Omdat we vrijdagmorgen op het werkuur-uur wakker werden, was het een uitgelezen moment om eindelijk de Tabor-berg te beklimmen. Deze berg stond al enkele maanden op het lijstje

De Tabor-berg is 588 m hoog en heeft een nogal speciale vorm. Hij is namelijk mooi afgerond.

We reden een stuk rond de berg door Daburiyya, een Arabisch dorpje, op zoek naar het paadje om te berg op te gaan. In het dorp kwamen we ook nog een trouwstoet tegen!

De moskee in Daburiyya en de trouwstoet

Opeens zagen we echt een massa mensen! Hier was dus het bezoekerscentrum.. Toeristen kunnen hier met kleine busjes de berg op gaan, via een heleboel haarspeldbochten. Boven op de berg staat namelijk de Kerk van de Transfiguratie van Jezus, een trekpleister voor christelijke pelgrims dus! We hebben het even gegoogled om te weten waar het eigenlijk over gaat:

‘Samen met de apostelen Petrus, Johannes en Jacobus beklimt Jezus een berg (de Taborberg). Volgens de traditie laat Jezus hier iets van zijn werkelijke goddelijke aard zien door van gedaante te veranderen en gedeeltelijk het ‘hemelse licht’ door zijn gestalte te laten schijnen. In het Oude Testament wordt ook op diverse plaatsen beschreven dat God in een ontoegankelijk licht woont wat voor onbeschermde stervelingen dodelijk is. Met Jezus verschijnen ook Mozes en Elia die met de stralende Jezus praten. De apostelen kunnen Jezus gedaanteverandering amper aanzien en vallen verschrikt op de grond maar plotseling zijn de twee oudtestamentische profeten verdwenen en is alles weer zoals voorheen. Jezus gebiedt de ontstelde apostelen met niemand over de gebeurtenis te spreken tot na zijn verrijzenis uit de dood. De gedaanteverandering wordt gezien als aankondiging van Jezus’ Verrijzenis.’ (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gedaanteverandering_van_Jezus)

Wij waren sportief en gingen dus te voet de berg op. Hoewel de berg er zo mooi rond uitziet, viel de klim toch wel tegen! Maar het uitzicht onderweg maakte alles goed!

Eenmaal boven op de berg hebben we dan ook de kerk bezocht en verder van het uitzicht over de omliggende velden genoten. De berg is ook een uitgelezen plaats om te zeilvliegen. We zagen heel wat vliegers in de lucht! Wel chic!

Om 11u30 sloot de Kerk en trokken alle toeristen (wij inclusief) weer naar beneden. De meesten terug met de busjes, maar wij weer te voet!

Daarna vonden we dat we wel wat verfrissing verdiend hadden, dus we reden naar het Gan HaSlosha National Park. Dit park is een waar zwemparadijs, met natuurlijk warm water (28°C). Bijzonder is ook dat er direct vissen aan je tenen komen knabbelen wanneer je even stilstaat. En dat kietelt!

07-05-2011 om 21:47 geschreven door Tom en Machteld  

Hallo!

Maandagmiddag zijn we met Ilan op bedrijfsbezoek geweest. Hij was uitgenodigd door Dudu, een hoge piet bij DeLaval-Israël, om een spiksplinternieuwe boerderij te gaan bezichtigen. Meer wist Ilan ook nog niet, dus we wisten niet goed wat te verwachten. We reden naar Ginnosar waar Dudu ons oppikte om dan samen verder te rijden naar de Golan-hoogte, vlakbij Syrië. Deze streek hadden we eerder nog niet verkend.. We dachten immers dat Syrië achter het gebergte begon, maar blijkbaar is er aan de top een groot plateau met nog een heel stuk Israël.

Onderweg gaf Dudu ons meer uitleg over het nieuwe bedrijf en over de streek. In deze streek is landbouw eerder extensief, zowel door de geologie (stenen in de grond) als de politieke situatie. Doordat de streek de laatste jaren toch redelijk rustig is, vestigen ook steeds meer (grote) bedrijven zich hier. We kwamen aan bij een groot landbouwbedrijf. Dudu vertelde ons dat de eigenaars (3 broers) religieus zijn, wat zijn invloed heeft op de gevoerde landbouwpraktijken. Enkel wanneer het welzijn van dieren in gevaar komt, mag er op Shabbat ingegrepen worden (door een religieuze, in dit geval de boer). Naast een melkveebedrijf, hielden ze zich ook bezig met fruitteelt. Ze teelden o.a. mango’s, avocado’s, … Op de site stond ook een groot sorteer- en verpakbedrijf voor fruit..

Eén van de broers heeft zich nu gespecialiseerd in de melkveehouderij, en samen met (voorlopig) twee andere boeren uit het dorp werd een gigantisch nieuw stalcomplex gebouwd. Omdat ook hier de kleinere bedrijven uit de weg gewerkt worden, verwachten ze dat er in de toekomst nog wel iemand in hun coöperatie zal stappen.

In de stal is er plaats voor 4 melkrobots. Voorlopig zijn er nog maar 2 geplaatst, dus de stal staat nog redelijk leeg. Vorige week was de kudde van de eerste boer naar de boerderij gebracht, en vandaag de tweede. We konden dus met eigen ogen zien hoe de koeien wenden aan hun nieuwe huis en hoe ze omgingen met de melkrobot. Vroeger werden de koeien immers in een gewone melkstal gemolken. Opmerkelijk is dat er 30 m² staloppervlakte geteld wordt per koe, terwijl dit in België maar ongeveer 9 m² is. De stal kan ook nog aan beide kanten uitgebreid worden.

Een stal bouwen in Israël is dan ook beduidend simpeler dan in België. Er moet geen mestput gegraven worden, geen roosters gelegd, geen muren gebouwd, geen ligboxen, … Een stal bestaat hier enkel uit spanten, hekken en een dak (en uiteraard ook een melkeenheid). De melkstal staat centraal in het gebouw, zodat de kudde ook steeds in 2 gesplitst is.

De koeien lopen hier dus niet op een roostervloer, maar wel gewoon op de grond. Omdat er hier veel grote keien in de grond zitten, is het wel een heel karwei om de grond gelijk te krijgen. Het lijkt dus alsof de koeien buiten in de wei lopen, maar dan zonder gras. Het klimaat zorgt ervoor dat de grond niet in een modderpoel omgetoverd wordt, maar minstens 9 maanden per jaar droog is. In de stal is er geen plaats voor de kalveren, deze worden terug naar de oude stallen gebracht (waar de huidige koeien vandaan komen).

Ilan werd gevraagd om het koeverkeer onder de loep te nemen. Een belangrijk punt hierbij is de locatie van de melkrobots in de stal en de daarbijhorende hekken en poorten. Verder is ook de koeling heel belangrijk. In de zomer (vanaf nu dus) worden de koeien hier gekoeld met grote ventilatoren, en wanneer het echt snikheet wordt, wordt er ook water verneveld. Dit alles gebeurt meestal in de wachtruimte voor het melken. Doordat de koeien hier gekoeld worden, ondervinden ze weinig tot geen last van hittestress, waardoor ze hun hoge productie blijven behouden tijdens de zwoele zomermaanden.

Wij vonden het echt wel chic om deze nieuwe stal te kunnen zien en te kunnen vergelijken met de Belgische stallen.

Op de terugweg maakten we nog een kleine tussenstop bij het Bethsaida Vista Point. Hier hadden we een mooi uitzicht op de Kinneret en de valleien die naar het meer liepen. In de verte zagen we zelfs Mt. Tabor, Tsfat en Mt. Hermon liggen!

Dinsdagmiddag moest Machteld data gaan oppikken in Ramat Zevi. Boer Yehuda is een heel lieve boer, die altijd klaar staat om alle mogelijke vragen te beantwoorden. Hij vertelde dat het echt heel slecht is dat het heel april nog geregend heeft. Er is veel schade aan de graanoogst, veel boeren zitten met volle mestputten omdat het veld nog te nat is om mest te kunnen gaan uitspreiden, het nieuwe plantseizoen begint wat laat, … Hij had ook gezien dat Machteld een presentatie moet geven op een conferentie in Jeruzalem eind juni. Hij ging zijn best doen om te komen Al komt de datum wat ongelegen, want de dag erna trouwt zijn zoon.

Maar op dinsdag gebeurde er nog veel meer.. Toen Machteld terug naar Newe Ya’ar reed om verder te gaan werken, zag ze dat het lampje van de motor ineens aansprong. Ze zette zich even naast de kant van de weg, wachtte even, en reed stilletjes verder. Maar 5 minuten later had ze weer prijs. Ze zette zich weer aan de kant, en goot wat water in de radiator. Blijkbaar hielp ook dat niet, want 3 minuten later stond ze weer aan de kant van de weg. Ze besloot deze keer maar naar Tom te bellen. Maar die wist natuurlijk ook niet wat te doen. Ze reed dan maar stilletjes verder (in de bergop zelfs maar 40 km/u), maar toen ze aan een stoplicht moest stoppen, besloot de auto dat het genoeg geweest was. Daar stond Machteld dan, midden op de weg! 2 voorbijwandelende meisjes merkten het probleem op en hielpen om de auto naar de kant te duwen. De man die achter haar stond bij het rode licht, had even verderop geparkeerd, en schoot ook ter hulp. Machteld belde weer naar Tom (en Ilan). De vriendelijke man gaf de exacte locatie (Afula Illit) door aan Ilan. Ilan belde daarop de takeldienst en Tom en hij sprongen in de auto om Machteld te gaan zoeken. Intussen was er een politiewagen gestopt bij Machteld. Ze stond op een gevaarlijke plaats en moest de auto verplaatsen.

Omdat de politieman maar alleen was, wilde hij de auto geen duwtje geven. (Flauw hoor, want hij was zeker breed genoeg en onze auto is maar klein!) Daarom hield hij een voorbijganger tegen die onze auto moest duwen naar een zijstraatje. Na een halfuurtje was Machteld verbrand en waren Tom en Ilan er. Ilan keek ook eens onder de motorkap, goot nog wat nieuw water op en gebood Tom te proberen nog wat verder te rijden. Maar na 1.5 km stonden we weer langs de kant van de weg. Ilan belde weer naar de takeldienst om de veranderde locatie door te geven, en nam ons dan mee naar Afula om iets te gaan drinken (bekomen van de schrik..). We moesten immers nog een uur wachten op de takeldienst. Maar de takeldienst kwam en laadde onze auto op, en wij gingen samen met Ilan weer naar kantoor.

Onze collega’s waren heel verbaasd dat we op het werk waren terwijl onze auto er niet was. Want naar huis wandelen, wie doet zoiets nu?

De dag erna was de auto gemaakt. De waterpomp was kapot en nu hebben we een nieuwe!

Andere nieuwtjes van deze week:

-          Moush is terug aan het werk! En blij dat hij is!

-          Machteld heeft haar tickets naar huis geboekt: ze zal in België zijn van 20 mei tot 9 juni. Helaas geen tijd voor vette parties, want er moet gestudeerd worden! ;-)

-          We hebben onze auto gepoetst, haha!

Tot ziens!

05-05-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Het weekend werd ingezet met een stevig onweer. De hele was het weer aangenaam warm geweest, dus we keken al echt uit naar een mooi weekend. Maar dat viel dus letterlijk in het water. De vrijdag hebben we dan maar opgevuld met het huis te poetsen, en Tom is (eindelijk) ook eens naar de kapper geweest. De tientallen hints en opmerkingen zijn dan toch eindelijk aangekomen Machteld ging ondertussen naar de winkel om inkopen te doen. En winkelen op vrijdagvoormiddag is een SLECHT IDEE! De drukte op de weg is verschrikkelijk, net als de hectiek in de winkel zelf. Het is ieder voor zich hier: ikke, ikke, ikke, en de rest kan stikken! Zo was het kruispunt op weg naar en van de winkel geblokkeerd omdat ze gewoon vertikken om elkaar door te laten. Ook op de parking was het drummen. En dan zijn er nog mensen ook die hun winkelkar uitladen en dan zonder boe of bah in het midden van de parking laten staan. OK, er zijn mensen die de karren verzamelen, maar dit ging echt wel te ver. En tussen de winkelrekken was het ook een gedrum van jewelste. Vooral omdat de mensen hier hun kar niet aan de kant zetten, maar in het midden van het pad als ze iets uit de rek willen nemen. Hierdoor blokkeren ze alle achterop komend winkelverkeer. Machteld was dan ook helemaal opgefokt wanneer ze terug thuis kwam! Gelukkig kon Tom zijn pas-gekapt kopke al snel een glimlach op haar gezicht toveren

De graanoogst brengt ook enkele negatieve gevolgen met zich mee. Doordat de knaagdieren die zich schuilhouden in het graangewas nu plots zonder bescherming van het graan en voedselbron zitten, worden ze gedwongen om hun voedsel elders te zoeken. Hierdoor zoeken ze de huizen en stallen op, en knagen daar aan alles wat ze kunnen vinden. En een probleem komt nooit alleen! Enkele dagen later komen ook de dieren die jagen op deze knaagdieren. Zo werd er vandaag een giftige(!) slang gespot bij ons op de boerderij. Aviv zag hem wegkruipen onder de roostervloer. We moeten dus oppassen waar we lopen nu, en geen sandalen dragen. Maar dat vindt Tom allerminst erg! Enkele weken geleden was er ook een mangoest gespot op onze boerderij. Deze jagen op slangen, en zijn dus bijzonder nuttige dieren. De mangoest wilde echter ook eens van men veranderen, en viel onze kippen aan. Eén kip heeft het loodje moeten leggen, en sindsdien is de mangoest eigenlijk ook niet meer gezien. We hopen n toch dat hij nog ergens schuilhoudt zodat hij de slang kan pakken!

