Laten we het saaie stuk (werken, papers schrijven, meetings, data-analyse) van onze week maar overslaan, en overgaan naar het leuke deel: weekend! Dat begon al goed.. Toen we op donderdagavond thuiskwamen stond er namelijk een cadeautje op de salontafel. Machteld haar eerste paniekerige idee was: "Wie is in ons huis geweest?" Maar al vlug bleek het een cadeautje van Tom te zijn, die (zogezegd ;-)) ging werken maar in de plaats naar de winkel reed om ... een verwarmingstoestelletje te halen! Wat een zaligheid! (Het moet gezegd, hij had ook effectief eventjes gewerkt.. ;-)) Op vrijdagmorgen werden we op het normale uur wakker.. De hele week is die wekker zo pijnlijk en als hij dan niet afgaat worden we als vanzelf wakker, typisch! We besloten stevig te ontbijten en dus pannenkoeken te bakken. Tom kan dat al goed, hij kan zelfs de pannenkoek in de lucht gooien EN opvangen! ;-)
Vandaag bracht ons autootje ons naar Beit She'an. Dit plaatsje ligt dichtbij de grens met Jordanië en Palestina. Het is een (voornamelijk) Romeinse archeologische site met badhuizen, openbare toiletten, een amfitheater, een theater, ... In tegenstelling tot het drukke en commerciële Caesarea van vorige week, was het hier heel rustig! We wandelden een paar uur rond tussen de mozaïeken, zuilen, ... Er is ook een berg in het park, namelijk Tel She'an. Wat een beklimming! Bovenop de berg waren overblijfselen van de Egyptische periode te zien. Hier hebben we onze broodjes ook opgesmikkeld. Het was trouwens lekker warm vandaag, we konden goed in een T-shirtje buitenlopen!
Bij het buitengaan hoorden we ineens dat de mensen die ons passeerden Nederlands spraken! Het blijft toch gek om dat hier te horen! We maakten nog een toertje door het centrum van Beit She'an, wandelden wat langs de Harod (een beek) en stapten weer in ons autootje. We besloten nog even te gaan kijken waar precies Jordanië begon. We hebben ook een kijkje genomen aan de Border Crossing. Dit is een van de drie plaatsen in Israël die je toelaten om naar Jordanië te gaan. Goed om te weten als we eens tijd hebben voor een reisje
Terug thuis experimenteerden we in de keuken. We maakten macaroni met kaas en kalkoenbeleg, bij gebrek aan hesp.. Een geslaagd experiment! Daarna besloten we aan de rode kool te beginnen (die Tom stiekem in de winkelkar gelegd had). Dat is pas een experiment! Het ruikt alleszins veelbelovend Morgen hebben we ook een druk programma: het appartement poetsen, strijken, de kalfjes laten drinken, fitnessen, ... En dan alweer een nieuwe, wellicht drukke, leuke werkweek
O ja, Machteld had deze week een appelcake gebakken voor de collega's. Ze voelde zich toch wat geflatteerd toen de collega's de volgende dag vroegen of er nog cake was Ze kreeg ook n complimentje van Ali (die zijn naam in t Engels ook van rechts naar links schrijft): "Uga Machteld: Good, Alla: Stone!" (De koekjes van Alla waren ook nogal aan de droge kant, en 'niet voor gepensioneerden' zoals de cake van Machteld)..
Zaterdag zijn we er weer eens op uit getrokken. Ongeveer een maand geleden, toen we net terug waren gekomen van ons tripje Stockholm, heerste er een echte storm in Israel. We hoorden en zagen daarna in het nieuws en met onze eigen ogen welke schade was aangericht. Een van de getroffen regio's was ook de oude stad in Caesarea, of Qessariya. De oude, zoals de naam al doet vermoeden Romeinse stad, ligt aan de Middellandse Zee-kust, en een deel van de stad was overspoeld. Men vertelde dan ook dat men niet zeker was of men de stad nog kon redden. Dit in het achterhoofd hebbend, besloten we zelf eens te gaan zien wat er allemaal te doen was in deze stad.
In het oude gedeelte van de stad waren er nog enkele ruines te zien van in de tijd van de Romeinen. Maar zoals praktisch elke oude stad in Israel, hebben de ruines vele gedaanten gekend (Romeinse, Joodse, Katholieke (van de Kruisvaarders), Islamitische,...). De paradepaardjes van dit zeer toeristisch uitgebuite nationale park was toch wel het theater en de hippodrome. De zitplaatsen van het theater waren helemaal terug opgemaakt, en we besloten er dan ook onze boterhammekes op te eten. De Hippodroom lag vlak naast de zee, en ook hier waren nog veel restanten over. Het deed ons ook onmiddellijk terug denken aan de paardenrennen in Ben Hur toen we deze betraden. We wilden ook de pier in de zee aflopen, maar deze was echter afgesloten voor publiek. Hier had de storm dus lelijk huis gehouden. Ook enkele mozaieken werden bedekt met zandzakjes om ze enigszins te beschermen tegen het opkomende zeewater. We spraken ook al van de toeristisch uitgebuite kant van het park, maar overdreven ze ook wel echt. Op elke hoek kon je wel iets kopen wat te maken had met Israel, van kitscherige kunst tot prullaria. Wat ons hiervan bijgebleven is, is van de T-shirts die we konden kopen. Deze had het opschrift: "Don't be afraid America, Israel is behind you!"
In de namiddag zijn we terug naar het aquaduct in Qessariya gegaan. Daar waren we in oktober al eens geweest om te gaan zwemmen, maar nu wilde Machteld er een (after-)Nieuwjaarsduik maken. Ze wilde er altijd al eens doen, en nu ze in Israel was, vond ze het moment geschikt om het erop te wagen. En zeg nu zelf, je kunt ook beter doen in Israel dan in het koude Belgie. Zonder enige vertwijfeling plonsde ze de Middellandse Zee in. Tom moest natuurlijk aan wal blijven om de foto's te maken, en de handdoek klaar te houden wanneer ze er weer uit kwam Na deze frisse duik hebben we er ook nog een strandwandeling van gemaakt.
's Avonds zijn we, na het fitnessen, op restaurant geweest. We hadden immers allebei nood aan een goed stuk vlees. Want wat je hier in de gewone supermarkten vindt, dat is toch ook niet alles hoor! We lieten het ons goed smaken: Machteld ging voor de gemarineerde kip, terwijl Tom voor de biefstuk koos. En het heeft ook gesmaakt!
Zondag begon de werkweek alweer voor ons. Deze week staat de paper voor de ECPLF-conferentie in Praag centraal. We hebben immers vorige week allebei bevestiging gekregen dat we zijn uitgenodigd voor deze conferentie, die zal doorgaan in juli in Praag. Dus die 'vakantie' staat ook al weer gepland!
Maandag is Tom de hele dag naar de boerderij geweest om zijn experimenten uit te voeren. Hij had er wel de juiste dag uitgekozen! Er kwam namelijk die dag een delegatie van de melkfabriek op de boerderij kijken om te zien hoe ze er werkten. Er was ook eten voorzien om deze mensen te verwelkomen. En aangezien er minder volk was komen opdagen als eerder gepland, bleef er extra veel over. Tom was dan ook wel bereid om een deel van de overschot tot zich te nemen Op deze manier heeft hij de boer en zijn vrouw toch ook beter leren kennen. Machteld was ondertussen op de campus bezig met haar werk, en ging ondertussen ook naar haar boerderij in Ramat Zevi. Daar had ze een meeting over de dataverwerving met Drorit, iemand die werkt voor het bedrijf dat de melkstal gezet heeft.
Vandaag, dinsdag, hebben we van ons instituut waar we werken een kadootje gekregen nav 'Het feest van de bomen' over 2 weken. Wat de precieze bedoeling van dit feest is, wist Ilan ons ook niet te vertellen, maar we hebben in ieder geval een doos gekregen met daarin 7 verschillende soorten gedroogd fruit (vijgen, dadels, kiwi's, appelsienen, pruimen, abrikozen en noten). Deze slaan op de 7 vruchten die de eerste Joden (met Mozes enzo) vonden na hun vlucht uit Egypte naar Israel, maar dan in een moderne versie (kiwi's komen uit NZL, en niet uit Israel). Op deze dag proberen de Joden zo veel mogelijk fruit te eten, en planten ze ook nieuwe fruitbomen in hun tuin.
Dat was alweer voor vandaag. Tot de volgende keer!
Gelukkig Nieuwjaar! Na een deugddoende en koude
vakantie in België en na de vele feestmaaltijden, keerden we terug naar ons
tweede thuisland. Omstreeks middernacht landden we weer in Ben Gurion Airport,
waar Ilan ons buiten stond op te wachten. Hij vond dat geen probleem, want hij
zag het als een uitgelezen kans om eens een hele dag rustig door te werken. Hij
was heel blij dat zijn kindjes weer terug in het land waren, maar hij zette
ons ook direct terug met de voeten op de grond. s Anderendaags moest Tom
immers weer op post zijn voor zijn experiment op de boerderij.
s Morgens waren we nog niet terug gewoon aan
het Israëlische ritme en we konden dan ook maar moeilijk uit bed. De lekker
warme donsdeken die we uit België meebrachten zat daar waarschijnlijk ook voor
iets tussen.. En het winterweer! Het is
blijkbaar definitief gedaan met droogte en zon, vanaf nu 2 maanden wolken,
donder en buien.. Als het hier regent, regent het vaak ook goed
door, zodat de straten in een mum van tijd omgetoverd worden in beekjes.
Toen we op de boerderij kwamen, zagen we de
klauwkapper aan het werk. De werkmethode hier is helemaal anders dan bij ons.
Ipv de poten één voor één op te heffen wordt de koe hier op haar zij gedraaid met
een soort klem zodat de 4 poten snel achter elkaar gekapt kunnen worden en de
belasting voor de rug van de klauwkapper minder is. Het systeem was op een
camionneke bevestigd ipv een laadbak. Het werk werd ook gedaan door 2 personen.
Het zag er wel maar gek uit (Ilan vond het maar niets).. Maar het ging goed
vooruit! Helaas waren we ons fototoestel weer vergeten..
Omdat we de huiselijke gezelligheid s avonds toch
wat misten, besloot Machteld verandering te brengen in de woonkamer. Ze
versleepte de meubels en plaatste een kastje waar we voortaan onze rommel,
boeken, nieuwe fotokader, kerstkaartjes, op en in kwijt kunnen.
