhalf uur bereikten we het tweede checkpoint om Palestina uit te rijden. Hier werden wel alle auto’s gestopt en naar paspoorten gevraagd. De Israëliërs mochten hun weg meteen verderzetten, maar de buitenlanders ondergingen een grondige security check. Ook wij werden dus aan de kant gezet. We moesten onze hele auto uitladen. Geen pretje, aangezien hij tot het dak volgestouwd was met kampeergerief! Daarna werd alles gescand, sommige dingen zelfs meerdere keren. Onze auto moesten we naar de controlegarage brengen, waar ze hem van ons afsloten met een grote poort.. De auto werd daar gecontroleerd op bommen of zo.. Maar toch maar eng dat we ons autootje ineens niet meer konden zien, je weet maar nooit wat ze ermee van plan zijn! Machteld werd, chauffeur zijnde, nog apart gecontroleerd. Ze moest allerlei gekke houdingen aannemen en ook de stevigheid van billen en borsten werd gecontroleerd..

Na ongeveer 3 kwartier mochten we alles weer gewoon inladen en verderrijden. Het tripje naar huis duurde dus langer dan verwacht :-s

Eenmaal thuis begon Machteld weer zonder verpozen aan de dagdagelijkse taken: de was werd uit de koffers gehaald en in de wasmachine gestoken. In al haar enthousiasme had ze ook de MP3-speler, 2 USB-sticks, papieren, oortjes, … van Tom mee de wasmachine in gezwierd.. (Wat mannen ook altijd in hun broekzakken steken eh! Neenee, de broek zat nog niet in de wasmand, dus Tom had nog geen gelegenheid gehad om zijn broekzakken leeg te maken, wat hij normaal wel altijd doet. Goed opgeleerd eh!). Toen Tom besefte dat zijn spullen in de draaiende wasmachine zaten, was het wel even paniek! De wasmachine werd uitgezet, de spullen werden gezocht, en de wasmachine werd weer aangezet.. Na een dagje drogen bleek alle apparatuur nog te werken: oef!!

23-03-2011 om 19:31 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagavond gingen we op zoek naar een slaapplaats in Masada. Volgens Machteld haar reisbijbel was er ergens een gratis camping in de buurt. Vol goede moed reden we naar de ingang van Masada. Daar zagen we een picknickplaats en een groot bord waarop stond dat het verboden was om te kamperen. We besloten te rade te gaan in het hostel aan de voet van de berg. Het hostel was heel groot en zag er superluxueus uit! Niet te vergelijken met enig ander hostel! Het was dan ook al maanden geleden volgeboekt voor deze periode. De receptioniste kon ons niet verder helpen en ze wist ook al niet hoe laat de zon zou opkomen. We gingen dus maar terug naar de picknickplaats, wachtend tot de conciërge zou afdruipen zodat wij onze tent konden opzetten. Hij had ons snode plannetje precies wel in de gaten (gezien de inhoud van ons autootje al vanop afstand te zien was), want na een tijdje kwam hij ons informeren dat de camping een kilometer terug te vinden was. We waren toch wel opgelucht dat we niet illegaal moesten kamperen! De camping stond helemaal niet aangegeven, maar we zagen een paar auto’s en bij nadere inzien stonden er ook tenten. Veel jonge gezinnen met het bijhorende lawaai vergezelden ons op deze slaapplaats. We besloten ons aan de rand neer te platen, hopend dat we ver genoeg van de luiddruchtige kinderen waren. We zetten onze tent op op de stenige bodem en begonnen aan het avondeten op het campingvuurtje. Om 6u15 was het al donker, maar een bijna volle maan wierp haar licht op onze camping. Om het slapen wat te bevorderen, besloten we elk nog een halve liter Goldstar, het lokale bier, te drinken. Slapen ging wonderwel goed!

Om 3u15 rinkelde de wekker alweer. We wilden immers op tijd opstaan zodat we Masada beklommen zouden hebben voor de zonsopgang. Aangezien we niet precies wisten wanneer de zon zou opkomen, namen we het zekere voor het onzekere, en stonden we dus belachelijk vroeg op.. We trokken naar het bezoekerscentrum van Masada, waar de parking er nog akelig leeg bijlag. Niet wetend waar we precies moesten zijn, besloten we te wachten aan het bezoekerscentrum (dat een beetje hoger gelegen was). Na een half uur zagen we beweging in het hostel en kwam er een groepje mensen naar buiten. Zij kwamen echter niet onze richting uit, maar gingen weer richting de parking. Blijkbaar is het vertrekpunt van het Snake Path ’s nachts bij de parking.. Stonden wij daar boven op die berg..

We haalden heel wat mensen in, met onze goede conditie! Op het einde werd het pad wel erg steil, met veel trappen. Na meer dan 3 kwartier kwamen we helemaal boven op de berg, met de tong op onze schoenen! We zetten ons neer op een muurtje, aten een koekje en dronken wat, en wachten op de zonsopgang. Helaas pindakaas was het die dag erg bewolkt (wat je dus niet kan zien wanneer het nog donker is), dus van een zonsopgang zagen we niet veel. Het is natuurlijk niet alleen de zonsopgang die de moeite is om deze berg te beklimmen, maar ook de site zelf.

Het is een plateau van zo’n 600x300m, waar koning Herodes rond het begin van de jaartelling een Romeinse burcht/kolonie bouwde. De berg is ook belangrijk geweest in de joodse geschiedenis. De berg is immers erg strategisch gelegen, als je tenminste aan de goede kant staat.. Voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Massada

Rond 9u hadden we de hele site verkend en begonnen we aan de afdaling. Onderweg kwamen we heel wat dappere mensen (zelfs 70’ers die dachten dat ze nog 25 waren) tegen die de berg beklommen. Sommigen deden dit zelfs al joggend! Toen we beneden kwamen zagen we echt een massa mensen! Hele bussen brachten zwermen toeristen aan! We waren maar al te blij dat we de menigte voor waren! We brachten ook nog een bezoekje aan het museum, waar de geschiedenis van Masada verteld en uitgebeeld werd.

In de namiddag reden we naar Ein Gedi. We brachten de middag door met zwemmen, zonnen, frisbeeën, sudoku’s.. Luieren dus..  <hHetHHhidjgioaHHHet was niet zo’n mooi strand, er lagen nogal veel stenen, die allemaal wit uitsloegen van al het zout.. Maar er waren wel douches zodat we al het zout van ons konden afspoelen! Het was er ook best druk, veel toeristen en Arabieren, die af en aan kwamen. Na 5 minuten weet je immers wel hoe het voelt om te drijven, mensen die hier maar een week of zo zijn, nemen dan ook genoegen met die 5 minuten. Maar toch, het drijven geeft wel een ongeëvenaard gevoel! Toen het donker begon te worden en het volk begon weg te trekken, zetten we onze tent op op het strand. Een Israëliër uit Haifa kwam ons vragen of we zeker waren dat hier tenten mochten staan.. 4 tenten stonden op het strand zelf, en nog eens 8 iets verder van het strand, bij de picknicktafels.. Als avondmaal maakten we spaghetti. ’s Nachts waaide het heel hard op het strand! We werden en lagen er wakker van! Tom dacht om 1u ook dat het al 8u ’s morgens was. De maan was immers weer ijverig aan het schijnen! Maar gelukkig dat we in de tent lagen, anders hadden we nu geen tent meer!

22-03-2011 om 19:09 geschreven door Tom en Machteld  

Nadat Tom 4 dagen in Frankrijk was geweest voor zijn project en Machteld zich dus de hele week alleen bezig moest zien te houden, vertrokken we op donderdagmorgen voor onze eerste echte roadtrip! Om 4u30 pikte Machteld Tom op in de luchthaven en daarna reden we direct door naar het zuiden. We zagen de zon opkomen in de woestijn (prachtig!) en zagen heel wat bloemetjes bloeien in de anders dorre woestijn.. Rond 7u bereikten we de Dode Zee. We zochten een mooi plekje voor een picknick en wat zwemplezier, en ook om wat uit te rusten van de korte nacht.

Zwemmen in de Dode Zee is echt wel speciaal! Het is een heel gek gevoel om zomaar te blijven drijven.. Het is wel een enorme knoeiboel! Bij dit strand waren er immers geen douches voorzien. KILO’s zout konden we van onze verbrande lichamen schrapen!

Rond de middag hielden we het voor bekeken, en besloten we Ein Bokek te bezoeken. Dit is een plaatsje waar veel dure hotels gelegen zijn. We keken er wat rond in de winkeltjes met Dode-Zee-producten en kochten een paar nieuwe slippers voor Tom. We genoten ook van een lekkere milkshake op een terrasje..

