Lieve lezertjes, het spijt me dat ik jullie de laatste tijd in de steek laat. Maar ik denk dat mijn schrijf gedrag meer zegt over mijn leven, dan de inhoud van mijn schrijven. Een twintig jarige heeft duidelijk te weinig tijd voor extra's. Mijn hele leven draait rond school, jeugdbeweging en pogingen om met vrienden af te spreken. Daar past dus al helemaal geen tijd meer tussen om nog te schrijven. Ik ben dus aan het denken om mezelf eens een schema te maken waarin ik praktisch elke dag een halfuurtje om te schrijven voorzie. Aan de andere kant moet ik wel toegeven dat zo'n schema redelijk belachelijk klinkt. Mijn optie is dus met een TO DO lijstje te werken. Ik schrijf alles op wat binnen de dag moet gebeuren. Ik streep door wat er al gebeurd is. Natuurlijk worden ze gerangschikt naar belangrijkheid. Dat wat ik uiteindelijk niet gedaan krijg, schuift op naar de dag erna. Jammer genoeg komen er ook nieuwe taken bij. Elke dag lijkt ontzettend druk en de lijstjes lijken nooit korter te worden.
Dan kom ik maar bij mijn onderwerpen van de dag. Boven aan op mijn lijstje van vandaag stond de taak van filosofie. Al maanden staat die taak ergens op mijn lijstje. Mijn enige probleem met die taak is, ik heb er geen inspiratie voor. De hele tijd denk ik de hele tijd aan schrijven, het is dat wat ik eigenlijk het liefste wil doen. Alleen omdat ik niet geloof in het feit dat iedereen zomaar schrijver kan worden dat ik dat opgegeven heb. Je moet toegeven dat niet iedereen bestsellers schrijft. En is dan het schrijven onder druk en deadlines nog zo leuk? Ik ben dus maar voor een andere carriere gegaan. De stukjes die ik schrijf zijn bedoeld voor mijn blog en voor een mapje op mijn pc. Soms komen ze ook terrecht in de boekentassen van docenten omdat ze een verslag eisen als taak. Deze docent eist geen verslag of een verhaaltje. Hij vraagt ons om ons levensverhaal te schrijven. Dat ligt me heel wat moeilijker. Hij geeft dan ook nog eens de onderwerpen en bepaalde termen die we moeten gebruiken. Blijkbaar is die taak te moeilijk voor mij, want ik blijf gewoon naar mijn lege blad staren. In een hoop dit alles op te lossen ben ik mijn gedachten gaan verzetten. Gisteren maakte ik een afspraak om te gaan fitnessen. Klein detail ik ging fitnessen met dromer, mijn ex. Dromer is mijn vrouwelijke ex. Zij blijft ondanks alle aanweizingen uit de realiteit geloven dat ze ooit een bestseller zal schrijven. Daarom studeerd ze momenteel docent Nederlands. Daarna zou ze ook nog een opleiding schrijven en journalistiek volgen. Grootste plannen dus. Ik had haar nodig.
Misschien lijkt dat geen goed idee om te gaan fitnessen met je ex. In mijn geval was dat mijn beste kans. Dromer en ik hebben een goede, lange relatie gehad. Er was geen enkel onderwerp dat zij en ik niet bespraken. Daarom kun je wel stellen dat Dromer alles over mij weer. Dus bij wie kan je beter aankloppen als je een levensverhaal wil schrijven, dan bij de ex die alles over je weet? Tijdens onze cardio training bespraken we dus van uit een filosofisch standpunt mijn leven. Op dat moment hebben we ook besloten om bepaalde dingen uit mijn verhaal te halen. We hebben als het ware een perfect leven gemaakt. De opdracht is om mijn leven op papier te krijgen. Maar niet al mijn jaren waren even gelukkig. Persoonlijk wil ik ook helemaal niet dat mijn docent van religie en filo weet dat ik een gay relatie heb gehad. Het lijkt me gewoon niet de informatie die je in taken plaatst. Nu ben ik dus best tevreden met het resultaat. Het enige dat me nu nog te doen staat is alle andere vragen die bij zijn taak horen af te werken. Ik was gelukkig geweest als het bij dat levensverhaal was gestopt!
Vandaag was niet echt een goede dag. Deze ochtend begon het al met een zombie gevoel. Ik vergat de hele tijd wat ik eigenlijk wou doen en liep tegen elke hoek tegen. Ondertussen is er al een knappe blauwplek zichtbaar op mijn arm, vermoedelijk van de deur ofzo. Je kan wel stellen dat de toon gezet was. Zonder dat er echt iets verkeerd ging, werd de dag een opeenvolging van onaangename gebeurtenissen.
Mijn ouders waren vergeten brood te halen, bijgevolg kon ik dus iets gaan halen om te eten. Dan checkt het lief meer wat ik eet en voornamelijk dat ik genoeg eet. Natuurlijk droeg ook delijn zijn steentje bij en was de bus te laat. Vervolgens kwam ik net op tijd binnen in de les. Ik grabbel in mijn rugzak en wat merk ik, mijn boek thuis vergeten. Gevolg is dat ik 2 uur kon luisteren naar een docent die me niet interesseerde en dat zonder de cursus om samen te vatten. Ik had graag gehad dat het daar eindigde maar niets was minder waar. Ook de volgende les draaide op niets uit. Het was een praktijk les,waar in we enkele therapieën konden uitvoeren. Zoals je kan raden, onze patiënten waren veel te jonge kinderen. Daardoor was onze activiteit niet aangepast en konden we improviseren. Ondertussen stonden die kinderverzorgsters maar naar ons te staren. In de middag pauze kon ik ook al niet op verlossing rekenen. Tinkerbell bleef maar vertellen over hoe geweldig haar lief was. Die jongen is een lotje uit de loterij. Hij begrijp haar volledig en weet waar ze nood aan heeft. Niet dat hij altijd met zijn volledige goesting die dingen zegt of doet, maar hij doet dat omdat hij weet dat zij dat wil. Met het lief naast mij kon ik natuurlijk niet vrijuit spreken. Vanbinnen voelde ik me stik jaloers worden. Waarom had ik niet beter gekozen? Ik zie mijn lief graag, maar zou ook wel heel wat willen veranderen. Daar heb ik me natuurlijk een hele middag pauze slecht over gevoeld. Als laatste in het rijtje paste de les rond het eindwerk. De bedoeling was dat we met de docent erbij al eens konden informatie checken voor ons onderwerp. In feite is dat een nuttige les, behalve als je geen onderwerp vind. Niets van wat ik zag of van wat in me opkwam voldeed aan alle eisen. Ondertussen weet ik nog altijd niet waar mijn eindwerk nu eigenlijk zal over gaan. Ik ben wel optijd thuis geraakt en dat zonder al te veel tegenslag.
Ik liep dus de hele dag wat lastig, was geprikkeld en kon met de voorvallen niet lachen. Chubby en Tinkerbell hebben nog nooit zovaak gevraagd wat er scheelde. Om een onverklaarbare reden wouden ze niet ophouden. Alleen, ik was lastig om een onverklaarbare reden. Tot nu weet ik nog altijd niet waarom ik zo licht geraakt was. Misschien de vermoeidheid? Maar dat was blijkbaar geen correct antwoord. Ik wist niet dat mensen een reden moesten hebben om zich slecht te voelen. Dat je de reden moet kunnen benoemen lijkt me ook al vreemd. Anders geen recht op lastig zijn! Wat een vriendinnen heb ik toch.
Wat me wel nog lastig maakt, het feit dat ik nu wakker ben. Al een hele dag loop ik te suffen, en nu, als ik wil slapen, ben ik wakker! XX S.