01-05-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dag 3 huurden we een auto bij Sixt om enkele parken te kunnen bezoeken. Omdat we de auto pas om 11u konden oppikken, moesten we in de voormiddag nog een andere activiteit verzinnen. Aangezien Tom weer slecht geslapen had, belandden we, na een kleine omzwerving door het winkelcentrum, weer op het strand

Rond 11u zijn we dan de auto-voor-een-dag gaan halen en begonnen we aan een autoritje door de woestijn. Op onze weg naar het noorden kwamen we langs de grenspost met Jordanië, maar die lieten we rechts liggen. We zetten onze weg zo’n 30 km verder parallel met de Jordaanse grens. Het eerste park dat we bezochten was het Yotvata Hai-Bar Nature Reserve. Dit park heeft als doel om bedreigde en lokaal uitgestorven diersoorten die in de Bijbel vernoemd worden te kweken en mogelijk opnieuw in de natuur te brengen. De roofdieren werden in grote kooien tentoongesteld, de nachtdieren en reptielen waren te bewonderen achter glazen wanden,

maar het hoogtepunt was een safaritrip door het park waar de grote herbivoren vrij rondliepen. We zagen een heleboel struisvogels, ezels, oryxen en andere hertachtigen.

struisvogels waren helemaal niet schuw en daagden de auto’s dan ook uit. Ze versperden de weg en kwamen pikken op de vensters.

Machteld smolt helemaal voor alle jonge dieren die ze zag rondhuppelen.

De snelheidsbeperking van 20 km per uur doorheen het park werd uiteraard weer niet nageleefd door de Israeli’s die door het park leken te crossen, terwijl wij hooguit 10 km per uur reden om onze ogen goed de kost te kunnen geven.

Vervolgens zetten we onze weg verder naar Timna Park om er de natuurlijke woestijnfenomenen te kunnen aanschouwen. Onderweg pikten we eerst een jongeman op die ook het Yotvata Park verliet en een lift zocht naar de grote weg. Daarna pikten we 2 meisjes op die richting Timna liepen. Op de weg naar Timna is er immers niets spectaculairs te zien..

Eerst kregen we een film met speciale effecten te zien in een ronddraaiende cinema over de koperproductie. Tijdens archeologische opgravingen in de Timna Vallei ontdekte men dat er wijd verspreid grote witte zandcirkels lagen. Nader onderzoek bracht aan het licht dat dit allemaal mijnschachten waren die verbonden waren met een ondergrondse kopermijn.  In Timna werd al aan mijnbouw gedaan zo’n 7000 jaar geleden! Ten tijde van de Egyptische farao’s bloeide de koperproductie helemaal open in deze streek. Het aantal hiërogliefen en rotsschilderingen wijzen op het grote belang van deze streek in die periode.

Daarna gingen we een hapje eten in het restaurant van het park, gelegen aan een meer. Voor kinderen een waar paradijs! Je kon er knutselen, waterfietsen, … Ook wij lieten het kind in onszelf nog eens los en maakten een flesje met 4 verschillende kleuren zand (rood-geel-wit-zwart). Na een heerlijke maaltijd zetten we onze tocht verder door het park. Nu gingen we op zoek naar de natuurlijke geologische verschijnselen in de rotsen. We zagen de Pilaren van Solomon, die ontstonden doordat de rots barstte een het water erodeerde om de rots in verschillende ‘pilaren’ te scheiden. Aan de voet van deze pilaren werd ook een kleine Egyptische tempel opgegraven. Deze tempel was gewijd aan Hathor, de Egyptische godin van de mijnbouw.

Verder zagen we ook nog ‘de champignon’, een unieke monolitische rode zandsteen-formatie in de vorm van, jawel, een champignon, gevormd door wind, water en vochtigheid.

We zagen tevens ‘de bogen’.

Het pad leidde ons ook nog langs enkele andere mooie rotsformaties. Omdat alles nogal ver van elkaar gelegen was – het park is 64 km² -, deden we het grootste gedeelte van het park met onze fancy huurauto.

’s Avonds bereidden we onze avondkost weer in het hostel. Daarna trokken we met een flesje wijn naar het strand..

Vroeg uit de veren op vrijdagmorgen. Machteld had immers weer een vol programma alvorens we de huurauto om 11u terug moesten brengen. Tom had deze keer gelukkig wel goed geslapen, aangezien de snurker vertrokken was. Nu trokken we langs de Egyptische grens op zoek naar de ‘Red Canyon’. Na het achterlaten van onze auto op de parking, bracht een wandelpad ons naar de kloof van zo’n 30 m diep, 1 à 3 m breed en zo’n 300 m lang.

Ook hier hebben wind- en watererosie goed hun best gedaan! De kloof dankt zijn naam aan de rode zandsteen. Er zaten ook nog heel wat fossielen in verstopt! Eenmaal uit de kloof wandelden we nog wat verder in de vallei. We merkten op dat de bomen in de vallei allemaal scheef gegroeid waren. Dit wijst erop dat er vaak grote overstromingen gebeuren in deze vallei. Iets wat we ons moeilijk kunnen voorstellen!

Op de terugtocht van onze wandeling namen we een pad dat boven de kloof ligt, waardoor we een mooi uitzicht hadden op verschillende gesteentelagen.

Omdat we nog even tijd over hadden, besloten we nog even halt te houden bij Mount Hizqiyyahu. Deze berg ligt bijna op de Egyptische grens en we konden dan ook de Egyptische omgeving aanschouwen. Aan de andere kant van de grens zagen we ook een uitkijktoren van het Egyptische leger. Al snel kwam er een soldaat kijken, en begon hij naar ons te zwaaien en te vragen naar water. We besloten ons goede hart te tonen en hem een fles water te geven. In deze droge omgeving zou je die best wel eens nodig kunnen hebben! De jongeman vloog uit zijn toren en kwam naar de prikkeldraad (=grens) gelopen. Om zijn avontuur van de dag te kunnen bewijzen, gingen we nog met hem op de foto.. Het was toch wel een beetje vreemd!

Op de terugweg naar Eilat zagen we echt veel Israëlische legerposten in de woestijn! Deze waren vaak verstopt in de bergwanden. Er waren ook heel wat mensen aan het fietsen! We zagen ze vooral op de terugweg, die veelal bergaf gaat, maar sommigen waren zich in de tegengestelde richting in het zweet aan t trappen!

Keurig op tijd en volgetankt leverden we onze huurauto weer in.

’s Middags besloten we te proberen om pannenkoeken te bakken. Een hels karwei zo zonder bloem. In de winkel hadden we echter maïsbloem gevonden en we dachten dat dat ook wel zou werken. De pannenkoeken waren heel zwaar en je kon ze onmogelijk rollen. Maar het was toch eetbaar..

In de namiddag aten we een ijsje, lazen we een boekje, losten we sudoku’s op aan het strand, zwommen we een beetje, en lagen we vooral lekker te bakken in de zon (na uitgebreide insmeersessies met zonnecrème uiteraard ).

Na het avondmaal trokken we terug naar het strand met een flesje wijn. Daarna gingen we nog op zoek naar een gezellig café’tje. Zo belandden we in de Refaello waar ze ook Belgische bieren schonken. Ze hadden er zelfs kriek! De serveerster bleef maar nootjes, olijven en kaasblokjes aanbrengen, dus we zagen geen reden om vroeg te vertrekken

De laatste dag sliepen we uit en maakten ons klaar voor de terugreis. Onze koffer puilde uit, maar we kregen hem uiteindelijk wel dicht. We lieten onze koffer achter in het hostel en begonnen aan de dag. We wandelden deze keer de hele kustlijn af, bijna tot in Taba (Egypte). We zagen dat het overal heel druk was! De drukte die iedereen voorspeld had, merkten we dus pas de laatste dag echt op. De helft van de kustlijn was bedekt met tenten en auto’s. Sommige hadden zelfs een generator en een schotelantenne bij! Het leek wel alsof ze hun halve huis verkast hadden! Het was behoorlijk warm en er was nergens schaduw. Gelukkig hadden we genoeg drinken meegenomen!

Onderweg stopten we zo nu en dan voor een frisse duik en om even uit te rusten. In het water zaten vandaag wel veel kwallen, wat het zwemmen niet zo aangenaam maakte. Veel kinderen op het strand amuseerden zich rot met het vangen van de kwallen in emmertjes, bekertjes en flessen. We hielden ook halt in de Aroma om er een hapje te eten. We genoten er van een grote salade en een ijskoude muntlimonade. Smullen!

De laatste duik namen we aan HaDekel Beach. Dit was het eerste echt zandstrand dat we hier tegenkwamen! HaDekel Beach is helemaal omheind, maar je hoeft er geen inkom te betalen. Er staan wel enkele kraampjes waar de dorst gelest kan worden of waar je een ijsje kan kopen.

Rond 18u, wanneer de zon achter de bergen begon te zakken, besloten we het strandleven voorlopig achter te laten en keerden we te voet terug naar het hostel om onze koffer op te pikken. Aangezien het Shabbat was, was de zoektocht naar een maaltijd bijzonder moeilijk. Uiteindelijk haalden we dan maar weer eten bij de McDonalds, wat we opsmikkelden op het strand.

Omstreeks 21u30 vertrok het vliegtuig terug richting Tel Aviv voor een  vlucht van zo’n 30 minuten. We waren toch blij ons autootje weer te zien! Onderweg naar huis raakten we wel even in de problemen.. Onze auto was precies minder blij ons weer te zien.. Op zo’n 20 km van ons huis liep de motor ineens héél warm. Omdat we op dat moment op een stuk autostrade zaten zonder pechstrook, konden we niet direct stoppen. Toen we na een paar kilometer wel konden stoppen en de motor stilzetten, kwam de rook vanonder de motorkap ons tegemoet en liep het water onder de auto uit.. Met de handen in het haar, stonden we daar dan.. Midden in de nacht.. Na een kwartiertje afkoelen besloot Tom nieuwe koelvloeistof op te gieten en stilletjes verder te rijden.

Op zondag en maandag moest er dus gewassen, gestreken, gepoetst, … worden. Voor aan dit alles te beginnen, haalden we eerst enkele broodjes uit bij de Arabische bakker en deden we inkopen in de supermarkt.

25-04-2011 om 18:32 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagmorgen vertrokken we rond 7u45 naar de luchthaven voor een vlucht van 45 minuten naar Eilat. Deze keer moesten we in terminal 1 zijn, waar alle binnenlandse vluchten vertrekken. Normaal vertrekken we altijd in terminal 3. Dus het was wel even spannend waar we terecht zouden komen.

Op het vliegtuig zaten deze keer ook geen orthodoxe joden! Maar het was dan ook Pesach, een dag waarop niet gewerkt mag worden..

De luchthaven van Eilat ligt midden in het stadscentrum, wat ons uiteraard wel goed uitkwam. Een stralend zonnetje verwelkomde ons in deze vakantiebestemming.

We gingen op zoek naar ons hostel. Een vriendelijke taxichauffeur wees ons de weg. Aangekomen in het Corinne Hostel, bleek dat de eigenaar er ouderwetse gewoontes op nahield. We hadden twee bedden in een mixed slaapzaal geboekt, maar hij stak ons ieder in een andere kamer, 1 voor de jongens en 1 voor de meisjes. Balen, want we hadden maar 1 koffer bij..

We keken onderweg ook of we iets vonden om te eten, maar het was natuurlijk Pesach dus bijna alles was gesloten. Onze eerste indruk van Eilat was redelijk doods.. Geen mensen op straat, alle winkels dicht en bijna geen auto’s, alleen af en toe een taxi, die door te toeteren duidelijk maken dat ze je maar wat graag willen meenemen..