Daarna gingen we op zoek naar onze slaapplaats. Machteld had een bungalow geboekt helemaal in het zuiden van de Dode Zee, in Ne’ot Hakikkar. Hier stonden verschillende bungalows, waren er goede en propere douches en een grote keuken! Wij sliepen in een ‘familiebungalow’ van 4x4m. Er waren ook grotere bungalows waar je wel met 20 personen kon slapen. Die grote bungalows zagen er wel niet zo verzorgd uit van de buitenkant gezien..

De receptionist met het luie oog verwelkomde ons en gaf ons wat tips over de regio. Nadat we van een zeer welkome douche genoten hadden en al het zout van ons afgespoeld hadden, gingen we naar het plaatselijke winkeltje. Dat was een belevenis op zich! Je kon er werkelijk alles vinden: eten, elektrische apparatuur, hoeden, … Het zat echt helemaal volgestouwd! Maar ze speelden wel heel goed in op de lokale noden. In deze streek wonen en werken namelijk veel Thaien. Ze werken op het veld in de groente- en fruitteelt. De regio staat immers bekend voor het kweken van groenten en fruit in de winter, wanneer het dus nergens anders kan. Ze voeren dan ook veel uit naar Europa. Het winkeltje stond dus ook helemaal vol met Thaise spullen: bier, bamboe-eten, sauzen, … We merkten er ook ‘Petit Beurre’ op, in het Hebreeuws geschreven

Daarna maakten we ons avondeten gereed. Daarna zaten we nog even in de ‘lounge’ van de kampplaats, een grote tent met verschillende zetels en tafeltjes. We kropen al vroeg onder de lakens om de volgende dagen fit te zijn voor drukkere dagen

Vrijdagmorgen sliepen we lekker uit en namen we uitgebreid tijd voor een lekker Israelisch ontbijt: pita met groenten, een eitje en een blikje tonijn. Keuze genoeg met al het eten dat Machteld had meegesleept :- )

Vandaag stond een wandeling in de woestijn op het programma. We besloten naar Mount Sodom (van Sodom en Gomorra; http://nl.wikipedia.org/wiki/Sodom_en_Gomorra) te rijden. Deze bergen bestaan vooral uit zout. In normale omstandigheden kunnen zo’n bergen niet overleven, maar in het droge en hete klimaat van de Dode Zee blijven ze bestaan.

We parkeerden ons autootje in het begin van de route, terwijl 4x4’s ons voorbijstaken.. Wij vertrouwden de putten in de weg en de steile bergtoppen niet zo en gingen dus verder met de benenwagen. Op de top van de berg kregen we een uitgebreid uitzicht op de Dode Zee, de bergen in Jordanië en de mineraalfabrieken te zien.

Nadat we eerst grotendeels over 4x4-paden waren gewandeld, sloegen we nu een andere weg in, namelijk de ladder-afdaling.. En dat was letterlijk te nemen! Na een tocht van zo’n 4 uur vonden we ons autootje terug in de blakende zon.

18-03-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Deze week werd gekenmerkt door hevige regenbuien en ongewone kou voor de tijd van het jaar. Vorige week vrijdag zaten we nog een lekker ijsje te eten op een terrasje, vanaf dinsdag viel het water met bakken uit de lucht! Vandaag is het eindelijk droog.. Dus 11 maart is voorlopig de laatste regendag

Dinsdag ging Tom nog een keer naar Bet Dagan. Machteld wilde langer slapen, dus mocht Tom de auto meenemen om naar Ilan te gaan. Toen Tom ten huize Halachmi aankwam, zag hij nergens beweging. Hij klopte op alle vensters en deuren en na 5 minuten kwam Ilan slaapdronken de deur opendoen. Verslapen!  En wij maar denken dat zoiets bij Ilan onmogelijk was.. Machteld stond op het normale uur, 7u, op en zag het keihard regenen. Dat viel tegen, want ze moest te voet naar het werk! Aviv reed haar voorbij, maar aangezien ze aan de andere kant van de weg aan t wandelen was, reed hij gewoon door.. Maar ze heeft nu zijn telefoonnummer bemachtigd voor het geval er nog eens geen auto in huis is!

Woensdagnamiddag brachten we een bezoek aan kibbutz Hazorea. 3 weken geleden kwamen 2 inwoners van de kibbutz Ilan bezoeken en nodigden ze ons uit om eens op bezoek te komen. Vorige week op AgroMashov, de landbouwbeurs, kwamen we 1 van de 2 mannen weer tegen. Dus nu konden we niet meer onder een bezoekje uit

De man van AgroMashov, Oren, verwelkomde ons en leidde ons naar zijn golfkarretje. Eerst maakten we een rondje door de kibbutz. Hij toonde ons zijn huis, hij wees de vijvers en velden van de kibbutz aan (zo’n 700 ha!), vertelde over het leven in de kibbutz en de broodwinning van de meeste mensen. In de kibbutz is er ook een groot zwembad! En het is gelegen op een prachtige locatie, dicht bij het bos.. Binnenkort vindt er in de kibbutz ook een grote gebeurtenis plaats. Er gaat namelijk gestemd worden of het salarissysteem blijft zoals het was, of gaat veranderen. Momenteel krijgt ieder lid van de kibbutz een gelijk loon, ongeacht hun verantwoordelijkheid/functie. Dit is zoals het oorspronkelijke kibbutzidee was opgesteld en deze kibbutz is een van de weinigen waar het systeem zo nog wordt toegepast. Mogelijk wordt het systeem binnenkort veranderd zodat iedereen zijn eigen salaris behoudt, en een deel ervan afstaat voor de werking van de kibbutz.

Daarna nam hij ons mee naar de viskwekerij, waar hij operation manager is. De viskwekerij bestaat uit 3 delen: lelieplantages, goudvissen en als hoofdtak de kweek van kois. Het is de grootste overdekte koikwekerij ter wereld! Ze exporteren dan ook naar alle mogelijke landen. In de kwekerij werken vooral jonge mensen die pas uit het leger zijn en hier geld komen verdienen voor ze hun wereldreis aanvatten. Bij het betreden van de ruimte moesten we onze schoenen wisselen en onze handen ontsmetten en begon de rondleiding door de kwekerij.

De kois worden geselecteerd op kleur en vorm op zeer jonge leeftijd, als ze ongeveer een centimeter groot zijn. De visjes die niet geselecteerd worden, belanden op de composthoop.. Er zijn maar weinig eitjes die uiteindelijk een grote vis worden, slechts ongeveer 10%. Vissen zijn immers ook erg gevoelig voor veranderende omgevingsfactoren. De vissen die nog sterven na het selectieproces worden uit het water gehaald dmv een zuiger. De zuiger voorziet in een continue waterstroming in de vijvers en trekt de zieke en dode vissen aan. Iedere dag worden de dode visjes van de zuiger geplukt.

Vrijdag regende het weer pijpenstelen en viel ons uitstapje dus in het water. We besloten dan maar naar de film te gaan. We zagen ‘The King’s Speech’ bij gebrek aan ‘Rundskop’

Van zaterdag op zondag vertrekt Tom voor 4 dagen naar Frankrijk voor een projectmeeting, waardoor we vannacht om 2u zullen moeten opstaan. Machteld brengt Tom naar de trein en blijft dan alleen achter, dus afleiding is zeer welkom

Tot horens!

12-03-2011 om 15:09 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen vertrokken we vol goede moed naar Tel Aviv. Ilan had ons immers 2 vrijkaarten gegeven voor de landbouwexhibitie AgroMashov. Aangezien het exhibitiecenter dicht bij het treinstation ligt, en de weg naar Tel Aviv enorm druk is, besloten we dan ook de trein te nemen. Eenmaal aangekomen in het treinstation van Binyamina waren we verwonderd door de drukte. Er was nergens een parkeerplaats te vinden! Halve parkeerplaatsen worden opgevuld door de auto dwars te parkeren, stoepen dienen hier als ‘verhoogde parkeerplaasten’ en 4x4’s staan over grachten geparkeerd.. Omdat ons autootje niet over grachten kan springen en geen stoeprand opkan, werden we gedwongen om enkele straten verder een parkeerplaats te zoeken.

Na een treinrit van 40 minuten kwamen we aan in Tel Aviv. Het exhibitiecenter was idd niet moeilijk te vinden! We moesten ons eerst aanmelden aan de balie en kregen dan een naambadge opgespeld. Vandaag ging Tom door het leven als Tom Van Mertem

We zagen paarse bloemkolen, mini-paprika’s, koeien, tractors, bloemen, … En we snoepten van elk staaltje promotiemateriaal wat werd uitgedeeld: yoghurt met honing, mozzarella, ricotta, geitenkaas, rijstpap, … We werden er ook herkend door een van Ilans collega’s. Hij nodigde ons uit om zijn kibbutz te komen bezoeken. Op de kibbutz zijn ze gespecialiseerd in aquacultuur.

