De laatste week voor het echt kerstmis is. Normaal gezien een periode waar ik altijd zo naar verlang. Dit jaar integendeel zal de kerst periode een totaal ander gevoel geven. Voor het eerst in de 20 jaar dat ik leef, vier ik Kerst niet met mijn familie. Wij zijn een gelovig gezin. Niet zoals je dat wel eens vaker ziet, de ouders die de kinderen mee naar de mis sleuren. Neen, ik ga uit mezelf mee. Verder zit ik ook nog in een echt katholieke jeugdbeweging, waar ik onder tussen begeleiding ben. Zo is het dus ook dat wij met Kerst met de hele familie (broers en zussen van mama) naar de middernacht mis gaan. Dit jaar zal ik Kerst bij mijn lief thuis vieren. Zijn familie integendeel is verre van gelovig. Ze hebben thuis niet eens een kerstboom staan. De lichtjes en kerst bloemstukken staan er wel. Maar die echte kerstdingen, zoals een adventskrans, die niet. Als ik daar thuis ben mis ik de sfeer van "mijn kerst". Niet tegenstaande heb ik hem toch belooft Kerst avond bij hem te vieren, nieuwjaar doen we bij mijn familie.
Toch voel ik me hier niet helemaal zeker over. Als we deze manier blijven voorzetten, zal ik nooit meer naar de kerk gaan op Kerst avond. Voor de meeste onder jullie zal dat misschien gek klinken, maar voor mij is het nodig. Mama vond dat ik dat toch maar eens moest aan brengen. Misschien laat ik mezelf nog voor de mis ophalen door mijn ouders, zo kan ik alsnog mee. Alleen komt dat dan weer zo grof over op mijn schoonmoeder.
Daarnaast is er nog een ander stress punt waar ik nog nooit last van had. Cadeautjes. Bij ons thuis draait kerst dus rond de geboorte van Jezus, niets cadeautjes dus. Omdat de Sint komt bij ons, komt de Kerstman dus niet. Cadeautjes worden met nieuwjaar gegeven. Bij mijn vriend thuis integendeel geven ze wel cadeautjes met Kerst. Nu is mij ter oren gekomen dat zijn moeder een prachtig geschenk heeft voor mij. Dus daar is mijn stress punt. Wat koop ik voor die mensen? Als ik cadeautjes moet kopen voor goede vrienden of familie ga ik al door een hel. Nu moet ik cadeautjes kopen voor vreemden! Gelukkig liet zijn moeder al subtiel vallen wat ze graag zou willen hebben, dat maakt het gemakkelijker. Nu nog de vader, zus en zijn schoonbroer. Morgen heeft mijn zus gedaan met examens en gaan we samen shoppen.
Shoppen brengt me bij nog zo'n punt! Mijn uiterlijk... De laatste maand is denk ik wel bewezen dat ik lang niet meer zo aantrekkelijk ben als in het begin van de relatie. Zou hij anders er over twijfelen om met iemand anders iets te beginnen. Daarom moet ik er weer prachtig gaan uitzien. Ik moet toegeven dat mijn garderobe zich de laatste maanden door het verdikken wat uitgedunt is. Met die dikke kont van mij pas ik lang niet meer in alle kleren die mij zo goed stonden. Omdat ik mezelf streng aan het opleggen ben om te vermageren, is het haast belachelijk alles nieuw te gaan kopen. Het gaat enkel niet zo snel als ik zou willen en tegen kerst geraak ik nooit in mijn mega leuke jurkjes. Natuurlijk heb ik er nog wel een dat wel past, origineel is, leuk zit. Maar ik heb geen schoenen of truitje dat er bij past, zo kun je dat dus ook niet dragen. Ik heb dus al mijn geld op mijn zus gezet, zij moet voor mij een leuke outfit vinden. Mij lukt dat toch nooit. Aangezien ik kerst en nieuw op een andere plaats vier, kan ik 2 keer hetzelfde aan doen. Het enige wat voor problemen kan zorgen is het uitgaan op oudjaar, maar waar heb je anders een little black dress voor?