Dinsdag was Ilan er niet, maar hij kon het niet
laten ons s morgens uit bed te bellen. Het Israëlische ritme lag ons nog
steeds moeilijk.. We arriveerden net op tijd voor het ontbijt op het werk. De
pralines die we (verplicht!) meebrachten uit België vielen bijzonder goed in de
smaak! Het is namelijk de gewoonte dat wanneer iemand op vakantie of zakenreis
gaat, hij een lekkernij (chocolade dus) meebrengt. En dus zeker wanneer je uit
België komt! Onze collega Alla staat er nogal op dat deze regel nageleefd wordt
J Wij
waren zelf ook blij onze collegas weer te zien en weer van het
groentestoofpotje van Moush konden smullen. Zelfs Moush, een anders nogal nors
kijkende man, was heel blij om ons bord nog een tweede keer vol te scheppen.
Hij begon zowaar Engels te praten! Good?
s Avonds toen we onze postbus nog eens
bezochten, waren we blij verrast. Er zat namelijk een kerstkaartje bij van Melissa
(en dat staat nu te pronken op onze kast in de living!). Jammer genoeg is het
kaartje van Tante Miet niet aangekomen, of misschien is het nog onderweg..
Woensdag stond er een Skype-meeting met Ephraim
op het programma. Verder houden we ons goed bezig met het analyseren van data
en het schrijven van papers. Ook de hele donderdag werd daarmee gevuld.
Machteld bezocht donderdag ook de boerderij in Ramat Zevi. Ze ging daar data
ophalen voor haar onderzoek en sloeg een leuk babbeltje met boer Yehuda
Sullivan, een op 5 jarige leeftijd uitgeweken Zuid-Afrikaan. Deze man is zeer
stipt in alles wat hij doet. Hij controleert alles wat er gebeurt in zijn farm!
Zo neemt hij melkstalen die hij laat testen in een labo om zo zijn milk
analyzers te kalibreren. Die milk analyzer meet online de melksamenstelling bij
iedere melkbeurt. Hij melkt zijn koeien ook 3x per dag omdat dat beter is voor
de uiergezondheid. Om 5u, 13u en 21u STIPT begint de melkronde. s Morgens en s
middags doet hij dit zelf, s avonds komen 2 meisjes uit de buurt melken. Als
er iets misgaat heeft hij dit vlug op de computer gezien.. Hij is ook in
onderhandeling met het voederbedrijf. Die komen namelijk het voer brengen om
11u, maar hij wil liever dat ze komen in de namiddag (en nog liever 2x per dag)
zodat het verse voer niet buiten ligt in de warmste uren van de dag.
Vrijdag waren we van dienst om de kalfjes te
laten drinken. Omdat we dus niet ver weg konden gaan, hebben we lekker
uitgeslapen, pannenkoeken gebakken, gestreken, gepoetst, Het uitstapje is
voor morgen!
Momenteel zitten we vast op de luchthaven van Tel Aviv. Het vliegtuig dat uit België moest komen heeft namelijk een serieuze vertraging opgelopen door de sneeuw. Het blijft een gek idee om straks thuis te zullen zijn in de sneeuw, terwijl we in Israel amper een jas nodig hadden.. Onze laatste werkdag bestond uit data-analyse, boerderijbezoeken en afscheid nemen.. Ilan hing uit de venster om ons uit te kunnen zwaaien, hij gaat zijn studentjes missen! Hij had ons ook heel graag naar het station willen brengen, maar zijn vrouw had hem opgegeven om te chauffeuren voor een klasuitstapje van hun zoon naar de zoo. Dus voor 1 x mocht zijn vrouw met zijn mooie nieuwe auto rijden om ons weg te brengen Hij staat ook te popelen om ons te komen halen, hij werkt die dag dan toch in Bet Dagan (nabij Tel Aviv).. Dat we dan pas zullen landen rond middernacht deert hem niet, dan werkt hij toch gewoon tot middernacht.. We hebben het echt enorm met hem getroffen! Nu zijn we vooral heel moe, en het is best balen dat we vertraging hebben want we kijken er zoooooo naar uit om thuis te zijn! Het zullen drukke dagen worden Op 2 januari vertrekken we weer terug naar Israel! Dus tot dan! Of tot een dezer dagen! We hebben een vlucht te halen, eindelijk
Dit weekend besloten we er nog eens op uit te trekken. Eerst gingen we nog kadootjes kopen voor onze petekindjes, omdat we daar in Belgie wellicht niet de tijd voor zullen hebben. Op de parking van het winkelcentrum zagen we ook nog iets hilarisch voor onze ogen gebeuren. Er reed namelijk een auto voor onze neus voorbij, en dat zonder bestuurder! Het gevolg was dus dat deze tegen een andere auto opknalde, maar de schade bleef beperkt. Blijkbaar was de bestuurder zijn handrem vergeten op te trekken Elk jaar breken we onze hoofden er weer over wat we dit jaar zullen kopen, en ook dit jaar was het niet anders. Het speelgoed in de winkels kan je best vergelijken met wat je in Belgie vindt, inclusief 'Justin Bieber'-gadgets ;-) Eens binnen in de winkel, kwam het kind weer boven in Tom (niet dat het zo diep verscholen zit...), en hij kocht voor zichzelf een Rubiks-Cube. Ook voor de petekindjes vonden we een geschikt kado, dus onze peter/meter-plicht hebben we ook weer vervuld!
In de namiddag vertrokken we richting Haifa, want we hadden via via gehoord dat er een festival was deze maand, dat de 3 grote feesten (Chanoeka, Kerstmis en Ramadan) van de 3 grote godsdiensten (Jodendom, Christendom en Islam) tesamen viert. Het centrum van de festiviteiten lag in Wadi Nisnas, een Arabische wijk in Haifa, en de German Colony. De straten waren versierd met lichtjes, en de kraampjes en etalages waren voorzien van rendieren, kerstbomen en -mannen. Allemaal kitsch dus, en het voelde toch ook vreemd aan om kerstmis te vieren zonder de echte winterkou en een warme dikke winterjas. Voor het festival zelf waren we blijkbaar een beetje te vroeg in Haifa. We waren namelijk daar in de namiddag, en toen was er nog geen enkel optreden of dergelijke te zien. Gelukkig was er dus nog de (kerst-)markt.
Zaterdag hebben we een bezoek gebracht aan Zippori. Dit reisje zal ook de geschiedenis ingaan als het eerste reisje in Israel waar we een trui hebben moeten aantrekken vanwege het weer ;-) Op deze plaats was vroeger een oude Romeinse stad gevestigd, en tijdens opgravingen de laatste eeuw werden er enkele grote mozaieken bloot gelegd. Je kon er wandelen over een oude heirbaan waar de karresporen nog duidelijk zichtbaar waren, en een wandeltocht door de oude Romeinse stad met zijn mozaieken, en het ondergrondse waterreservoir. Ook voor de Joodse geschiedenis was deze plaats van groot belang. Tijdens de Romeinse periode weigerden de Joden zich te verzetten tegen het gezag van de Romeinen, en in ruil werden ze met rust gelaten. Hierdoor werd de stad gespaard van krijgsgeweld, en konden de mensen gerust verder leven. De grote rabbi van in die tijd vestigde zichzelf ook in Zippori, en schreef er de Mischna, de eerste versie of voorloper van de Thora. We zijn hier ook achter gekomen dat de ouders van Maria, de moeder van Jezus, Anna en Joachim heetten, en dat de stad genoemd is naar de vrouw van Mozes, Zipporah. En zoals in elke historische nederzetting vind je ook hier sporen terug van Arabische invloeden. Er was ook nog een klooster te zien, in de verte weliswaar, dat gebouwd was door de kruisvaarders. Het klooster was speciaal gebouwd voor Anna, de oma van Jezus dus. Tegenwoordig werden er kinderen van Christelijke Arabieren onderwezen.
Tijdens de week zijn we weer verder gegaan met ons werk. Ilan zou de eerste 3 dagen niet op kantoor zijn, omdat hij andere opdrachten had. De kat was dan wel van huis, maar de muizen bleven ijverig doorwerken. Zondagmorgen stonden wij ook weer in voor het laten drinken van de kalveren. Vorige week waren er 16 nieuwe gearriveerd, dus het experiment blijft verder lopen.
Maandag is Tom nog eens naar de boerderij gegaan om zijn experimenten op te starten, deze keer al in alle vroegte. Machteld profiteerde hier van en bleef rustig verder slapen. Na het opstarten van het experiment ging Tom Machteld oppikken om samen naar het werk te rijden. Tijdens het ontbijt was het rustig. Enkel wij twee, Alla en Moush waren aanwezig. Terwijl Moush geen woord Engels spreekt, doet Alla toch goed haar best. Na het ontbijt volgt dan gewoonlijk de thee en een koekje. Deze keer waren het chocoladekoekjes, en dat zijn nu net niet de favoriete koekjes van Machteld. De onwetende Moush presenteerde ons de koekjes, maar Machteld wimpelde het aanbod af. En we zijn maar pas begonnen met onze Hebreeuwse les, maar de 2 woorden die Moush toen sprak, verstonden we al wel: "Gam lo?" Het betekent zoveel als: "Ook al niet?", en hij doelde op het feit dat Machteld ook al geen fan is van tomaten en komkommers. We moesten toch allemaal eens aardig lachen met de situatie...
Dinsdag hadden ze Tom gevraagd om hun te helpen met de kalveren te wegen. Eén à twee keer per maand worden ze allemaal eens gewogen om de groei op te volgen. Het wegen gaat eigenlijk allemaal vrij vlot eens de beesten in de wachtruimte zijn. Daarna worden ze naar de weegbrug geleid, waar ze 1 voor 1 gewogen worden, en hun ID wordt nagekeken. Een derde persoon staat erbij om alles te noteren. 's Avonds zijn we dan nog naar Nazareth gegaan om nog snel enkele boodschappen te doen. Het verkeer is hier echt een heksenketel! Je moet hier echt ogen op je rug hebben. En er staat hier ook een grappig opschrift uit de Koran, zie hieronder op de foto
Hehe, de werkweek zit er alweer bijna op, en pas nu vinden we tijd om even te bloggen..