We vertrokken met het idee dat AgroMashov wel iets zoals AgriBex zou zijn, maar het viel toch wat tegen. Er waren maar 2 hallen! Dus na 2 uur hadden we al alles gezien..

Machteld had ’s morgens ook het schitterende idee om een nacht in Tel Aviv te blijven (nu we er toch waren..). Na de exhibitie namen we dan ook de bus naar het centrum van Tel Aviv. We wandelden naar het strand om onze boterhammetjes te verorberen. Al bladerend in de Lonely Planet (Machteld haar reisbijbel) kwamen we erachter dat we ons op het homostrand geplaceerd hadden We vonden het al verdacht dat er zoveel jongens hand in hand het strand opgelopen kwamen..

Daarna gingen we op zoek naar een hotelletje. We belandden bij Gordon Inn, waar een totaal ongeïnteresseerde receptionist ons ontving. Na onze spullen afgegooid te hebben, besloten we het centrum in te trekken. Eerst gingen we naar de Carmel Market. Dit is een openluchtmarkt waar ze vooral fruit, groenten, vis en kleding verkopen. Machteld waande zich weer helemaal in Marrakech, Tom vond het maar niks met zoveel volk.. Na de drukte van de Carmel Market besloten we even naar de andere bekende winkelstraten te gaan. Machteld hield halt bij een bikini-winkel om er een koopje  te doen! Tom koos en keurde maar al te graag

Het zalige weertje lokte ons weer terug naar het strand (deze keer een niet-homo-strand) om er de zon te zien zakken in de zee. Met het invallen van de schemering, begon onze maag ook te rammelen. Machteld raadpleegde haar bijbel, en vond al snel een Italiaans restaurantje.

Het restaurant lag een stukje uit het centrum, waardoor we nog een heel stuk van Tel Aviv konden bewonderen. In een donker straatje ontdekten we dan de ‘Pasta Mia’. Ze serveren er zelfbereide verse pasta met verschillende sauzen naar keuze. Het was er klein, maar gezellig en de drukte voorspelde al veel goeds. Je kon er trouwens ook eten afhalen. Tom bestelde eerst een voorgerechtje van Focaccia en champignons. Daarna volgde een hoofdgerechtje van 2 soorten pasta en een umbriaconesaus. Machteld nam 2 soorten spirelli (bruine en witte) met carbonarasaus. De eerste keer dat we spek vonden en aten in Israël! Combineer dit met een lekker Chardonnaytje en het plaatje was compleet! Het eten was echt OV ERHEERLIJK! Het water loopt ons alweer in de mond bij het beschrijven ervan We zaten helemaal vol, maar toen ze de dessertenkaart brachten, bezweken we toch weer.. Tom nam een ijskoffie en Machteld een tiramisu. Zalig! Dit geweldige eten was de wandeling meer dan waard! (Met dank aan de Lonely Planet!)

Op de terugweg naar het hotel stopten we nog in een gezellig cafeetje waar ze ook Duvel serveerden! We lieten het ons dan ook smaken!

We zagen ook veel mensen die nog moesten beginnen met eten, terwijl het intussen toch 22u was.

Vrijdagmorgen ontbeten we in het hotel en daarna wandelden we over het strand naar Jaffa. Jaffa is het 2^e hoogste punt aan de Middellandse Zee in Israël. Het was vroeger dan ook van strategisch belang, omdat de haven van Jaffa de haven was die het dichtst bij de heilige stad Jeruzalem lag.

We wandelden wat door het park, zagen oude gebouwen, mensen die aan yoga aan het doen waren, zingende legermannen, … We vonden het wel een beetje jammer dat de wensbrug op instorten stond en dus gesloten was voor het publiek. Niet dat we nog meer te wensen hebben, maar toch..

Daarna gingen we naar de vlooienmarkt in Jaffa. Hier is echt ALLES te koop, voor verzamelaars waarschijnlijk de hemel op aarde!

Aangezien vrijdagnamiddag alles sluit, inclusief openbaar vervoer, moesten we op tijd terug naar het treinstation. Na aan 3 verschillende bushaltes te staan wachten, vonden we uiteindelijk de juiste bushalte. De bus liet nog wel een dik kwartier op zich wachten.. Niet wetend waar de busreis eindigen zou, stapten we op de bus. We belandden aan het Savidor-treinstation, waar we goed op tijd waren voor de laatste trein.

Op de trein merkte Machteld ineens op dat haar armen toch wel héél rood waren.. Werkelijk, 4 maart en verbrand!

Terug thuis besloten we een ijsje te gaan eten in de Leggenda, een cremerie in ons dorp. Tom kon niet kiezen, en nam 3 bollen ijs: aardbei-kiwi, mango-banaan-ananas en zwarte chocolade. Machteld ging voor yoghurtijs met verse aardbeien, ananas, passievrucht en muesli. Heerlijk verfrissend!

Zaterdag is het rustdag, zodat we er volgende week weer stevig in kunnen vliegen! Shabbat Shalom!

05-03-2011 om 15:57 geschreven door Tom en Machteld  

Wat hebben we deze week alweer allemaal uitgespookt?

Zondag hebben we een bezoekje gebracht aan onze collega Moush, die vorige week bij een auto-ongeval betrokken was. Hij heeft zijn sleutelbeen gebroken en ook iets aan zijn borstkas. We reden samen met Arieh en Sarah naar het huis van Moush. Omdat we niet precies wisten waar we moesten zijn, vroegen we de weg aan een paar kinderen. Het bleken Moush’s kleinkinderen te zijn, en ze kenden hem dan ook niet als Moush, maar als Abu Aman (Vader van Aman). Moush is een Arabier en de ontvangst was dan ook helemaal anders dan dat we gewend zijn! We mochten plaatsnemen op kussens op de grond en we kregen hele straffe koffie aangeboden. Ondertussen wandelde ook steeds meer familie binnen. Moush zijn zonen wonen in hetzelfde huis en ook zijn moeder woont er nog. Hij is ongeveer 65 jaar (en werkt als een 30-jarige) en heeft 19 kinderen en al 5 achterkleinkinderen! Het was toch wel een belevenis! Al is het jammer dat we nog niet met hem kunnen praten. Gelukkig waren Sarah en Arieh er voor wat vertalingen. Moush zag er wel een beetje ongelukkig uit, maar wat wil je als je de hele dag omringd wordt door een tiental vrouwen?!?

Ilan had zondagmorgen ook nog een ‘leuke’ verrassing voor Machteld. Of ze misschien even de data van de grootste boerderij van Israël kon analyseren voor middernacht? Dus Machteld zette zich aan haar dataset, en omstreeks 23u kon ze haar resultaten doorsturen. Het resultaat van een dagje hard werken, wordt beloond met een vermelding als co-auteur in een abstract voor een conferentie in Jeruzalem..

Maandagmorgen werden we al vroeg bij Ilan thuis verwacht. We gingen namelijk op uitstap met een groep Sloveense boeren. Ilan had om 8u met hen afgesproken aan de Muhraqa, een klooster van de profeet Elias, boven op  een van de bergen van het Carmel-gebergte.

De papa van Ilan bracht ons weg, zodat we de rest van de dag met de bus Slovenen konden meerijden. Om 5 na half 8 waren we al boven op de berg. Na een telefoontje aan de buschauffeur bleek de bus pas rond 9u aan te komen. Daar stonden we dan! We besloten even een wandelingetje te gaan maken. Het land is nu echt prachtig! Overal groen en heel veel bloemen! Maar ineens begon het heel hard te waaien en doken er overal donkere wolken op. Het klooster ging pas om 9u open, dus we zochten bescherming onder de bomen. Ilan vond het heel erg jammer dat hij zijn laptop niet had meegebracht zodat hij nog wat kon werken. Hij is echt een workaholic! De donkere wolken dreven helaas niet voorbij, maar zorgden voor een stevige bui. Intussen probeerden we toch ergens binnen te geraken in het klooster. Na de hele omheining afgelopen te hebben, bleek de poort gewoon open

Om 9u arriveerden de Slovenen. Hun gids bleek een vrolijke pater van de Franciscanen-orde te zijn.

Op het programma stonden bezoeken aan 3 kibbutzim. Als eerste gingen we naar een kibbutz-boerderij met 4 melkrobots. Het mest was sinds de bouw van de stal, 5 jaar geleden, niet uit de stal gehaald! We zagen ook een Juno-borstel aan het werk. Deze keert het voer automatisch dichterbij de koeien.

