Vandaag blog ik eerder met een vraag. Hoevele van jullie zijn er eigenlijk met je gewicht bezig. Ik weet op zich niet echt wie mijn lezers zijn en waar jullie mee bezig zijn. Het enige wat echt duidelijk is, mijn gewicht is belangrijk voor mij. Mijn probleem, ik ben een opgever. Wat ik volgens mezelf nodig heb is een methode die me vast houdt. Iets waarbij ik mezelf kan aanzetten om verder te gaan. Daarom vroeg ik me af hoe jullie dat doen. Natuurlijk zullen er mensen zijn die gewoon van nature gezond eten. Proficiat aan jullie. Jammer genoeg zijn er ook mensen zoals ik. Mensen die niet zonder een portie vettig eten kunnen. Ik moet toegeven, eten heeft dezelfde werking als mijn sigaretjes. En aangezien ik niet mag roken thuis is het een goede oplossing.
Gevolg van die oplossing is dat mijn lichaam nog al is beginnen uitzetten. Vroeger deed ik ook ontzettend veel sport, dus veel eten is nooit een probleem geweest. Nu is dat echter wel anders. Vandaag kwam ik op de pagina van msn. Daar stond een aankondiging van een calloriën teller. Dus kwam de vraag in mij op, hoeveel mensen er werkelijk calloriën tellen. Persoonlijk gebruik ik al een tijdje weight watchers en dat gaat goed. Langzaam maar zeker begin ik af te vallen en gaat het in de juiste richting. Ik kan het echt aan iedereen aanraden. In mijn ogen was het een beetje hetzelfde als calloriën tellen, maar nu ik daar over ging nadenken, leek calloriën tellen moeilijker. Je weet toch niet de hele tijd van alles wat je in je mond steekt het aantal calloriën? Daarnaast ben ik ook niet zo'n wiskunde wonder en lijken die getallen zo hoog om mee te rekenen... Dus mijn vraagje naar jullie vandaag. Hoe hou jij je gewicht op zijn plaats, tips, trucs... Wat denk jij over calloriën tellen?
Straks moet ik trouwens naar de kermis met het lief. Geloof mij, ik heb nooit wat in carnaval gezien. Niet dat ik ooit een slechte ervaring gehad heb met carnaval. Bij ons in het dorp wordt dat niet echt gevierd en daarnaast zie ik het aantrekkelijke niet. Sinds ik mijn leven gebeterd heb, ben ik ook niet meer zo geïnteresseerd in mij zat drinken. Dus heb ik dan maar toegegeven van dit weekend naar de kermis mee te gaan, dan mag ik volgend weekend passen. Nu moet ik alleen nog een reden vinden om onder de frietjes uit te komen. Smoutebollen heb ik nooit graag gegeten, dus die vormen al geen probleem. Die jongen weet niet wat hij me aandoet. Dan was ik misschien nog liever de BOB voor carnaval. Stom dat ik dat rijbewijs nog niet heb!
Een tijdje geleden gaf Deuk mij een moeilijke opdracht. Deuk zit samen met Mama en mij in een organisatie. We kennen elkaar al echt lang en Deuk is ook een van de exvriendjes. Hij en ik zijn nog altijd beste maatjes. Bij problemen of twijfel kunnen we altijd bij elkaar terecht. Zonder twijfel kunnen we ook samen lachen. Momenteel heeft Deuk een boontje voor Pretty. Pretty is echt gewoon prachtig. Je zou kunnen stellen dat ze het nieuwe ideaalbeeld is. Tuurlijk is ze mooi, niet modelerig mooi. Ze heeft normale maten en is niet zo echt prachtig maar haar karakter lijkt ook zo perfect. Op een of andere manier zijn jongens dus tot haar aangetrokken. Toch heeft Pretty daar geen oog voor. Het lijkt alsof ze nog nooit echt verliefd is geweest, toch niet op de jongens van wie ik weet dat ze al aanzoekje deden.
De opdracht van Deuk dus. Pretty stuurde een mailtje naar Deuk dat het niet goed met haar ging. Hoewel ze ook goede vrienden zijn, wist Deuk niet hoe hij dit moest oplossen. Vandaar zijn vraag naar mij. "Wil je een keertje met Pretty praten, zonder dat het opvalt dat je weet dat het niet goed gaat?" Op zich is dat geen probleem voor mij, dus heb ik haar een berichtje gestuurd. Gisteren avond hebben we dus gepraat. Uiteindelijk heeft ze heel wat vertrouwelijke informatie gegeven. Nu vraagt Deuk dus wat ze allemaal gezegd heeft. Ergens heb ik daar problemen mee. Het voelde al niet goed dat Deuk me die info gaf over Pretty. Maar het voelt helemaal niet goed om zelf die info door te geven. Gelukkig begrijpt Deuk dat ondertussen. Mission accomplished.