Zondagmorgen was de weg naar het werk een heuse survivaltocht: modderstromen, grote plassen op de weg, omgevallen bomen, regen, hagel, donder & bliksem, ... Ze zijn hier duidelijk niet voorzien op zo'n weer! Het was dan ook al van vrijdagavond bijna constant aan het regenen! Er viel in 4 dagen tijd ca. 200 mm, terwijl de gemiddelde neerslag per jaar in onze buurt zo'n 650 mm is.. We waren maar wat blij dat we binnen achter onze computer konden werken! Al moesten we wel de modderstroom trotseren om naar de keuken en het toilet te kunnen gaan.. Echt zonde dat we geen foto's getrokken hebben.. Maandag kwam Aharon om nog wat benodigdheden voor Tom zijn experimenten te brengen en te installeren.. Ook Ilan liet zich van zijn beste kant zien en trok een overall aan Aharon vergezelde Machteld ook naar Ramat Zevi om data op te halen. Onderweg moest de camionette ook volgetankt worden. Bijna 1000 NIS kostte dat! En wij vinden t al zo erg als we 280 NIS moeten betalen om ons bakske vol te tanken! Aharon tankte de auto ook gewoon vol, zonder hem stil te zetten! Toen Machteld hem daarop attent maakte, sprak hij de wijze woorden: 'Not in Israel!'.. We kunnen eigenlijk wel veel dingen bedenken die alleen in Israël kunnen of die de Israëliërs met een grote korrel zout nemen.. (waarover we graag meer uitleg verschaffen wanneer we in Belgenland zullen zijn!) Maar toch een para voorbeeldjes: Wegmarkeringen dienen maar als 'suggestie', en ze zijn dan ook niet bang om met 3 auto's naast elkaar te rijden op 2 rijstroken.. Hun hand lijkt ook wel vergroeid met de claxon, maar helaas niet met de pinker.. Invoegen gaat bij ons dan ook als volgt: pinker op en GAAN.. Want als heer in het verkeer word je afgestraft, en eens je stilstaat raak je niet meer vertrokken.. (Soms komt dat ook door een lege auto-batterij weten we sinds deze week ) Ieder kruispunt zonder verkeerslichten is ook hels.. Jullie zouden echt naar hier moeten komen om het te kunnen zien! (Naast alle leuke, mooie en interessante dingen die hier uiteraard ook te zien zijn).. Een kleine beschrijving van een verkeerssituatie: Wij willen naar links afdraaien, en laten het kruispunt vrij zodat auto's die uit andere richtingen komen nog doorkunnen, worden we voorbijgestoken door auto's die ook naar links willen afdraaien, en die dan het kruispunt gaan blokkeren (want 100 verder naar links staan verkeerslichten), dan kan dus niemand nog door en gaat het eigenlijk alleen maar trager dan sneller! In ons dorp is er ook een groot kruispunt met verkeerslichten, maar iedereen die rechtdoor wil, wil die lichten vermijden (want het is nogal een druk kruispunt), dus dan nemen ze een 'shortcut', waardoor wij soms al in de file staan op 100 m van ons huis, wat maakt dat we soms een kwartier in de auto zitten om het werk, dat zich 1.5 km verder bevindt, te bereiken.. (Wandelen is ook niet echt een optie. Aan de ene kant van de weg kun je wel rustig wandelen, maar dan moet je de weg oversteken op een kruispunt zonder verkeerslichten maar met egoïstische chauffeurs, dan kan je daar lang staan! De andere optie is om over te steken aan het kruispunt in ons dorp, maar dan moeten we verder wandelen langs de grote weg, en gezien het moordend verkeer (we zien minstens 3 dode katten per dag) is dat ook niet echt een rustige wandeling.. Verkeersfrustraties, jullie merken het wel
Verder is de werkgelegenheid in dit land ook maar iets vreemds.. Met een hoop functies die nergens toe dienen.. In iedere winkel zijn er, naar ons idee, een hoop werknemers te veel.. Zo is er in de supermarkt naast het kassameisje, ook een meisje dat je boodschappen in een zakje doet.. In véél zakjes.. Meestal is er ook maar 1 kassameisje (met bijhorend zakjesmeisje) effectief bezig met een klant, de rest zit maar wat met de duimen te draaien (behalve op vrijdagvoormiddag, want dan is t superdruk!).. Er is ook een jongen die de winkelkarretjes ophaalt nadat je de boodschappen in je kofferbak hebt gezet.. Handig wel dat je dat niet zelf hoeft te doen, maar het illustreert ook hoe gemakzuchtig ze hier zijn.. Daarmee rijdt ook iedereen met een automatische versnellingsbak, en hebben ze hier veelal golfkarretjes ipv fietsen voor de korte verplaatsingen.. Maar door die gemakzucht staan ze op technologievlak wel ver! Voor haast ieder hand-werk bestaat er ook wel een machientje om hetzelfde werk te kunnen doen We hebben dan ook al enorm veel bijgeleerd op ons werk, producten en sensoren waarvan we het bestaan maar amper kenden (of zelfs helemaal niet) zijn hier dagdagelijkse kost! Dinsdag had Tom administratieve verplichtingen en computergerelateerde bezoeken in Bet Dagan. Machteld besloot hem te vergezellen op de rit.. Omdat we deze keer niet met Ilan meereden, besloten we pas NA de files te vertrekken, rond een uur of 9.. 7u15, tringtring, telefoon! Ilan.. Om ons te vertellen dat hij een sticker voor ons had.. Die sticker moeten we op onze auto plakken en die dient als identiteitsbewijs zodat we het Volcani Center kunnen binnenrijden. In het Volcani Center bevindt zich immers o.a. het computerdepartement, de bibliotheek, de administratie, de refter, het ministerie, de diergeneeskundefaculteit, ... We komen er dus wel regelmatig.. 's Middags verraste Tom Machteld met broodjes van de bakker (waar ze stiekem al weeeeeeeken van droomde ). Het zijn dan ook geen gewone broodjes, maar allerlei lekkers zoals een croissantje met appel, een bladerdeegkoekje met kaas of champignons, ... Hmmmmmm!! In de namiddag zetten we de dataverwerkingswerkzaamheden verder. Rond half 5 besloten we naar Tel Aviv te gaan, aangezien we daar nog niet waren geweest en we over 2 weken thuis zijn (waar we trouwens erg naar uitkijken!) Het was erg druk op de weg! Na een wandelingetje door een stukje van Tel Aviv besloten we een restaurant op te zoeken.. Naar huis rijden is tussen 4 en 7 immers quasi onmogelijk door het vele verkeer.. We aten in de Spaghettim Bar een lekker, jaja, spaghetti! Tom had er een met zalm, spinazie en roomsaus. Machteld koos de zalm, sojasaus, paprika en noten.. En hmm, dat smaakte!
Vandaag werkte Tom vooral op de boerderij en verrichte Machteld nog wat data-onderzoekjes.. Tom zijn set-up begint eindelijk naar de positieve kant over te hangen!! Na het werk besloot Tom naar de kapper te gaan! Die is hier trouwens best goedkoop, hij betaalde 50 NIS, zo'n 10 euro.. Machteld ging intussen zwoegen en zweten in de fitness en was daarna te lui om een deftige maaltijd klaar te maken, en zette dus maar pizza in de oven Morgen alweer de laatste werkdag van deze week.. Hopelijk wacht ons een weekend met minder regen! En nog 6 dagen werken en we vertrekken naar België!! Tot snel!
Groetjes!
Trouwens, het liedje 'hey there Delilah' kent ook hier een andere versie, waarin gezongen wordt: 'How is life in Mecca-City?' Haha!
Donderdagmorgen bezochten we nog eens een boerderij Deze keer met
een redelijk opgeruimd erf! De boer van dit bedrijf werkt overdag in de
marketing van een groot bedrijf in de melkindustrie. Hij heeft zijn stal
zo ontworpen dat de koeien naar de robot 'gelokt' worden.. Ook het
voeren van de dieren hoeft de boer hier niet zelf te doen; een
vrachtwagen van de veevoedercoöperatie uit de buurt komt 2x per dag de
koeien voeren (zie onderstaande foto).
De boer kijkt 's morgens en 's avonds of alles in orde is met zijn dieren, vooral door zijn managementprogramma te bestuderen..
Loslopende koeien zijn hier trouwens ook heel normaal! Als een koe ziek
is, wordt ze uit de stal gehaald en mag ze buiten vrij rondlopen.. Op de
bezochte boerderij liep een ook een koe vrij rond, maar deze koe was
niet ziek, maar wel ontsnapt.. Ze was pas drooggezet en blijkbaar miste
ze haar melkgevende vriendinnen..
Na het bezoek aan de boerderij was het weer tijd voor ontbijt! Op de
foto zie je enkele van onze collega's, namelijk Rotem, Aviv, Ali, Sarah
en Ella. De boerderij waar ons kantoor zich bevindt, is ook weer
uitgebreid met 2 Baladi-stieren.. Daarna was het weer werken geblazen!
Vrijdagmorgen gingen we maar weer eens naar de bank.. (Waar ze trouwens
heel blij zijn dat wij klanten zijn, want 'jullie zijn zo leuk' )
Deze keer konden we onze kredietlimiet gelukkig wel verhogen! Daarna
reden we naar een computerwinkel om een router te kopen, in de hoop dat
ons internet dan eindelijk op een 'legale' manier zou werken (maar dat
is dus nog steeds niet het geval, Machteld geniet al maanden van het
onbeveiligde internet van de hele buurt!).
Ze hadden dit weekend veel regen voorspeld, maar vrijdagmorgen was het
nog droog.. Ipv ons huis te poetsen besloten we naar Bet She'arim, zo'n 5
km van ons huis, te gaan. In dit park zijn joodse begraafplaatsen uit
de 3e en 4e eeuw te zien in grotten.
In de namiddag gingen we de kalfjes nog eens drinken geven. Daarna volgde uiteindelijk toch het huishouden..
Vandaag werden we gewekt door een onweersbui.. Donker, regenachtig,
donder en bliksem, ... De hele dag! Geen weer om buiten te komen! Wat we
dus ook niet deden, op een autoritje naar de fitness na.. Het lijkt wel
herfst! Bah!