Onze tweede stop was op de kibbutz van onze collega Rotem. Rotem ontpopte zich als een volleerde gids en loodste ons langs en in alle stallen, aandachtig luisterend naar alle vragen van de boeren. We staken zelf ook heel wat op!

Zo leerden we bijvoorbeeld over koosjere melk. Opdat melk koosjer verklaard wordt voor de ultra-orthodoxe joden (die met de krullen, de hoed en het gewaad), mag de melk op Shabbat niet gemolken worden door joden. In kibbutz Yizreel lossen ze dit op door moslims te laten melken. De ultra-orthodoxe joden zijn bereid om een halve shekelcent per liter meer te betalen voor deze koosjere melk, dus dat is wel de moeite! De ultra-orthodoxen hangen dan wel camera’s op om te controleren of de koeien echt niet gemolken worden door joden op Shabbat..

Op deze boerderij zagen we ook nog een aangename verrassing wat ons toch een beetje aan Belgie deed denken: de slechtere koeien van de kudde worden hier gedekt met Belgische WitBlauwe stieren. We zagen hier dus enkele blauwe kalfjes rondhuppelen in de stallen. Al deze kalveren worden grootgebracht voor het vlees, zonder dat er mee verder wordt gekweekt.

Daarna gingen we naar een organische boerderij, waar Ilan’s vrouw en jongste dochter ons vervoegden. We kregen er eerst een lekkere maaltijd aangeboden (we waren echt uitgehongerd aangezien het al na 14u was!) van biologische geitenyoghurt, biologische melk, biologisch brood en veel biologische groenten zoals wortelen, selder, sla, …

Daarna kregen we wat meer uitleg over de boerderij. Om alles toch iet of wat goedkoop te houden, produceren ze alleen voor hun eigen markt, zodat de kosten voor distributie wegvallen. In het dorp is een winkeltje waar mensen van overal biologische voedingswaren kunnen kopen. Het is ook een soort zorgboerderij, waar psychiatrische patiënten een paar uur per dag als therapie in het veld gaan werken. Er waren ook enkele vrijwilligers aan de slag. We zagen een gek meisje uit Canada en een vrouw uit Brazilië.

Daarna trokken we plastieken laarzen over onze schoenen en bezochten  we de koeien. De melk van de koeien wordt verwerkt tot kaas, yoghurt, … Het speciale aan deze boerderij was ook hun manier van mestverwerking. Ze ploegen de koeienstal iedere dag (normaal gebeurt dit 2 à 3 keer per week), ze voegen geen droge stof toe, het stinkt helemaal niet, om stof tegen te gaan wordt er terug vloeibare mest over gespreid, … De universiteit van Wageningen heeft onderzoek gedaan naar dit principe, en kwamen tot de conclusie dat er bijna geen ureum terug te vinden is!

Dinsdagmorgen belde Machteld naar haar mama die 50 werd! Toch een beetje jammer dat ze dat moet missen, maar ze heeft zich voorgenomen haar ouders een onvergetelijke reis te bezorgen als ze eens op bezoek komen ;-) In de namiddag kwamen oma, moeke en opa even op skype. Het was echt heel leuk om hen even te zien en even te babbelen!

Morgen gaan we naar AgroMashov, een landbouwbeurs in Tel Aviv..

%%%FOTO21%%%%%%FOTO22%%%

%%%FOTO23%%%%%%FOTO24%%%

Vele groetjes!

02-03-2011 om 21:43 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag besloten we kampeerspullen te gaan kopen ipv de gebruikelijke vrijdagse uitstap te maken. We gaan immers over een paar weken voor een verlengd weekendje kamperen en rondreizen aan de Dode Zee. We investeerden in een 2-seconden-tent, een gasvuurtje en in wandelschoenen. De rest van de dag besteedden we aan de wekelijkse kuis (wat precies ALWEER dringend nodig was), gingen we onszelf nog eens afmatten in de fitness en probeerde Machteld zelf limonade te maken met de citroenen die we een paar weken geleden van Ali gekregen hebben.. Tom vindt de limonade veel te zuur, maar Machteld vindt dat net lekker Alleszins een echt zomerdrankje en voor herhaling vatbaar!

Omdat een weekend zonder uitstapje toch geen echt weekend is, lieten we ons zaterdag niet kennen en vertrokken we middenin een fikse regenbui. (Want we zijn ook niet van suiker ) Via het Belgische nieuws hadden we gehoord dat er in de Hula Vallei veel vogels zitten in deze tijd van het jaar. De vogels zijn immers op terugtocht van hun wintertrek. We dachten dat dit wel de moeite zou zijn en gingen dan ook een kijkje nemen. We hoopten dat het weer zou opklaren onderweg, maar eerder het tegendeel bleek waar. Donkere wolken troepten samen boven de Hula Vallei en lieten zich volledig leeglopen.

Maar nog steeds lieten we ons niet kennen. Een extra trui en een regenjas brachten soelaas. We huurden een golfkarretje om de 11 km lange tocht rond het meer/moeras/beekjes (droog) af te leggen. We zagen echt keeeeeeeeeeeeiiiiiiiiveeeeeeeeeeeeeel kraanvogels, wel tienduizenden! (Machteld: “Het lijkt hier wel Werchter voor vogels” )

Deze kraanvogels overwinterden in Soedan en Ethiopië en trekken in het voorjaar weer naar Finland en West-Rusland. Om de boeren te sparen van deze trekkende meute, worden de vogels iedere dag gevoerd in dit park. Ze krijgen ca. 3 ton maïs per dag. Het aantal vogels neemt ook jaarlijks toe; er werden hier vorig jaar 392 soorten geteld! Er zitten ook veel beverratten (coypu’s in het Engels, thanks Wikipedia ). In vorige posts noemden we deze dieren onterecht muskusratten.. Die beestjes werden in de jaren 50 uit Zuid-Amerika naar Israël gebracht om er een pelsindustrie op te starten. Het klimaat in Israël bleek echter niet geschikt om en goede pels te kweken, en de boeren lieten de beverratten vrij in de natuur. Ze hebben geen natuurlijke vijand waardoor ze eigenlijk alleen maar vermeerderen.. We vinden het toch maar vieze beesten!

Na ons tochtje met het golfkarretje, wat maar 2 uur mocht duren en waarbij ze ons na 2 uur en 5 minuten al belden dat we te laat waren, smikkelden we onze vanmorgen-vers-van-de-bakker-gehaalde broodjes op en reden we terug naar huis, nog steeds in de regen.

26-02-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld  

Maandag woonden we de eerste dag van de Agri-Sensing conferentie bij. Deze vond plaats in de Technion universiteit in Haifa. De universiteit is boven op een berg gelegen en biedt een mooi uitzicht op de stad. We reden achter Ilan aan omdat we zelf niet precies wisten waar we moesten zijn. Het was een internationale conferentie, met veel Amerikanen, maar ook Duitsers, Chinezen, Canadezen, … Na de openingsceremonie begonnen de presentaties. De presentaties gingen over precisielandbouw, meer bepaald over irrigatie, akkerbouw, boomgaarden, sensoren die allerlei parameters vanop afstand kunnen meten, … Dit is niet echt ons studiegebied, maar sommige gebruikte technieken kunnen wij ook hanteren. ’s Middags werd ons een lunch aangeboden en was er een postersessie. Zo konden we al eens zien waar de andere posters over gingen, aangezien we woensdag zelf zo’n poster zouden presenteren In de namiddag waren er telkens 2 gelijklopende sessies, waarvan wij uiteraard de interessantste probeerden te kiezen. Het was een lange, maar leerrijke dag! We gaven ook nog een lift aan een wetenschapper die op weg was naar ons dorp..

Het uitzicht op de stad, met 2 torens die Machteld steeds aan Maasbracht doen denken

Dinsdag gaf een collega van ons ook een presentatie op de conferentie, maar doordat we allebei onze handen goed vol hebben met onze onderzoeken, zijn we niet naar hem gaan luisteren. Woensdag waren we wel weer van de partij. Ook nu kwamen weer een aantal interessante thema’s aan bod. Toch een beetje nerveus begonnen we ’s middags aan onze eigen postersessie. Hoewel bijna niemand van de aanwezigen zich intensief met dieren bezighoudt, was er toch wel wat interesse voor onze onderzoeken. We praatten ook met enkele andere studenten, en met een olijke Duitser Netwerken is immers zeer belangrijk in onze kleine landbouwwereld! Er waren er zelfs die opmerkten dat Mr. Steensels (zoals in het programmaboekje stond geschreven) in feite een jongedame was! En ook het feit dat we 2 Belgische studenten in Israël zijn, vonden ze verbazingwekkend! Ilan was ook zeer trots op zijn kindjes (wij dus), hij had zich voor de gelegenheid zelfs mooi opgekleed met een deftig (maar toch weer veel te groot) jasje. Hij trok ook foto’s en sleurde mensen naar onze poster..

