Het is vandaag de officiele eerste dag van de blok. Eigenlijk was die gisteren, maar je kan van niemand verwachten echt veel te doen op Kerstdag. Ik heb gisteren pakweg 2uur mijn boeken vast gehad en misschien al eens goed bekeken wat me nog te doen stond. Dankzij de afgelopen weken waarin iedereen van mijn klas stage had, behalve ik, heb ik al heel wat kunnen doen. Nu ik er bij stil sta, had ik toch wat meer gebruik moeten maken van die weken. Die hele 3 weken had ik zo steeds het gevoel dat de examens nog ver weg waren. Bij gevolg heb ik me nog niet voor 100% ingezet. Nu ik dan weer bij de fase van plannen ben, heb ik daar spijt van.
Hoewel ik weet dat ik me niet aan mijn planning hou, doe ik toch elke keer weer een poging. Iedereen spreekt over de voordelen van een planning. Voor mij lijkt dat alleen maar negatief. Soms komt er onverwacht een activiteit bij. Dan kan je natuurlijk niet zoveel doen als je gepland had. Maar je zit vast aan die structuur... En dan, dan word ik compleet nerveus. Als ik een planning maak moet die min of meer verlopen zoals ik dat wil. Daarnaast kan ik absoluut niet inschatten hoe lang ik over een hoofdstuk zal doen. Dus ik weet nooit hoeveel tijd ik exact ga nodig hebben voor een vak en ik slaag in paniek. Zo'n planning brengt voor mij meer stress mee dan het wegneemt en daar doe ik niet meer aan mee.
Wat ik sinds de herexamens wel plan is tijd voor mezelf. Om die examens door te komen moet ik mezelf genoeg aandacht en verzorging geven. Tijdens de blok en examens sta ik mezelf dus toe om een uitgebreide douche te nemen, make up aan te doen zonder dat ik buiten ga, eens een gezichtsmasker te gebruiken. Liefst zou ik ook nog een sauna bezoekje inplannen, maar daar is dan te weinig tijd voor. Je zou dus kunnen denken dat ik zen door de examens ga, maar niets is minder waar. In mijn hoofd gilt de onzekerheid en stress. Zij hebben sterkere stemmen dan mijn ontspannen geest en zo gaat alles mee in de stress. Sinds vorig jaar krijg ik dan ook in de examen periode kalmeringspilletjes. Ik ben daar eigenlijk compleet tegen, maar zonder ga ik door de rooie. Volgens ons mama is dat het beste voor iedereen en ondanks mijn princiepes, geloof ik haar graag.
Vandaag ben ik dus officieel en met volle vaart in mijn eerste cursus gevlogen. Mijn concentratie is echter op vakantie. Ik blijf dus alleen over, met mijn boeken, zonder concentratie. Toch probeer ik me voor de volle 100% in te zetten. Vechtend tegen alle afleiding.
Ik dacht dat ik met het zoeken van Kerst cadeautjes door de grootste stress ging. Daar had ik me even op misrekend! Na het zoeken van cadeautjes (die ik eigenlijk nog moet kopen) kwam het zoeken naar een outfit. Eerlijk toegegeven, ik had dit zo lang mogelijk uitgesteld. Vrijdag is het al zover en dan wordt het nu toch echt tijd dat ik iets heb om aan te doen. Gelukkig had ik wel nog een jurkje in de kast hangen dat ik een jaar geleden kocht maar dan toch niet droeg. PERFECT. Het enige wat ik nog ontbrak is een bolero en schoenen. Op zich ben ik daar al een tijdje naar op zoek, maar altijd met het idee "ik heb nog tijd". Nu heb ik echter geen tijd meer. Na het aflopen van de volledige winkelstraat heb ik uiteindelijk toch nog een bolero gevonden. Schoenen valt wat moeilijker. Ik ben niet de grootste en draag dus graag hoge hakken. Een minpunt aan die hoge hakken is dat ze soms al pijn doen als je ze past. Het mogen dan de perfecte schoenen zijn, als ze knellen, geraak je niet ver. Morgen heb ik nog een dag, dan neemt mama me mee naar de brantano. Anders ga ik toch maar een pijnlijk paar schoenen zoeken in de stad.
Tijdens al dit passen probeer ik me niet op mijn lijn te concentreren. Omdat de feestdagen er aan komen doe ik echt mijn best om zo weinig mogelijk en zo mager mogelijk te eten. Tot mijn verbazing hou ik het beter vol dan ik had verwacht. Ondanks het feit dat het beter is dan verwacht, ben ik natuurlijk niet genoeg kilo's kwijt om me echt goed te voelen. Dat is een doel dat nog iets te ver weg licht. Mijn mama probeerd me dan ook de hele tijd op te hemelen. Ze zegt me de hele tijd hoe leuk ik er uit zie in mijn kleedje. Soms heb ik zelf het gevoel dat ze het meent. Jammer dat ik het zelf niet kan zien.