Nu komt nog deel 2 van de missie. Ik moet dit volhouden. De problemen van Pretty zijn nog lang niet uit de baan. Momenteel draagt ze dit zo goed als alleen. Bij haar thuis hebben ze een eigen bedrijf dat gerunt wordt door haar moeder en nonkel. Je kan je al inbeelden dat zoiets voor spanning zorgt. Er wordt regelmatig geruzied over geld en andere "banale" dingen. Hun bedrijf draait behoorlijk goed en volgens Pretty hebben ze niet veel van de crisis gevoeld. Alleen, door het bedrijf gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet meer. De kinderen, die er in feite niets mee te maken hebben, worden er zomaar tussen gegooit. Vanwege al die spanningen durft Pretty niet meer met haar moeder te praten. Pretty vangt thuis alles van het huishouden op maar kan amper eens iets goed doen. De moeder klaagt tegen haar, de vader en de nonkel ook. Voor Pretty stopt het maar niet. In de hoop van haar mama niet te overladen laat ze zich maar doen en zegt ze dus niets. Gisteren gaf ze dan ook aan dat ze wou praten met mensen. Daar ga ik me dus voor inzetten!
Ik vind het bijna schandalig. Pretty is 20, net als ik. Wij zouden ons nog niet bezig moeten houden met grote mensen problemen. Twintigers kunnen amper hun eigen problemen oplossen. Het ergste wat ze gisteren zij was, "als ik wist dat het met mijn gezin hetzelfde zou gaan, neem ik liever geen kinderen." Volgens mij is het oneerlijk dat haar ouders haar al als volwassene zien. Hoe graag we al groot willen zijn, we zijn dat nog lang niet.
Normaal ga ik elke week een keertje eten met Tinkerbell en Chubby. Een paar maand geleden zijn we daar mee begonnen. Aangezien we samen op school zitten, zien we elkaar elke dag. Ons enige probleem is dus dat er de hele tijd andere mensen bij zijn. Tijdens onze middagpauze willen we graag wat persoonlijkere dingen bespreken. Alleen is dat een beetje moeilijk als je volledige klas er bij zit! Vandaar het idee om 1 middag uit te gaan eten. Deze week heb ik echter geen les, dus ook geen lunch. Ik mis mijn meisjes. Als ik heel eerlijk ben, heb je uit mijn vorige bericht al gemerkt dat ik Chubby best kan missen. In feite heb ik gewoon nood aan een babbel met Tinkerbell. Mijn oplossing om de meisjes te vervangen. Een avondje Sex and the city.
Het was niet mijn bedoeling om een film te kijken. Maar mijn nichtje belde me in paniek. Ze had een babysit aangenomen maar had nog een andere verplichting. Ondanks het feit dat het lief bij mij thuis was, heb ik dan toch maar ingestemt. Gelukkig kon het lief gaan voetballen met mijn papa. Het voelde een beetje gek om mijn liefje achter te laten met mijn vader, maar ik had geen keuze. Oke, ik had wel een keuze. Ik moest niet echt gaan babysitten, maar mijn nichtje was in nood. Daar naast kan ik natuurlijk ook een extra centje gebruiken. Samen met mijn angst om helemaal vast te hangen aan het lief, kwam dat toch mooi uit. Hij kon een nachtje blijven slapen en ik was toch ook even weg van hem.
Tijdens mijn filmpje kijken, kreeg ik heimwee naar mijn eigen vriendinnen. Carrie heeft het leven dat elk meisje wil natuurlijk. Wie droomt er nu niet van een leven vol glitter and glamour? Het enige waar ik vooral van droom zijn haar vriendschappen. Voor mij is het al lang geleden dat ik nog zon goede vriendschappen had. Eigenlijk heb ik nooit een vast vriendengroepje gehad. Toch niet zon groepje met wie ik regelmatig afspreek, ga eten of drinken. De vriendschap die ik met Tinkerbell en Chubby heb, komt al in de buurt. Zon week zonder school wordt dan natuurlijk veel minder leuk.
Vanaf maandag begint voor mij school weer, daar zal ik blij om zijn!
Elk jaar vergeet ik weer wat een impact de lente op de mensen heeft. Lentekriebels lijken na de zomer een fabeltje. Iedereen vergeet weer hoe die eerste lentedagen waren. Maar wanneer de zon er weer door komt, overvallen ze iedereen. De mensen willen plots naar buiten. Het is opvallend hoe er in de stad meer gelachen wordt. Op het openbaarvervoer is er niet meer zoveel spanning te merken. Thuis is niet meer wat het geweest was. Ineens wil iedereen zijn kamer opruimen en aan de slag gaan. Mama is helemaal in de weer met de beneden te kuisen. Ze klaagt nu al dat door onze vakantie in de paasvakantie, de keukenkasten niet uitgekuist zullen worden. We weten allemaal dat ze het toch zal doen.
