Ik ben een watje, een woes en alle andere mogelijkheden. Daarom ben ik op zoek naar lef. Ik vraag me af of je dat kan laten inspuiten, laten transplanteren, in nemen in pilletjes, ... Alle mogelijkheden zijn goed. Wanneer de nood het hoogst is, heiligt het doel de middelen.
Gisteren liep ik gezellig over de nieuwstraat naar huis. Ik had net samen met mijn vriendinnen ontzettend veel pizza stukken naar binnen gestoken in de pizza hut. (Je moet het even kaderen, we hadden net ons moeilijkste en laatste examen achter de rug) Samen met Tinkerbell en voetbalvrouw heb ik mezelf eens laten gaan. Soms doen we dat wel eens. Die momentjes gaan dan gepaard met "happy ramblings" en alle miserie van de wereld. Dat dan nog door elkaar. Echt een vriendinnen momentje. Dus, ik liep op mijn eentje richting de metro. Onderweg word ik tegen gehouden door zo'n kerel die reclame maakt voor een of ander goed doel. Normaal gezien wimpel ik die mensen direct af. Ik heb de goede doelen die ik steun, en daar ben ik zeer tevreden mee. Voor deze man wou ik wel een uitzondering maken, aangezien hij erg good looking was. Hij begon dus ook helemaal niet over zijn goed doel. Die jongen vond mij vermoedelijk ook niet mis, want hij sloeg gewoon een praatje. Geen idee meer waar over het allemaal ging, het waren gewoon wat ditjes en datjes. Na een paar minuten, vroeg die man mijn GSM nummer en naam. Om eens te daten. Dan kreeg ik ineens schrik. Wat als hij een pervert was, wat als hij niet zo leuk is en me gaat stalken, wat als hij me na een date ombrengt, ...? Dus kreeg de man mijn nummer niet en liep ik gewoon door. Dat ik achteraf mezelf rot voelde vanwege die beslissing hoef ik vast niet duidelijk te maken. Vandaar mijn zoektocht naar lef. Als ik nooit risico's durf nemen ga ik nooit echt alles uit mijn leven halen zeker? Langs de andere kant maakt mijn verstand me duidelijk, als je veel risico's neemt, zou je wel eens niet zo lang kunnen leven. Laten we concluderen, ik ben een angstluis.
Straks moet ik met de mama naar een verjaardagsfeestje van haar vriendin. Gelukkig is die haar dochter als een zusje voor mij. Want met de andere genodigden kan ik het ook niet echt vinden. Die vriendin van de mama schreeuwt ook al jaren dat ze op dieet gaat. Dus je zou verwachten dat het eten daar gezond zal zijn? Niets is minder waar. Volgens mij is ze tijdens haar dieet nog verdikt! Wees gerust, ik heb wat meer sport op de planning gezet.
Normaal ging ik vandaag wat rusten en niets doen eh. Weet je nog? Ook niets van aan, ik ben om 9.30 al opgestaan en al aan de slag met het ordenen van de kamer. Ja hoor, heb mezelf verbaasd. Vandaar dat ik het even een vermeldig wou geven. Ja, een mens mag trots zijn als hij zijn luiheid overwint.
Ik weet dat ik in de periode dat ik geblogd heb, veel gezaagd heb over het feit dat ik wil veranderen. Altijd weer nieuwe plannen, voornemens en wensen die na enkele dagen toch niet meer van belang waren. Elke keer opnieuw vond ik weer uitvluchten om het niet vol te houden. Het was altijd wel te druk of er gebeurde iets waardoor ik zogezegt mocht opgeven. Ergens had ik zelf al de hoop opgegeven dat ik werkelijk kon veranderen. Nu integendeel begin ik weer te geloven in mezelf. Ik weet dat het jaar nog geen 3 weken bezig is, dus er kan nog vanalles veranderen. Appletree zei dat ik best wachtte met zo'n uitspraken tot er een half jaar voorbij is. Toch heb ik ergens een goed gevoel dat zegt dat ik er met gemak geraak. Ik denk dat ik zelf nog nooit iets al 3 weken vol hield, dus je zou dit al een persoonlijke overwinning kunnen noemen.
Dat het afvallen en sparen nu zo goed loopt geeft me ook moed voor andere dingen. Ik weet eigenlijk wel dat ik beter wacht tot deze veranderingen een soort van routine worden, voor ik nog andere veranderingen bij in mijn leven prop. Toch zou ik graag na de examens (na morgen dus) een nieuwe gooi doen naar "rookvrij zijn". Ik weet niet of ik er echt klaar voor ben, maar het zit zo dat ik soms enkele weken niet rook. De vraag is dus maar, waarom trek ik dat gewoon niet door? Uiteindelijk moet ik er gewoon even door gaan, de gewoonte doorbreken.
Na de examens gaat een belangrijke week worden voor mij. Er staan allemaal dingen in mijn hoofd te wachten om gedaan te worden. In die week komt het er op neer om mijn leven te organiseren. Deze keer echt organiseren. Niet alleen maar zeggen en dan laten vallen, of beginnen en niet afmaken. Ja, ik ben 21 en in tegenstelling tot de meeste van mijn leeftijd, klaar om mezelf te vinden en volwassen te worden. Noem me gerust lui, maar ik ben het beu om te zoeken naar wie ik ben. Het wordt tijd dat ik er eindelijk eens achter kom. Ik ben niet zeker dat het op orde zetten van mijn leven daar toe zal bijdragen. Het "in orde brengen" houdt vooral in van mijn kast uit te kuisen (zoveel kleren die niet meer bij me passen en uit stijl zijn), mijn kamer opruimen (zoveel spullen die me in het verleden houden, herinneringen die niet nodig zijn omdat ik foto's heb) mijn albums aanvullen (letterlijk mijn verleden op een lijntje krijgen), mijn mailbox uitkuisen (ontzettend veel mails van oude liefdes met complimenten die alleen vergeten moesten zijn).
Ik denk dat het dat zo ongeveer is... Natuurlijk ook plannen en agenda maken voor de komende helft van het schooljaar. Nog zoveel dingen af te werken waar ik nog niet aan begonnen ben! MAAR EERST dat laatste examen...
20 en meer