We lunchten in de McDonalds, waar het eten ook koosjer bereid werd. De normale hamburgerbroodjes werden vervangen door speciale broodjes zonder graan.

De rest van de namiddag brachten we door met zwemmen en strandliggen.. Heerlijk! Het water in de Rode Zee is echt prachtig blauw, maar het strand is wat kiezelachtig.

’s Avonds wandelden we over de Promenade. Deze straat staat helemaal vol met kraampjes, winkels en eetstandjes. Verder op de Promenade liggen de grote hotels, boetiekjes, restaurants en cafés.

We kozen een gezellig restaurantje, uiteraard ook koosjer.. Een deel van het menu was dus geschrapt en bij andere menu’s werden er aanpassingen gedaan.

Daarna gingen we op zoek naar pintjes.. Dat bleek moeilijker dan verwacht in deze Pesachtijd, omdat bier immers een gerstenat (en gerst=graan) is.. We belandden in de Three Monkeys, waar een door toeristen zeer geliefd standbeeld staat met drie apen die ‘don’t see, don’t hear, don’t speak’ uitbeelden.

Bier was hier de hele week van het menu geschrapt, dus we begaven ons aan een cocktail. Daarna wandelden we terug over de Promenade, waar het om 23u nog steeds superdruk was. Om Toms bierhonger te stillen, gingen we nog op zoek naar een andere bar. Die vonden we aan het strand: de Zion Beach Bar. Tom probeerde er te genieten van een Heineken en Machteld dronk een muntthee voor het slapengaan.

Terug in het hostel gingen we ieder naar onze eigen kamer, waar tot onze verbazing al iedereen lag te slapen. Tom werd wakker gehouden door een snurker en de luide airco met bijhorende koude. En hij miste Machteld natuurlijk ;-) Voor dag en dauw was hij dan ook alweer uit de veren. Machteld liet zich niet kennen, en had een heerlijke, maar korte nachtrust.

We gingen naar de supermarkt op zoek naar ontbijt. Dat is best moeilijk als je geen graanproducten kan kopen! In de winkels worden alle rekken met graanproducten afgedekt. Pasta, cornflakes, brood, bloem, zelfs gepaneerde vleesbereidingen waren niet te koop. In de plaats wordt er wel veel chips verkocht, en natuurlijk ook het speciale Pesachbrood, de matze, waar wij niet zo fan van zijn.

We kochten ook al ingrediënten voor het avondmaal, zodat we zelf een maaltijd konden bereiden in het hostel, waar een goed uitgeruste keuken ter onzer beschikking stond.

Na het ontbijt namen we een taxi naar het Onderwater Zee-Observatorium, dat een paar kilometer buiten de stad gelegen is.

Dit park bestaat uit een aantal aquaria met koralen en de veel voorkomende dieren in de Rode Zee. Zo was er o.a. een bassin met grote zeeschildpadden, haaien, gekleurde vissen en kwallen.

Het hoogtepunt van het bezoek was echter de afdaling naar de onderwaterkamers, waar je een 360°-blik had op het omliggende koraalrif met zijn prachtige vissen! Eilat is het meest noordelijke punt op aarde waar je koralen kan vinden. Wij vonden het echt de moeite!

Door de pracht van dit rif, besloten we in de namiddag een bezoek te brengen aan het Coral Reef National Reserve om er te gaan snorkelen. Na een onwennige beginfase door het claustrofobische gevoel te ademen door een snorkel, konden we beiden maar 1 ding denken: WAAAAAAAAAAAW!

Echt ongelooflijk om een te kunnen zien wat er allemaal leeft in de zee, en wat er zo kort onder je gebeurt als je hier aan het zwemmen bent! Tussen de snorkelsessies door, lagen we op het strand op te warmen en te zonnen. De wind zorgde immers voor een koud gevoel, ook al was het zo’n 30°C..

Rond 17u was het ons te fris geworden om in bikini/zwembroek rond te lopen, en we besloten een wandeling te gaan maken in de omliggende woestijnbergen. We klommen naar de hoogste top en genoten van het uitzicht op de Rode Zee. In de verte zagen we ook Jordanië, Egypte en Saudi-Arabië liggen.

Een taxi bracht ons terug naar het hostel, waar we aan ons avondmaal begonnen. ’s Avonds wandelden we terug over de Promenade. We dronken een ice tea in de Aroma en belandden daarna weer in de Three Monkeys, waar een band de boel opvrolijkte en er ook heel wat gedanst werd. Zowel jonge meisjes als kwieke opa’s maakten de dansvloer onveilig!

In de straat hoorden we veel Frans, Russisch, Duits en uiteraard ook Hebreews. In het hostel zaten heel wat Duitstaligen en jonge Amerikanen. Bij  Tom op de kamer lagen er deze nacht ook 3 meisjes. Dus er wordt wel gemixt in het hostel! En dat terwijl wij op elk op een andere kamer moesten liggen.. Niet leuk!

De meisjes vertelden ons hun reisplannen voor de komende dagen. Ze waren van plan een dagtrip naar de Sinai-woestijn te maken en daarna een dagtrip naar Petra in Jordanië, alvorens hun reis verder te zetten in Israël. Zo’n dagtrips kosten handenvol geld! Je moet immers exit- en entrance-fees betalen, een taxirit en inkomgeld.. Wij (vooral Machteld) hopen dan ook langere trips te kunnen maken naar Egypte en Jordanië om deze kosten wat te spreiden.

20-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Maandagavond had Sarah ons uitgenodigd om met haar en haar familie Pesach te komen vieren in kibbutz Yagur. Yagur is de kibbutz met de grootste populatie. Er wonen zo’n 1500 mensen. Volgens de vader van Sarah is Yagur een paradijs voor jongeren, ouderen en honden. Om de 2 jaar wordt een nieuwe secretaris gekozen die zich bezig houdt met de begroting van de kibbutz. In Yagur kiezen de mensen ervoor om veel geld te besteden aan gezondheidszorg en onderwijs. Elke jongere krijgt de mogelijkheid om 4 jaar aan een universiteit te studeren op kosten van de kibbutz. Als gevolg hiervan heeft Yagur procentueel gezien het grootste aantal universitairen onder zijn bevolking.

Toen we rond 18u de poort van de kibbutz bereikten, belden we Sarah voor verdere weginstructies naar haar ouderlijk huis. Dat bleek moeilijker dan gedacht. Maar een voorbijrijdende auto schoot ons ter hulp! De vriendelijke vrouw leidde ons naar het huis van Ben Harush. Dat iedereen elkaar hier kent, speelde dus in ons voordeel..

We ontmoetten Sarah haar Franstalige ouders en aperitiefden op hun terras (waar het stikte van de muggen). Rond 19u wandelden we naar de eetzaal waar het Pesachfeest plaatsvond. Dit jaar verwachtten ze wel 2000 mensen! Dit aantal groeit ieder jaar, want voor iedereen die in de kibbutz is opgegroeid is Pesach de ideale gelegenheid om nog eens terug te komen, met hun hele gezin.

Iedereen kreeg een plaats aangeduid. Nadat iedereen zijn plaats had gevonden, wat in een eetzaal vol Israeli beduidend langer duurt dan normaal, begon het festijn. Geen eetfestijn, maar een heus zangfestijn! Ook wij kregen een boekje, in het Hebreeuws uiteraard, om wat te kunnen volgen. Wij interpreteerden het als een manier om te kijken hoe lang het nog zou duren Sarah voorzag ons intussen wel van meer informatie over wat er gezongen werd. We konden immers wel de tekst volgen, maar het begrijpen lukte (voorlopig) nog niet..

Na een dik uur gingen de vader en zus van Sarah naar de keuken om de plateau vol eten voor ons te halen. Het was zoals Chinees gaan halen. Al het eten zat in bakjes die werden opgewarmd. Alma-eten dus.. Er was o.a. soep met matze-balletjes, kip, vis, rund, verschillende soorten groenten (bonen met noten, wortelen met pruimen, …), …

Iedereen begon gulzig te eten, maar na minder dan 10 minuten had iedereen, tot onze verbazing, al gedaan met eten en begon het afruimen al. Wie wilde, mocht de overschot van de bakjes wel meenemen naar huis. De meeste mensen deden dit ook wel. We waren eigenlijk wel blij dit te zien, want er was echt enorm veel over! En normaal gooien ze alles maar gewoon in de vuilbak.. Wij kunnen maar niet begrijpen dat ze hier een dik uur zitten te zingen en dan maar 10 minuten eten.. In België zou het wel andersom zijn

Na het eten volgde een tweede zangstonde, maar daarvoor pasten wij. Samen met Sarah haar gezin en haar zus wandelden we terug naar het ouderlijke huis. We vertelden over onze vakantieplannen naar Eilat, en eindelijk was er iemand die positief reageerde! De zus van Sarah was jaloers op ons..

Omdat bijna iedereen een hele week vrijaf heeft o.w.v. Pesach, wordt er dus veel gereisd. In deze week gaat immers haast iedereen ofwel naar het groene noorden, ofwel naar het warme zuiden. Het zou dus druk kunnen worden in Eilat! We waren gewaarschuwd..

19-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen vertrokken we richting Ramat Zevi om er data op te pikken. In de namiddag namen we de bus naar Tel Aviv. Deze week waren we immers Orna, de lieve mevrouw van de computerhelpdesk, tegen het lijf gelopen.. En weer nodigde ze ons uit om naar haar huis in Tel Aviv te komen.. Wat dachten we van dit weekend?

Dus, zo gezegd, zo gedaan.. Rond 16u kwamen we aan in Tel Aviv waar Orna ons hartelijk verwelkomde. Haar huis was ons huis. We gingen op pad met een van haar zonen, want er was een feest bezig op een groot plein een beetje verderop. We keken onze ogen uit! Jongens met n roze T-shirt met als opschrift: ‘I love Justin Bieber’, shakende oma’s, …

Daarna maakten we een wandelingetje naar HaYarkon Park, de groene long van Tel Aviv. Rond 20u kwamen we weer in Orna’s huis, waar het volk intussen toestroomde voor het verjaardagsfeest van Oded, de partner van Orna. Orna en Oded hebben veel vrienden en kennissen uit het artistieke milieu. De aanwezige muzikanten brachten, na een heerlijke pastamaaltijd, heel wat leven in de brouwerij! 2 Braziliaanse gitaarspelers, een Israëlische zangeres en een mondharmonicaspeelster, een slagwerker, … Het was heel gezellig! Er waren 38 mensen!

Rond 2u gingen we slapen. Toen we ’s morgens opstonden, zagen we dat Orna op de grond lag te slapen! Ze had al haar bedden uitgedeeld aan gasten.. We waren toch wel een beetje beschaamd!

Na een uitgebreid ontbijt, gingen we samen met de Braziliaanse gitaarspeler Marcello, zijn zingende Israëlische vriendin Dorit en de zoon van Orna en Oded, Guy, naar het strand. Oded bracht ons met de auto, en de rit duurde wsl langer dan dat we te voet waren gegaan. Het was immers zo’n 30°C, dus er waren meer mensen van plan om naar het strand te gaan. We vonden een mooi, maar druk, plaatsje om onze handdoek uit te spreiden en daarna konden we gaan zwemmen in het koude water en gaan matkotten. Matkot is zo’n beetje de nationale sport. Met 2 houten plankjes moet je dan een balletje naar elkaar toespelen. Het wordt hier echt veel gedaan! En als je niet uitkijkt, krijg je zo’n balletje tegen je bol!

Omdat de rest al vroeg door wilde, bleven wij alleen achter. Rond 16u besloten we stilletjes terug te wandelen naar Orna’s huis. Onderweg aten we een ijsje

Rond 18u30 namen we de bus terug naar Ramat Yishay, waar ’s avonds nog een skype-sessie met de familie Van Hertem op het programma stond.

Zondagmorgen was het terug werken geblazen. In de namiddag was er een receptie voor Pesach. Wij dachten een lekker wijntje te kunnen drinken en na de receptie naar huis te kunnen gaan, maar we kwamen nogal bedrogen uit. De receptie die om 14u30 begon, was om 14u50 al afgelopen! 20 minuten! De Israëlische efficiëntie.. Zucht.. Dus na de receptie, waar ook helemaal geen wijn was, gingen we terug aan het werk. Na het avondeten ging Tom nog even terug werken, samen met Ilan, om nog wat uit te testen voor zijn onderzoek. Machteld ging intussen naar de fitness..

