Gisteren avond zocht ik troost in armen waar ik het eigenlijk helemaal niet zou mogen zoeken. Een ex-lief van Engel nam gisteren avond contact op. Zijn vrienden kunnen niet snappen dat het overlijden van zijn ex hem toch aangrijpt. Ik kan hem daar eigenlijk wel in volgen want hij heeft haar op enkel zwakke momenten gezien. Hij is ook een paar keer met mij mee gegaan naar de instelling waar ze opgenomen was en is eventjes bij haar ingetrokken. Zelf had ik na de huilbui van de avond ervoor ook wel de nood om eens met iemand te kunnen praten.
We zijn wel begonnen met praten over Engel maar toen het wat zwaar werd en er een stilte viel, hebben we een filmpje opgezet. Zacht huilend zijn we in de zetel tegen elkaar gaan liggen. We hebben gedurende de hele film het knuffelen niet onderbroken.
Ik heb toegelaten dat hij zijn armen rond mij sloeg en dat hij door mijn haren wreef. Hoe goed het op dat moment voelde, zo schuldig voelde ik me achteraf.
Thuis aangekomen heb ik hem dan ook onmiddellijk mijn excuses gestuurd en gezegd dat het mijn intentie niet was iets los te weken bij hem. Uiteindelijk heb ik alleen maar aan mijn egoïstische zelf gedacht en geen rekening gehouden met wat de avond met hem zou kunnen doen. Ik vind het heel erg dat ik dit moet toegeven, maar ik kan het maar beter onder ogen zien. Het is al bijna 2 jaar geleden dat iemand me vastgehouden heeft puur met de bedoeling om bij me te zijn. Met alle dingen die de laatste 2 maand in mijn hoofd hebben gespeeld is het vermoedelijk ook menselijk dat ik naar die aanraking verlang. Het deed me dan ook erg deugd om het nog eens te ervaren. Alleen is het niet meer voor herhaling vatbaar, dat kan ik niet maken tegenover hem, maar ook niet tegenover Engel.
Ik kan amper geloven dat het morgen al weer twee maand geleden is...
Gisteren was er werkelijk niets op tv, maar mijn zus en moeder houden er nogal aan om als we samen thuis zijn ook werkelijk iets samen te doen. Zeker als het vrijdag avond is, want dat is altijd onze "samen-avond" geweest. Ik speel graag eens een gezelschapsspel, het hoeft ook geen vernieuwend of modern te zijn simpel wat nostalgie doet mij ook al deugd. Gisteren was het echter film avond en aangezien er niets op tv was, werd de DVD collectie open getrokken. Zus haalde er "Tot Altijd" uit. Ik kan niet ontkennen, het is een prachtige film. Goed geacteerd, schitterende tekst, prachtige beelden. Kort om ik ben er weg van. Ik durf ook eerlijk toegeven dat ik huil bij deze film. Geen zakdoeken vol, zo ben ik niet maar er rollen wel enkele tranen over mijn wangen bij het horen van "Spek" zijn speech. Ik heb de film al zo vaak gezien dat ik enkel dialogen uit mijn hoofd ken maar deze keer was een beetje anders.
Het is vreemd om iemand te zien sterven wanneer je net zelf een sterfgeval achter de rug hebt. En hoewel ik wist hoe Spek's speech gaat, raakte de woorden me deze keer iets harder. Toen hij zei "Als dit een amputatie was, hadden we dan liever geen arm gehad?", was ik het eventjes helemaal kwijt. Ik ben heel hard beginnen wenen en heb me dan ook maar uit de living verwijderd, de anderen moesten hun film hiervoor niet onderbreken. Daarbij zit ik op zo'n momenten toch ook gewoon liever alleen.
Het zette me echter wel aan het denken. Want ik ben zo kwaad op mijn vriendinnen. Hoe konden ze zo egoïstisch zijn. Natuurlijk is het voor één van beide niet gelukt, maar dat neemt niet weg dat ze het wel wou. Ik besef ook wel dat je op zo'n moment je je niets meer aantrekt van de wereld, maar dat neemt dan weer niet weg dat ze wel ontzettend veel mensen kwetsen met hun daad. Zij die wel geslaagd was in de opzet schrijft dat ook letterlijk in haar afscheidsbrief.
Toch, ondanks de kwaadheid en het verdriet ben ik dankbaar voor alle momenten die ik wel met haar kon beleven. Ook bij degene die het overleefde zal ik proberen nog van elk moment te genieten. Ik wil er niet van uit gaan, maar ik weet ook wel dat als ze het echt willen het wel lukt op een dag.
Het volgende zinnetje in de speech van Spek is: "Nu we al dit verdriet hebben, hadden we dan liever minder plezier gehad? Awel, ik niet." Eigenlijk, ik ook niet. Zonder Engel had ik ook heel wat gemist in mijn leven. Ze heeft mij zo vaak de ogen geopend en mij zo vaak de mond gesnoerd. Meermaals heeft ze mijn hart terug opgerapen en gefixt. Ze heeft heel wat rijkdom meegegeven. Allemaal dingen die ik niet kon missen. Hoewel haar daad erg egoïstisch was en duidelijk veel mensen gekwetst heeft , is ze elke traan waard. Ik hoop dat ik haar nooit zal vergeten.
Bij dit stukje hoort eigenlijk echt wel een liedje dat ik helemaal grijsdraai op dit moment en jullie dus ook niet wil ontzeggen: http://www.youtube.com/watch?v=8Mi4igmypW0
20 en meer