Vandaag staat het sigaretten saldo trouwens op 3. Ik denk niet dat daar nog veel verandering in gaat komen. Vooral omdat ik bang ben dat als ik te veel uit mijn raam rook, de rook ook te merken is in mijn kamer. Als het zich in de stoffen hangt, dan geraak ik er zeker niet meer vanaf voor mama de lakens wast. Dus dat is al een mooi beging! Mijn pakje is nog niet leeg, dus zolang mag ik natuurlijk blijven roken. Als het leeg is, dan begint de strijd pas echt.
Hoewel ik me uiteindelijk steeds beter begin te voelen na mijn diepte punt, lijkt mijn lichaam mij te melden dat ik fout ben. De laatste week heb ik ontzettend veel nood aan mijn sigaretten. Het is ondertussen al zover gekomen dat ik uit mijn raam begin te roken. Ik moet toegeven dat dat niet mijn slimste idee was. Mijn hele kamer ruikt dus naar sigaret op dit moment. Dat is best lastig als ze thuis niet mogen weten dat ik rook. Vroeger was dat een algemeen geweten feit. Tot een paar jaar geleden toen mijn grootvader longkanker kreeg. Op dat moment werden mijn ouders hysterisch over roken. Alsof ze vonden dat roken de duivel zelf was. Ondertussen rook ik al 3 jaar in het geheim. Eigenlijk had ik gewoon belooft van te stoppen maar dat blijkt niet zo gemakkelijk.
Ik vraag me af wat maakt dat ik zo verslaafd ben aan mijn sigaretten. Op dagen dat ik zonder zit en de dagen dat ik probeerde te stoppen werd ik gek. Wanneer ik met mijn ouders weg ben en ik niet kan roken word ik lastig. In feite vind ik dat eerder zielig. Daarom heb ik aan mezelf de belofte gemaakt om werkelijk te stoppen. Nog een week en het is Kerstvakantie, ook gekent als Kerstblok. Dat betekend dat ik zeker 2 weken thuis ben. Als ik die 2 weken door kom zonder sigaret, dan lukken die examens misschien ook. Geef toe dat het een mooi voornemen voor nieuwjaar is. Laten we hopen dat het geen voornemen is zoals al die anderen. Je belooft dat en uiteindelijk doe je 2 januari gewoon door. Is er eigenlijk iemand die zijn nieuwjaarsvoornemens na komt?
Momenteel ben ik 20, een leeftijd waarop je nog alles kan veranderen. Als ik het nu niet doe, zal ik het vermoedelijk nooit meer doen. Het enige wat ik nu nog moet proberen is om die instelling te behouden. Er zijn genoeg manieren om de stress tegen te gaan en levend door de examens te komen!
Door dit bloggen ga ik precies meer nadenken over wat er aan het gebeuren is met mij. Daarnaast heb je dan ook nog eens "het lief", je kan niet zeggen dat hij het leven gemakkelijker maakt. Hoewel het steeds moeilijk gaat en de overtuiging soms ver weg is, ben ik overwegend gelukkig met hem. Mijn vriendinnen zijn er allemaal van overtuigd dat ik me tevreden stel met veel te weinig. In hun ogen kan ik veel meer krijgen en moet ik "hoger mikken". Ik vraag me gewoon af hoe komt dat zij nu juist weten wat het beste voor mij is. De meeste van mijn verhalen en gevoelens deel ik niet met mijn vriendinnen. Taal en woorden gaat allemaal heel goed bij mij, tot ik iemand moet aankijken en over mezelf vertellen. Laat mij maar gewoon schrijven, dan gaat alles veel beter. Ik blijf dus bij dezelfde vraag. Hoe komt het dat zij beter weten dan ik wat best voor me is?
Toegegeven ik heb nog nooit echt een "catch" gehad en dat zal vrees ik ook nooit gebeuren. Mijn eerste liefje was best oke, maar moet je nagaan, dat dateerd nog van het 1e middelbaar. Op dat moment zijn alle jongens nog lief. Hij maakte een pracht indruk op mijn ouders! Op zich is dat een goede start. Vanaf dan is het een dalende lijn geworden.
De 2e was op zich een geweldige kerel. Een soort van perfecte schoonzoon. Braaf studeren, veel tijd met ouders spenderen, geen ruige hobby's en niet te veel uitgaan of drinken. Jammer genoeg spendeerde hij iets te veel tijd met zijn ouders. Diezelfde ouders waren ook niet echt gek op het idee dat nummer 2 een liefje had. Ik was blijkbaar niet goed genoeg. Wat me uitermate verbaasd aangezien ik ook een "redelijk" braaf kindje was. Alleen, hij had niet het goede jaar gekozen. Op het moment dat wij samen waren gingen ook mijn punten in een dalende lijn. Toen het verdict van de C-attest viel, maakte hij het uit. Zogezegd om een ander meisje, maar ik denk dat ik wel beter weet.