Vandaag blog ik eerder met een vraag. Hoevele van jullie zijn er eigenlijk met je gewicht bezig. Ik weet op zich niet echt wie mijn lezers zijn en waar jullie mee bezig zijn. Het enige wat echt duidelijk is, mijn gewicht is belangrijk voor mij. Mijn probleem, ik ben een opgever. Wat ik volgens mezelf nodig heb is een methode die me vast houdt. Iets waarbij ik mezelf kan aanzetten om verder te gaan. Daarom vroeg ik me af hoe jullie dat doen. Natuurlijk zullen er mensen zijn die gewoon van nature gezond eten. Proficiat aan jullie. Jammer genoeg zijn er ook mensen zoals ik. Mensen die niet zonder een portie vettig eten kunnen. Ik moet toegeven, eten heeft dezelfde werking als mijn sigaretjes. En aangezien ik niet mag roken thuis is het een goede oplossing.
Gevolg van die oplossing is dat mijn lichaam nog al is beginnen uitzetten. Vroeger deed ik ook ontzettend veel sport, dus veel eten is nooit een probleem geweest. Nu is dat echter wel anders. Vandaag kwam ik op de pagina van msn. Daar stond een aankondiging van een calloriën teller. Dus kwam de vraag in mij op, hoeveel mensen er werkelijk calloriën tellen. Persoonlijk gebruik ik al een tijdje weight watchers en dat gaat goed. Langzaam maar zeker begin ik af te vallen en gaat het in de juiste richting. Ik kan het echt aan iedereen aanraden. In mijn ogen was het een beetje hetzelfde als calloriën tellen, maar nu ik daar over ging nadenken, leek calloriën tellen moeilijker. Je weet toch niet de hele tijd van alles wat je in je mond steekt het aantal calloriën? Daarnaast ben ik ook niet zo'n wiskunde wonder en lijken die getallen zo hoog om mee te rekenen... Dus mijn vraagje naar jullie vandaag. Hoe hou jij je gewicht op zijn plaats, tips, trucs... Wat denk jij over calloriën tellen?
Straks moet ik trouwens naar de kermis met het lief. Geloof mij, ik heb nooit wat in carnaval gezien. Niet dat ik ooit een slechte ervaring gehad heb met carnaval. Bij ons in het dorp wordt dat niet echt gevierd en daarnaast zie ik het aantrekkelijke niet. Sinds ik mijn leven gebeterd heb, ben ik ook niet meer zo geïnteresseerd in mij zat drinken. Dus heb ik dan maar toegegeven van dit weekend naar de kermis mee te gaan, dan mag ik volgend weekend passen. Nu moet ik alleen nog een reden vinden om onder de frietjes uit te komen. Smoutebollen heb ik nooit graag gegeten, dus die vormen al geen probleem. Die jongen weet niet wat hij me aandoet. Dan was ik misschien nog liever de BOB voor carnaval. Stom dat ik dat rijbewijs nog niet heb!
Een tijdje geleden gaf Deuk mij een moeilijke opdracht. Deuk zit samen met Mama en mij in een organisatie. We kennen elkaar al echt lang en Deuk is ook een van de exvriendjes. Hij en ik zijn nog altijd beste maatjes. Bij problemen of twijfel kunnen we altijd bij elkaar terecht. Zonder twijfel kunnen we ook samen lachen. Momenteel heeft Deuk een boontje voor Pretty. Pretty is echt gewoon prachtig. Je zou kunnen stellen dat ze het nieuwe ideaalbeeld is. Tuurlijk is ze mooi, niet modelerig mooi. Ze heeft normale maten en is niet zo echt prachtig maar haar karakter lijkt ook zo perfect. Op een of andere manier zijn jongens dus tot haar aangetrokken. Toch heeft Pretty daar geen oog voor. Het lijkt alsof ze nog nooit echt verliefd is geweest, toch niet op de jongens van wie ik weet dat ze al aanzoekje deden.
De opdracht van Deuk dus. Pretty stuurde een mailtje naar Deuk dat het niet goed met haar ging. Hoewel ze ook goede vrienden zijn, wist Deuk niet hoe hij dit moest oplossen. Vandaar zijn vraag naar mij. "Wil je een keertje met Pretty praten, zonder dat het opvalt dat je weet dat het niet goed gaat?" Op zich is dat geen probleem voor mij, dus heb ik haar een berichtje gestuurd. Gisteren avond hebben we dus gepraat. Uiteindelijk heeft ze heel wat vertrouwelijke informatie gegeven. Nu vraagt Deuk dus wat ze allemaal gezegd heeft. Ergens heb ik daar problemen mee. Het voelde al niet goed dat Deuk me die info gaf over Pretty. Maar het voelt helemaal niet goed om zelf die info door te geven. Gelukkig begrijpt Deuk dat ondertussen. Mission accomplished.
Nu komt nog deel 2 van de missie. Ik moet dit volhouden. De problemen van Pretty zijn nog lang niet uit de baan. Momenteel draagt ze dit zo goed als alleen. Bij haar thuis hebben ze een eigen bedrijf dat gerunt wordt door haar moeder en nonkel. Je kan je al inbeelden dat zoiets voor spanning zorgt. Er wordt regelmatig geruzied over geld en andere "banale" dingen. Hun bedrijf draait behoorlijk goed en volgens Pretty hebben ze niet veel van de crisis gevoeld. Alleen, door het bedrijf gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet meer. De kinderen, die er in feite niets mee te maken hebben, worden er zomaar tussen gegooit. Vanwege al die spanningen durft Pretty niet meer met haar moeder te praten. Pretty vangt thuis alles van het huishouden op maar kan amper eens iets goed doen. De moeder klaagt tegen haar, de vader en de nonkel ook. Voor Pretty stopt het maar niet. In de hoop van haar mama niet te overladen laat ze zich maar doen en zegt ze dus niets. Gisteren gaf ze dan ook aan dat ze wou praten met mensen. Daar ga ik me dus voor inzetten!
Ik vind het bijna schandalig. Pretty is 20, net als ik. Wij zouden ons nog niet bezig moeten houden met grote mensen problemen. Twintigers kunnen amper hun eigen problemen oplossen. Het ergste wat ze gisteren zij was, "als ik wist dat het met mijn gezin hetzelfde zou gaan, neem ik liever geen kinderen." Volgens mij is het oneerlijk dat haar ouders haar al als volwassene zien. Hoe graag we al groot willen zijn, we zijn dat nog lang niet.
Normaal ga ik elke week een keertje eten met Tinkerbell en Chubby. Een paar maand geleden zijn we daar mee begonnen. Aangezien we samen op school zitten, zien we elkaar elke dag. Ons enige probleem is dus dat er de hele tijd andere mensen bij zijn. Tijdens onze middagpauze willen we graag wat persoonlijkere dingen bespreken. Alleen is dat een beetje moeilijk als je volledige klas er bij zit! Vandaar het idee om 1 middag uit te gaan eten. Deze week heb ik echter geen les, dus ook geen lunch. Ik mis mijn meisjes. Als ik heel eerlijk ben, heb je uit mijn vorige bericht al gemerkt dat ik Chubby best kan missen. In feite heb ik gewoon nood aan een babbel met Tinkerbell. Mijn oplossing om de meisjes te vervangen. Een avondje Sex and the city.
Het was niet mijn bedoeling om een film te kijken. Maar mijn nichtje belde me in paniek. Ze had een babysit aangenomen maar had nog een andere verplichting. Ondanks het feit dat het lief bij mij thuis was, heb ik dan toch maar ingestemt. Gelukkig kon het lief gaan voetballen met mijn papa. Het voelde een beetje gek om mijn liefje achter te laten met mijn vader, maar ik had geen keuze. Oke, ik had wel een keuze. Ik moest niet echt gaan babysitten, maar mijn nichtje was in nood. Daar naast kan ik natuurlijk ook een extra centje gebruiken. Samen met mijn angst om helemaal vast te hangen aan het lief, kwam dat toch mooi uit. Hij kon een nachtje blijven slapen en ik was toch ook even weg van hem.