Toen we vandaag op het werk aankwamen, bleek het helemaal geen werkdag te zijn! Rond 13u gingen we dan ook maar terug naar huis, om het huis een poetsbeurt te geven en om ons klaar te maken voor het Pesach-diner vanavond. Onze collega Sarah heeft ons immers uitgenodigd om bij haar ouders in de kibbutz Pesach te komen vieren. Spannend! En morgenvroeg vertrekken we op vakantie tot zaterdag, jeej!

18-04-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld  

Het is al veel te lang geleden dat we nog eens geblogd hebben! En natuurlijk zijn we al de helft van onze bezigheden vergeten..

Vrijdag zijn we gaan winkelen. Machteld had immers een bon van 100 NIS gekregen om in april op te gebruiken.. Maar natuurlijk hebben we meer dan 100 NIS uitgegeven.. Machteld kocht een korte broek, een T-shirt en 2 topjes, terwijl Tom een korte broek, 2 T-shirts en 3 paar sokken kocht. We gingen ook op zoek naar een stevige steel voor onze aftrekker. De vorige steel had het immers begeven onder Machteld haar enthousiasme bij het poetsen.

Zaterdag trokken we naar Megiddo. Dat plaatsje stond al een tijdje op de (ellenlange) lijst van nog-te-bezoeken-plaatsen. In het Nieuwe Testament wordt Megiddo vernoemd als plaats van Armageddon, wat volgens de christelijke traditie ‘het toekomstig toneel van de veldslag tussen mensen’ zal zijn. Megiddo als strijdvlakte tussen God en Satan.. En daar zijn wij dus geweest!

In het verleden hebben er ook talrijke veldslagen plaatsgevonden. Door de ligging op een berg en op het knooppunt tussen het midden van het land en de laagvlakte van de Galilee, is het een strategisch belangrijke plaats. Vooral het watersysteem was de moeite om te zien!

Het is echt een toeristische plaats, we kwamen er zelfs een bus Nederlanders tegen! We zagen ook een heleboel duizendpoten, hagedissen, schildpadden, …

Deze week was Machteld wat ziek. Op dinsdag stonden er echter een seminarie van een Amerikaan in Bet Dagan en een afspraak met een statisticus in Netanya op het programma. Het seminarie was best interessant. Maar vooral ook leuk dat we het hele seminarie konden volgen, niet alleen de grote lijnen, zoals het geval is wanneer Hebreeuws gesproken wordt.. De statisticus zette Machteld ook weer op het rechte pad voor het verdere verloop van haar onderzoek. Woensdagmorgen raakte ze echter niet uit bed.. Een dagje thuisblijven bleek het beste medicijn..

Toen we dinsdag in Bet Dagan waren, werden we ook verwacht op het kantoor van Michal. We waren erg benieuwd naar wat ze ons te vertellen had! We kregen allebei een grote doos met daarin een mandje met chocolade en snoepjes. Ter ere van Pesach kregen alle buitenlanders op de ARO zo’n pakket. Met Pesach wordt de joodse slavernij in Egypte en de uittocht uit Egypte herdacht (dus de bevrijding van de slavernij). In de Exodus wordt beschreven hoe Mozes in opdracht van God  het volk  bevrijdde van de slavernij. De toenmalige farao weigerde echter zijn goedkope arbeidskrachten te laten gaan. Na de 10 plagen (water verandert in bloed, kikkers, luizen, steekvliegen, veepest, zweren, hagel, sprinkhanen, duisternis en dood van eerstgeborenen) mocht het volk dan toch weg, met een sterk geloof in de almacht van God. In de periode van Pesach, die 7 dagen duurt, wordt er geen brood verkocht. In plaats van gewoon brood eet men matses. Ook mogen melkkoeien geen tarweproducten eten in deze periode, want dan is de melk niet meer koosjer.

En de dag erna kregen we ook in Newe Ya’ar nog een pakket! Tot grote jaloezie van onze collega-studenten, die helemaal niets kregen.. We hebben dan maar 1 pakket op het werk gezet, waar iedereen lekker van smulde!

Nu is het ook de tijd van de graanoogst. We kijken onze ogen uit! Het graan wordt hier immers groen afgedaan om er silage van te maken. Het is ook ongelooflijk om te zien hoeveel onkruid er tussen het graan staat.. Metershoge distels zelfs! Allemaal droge stof zeker?

15-04-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week vrijdag zijn we na onze ochtend fitness sessie gaan ontbijten in de 'Adela', een leuk bistrootje waar we wel meer gaan eten of drinken. Bij onze vorige bezoeken zagen we op de kaart steeds staan dat ze er ook ontbijt serveerden, en nu wilden we dat dus ook wel eens uittesten. En we waren niet de enigen die zo dachten. We waren even daarvoor ook al bij een andere plaats gaan zien, maar daar was helemaal geen plaats meer. In deze bistro was er gelukkig nog net plaats voor ons. We genoten van de lekkere versgebakken broodjes, het versgeperste appelsiensap, en de lekkere salade die ze ons voorschotelden. Smulleuh!

 Zaterdag besloten we van het goede weer te gaan genieten en een stevige wandeling te maken. Enkele weken geleden waren we samen met een groep Slovenen naar het Muhraqa-klooster geweest op de Karmel-berg. Op de top zagen we dat er een wandelpad liep naar de voet van de berg. Vandaag besloten we dus dit pad te nemen aan de voet van de berg en zo naar de top te trekken. We parkeerden onze auto achter de vangrail langs de weg, en trokken te voet verder. Al snel merkten we dat de pijltjes deze keer niet zo duidelijk waren. Het duurde dan ook niet lang of we waren van het juiste pad afgedwaald. Nietsvermoedend liepen we gewoon verder. Onderweg zagen we vele schone bloemetjes; de lente is dan ook hier al volop in het land. En het verschil met toen we hier aankwamen is enorm groot! Toen was alles geel en dor, nu is alles groen en vol leven.

Na anderhalf uur wandelen besloten we toch maar om rechtsomkeer te maken. Het zag er immers niet naar uit dat de weg omhoog zou lopen naar de top van de berg.

Toen we bijna terug bij de auto waren, zagen we opeens weer een pijl staan. Omdat we toch nog niet uitgeput waren, en we ook niets anders te doen hadden die dag, sloegen we dit pad richting bergtop in.

 Het pad was erg stenig en steil, maar dat weerhield ons niet om onze weg verder te zetten naar de top. Ook enkele jeeps klommen langs dit steile pad de berg op! Net voor het laatste stuk van de beklimming kwamen we uit bij een oude olijfboomgaard. Volgens Ilan zijn enkele van deze bomen al enkele honderden jaren oud. Dat valt ook wel te geloven als je de dikte van sommige stammen hier ziet. Het is namelijk ook zo dat je in Israel geen inheemse bomen (zoals de olijfboom) mag kappen. Staat er zo'n boom in je weg, dan moet je hem verplanten! Nu terug naar naar onze beklimming...

 Het laatste stuk was wel erg steil. Via rotspartijen ging onze weg naar de top verder. We moesten ons vast houden aan de takken van de bomen om niet uit te glijden. Uiteindelijk kwamen we boven op de top aan. Het krioelde er van de toeristen die allen het klooster kwamen bezoeken.

 Na een korte rustpauze zetten we de afdaling in. Omdat we gaan andere weg vonden, moesten we weer dezelfde weg terug naar beneden. Dus ook weer langs de steile rotsen af.

Toen we terug aan de auto kwamen, schrokken we toch even. Onze auto stond er namelijk niet alleen. Bij de twee andere auto's die er stonden was er namelijk een ruit ingeslagen. De scherven lagen nog op de grond naast de auto, dus het was recent gebeurd. Gelukkig konden ze in onze auto niks vinden, en dus hebben ze hem dus ook met rust gelaten. Maar goed dus dat we zo ne oude auto hebben

 Zondag zijn we nog eens samen naar Bet Dagan gegaan. Normaal gaat Machteld niet mee omdat ze niet te veel tijd wil verliezen met het 2,5 uur in de auto zitten dat er bij hoort bij het heen- en terug rijden. Maar nu ging ze dus wel mee, omdat we allebei uitgenodigd waren voor een barbeque. Er was immers iemand die op pensioen ging. Niet dat wij die mensen kennen ofzo, maar Ilan zei ons dat het een goeie gelegenheid was om iedereen te leren kennen. De BBQ was wel aangenaam, en we werden ook officieel voorgesteld aan iedereen. Nu weet dus iedereen wie de 'Belgen' zijn.

Donderdag was Tom weer naar Bet Dagan gegaan, maar deze keer alleen met Ilan. Hij ging er ook naar een seminarie om eens te horen wat er zoal gebeurd op deze campus. Maar natuurlijk werd het seminarie gedoceerd in het Hebreeuws. Na een half uur gaf Tom het toch maar op, omdat hij er niet veel van kon maken. En van de slides kon hij ook al niet veel maken. Tom kon enkel afleiden dat het over tomaten ging, en het in kaart brengen van iets. Na een half uur verliet Tom dus het klaslokaal, tot hilariteit van Ilan en enkele andere luisteraars, maar ze hadden toch ook begrip voor de situatie bleek achteraf.

Machteld was ’s morgens samen met Tom opgestaan om te gaan joggen. Ze zou tot bij Ilans huis joggen, en daar de auto oppikken. Bijna in Ilans dorp aangekomen, werd het ineens erg mistig en had Machteld geen idee meer waar ze naartoe moest rennen.. Dat was toch wel even spannend! Na ongeveer 35 minuten bereikte ze dan toch de auto. Na een lekkere douche, besloot ze al naar de winkel te gaan voor de wekelijkse inkopen. En om 7u45 was ze op het werk. Best een productieve ochtend dus!

Deze week heeft Sara, onze collega, ons uitgenodigd om het “Erev Pesach”-feest (de avond voor Passover) op 18 april met haar familie te vieren in hun kibbutz. Ze waarschuwde ons wel dat het misschien saai gaat worden, omdat er de hele tijd gezongen en gegeten gaat worden. Maar ja, we staan open voor alles, en zien wel wat het gaat geven.

Deze week is de zomer ook begonnen denken we. De temperaturen gaan hier al weer aardig de hoogte in, en de laatste regen is nu ook al 10 dagen geleden. Op het werk lachen ze ook al met ons omdat wij nu al op zijn zomers gekleed gaan. Dat wil zeggen met korte broek en T-shirt of rokje en topje. De anderen op het werk dragen nog steeds een lange broek, en soms zelfs nog een trui. 's Morgens kan het ooit nog wel fris en mistig zijn, maar in de namiddag wordt het toch al wel aardig warm (25-28°C).

Dit weekend zijn we naar Ein Afek geweest. Dit natuurpark ligt tussen Haifa en Akko. In het park was veel water te zien en enkele ruines van in de tijd van de kruisvaarders. Deze streek wordt ook gekenmerkt door moerassen, die onstaan omdat het grondwater hier uit de bergen ontspringt en zo naar de zee loopt. Het park stond ook vol bloemetjes (vooral gele mosterd), en ook de bijtjes zoemden rond onze oren. In het park kwamen we ook een groep Arabische schoolkinderen tegen. Ze vielen wel op in het park, enerzijds met hun lawaai en geschreeuw, en anderzijds ook met hun paarse tenuekes.

Zaterdag zijn we in de buiten gaan ontbijten. Tom was naar de bakker gereden om lekkere verse broodjes te gaan halen, en Machteld bereidde intussen de rest voor. We trokken dan te voet de velden in, en spreidde onze mat uit onder een grote boom. Daar aten we dan onze broodjes op, terwijl we naar de omgeving keken. Het was een geslaagd ontbijt dat zeker nog wel eens herhaald kan worden!

02-04-2011 om 12:09 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen stonden we op rond 6u45. Machteld wilde immers weer de menigte voor zijn. Vandaag stond het park van Ein Gedi op de planning. Bij aankomst was het al duidelijk dat veel toeristen hun weg gevonden hebben naar dit park! Ein Gedi (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ein_Gedi) is een oase in de woestijn, met veel dieren, tropische planten en enkele bronnen. Als eerste namen we de Wadi David-ingang. We wandelden naar de waterval en genoten van al het groen in deze dorre, zanderige omgeving. We zagen ook heel wat ibexen en hyraxen, maar geen slangen

Daarna zetten we onze weg verder de bergen in. We gingen via steile bergwanden op zoek naar Dodim’s Cave. Een grot, wat is daar nu te zien? zou je denken, maar het was de omweg meer dan waard! Het was een paradijsje op zich in deze wondermooie oase! Het is moeilijk onder woorden te brengen, je moet het met je eigen ogen komen zien! ;-)

De zon deed ons weer zin krijgen om te zwemmen, en weer bood Machteld haar reisbijbel een verkwikkende oplossing. Hogerop zouden er immers zwemplassen zijn, met zoet water uit een van de verschillende bronnen. Toen we de Ein Gedi-bron bereikten viel het toch wel wat tegen.. Enkel een klein stroompje te zien en geen grote plassen. Maar niet getreurd, we wandelden langs de andere kant van de berg naar beneden en namen nu de andere ingang van het park aan de Wadi Arugot. Na een half uurtje stappen, bereikten we inderdaad plassen, waar ook heel wat jonge gezinnen aan het plonsen waren. Ook wij dompelden ons onder in het frisse water, echt heerlijk! De bodem van de plas was echter wel bedekt met algen, die tussen onze tenen bleven plakken..