Zondag kwamen we terug in een zonovergoten Israel. Niet dat de temperatuur hier zo hard de pan uit swingt, maar het verschil met Zweden (en Belgie zo te horen), is toch behoorlijk groot. En natuurlijk was de grote bosbrand in de buurt van Haifa, zo'n 20km van ons huis, het grote gespreksonderwerp bij het ontbijt. Maandag werden we wakker in een grijs Israel. 's Nachts was het blijkbaar al beginnen regenen, de eerste keer in vele maanden, op een onweersbui na eind september. De wegen waren dan ook al goed nat, en we waren toch ook blij dat we vorige week naar de garage zijn geweest om nieuwe ruitenwissers te halen. De regen bleef in het land hangen tot dinsdag, dus de natuur kan er weer effe tegen. De mensen zijn hier ook echt content met de regen. Ze hebben er ook zo lang naar moeten uitkijken. Samen met deze weersverandering hangt blijkbaar ook een verandering van kledingstijl vast. Gedaan met korte broeken en hemdjes met korte mouwen. Vanaf nu dragen ze hier allemaal lange broeken met dichte schoenen (dus geen sandalen) eronder. Tom werd dan ook voor zot verklaard omdat hij nog steeds een korte broek droeg, in de regen. Net een echte toerist! En hemden met lange mouwen dragen ze hier nu ook, in alle kleuren en maten. Je vraagt je echt af of ze wel een vrouw hebben Vandaag was er een afscheidsceremonie gepland voor Arieh Brosh omdat hij binnenkort op pensioen gaat. Er werden toespraken gehouden door verschillende mensen, maar waar het precies allemaal over ging weten we niet, omdat elke toespraak in het Hebreeuws was. Gelukkig waren er begeleidende slides, zodat we de grote lijnen konden volgen. Maar wij twee zaten er dan ook niet voor de toespraken... In de voormiddag hadden we immers al meegeholpen met de voorbereiding van de receptie. We moesten groenten (tomaten, komkommers, paprikas) snijden alsof we echte keukenhulpjes waren, en zagen ook wat er nog allemaal voor lekkers zou worden uitgestald. Na de toespraken mochten we dan ook aanvallen: boeffeuhh! Toen iedereen weg was, hebben we nog meegeholpen met het opruimen van al de rommel na de receptie. Hiervoor hebben we nog een fles cola en een fles bananen-aardbeien-limonade cadeau gekregen. De dag ging vandaag zo wel vlot om. Niet dat we dat zo erg vonden hoor, want onze trip naar Zweden zit ons precies toch nog in de kleren. En nu het weer omgeslagen is - hoewel het vandaag weer aangenaam warm was, maar dit weekend voorspellen ze weer regen - heeft het land toch wel wat van zijn charme te verliezen. Het begint zo meer en meer op Belgie te lijken
Van het droogst in 80 jaar naar het koudst in 100 jaar..
Hieronder het verhaal dat verklaart waarom er zo lang niet geblogd is ;-)
Dinsdagavond
vertrokken we, na een te kort dutje, naar de luchthaven. Tom op cursus
naar Zweden, en Machteld, die ging mee! Na het beantwoorden van steeds
dezelfde vragen (waar wonen jullie, hoe lang zijn jullie samen, wat doen
jullie in Israel, ..) bij wel 3 verschillende personen kon de reis
beginnen. We maakten een tussenlanding in Riga, waar we nog net tijd
hadden voor een koffie/thee alvorens een vliegtuigje voor 40 personen
ons naar Stockholm bracht.. Om 7u 's morgens landden we, bij een
temperatuur van zo'n 16 graden onder nul! In t begin nog wel leuk om je
adem te zien, maar al snel echt berekoud! Het was echt een enorm
verschil met de 28 graden van een paar uur ervoor! We kochten een
busticketje en een dik uur later stonden we midden in de stad! We
zochten een plaatsje om te ontbijten en aten een broodje spek/ei en
yoghurt..
Daarna bezochten we de City Hall. Omdat de rondleiding pas een
half uur later zou starten, kuierden we eerst nog wat langs het water. De rondleiding was zeker de moeite!
Daarna gingen we eten in de Saluhall.
Dat is een groot gebouw met verschillende eetstandjes, het rook er
alleszins verrukkelijk! Tom bestelde een garnaalsalade en Machteld
gemarineerde zalm.. En dat smaakte!
Omdat we minstens half bevroren
waren, besloten we in 1 van de >15 H&M's handschoenen, een sjaal
en oorwarmers te kopen.. Het gezeul met Tom zn koffer was ook best
vermoeiend met al die sneeuw, dus rond 14u besloten we naar het hotel te
gaan. Onze kamer lag vlak naast de receptie, met alle bijhorende
lawaai.. De rest van de middag hebben we rondgelopen in Gamla Stan.
We kwamen een ijsbaan en een kerstmarkt tegen, met lekkere Glug!
's Avonds aten we
pizza en uitgeteld kropen we onder de wol..
Donderdag had Tom dan
cursus. Zijn collega Annamaria kwam hem ophalen in het hotel zodat ze
samen verder konden reizen. Tom volgde een infosessie en kreeg een
rondleiding door het bedrijf. In de eetzaal mocht hij proeven van echte Zweedse kost! Machteld hield zichzelf ook goed bezig
Ze wandelde rond in Fjallgatan, een wijk met huisjes uit de 18e
eeuw, ze bezocht het Fotografiska Museum en het Stockholm stadsmuseum.
In de namiddag ging ze wat winkelen en bezocht ze het MuziekMuseum.
Alleen eten vond ze toch maar vreemd! Op de terugweg naar het hotel,
werd ze overvallen door een sneeuwstorm en vluchtte ze een taverne in
waar ze een heerlijke erwtensoep at. Rond 17u arriveerde ze in het
hotel, nog net tijd genoeg voor een warm bad voordat Tom terug was.. 's
Avonds hebben we Sodermalm verkend op zoek naar een plaatsje om te
eten. Na 2u wandelen belandden we in een restaurant op 200m van ons
hotel. We aten kip met verse pasta, hmmm! En wat waren we blij dat het
hotel niet ver was met die koude!! Vrijdagmorgen namen we de metro en
de bus naar Djurgarden. Omdat onze biologische klok helemaal is
aangepast aan het Israelische ritme, waren we te vroeg daar om al musea
te kunnen bezoeken.. We dolden dan maar wat in de niet-plakkende sneeuw
en maakten een winterwandeling over het rustieke eiland.
Daarna
bezochten we Skansen. Dat is een openluchtmuseum over vroeger. Zoiets
als Bokrijk eigenlijk. Ze hebben er ook een zoo-gedeelte. Het sneeuwde
intussen echt heel hard, maar we spotten toch wolven, everzwijnen,
rendieren, een lynx, elanden, ..
Na een dik uur hielden we het voor
bekeken en namen we de tram naar het Vasa-museum. Hier wordt een boot
tentoongesteld die in 1628 gezonken is, 333 jaar onder water heeft
gelegen en dan is opgevist.
De boot is echt goed bewaard gebleven! We
zagen er ook exhibities over het leven in Zweden in de 17e eeuw, over
scheepswerven, over de opvissing van de boot, over chemische reacties om
de boot in goede staat te houden en over analyse van de gevonden
lichamen.. Het was echt een interessant museum en we besteedden er dan
ook enkele uren! Daarna wandelden we langs het water terug richting
Centraalstation, waar we om 18u hadden afgesproken met Annamaria om
samen te gaan eten. We belandden in het Jensen Bofhus, waar we een
heerlijke steak en dikke frieten aten. Toch heel wat anders dan de
Israelische kost! Het was een gezellige laatste avond!! Zaterdagmorgen
namen we de tijd om goed te ontbijten. Daarna wilden we naar de
Katarinalift gaan, maar tot onze teleurstelling zagen we dat die pas om
16u open ging..
We namen dan de metro naar de Universiteit, die gelegen
is in een deel van de stad dat we nog niet gezien hadden.. We wandelden
wat rond op de campus, rustten even uit (en warmden op) in een gebouw,
en namen de metro terug. We moesten immers op tijd weer terug in de
luchthaven zijn.. De veiligheidscontroles stelden echt niets voor, zeker
als je Israel gewoon bent! We maakten weer een tussenlanding in Riga,
waar we enkele uren moesten wachten in de transitzone met alleen een
broodjesbar.. Rond half 1 waren we terug in Israel. Op de weg naar huis
zochten we naar de brand, die redelijk dicht bij ons thuis woedt, maar
we zagen niets. Ramptoerisme is voor een andere keer.. En wij zijn veilig!
Werken tegen de klok om deadlines te halen.. Voor het eerst sinds Leuven
werden we er weer mee geconfronteerd.. Papers en abstracts schrijven,
veeeel rondmailen om iedereens mening te horen, vergeten wachtwoorden
nodig om de abstracts in te dienen, allerlei randactiviteiten zoals data
ophalen op boerderijen, experimentele setups afwerken, sporten, huishouden en reisjes
plannen... Maar dinsdag 30 november, 14u plaatselijke tijd staat
voortaan in ons geheugen gegrift
Op vrijdag gingen we nog eens op verkenningstocht door het land. Donderdag had onze collega Sara ons op de kaart aangeduid waar haar kibbutz ligt en toonde ze ons nog een leuk plekje om te bezoeken. We besloten dan ook haar raad op te volgen. De reis bracht ons naar het noorden, dicht bij Nahariya. We gingen er op zoek naar het Monfort-kasteel. Er was een wandelroute uitgestippeld omdat dit de enige manier is om er te geraken. De wandelroute bracht ons over steile beklimmingen en rotswanden tot aan de ruïne van het kasteel.
Het kasteel op zich stelde niet veel meer voor, het was dan ook al verwoest van in de 13e eeuw. Het uitzicht over de vallei was wel de moeite om van zo ver te komen. Omdat we nog maar 3 kwartier gestapt hadden, besloten we onze tocht nog verder naar beneden te zetten en ook de volgende berg te beklimmen. Op de top was er een uitkijkpunt over de vallei en het kasteel.