Woensdag kregen we ook het droevige nieuws te horen dat Moush een auto-ongeluk heeft gehad. Hij was bijna aan de afrit naar zijn dorp, en toen knalde hij tegen een vrachtwagen die heel plots stopte. Hij heeft zijn sleutelbeen gebroken en zijn borstkas deed ook pijn. Hij zal lang moeten herstellen, en veel rusten, wat hem helemaal niet aanstaat! (Hij is immers ook een echte werker, altijd buiten tussen de beesten, altijd bezig). Vooral Ala zit nu ook met de handen in het haar, want wie moet er nu voor het ontbijt zorgen??

Donderdagmorgen maakte Machteld samen met Ala het ontbijt. Ze maakten een schotel met lekkere groenten, kookten eitjes en warmden pita op. Een Australiër, die eerder deze week ook op de conferentie was, bracht ook een bezoekje aan onze campus en we deelden het ontbijt met hem. Hij had heel wat interessante verhalen te vertellen (vooral natuurlijk over de landbouw in Australië). Ondertussen was Tom op de boerderij aan het werk met Ilan en Aharon.

In de namiddag hadden we nog een meeting met Ilan. Hij zette ons weer op het rechte onderzoekspad, zodat we met een gerust hart het weekend kunnen starten.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week was alweer een drukke week. We maakten dan wel geen doordeweekse uitstapjes, maar aangezien we volop bezig zijn met onze onderzoeken hebben we onze handen meer dan vol! Deze week moeten we naar een conferentie in Haifa. We zullen daar staan met een poster over ons onderzoek. Het wordt de eerste keer dat ons werk voor het grote publiek komt, dus we vinden het wel spannend!

Vorige week mocht Machteld enkele keren meehelpen om het ontbijt te bereiden. Moush was er immers niet.. Hij vroeg zich wel af of hij wel weg kon blijven, want wat moest Machteld dan eten? Normaal maakt Moush altijd een salade (met veel komkommer en tomaten) en een stoofpotje van groenten. Dat stoofpotje smaakt Machteld wel, maar de salade laat ze toch liever aan zich voorbij gaan.. Maar wanneer Moush er niet is, wordt ere en apart slaatje gemaakt zonder komkommer en tomaten, dus Machteld heeft geen honger moeten lijden

Aharon, de handige Harry die ons steeds helpt waar nodig, kwam ook nog een keertje kijken in Newe Yaar. Hij merkte op dat Machteld eruitzag als een ‘sabre’. Dat is de vrucht van een lokale cactusplant. Naar het schijnt een compliment, maar als je de vrucht ziet twijfel je daar toch aan

De 'sabre', zoals Machteld liefkozend genoemd werd door Aharon

Het was afgelopen week ook Valentijn.. En iedereen weet wat voor een romanticus Tom is! ;-) Toch slaagde hij er in Machteld te verrassen. Na het werk stopten we aan de Fox, een kledingwinkel, waar Machteld een trui cadeau kreeg. Er bestaat twijfel of het een romantische bui van Tom was of niet. Tom lachte Machteld immers steeds uit met haar veeeeeeel te grote trui die ze gekregen had in het voederstation. Dus mss was hij wel n beetje beschaamd dat hij naast haar moest lopen terwijl ze die veeeeel te grote trui droeg.. Alleszins, Machteld koos een mooie blauwe, lekker warme trui, die bovendien heel goed uitkomt met haar blauwe ogen! In de solden (50%!)!

De mooie trui (Wegens mooi weer rond het middel gebonden) en het woeste water

Ook dit weekend besloten we er nog eens op uit te trekken. Aangezien we vrijdag alweer vroeg uit de veren waren, vertrokken we naar het noorden. Ons autootje zou ons deze keer naar Banias brengen. Banias is een groot park met een waterval van 10m en enkele bronnen. Het park is genoemd naar de god Pan.

De grot van Pan

Het weer liet ons ook helemaal niet in de steek: het was zalig T-shirtweer! Het park was echt heel mooi1 Veel groen, veel bloemen, ...

In deze tijd van het jaar is er ook veel water. Het smeltwater van de Hermon (waar je in de winter zelfs kunt skien) komt immers terecht in deze stroom.

De besneeuwde bergtop van Mount Hermon en de waterval

We maakten een stevige wandeling en zochten een mooi plaatsje voor onze picknick. In het park was het best druk! Ook veel toeristen! Maar het is er dan ook heel mooi! We vinden het noorden echt heel mooi, en ook helemaal anders dan waar we wonen, dus we zullen er in de toekomst wel vaker naartoe rijden.. Wie weet zelfs met de tent

Als je op de landkaart kijkt, zie je dat Israël in het noorden bijna omringd wordt door Libanon en Syrië. De tekens die je overal ziet waarschuwen je voor mijnen langs de wegen en wandelpaden en vormen een stille getuige van de strijd die hier gevoerd werd.

Aangezien het park sloot om 14u (wegens Shabbat), moesten wij dus ook vertrekken. We namen een andere weg dan de heenweg zodat we nog wat van het mooie landschap konden genieten. Een tussenstop maakten we aan de Kinneret (het meer van Galilea). Er waren al heel wat mensen aan het plonsen in het water! Er werd ook gebarbecued op het strand. Man, dat ruikt toch lekker!

Terug thuis waren we allebei n beetje lui.. We besloten ons even op te frissen en dan uit eten te gaan. Vandaag was echt wel een topdag!

Zaterdagmorgen verwenden we onszelf met pannenkoeken. ‘s Middags stonden we in voor de kalfjes. Omdat het weer lekker warm was buiten besloten we te voet naar het werk te gaan. We ontdekten daarbij weer een heleboel nieuwe straatjes En vandaag was het alweer werkendag..

Tot horens!

Machteld en Tom

20-02-2011 om 18:19 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagavond veranderde ons 'eentonige' leventje. We kregen namelijk bezoek uit België. Nadia, een oud kotgenootje van Tom, kwam samen met haar vriendin Kim bij ons overnachten op hun doorreis door Israel. Zij hadden een hele reis van 14 dagen uitgestippeld, en zouden bij ons blijven overnachten om het noorden van het land te gaan verkennen. Ze kwamen van Tel Aviv en via Caesarea in Haifa aan, om dan vervolgens de bus naar ons huis te nemen. Het plan was ook om 4 nachten bij ons te blijven overnachten.

Aangezien ze midden in de werkweek aankwamen, konden wij niet met hun mee reizen. Maar dat ons niet tegen om er 's avonds iets leuks van te maken. De eerste avond hadden wij al een lekkere maaltijd voor hun klaar staan, zodat zij direct hun voetjes onder tafel konden schuiven. De volgende avond stonden Nadia en Kim erop om voor ons te koken om ons te bedanken voor de ontvangst. Ons niet gelaten natuurlijk, en we lieten hun hun gang gaan. We hadden ze voor we vertrokken naar het werk ook uitgelegd waar de winkel lag, zodat ze na hun trip naar Nazareth daar inkopen konden gaan doen. Blijkbaar vonden ze het een heuse zoektocht om hun ingredienten bijeen te zoeken omdat ze niet altijd konden lezen wat ze precies kochten 's Avonds zijn we dan ook eens samen naar Tom zijn boerderij gaan kijken.

Donderdag moest Tom er al weer vroeg uit omdat hij naar Bet Dagan moest. Machteld moest dus ook vroeg op staan om Tom bij Ilan af te zetten, en dan ook maar vroeg beginnen te werken zodat ze ook vroeger kon stoppen. De 2 toeristen zouden vandaag naar Haifa gaan, maar hadden pech met het weer. De hele namiddag kregen ze plensbuien en regen over hun dak. Ze besloten dan maar vroeger terug te keren, zodat ze ook nu weer met ons konden meeeten. 's Avonds hebben we dan samen onze reisplannen voor het weekend verder besproken en uitgestippeld, omdat we ze nu wel zouden volgen. We gingen allemaal vroeg slapen omdat we morgen allemaal fris wilden zijn.