Tijdens mijn filmpje kijken, kreeg ik heimwee naar mijn eigen vriendinnen. Carrie heeft het leven dat elk meisje wil natuurlijk. Wie droomt er nu niet van een leven vol glitter and glamour? Het enige waar ik vooral van droom zijn haar vriendschappen. Voor mij is het al lang geleden dat ik nog zon goede vriendschappen had. Eigenlijk heb ik nooit een vast vriendengroepje gehad. Toch niet zon groepje met wie ik regelmatig afspreek, ga eten of drinken. De vriendschap die ik met Tinkerbell en Chubby heb, komt al in de buurt. Zon week zonder school wordt dan natuurlijk veel minder leuk.
Vanaf maandag begint voor mij school weer, daar zal ik blij om zijn!
Elk jaar vergeet ik weer wat een impact de lente op de mensen heeft. Lentekriebels lijken na de zomer een fabeltje. Iedereen vergeet weer hoe die eerste lentedagen waren. Maar wanneer de zon er weer door komt, overvallen ze iedereen. De mensen willen plots naar buiten. Het is opvallend hoe er in de stad meer gelachen wordt. Op het openbaarvervoer is er niet meer zoveel spanning te merken. Thuis is niet meer wat het geweest was. Ineens wil iedereen zijn kamer opruimen en aan de slag gaan. Mama is helemaal in de weer met de beneden te kuisen. Ze klaagt nu al dat door onze vakantie in de paasvakantie, de keukenkasten niet uitgekuist zullen worden. We weten allemaal dat ze het toch zal doen.
(btw, ik ben het beu om voor iedereen een alterego te zoeken. Zal ze maar gewoon nick names geven) Chubby acht zichzelf ineens mijn beste vriendin. Ik moet toegeven dat we inderdaad goed overeenkomen. Alleen is dat voor mij niet zo'n goede vriendschap als ik met andere heb. Het is vooral haar zagen dat me stoort. Misschien komt het ook door het zonnetje, maar ze is zot verliefd op een jongen. Op school mag het dan ook geen second over iets anders gaan dan over haar kereltje. De hele dag moeten we luisteren naar wat hij allemaal doet, smst, zegt, ... Dit weekend was ik met haar mee naar een fuif in de buurt en dat kereltje zou daar ook zijn. Chubby vroeg me opvoorand om te kijken naar kereltje zijn gedrag en dan te vertellen wat ik er van dacht. Uiteindelijk blijkt dat moeilijker dan ik gedacht had. Kereltje voelt duidelijk helemaal niets voor Chubby. Terwijl zij probeerd korter bij hem te komen, probeert hij juist afstand te nemen. Hoewel hij met meerdere meisjes gedanst heeft, heeft hij nooit aan haar gevraagd. Het was pijnlijk duidelijk. Tinkerbell (andere vriendin) en ik zijn bang om haar dit zonder subtiliteit te zeggen. We zijn alleen nog niet zeker hoe we het dan wel moeten doen. Op dit moment proberen we haar te doen inzien dat hij niet de jongen voor haar is. Wat je al niet moet doen om een meisjes hart te beschermen.
Met het lief gaat alles goed. Zonder een bepaalde reden zijn we plots heel aanhankelijk. Ik moet toegeven dat ik het niet zomaar kan aanvaarden. In mijn hoofd speelt zich een grote chaos af! Het lijkt wel alsof het niet waar kan zijn en er wel een addertje in het gras moet liggen. Nu hij plots veel aandacht wil, wil ik liever wat alleen doen. Daarnaast wil mijn vrouwelijke EX, Dreamy, veel meer aandacht. De laatste week hebben we al 2 keer afgesproken en misschien doen we vrijdag weer iets samen. Gelukkig gaan mijn kriebels niet haar richting. Ondanks het feit dat ik wat meer ruimte wil, zie ik het lief graag. Dan zijn we goed bezig eh? XX S.
Grappig hoe een nieuwe levensstijl kan veranderen wie je bent. Ik kom van een leuk dropje net buiten de stad. Van waar ik woon kan je de 2 kanten op. Als ik wil dan ga ik snel naar de stad, die is kort genoeg om elke dag naar school te gaan. Even goed sta ik direct in "the middle of nowhere". Daar waar echte boeren nog verse groenten kweken. Alsof die tegenstellingen nog niet genoeg zijn, heb ik ook 2 soorten grootouders. Het eerste "soort" komt uit de stad en houdt ook aan het stadse leven. Door een paar (grote) probelemen zie ik die ook helemaal niet meer en dat doet er ook niet toe. Het is net alsof ik die mensen niet ken. De grootouders die ik wekelijks zie, zijn de plattelands mensen. Mijn opa is de enige in zijn gezin die is gaan studeren. Zijn broer is een echte boer geworden en zijn zus getrouwd met een slager. Die hele familie woont letterlijk in 1 straat en dat in een dorpje dat 3 straten groot is. Mijn ouders kozen dus voor de middenweg, daarom woon ik dan ook langs de grote straat die de stad en het platteland verbind.
Aangezien ik ben gaan studeren in de stad kwam ik steeds minder op het platteland. Meestal ga ik ook weg buiten mijn dorpje. En aangezien mijn bazin in het café haar nichtje ook in dienst nam, moet ik steeds minder gaan tappen. Vandaag reed ik sinds lange tijd nog eens met de fiets naar mijn kapper. Toegegeven, het was al lang geleden dat ik nog naar de kapper ging. Laat staan dat ik met de fiets ging! Ik ben oprecht blij dat ik nog eens met de fiets op weg was. Eigenlijk was het echt lang geleden dat ik nog eens de buitenlucht rook. Vroeger ging ik meerdere keren in de week paardrijden en alle andere dagen was ik ook in de wij te vinden. Ondertussen was het toch een 2 jaar geleden dat ik een paard rook. Ik ving ook de geur van geitjes op.
Wat een opfrissing. Misschien is het wel goed van mij om mij eens vaker in het platteland te begeven. Uiteindelijk wil ik graag meer aan sport doen, als ik dan gewoon vaker ga fietsen. Op die manier zie ik tenminste mijn omgeving. Grappig hoe ik dacht dat ik eigenlijk een stadsmeisje was.
Het is pas 11 uur en ik voel me al schuldig! Vandaag ben ik dan maar niet naar de les gegaan. Vorig jaar heb ik verdacht veel gespijbeld. In het hoger onderwijs kan dat ook zomaar, dus ik deed niet echt iets fout. Het enige verschil is dat ik vorig jaar gewoon op cafe ging in de plaats. Dit jaar pak ik het spijbelen wel anders aan. Ik blijf nog steeds regelmatig thuis maar dan met andere doelen. Vaak zorg ik er voor dat ik op die momenten samenvat. Op dit moment moet ik me wat meer concentreren op taken. Want er komen er precies meer bij dan dat ik er af maak. Voor vandaag was het dus mijn plan om te beginnen aan wat zware taken. Het was leuk geweest om zo de ene na de andere taak te kunnen afhandelen.
Die voornemens zijn een beetje anders uitgedraaid. Momenteel heb ik nog een luie dag. Mijn pc heb ik al opgestart. Natuurlijk voor foute doeleinden als facebook en blog. Straks moet ik me alleen nog aanmelden op de site van school om de eerste taak te bekijken. Alleen moet ik straks toch terug naar boven om andere papieren en taken te gaan halen. Liever zou ik vandaag gaan sporten. Gisteren ben ik gaan zwemmen samen met het liefje en met wat andere mensen. Wij gaan dan ook echt wel zwemmen om te zwemmen. Eerst trekken we een uurtje lang baantjes. Daarna ontspannen in zo brubbelbad en dergelijke. Een perfecte woensdag avond. Die perfecte woensdag heeft me wel zin gegeven om weer een week intensief te sporten! Denk dat het weer een goede week wordt. Dat mag ook wel een keer. Ik durf al niet meer op de weegschaal te gaan staan. De laatste weekends stonden in het teken van etentjes en weekends. Dus om eerlijk te zijn heb ik niet veel tijd besteed aan mijn dieet. Zonder gezever, dat moet ik dus veranderen! Gelukkig ben ik in die weken niet bijgekomen, maar afgevallen ben ik natuurlijk ook niet.