Niet wetend waar de route ons naartoe zou leiden, besloten we nog even verder te kijken, in de hoop dat het een ronde zou zijn. Na een kwartier werd ons duidelijk dat we steeds verder afdwaalden van het vertrekpunt en dus maakten we rechtsomkeer. We waren dan ook al dik 2 uur aan t stappen en we moesten terug zijn voor de zon onder ging. We waren niet echt voorbereid op een lange en stevige wandeling en droegen dan ook geen aangepast schoeisel en hadden enkel 2 bananen en een flesje water bij. De terugweg zou ook nog zeker anderhalf uur duren. Net voor zonsondergang bereikten we de auto. Daar kleedden we ons om en vervolgden onze rit naar Sara's kibbutz in Kabri, een kwartiertje rijden.
Eenmaal aangekomen in Kabri werden we halt gehouden aan de toegangspoort. Niet wetend wat te zeggen, belden we naar Sara. Blijkbaar volstond het om haar familienaam te noemen (die we eerst nog niet wisten). Ze leidde ons telefonisch tot aan haar huis. We werden voorgesteld aan haar man Ilad en aan haar 10 maanden oude dochtertje Silane. Silane is een unieke naam en betekent 'honing van de palmboom'. We kregen een rondleiding door hun (mooie!) huis, en later door de kibbutz. Jammer dat het al donker was! Je kan in een kibbutz enkel een huis bouwen of kopen wanneer je ouders er wonen. De grond krijg je dan voor niets. Als buitenstaander kan je er wel huren, maar dus nooit kopen. In de kibbutz is een onthaalmoeder, een kleuterschool, een lagere school en een middelbare school. De kinderen kunnen dus in de kibbutz blijven tot de legerdienst. Er is ook een centrale wasdienst, waar je 's morgens de vuile was kan brengen en hem 's avonds gewassen en gestreken terug kan oppikken. Zoooo handig! De wandeling doorheen de kibbutz leidde ons tot aan het huis van Sara's schoonouders en schoonbroer. We werden heel vriendelijk onthaald. De vader is afkomstig van de VS, de moeder oorspronkelijk van Duitsland. De grootvaders van Ilad's ouders hebben misschien nog oog in oog gestaan tijdens WOI; de ene bij de Duitsers, de andere bij de geallieerden. Daarna gingen we met z'n allen eten in het restaurant van de kibbutz. Je kan de keuken vergelijken met de Alma. We ontmoetten ook de vierde generatie, de grootvader van Ilad, een kranige negentiger met een talenknobbel! Na het eten gingen we terug naar het ouderlijk huis. Daar werden we getrakteerd op Arabische koekjes,3 soorten cake en thee, koffie of Israëlisch bier. Het was erg gezellig en als we in de buurt zijn of met feestdagen mogen we steeds langskomen! Nu wacht ons nog een rustige zaterdag.. Vandaag zijn wij verantwoordelijk voor het te drinken geven van de kalveren
Toedels!
PS In het Hebreeuwse alfabet bestaan er 2 manieren om de letter T te schrijven, nl. [tav] en [tet]. 'Tom' kun je dus schrijven met een [tet] (zoals 'Tom' uit Tom & Jerry), maar wanneer je 'Tom' schrijft met een [tav] betekent het 'onschuldig'. Haha!
Even een kort berichtje om te laten weten dat het nog steeds goed met ons gaat Nadat Tom is teruggekomen dit weekend, hebben we maar weinig speciaals gedaan.. Tom was heel moe en heeft dus veel geslapen, Machteld heeft haar jogronde wat uitgebreid, we zijn een lange wandeling door het dorp en de velden gaan maken (want we hebben onze buurt nog steeds niet volledig verkend), ... Het weekend was alleszins veel te kort! Maar zondag begon de werkweek weer.. 's Avonds zijn we naar de fitness gegaan! Hihi! Echt heel grappig! Ze hebben een programma voor ons opgesteld, dat iedere maand wordt herbekeken om te zien of we onze doelen (welke doelen?) gehaald hebben.. Stress! Maandag kwam Aharon om samen met Tom de installatie op de boerderij nog eens te bekijken. Intussen reed Ilan met Machteld naar een boerderij in Ramat Zevi. Dit is een redelijk klein bedrijf (65 melkkoeien), maar de boer is heel nauwkeurig met alles op te schrijven, wat voor onderzoek dus heel goed is! De boer komt oorspronkelijk van Zuid-Afrika, en zijn Engels is heel goed. Dat is dus handig voor wanneer er vragen zouden zijn! Hij heeft zijn computer aangesloten op een gigantische flatscreen-tv, wel chic! Hij heeft ook een systeem om het voer dichter bij de koeien te duwen. Een plaat met een motortje beweegt langs het voerrek en duwt het voer korterbij. Een heel simpel systeem, maar wel slim en weinig arbeidsintensief! Dinsdag leerde Sara ons hoe we de kalfjes moesten laten drinken. Ze zijn bezig met een experiment en daarvoor dienen de kalveren een paar keer per dag met de fles gevoerd te worden. Ook in het weekend moet dat gebeuren, en het is dus de bedoeling ons daar ook soms voor in te schakelen. Wat niet zo erg is aangezien we maar 5 minuten rijden van het werk wonen.. 's Avonds zijn we nog eens gaan fitnessen! Ze waren toch blij om ons terug te zien Vandaag hebben we nog eens de kalfjes te drinken gegeven. Echt leuk, zeker ter afwisseling met het dagenlange computerwerk! Sara heeft ons uitgenodigd om dit weekend bij haar in de kibbutz te komen eten samen met haar 10 maanden oude baby, haar man en haar schoonouders. Sara vertelde ons ook over studeren in Israël. Zij is veearts, en omdat er in Israël ieder jaar maar 40 beschikbare plaatsen zijn voor die studie, is zij 5,5 jaar lang uitgeweken naar Slovakije. Ze vertelde dat er daar heel veel Israeli waren zodat toch een beetje het kibbutz-gevoel bleef. Ook om geneeskunde te kunnen studeren worden er strenge richtlijnen gehanteerd. Sara's zus is nu al voor de 4e keer aan t studeren voor die proeven! Voor ons is het best gek dat zoveel mensen hier naar het buitenland gaan om te studeren.. Wij hebben wel Erasmus en dergelijke, maar hele jaren in een ander land (anders dan Nederland ) studeren komt bij ons precies toch minder voor.. En zeker die landen waar iedereen hier naartoe gaat: Moldavië, Hongarije, ... Volgende week moet Aviv ook weer het leger in. Het zal rustig zijn op het werk
Op de foto's zie je de boerderij in Ramat Zevi en de koeienweegschaal
Het is alweer even geleden dat ik iets van me heb laten horen.. Het was een zware week zo zonder Tom! Maar nog een paar uurtjes en het alleen zijn zit erop Wel, ik heb me deze week bezig gehouden met allerlei bezigheidstherapieën! Ik heb onze woonkamer een beetje gedecoreerd, ik heb geknutseld, ik ben naar de kapper geweest en naar het fitnesscentrum, ik heb quiche gemaakt en cake gebakken, ik heb de auto 2x gepoetst (omdat een stomme vogel het in zijn hoofd kreeg platte kak te laten vallen midden op de motorkap), ik heb het hele appartement onder handen genomen, inclusief de vensters, wat niet echt een lachertje is als je op het eerste verdiep woont en de ramen geen klapvensters zijn, ik ben gaan joggen, ik heb vééél gebeld, zowel met Tom als met mama en papa, mn lieve vriendinnen, moeke, en zelfs een jarige vriendin op haar gsm (helaas was die verbinding wel héél slecht).. Verder heb k ook vééél mailtjes gestuurd, ben ik helemaal op de hoogte van allerlei Belgisch nieuws, met dank aan deredactie.be en hln.be, k heb gewassen en gestreken, inkopen gedaan, .. En niet te vergeten: ik heb ook wat gewerkt! Zo zonder sociale controle, weinig druk om te presteren en zonder nieuwe gegevens, is het best moeilijk om steeds iets nieuws te verzinnen om te doen.. K heb dus steeds lang aan t ontbijt gezeten en de afwas van alle collega's gedaan Verder wat literatuuronderzoek, matlab verder verkennen en een beetje data-analyse.. Nu ben ik klaar om Tom te gaan halen. K ben toch wat nerveus! Hopelijk vind k de weg en komt zn vliegtuig aan rond half 4 want dat is nu een wilde gok.. K ben echt heeeel blij dat Tom terugkomt, het is toch leuker met hem erbij Tom zal zelf nog wel een uitgebreide update van zijn week posten
Vandaag moet ik (Machteld) jullie weer alleen begroeten.. Tom zit namelijk tot vrijdag in Duitsland voor workshops en vergaderingen van zijn project. Gisteren was weer een gewone werkdag, met data-analyse, opzoekwerk, een kijkje nemen op de boerderij, ... Ik besloot nog eens goed te koken voor Tom, want daar in Duitsland weet je maar nooit eh.. Rond 21u doken we al ons bedje in, want om 2u50 moesten we er weer uit. Tom moest immers de trein van 4u nemen om op tijd in de luchthaven te zijn.. Israëlisch nachtverkeer, toch niet je dat! Hier lopen werkelijk op alle uren van de dag mensen op straat! Zelfs joggers! En beesten ook.. De weg is op bepaalde plaatsen amper verlicht, en als er dan ineens een beest (vos of zo) voor je auto vliegt is dat toch verschieten! We moesten ons nog best haasten om op tijd aan het station te zijn, het afscheid verliep daarom ook 'kort maar krachtig'.. Weg was ie, alleen was ik.. Ik heb nog een paar uurtjes geslapen alvorens naar het werk te vertrekken.. Ook al was ik vandaag extreem laat op kantoor (8u15), toch was ik de eerste.. En ik bleef de eerste tot ca. 15u. Saai hoor! Aangezien mn eerste paper af is, heb ik ook beduidend minder werk dan de voorbije weken.. Ik ben met andere woorden weer helemaal bij met het Belgische nieuws Rond 16u30 repte ik me naar huis om de skypedate met de mama niet te missen, maar tot op heden wacht ik nog steeds op de mama.. Ondertussen wel Tom gehoord, hij is veilig aangekomen in zijn hotelkamer en heeft nog een drukke avond voor de boeg.. Hier wacht de afwas, de strijk, de was, de poets, ...
