Nog zo'n nadeel aan dat studeren is dat je op het einde een eindwerk moet schrijven. Dankzij het nieuwe systeem met de studiepunten, doe ik het eerste deel van mijn eindwerk in mijn voorlaatste jaar. Volgend jaar komt nog het tweede deel, dat zal nog wel wat stress bezorgen. Nu ben ik echter bezig met het eerste deel. In het begin was ik zeer blij dat ik het praktijkdeel mocht doen in een groep. Samen met 3 andere studenten was ik ingegaan op het voorstel van ons opleidingshoofd. Er was een aanvraag gekomen vanuit een instelling om samen met een andere richting een project uit te werken. Het project zag er prachtig uit, de andere studenten zijn mensen met wie ik goed overeen kom en de druk van de groep zou wel eens goed kunnen zijn voor mijn presteren. Met die veronderstelling was ik dus wel juist. Door de druk die er achter zit, ben ik een betere versie van mezelf. Het enige probleem is dat ik er een beetje aan onder door ga. Samenwerken met de andere opleiding was al een hele uitdaging. Na veel misverstanden, frustratie en soms grove woede, kwamen we uiteindelijk tot een goede outcome samen met de andere opleiding. Ook mijn eigen klasgenoten vormden een probleem. Zij leggen hun prioriteiten blijkbaar niet bij het eindwerk. Dus komt het er een beetje op neer, dat ik doorwerk terwijl zij andere taken maken. Op die manier slagen zij dus op beide opdrachten, mijn andere taken blijven echter liggen. Daarnaast is hun schrijfwijze niet altijd zo denderend. (geloof me, ik weet dat jullie hier ook grote blunders lezen. Maar wanneer ik meer bewust schrijf, lukt het me beter) Vorige keer heb ik samen met mijn ouders nog doorgewerkt om alles verbeterd te krijgen. Tot een uur of 3 voor de deadline nog.
Nu komt het uitschrijven van de praktijkpaper. Een beschrijving van hoe wij gewerkt hebben aan ons eindproduct. Dit is natuurlijk ook een belanrijk deel! Je ziet al aankomen dat ik het moeilijk vind om dit uit handen te geven. Graag zou ik alles zelf willen schrijven, maar ik besef dat het niet mogelijk is. Het typische van een samenwerking is natuurlijk dat je moet samen werken! Het opleidingshoofd is die vrouw die me ook naar de psycholoog stuurde en zij is dus zeer bezorgd om mij. Nu heeft ze mijn groepsgenoten min of meer verplicht om zonder mij te werken. Ik heb namelijk volgende week een project week. Dus vroeg ze aan de andere om tijdens die week te werken. Aangezien ze wel rekening houdt met mijn controle nood, stelde ze voor dat ze in hetzelfde lokaal als ik werken. Ik vrees dat het moeilijk wordt om me in twee te verdelen tijdens het project. Het is duidelijk dat ik me nog in problemen zal werken! Om het wat los te kunnen laten, begin ik vandaag al aan de voorbereidingen. Zo heb ik dan toch een eerste onderdeel geschreven, anders zou ik het mezelf nooit vergeven!
Hoewel ik een goede dag had eergisteren stond ik gisteren op met een mist in mijn hoofd. Dat kwam, tegen alle verwachtingen in, niet door de drank. Dinsdag heb ik dan ook maar één glas cosmopolitan gedronken en daarvoor bij het eten nog een glas wijn. Ik was dan ook in het gezelschap van mijn ouders, tante en nonkel en een jongere nicht. Dus de alcohol had geen schuld aan de mist in mijn hoofd. De mist had vooral als gevolg dat ik niet goed wist waar ik mee bezig was. Mijn hoofd stoten tegen de deur, mijn voet omslaan op de trap, mijn teen stoten tegen de wasmand, ... Er kwam geen einde aan. In die toestand was ik er dan toch in geslaagd mezelf te wassen en op te maken. Hoe het kwam dat ik er goed uit zag, dat kan ik niet verklaren. Dus vol zelfvertrouwen stapte ik de deur uit en daar kwam het al, ik sloeg nogmaals mijn voet om. Het gevolg is dat ik naar de bushalte kon "hobbelen" en dat de buschauffeur me bijna vergat! Toen hij mijn zielige gezicht zag opende hij de deuren en kon ik er alsnog op. Natuurlijk verlies ik vlak voordat ik ga zitten mijn evenwicht, waardoor ik zeer elegant in het zitje neer plof. Eventje verlies ik de controle over mijn zakje met luchdoos en dat knalt tegen de stoel voor me. Een perfecte entree die de toon van mijn dag vast legt.
In de les gingt het al niet veel beter, wat echt geweldig was aangezien we praktijk hebben. We leerden hoe een patiënt in en uit het bed te helpen, in en uit het bad, hoe op de grond te gaan liggen en natuurlijk terug rechtkomen. Schitterend als je een onhandig dagje hebt. Als kers op de taart maakte Chubby nogal veel lawaai. Ze kwam aan me hangen, eiste knuffels op en maakte mijn hoofd zot. Tinkerbell durfde haar het zwijgen op leggen wanneer Chubby me zei dat ik mijn agenda niet goed plan. Ze weet blijkbaar beter hoe vol ik mijn dagen kan steken en zegt dat ik de taken fout inschat. Daar kan Tinkerbell precies nog minder mee lachen dan ik en ze gaf Chubby een grove opmerking. Vanaf dat moment was Chubby iets afstandelijker en voor de eerste keer in onze geschiedenis samen kiest ze voor andere groepsgenoten dan Tinkerbell en ik. Misschien is dat wel eens goed.
Gelukkig kwam er ook een eind aan en vond Chubby de laatste les van de dag niet belangrijk genoeg. Tinkerbell die volgt de les niet en ging na het eten naar huis. De laatste les ging op het gemakje met gewoon wat trage hersenen.
Maar dan kwam de verlossing, de rit terug naar huis... Hoewel ik helemaal niet zo'n koffie drinker ben, kan ik wel genieten van een Machiatto met Caramel! Dat wil ik jullie dus ook aanprijzen. Ga naar het centraal station, koop in de starbucks een veel te dure Caramel machiatto. Loop vervolgens door de gang die de stationshal met de metro verbind. Belangrijk is wel dat je nog niet van de koffie drinkt... Pas op het moment dat je ergens swing of jazz hoort, mag je een nipje nemen van je beker. Ik zeg het jullie. Niets zo goed als het melkschuim met caramel begeleidt door de heerlijke drukte van de gang met de muziek die zich naar de voorgrond dringt. Dan lijkt de tijd toch een beetje stil te staan... Zo ging het gisteren dus ook met mij. Ik nam de tijd om traag te stappen tussen alle mensen die haast hadden. Het beste moment van de dag. Dan besef je plots, hoe erg het ook is, ik zou nergens liever zijn dan hier!
20 en meer