Ik begin er wel voor te vrezen dat dit niet blijft duren.
bij deze bied ik mijn excuses aan. De laatste tijd heb ik nooit echt tijd gemaakt om iets te schrijven. Soms deed ik wel een poging maar dan ging het altijd mis. Ik zat dan naar mijn scherm te staren zonder dat ik werkelijk iets kon bedenken. Een andere keer had ik net een stukje geschreven maar dan komt er iemand binnen en sluit ik mijn venstertje. Maar de meeste dagen maak ik er niet eens tijd voor. Ondertussen begin ik door mijn taken te geraken dus kan ik misschien wat meer schrijven.
Ondertussen is er niet echt veel veranderd. Met mijn liefje gaat het steeds zo'n beetje op en af. Eigenlijk gaat het meestal best goed. We zijn weer vaker gezellig en vrolijk. Het enige waar ik nog niet zo goed tegen kan is dat hij met een ander meisje op buitenlandse stage gaat. Dat betekend zeker 2 maand zonder hem en dat terwijl hij daar is met een ander. Volgens hem moet ik niet wantrouwen... Maar toch, ik zou niet de eerste zijn die hij bedriegt. Geloof me, het is niet zo'n goed idee op een relatie te beginnen nadat hij zijn ex met jou bedroog. Alle aandacht die hij aan andere meisjes schenkt gaat bij mij het verkeerde keelgat in.
De mama van een vriendin heeft deze week mijn kaarten gelegd. Die mama doet zo tarot en reiki behandelingen. Haar conclusie over mijn relatie was duidelijk. Lief en ik moeten meer communiceren. Hij is geblokeerd en ik ben te koppig. Een moeilijke en harde combinatie natuurlijk. De afgelopen week heb ik al geprobeerd om door zijn beschermde laag te breken. Het is alleen moeilijker dan ik dacht. Zonder dat hij het beseft geeft hij altijd aandacht aan andere meisjes. Voor mij voelt het dan alsof ik op nummer twee kom en dat wil ik helemaal niet. Ik ben een echt meisje en ik wil geliefd worden. Ik wil dat mijn liefje naar mij omkijkt en liefst alleen naar mij.
Om die reden heb ik besloten dat er nog een extra doel op mijn verander lijstje moet komen. Ik zal alleen mooi zijn als ik alle details aanpak. Gisteren merkte ik hoeveel mensen ineens bruin zijn dankzij skie vakanties. Dat hoort er dus ook bij. Ik ben blij dat het zonnetje er begint door te komen. Wat ik vorig jaar vooral gemist heb is het buiten zijn. Daarom ben ik wit de winter in gegaan en nu ben ik een bleke ramp. Aan het zonnen dus!
Vandaag was een vruchtbare dag denk ik. Eigenlijk weet ik niet goed waar ik hem moet sorteren, bij de goede of slechte dagen.
Het begon heel eenvoudig met een e-mail van de papa. Een collega van hem volgt na haar uren een avondschool voor het aanbrengen van gelnagels. Via het werk had ze aan papa al gevraagd naar zijn dochters. Vandaag dus mailde papa met de boodschap dat ze een nagelbijter nodig had. De mensen die deze blog lezen, kunnen zich de status van mijn nagels wel inbeelden. Ik vraag me trouwens af of ze wel officieel nagels zijn. Mijn zus integendeel heeft een heel verzorgd handje. Nagels die dagelijks perfect gevijld worden, liefst met een french manicure op. Dit weekend is mevrouwtje haar verjaardag. Daarom dus vond papa het nodig te vermelde "deze laten we voor zus zeker? ze is tenslote jarig." Toen mevrouw thuis kwam en hoorde dat er een aanvraag was, sprong ze ongeveer op tafel. Ze had daarbij nog het lef zichzelf een erge nagelbijter dan ik te noemen. Hoewel het een domme situatie is kon ik me niet houden. Ik ben naar boven gegaan om te douchen en te wenen. Mama die had natuurlijk wel door dat er wat mis was en na een half uurtje kwam ze me opzoeken. Omdat ze zo aandrong heb ik haar maar over mijn haat verteld. Op sommige momenten kan ik niet zonder mijn zus. Alleen heeft zij het gevoel dat de wereld rond haar draaid en heb ik steeds minder zin om mee te draaien.
Daarna kwam natuurlijk de school. Daar heb ik het lief eindelijk durven vertellen dat ik het beu ben. Natuurlijk ben ik hem niet letterlijk beu. Ik ben vooral de manier waarop ik behandeld word beu. Hij wil me duidelijk nog niet kwijt en begon direct mogelijkheden te zoeken om af te spreken. Jammer genoeg voor hem ben ik nog niet direct van plan om af te geven. Hij zal nog even mogen zweten.
Terug thuis is de spanning natuurlijk te snijden. Als mama verteld dat ons koortje (waar mama, zus en ik in zitten) gevraagd is om te zingen op een activiteit van het verbond, eist mijn zus weer alle eer op. Ze doet net alsof dat koortje helemaal van haar is. Ik kon me niet inhouden en heb gezegd dat ze alleen mag gaan. Als iedereen het huis uit is voor activiteiten en mama en ik alleen thuis blijven bij de afwas ben ik gekraakt. Ik heb haar eindelijk verteld wat me allemaal stoorde en hoe ik mezelf wil veranderen. Mama heeft besloten van me te helpen. We gaan samen doelen opstellen en met steun van haar probeer ik die te bereiken. Als ik op dat punt zie ik natuurlijk ook wel weer hoe het verder moet.
Alleen Zus, daar kan ik op mijn eentje niets aan doen. De vraag is alleen, hoe maak je een 17 jarige duidelijk dat ze moet wakker worden en dat de wereld niet om haar draait? Suggesties?
De laatste week heb ik me laten opslorpen door werk voor school. Geen verplicht werk dan bovendien! Natuurlijk heb ik al genoeg werk en kloeg ik op mijn blog al regelmatig over een gebrek aan tijd. Nu heb ik de kroon helemaal gespannen. Zoals ik ook al zei vond ik dat het tijd werd dat er iemand verantwoordelijkheid nam. Zo ben ik dus maar naar voor gestapt. Het leek mijn enige keuze. Zo ga ik dus altijd veel te ver. Dan neem ik taken op mij die totaal niet binnen mijn verantwoordelijkheid liggen. Dat is nu dus een afgesloten hoofdstuk. Vanaf nu ga ik me weer concentreren op mijn eigen werk. De dan deadlines zijn natuurlijk niet veranderd.