Vandaag was het eindelijk nog eens weekend. Even niet meer aan het werk denken was welgekomen. We probeerden ook weer uit te slapen, maar dat bleek al snel verloren moeite te zijn. Machteld veerde om 8u alweer uit bed, en begon weer overheerlijke pannekoeken te bakken. Dat was weer smullen! Tijdens het ontbijt zaten we ook na te denken wat we vandaag eens gingen doen. Er zijn nog zo veel dingen die we kunnen en moeten doen, dus wisten we niet echt wat eerst te doen. Maar deze morgen zat het weer niet echt mee. Niet dat het stormt, of regent, er hing gewoon een hele dichte mist deze morgen. Je kon echt geen 100m ver kijken om 9u, en toen was de zon toch al enkele uren op. Doordat het zo mistig was, wisten we niet goed wat de rest van de dag ging brengen. We besloten het er maar op te wagen, en vertrokken richting het noordoosten. Voor het eerst dat we hier zijn, deed Tom een lange broek aan, want het was toch wat frisjes buiten. Voor de zekerheid namen we toch ook maar een korte broek mee.
We hadden gisteren een tip gekregen van Sara, de dierenarts op het werk. Zij raadde ons aan om eens naar het HaKhula meer te gaan. Deze tijd van het jaar zitten daar duizenden trekvogels die op weg zijn naar het Zuiden. HaKhula ligt in de Golan-hoogvlakte, ten noorden van het meer van Galilea. Het is een moerasgebied waar vele vogels een tussenstop maken tijdens hun trek, en waar (heel) vele Afrikaanse katvissen en moerasschildpadden leven in het water. We hebben er ook muskusratten en waterbuffels gezien. Het was best een mooi reservaat, enkel jammer dat er vandaag niet zo veel vogels meer waren.
Op de terugweg zijn we ook even in Tsfat gestopt. Deze stad ligt boven op de heuvels, zo'n 800m boven zeeniveau. In de stad zelf hebben we het oude fort beklommen. Dit fort lag bovenop een steile heuveltop, dus de beklimming naar de top was niet van de poes. Dit fort is blijkbaar een belangrijke vesting geweest in de geschiedenis van de regio, en het land. Tijdens de bevrijdingsoorlog van 1948 heeft de joodse minderheid hier in deze stad de Arabieren verjaagd. Zo kregen de Joden de controle over deze regio, en later ook over het land. Er leven hier veel orthodoxe Joden en volgelingen van de Kaballa (zoals Madonna ), zodat het in het straatbeeld duidelijk is dat de Joodse Gemeenschap hier overduidelijk aanwezig is in deze stad. We hebben het niet te laat gemaakt in Tsfat, omdat de Shabbat zijn intrede begon te maken. Alle winkels sluiten dan ook al rond 15u hun deuren. Het straatbeeld was dan ook redelijk leeg. De terugweg zou Tom nog eens voor zijn rekening nemen, dus kroop hij achter het stuur.
Enkele kilometer buiten Tsfat werden we echter aan de kant gezet door de politie. Tom had ze een paar honderd meter terug wel zien staan langs de kant van de weg, maar zag toen niet dat ze teken op hem deden door de laaghangende zon (gene zever, de zon scheen pal in onze voorruit!). Na een korte achtervolging werden we dus aan de kant gezet. Blijkbaar had Tom te hard gereden! 110 km/u waar je maar 80 km/u mag rijden. Meteen een boete van 250 NIS, das ongeveer 50, te betalen in het postkantoor en dat binnen de 3 maanden. Nu weten we dus ook direct hoe hard je eigenlijk mag rijden op de Israelische wegen. We waren gewoon de andere auto's voor ons aan het volgen, weliswaar op een grote afstand omdat ons autootje niet zo goed kan volgen wanneer het bergop gaat. Vandaar dat ze ons dus langs de kant hebben gezet. Er staat hier ook nergens een bord langs de kant van de weg dat je vertelt hoe hard je mag rijden, enkel wanneer er wegenwerken zijn. Blijkbaar mag je dus maar 80 rijden op een gewone weg met 1 rijstrook in iedere richting, en 100 op een weg met 2 rijstroken in iedere richting.
Alweer een les rijker, en 250 shekel armer, gaan we morgen weer verder met ons avontuur. We houden jullie op de hoogte!
"In wine there is wisdom, in beer there is strength, but in water there are bacteria"
Voila, hier zijn we weer! Gisteren kwamen we aan op het werk, en
verrassing verrassing, Ephraim en Aharon waren er ook! We hadden hen pas
vandaag verwacht.. Voor Tom maakte het niet zoveel uit, want hij wilde
zn installatie gewoon zo snel mogelijk aan de praat krijgen, maar voor
Machteld was dat een andere zaak.. Zij dacht immers dat ze haar paper
moest afwerken tegen donderdag, en was gisteren dus ook helemaal nog
niet klaar (mede dankzij procrastineergedrag..) Na alweer een halfuur
gebekvecht tussen Ephraim en Ilan, want Ilan had moeten zeggen dat
Ephraim zou komen, maar Ilan was niet op kantoor, ... kon Machteld zich
samen met Ephraim en Ilan aan de paper zetten.. Het viel beter mee dan
verwacht!
Intussen ging Tom dus met Aharon naar de boerderij.. Deze keer kregen ze
alles aan de praat en ze waren dan ook heel opgelucht dat er nu
eindelijk wat schot in de zaak begon te komen.. Rond half 3 gingen
Ephraim, Aharon en Ilan humus eten en konden wij ertussenuit knijpen.. We
hadden immers afgesproken met Fien uit Kessenich en Francois uit
Limburg, die tijdens hun reis met Broederlijk Delen ook een tussenstop
maakten in Nazareth.. Nazareths verkeer is hels, maar we slaagden er
toch in een parkeerplaatsje te veroveren.. We waren zelfs goed op tijd
voor de afspraak, dus we konden nog even de basiliek bezoeken.. Dit was
de eerste echt toeristisch plaats die we bezochten sinds onze aankomst 2
maanden geleden. We hoorden Frans spreken, Japans, Italiaans, Spaans,
en ja, zelfs Nederlands! Toch een beetje een vreemd gevoel!
Rond 16u ontmoeten we dan Fien en Francois. Zij namen ons mee naar hun
hotel met een prachtige binnenplaats! We genoten van een pintje en van
een babbeltje in het Nederlands! Zij vertelden natuurlijk vanuit een
heel andere invalshoek (de Palestina-kwestie) over Israel.. Wel
interessant! De andere mensen van hun groep waren ook erg geinteresseerd
in ons doen en laten hier.. We mochten nog samen met de groep
avondeten, lekker en gemakkelijk! De gezellige avond vloog voorbij!
Vanmorgen (jaja, wij moesten wel werken) reden we samen naar de
boerderij waar Tom zn onderzoek doet.. Helaas pindakaas, de installatie
had het begeven.. Best frustrerend! We reden dan maar naar kantoor om
ons bezig te houden met de dagdagelijkse bezigheden.. We hebben trouwens
nieuwe computerschermen gekregen: flatscreens! Dus: plaats op de
bureau!
In de namiddag hebben we gebarbecued omdat Aviv zijn masterdiploma heeft
behaald. Massa's eten, lekker weer (jaja, hier wel!), ... Wat moet een
mens meer hebben? We hebben ook de ouders en de vrouw van Aviv ontmoet..
Aviv en zijn vrouw wonen in ons dorp, ze zijn afkomstig van de buurt
van Tel Aviv en zijn naar hier verhuisd owv Aviv zijn studies en werk op
de boerderij. Zijn vrouw was heel aardig en wilde Machteld al direct
meenemen om te gaan winkelen!
En vandaag hebben we het duistere geheim van Newe Ya'ar ontdekt! Ze
houden namelijk kippen verborgen in een achterhoekje van de campus, om
zo eitjes te hebben bij het ontbijt.. Dat was althans de bedoeling, tot
ze erachter kwamen dat het geen leghennen maar vleeskippen waren..
Haantjes dan nog..
Na het eten werkten we nog een paar uurtjes verder.. Vandaag had
blijkbaar iedereen het plan om laat te werken.. Rond kwart voor 7 gaven
wij er ook, als laatsten, de brui aan.. Thuis wachtten de afwas en de
stofpluizen onder de zetels ons op..
Alweer voor dag en dauw rinkelde onze wekker.. Pijnlijk na de vermoeiende zaterdag! We hadden ook last van het maandagmorgengevoel deze zondagochtend.. Het weekend was véél te kort en uitslapen zat er niet in.. Nu Ilan in de lappenmand ligt met een gebroken of verschoven elleboog, moesten we zelf naar Bet Dagan rijden. Na een kleine omweg langs het tankstation konden we vertrekken. We reden niet één keer verkeerd en hadden weinig filelast. Maar toch blijft het Israëlische verkeer een mierennest! Aangekomen op Ephraims kantoor dronken we thee en aten we een voor ons onbekend stuk fruit. Het ziet er oranje uit, het komt oorspronkelijk uit China, je eet het als een appel en de smaak was wat speciaals, maar niet verkeerd.. De dagplanning werd overlopen: een hele organisatie nu Ilan er niet bij was. Ephraim vond het trouwens hilarisch dat Ilan nu in de gips ligt.. Hij moest maar niet gaan fietsen! Leedvermaak.. Rond 9u vertrokken we naar kibbutz Gezer. Gezer betekent wortel in het Hebreeuws, vonden wij wel grappig aangezien er een België ook een dorp Wortel bestaat (eh Nick!) Machteld had daar een afspraak met Dafna. Zij heeft 6 jaar in Nederland gewoond en spreekt ook vloeiend Nederlands. Heel gek om na al die tijd hier nog eens Nederlands te praten tegen iemand anders dan Tom. Dafna is de tweede in rang op de boerderij. Zij was dus de geschikte persoon voor alle vragen die Machteld nog had (aangezien haar onderzoek wordt uitgevoerd met data van deze boerderij). Daarna zetten we onze weg verder naar Ramla. Daar had Tom om 11u30 een afspraak voor zijn visum. Hij had namelijk wel een werkvergunning, maar geen vergunning om het land binnen te mogen (wat wel zo handig is als je vaak naar het buitenland moet). Aangezien we een half uur te vroeg daar waren, moesten we al die tijd nog wachten. Ephraims geduld werd aardig op de proef gesteld. Niet zo goed voor een Israëlische man op leeftijd.. De wachttijd hebben we dan ook gebruikt om mensen te 'keuren' Er loopt hier wat rond! Eén keer binnen, was alles op 5 minuten tijd geregeld! Toch een opluchting! In de namiddag deden we niet veel speciaals, maar toch slaagden we er niet in om op tijd te vertrekken.. Ephraim is nogal koppig en standvastig.. En we moeten ook altijd het licht aandoen (en de airco opzetten) op kantoor, want "you are not mushrooms!" Hij heeft wel meer van die one-liners.. 's Avonds vertrokken we dus te laat om de files voor te zijn en we besloten dan ook om niet de drukke tolweg nummer 6 te nemen, maar een alternatieve route te nemen. Aangezien het al donker was, onze auto vanbinnen niet van licht voorzien is en we ook niet zo bekend zijn in de buurt, belandden we op het verkeerde pad, namelijk het centrum van Tel Aviv.. Hebben we dat ook alweer gezien! Gelukkig liet ons richtinggevoel ons niet helemaal in de steek, en na 2u rijden waren we toch thuis! Alweer helemaal uitgeteld kropen we vroeg in bed. Vandaag konden we eindelijk uitslapen, namelijk tot 6u45.. Ons ritme is al helemaal ge-Israël-iseerd! :-s In de voormiddag had Machteld een afspraak met Doron. Hij bracht wat ideeën aan voor mogelijke onderzoeken. In de toekomst zal Machteld vaker met hem te maken krijgen. Hij is ook een interessant persoon met veel kennis en ervaring! Hij heeft namelijk in Zwitserland en het UK gestudeerd en gewerkt in alle takken van de veeteeltsector. Voor we weer naar huis wilden vertrekken, kwam Moush allerlei zoets brengen. Zijn neefje was namelijk dit weekend getrouwd en Moush zijn vrouw had al het eten voor de 400 gasten bereid in 6u tijd. Overschotjes waren er dus wel! We kregen traditionele Arabische lekkernijen, namelijk allerlei soorten baklava (http://nl.wikipedia.org/wiki/Baklava).. Héél erg zoet! Maar wel lekker Met onze kaken op elkaar geplakt van al die suiker, reden we naar huis..