Omdat het nog steeds maar middag was, besloten we nog wat verder in het park te wandelen op zoek naar de verborgen waterval. Via een paadje dat grotendeels door het beekje lag (lekker avontuurlijk) vonden we de verborgen waterval. We wandelden ook terug naar de ingang via het beekje. Deze keer probeerde Tom zijn voeten droog te houden door allerlei acrobatische toeren en vreemde bokkensprongen uit te halen op de gladde stenen in de beek. (Machteld droeg sandalen, dus natte voeten waren niet zo erg ) Op de parking smulden we nog van een Magnum-ijsje, alvorens de reis naar huis te beginnen.

We besloten via Road 90 terug naar huis te rijden. Deze weg loopt van noord tot zuid door het hele land, via de Dode Zee. De weg doorkruist dus ook Palestijns grondgebied, hoewel de weg zelf Israëlisch staatsgebied is. Dit hield in dat we onderweg 2 checkpoints tegenkwamen, namelijk bij het binnen- en buitenrijden van Palestina. Bij het eerste checkpoint, Palestina in, mochten we gewoon doorrijden. Alleen Palestijnen worden er tegengehouden ter controle. Net toen wij passeerden, hoorden we een hevige knal. Ook de omstaanders schrokken zich een hoedje. Ons eerste gedacht was: o jee, een bomaanslag! Maar bij nader inzien bleek het om een ontplofte vrachtwagenband te gaan.. (Je weet het trouwens maar nooit, met wat er nu weer allemaal gaande is in Israël!)

Na ongeveer anderhalf uur bereikten we het tweede checkpoint om Palestina uit te rijden. Hier werden wel alle auto’s gestopt en naar paspoorten gevraagd. De Israëliërs mochten hun weg meteen verderzetten, maar de buitenlanders ondergingen een grondige security check. Ook wij werden dus aan de kant gezet. We moesten onze hele auto uitladen. Geen pretje, aangezien hij tot het dak volgestouwd was met kampeergerief! Daarna werd alles gescand, sommige dingen zelfs meerdere keren. Onze auto moesten we naar de controlegarage brengen, waar ze hem van ons afsloten met een grote poort.. De auto werd daar gecontroleerd op bommen of zo.. Maar toch maar eng dat we ons autootje ineens niet meer konden zien, je weet maar nooit wat ze ermee van plan zijn! Machteld werd, chauffeur zijnde, nog apart gecontroleerd. Ze moest allerlei gekke houdingen aannemen en ook de stevigheid van billen en borsten werd gecontroleerd..

Na ongeveer 3 kwartier mochten we alles weer gewoon inladen en verderrijden. Het tripje naar huis duurde dus langer dan verwacht :-s

Eenmaal thuis begon Machteld weer zonder verpozen aan de dagdagelijkse taken: de was werd uit de koffers gehaald en in de wasmachine gestoken. In al haar enthousiasme had ze ook de MP3-speler, 2 USB-sticks, papieren, oortjes, … van Tom mee de wasmachine in gezwierd.. (Wat mannen ook altijd in hun broekzakken steken eh! Neenee, de broek zat nog niet in de wasmand, dus Tom had nog geen gelegenheid gehad om zijn broekzakken leeg te maken, wat hij normaal wel altijd doet. Goed opgeleerd eh!). Toen Tom besefte dat zijn spullen in de draaiende wasmachine zaten, was het wel even paniek! De wasmachine werd uitgezet, de spullen werden gezocht, en de wasmachine werd weer aangezet.. Na een dagje drogen bleek alle apparatuur nog te werken: oef!!

23-03-2011 om 19:31 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagavond gingen we op zoek naar een slaapplaats in Masada. Volgens Machteld haar reisbijbel was er ergens een gratis camping in de buurt. Vol goede moed reden we naar de ingang van Masada. Daar zagen we een picknickplaats en een groot bord waarop stond dat het verboden was om te kamperen. We besloten te rade te gaan in het hostel aan de voet van de berg. Het hostel was heel groot en zag er superluxueus uit! Niet te vergelijken met enig ander hostel! Het was dan ook al maanden geleden volgeboekt voor deze periode. De receptioniste kon ons niet verder helpen en ze wist ook al niet hoe laat de zon zou opkomen. We gingen dus maar terug naar de picknickplaats, wachtend tot de conciërge zou afdruipen zodat wij onze tent konden opzetten. Hij had ons snode plannetje precies wel in de gaten (gezien de inhoud van ons autootje al vanop afstand te zien was), want na een tijdje kwam hij ons informeren dat de camping een kilometer terug te vinden was. We waren toch wel opgelucht dat we niet illegaal moesten kamperen! De camping stond helemaal niet aangegeven, maar we zagen een paar auto’s en bij nadere inzien stonden er ook tenten. Veel jonge gezinnen met het bijhorende lawaai vergezelden ons op deze slaapplaats. We besloten ons aan de rand neer te platen, hopend dat we ver genoeg van de luiddruchtige kinderen waren. We zetten onze tent op op de stenige bodem en begonnen aan het avondeten op het campingvuurtje. Om 6u15 was het al donker, maar een bijna volle maan wierp haar licht op onze camping. Om het slapen wat te bevorderen, besloten we elk nog een halve liter Goldstar, het lokale bier, te drinken. Slapen ging wonderwel goed!

Om 3u15 rinkelde de wekker alweer. We wilden immers op tijd opstaan zodat we Masada beklommen zouden hebben voor de zonsopgang. Aangezien we niet precies wisten wanneer de zon zou opkomen, namen we het zekere voor het onzekere, en stonden we dus belachelijk vroeg op.. We trokken naar het bezoekerscentrum van Masada, waar de parking er nog akelig leeg bijlag. Niet wetend waar we precies moesten zijn, besloten we te wachten aan het bezoekerscentrum (dat een beetje hoger gelegen was). Na een half uur zagen we beweging in het hostel en kwam er een groepje mensen naar buiten. Zij kwamen echter niet onze richting uit, maar gingen weer richting de parking. Blijkbaar is het vertrekpunt van het Snake Path ’s nachts bij de parking.. Stonden wij daar boven op die berg..

We haalden heel wat mensen in, met onze goede conditie! Op het einde werd het pad wel erg steil, met veel trappen. Na meer dan 3 kwartier kwamen we helemaal boven op de berg, met de tong op onze schoenen! We zetten ons neer op een muurtje, aten een koekje en dronken wat, en wachten op de zonsopgang. Helaas pindakaas was het die dag erg bewolkt (wat je dus niet kan zien wanneer het nog donker is), dus van een zonsopgang zagen we niet veel. Het is natuurlijk niet alleen de zonsopgang die de moeite is om deze berg te beklimmen, maar ook de site zelf.

Het is een plateau van zo’n 600x300m, waar koning Herodes rond het begin van de jaartelling een Romeinse burcht/kolonie bouwde. De berg is ook belangrijk geweest in de joodse geschiedenis. De berg is immers erg strategisch gelegen, als je tenminste aan de goede kant staat.. Voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Massada

Rond 9u hadden we de hele site verkend en begonnen we aan de afdaling. Onderweg kwamen we heel wat dappere mensen (zelfs 70’ers die dachten dat ze nog 25 waren) tegen die de berg beklommen. Sommigen deden dit zelfs al joggend! Toen we beneden kwamen zagen we echt een massa mensen! Hele bussen brachten zwermen toeristen aan! We waren maar al te blij dat we de menigte voor waren! We brachten ook nog een bezoekje aan het museum, waar de geschiedenis van Masada verteld en uitgebeeld werd.

In de namiddag reden we naar Ein Gedi. We brachten de middag door met zwemmen, zonnen, frisbeeën, sudoku’s.. Luieren dus..  <hHetHHhidjgioaHHHet was niet zo’n mooi strand, er lagen nogal veel stenen, die allemaal wit uitsloegen van al het zout.. Maar er waren wel douches zodat we al het zout van ons konden afspoelen! Het was er ook best druk, veel toeristen en Arabieren, die af en aan kwamen. Na 5 minuten weet je immers wel hoe het voelt om te drijven, mensen die hier maar een week of zo zijn, nemen dan ook genoegen met die 5 minuten. Maar toch, het drijven geeft wel een ongeëvenaard gevoel! Toen het donker begon te worden en het volk begon weg te trekken, zetten we onze tent op op het strand. Een Israëliër uit Haifa kwam ons vragen of we zeker waren dat hier tenten mochten staan.. 4 tenten stonden op het strand zelf, en nog eens 8 iets verder van het strand, bij de picknicktafels.. Als avondmaal maakten we spaghetti. ’s Nachts waaide het heel hard op het strand! We werden en lagen er wakker van! Tom dacht om 1u ook dat het al 8u ’s morgens was. De maan was immers weer ijverig aan het schijnen! Maar gelukkig dat we in de tent lagen, anders hadden we nu geen tent meer!

22-03-2011 om 19:09 geschreven door Tom en Machteld  

Nadat Tom 4 dagen in Frankrijk was geweest voor zijn project en Machteld zich dus de hele week alleen bezig moest zien te houden, vertrokken we op donderdagmorgen voor onze eerste echte roadtrip! Om 4u30 pikte Machteld Tom op in de luchthaven en daarna reden we direct door naar het zuiden. We zagen de zon opkomen in de woestijn (prachtig!) en zagen heel wat bloemetjes bloeien in de anders dorre woestijn.. Rond 7u bereikten we de Dode Zee. We zochten een mooi plekje voor een picknick en wat zwemplezier, en ook om wat uit te rusten van de korte nacht.

Zwemmen in de Dode Zee is echt wel speciaal! Het is een heel gek gevoel om zomaar te blijven drijven.. Het is wel een enorme knoeiboel! Bij dit strand waren er immers geen douches voorzien. KILO’s zout konden we van onze verbrande lichamen schrapen!

Rond de middag hielden we het voor bekeken, en besloten we Ein Bokek te bezoeken. Dit is een plaatsje waar veel dure hotels gelegen zijn. We keken er wat rond in de winkeltjes met Dode-Zee-producten en kochten een paar nieuwe slippers voor Tom. We genoten ook van een lekkere milkshake op een terrasje..

Daarna gingen we op zoek naar onze slaapplaats. Machteld had een bungalow geboekt helemaal in het zuiden van de Dode Zee, in Ne’ot Hakikkar. Hier stonden verschillende bungalows, waren er goede en propere douches en een grote keuken! Wij sliepen in een ‘familiebungalow’ van 4x4m. Er waren ook grotere bungalows waar je wel met 20 personen kon slapen. Die grote bungalows zagen er wel niet zo verzorgd uit van de buitenkant gezien..

De receptionist met het luie oog verwelkomde ons en gaf ons wat tips over de regio. Nadat we van een zeer welkome douche genoten hadden en al het zout van ons afgespoeld hadden, gingen we naar het plaatselijke winkeltje. Dat was een belevenis op zich! Je kon er werkelijk alles vinden: eten, elektrische apparatuur, hoeden, … Het zat echt helemaal volgestouwd! Maar ze speelden wel heel goed in op de lokale noden. In deze streek wonen en werken namelijk veel Thaien. Ze werken op het veld in de groente- en fruitteelt. De regio staat immers bekend voor het kweken van groenten en fruit in de winter, wanneer het dus nergens anders kan. Ze voeren dan ook veel uit naar Europa. Het winkeltje stond dus ook helemaal vol met Thaise spullen: bier, bamboe-eten, sauzen, … We merkten er ook ‘Petit Beurre’ op, in het Hebreeuws geschreven

Daarna maakten we ons avondeten gereed. Daarna zaten we nog even in de ‘lounge’ van de kampplaats, een grote tent met verschillende zetels en tafeltjes. We kropen al vroeg onder de lakens om de volgende dagen fit te zijn voor drukkere dagen

Vrijdagmorgen sliepen we lekker uit en namen we uitgebreid tijd voor een lekker Israelisch ontbijt: pita met groenten, een eitje en een blikje tonijn. Keuze genoeg met al het eten dat Machteld had meegesleept :- )

Vandaag stond een wandeling in de woestijn op het programma. We besloten naar Mount Sodom (van Sodom en Gomorra; http://nl.wikipedia.org/wiki/Sodom_en_Gomorra) te rijden. Deze bergen bestaan vooral uit zout. In normale omstandigheden kunnen zo’n bergen niet overleven, maar in het droge en hete klimaat van de Dode Zee blijven ze bestaan.