Ik weet ook wel dat ik helemaal niet veel meer post! Al mijn tijd kruipt in het maken van taken. Verder gebeurd er ook niet interessants in mijn jonge leventje. Mijn vooruitgang is een beetje blijven hangen waar ik gekomen was. De ene dag ben ik goed bezig en de volgende dag verpest ik het waardoor ik terug kwam waar ik begonnen was. Niet dat ik echt op mijn mijn begin punt sta. Mijn gewicht ik lager dan eerst, ik rook minder en mijn nageles zijn altijd een paar dagen langer. Jammer genoeg gaat het daar altijd mis. Ik ben eigenlijk alleen maar op zoek naar extra motivatie. Als ik nu buiten mijn vriendinnen iemand merkt hoe ik verander. Natuurlijk heb ik laatst geschreven dat die docent me zei dat ik vermagert leek. Dat was natuurlijk al een mooie boost, maar dat is niet hetzelfde. Als ik nu eens iemand had die met me flirte? Iemand met wie ik Michael jaloers kon maken. Het is maar een ideetje
Het is best hard om dit toe te geven voor mijn lezers. Aangezien ik alles op deze blog plaats, denk ik dat het wel kan. Ik ben verslaafd. Gelukkig niet aan drugs of echt slechte dingen, maar verslaafd aan mijn pc. Persoonlijk weet ik niet of het echt zo gezond is. Voordelen zijn dat het op zen minst legaal is en dat ik zeker en vast niet alleen ben. De meerderheid van alle tieners en jongeren is verslaafd aan computer. Bij de meeste zal het misschien niet opvallen. Net als ik zijn de meeste helemaal niet verslaafd aan spelletjes spelen. Waar we echter wel verslaafd aan zijn, zijn "the social network pages". Vooral facebook heeft daar een groot aandeel in. De mensen die nog geen facebook hebben, vormen volgens mij een minderheid. Mijn ouders zijn gelukkig van de minderheid volwassenen die zich daar niet thuis voelen. Bij het begin van de hype hebben ze ons direct gezegd dat we zonder angst een profiel konden hebben. Volgens hun is facebook voor jongeren onder elkaar en hebben volwassenen daar niets te zoeken. Mijn zus en ik waren perfect gelukkig met die beslissing. Dat was anders wel buiten onze tantes gerekend. Op een bepaald moment werden al mijn tantes facebook-fans. Dit had zware gevolgen voor mijn leven. Elke keer als ik iets dat een beetje negatief klonk op facebook plaatste kreeg ik een golf bezorgdheid over me heen. Het gaat zelfs zo ver dat ze zelf mijn ouders inlichten! Je kent dat wel, zo'n dag, vlak voor het examen als je beseft dat je het eigenlijk niet goed genoeg kent. Zo'n moment is een ideaal moment om een oproep naar je studiegenoten te plaatsen om wat steun te vragen. Diezelfde avond nog belt de bewuste tante naar mijn ouders om te zeggen dat het niet goed met me gaat en ze met mij moeten praten. Ondertussen vermijd ik enige uiting van negatieve emoties op facebook. Mijn vader wordt niet graag gebeld door bezorgde tantes.
Op zich is dat allemaal best grappig. Maar het toont wel aan hoe facebook onze wereld heeft over genomen. Bij mij gaat het zo dat elke keer ik mijn pc opzet ik ook absoluut een keer wil kijken naar mijn facebook. Indien nodig plaats ik dan nog enkele reacties. Daarboven ben ik tijdens een examenperiode ontspanning gaan zoeken op facebook. Toen ben ik begonnen met het spelen van zo'n spelletje. Na een tijdje ben je goed bezig en sta je in de top van de ranglijst. Dan kun je daar ook niet mee stoppen. Mijn heel veel spijt moet ik ook toegeven dat ik elke keer absoluut mijn spelletje wil checken. Tijdens het leren of werken voor school neem ik dan ook geregeld een pauze. Alleen al om te kijken hoe het op dat spel staat. Zo ben ik in staat om snel en veel vooruitgang te boeken.
De zieligheid van deze blog stijgt met de minuut! Jammer genoeg is het wel realiteit in deze jongeren wereld. Soms heb ik het gevoel dat er mensen zijn die meer belang hechten aan het internet dan aan echt contact. Jongeren denken dat ze de wereld zien en in de hand hebben. In werkelijkheid heeft de wereld aan hun in de hand.
Facebook is echter niet de enige reden voor mijn internet verslaving. Deze blog heeft er ook wat mee te maken! Kijken of er bezoekers geweest zijn, berichten op andere blogs, ...
Dankzij al mijn muggeziftende gedachten ben ik de belangrijkste dingen in mijn leven vergeten. Hoewel het op sommige vlakken om negatieve redenen gaat, gaat het goed met mij. Zonder het te beseffen begin ik mijn doelen te bereiken. De gebeurtenissen van de dag lieten me zien hoe goed ik bezig ben.
Het begon deze morgen bij de pauze van het eerste lesuur. Een medeleerling vroeg of ik niet mee een sigaretje zou roken. Mijn antwoord was "neen, ik rook ondertussen al een week of twee niet meer". De persoon die het meest verbaasd was, was nog ikzelf. In al mijn ijver had ik dat niet eens door. Daarna kwam een springuur. Twee uur lang heb ik mij verdiept in een taak die ik moest afwerken en het ging verbazend vlot. Dankzij die twee uur heb ik een taakje van mijn ToDo list kunnen schrappen. Vanavond ben ik zonder morren aan het volgende begonnen! Wonder boven wonder. Misschien geraak ik toch nog met alles op tijd klaar. De middag pauze was toch weer een moeilijk moment. Vandaag was de dag voor de lunch onder vriendinnen. Tegen alle verwachtingen in kreeg ik ze zonder moeite mee naar de HEMA. Ik zeg niet dat het eten daar gezond is, het is alleen minder vettig dan fastfood. Daarnaast kan ik daar ook voor relatief gezonde dingen kiezen als een bruinbroodje, pasta of soep. In de vreugde van dat moment herinnerde ik me ook dat mijn weegschaal 3 kilo minder had aangegeven die morgen. Aangezien ik vandaag 2 keer warm at zal dat morgen vroeg wel anders zijn. Ik neem mezelf voor om in de goede trend te blijven en mijn voormiddag te benutten om even aan sport te doen. Ondanks al dat goede nieuws denk ik dat de leerkracht van het laatste lesuur de kers op de taart is. Mevr. L is zo'n docent die haar leerlingen ziet, kent en dingen onthoudt. We hadden het in haar klas al een gehad over psychosomatische ziekten en klachten. In die les kwamen we tot de conclusie dat ik een volledige woordenboek aan psychosomatische klachten had. Je kan al raden dat ik van haar de opdracht kreeg om daar tijdens mijn hogeschool jaren iets aan te doen. Zij is van mening dat je in de sociale sector steeds op je best moet zijn. Nagelbijten (1 van mijn stoornissen) hoort natuurlijk niet in het rijtje van kwaliteiten. Mevr. L. wil mooie, verzorgde nagels bij elk van haar leerlingen. In het kader van die opdracht komt ze tijdens haar les altijd even kijken naar mijn "werk". Vandaag merkte ze op dat mijn nagels op de goede weg zijn. Gelukkig laat ze dat heel subtiel merken, op haar weg langs mij liet ze even vallen "mooi, nog even en je kan ze lakken." Ze heeft gelijk! Nog even en ik kan mijn nagels lakken.
Geef toe, het is een vreemd iets dat ik me de afgelopen dagen zo slecht kon voelen. XX S.
Mijn ouders krijgen het weer, een bezorgde ouder bui. Ik wil daarmee niet zeggen dat mijn ouders slechts in golven voor mij zorgen. Mijn ouders hebben beiden een nogal strenge opvoeding achter de rug. De grote boodschap binnen de opvoeding: "Ben je ziek, dan gaat het leven gewoon door." Om tijdens onze schooljaren thuis te mogen blijven moest je of lichamelijk geblokeerd zijn of 38° koorts hebben. Anders was je perfect in staat om naar school te gaan. Nu echter ben ik iets te regelmatig ziek. Meestal zonder koorts of te veel problemen gewoon misselijk. Verder gekweld door pijn in mijn buik. Al het hele schooljaar wordt het een beetje aan de kant geschoven. Zeker toen de bloedresultaten alles negatief gaven. Deze week ineens kreeg ik een gigantische preek van mijn vader. Hij vertelde dat zijn vader ooit een maagzweer had, dat dat in de familie zit, bla bla bla... Vandaag ben ik ook niet naar de dokter gegaan, hoewel dat mijn opdracht voor de dag was. In feite had ik zelf les maar heb de voormiddag tijd genomen om uit te slapen. Tegen de namiddag op mijn gemakje naar school gegaan. Ik was alleen niet voorbereid op de preek van de avond!