(btw, ik ben het beu om voor iedereen een alterego te zoeken. Zal ze maar gewoon nick names geven) Chubby acht zichzelf ineens mijn beste vriendin. Ik moet toegeven dat we inderdaad goed overeenkomen. Alleen is dat voor mij niet zo'n goede vriendschap als ik met andere heb. Het is vooral haar zagen dat me stoort. Misschien komt het ook door het zonnetje, maar ze is zot verliefd op een jongen. Op school mag het dan ook geen second over iets anders gaan dan over haar kereltje. De hele dag moeten we luisteren naar wat hij allemaal doet, smst, zegt, ... Dit weekend was ik met haar mee naar een fuif in de buurt en dat kereltje zou daar ook zijn. Chubby vroeg me opvoorand om te kijken naar kereltje zijn gedrag en dan te vertellen wat ik er van dacht. Uiteindelijk blijkt dat moeilijker dan ik gedacht had. Kereltje voelt duidelijk helemaal niets voor Chubby. Terwijl zij probeerd korter bij hem te komen, probeert hij juist afstand te nemen. Hoewel hij met meerdere meisjes gedanst heeft, heeft hij nooit aan haar gevraagd. Het was pijnlijk duidelijk. Tinkerbell (andere vriendin) en ik zijn bang om haar dit zonder subtiliteit te zeggen. We zijn alleen nog niet zeker hoe we het dan wel moeten doen. Op dit moment proberen we haar te doen inzien dat hij niet de jongen voor haar is. Wat je al niet moet doen om een meisjes hart te beschermen.
Met het lief gaat alles goed. Zonder een bepaalde reden zijn we plots heel aanhankelijk. Ik moet toegeven dat ik het niet zomaar kan aanvaarden. In mijn hoofd speelt zich een grote chaos af! Het lijkt wel alsof het niet waar kan zijn en er wel een addertje in het gras moet liggen. Nu hij plots veel aandacht wil, wil ik liever wat alleen doen. Daarnaast wil mijn vrouwelijke EX, Dreamy, veel meer aandacht. De laatste week hebben we al 2 keer afgesproken en misschien doen we vrijdag weer iets samen. Gelukkig gaan mijn kriebels niet haar richting. Ondanks het feit dat ik wat meer ruimte wil, zie ik het lief graag. Dan zijn we goed bezig eh? XX S.
Grappig hoe een nieuwe levensstijl kan veranderen wie je bent. Ik kom van een leuk dropje net buiten de stad. Van waar ik woon kan je de 2 kanten op. Als ik wil dan ga ik snel naar de stad, die is kort genoeg om elke dag naar school te gaan. Even goed sta ik direct in "the middle of nowhere". Daar waar echte boeren nog verse groenten kweken. Alsof die tegenstellingen nog niet genoeg zijn, heb ik ook 2 soorten grootouders. Het eerste "soort" komt uit de stad en houdt ook aan het stadse leven. Door een paar (grote) probelemen zie ik die ook helemaal niet meer en dat doet er ook niet toe. Het is net alsof ik die mensen niet ken. De grootouders die ik wekelijks zie, zijn de plattelands mensen. Mijn opa is de enige in zijn gezin die is gaan studeren. Zijn broer is een echte boer geworden en zijn zus getrouwd met een slager. Die hele familie woont letterlijk in 1 straat en dat in een dorpje dat 3 straten groot is. Mijn ouders kozen dus voor de middenweg, daarom woon ik dan ook langs de grote straat die de stad en het platteland verbind.
Aangezien ik ben gaan studeren in de stad kwam ik steeds minder op het platteland. Meestal ga ik ook weg buiten mijn dorpje. En aangezien mijn bazin in het café haar nichtje ook in dienst nam, moet ik steeds minder gaan tappen. Vandaag reed ik sinds lange tijd nog eens met de fiets naar mijn kapper. Toegegeven, het was al lang geleden dat ik nog naar de kapper ging. Laat staan dat ik met de fiets ging! Ik ben oprecht blij dat ik nog eens met de fiets op weg was. Eigenlijk was het echt lang geleden dat ik nog eens de buitenlucht rook. Vroeger ging ik meerdere keren in de week paardrijden en alle andere dagen was ik ook in de wij te vinden. Ondertussen was het toch een 2 jaar geleden dat ik een paard rook. Ik ving ook de geur van geitjes op.
Wat een opfrissing. Misschien is het wel goed van mij om mij eens vaker in het platteland te begeven. Uiteindelijk wil ik graag meer aan sport doen, als ik dan gewoon vaker ga fietsen. Op die manier zie ik tenminste mijn omgeving. Grappig hoe ik dacht dat ik eigenlijk een stadsmeisje was.
20 en meer