We parkeerden ons autootje in het begin van de route, terwijl 4x4’s ons voorbijstaken.. Wij vertrouwden de putten in de weg en de steile bergtoppen niet zo en gingen dus verder met de benenwagen. Op de top van de berg kregen we een uitgebreid uitzicht op de Dode Zee, de bergen in Jordanië en de mineraalfabrieken te zien.

Nadat we eerst grotendeels over 4x4-paden waren gewandeld, sloegen we nu een andere weg in, namelijk de ladder-afdaling.. En dat was letterlijk te nemen! Na een tocht van zo’n 4 uur vonden we ons autootje terug in de blakende zon.

18-03-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Deze week werd gekenmerkt door hevige regenbuien en ongewone kou voor de tijd van het jaar. Vorige week vrijdag zaten we nog een lekker ijsje te eten op een terrasje, vanaf dinsdag viel het water met bakken uit de lucht! Vandaag is het eindelijk droog.. Dus 11 maart is voorlopig de laatste regendag

Dinsdag ging Tom nog een keer naar Bet Dagan. Machteld wilde langer slapen, dus mocht Tom de auto meenemen om naar Ilan te gaan. Toen Tom ten huize Halachmi aankwam, zag hij nergens beweging. Hij klopte op alle vensters en deuren en na 5 minuten kwam Ilan slaapdronken de deur opendoen. Verslapen!  En wij maar denken dat zoiets bij Ilan onmogelijk was.. Machteld stond op het normale uur, 7u, op en zag het keihard regenen. Dat viel tegen, want ze moest te voet naar het werk! Aviv reed haar voorbij, maar aangezien ze aan de andere kant van de weg aan t wandelen was, reed hij gewoon door.. Maar ze heeft nu zijn telefoonnummer bemachtigd voor het geval er nog eens geen auto in huis is!

Woensdagnamiddag brachten we een bezoek aan kibbutz Hazorea. 3 weken geleden kwamen 2 inwoners van de kibbutz Ilan bezoeken en nodigden ze ons uit om eens op bezoek te komen. Vorige week op AgroMashov, de landbouwbeurs, kwamen we 1 van de 2 mannen weer tegen. Dus nu konden we niet meer onder een bezoekje uit

De man van AgroMashov, Oren, verwelkomde ons en leidde ons naar zijn golfkarretje. Eerst maakten we een rondje door de kibbutz. Hij toonde ons zijn huis, hij wees de vijvers en velden van de kibbutz aan (zo’n 700 ha!), vertelde over het leven in de kibbutz en de broodwinning van de meeste mensen. In de kibbutz is er ook een groot zwembad! En het is gelegen op een prachtige locatie, dicht bij het bos.. Binnenkort vindt er in de kibbutz ook een grote gebeurtenis plaats. Er gaat namelijk gestemd worden of het salarissysteem blijft zoals het was, of gaat veranderen. Momenteel krijgt ieder lid van de kibbutz een gelijk loon, ongeacht hun verantwoordelijkheid/functie. Dit is zoals het oorspronkelijke kibbutzidee was opgesteld en deze kibbutz is een van de weinigen waar het systeem zo nog wordt toegepast. Mogelijk wordt het systeem binnenkort veranderd zodat iedereen zijn eigen salaris behoudt, en een deel ervan afstaat voor de werking van de kibbutz.

Daarna nam hij ons mee naar de viskwekerij, waar hij operation manager is. De viskwekerij bestaat uit 3 delen: lelieplantages, goudvissen en als hoofdtak de kweek van kois. Het is de grootste overdekte koikwekerij ter wereld! Ze exporteren dan ook naar alle mogelijke landen. In de kwekerij werken vooral jonge mensen die pas uit het leger zijn en hier geld komen verdienen voor ze hun wereldreis aanvatten. Bij het betreden van de ruimte moesten we onze schoenen wisselen en onze handen ontsmetten en begon de rondleiding door de kwekerij.

De kois worden geselecteerd op kleur en vorm op zeer jonge leeftijd, als ze ongeveer een centimeter groot zijn. De visjes die niet geselecteerd worden, belanden op de composthoop.. Er zijn maar weinig eitjes die uiteindelijk een grote vis worden, slechts ongeveer 10%. Vissen zijn immers ook erg gevoelig voor veranderende omgevingsfactoren. De vissen die nog sterven na het selectieproces worden uit het water gehaald dmv een zuiger. De zuiger voorziet in een continue waterstroming in de vijvers en trekt de zieke en dode vissen aan. Iedere dag worden de dode visjes van de zuiger geplukt.

Vrijdag regende het weer pijpenstelen en viel ons uitstapje dus in het water. We besloten dan maar naar de film te gaan. We zagen ‘The King’s Speech’ bij gebrek aan ‘Rundskop’

Van zaterdag op zondag vertrekt Tom voor 4 dagen naar Frankrijk voor een projectmeeting, waardoor we vannacht om 2u zullen moeten opstaan. Machteld brengt Tom naar de trein en blijft dan alleen achter, dus afleiding is zeer welkom

Tot horens!

12-03-2011 om 15:09 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen vertrokken we vol goede moed naar Tel Aviv. Ilan had ons immers 2 vrijkaarten gegeven voor de landbouwexhibitie AgroMashov. Aangezien het exhibitiecenter dicht bij het treinstation ligt, en de weg naar Tel Aviv enorm druk is, besloten we dan ook de trein te nemen. Eenmaal aangekomen in het treinstation van Binyamina waren we verwonderd door de drukte. Er was nergens een parkeerplaats te vinden! Halve parkeerplaatsen worden opgevuld door de auto dwars te parkeren, stoepen dienen hier als ‘verhoogde parkeerplaasten’ en 4x4’s staan over grachten geparkeerd.. Omdat ons autootje niet over grachten kan springen en geen stoeprand opkan, werden we gedwongen om enkele straten verder een parkeerplaats te zoeken.

Na een treinrit van 40 minuten kwamen we aan in Tel Aviv. Het exhibitiecenter was idd niet moeilijk te vinden! We moesten ons eerst aanmelden aan de balie en kregen dan een naambadge opgespeld. Vandaag ging Tom door het leven als Tom Van Mertem

We zagen paarse bloemkolen, mini-paprika’s, koeien, tractors, bloemen, … En we snoepten van elk staaltje promotiemateriaal wat werd uitgedeeld: yoghurt met honing, mozzarella, ricotta, geitenkaas, rijstpap, … We werden er ook herkend door een van Ilans collega’s. Hij nodigde ons uit om zijn kibbutz te komen bezoeken. Op de kibbutz zijn ze gespecialiseerd in aquacultuur.

We vertrokken met het idee dat AgroMashov wel iets zoals AgriBex zou zijn, maar het viel toch wat tegen. Er waren maar 2 hallen! Dus na 2 uur hadden we al alles gezien..

Machteld had ’s morgens ook het schitterende idee om een nacht in Tel Aviv te blijven (nu we er toch waren..). Na de exhibitie namen we dan ook de bus naar het centrum van Tel Aviv. We wandelden naar het strand om onze boterhammetjes te verorberen. Al bladerend in de Lonely Planet (Machteld haar reisbijbel) kwamen we erachter dat we ons op het homostrand geplaceerd hadden We vonden het al verdacht dat er zoveel jongens hand in hand het strand opgelopen kwamen..

Daarna gingen we op zoek naar een hotelletje. We belandden bij Gordon Inn, waar een totaal ongeïnteresseerde receptionist ons ontving. Na onze spullen afgegooid te hebben, besloten we het centrum in te trekken. Eerst gingen we naar de Carmel Market. Dit is een openluchtmarkt waar ze vooral fruit, groenten, vis en kleding verkopen. Machteld waande zich weer helemaal in Marrakech, Tom vond het maar niks met zoveel volk.. Na de drukte van de Carmel Market besloten we even naar de andere bekende winkelstraten te gaan. Machteld hield halt bij een bikini-winkel om er een koopje  te doen! Tom koos en keurde maar al te graag

Het zalige weertje lokte ons weer terug naar het strand (deze keer een niet-homo-strand) om er de zon te zien zakken in de zee. Met het invallen van de schemering, begon onze maag ook te rammelen. Machteld raadpleegde haar bijbel, en vond al snel een Italiaans restaurantje.

Het restaurant lag een stukje uit het centrum, waardoor we nog een heel stuk van Tel Aviv konden bewonderen. In een donker straatje ontdekten we dan de ‘Pasta Mia’. Ze serveren er zelfbereide verse pasta met verschillende sauzen naar keuze. Het was er klein, maar gezellig en de drukte voorspelde al veel goeds. Je kon er trouwens ook eten afhalen. Tom bestelde eerst een voorgerechtje van Focaccia en champignons. Daarna volgde een hoofdgerechtje van 2 soorten pasta en een umbriaconesaus. Machteld nam 2 soorten spirelli (bruine en witte) met carbonarasaus. De eerste keer dat we spek vonden en aten in Israël! Combineer dit met een lekker Chardonnaytje en het plaatje was compleet! Het eten was echt OV ERHEERLIJK! Het water loopt ons alweer in de mond bij het beschrijven ervan We zaten helemaal vol, maar toen ze de dessertenkaart brachten, bezweken we toch weer.. Tom nam een ijskoffie en Machteld een tiramisu. Zalig! Dit geweldige eten was de wandeling meer dan waard! (Met dank aan de Lonely Planet!)

Op de terugweg naar het hotel stopten we nog in een gezellig cafeetje waar ze ook Duvel serveerden! We lieten het ons dan ook smaken!

We zagen ook veel mensen die nog moesten beginnen met eten, terwijl het intussen toch 22u was.

Vrijdagmorgen ontbeten we in het hotel en daarna wandelden we over het strand naar Jaffa. Jaffa is het 2^e hoogste punt aan de Middellandse Zee in Israël. Het was vroeger dan ook van strategisch belang, omdat de haven van Jaffa de haven was die het dichtst bij de heilige stad Jeruzalem lag.

We wandelden wat door het park, zagen oude gebouwen, mensen die aan yoga aan het doen waren, zingende legermannen, … We vonden het wel een beetje jammer dat de wensbrug op instorten stond en dus gesloten was voor het publiek. Niet dat we nog meer te wensen hebben, maar toch..

Daarna gingen we naar de vlooienmarkt in Jaffa. Hier is echt ALLES te koop, voor verzamelaars waarschijnlijk de hemel op aarde!

Aangezien vrijdagnamiddag alles sluit, inclusief openbaar vervoer, moesten we op tijd terug naar het treinstation. Na aan 3 verschillende bushaltes te staan wachten, vonden we uiteindelijk de juiste bushalte. De bus liet nog wel een dik kwartier op zich wachten.. Niet wetend waar de busreis eindigen zou, stapten we op de bus. We belandden aan het Savidor-treinstation, waar we goed op tijd waren voor de laatste trein.

Op de trein merkte Machteld ineens op dat haar armen toch wel héél rood waren.. Werkelijk, 4 maart en verbrand!

Terug thuis besloten we een ijsje te gaan eten in de Leggenda, een cremerie in ons dorp. Tom kon niet kiezen, en nam 3 bollen ijs: aardbei-kiwi, mango-banaan-ananas en zwarte chocolade. Machteld ging voor yoghurtijs met verse aardbeien, ananas, passievrucht en muesli. Heerlijk verfrissend!

Zaterdag is het rustdag, zodat we er volgende week weer stevig in kunnen vliegen! Shabbat Shalom!

05-03-2011 om 15:57 geschreven door Tom en Machteld  

Wat hebben we deze week alweer allemaal uitgespookt?

Zondag hebben we een bezoekje gebracht aan onze collega Moush, die vorige week bij een auto-ongeval betrokken was. Hij heeft zijn sleutelbeen gebroken en ook iets aan zijn borstkas. We reden samen met Arieh en Sarah naar het huis van Moush. Omdat we niet precies wisten waar we moesten zijn, vroegen we de weg aan een paar kinderen. Het bleken Moush’s kleinkinderen te zijn, en ze kenden hem dan ook niet als Moush, maar als Abu Aman (Vader van Aman). Moush is een Arabier en de ontvangst was dan ook helemaal anders dan dat we gewend zijn! We mochten plaatsnemen op kussens op de grond en we kregen hele straffe koffie aangeboden. Ondertussen wandelde ook steeds meer familie binnen. Moush zijn zonen wonen in hetzelfde huis en ook zijn moeder woont er nog. Hij is ongeveer 65 jaar (en werkt als een 30-jarige) en heeft 19 kinderen en al 5 achterkleinkinderen! Het was toch wel een belevenis! Al is het jammer dat we nog niet met hem kunnen praten. Gelukkig waren Sarah en Arieh er voor wat vertalingen. Moush zag er wel een beetje ongelukkig uit, maar wat wil je als je de hele dag omringd wordt door een tiental vrouwen?!?