Iets daarna kwam ik nummer 3 tegen. Hij was de juiste persoon op de juiste moment. Ik had net mijn dromen als psychologie student opgeborgen en daar kwam hij. Door zijn wens om opvoeder te worden bracht hij voor mij een totaal nieuwe mogelijkheid binnen de sociale sector. Alleen achteraf bekeken was hij niet zo goed voor mij. Dat eerste jaar ging perfect, je kan het je niet inbeelden. Ik denk dat ik echt gelukkigste meisje van heel ons dorp was. Nadat zo het eerste jaar om was begon hij plots spoken te zien. In alles wat ik deed en zei vond hij bevestiging dat ik hem bedroog. Het was amper nog een relatie. Op een dag kwam ik dan ook iemand tegen die mij helemaal omver blies. Een persoon die mij wel begreep en aanvaarde. Het klikte volledig, maar nummer 3 en zijn vrienden trokken ons volledig uit elkaar. Iets later kreeg die ander ook nog een relatie en werd de gedachten om een koppel te vormen opgeborgen. Nadien werd nummer 3 compleet gek, hij begon met zijn geduld te verliezen. Regelmatig vloog er een atribuut mijn richting uit en als het echt heel slecht ging kon ik klappen vangen. Tot mijn eigen verbazing hebben we nog een jaar deze relatie aangehouden. Echt een relatie mag je het niet noemen want om de week gingen we uit elkaar. Op het moment dat ik er voorgoed een punt achterzette, zijn bij hem de stoppen doorgeslagen. Hij stalkte me, drijgde met zelfmoord te plegen en zou mij vermoorden.
We gingen net uitelkaar bij het begin van de zomer vakantie en dus liet nummer 4 niet lang op zich wachten. Misschien kun je hem niet eens een waardige nummer 4 noemen. Voor mij draaide dit eerder rond gewoon de lichamelijke lusten. Zo'n vakantie liefde, maar dan in eigen land. We konden het echt goed vinden en uit het ene kwam het andere voort. Daarbij waren mij ouders die vakantie ook voor een paar dagen weg en had ik het huis voor mij alleen. We hebben ons goed geamuseerd. Tot hij op een bepaald moment besliste dat het meer moest worden. Hij wou mij aan zijn ouders voorstellen, familie, vrienden van de sportclub. Iedereen moest het weten. Op de meest subtiele manier heb ik dat proberen te stoppen, maar toen hij merkte dat het niets zou worden heeft hij er een punt achter gezet. Tegen zijn vrienden op cafe is hij gaan verkondigen dat hij enkel seks wou en ik meer. Een echt probleem vind ik dat niet, iedereen had medelijde met mij. Hij kreeg de naam van harteloze player en hij had mij gebruikt.
Na een paar maand kwam ik die ene persoon terug tegen. Het meest gekke aan deze situatie was, de persoon is een zij! Op het moment dat ik haar tegen kwam werd alles weer omgekeerd en op een paar weken tijd, tot over onze oren verliefd. De enige hindernis... haar lief. Ze waren nog steeds samen. De jongen begreep tot ieders verwondering onze verwarring en liet ons begaan. Hij was er van overtuigd dat als we dachten verliefd te zijn, we dit moesten uitzoeken. Zo ging het dan ook, na 2 weken uitzoeken liet ze haar lief vallen en ging ze met mij verder. Onze relatie was perfecte. Om eerlijk te zijn, de meest perfecte relatie die ik al heb gehad. In alles kwamen we elkaar tegen, alsof we echt gemaakt waren om op elkaar te vallen. De meeste mensen vonden dat we vriendschap en liefde niet uit elkaar konden halen. Maar ik ben redelijk zeker, het was heftiger dan de andere gevoelens. De enige hindernis, nummer 5 was gebroken door gebeurtenissen in haar leven. Sommige dingen had ze amper verwerkt en daar wou ik bij helpen. Ik heb alles wat ik had aan haar gegeven. Uiteindelijk ben ik opgebrand en toen ik haar nodig had, was zij niet in staat te geven. Zo zijn we uit elkaar gegroeid.
We zijn beide opnieuw een jongen tegen gekomen en hebben het risico genomen. We hebben voor een nieuwe liefde gekozen en zo kom ik dus uit bij mijn huidige lief. Hij is misschien niet de beste, maar wel de beste voor mij. Ergens hou ik van de onvoorspelbaarheid. Op het moment dat hij me duidelijk maakte dat hij met mij een relatie wou, had hij nog een vriendin. Alles wat toen zo spannend leek, is nu een aanleiding tot wantrouwen. Wie garandeerd me dat als hij het bij een ander deed, hij het niet bij mij zal doen? Wat toen echt een sprookje leek, is nu praktisch mijn nachtmerrie. Daarnaast kan hij op sommige momenten doen alsof hij aggressief wordt. Hij heeft me nog nooit wat aangedaan, maar heft zo altijd zijn arm op. Het is haast alsof ik nooit weet wat het zal worden. Die onzekerheid, het maakt me gek en tegelijkertijd ook zo verslavend. Ik moet weten hoe ons verhaal afloopt en wat er nog zal gebeuren. Een meisje met een gezond verstand zou misschien kiezen om hem te laten vallen en in rust te leven. Ik zou haar ongelijk geven... hoe kan je nu in rust leven als je niet weet hoe je relatie verder zou kunnen gaan?
20 en meer