Vrijdag vertrokken we tegen 08.45 met zijn allen naar het Meer van Galilea. Niet wetende of onze auto deze reis aan zou kunnen, gingen we toch het avontuur tegemoet. De eerste halte was aan Yardenit. Deze plaats is ook bekend als de 'doopplaats' van Jezus. Het park vertelde ons dat het 'dichtbij' de werkelijke plaats ligt, maar andere bronnen beweren dat het ergens in de Westbank ligt. We hadden gehoord dat er mensen zijn die nogal euforisch worden wanneer ze gedoopt worden, en dat wilden we natuurlijk met onze eigen ogen zien. Gelukkig voor ons waren er enkele mensen bereid om zich te laten dopen. Gehuld in een wit gewaad, dompelden ze zichzelf onder in het (koude) water van de Jordaan. Echt smakelijk leek het ons niet, want het krioelde er ook van de muskusratten! De euforie bleef ook uit bij de mensen, maar het was toch wel leuk om dit eens te zien.

Vervolgens reden we verder langs de kust van het meer van Galilea, richting het noorden. We stopten in het plaatsje Capernaum. Hier staat volgens de overlevering het dorp waar Jezus een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht. Hij heeft hier onder andere zijn apostelen geronseld.Ook het huis van Petrus stond in dit plaatsje. Naast al deze christelijke bezienswaardigheden was er ook nog een Grieks-Ortodoxe (roze) kerk. Het was wel speciaal om zien. Jammer dat we er niet binnen konden. De tuin zat ook vol met pauwen en ander gevogelte.

Dan reden we verder naar Tabgha, een 2 kilometer verder. Hier bevond zich de kerk waar Jezus het brood en de vis vermenigvuldigde om aan de mensen uit te delen. Daarna zijn we nog naar een andere kerk gewandeld, waar heel veel mensen in witte gewaden buiten aan het zingen waren. Het leek wel een of andere sekte te zijn. Wij besloten deze mensen te laten doen, en aan het meer een plekje te gaan zoeken om onze boterhammekes op te eten. We kregen er een tip van een andere bezoeker dat er achter de stenen een watervalletje was dat zeker de moeite was om eens te bezien. Na een heus hindernissenparcours (met de gebruikelijke valpartijen ) bereikten we de waterval. We besloten er ons bo'kes op te eten. Na de lunch gingen we nog op zoek naar de 'Berg der Zaligheden', maar verder dan de 'Grot van Yo'Av' kwamen we niet. Heel in de verte zagen we de kerk wel liggen, maar dat was nog te ver om te lopen.

Na al deze kerkelijke bezienswaardigheden namen we Kim en Nadia mee naar de Mt Gilboa. Hier heb je een heel mooi uitzicht op de vallei onder aan de voet van dit gebergte. Het was wel een hele opgave voor ons autootje, maar zonder verpinken slaagde hij erin om deze steile hellingen te nemen. Onderweg reden we nog bijna een hert aan, maar ze kon nog net ontsnappen door de schrikdraad. Niet veel verder sloeg het noodlot dan toch toe. Na door een put langs de weg gereden te hebben, kregen we te maken met onze eerste platte band! Noodgedwongen moesten we, bijna boven, ons langs de weg zetten. Maar goed dat Machteld wat van auto's weet, want anders hadden we het reservewiel nog niet gevonden Tom besloot vol goede moed de klus te klaren, maar besefte al snel dat hij geen moersleutel in de auto had liggen. We schakelden dan ook de hulp in van een toevallige voorbijganger. Deze vrouw kon ons ook niet voort helpen, maar ze besloot haar man te bellen. Ze woonde onder aan de voet van de berg, en haar man zou dus snel daar zijn. Maar al snel stopte er een nieuwe auto, en ook zij schoten ons ter hulp. Zij leenden ons hun (betere) krik en sleutel, en de klus was snel geklaard. Maar al snel zagen we een nieuw probleem: het reservewiel stond ook plat! Niet getreurd, want er stopte opnieuw een auto. Deze had gelukkig een kleine compressor bij die je op de autoaccu moet aansluiten om fietsbanden op te pompen. We probeerden het ook op onze autoband, en het werkte wonderwel. De band stond weer hard, maar omdat we het zaakje toch niet helemaal vertrouwden, besloten we huiswaarts te keren. We passeerden eerst nog eens langs het tankstation om onze banden volledig op te pompen. We prezen ons echt gelukkig met al deze vriendelijke Israeli!

's Avonds trakteerden Nadia en Kim ons op een restaurantbezoekje. We belandden in de Adela, ons 'stamrestaurant' in Ramat Yishay. Na het driegangenmenu zetten we avond verder in de Barbarossa. Deze gezellige tent stond ons best wel aan, en we bleven dan ook tot in de late uurtjes pinten (halve liters) drinken.

Zaterdagmorgen sliepen we allemaal lang uit. Tom, de man van het gezelschap, besloot zijn vrouwtjes te verwennen met verse broodjes. Aangekomen bij de auto merkte hij al snel op dat de reserveband weer wat leeggelopen was. Daardoor moesten we onze plannen wat aanpassen, wat niet zo erg was omdat we nu konden uitslapen en ons rustig klaarmaken. Voor sommigen was dat ook welgekomen, want voor deze vielen de pinten toch wat zwaar. We namen de 2 bezoekers mee naar Bet Shearim. We bezochten er het park en wandelden door de natuur. Toen we er op een bankje zaten, kwam er een oud koppel op ons toe gestapt en vroeg waar wij vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we belgen waren, zei de man:"Ik dacht al jullie geen Israeliers waren, want jullie zijn zo stil (als in niet roepen)."

We sloten het verblijf van Kim en Nadia af met een McDonalds bezoekje. Kim had er echt al een hele week naar uitgekeken, en we wilden haar wens dan ook vervullen. 's Avonds namen we afscheid van dit vrolijke duo, want zij trokken verder richting Jeruzalem. Het was een zeer aangename vierdaagse, maar toch ook een vermoeiende door de lange dagen. Maar het is zeker voor herhaling vatbaar ;-)

14-02-2011 om 20:02 geschreven door Tom en Machteld  

07-02-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen stond er weer een uitstapje op het programma. Deze keer had de vrouw (Efrat) van de boer waar Tom zijn experimenten doet ons uitgenodigd voor een rondleiding op het veevoederbedrijf in Nahalal. Nahalal is de eerste moshav in Israël. Een moshav is net zoals een kibbutz een coöperatieve landbouwbeweging. Het verschil met een kibbutz is dat de mensen eigen bezit hebben (zoals grond en goederen). Bijvoorbeeld: in Nahalal is er een verzamelplaats waar de koeien verkocht worden. Een keer per week brengen de boeren die koeien willen verkopen hun dieren naar deze plaats. De dieren worden in 1 groep verkocht, maar de boer krijgt geld naargelang de waarde van zijn dieren. In een kibbutz zou het geld gelijk verdeeld worden onder alle families. In Nahalal is er indertijd ook een veevoederbedrijf opgericht, wat nu is uitgegroeid tot een van de grootste en beste van het land. Het veevoederbedrijf koopt de gewassen over van de boeren en maakt er TMR van (Total Mixed Ratio: een uitgebalanceerd voeder van ruwvoer en krachtvoer en additieven, afhankelijk van de leeftijd van de koe). Het veevoederbedrijf rijdt ook zelf met vrachtwagens rond om het voer bij de 75 boeren te leveren, allen gelegen binnen een straal van 25 km.  

Om 8u trokken we dan ook onze laarzen aan voor een bezoekje aan dit bedrijf. De manager wachtte ons op en nam ons mee naar zijn kantoor. Hij sprak helaas geen Engels, maar Efrat was een goede vertaalster! We kregen een cadeautje aangeboden, namelijk een lekker warme trui, mét logo van het bedrijf! (Karren te groot voor Machteld, net groot genoeg voor Tom ).

Hij vertelde ons over het ontstaan, over de voedersamenstelling, de werking van het bedrijf, de verschillende additieven en hoe ze rekening moeten houden met de seizoenen en de wensen van de boeren. Daarna kregen we een rondleiding door de ‘fabriek’. We bezochten de controlekamer, die de logistieke zaken in het oog houdt en regelt. We wandelden door de silo’s waar we zeer veel verschillende producten aantroffen, gaande van tarwesilage en maïssilage tot sinaasappelschillen, oud brood, pinda’s, zonnebloemen en zuivelproducten. De maïssilage leek verrassend veel op de Belgische! Maar de rest was toch nieuw voor ons..

Gras wordt hier niet geteeld en daarom moeten ze op zoek gaan naar andere ruwvoercomponenten, wat soms wel voor problemen kan zorgen door de aanhoudende droogte.  Wanneer ze ‘overschot’ hebben, wordt dit in pakken gewikkeld om de houdbaarheid te verlengen en om het gemakkelijk te kunnen transporteren, soms zelfs naar de Gazastrook en Jordanië. In het bedrijf maken ze ook voer voor schapen, geiten, paarden, …

Na anderhalf uur hadden we alles gezien en keerden we terug naar ons kantoor. Efrat nodigde ons nog uit om in het oogstseizoen (over ca. 2 maanden) nog eens terug te komen om te zien hoe wordt omgegaan met deze drukke periode.