Ilan had zondagmorgen ook nog een ‘leuke’ verrassing voor Machteld. Of ze misschien even de data van de grootste boerderij van Israël kon analyseren voor middernacht? Dus Machteld zette zich aan haar dataset, en omstreeks 23u kon ze haar resultaten doorsturen. Het resultaat van een dagje hard werken, wordt beloond met een vermelding als co-auteur in een abstract voor een conferentie in Jeruzalem..

Maandagmorgen werden we al vroeg bij Ilan thuis verwacht. We gingen namelijk op uitstap met een groep Sloveense boeren. Ilan had om 8u met hen afgesproken aan de Muhraqa, een klooster van de profeet Elias, boven op  een van de bergen van het Carmel-gebergte.

De papa van Ilan bracht ons weg, zodat we de rest van de dag met de bus Slovenen konden meerijden. Om 5 na half 8 waren we al boven op de berg. Na een telefoontje aan de buschauffeur bleek de bus pas rond 9u aan te komen. Daar stonden we dan! We besloten even een wandelingetje te gaan maken. Het land is nu echt prachtig! Overal groen en heel veel bloemen! Maar ineens begon het heel hard te waaien en doken er overal donkere wolken op. Het klooster ging pas om 9u open, dus we zochten bescherming onder de bomen. Ilan vond het heel erg jammer dat hij zijn laptop niet had meegebracht zodat hij nog wat kon werken. Hij is echt een workaholic! De donkere wolken dreven helaas niet voorbij, maar zorgden voor een stevige bui. Intussen probeerden we toch ergens binnen te geraken in het klooster. Na de hele omheining afgelopen te hebben, bleek de poort gewoon open

Om 9u arriveerden de Slovenen. Hun gids bleek een vrolijke pater van de Franciscanen-orde te zijn.

Op het programma stonden bezoeken aan 3 kibbutzim. Als eerste gingen we naar een kibbutz-boerderij met 4 melkrobots. Het mest was sinds de bouw van de stal, 5 jaar geleden, niet uit de stal gehaald! We zagen ook een Juno-borstel aan het werk. Deze keert het voer automatisch dichterbij de koeien.

Onze tweede stop was op de kibbutz van onze collega Rotem. Rotem ontpopte zich als een volleerde gids en loodste ons langs en in alle stallen, aandachtig luisterend naar alle vragen van de boeren. We staken zelf ook heel wat op!

Zo leerden we bijvoorbeeld over koosjere melk. Opdat melk koosjer verklaard wordt voor de ultra-orthodoxe joden (die met de krullen, de hoed en het gewaad), mag de melk op Shabbat niet gemolken worden door joden. In kibbutz Yizreel lossen ze dit op door moslims te laten melken. De ultra-orthodoxe joden zijn bereid om een halve shekelcent per liter meer te betalen voor deze koosjere melk, dus dat is wel de moeite! De ultra-orthodoxen hangen dan wel camera’s op om te controleren of de koeien echt niet gemolken worden door joden op Shabbat..

Op deze boerderij zagen we ook nog een aangename verrassing wat ons toch een beetje aan Belgie deed denken: de slechtere koeien van de kudde worden hier gedekt met Belgische WitBlauwe stieren. We zagen hier dus enkele blauwe kalfjes rondhuppelen in de stallen. Al deze kalveren worden grootgebracht voor het vlees, zonder dat er mee verder wordt gekweekt.

Daarna gingen we naar een organische boerderij, waar Ilan’s vrouw en jongste dochter ons vervoegden. We kregen er eerst een lekkere maaltijd aangeboden (we waren echt uitgehongerd aangezien het al na 14u was!) van biologische geitenyoghurt, biologische melk, biologisch brood en veel biologische groenten zoals wortelen, selder, sla, …

Daarna kregen we wat meer uitleg over de boerderij. Om alles toch iet of wat goedkoop te houden, produceren ze alleen voor hun eigen markt, zodat de kosten voor distributie wegvallen. In het dorp is een winkeltje waar mensen van overal biologische voedingswaren kunnen kopen. Het is ook een soort zorgboerderij, waar psychiatrische patiënten een paar uur per dag als therapie in het veld gaan werken. Er waren ook enkele vrijwilligers aan de slag. We zagen een gek meisje uit Canada en een vrouw uit Brazilië.

Daarna trokken we plastieken laarzen over onze schoenen en bezochten  we de koeien. De melk van de koeien wordt verwerkt tot kaas, yoghurt, … Het speciale aan deze boerderij was ook hun manier van mestverwerking. Ze ploegen de koeienstal iedere dag (normaal gebeurt dit 2 à 3 keer per week), ze voegen geen droge stof toe, het stinkt helemaal niet, om stof tegen te gaan wordt er terug vloeibare mest over gespreid, … De universiteit van Wageningen heeft onderzoek gedaan naar dit principe, en kwamen tot de conclusie dat er bijna geen ureum terug te vinden is!

Dinsdagmorgen belde Machteld naar haar mama die 50 werd! Toch een beetje jammer dat ze dat moet missen, maar ze heeft zich voorgenomen haar ouders een onvergetelijke reis te bezorgen als ze eens op bezoek komen ;-) In de namiddag kwamen oma, moeke en opa even op skype. Het was echt heel leuk om hen even te zien en even te babbelen!

Morgen gaan we naar AgroMashov, een landbouwbeurs in Tel Aviv..

%%%FOTO21%%%%%%FOTO22%%%

%%%FOTO23%%%%%%FOTO24%%%

Vele groetjes!

02-03-2011 om 21:43 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdag besloten we kampeerspullen te gaan kopen ipv de gebruikelijke vrijdagse uitstap te maken. We gaan immers over een paar weken voor een verlengd weekendje kamperen en rondreizen aan de Dode Zee. We investeerden in een 2-seconden-tent, een gasvuurtje en in wandelschoenen. De rest van de dag besteedden we aan de wekelijkse kuis (wat precies ALWEER dringend nodig was), gingen we onszelf nog eens afmatten in de fitness en probeerde Machteld zelf limonade te maken met de citroenen die we een paar weken geleden van Ali gekregen hebben.. Tom vindt de limonade veel te zuur, maar Machteld vindt dat net lekker Alleszins een echt zomerdrankje en voor herhaling vatbaar!

Omdat een weekend zonder uitstapje toch geen echt weekend is, lieten we ons zaterdag niet kennen en vertrokken we middenin een fikse regenbui. (Want we zijn ook niet van suiker ) Via het Belgische nieuws hadden we gehoord dat er in de Hula Vallei veel vogels zitten in deze tijd van het jaar. De vogels zijn immers op terugtocht van hun wintertrek. We dachten dat dit wel de moeite zou zijn en gingen dan ook een kijkje nemen. We hoopten dat het weer zou opklaren onderweg, maar eerder het tegendeel bleek waar. Donkere wolken troepten samen boven de Hula Vallei en lieten zich volledig leeglopen.

Maar nog steeds lieten we ons niet kennen. Een extra trui en een regenjas brachten soelaas. We huurden een golfkarretje om de 11 km lange tocht rond het meer/moeras/beekjes (droog) af te leggen. We zagen echt keeeeeeeeeeeeiiiiiiiiveeeeeeeeeeeeeel kraanvogels, wel tienduizenden! (Machteld: “Het lijkt hier wel Werchter voor vogels” )

Deze kraanvogels overwinterden in Soedan en Ethiopië en trekken in het voorjaar weer naar Finland en West-Rusland. Om de boeren te sparen van deze trekkende meute, worden de vogels iedere dag gevoerd in dit park. Ze krijgen ca. 3 ton maïs per dag. Het aantal vogels neemt ook jaarlijks toe; er werden hier vorig jaar 392 soorten geteld! Er zitten ook veel beverratten (coypu’s in het Engels, thanks Wikipedia ). In vorige posts noemden we deze dieren onterecht muskusratten.. Die beestjes werden in de jaren 50 uit Zuid-Amerika naar Israël gebracht om er een pelsindustrie op te starten. Het klimaat in Israël bleek echter niet geschikt om en goede pels te kweken, en de boeren lieten de beverratten vrij in de natuur. Ze hebben geen natuurlijke vijand waardoor ze eigenlijk alleen maar vermeerderen.. We vinden het toch maar vieze beesten!

Na ons tochtje met het golfkarretje, wat maar 2 uur mocht duren en waarbij ze ons na 2 uur en 5 minuten al belden dat we te laat waren, smikkelden we onze vanmorgen-vers-van-de-bakker-gehaalde broodjes op en reden we terug naar huis, nog steeds in de regen.

26-02-2011 om 15:39 geschreven door Tom en Machteld  

Maandag woonden we de eerste dag van de Agri-Sensing conferentie bij. Deze vond plaats in de Technion universiteit in Haifa. De universiteit is boven op een berg gelegen en biedt een mooi uitzicht op de stad. We reden achter Ilan aan omdat we zelf niet precies wisten waar we moesten zijn. Het was een internationale conferentie, met veel Amerikanen, maar ook Duitsers, Chinezen, Canadezen, … Na de openingsceremonie begonnen de presentaties. De presentaties gingen over precisielandbouw, meer bepaald over irrigatie, akkerbouw, boomgaarden, sensoren die allerlei parameters vanop afstand kunnen meten, … Dit is niet echt ons studiegebied, maar sommige gebruikte technieken kunnen wij ook hanteren. ’s Middags werd ons een lunch aangeboden en was er een postersessie. Zo konden we al eens zien waar de andere posters over gingen, aangezien we woensdag zelf zo’n poster zouden presenteren In de namiddag waren er telkens 2 gelijklopende sessies, waarvan wij uiteraard de interessantste probeerden te kiezen. Het was een lange, maar leerrijke dag! We gaven ook nog een lift aan een wetenschapper die op weg was naar ons dorp..

Het uitzicht op de stad, met 2 torens die Machteld steeds aan Maasbracht doen denken

Dinsdag gaf een collega van ons ook een presentatie op de conferentie, maar doordat we allebei onze handen goed vol hebben met onze onderzoeken, zijn we niet naar hem gaan luisteren. Woensdag waren we wel weer van de partij. Ook nu kwamen weer een aantal interessante thema’s aan bod. Toch een beetje nerveus begonnen we ’s middags aan onze eigen postersessie. Hoewel bijna niemand van de aanwezigen zich intensief met dieren bezighoudt, was er toch wel wat interesse voor onze onderzoeken. We praatten ook met enkele andere studenten, en met een olijke Duitser Netwerken is immers zeer belangrijk in onze kleine landbouwwereld! Er waren er zelfs die opmerkten dat Mr. Steensels (zoals in het programmaboekje stond geschreven) in feite een jongedame was! En ook het feit dat we 2 Belgische studenten in Israël zijn, vonden ze verbazingwekkend! Ilan was ook zeer trots op zijn kindjes (wij dus), hij had zich voor de gelegenheid zelfs mooi opgekleed met een deftig (maar toch weer veel te groot) jasje. Hij trok ook foto’s en sleurde mensen naar onze poster..

Woensdag kregen we ook het droevige nieuws te horen dat Moush een auto-ongeluk heeft gehad. Hij was bijna aan de afrit naar zijn dorp, en toen knalde hij tegen een vrachtwagen die heel plots stopte. Hij heeft zijn sleutelbeen gebroken en zijn borstkas deed ook pijn. Hij zal lang moeten herstellen, en veel rusten, wat hem helemaal niet aanstaat! (Hij is immers ook een echte werker, altijd buiten tussen de beesten, altijd bezig). Vooral Ala zit nu ook met de handen in het haar, want wie moet er nu voor het ontbijt zorgen??

Donderdagmorgen maakte Machteld samen met Ala het ontbijt. Ze maakten een schotel met lekkere groenten, kookten eitjes en warmden pita op. Een Australiër, die eerder deze week ook op de conferentie was, bracht ook een bezoekje aan onze campus en we deelden het ontbijt met hem. Hij had heel wat interessante verhalen te vertellen (vooral natuurlijk over de landbouw in Australië). Ondertussen was Tom op de boerderij aan het werk met Ilan en Aharon.