Vandaag zijn we er met de fiets op uit getrokken. Donderdag vroeg Ilan ons of wij interesse hadden om mee te doen aan de fietshappening in Kinneret (vergelijkbaar met de Gordel). Deze fietstocht gaat helemaal rond het meer van Galilea, een tocht van 65km. Een paar weken geleden had hij er ons al voor warm gemaakt, dus ook nu waren we nog steeds geïnteresseerd. Donderdagavond na het werk zijn we met hem meegereden om de fietsen van zijn broer en schoonzus op te halen. Deze mensen waren weer zo vriendelijk hun fiets te lenen aan ons. Al snel bleek dat er ene fiets kapotte band had, dus die moest nog hersteld worden. We kregen ook de fietsdraagrek mee van Ilan. Hij had die spiksplinternieuw gekocht, maar nog nooit gebruikt. Het duurde dan ook even eer wij hem fatsoenlijk op de auto hadden gemonteerd Maar we zijn uiteindelijk toch veilig thuis geraakt.
De volgende morgen, vrijdagochtend, moesten we er alweer vroeg uit omdat we naar de bank moesten. De bank opent om 08u30, maar er staat dan meestal al een lange rij aan de deur. We moesten naar de bank om er onze limiet op onze kredietkaart te verhogen. Het systeem van een gewone bankkaart kennen ze hier nog niet zo goed, vandaar hebben we een kredietkaart. Maar de limiet van deze kaart ligt op 2000 NIS, oftewel 400: niet veel dus! Ze hebben nu voor 1 maand onze limiet verhoogd tot 6000 NIS, omdat wij nog geen inkomen konden voorleggen. En Tom heeft een hogere limiet nodig om zijn vliegtuigtickets te kunnen boeken. De meeste vluchten kosten immers al meer dan 2000 NIS.
Na onze bankzaken geregeld te hebben, is Machteld thuis gebleven om het huishouden te doen, terwijl Tom naar de boerderij van Ilan zijn ouders was gereden. Daar kon hij immers materiaal vinden om de fiets te herstellen. De vader van Ilan kwam Tom begroeten en toonde hem waar al het materiaal lag. Hij vertelde er ook nog vanalles bij, maar daar heeft Tom niet veel van verstaan Na een poosje klommelen was de klus geklaard en waren de fietsen 'race'-klaar!
Zaterdag morgen moesten we voor dag en dauw al uit de veren. Om 04.30 ging de wekker al af! We moesten immers op tijd vertrekken naar Kinneret, omdat de wegen afgesloten zouden worden rond het meer van Galilea. Dit evenement startte ook al om 07.00u 's morgens en het was ook al een klein uurke rijden alvorens we daar waren. Het vroege startuur werd zo ingesteld om de warmte na de middag voor te blijven. Om 5u15, na het vastmaken van de fietsen op de draagrek, vertrokken we op onze tocht naar Kinneret. Met de schrik om ons hart welteverstaan, want de draagrek-constructie leek ons toch wat simpel te zijn. %%%FOTO2%%%
Onderweg kwamen we gelukkig ook andere auto's tegen die fietsen hadden geladen, dus was het gemakkelijk om onze bestemming te vinden. We hadden immers geen idee waar het te doen was. Ilan had ons immers enkel gezegd: "in het zuidelijkste punt van het meer". We gelukkig snel een parkeerplaats die ook nog eens dicht bij de start lag.
Voor de start moesten we eerst de inschrijving passeren. Natuurlijk was ook hier weer alles in het Hebreeuws, dus wisten we niet goed waarheen. De gouden tip is dan: Volg de massa! Aan de inschrijfstandjes werden we eerst doorverwezen omdat deze geen Engels sprak, dus moesten we opnieuw aanschuiven in een andere rij. Daar werden we gelukkig wel geholpen, en voor 200NIS was de zaak beklonken. We reden dan ook direct door naar de start. Nadat we onze helm hadden opgezet (dat was verplicht!), begonnen we aan onze 65km lange tocht.
Deze tocht ging dus helemaal rond het meer van Galilea. Dat wil zeggen dat je aan de ene kant het meer had, en aan de andere kant de bergen. Dit was ook de eerste keer dat we onder zeeniveau hebben gefietst! Wie kan dat nog vertellen? En je moet ook niet denken dat de weg hier vlak is. Nee hoor! De hele tijd ging het op en af, met 2 keer toch een venijnige helling onderweg. Langs het parcours was er gelukkig ook waterstandjes voorzien, waar we ons konden verfrissen. Onderweg zijn we ook een paar keer gestopt, enerzijds om wat te eten, en anderzijds omdat we niet meer verder konden. Het deed, vooral naar het einde toe dan, toch wel wat pijn aan de beentjes. Na 25km kwamen we ook Ilan tegen met zijn twee oudste kinderen, Algom en Sheket. Ze stonden te rusten aan de top van de eerste beklimming, en boden ons een koekje aan. Dat was zeer welkom! We zetten vervolgens onze tocht verder, en na 3.5 uur bereikten we de finish! We kregen er een zakje met wat versnaperingen, en een zuur verdiende medaille!
Rond de middag hebben we dan het nuttige aan het aangename gekoppeld: omdat we toch al aan het meer van Galilea waren, zijn we ook maar een duik in het verfrissende water gaan nemen. Onderweg hadden we enkele mooie strandjes gezien, en dus reden we er met de auto naar toe. Ze hadden de weg immers al weer opengesteld voor het verkeer nadat iedereen vertrokken was. Op 6 november gaan zwemmen in openlucht, dat was ook weer iets nieuws wat we nog nooit gedaan hadden. Het water was wel wat frisjes, maar toch was het heel aangenaam. Na onze frisse duik hebben we op het strand onze boterhammen opgegeten, en zijn we terug naar huis gereden.
Eerst zijn we nog de fietsen gaan afzetten bij Ilan zijn broer, en daarna de draagrek gaan afzetten bij Ilan zelf. Daar kwam Shuli ons vertellen dat Ilan gevallen was, en dat hij zijn arm niet meer kon bewegen. Het klonk toch heel erg pijnlijk! Wij reden dan verder naar huis, en daar merkten we dat de zon toch aardig zijn best had gedaan. Machteld heeft toch weer een mooi kleurtje gekregen 's Avonds kregen we ook nog telefoon van Ilan. Hij vertelde ons dat hij zijn arm gebroken heeft, en dat hij morgen naar het ziekenhuis moet om er een gips rond te laten leggen. Erg voor hem, vervelend voor ons, want nu moeten wij morgen alleen naar Bet Dagan zien te rijden!
Dit was het weer voor vandaag. Het was weer een hele boterham, maar nu zijn jullie ten minste weer op de hoogte van onze avonturen! Groetjes!
Vandaag gaan we jullie wat meer vertellen over de winter in Israel. Deze begint namelijk op 1 november, vandaag dus! Maar eerst wat over onze afgelopen twee dagen... In tegenstelling tot de mensen in Europa, hebben wij dus nu wel een werkdag. Het feesten is de eerst komende weken niet meer aan ons besteed. Gisteren was Machteld weer de hele dag naar Bet Dagan geweest samen met Ilan. Dat betekende dus weer vroeg opstaan! Om 05u30 bracht Tom Machteld naar Ilan zijn huis. Tom had immers ook besloten om vandaag eens gelijk met Machteld op te staan. Enerzijds uit sympathie, en anderzijds omdat hij anders te voet (20 min stappen) naar het werk moet . Hij had ook veel werk, want in Leuven hadden ze hem een serieuze 'To-Do'-lijst meegegeven. En vroeg opstaan was dan ook aangeraden! Machteld had ondertussen weer vergaderingen gepland staan met Ephraim en Ilan, zodat deze twee haar op weg zouden kunnen helpen met haar paper. Maar deze twee komen dus echt niet overeen! Ephraim beziet alles vanuit het fysiologisch standpunt, terwijl Ilan een ingenieur is. En klinkt het niet, dan botst het wel! Maar ja, aangezien Ephraim nu nog de baas is (binnenkort vertrekt hij op sabbatical naar Florida), zal Machteld toch vooral de visie van hem volgen.