Op het werk vertelden ze ons dat de griep in het land is. Alla is ook al een paar dagen ziek. En de onrust in de buurlanden zorgt ook voor heel wat gespreksstof. Aviv vreest dat hij wordt opgeroepen voor de reservetroepen voor Libanon (want ‘daar hebben ze (ook ) nog geen regering). Na de rellen in Egypte en Jordanië hopen we dat het hier niet zo ver zal komen of dat het zal overslaan naar hier..  

Vrijdagmorgen reden we naar Ramat Zevi, waar Machteld nog wat data ging ophalen. Yehuda had haar die week al gemist . We besloten om er meteen een uitstapje aan te koppelen. Onze wegenkaart bracht ons naar Harod Ma’ayan. In de zomer is het er vast superdruk, maar onze auto stond deze dag moederziel alleen op de parking! Dit park ligt aan de voet van de Gilboa, de grens met Palestina. Harod Ma’ayan betekent ‘de bron van de Harod’, hier ontspringt de Harod, een kleine rivier die in de Jordaan uitmondt. In dit park is er ook een groot zwembad en veel picknickgelegendheid. Dit park is gewijd aan meneer Hankin en zijn vrouw Olga omdat hij zijn leven wijdde aan het opkopen van grond om Israël op te kunnen richten. We zagen de bron in de grot, we beklommen de berg, we picknickten  op het nu nog groene gras, we lieten het kind in onszelf los in de speeltuin, …

Toen we terug thuis kwamen besloten we huisbaas Moti nog eens een bezoekje te brengen om onze probleempjes aan te kaarten (internet, niet aflopende douche, waar we moeten blijven met het glasafval, …). Hij had niet veel tijd want hij moest gaan bidden, maar gelukkig was zijn zoon thuis. Ze hadden ook bezoek van een tante en een nicht. We kregen thee en chocoladecake aangeboden, die Tom zich lekker liet smaken. Moti vertelde, ondanks zijn tijdsgebrek, dat hij heel content was van ons als huurders En hij gaat de douche zo rap mogelijk komen herstellen! (Niet dat de kapotte douche ZO’N ramp is, want we douchen tegenwoordig altijd in de fitness ).

Tot horens!

Tom en Machteld

29-01-2011 om 17:53 geschreven door Tom en Machteld  

25-01-2011 om 18:45 geschreven door Tom en Machteld  

 Het is alweer een drukke week geweest. Niet alleen van het werk uit, maar ook met uitstapjes e.d. Maar we zullen beginnen waar we geëindigd zijn. Zaterdag zijn we dus de kalfjes weer gaan laten drinken. En blij dat die toch zijn als ze ons zien! Als ze voortanden zouden hebben, ze zouden ze allemaal bloot lachen… ’s Middags hebben we ook van ons experiment met rode kool geproefd. We wisten allebei niet precies hoe eraan te beginnen, maar via het internet hadden we toch enkele recepten gevonden. We wisten wel allebei hoe het er ongeveer uit moest zien, dus waagden we het er maar op. Het uiteindelijke resultaat mocht best wel gezien worden, of zeg maar geproefd worden! Hij was nog niet zo goed als oma die vroeger maakte, maar hij kwam toch al in de buurt. We gaan het zeker toch nog eens proberen…

Zondag zijn we ’s middags gaan eten met Ilan, Einat en Katarina in een patisserie met eetgelegenheid (zoiets als Kalders in Maaseik) bij ons in het dorp. We waren daar in de eerste week ook al eens geweest met Ilan, maar toen was het te druk. Dus nu was het ook onze eerste echte keer dat we daar waren. Einat en Katarina zijn twee entomologen (entomologie = studie van de insecten) die ook bij ons op de campus in Newe Ya’ar werken. Einat wil een FP7-project opstarten, en wilde dus wel eens met Ilan en Tom praten over dit soort projecten (Tom zit dus in een FP7-project). Katarina is een Italiaanse uitwisselingsstudente die hier haar proeven komt doen. Ze was nog maar een dikke week hier, en ze is van plan om 10 maanden in Israel te blijven. Het was wel eens leuk om nog eens met een ‘lotgeval’ te praten. Oja, deze patisserie is echt een aanrader! Daar gaan we zeker zelf ook nog eens naar terug.

Maandag moesten we weer vroeg uit de veren. Om 05.00u ging de wekker al weer af omdat we om 05.45u, ten laatste, bij Ilan moesten zijn. Hij vertrekt liever voor de files naar Bet Dagan. Ilan verwelkomde ons bij hem thuis met een coole muts op zijn hoofd. Pas bij aankomst in Bet Dagan zette hij de muts van zijn hoofd. En wat zagen we? Hij was (eindelijk) naar de kapper geweest! En hij was heel blij dat wij het opmerkten J

Vandaag stond in het teken van een training voor Tom. Hij had in de namiddag een training gepland staan in Massuot, een plaats in de buurt van Ashdod. Dat ligt nog meer naar het zuiden dan Tel Aviv, daarom dat we een tussen-/werkstop maakten in Bet Dagan. Daar pikten we Aharon, de klusjesman, op. Hij moest mee om de papieren van de auto en de sleutels in orde te brengen, iets wat Ilan dus blijkbaar niet zo graag doet. Het was ook bijzonder grappig om deze twee totaal verschillende karakters naast elkaar bezig te zien. Wanneer Aharon de radio luider zette, dempte Ilan het volume even later weer. Dit ging zo door tot we waren aangekomen op de hele grote boerderij waar de training plaats zou vinden. Er waren meer dan 700 koeien op dit bedrijf. Dit bedrijf had ook een paar open stallen die uitgerust waren met ligboxen, iets wat je hier in Israel normaal niet ziet. Het melken gebeurde in 3 shiften van telkens ca. 4uur in een carrousel. Dit is een ronddraaiende melkstal waar dus de koeien ronddraaien en de boer zich niet hoeft te verplaatsen om het melkstel aan te hangen. Wat ook speciaal was aan deze carrousel, was dat het gebouwd was volgens het Nieuw-Zeelands principe. Dit houdt in dat de hele melkstal gebouwd was op een groot ponton, en dus dreef op water. Op deze manier heeft men maar een kleine motor nodig om het hele spel te doen ronddraaien (minder wrijving).

Op deze boerderij had Tom een afspraak met een dierenarts. Tot onze grote verbazing sprak hij Nederlands! Hij had immers zijn dierenartsenstudies in Utrecht afgelegd, en gedurende die 6 jaar in NL had hij dus ook een aardig mondje NL geleerd. We hielden onze oogjes wijd opengesperd op deze zeer leerrijke dag! Op de terugweg kregen we taalles van Ilan J Hij leerde ons wat Hebreeuwse woordjes en wij fristen zijn Nederlands op. Zo kwamen we erachter dat een ‘bakboek’ hier een plastieken fles is! En we weten nu ook dat een ‘para’ in Israël een koe is. Toch vreemd in zo’n legerland J Ilan merkte op dat het Nederlands toch maar een negatief taaltje is. Bijvoorbeeld: In het Nederlands zegt men: ‘Hoe laat is het?’ terwijl men in vele andere talen vraagt welke tijd het is. ‘Laat’ drukt volgens hem uit dat je hoopt dat de dag al bijna om is..

Dinsdag hebben we eindelijk onze nieuwe computers geïnstalleerd. Als nieuwe werknemers hebben we namelijk allebei een spiksplinternieuwe computer gekregen. Om hem gebruiksklaar te maken, moesten we eerst nog wat telefoontjes plegen om het internet in orde te krijgen, de campuslicenties te verkrijgen,… Maar nu dat allemaal achter de rug is, kunnen we er volle bak in vliegen! Geen excuses meer! Tijdens de installatie had Machteld ook een gesprek met Orna, het hoofd van de computer-helpdesk. Orna klinkt echt als een SUPER-lieve vrouw. Ze vraagt altijd hoe het met u gaat, en luistert ook altijd naar uw antwoord. We hebben ze eigenlijk nog nooit in levende lijve ontmoet, enkel nog maar gesproken over de telefoon. Maar dat hield haar niet tegen om ons uit te nodigen om bij haar op bezoek te komen. Meer nog, we mogen er zelfs blijven slapen als we Tel Aviv gaan bezoeken!