In de namiddag hadden we nog een meeting met Ilan. Hij zette ons weer op het rechte onderzoekspad, zodat we met een gerust hart het weekend kunnen starten.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorige week was alweer een drukke week. We maakten dan wel geen doordeweekse uitstapjes, maar aangezien we volop bezig zijn met onze onderzoeken hebben we onze handen meer dan vol! Deze week moeten we naar een conferentie in Haifa. We zullen daar staan met een poster over ons onderzoek. Het wordt de eerste keer dat ons werk voor het grote publiek komt, dus we vinden het wel spannend!

Vorige week mocht Machteld enkele keren meehelpen om het ontbijt te bereiden. Moush was er immers niet.. Hij vroeg zich wel af of hij wel weg kon blijven, want wat moest Machteld dan eten? Normaal maakt Moush altijd een salade (met veel komkommer en tomaten) en een stoofpotje van groenten. Dat stoofpotje smaakt Machteld wel, maar de salade laat ze toch liever aan zich voorbij gaan.. Maar wanneer Moush er niet is, wordt ere en apart slaatje gemaakt zonder komkommer en tomaten, dus Machteld heeft geen honger moeten lijden

Aharon, de handige Harry die ons steeds helpt waar nodig, kwam ook nog een keertje kijken in Newe Yaar. Hij merkte op dat Machteld eruitzag als een ‘sabre’. Dat is de vrucht van een lokale cactusplant. Naar het schijnt een compliment, maar als je de vrucht ziet twijfel je daar toch aan

De 'sabre', zoals Machteld liefkozend genoemd werd door Aharon

Het was afgelopen week ook Valentijn.. En iedereen weet wat voor een romanticus Tom is! ;-) Toch slaagde hij er in Machteld te verrassen. Na het werk stopten we aan de Fox, een kledingwinkel, waar Machteld een trui cadeau kreeg. Er bestaat twijfel of het een romantische bui van Tom was of niet. Tom lachte Machteld immers steeds uit met haar veeeeeeel te grote trui die ze gekregen had in het voederstation. Dus mss was hij wel n beetje beschaamd dat hij naast haar moest lopen terwijl ze die veeeeel te grote trui droeg.. Alleszins, Machteld koos een mooie blauwe, lekker warme trui, die bovendien heel goed uitkomt met haar blauwe ogen! In de solden (50%!)!

De mooie trui (Wegens mooi weer rond het middel gebonden) en het woeste water

Ook dit weekend besloten we er nog eens op uit te trekken. Aangezien we vrijdag alweer vroeg uit de veren waren, vertrokken we naar het noorden. Ons autootje zou ons deze keer naar Banias brengen. Banias is een groot park met een waterval van 10m en enkele bronnen. Het park is genoemd naar de god Pan.

De grot van Pan

Het weer liet ons ook helemaal niet in de steek: het was zalig T-shirtweer! Het park was echt heel mooi1 Veel groen, veel bloemen, ...

In deze tijd van het jaar is er ook veel water. Het smeltwater van de Hermon (waar je in de winter zelfs kunt skien) komt immers terecht in deze stroom.

De besneeuwde bergtop van Mount Hermon en de waterval

We maakten een stevige wandeling en zochten een mooi plaatsje voor onze picknick. In het park was het best druk! Ook veel toeristen! Maar het is er dan ook heel mooi! We vinden het noorden echt heel mooi, en ook helemaal anders dan waar we wonen, dus we zullen er in de toekomst wel vaker naartoe rijden.. Wie weet zelfs met de tent

Als je op de landkaart kijkt, zie je dat Israël in het noorden bijna omringd wordt door Libanon en Syrië. De tekens die je overal ziet waarschuwen je voor mijnen langs de wegen en wandelpaden en vormen een stille getuige van de strijd die hier gevoerd werd.

Aangezien het park sloot om 14u (wegens Shabbat), moesten wij dus ook vertrekken. We namen een andere weg dan de heenweg zodat we nog wat van het mooie landschap konden genieten. Een tussenstop maakten we aan de Kinneret (het meer van Galilea). Er waren al heel wat mensen aan het plonsen in het water! Er werd ook gebarbecued op het strand. Man, dat ruikt toch lekker!

Terug thuis waren we allebei n beetje lui.. We besloten ons even op te frissen en dan uit eten te gaan. Vandaag was echt wel een topdag!

Zaterdagmorgen verwenden we onszelf met pannenkoeken. ‘s Middags stonden we in voor de kalfjes. Omdat het weer lekker warm was buiten besloten we te voet naar het werk te gaan. We ontdekten daarbij weer een heleboel nieuwe straatjes En vandaag was het alweer werkendag..

Tot horens!

Machteld en Tom

20-02-2011 om 18:19 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagavond veranderde ons 'eentonige' leventje. We kregen namelijk bezoek uit België. Nadia, een oud kotgenootje van Tom, kwam samen met haar vriendin Kim bij ons overnachten op hun doorreis door Israel. Zij hadden een hele reis van 14 dagen uitgestippeld, en zouden bij ons blijven overnachten om het noorden van het land te gaan verkennen. Ze kwamen van Tel Aviv en via Caesarea in Haifa aan, om dan vervolgens de bus naar ons huis te nemen. Het plan was ook om 4 nachten bij ons te blijven overnachten.

Aangezien ze midden in de werkweek aankwamen, konden wij niet met hun mee reizen. Maar dat ons niet tegen om er 's avonds iets leuks van te maken. De eerste avond hadden wij al een lekkere maaltijd voor hun klaar staan, zodat zij direct hun voetjes onder tafel konden schuiven. De volgende avond stonden Nadia en Kim erop om voor ons te koken om ons te bedanken voor de ontvangst. Ons niet gelaten natuurlijk, en we lieten hun hun gang gaan. We hadden ze voor we vertrokken naar het werk ook uitgelegd waar de winkel lag, zodat ze na hun trip naar Nazareth daar inkopen konden gaan doen. Blijkbaar vonden ze het een heuse zoektocht om hun ingredienten bijeen te zoeken omdat ze niet altijd konden lezen wat ze precies kochten 's Avonds zijn we dan ook eens samen naar Tom zijn boerderij gaan kijken.

Donderdag moest Tom er al weer vroeg uit omdat hij naar Bet Dagan moest. Machteld moest dus ook vroeg op staan om Tom bij Ilan af te zetten, en dan ook maar vroeg beginnen te werken zodat ze ook vroeger kon stoppen. De 2 toeristen zouden vandaag naar Haifa gaan, maar hadden pech met het weer. De hele namiddag kregen ze plensbuien en regen over hun dak. Ze besloten dan maar vroeger terug te keren, zodat ze ook nu weer met ons konden meeeten. 's Avonds hebben we dan samen onze reisplannen voor het weekend verder besproken en uitgestippeld, omdat we ze nu wel zouden volgen. We gingen allemaal vroeg slapen omdat we morgen allemaal fris wilden zijn.

Vrijdag vertrokken we tegen 08.45 met zijn allen naar het Meer van Galilea. Niet wetende of onze auto deze reis aan zou kunnen, gingen we toch het avontuur tegemoet. De eerste halte was aan Yardenit. Deze plaats is ook bekend als de 'doopplaats' van Jezus. Het park vertelde ons dat het 'dichtbij' de werkelijke plaats ligt, maar andere bronnen beweren dat het ergens in de Westbank ligt. We hadden gehoord dat er mensen zijn die nogal euforisch worden wanneer ze gedoopt worden, en dat wilden we natuurlijk met onze eigen ogen zien. Gelukkig voor ons waren er enkele mensen bereid om zich te laten dopen. Gehuld in een wit gewaad, dompelden ze zichzelf onder in het (koude) water van de Jordaan. Echt smakelijk leek het ons niet, want het krioelde er ook van de muskusratten! De euforie bleef ook uit bij de mensen, maar het was toch wel leuk om dit eens te zien.

Vervolgens reden we verder langs de kust van het meer van Galilea, richting het noorden. We stopten in het plaatsje Capernaum. Hier staat volgens de overlevering het dorp waar Jezus een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht. Hij heeft hier onder andere zijn apostelen geronseld.Ook het huis van Petrus stond in dit plaatsje. Naast al deze christelijke bezienswaardigheden was er ook nog een Grieks-Ortodoxe (roze) kerk. Het was wel speciaal om zien. Jammer dat we er niet binnen konden. De tuin zat ook vol met pauwen en ander gevogelte.

Dan reden we verder naar Tabgha, een 2 kilometer verder. Hier bevond zich de kerk waar Jezus het brood en de vis vermenigvuldigde om aan de mensen uit te delen. Daarna zijn we nog naar een andere kerk gewandeld, waar heel veel mensen in witte gewaden buiten aan het zingen waren. Het leek wel een of andere sekte te zijn. Wij besloten deze mensen te laten doen, en aan het meer een plekje te gaan zoeken om onze boterhammekes op te eten. We kregen er een tip van een andere bezoeker dat er achter de stenen een watervalletje was dat zeker de moeite was om eens te bezien. Na een heus hindernissenparcours (met de gebruikelijke valpartijen ) bereikten we de waterval. We besloten er ons bo'kes op te eten. Na de lunch gingen we nog op zoek naar de 'Berg der Zaligheden', maar verder dan de 'Grot van Yo'Av' kwamen we niet. Heel in de verte zagen we de kerk wel liggen, maar dat was nog te ver om te lopen.

Na al deze kerkelijke bezienswaardigheden namen we Kim en Nadia mee naar de Mt Gilboa. Hier heb je een heel mooi uitzicht op de vallei onder aan de voet van dit gebergte. Het was wel een hele opgave voor ons autootje, maar zonder verpinken slaagde hij erin om deze steile hellingen te nemen. Onderweg reden we nog bijna een hert aan, maar ze kon nog net ontsnappen door de schrikdraad. Niet veel verder sloeg het noodlot dan toch toe. Na door een put langs de weg gereden te hebben, kregen we te maken met onze eerste platte band! Noodgedwongen moesten we, bijna boven, ons langs de weg zetten. Maar goed dat Machteld wat van auto's weet, want anders hadden we het reservewiel nog niet gevonden Tom besloot vol goede moed de klus te klaren, maar besefte al snel dat hij geen moersleutel in de auto had liggen. We schakelden dan ook de hulp in van een toevallige voorbijganger. Deze vrouw kon ons ook niet voort helpen, maar ze besloot haar man te bellen. Ze woonde onder aan de voet van de berg, en haar man zou dus snel daar zijn. Maar al snel stopte er een nieuwe auto, en ook zij schoten ons ter hulp. Zij leenden ons hun (betere) krik en sleutel, en de klus was snel geklaard. Maar al snel zagen we een nieuw probleem: het reservewiel stond ook plat! Niet getreurd, want er stopte opnieuw een auto. Deze had gelukkig een kleine compressor bij die je op de autoaccu moet aansluiten om fietsbanden op te pompen. We probeerden het ook op onze autoband, en het werkte wonderwel. De band stond weer hard, maar omdat we het zaakje toch niet helemaal vertrouwden, besloten we huiswaarts te keren. We passeerden eerst nog eens langs het tankstation om onze banden volledig op te pompen. We prezen ons echt gelukkig met al deze vriendelijke Israeli!

's Avonds trakteerden Nadia en Kim ons op een restaurantbezoekje. We belandden in de Adela, ons 'stamrestaurant' in Ramat Yishay. Na het driegangenmenu zetten we avond verder in de Barbarossa. Deze gezellige tent stond ons best wel aan, en we bleven dan ook tot in de late uurtjes pinten (halve liters) drinken.

Zaterdagmorgen sliepen we allemaal lang uit. Tom, de man van het gezelschap, besloot zijn vrouwtjes te verwennen met verse broodjes. Aangekomen bij de auto merkte hij al snel op dat de reserveband weer wat leeggelopen was. Daardoor moesten we onze plannen wat aanpassen, wat niet zo erg was omdat we nu konden uitslapen en ons rustig klaarmaken. Voor sommigen was dat ook welgekomen, want voor deze vielen de pinten toch wat zwaar. We namen de 2 bezoekers mee naar Bet Shearim. We bezochten er het park en wandelden door de natuur. Toen we er op een bankje zaten, kwam er een oud koppel op ons toe gestapt en vroeg waar wij vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we belgen waren, zei de man:"Ik dacht al jullie geen Israeliers waren, want jullie zijn zo stil (als in niet roepen)."

We sloten het verblijf van Kim en Nadia af met een McDonalds bezoekje. Kim had er echt al een hele week naar uitgekeken, en we wilden haar wens dan ook vervullen. 's Avonds namen we afscheid van dit vrolijke duo, want zij trokken verder richting Jeruzalem. Het was een zeer aangename vierdaagse, maar toch ook een vermoeiende door de lange dagen. Maar het is zeker voor herhaling vatbaar ;-)

14-02-2011 om 20:02 geschreven door Tom en Machteld