Vanaf vandaag moet ik meer leven met de regels van mijn ouders. Eerst en vooral moet ik naar de dokter gaan om vast te stellen of het al dan niet om een ernstig medisch ding is. Dan natuurlijk volgen de extra regels. Ik moet zeker voor 22 uur in mijn bed liggen. Zo willen ze er voor zorgen dat ik zeker mijn 8 uur slaap per nacht haal. Om die nachtrust te verzekeren mag ik ook een half uur voor ik ga slapen geen tv meer kijken. Boeken lezen, studeren en van die dingen zijn wel toegelaten. De GSM hoort beneden te liggen zodat ik zeker 's nachts niet wakker gemaakt wordt door onverwachte telefoons of smsjes. Deze regels zijn dan alleen om de nachtrust te verzekeren. Verder zijn er nog regels voor regelmatig eten. Dat houdt ongeveer in dat we met het punten systeem van Weight Watchters werken. Alleen houdt deze keer mama mijn punten bij. Op die manier kan ze zien dat ik elke dag genoeg voedingsstoffen binnen heb. In de loop van deze week gaat er een volledige set regels opgesteld worden.
Ik vraag me af of dat werkelijk nodig is. Ik geef toe dat ik er soms over ga. Meestal doe ik dit wel door mijn studie. Dan werk ik nachten door of zet ik mijn ontspanning opzij. Daar moet misschien iets aan gebeuren. Al kan ik toch moeilijk express buizen? Ondertussen ben ik 20 en ik sta nog steeds even ver als toen ik 12 was. Luisteren naar de regeltjes die mama en papa opstellen. Het is bijna tijd dat ik hier vertek. Elke dag is het moeilijker om met hun in redelijkheid te praten. Zij willen niet dat ik ga en ik wil steeds meer weg. Hoe dit probleem ooit opgelost geraakt durf ik nog niet aan denken. Gelukkig voor hen ligt de prijs voor woningen zeer hoog in onze regio. Ook ik besef maar al te goed dat ik daardoor een paar jaar langer naar hun regeltjes zal moeten luisteren. Laten we hopen dat ik snel alles naar hun zin doe en dat deze onzin snel stopt.
Hoewel ik dacht dat een avondje uit met een oude vriend me deugd zou doen, is het anders uitgevallen. De avond was geweldig. Ik heb nooit beseft hoe erg ik het contact met hem miste. Net alsof hij niet verwacht dat ik altijd aangenaam en sociaal ben, en juist daarom ben ik dat bij hem wel. Ik hoef niet net te doen alsof het me interesseert wat hij zegt en daarom interesseert het me dus wel. We hebben heel de avond honderuit gepraat. Alle mogelijke onderwerpen passeerde de revue. Maar het onderwerp van onze afspraak ging voornamelijk over bevestiging. Na een jaar op de hoge school is hij gestopt met studeren en gewoon gaan werken. Ondertussen heeft hij beseft dat hij eigenlijk graag toch dat papiertje zou in handen hebben. Dus is hij opzoek gegaan naar een avond opleiding die hem met het juiste diploma kan voorzien. Nu moet hij dit enkel nog thuis verkopen. Blijkbaar verwacht hij dat zijn ouders dit niet zomaar aanvaarden. Daarom had hij mij nodig om wat moed in te spreken. Ik weet zeker dat het wel goed komt. Daarnaast heeft hij ook een boontje voor het knapste meisje uit de buurt. Ze komt vermoedelijk kort bij perfectie. Maar ik weet al dat ze om hem geeft en ook daar wou hij advies over.
Je zou kunnen stellen dat alles prachtig verlopen is. Toch ben ik weer ziek. Net als vorige zondag lig ik dood misselijk in bed. Ik vraag me af hoe ik dat moet oplossen. Papa staat er op dat ik naar de dokter ga. De laatste maanden heb ik daar al meer gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Zelfs de bloedtesten haalden niets uit. Wat moet ik daar toch mee? Moet ik nu extra onderzoeken vragen, of is dit gewoon van de stress? Kan ik de drukke levensstijl die ik voor mezelf wil niet meer aan? Papa durft zelf te denken in de richting van een maagzweer... Ik ben 20 hoe kan ik nu een maagzweer hebben? We zullen wel zien zeker, misschien ga ik wel naar de dokter. Morgen staan er toch pas in de namiddag lessen op het rooster. We zullen zien wat de dag brengt!
Alles rondom mij is druk. School, thuis, hobby's, sociale contacten... Iedereen wil meer aandacht en dat begint moeilijk te worden. School vraagt natuurlijk taken en studietijd. Mijn mama vindt dat ik niet genoeg voorbereid ben op het echte leven en wil me een snelcursus geven. Dat houdt zo ongeveer in dat ik het huishuiden in haar plaats mag runnen. Gelukkig hoef ik het niet elke dag te doen. Voor mijn sociale verplichtingen als daar zijn muziek spelen in de fanfare en begeleidster zijn in de jeugdbeweging, heb ik ook mijn vaste taken. Op dit moment komt het zo ver dat ik zelf niet meer de tijd neem om dagelijks te oefenen. Dit jaar doen we een wedstrijd met onze fanfare/harmonie en ik weet nu al dat mijn gedrag onze punten niet ten goede zal komen! Als laatste komen dan mijn vrienden. Ik snap dat je moet tijd maken voor de mensen om wie je geeft. Alleen is dat niet altijd even makkelijk. Als iemand een mailtje of berichtje stuurt, probeer ik steeds te antwoorden. Een sms is dan al simpelder dan een mail. Nu hebben de meeste ook plots het idee gekregen om af te spreken. Een goede vriendin van vroeger wil terug banden aanhalen. Ergens vind ik dat vreemd want we wonen praktisch in dezelfde straat. Alleen vinden we nooit tijd om af te spreken. Zo gaat het nu dus ook weer, geen tijd.
Ik zou graag zoveel meer willen schrijven, maar dat kan niet. Op dit moment heb ik nog een half uur om te douchen en kledij uit te zoeken. Dan komen de gasten voor de avond aan en als afsluiter ga ik nog op café. Nog een vriend die plots wil afspreken! Weet alleen nog niet zo goed wat dat gaat geven. We zitten samen in de jeugdbeweging en hebben vroeger een kortstondige relatie gehad. Hij is het brave vriendje van wie de ouders me niet goed genoeg vonden. Op zich is hij niet zo'n sociale wervelwind en dus praten we voornamelijk via msn. Zelfs tijdens vergaderingen of activiteiten is hij niet zo spraakzaam. Laat staan dat hij voor en na de activiteit veel tegen me zegt. Nu heeft hij iets om over te praten en dus spreken we af. Ik ben benieuwd, zo benieuwd. Normaal maak ik het niet te laat en hoor je straks nog wat er te vertellen viel.