Woensdag had Ilan ons uitgenodigd om samen met hem een groep uit Thailand te vergezellen op een studiereis rond aquacultuur. Ilan is immers naast specialist in koeien ook specialist in aquacultuur. Eerst zouden we nog langs de boerderij van Machteld gaan om er data te gaan ophalen, want dat lag toch op de weg (volgens Ilan). Dit maakte dat we weer vroeg uit de veren moesten, deze keer om 05.15u. Om 08.00u werden we verwacht in het hotel van de Thai in Ginnosar, maar we moesten dus eerst nog langs de boerderij. De groep uit Thailand bestond uit mensen van het Ministerie van Wetenschap en managers van bedrijven. Het doel van hun reis was om contacten te leggen en kennis uit te wisselen en te vergaren. De eerste halte van de studiereis was een onderzoekscentrum van de ARO (waar wij ook voor werken), waar onderzoek gedaan wordt naar aquacultuursystemen. Het meeste onderzoek werd gedaan op tilapia. Dit onderzoekscentrum had ook een nulgebruik van water. Ze pompen water uit het Meer van Galilea (de Kinneret) en laten even veel water weer terugvloeien. Tom werd ook dikke vriendjes met een van de Thai, die dacht dat Tom een specialist in het gebied was. Maar helaas..

Via de Jordaanvallei reden we met de bus naar onze tweede halte: Mount Gilboa. Boven op deze berg had men een prachtig uitzicht op de Jordaanvallei met al zijn visvijvers. We kregen meer uitleg over de kweek van de vissen en over het watergebruik in Israël. De kibboets koopt ieder jaar een bepaalde hoeveelheid water, die optimaal gebruikt moet worden voor enerzijds aquacultuur en anderzijds irrigatie. Deze streek is de meest vruchtbare in Israël door zijn vele bronnen en de Dode Zee in de nabijheid. De Dode Zee ligt 400 m onder zeeniveau en zorgt voor een natuurlijke aantrekkingskracht van al het ondergrondse water in de buurt.

Daarna reden we terug de berg af. We stopten aan een commerciële visboerderij. Daar kregen we uitleg over de visvangst op marktklare leeftijd en op het einde van het seizoen (wanneer de vissen overgebracht worden naar een kleiner ‘overwinteringsbassin’). Tijdens de zomer verblijven de vissen in het grote waterreservoir, waar ze ongeveer 2 g per dag moeten bijkomen. Op het einde van de zomer komt dit reservoir leeg te staan door de irrigatie. Men zorgt er steeds voor dat de vissen niet overbevolkt komen te zwemmen door de marktklare vissen (op 500g) er selectief uit te halen. Dit gebeurde door middel van een net dat men onder de vissen plaatse wanneer men ze voerde. Wanneer het net dan opgehaald wordt, heeft men de vissen geoogst. Wanneer het reservoir uiteindelijk bijna leeg is (en het voor de vissen ook te koud wordt), wordt er een tunnel geopend die zich onderaan het reservoir bevindt. Door deze tunnel worden de vissen uit het reservoir gehaald en worden ze geselecteerd op basis van gewicht. De ene groep is marktklaar, de andere groep moet gaan overwinteren in een kleiner bassin.

Daarna reden we naar Kibboets Sde Eliyahu. Hier kregen we uitleg over BioBee. Dit is een bedrijf dat gespecialiseerd is in de kweek van hommels voor de natuurlijke bestuiving van vooral tomaten. Ze hebben ook een neventak met andere insecten en mijten voor natuurlijke bestrijding van pesten in gewassen. Het bedrijf bestaat al 20 jaar en is een van de grootste ter wereld. Heel interessant!

Het middagmaal vond plaats in de refter van de kibboets. Er was ook tijd voor een praatje met de Thai. Na het eten vlogen die allemaal op een standje waar vanalles verkocht werd ten voordele van het Israëlische kinderkankerfonds. We kregen nog een film te zien over de geschiedenis van BioBee en er volgde een discussie over de mogelijke samenwerking in de aquacultuur tussen Israël en Thailand.

Op de terugweg naar het hotel stopten we nog in het eerste robotmelkveebedrijf in Israël. Dit bedrijf lag Ilan na aan het hart, want hij heeft de inrichting van de stal ontworpen. Die inrichting is anders dan in Europa door het andere stalsysteem (ligboxen in Europa). De Thai waren razend enthousiast want ze hadden nog nooit een robot gezien. De boer had vorig jaar een tweede stal gezet en dit naar hetzelfde ontwerp dat Ilan 10 jaar geleden gemaakt heeft. Ilan was dan ook (terecht) zo fier als een gieter!

Donderdag waren we bijna alleen op kantoor. Rotem heeft een maand vrij om aan zijn thesis te werken (ook al is hij 40 jaar of zo), Ariel ligt in het ziekenhuis na een operatie van een hernia, Arieh komt als hij zin heeft want hij is op pensioen, Ilan was op een voorlichtingsdag om boeren met een robot te adviseren, en Aviv liep zoals gewoonlijk buiten tussen de kalveren ergens rond. Ook Moush was er niet want hij ging naar een opendeurdag van machines. Maar toch had hij een lekker ontbijtje voor ons klaargezet voor hij vertrok! Om 9u30 riep Alla ons dan ook om te komen ontbijten, samen met de andere overgeblevenen. De dag verliep rustig.. ’s Middags kwam Ali Tom halen om te komen eten. ‘Machteld: Sit, Tom: Come!’ riep hij. Weer een van zijn grapjes, want even later mocht Machteld ook aanschuiven. Iedere zondag krijgt Ali van zijn vrouw een pakketje met een soort Arabische pizza mee dat hij dan op het werk in de diepvries legt en opeet wanneer hij er zin in heeft. Het was al donderdag en hij had er nog 4 over, dus hij deelde met ons. Tom is echt Ali’s dikke vriend. Hij verstaat helemaal niets van ons, maar wil wel altijd vanalles vertellen. (En hij spoort de anderen dan ook luidkeels aan om voor hem te vertalen: TAGIDLI!)

Vandaag begon het weekend weer, en dus trokken we er weer op uit. Deze keer ging het richting Rosh Pina, een klein Joods dorpje in de buurt van Tsfat. Dit was blijkbaar de allereerste Joodse nederzetting in de Galilee, gesticht in 1882. In de voormiddag kocht Machteld haar eerste (en waarschijnlijk ook niet laatste) paar schoenen in Israel! We vonden er in een boekenwinkel ook een boek met de gedetailleerde beschrijving van de Israel Trail, een wandelroute van noord naar zuid doorheen het hele land. In de namiddag brachten we er een bezoek aan het oude stadsgedeelte, en aan de uitkijkpost over de regio. In de verte zagen we ook de besneeuwde top van de Hermon-berg, het skigebied in Israel. De winter lijkt hier voor de rest al over te zijn. Het zonnetje schijnt al hevig!

21-01-2011 om 17:33 geschreven door Tom en Machteld  

14-01-2011 om 19:13 geschreven door Tom en Machteld  

In de namiddag zijn we terug naar het aquaduct in Qessariya gegaan. Daar waren we in oktober al eens geweest om te gaan zwemmen, maar nu wilde Machteld er een (after-)Nieuwjaarsduik maken. Ze wilde er altijd al eens doen, en nu ze in Israel was, vond ze het moment geschikt om het erop te wagen. En zeg nu zelf, je kunt ook beter doen in Israel dan in het koude Belgie. Zonder enige vertwijfeling plonsde ze de Middellandse Zee in. Tom moest natuurlijk aan wal blijven om de foto's te maken, en de handdoek klaar te houden wanneer ze er weer uit kwam Na deze frisse duik hebben we er ook nog een strandwandeling van gemaakt.

Maandag is Tom de hele dag naar de boerderij geweest om zijn experimenten uit te voeren. Hij had er wel de juiste dag uitgekozen! Er kwam namelijk die dag een delegatie van de melkfabriek op de boerderij kijken om te zien hoe ze er werkten. Er was ook eten voorzien om deze mensen te verwelkomen. En aangezien er minder volk was komen opdagen als eerder gepland, bleef er extra veel over. Tom was dan ook wel bereid om een deel van de overschot tot zich te nemen Op deze manier heeft hij de boer en zijn vrouw toch ook beter leren kennen. Machteld was ondertussen op de campus bezig met haar werk, en ging ondertussen ook naar haar boerderij in Ramat Zevi. Daar had ze een meeting over de dataverwerving met Drorit, iemand die werkt voor het bedrijf dat de melkstal gezet heeft. 

Dat was alweer voor vandaag. Tot de volgende keer!

11-01-2011 om 19:05 geschreven door Tom en Machteld