Ilan had ook een gesprek met een van zijn thesis studenten. Dit meisje, of deze jonge vrouw zat echter nog bij het leger, en volgde een speciaal programma. Het is namelijk zo dat als je heel goed kan leren, maw als je een genie bent, dan mag je eerst je studies aanvatten en dus je 'bachelor' of 'first degree' behalen. Na je bachelor moet je dan naar het leger, en nu dan wel voor een extra jaar: normaal moeten vrouwen 2 jaar, mannen 3 jaar, dan moeten de briljante vrouwen dus 3 jaar legerdienst doen en de mannen 4 jaar. Deze vrouw heeft dan na 2 jaar haar legerdienst onderbroken om haar master studies aan te vatten (en ne kleine te krijgen), en dit jaar gaat ze dus haar derde jaar legerdienst afmaken samen met haar master thesis. Dat dit samen gebeurt is uitzonderlijk, want normaal gezien zou ze vorig jaar al afgestudeerd zijn, maar dat was haar niet gelukt. Maar enfin, door dit gesprek moest Machteld dus weer langer in Bet Dagan blijven, en bijgevolg kwam ze pas tegen 19u terug.
Maar eigenlijk was het ook maar goed ook dat ze zo laat terug was, want ondertussen kon Tom de afwas van het weekend doen en al aan het eten beginnen. Maar terwijl hij aan het afdrogen was, viel plots de stroom uit in de hele straat. Toch een beetje in paniek, zocht Tom de huisbaas Moti op. Deze kon hem met hand en tand uitleggen wat er aan de hand was, en gaf hem ter geruststelling 2 kaarsjes mee. Tom maakte het gezellig door nog enkele kaarsjes aan te steken, zo kon hij verder afdrogen en de patatten schillen Tegen 19u kreeg hij ook bericht van Machteld dat ze bijna terug was bij Ilan, dus vertrok hij met de auto om haar te gaan ophalen. Maar onderweg sloeg het noodlot toe! Hoewel ze zeggen dat een kat zeven levens heeft, bleek deze ene aan zijn laatste bezig te zijn... Op een onverlichte weg liep deze ook nog eens zwarte kat, onwetend voor de auto van Tom in, en het kwaad was geschied Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan...
Terug thuis gekomen wist Machteld niet wat ze zag. Ze dacht al dat Tom in een romantische bui was, maar al snel had ze door dat de stroom was uitgevallen. Jammer voor Tom dat ze er niet mee weg was Ze was ook blij om zien dat het eten al klaar was, dus deze keer kon zij haar voetjes gewoon onder tafel schuiven voor wortelpuree met vis!
Vandaag moesten wij dus, in tegenstelling tot de meesten onder jullie, wel naar het werk. Machteld hield zich vooral bezig met het schrijven van haar paper. Tom ging daarentegen vandaag op zoek naar een geschikte boerderij voor zijn volgende experimenten. De experimenten in zijn eerste boerderij moeten nog beginnen, maar de zoektocht naar de tweede is al begonnen. Ilan had een lijstje gekregen met boerderijen die we allemaal eens moesten afgaan, en vandaag zouden we dus naar de eerste gaan, eentje die in de buurt ligt (ca 10 min rijden). Tom stond versteld toen hij er aankwam: een bedrijf met meer dan 1000 koeien! Er stonden wel 10 stallen met elk meer dan 100 koeien, en er werkten op dat moment een stuk of 10 mensen tussen de dieren. Het bedrijf lijkt mits enige aanpassingen wel geschikt te zijn voor zijn experimenten, maar ze wachten toch nog even af hoe het er bij de andere bedrijven uitziet. In de namiddag kreeg Tom de opdracht zijn computer en camera's gereed te maken, want morgen worden ze geïnstalleerd op de boerderij.
Vandaag, 1 november, is ook officieel de winter begonnen in Israel. Dit houdt in dat het nu bijv verplicht is om altijd je lichten op te zetten wanneer je met de auto rijdt. Het weer is hier nu ook wel veranderd: de 30°C halen we hier nu niet meer. Maar om nu te zeggen dat het nu al koud begint te worden, dat gaat nu toch wel een brug te ver We lopen toch nog steeds in ons T-shirt rond.
Gisteren wilden we ook wel even (heel even maar hoor ) dat we in België waren, want dan konden we tenminste een uur langer slapen. Hier hebben ze de klok immers eerder al omgezet naar wintertijd (half september). Bijgevolg lopen wij nu dus 1 uur vóór op jullie, wat normaal is (GMT +2 tov GMT+1) . Wanneer ze hier de klok hier nog eens verzetten is ons nog niet duidelijk. Dat is immers afhankelijk van de maan, en dus niet in een vooraf bepaald vast weekend. Maar daar zullen we vroeg of laat wel achter komen.
Deze avond heeft Machteld ook een cake gebakken. De bedoeling was goed, het resultaat was wel even iets minder. We moeten nog uitvinden hoe de oven precies werkt, want de cake was aan een kant zwartgeblakerd. Voor de rest zag de cake er wel goed uit, met een mooi korstje en zo. Maar toen we hem uit de oven haalde, begon het deeg er uit te druppen... Oeps! Maar opeten doen we hem toch, hij is veel te lekker om zo maar weg te smijten!
Eindelijk is Tom terug thuis! Maar we zullen beginnen bij het begin...
Wat de trip van Tom betreft, hij moest dus naar Leuven om er een trainingsprogramma te volgen. Maandag landde hij in Luik, en werd hij om 5u opgehaald door zijne pa (merci papa!). Na zijn straffe verhalen verteld te hebben aan zijn ouders, kwamen opa en oma ook al aandraven. Zij wilden het verhaal ook wel eens horen. 's Middags had de mama weer voor eten gezorgd, zo in het genre van 'alles bij elkaar ist wel goe' ;-p Niet dat dat slecht smaakt hoor... In de namiddag was Tom dan zijn 'schoonouders' gaan bezoeken. Hij besloot zelf te rijden, maar dat viel niet mee hoor. Hij was blijkbaar al goed vertrouwd met zijn auto in Israel, die een automatische versnellingsbak heeft! Met als gevolg dat hij soms in 4e versnelling over de rotondes vloog! Maar eind goed, al goed: zonder kleerscheuren kwam hij aan. Zij waren natuurlijk wel blij hem terug te zien, maar hadden toch liever Machteld zien verschijnen
's Avonds reden de ouders Tom dan naar zijn hotel, waar hij dan ook direct ging slapen. Hij had immers geen oog dicht gedaan op het vliegtuig, en was dus al meer dan 40uur wakker. En het is toch ook wat anders dan op kot zitten, zo op hotel zitten in Leuven Lekker decadent!
's Morgens bij het ontbijt kwam Tom al enkele mensen van zijn project tegen, en dus schoven ze samen aan de ontbijttafel. Om half negen werden ze opgehaald, en begon hun trainingsdag. Deze bestond vooral uit lessen, discussies en presentaties. Tijdens de koffiepauzes werden we dan ook nog eens getrakteerd op lekker eten... mmmhhh! We zijn nu ook al met 7 studenten in het project (dus nog 4 open posities), en ze komen van over de hele wereld: Hongarije, Chili, China, Algerije, Azerbeidzjan, Brazilië, en België natuurlijk. 's Avonds zijn we gaan eten in een Italiaans restaurant met de proffen en begeleiders: lekker en gezellig! Daarna ging Tom door naar de 24urenloop in Leuven om te supporteren voor LBK, zijn oude studentenkring. Hij sprak er af met Melissa en Neger, twee oude kotgenoten van hem. Onderweg kwam hij ook nog enkele bekenden tegen, best wel gezellig om ze terug te zien. Oja, nog iets: in het begin vond Tom de regen nog wel plezant, want het was immers al geleden dat hij dat nog eens gezien had, maar toen hij door de regen terug naar zijn hotel moest, was de liefde weer rap bekoeld!
's Anderendaags was het bijna een kopie van de vorige: voormiddag lessen, en namiddag discussie over de thema's van het project. 's Avonds ging Tom echter wel zijn eigen weg. Hij had namelijk afgesproken met zijn oude thesis-vriendjes Danny, Tim en Jasmine om samen iets te gaan eten en drinken. Een blij weerzien was het gevolg!
Donderdag moest Tom zijn dag opvullen alvorens naar de luchthaven af te reizen. Hij ging daarom naar het labo om er te spreken met zijn begeleider en Eduardo, de Braziliaanse medestudent op zijn project. In de gangen werd Tom geregeld tegengehouden door mensen die zich afvroegen hoe hij het er vanaf bracht in Israel. Best wel leuk om zoveel mensen te kennen! 's Middags had Tom een afspraakje met Machteld, de vriendin van Machteld, en ook wel een beetje van mij . Kun je nog volgen? Samen zijn we dus gaan eten in de alma, en daar hebben we wat bijgepraat. Na haar genoeg van haar werk te hebben gehouden, liet Tom haar achter op kantoor om vervolgens terug te keren naar de parking, waar zijn ouders hem weer stonden op te wachten.
Even dachten we dat het redelijk druk was op de luchthaven, maar dat bleek al snel mee te vallen. Op de vlieger was er immers nog plaats genoeg, zodat Tom ook plaats kon maken voor zijn lange stelten. Door de felle rugwind was de terugreis ook sneller dan voorzien: op 4u tijd was Tom al weer terug in Israel, en kon hij eerst zijn koffer, en daarna zijn liefje gaan zoeken! Machteld stond hem immers al op te wachten in de luchthaven en
het weerzien was hartelijk te noemen! Maar goed ook dat er de hele dag
door treinen rijden, zo konden we toch nog veilig thuis geraken op zo'n
laat uur. De treinen zijn hier veel gemakkelijker en mooier dan in
België. De treinwagons zitten ook niet zo overvol als in Belgie, er was
immers plaats genoeg. Onze auto stond in Binyamina, het treinstation dat
het dichtst bij (ongeveer half uur rijden) ons dorp ligt. Dit keer
startte de auto wel zonder problemen, dus konden we opt gemak naar huis
rijden.
Tijdens het weekend hebben we het vooral rustig aan gedaan. Tom was
immers moe van zijn tripje naar Leuven, en Machteld had de hele week al
slecht geslapen in haar vééééél te grote tweepersoonsbed. We waren
vooral blij dat we weer dicht bij elkaar waren dit weekend, een gevoel
dat we allebei toch gemist hebben deze week.
Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan... 
){kind=link}