Gisteren avond kon ik het niet opbrengen om een blogje te plaatsen. Uiteindelijk had ik er alle reden toe! Toen ik 's morgens naar school vertrok bleek na een half uur in de fille staan, dat de metro's staakte. Had ik nog in mijn bed gelegen of beter naar de radio geluisterd was ik dus helemaal niet naar school gegaan. Aangezien ik toch al gedouchd had en in de fille had gestaan, besloot ik toch maar mijn reis verder te zetten. Na een uur en half op een lijn bus te zitten, miste ik nog een trein die ik slechts voor 1 halte nodig had. Op school aangekomen lijken de problemen over. Had maar een uurtje van de les gemist, dus ik was nog niet hopeloos te laat. Ik doe de deur van het aangegeven lokaal open en LEEG. Mijn klas was duidelijk van lokaal veranderd. Gelukkig zit het lief in dezelfde klas en na een smsje wist ik waar ik naar toe moest. In theorie natuurlijk. Hoe kon het ook anders, dan dat het een lokaal was waar ik nog nooit van gehoord had. Om mezelf te redden trok ik naar het secretariaar, waar ik eerst nog even onder mijn voeten kreeg dat ik zo laat was. Perfect, perfecter kan toch niet? In mijn lokaal aangekomen kon mijn "nuttige" ochtend eindelijk beginnen. Ik doe mijn jas uit, zet me neer, zegt de docent "nou, dit lijkt me het goede moment om 10 minuten pauze te houden". GREAT! Dat ene uurtje, waar tien minuten al van weg vielen, werdt gevolgd door een 2uur durend springuur! Daar zat ik dan. Al mijn klasgenoten volgen dat vak wel en ik niet. Ik had nooit beseft dat 2 uur zo lang kon duren, zelfs al had ik een pc bij. In de hoogste nood heb ik mij dan maar gefocust op het afwerken van taken. Natuurlijk moest nu nog de middagpauze komen. Die werd geanimeerd door een zeer brandend onderwerp. Onze opleiding. Niemand van de leerlingen is tevreden en geen enkele oplossing is goed genoeg. Wat zijn ze toch aangenaam mijn mede studenten! In goede hoop zijn we met een paar studenten een soort "denktank" samen met docenten begonnen. De bedoeling is dat wij de opleiding verbeteren. Mijn enige verwachting is dat onze moeite tevergeefs zal zijn. Onze docent doet echt haar best voor ons. Veel van de problemen worden veroorzaakt door fouten buiten haar werkveld. Toch krijgt zij de schuld. Als gevolg van al het gemor willen ze ook geen oplossing aanvaarden. Wat zouden we dus nog proberen, het heeft geen zin! Natuurlijk ben ik bekommerd om mijn eigen welzijn en om dat van studenten die wel redelijk kunnen zijn. Trouwens, er zijn zelf studenten die willen staken omdat ze te veel taken krijgen. Heb je dat nu ooit al gehoord? Ze denken echt dat het de docenten wat uitmaakt als we een dag thuisblijven. Ik begrijp niet hoe zij kunnen denken dat je de docenten daarmee raakt. De docenten worden betaald en wij missen kostbare uitleg... Voor hun een win, voor ons een verlies. Dat is niet de bedoeling van staken :)
Gelukkig kwam er tijdens de discussie een lichtpuntje binnen waaien. Omdat onze punten pas verschenen tijdens die vergadering mochten wij van de leidende docent even de punten bekijken. HUP! Slechts 1 buis en dat is dan nog een Fx. Het is geen perfectie, niet zoals ik verwacht had. Maar hoe meer uur ik er over nadenk, hoe vrolijker ik er van word. Geef toe dat het absoluut geen slecht totaal is!
De rit om terug naar huis te geraken was echter een ander paar mouwen. Na een ritje van 2 uur in een overvolle bus, kon ik nog eens 20 minuten naar huis stappen in de regen. Het was me het dagje wel.
Alles gebeurd wel met een ondertoon van misselijkheid en dat irriteerd me verschrikkelijk. Het enige wat ik nog wil doen is op mijn bed gaan liggen en slapen. Ik weet niet goed of ik ziek aan het worden ben, of ik gewoon moe ben. Laat ik maar gewoon doorgaan en zien wat het word. Als ik plots op grondval en niet meer verder kan merk ik het ook wel.
Het spijt me. Ik weet dat het schandalig is dat ik zo weinig schrijf. Terwijl ik eigenlijk ontzettend veel nood heb om een blogje te plaatsen. Je kan dus stellen dat ik, jou en mezelf onrecht aan doe. De dagen zijn echter te kort om alles wat ik moet doen, gedaan te krijgen. Ik weet niet of iedereen dat gevoel heeft, maar ik verdrink in het schoolwerk. Voor de zoveelste keer had ik mezelf voorgenomen om het dit semester wel goed te doen. Na mijn examens ben ik er dan ook ingevlogen. Ik had namelijk geen lesvrije week, dat betekend dat ik na die laatste dagen waarop andere examen hadden ik al weer les had. Dus ik heb tot nu toe nog geen enkele les overgeslaan. Om mijn studie plan compleet te maken heb ik ook nog een lijstje opgesteld met daarop de taken die nog moeten afgemaakt worden. Terwijl ik daarmee bezig was besefte ik plots hoe een vreselijke ramp het zou worden. Mijn takenlijstje in ontzettend lang en de taken die er op staan zijn niet de simpelste. Daarnaast heb ik regelmatig les van 9 tot 18 uur en buiten die uren doe ik dus niet veel meer voor school.
Toen ik mijn lijstje nog eens goed bekeek heb ik het dus over een andere boeg gegooit. Het leek wel alsof ik ineens een klap kreeg. Voor de eerste keer heb ik direct mijn cursussen in de eerste week dat de cursussen aanwezig zijn. Normaal gezien ben ik dat soort student dat wacht met het kopen van de cursussen tot er niet veel volk meer aan de cursus dienst staan. Dat moet er ongeveer op neerkomen dat ik mijn cursussen pas halverwege het semester heb. Het zal je misschien nog meer verbazen dat ik vandaag zelf al een hoofdstuk gelezen en aangeduid heb. Om eerlijk te zijn, het verbaasd mezelf ook een beetje. Buiten de vele taken zal ik vermoedelijk ook geen volwaardige blok hebben op het einde van het jaar. Ik kan dus maar beter goed voorbereid zijn. Nu moet ik alleen nog maar hopen dat ik volhou, anders sta ik nog nergens.
Mijn vriendinnen willen graag de stress wat verminderen. Ze vinden dat we regelmatig iets samen moeten doen tijdens de middag. Het leek hun leuk om 1 middag pauze sowieso samen door te brengen met een vaste activiteit. Mij leek het leuk om (weet ik veel) ons te laten epileren bij Yves Rocher! Elke week shoppen zou misschien vervelen. Weer verloor mijn voorstel. Het plan is nu om elke week 1 fastfood dag te houden. En onze middag pauze bij Mac Donalds of Pizza hut te nemen. Ik ben er van overtuigd dat die ketens zeer blij zijn met hun voorstel, ik ben iets minder blij. Het komt er ongeveer op neer dat ik elke keer weer een smoes moet verzinnen om iets anders te eten. Ik denk dat ik een waterdicht excuus heb voor meerdere "fastfood middagen". Zoals ik al verteld heb probeer ik dus gigantisch veel te sparen en fastfood kost geld. Misschien moet ik het dus maar steken op het feit dat het te veel kost voor mijn spaar plan. Als ik exki nu nog zou kunnen aanprijzen. Misschien is het ook best calorierijk, maar geef toe... het is sowieso gezonder dan een hamburger.
Valentijnsdag is echter ook niet zoals ik het me voorstelde. Ik vroeg Michael of wij soms iets van plan waren voor valentijn. Zijn antwoord was redelijk direct "maar alle, dat is toch veel te commercieel". Ja, ik weet dat hij gelijk heeft. Toch is het leuk om een extra reden te hebben om iets samen te doen. Vergis je niet, ik vind niet dat je een reden nodig hebt om iets samen te doen. Het zit eerder zo. Al heel de dag hoor ik van al mijn vriendinnen en klasgenoten hun plannen voor de avond. Ik wou dat ik ook zo'n plannen had. Hun vriendjes koken voor hun, gaan met hun naar een wellness of organiseren gewoon een gezellige avond. Michael en ik hebben in het weekend als zo'n gezellige avond gehad, dat weet ik. Maar als iedereen vraagt "Wat doe je voor valentijn?". Dan ben ik wel verplicht om "Niets" te antwoorden. Dat is gewoon niet zo gezellig. Hopelijk komt er nog een random dag waarop hij iets lief doet. In al mijn spanning en stress kan ik trouwens wel zo'n verassing gebruiken!
