Wat een pijnlijke ontdekking vandaag... Mijn vriend wil het land uit. Niet zomaar het land uit, neen. Hij wil graag naar het noorden van Europa, Noorwegen, Zweden, Finland. Waar wil ik nu net niet naar toe, diezelfde streek. Wat me eerst zo aantrok in hem, haalt me nu bij hem weg. We zijn altijd compleet tegen gesteld geweest. Wat ik fijn vindt, haat hij en omgekeerd. Misschien niet altijd zo extreem, maar daar komt het wel op neer. Zo ben ik dus gek van het warme zuiden met prachtige stranden en open mensen. Hij houdt meer van het koude noorden met knusse warme huizen omringd door rauwe natuur. Als ik over die warme zuiderse landen heb, gaat het bij mij voornamelijk over reizen. Bij hem gaat het in dat geval over wonen. Jammer genoeg is een zuiderse rauwe natuur niet mogelijk voor hem.
Als ik dit rationeel uit typ, dan moet ik tot de conclusie komen dat dit het einde is van mijn relatie. Twee uiterste dromen als deze kunnen niet verzoent worden met een compromis. Toch niet als ik hem echt gelukkig wil maken. Nu blijf ik dus zitten met de vraag, is dit een reden? Ik zou niet willen zonder hem leven, ik ga niet zeggen dat ik niet meer kan zonder hem leven. Ik wil het niet, dat is een eigen beslissing. Over het algemeen hebben we het zeer goed samen. Alleen is deze ontdekking wel een zwarte vlek in mijn droom wereld. Vermoedelijk ook in de zijne. Droomwereld, is anders ook een goed woord. Wie zegt dat wij deze plannen waarmaken, hoeveel kan er niet gebeuren? We worden in deze jaren niet alleen ouder maar ook wijzer, onze mening veranderd. Dus misschien ook de mijne, misschien ook de zijne.
Michael (mijn lief) vernoemde het zelf al "Ik zie wel wat de toekomst brengt". Ik blijf gewoon zitten met het probleem dat ik al 20 ben, mensen op mijn leeftijd maken grote stappen. In mijn vriendenkring blijf ik wat achterop huppelen. Mijn relatie mag niet serieus worden, dan is Michael geneigd om af te haken. Serieus is namelijk niets voor hem, daar is hij nog niet klaar voor. Aan mij wordt niet gevraagd waar ik klaar voor ben. Ik denk niet dat ik echt al wil trouwen of kinderen krijgen... Maar die kleine zekerheid dat er iemand is die voor altijd van je zal houden, ook als je oud en versleten bent. Als de jaren waarin je rimpelloos bent al lang voorbij zijn, er iemand thuis op je wacht.
Zo merk ik nog maar eens... We zien de toekomst zo anders, maar mensen veranderen. Is dit nu het moment waarop ik moet zeggen,"Schat ik moet op zoek naar iemand anders"? Of is dit het moment waarop ik moet afwachten wat het morgen wordt?
Gistere avond besloot ik samen met een vriend het nachtleven nog eens te verkennen. Aangezien we naar de grote stad gingen en beiden op openbaar vervoer moesten rekenen, maakte we het niet te laat. We vonden dit beide een zeer volwassen keuze. (niet slecht voor twee twintigers)
Na in een gezellig restaurant gegeten te hebben, besloten we nog een cafe bezoek te doen. In Brussel, de delirium... (geweldig cafe trouwens, ze schenken 2004 bieren) Aangezien ook saint-V gevierd werd die avond kon je amper een plaats bemachtigen. Naast onze tafel kwamen 4 meisjes plaats nemen. Hoewel ze nog niet gedronken hadden lag hun giegel gehalte hoog. Maar ja, wat kan je er tegen doen. Met hun grappige franse stemmetjes gingen ze uren door... Alles passeerde de revue. Ze roddelde over meisjes op school, gaven hun visie op de relatie van mensen die niet eens aanwezig waren, elk van hun leerkrachten werd afgekraakt. Dankzij de onderwerpen en de manier waarop deze werden aangebracht vermoede wij dat ze 16 waren, ouder kon haast niet. Alles ging zo zijn gangetje... soms kregen we flarden van hun gesprek te horen en lachten ons dus te pletter.
Dan kwam het moment waarop een van de meisjes naar de wc moest... Ze stond recht en wat kwam er te voorschijn... 2 oerlelijke botjes. Haar vrienden gaven hun volledig idee over de botjes. Terwijl het meisje weg was, werd er hard gelachen om haar botjes. Toen het arme kind terug kwam waren ze nog niet klaar. Ze vroegen haar zelfs de botjes nooit meer aan te doen. Van je vrienden moet je het hebben denk ik dan. Zonder zelf hun glas leeg te drinken (jammer van het bier) gingen ze verder op pad. Samen... Het meisje nam het haar vriendinnen niet eens kwalijk!
Is dit nu de jeugd van tegenwoordig? Spenderen zij hun avonden altijd op plaatsen waar ze normaal niet horen? Ik voel me steeds zo oud, alsof ik op plaatsen kom die alleen voor de jongeren bedoeld is. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik niet jong meer ben. Maar geef toe, fuiven, festivals, cafe's... De jongeren worden steeds jonger. Dan kunnen we het best niet hebben over de manier waarop ze zich kleden, zich gedragen en de hoeveelheid drank die vloeit. Bij mij klinkt dan steeds het zinnetje "mijne kleine moest het niet proberen".
Kunnen we dit werkelijk tegen houden? Wat als mijn kind op 12 jaar komt vragen of ze al dan niet naar een fuif mag, zal ik neen kunnen zeggen? Zal het verjongen van het uitgaanspubliek blijven aanhouden? Want ik moet zeggen, uitgaan met pubers rond mij is niet echt een boost voor mijn zelfbeeld!
Dit is een moment waar ik al lang naar uitgekeken heb. Mijn volledige tiener jaren heb ik hier op gewacht. 20 Dat klinkt als volwassen. Bijna eng volwassen.
Wanneer je een jaar of 6 bent, maak je de grootste plannen. Persoonlijk zag ik mezelf al voor het altaar staan. Nu is het eindelijk hier. De jaren waar in ik de wereld alleen zou gaan verkennen, zonder mijn ouders een wereldreis maak, een eigen appartement zoek, een job krijg en natuurlijk aan kinderen begin.
En hier ben ik dan. Ik zit achter een pc, betaald door een vakantie job. Niet mijn echte job, want ik studeer nog. Ik zit dan ook op mijn kamertje in ouderlijk huis, door studeren heb ik geen geld voor een eigen stek. En van die wereldreis is nog niet veel in huis gekomen. Laat staan dat ik klaar ben om een gezin te stichten. Gelukkig heb ik een lieve vriend, maar zo ver zijn we nog niet.
Dan begin ik mezelf af te vragen... Ben ik nu mislukt? Heb ik mijn plannen niet kunnen waar maken? Ben ik gewoon realistisch geworden? Zou mijn leven na deze week echt veranderen?
20 en meer