Toen mijn examens ten einde liepen dacht ik in de weken er na rust te kunnen vinden. Niets bleek minder waar. Onze docenten zijn al goed op dreef met het geven van nieuwe opdrachten. Wat ook opvallend is, is dat de vakken die zogezegd het minste studiebelasting tellen met de grootste opdrachten komen aanzetten. Onze docent van filosofie verwacht dat we een religieus portret van onszelf maken. Welke kant je dat ook draait dat blijft een verschrikkelijke taak. De leerlingen die zich niet interesseren in religie moeten iets uitvinden (de taak bestaat uit 6 delen en vraagt dus wel wat tekst). Voor de leerlingen die een breed religieus leven hebben is het praktisch onmogelijk alles in kaart te brengen. Gelukkig heb ik een mama die me met zo'n taken wil helpen. Als we er samen over nadenken zal dat in elk geval al sneller gaan dan wanneer ik me daar volledig alleen moet achter zetten.
Ook het vak dat ons een notie van ICT en statistiek moet bijbrengen stelt grote eisen. Ik weet dat in dit leven kennis van pc belangrijk is. Daarnaast moeten we als eindwerk een thesis schrijven gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Natuurlijk is dat eindwerk belangrijk en is het dus ook belangrijk dat ze ons de basis voor het opzoekwerk mee geven. Mijn punt is dat ze dan eerlijk moeten zijn en dat vak aangeven als zware studie belasting.
Om alles nog wat erger te maken krijg ik al van in het begin van het jaar te horen dat er deze week een project loopt, waar ik niet moet aan deelnemen. Ik had dus in gedachten dat dit voor mij een vrije week zou zijn. Van uit mijn voornemen om het dit semester anders aan te pakken heb ik dus een planning opgemaakt voor deze week. Zodat ik tijd maakte voor taken en vakken waarvan ik de theorie vorig semester al zag, samen te vatten. Vorige week werd er mij door een leerling verteld dat er binnen dat project verplichte lessen werden gegeven. Bij die lessen zijn er blijkbaar ook een paar die ik moet volgen. Ik vraag me af waar die docenten zich dan mee bezig hielden toen ze me vertelde dat ik niet moest deelnemen aan het project?! Gelukkig kon ik de planning van de week via een klasgenoot krijgen. Die paar lessen die ik moet volgen, vertalen zich in 3 dagen van 9-16 uur les! Alleen vandaag en morgen hoef ik niet naar school. Met andere woorden, ik kan mijn volledige planning over boord gooien en herbeginnen.
Ik hoef waarschijnlijk niet duidelijk te maken dat de slechte organisatie van de school veel stress met zich mee brengt. Het hele 2e jaar van onze richting loopt op de toppen van zijn tenen. Ook de docenten zijn erg gespannen. Niemand kan nog commentaar verdragen maar is wel bereidt zijn commentaar aan de ander mee te geven. De sfeer is met andere woorden schitterend. Buiten al die problemen om, bestaan onze lesdagen meestal uit dagen van 9-18 uur. Op zich is dat maar 8 uur les en in veel middelbare scholen is dat ook de gang van zaken. Wat bij ons de dagen zo zwaar maakt is dat wanneer je pas om 9 uur begint, je dan ook maar tegen 18uur gedaan hebt! 18uur is laat, zeer laat. De meeste moeten dan ook nog een uur reizen om thuis te geraken. Alles wat op zich maar detail is, begint door te wegen. Leerlingen zijn ook niet meer bedeesd en willen niet willoos doen wat hun gevraagd wordt. We willen voor onszelf opkomen! Ik hoop maar dat er snel een regeling getroffen wordt, want dit gaat niet lang meer duren.
Behalve school begin ik me ook druk te maken in "geld". Ik kom nooit iets te kort, thuis wordt er amper over geld gezeurd. Het is op een of andere manier plots tot mij doorgedrongen dat ik geen flauw benul heb van geld beheer. Hoewel ik 20 jaar ben, heeft mijn vader nog steeds een mede volmacht op mijn rekening. Hij werkt bij de bank en kent daar veel meer van dan ik. Dit weekend vond hij plots dat ik moest leren om op mijn eigen benen te staan. Langzaam aan gaat hij me alles tonen wat er moet gebeuren met het geld. Hoe mijn rekeningen en aandelen in elkaar zitten, hoeveel ik al gespaard heb, waar al het geld naar toe gaat. De bedoeling is dat hij binnen het jaar de volmacht verliest. Is het normaal dat ik dat spannend vind? Natuurlijk besef ik dat als ik spaarzaam genoeg ben ik het niet echt kan verpesten. Het is niet alsof ik een krediet kaart krijg waarmee ik plots heel gek kan gaan doen. Alleen zal hij niet meer toekijken op wat ik uitgeef en of ik positief blijf staan. Normaal als ik in het rood ga, zet mijn vader het negatieve bedrag van mijn spaar op mijn zichtrekening over. Nu moet ik dat dus zelf in het oog houden. Vermoedelijk overdrijf ik als ik daar een "big deal" van maak. Met die stage in het vooruitzicht, de wens om een auto te kopen en de wens om alleen te gaan wonen, moet ik gewoon zien dat ik genoeg kan sparen. Al die dingen komen niet zomaar uit de lucht vallen jammer genoeg!
Mijn mening over de praline is verdeeld. De smaak is geweldig, echt iets voor liefhebbers van chocolade. Ze maken is echter een andere zaak. Tijdens het maken van de pralines ben ik op heel wat problemen gebotst. Als eerste, je moet de chocolade en ingrediënten tot een soort van saus maken. Dit doe je door room te warmen en over de andere ingrediënten te gieten en natuurlijk daar in te roeren. Misschien ligt dat aan mijn brokjes chocolade, maar ze smolten dus niet helemaal. Op zich is dat geen probleem voor de smaak, maar het oog wil ook wat. Achteraf bedacht ik dat het misschien geen slecht idee is om hiervoor "chocolade pastilles' te kopen. Normaal gezien zijn deze sowieso kleiner en gemaakt voor fondue en smelten. Een 2e probleem waar ik mee te kampen kreeg was dat ik de ganach niet mooi plat in mijn schaaltje kreeg. Gelukkig valt dat niet meer op zodra je de chocolade er rond doet. Met het aanbrengen van de buitenste laat chocolade had ik echter het meeste problemen. De chocolade moet de hele tijd vloeibaar zijn, maar door het lang opwarmen verhard die op den duur en komen er brokjes in. Ook smelt de vulling wanneer ze in aanraking komt met de warme chocolade. Je moet ze dus snel genoeg onderdompelen of draaien. Sowieso verlies je een deel van de vulling in de chocolade, dit kan misschien ook voor de brokjes zorgen. Mijn papa had het idee om de vulling misschien in de vriezer te plaatsen nadat ze is opgesteven, maar voor het vullen. Omdat ze dan natuurlijk veel kouder is om te beginnen. Het onderdompelen op zich was al een probleem voor mij... Mijn gesmolten chocolade ging niet diep genoeg, dus ik moest de vulling even omdraaien. Dit zorgt ervoor dat het uitzicht wat minder is. Gelukkig maakt de smaak veel goed, daar is iedereen het over eens.
Het recept vind je op "dagelijkse kost" via de website van één. Ik had graag een foto geplaatst, maar blijkbaar is het formaat te groot. Hoewel ik het reeds verkleint had, blijft het niet lukken. Zal eens moeten bekijken hoeveel kleinder het nog moet. Vroeg of laat vind je dus foto's ook hier terug. XX S.
20 en meer