Over hoe mijn gewicht evolueert zal ik het maar niet hebben tijdens de feestdagen. Het moet toch nog een beetje een gelukkig nieuwjaar worden.
Daar was het dan, het lang verwachte resultaat waar zoveel commotie rond was! Toen mijn vriend gedaan had met stage, was zijn eerste zorg hoe het zat met de test. Hoe ik me voelde was natuurlijk niet belangrijk, als die test maar negatief was. Gelukkig was het ook zo. Geen stress over de vragen of ik er klaar voor ben. Het was zelf niet eens nodig me zorgen te maken over het feit dat mijn vriend er absoluut niet klaar voor is. Iedereen en alles gerust gesteld. Wat me zo hard opviel was dat de mensen die zich het meeste zorgen maakte, reageerden met "zie je wel". Alsof ze zichzelf wouden gerust stellen. Misschien kunnen we dit wel klasseren als een grappige ervaring. Dan gaat de stress die er aan kleeft misschien wel weken met de jaren.
Andere resultaten laten natuurlijk wat op zich wachten, die kan ik morgen aan de dokter vragen. Verdere dingen die ik wil bereiken vlotten niet echt. Misschien omdat ik de laatste dagen ziek ben geweest, dat ik wel ben afgevallen. Dat resultaat zien, zou me toch al aanmoedigen om verder te gaan met dieëten maar grappig genoeg heeft de weegschaal beslist om platte batterij te krijgen. Niet dat ik de weegschaal de schuld geef, maar op z'n minst mijn vader die al een week weigert om nieuwe batterij te gaan halen. Zonder het zien van resultaat is het verdacht moeilijk om vol te houden. Ondertussen begin ik al vaker toe te geven aan de chocolade die nog steeds op de kast staat naar mij te kijken. Ja, letterlijk kijken wat het gaat over de Sinterklaasjes, Pietjes en andere leuke beestjes. Ik vraag me trouwens nog steeds af of ik daarnet niet echt de marsepein hoorde! Ook andere resultaten laten lang op zich wachten. Een paar mensen hadden me gezegd, doe opnieuw je buikspieroefeningen. Iedereen beweerde daarbij dat ik na een tijdje er terug plezier in zou krijgen. Jammer genoeg is dat niet zo, ik zie er zelfs tegen op om er aan te beginnen. Gelukkig is de voldoening groot als ik pijn heb ik mijn spieren en ik voel dat ik leef. Anders was ik er al lang weer mee gestopt. Roken is moeilijk resultaat te zien als je gewoon niet stopt. Mijn laatste pakje is alweer op twee na leeg. Misschien moet dit maar eens gewoon het laatste pak ooit zijn. Maar dan komt er stress en dan komen er ruzies. Voor ik het weet zal hij daar al weer zijn. De enige troost die mij al gegeven is, is "bekijk het zou, elke sigaret minder is er dan toch een om later in te halen". Als ik stop is dat wel de bedoeling met voor altijd te stoppen maar dat heeft nog niet iedereen door.
Dat komt misschien vooral omdat de reden van mijn stoppen mijn vriend is. Velen denken op dit moment dat mijn relatie maar tijdelijk is, dus het stoppen bij gevolg ook tijdelijk is. Want dat brengt me bij het voorlaatste resultaat, mijn relatie. Ergens had ik gehoopt dat mijn relatie nu al veel steviger zou zijn. Ik had niet fouter kunnen zijn! Er is nog helemaal niets op zijn plaats, elke dag twijfel. De vragen zijn nog niet weg geëbt en antwoorden zal ik nooit krijgen. Hij wil me wel graag antwoorden geven, maar uit de mond van een leugenaar is dat maar twijfelachtig. Toch kan ik de onstabiele relatie niet volledig aan hem verwijten. Want ik kan er me maar niet overzetten. Alles wat is zeg is doordrengt van ironie. Vaak kwets ik hem ook heel hard met wat ik zeg en ergens voelt het rechtvaardig. Uiteindelijk heeft hij me ook erg hard gekwetst. De enige troost die me rest zijn de woorden "Rome is ook niet op 1 dag gebouwd". Alleen had ik nooit gedacht dat het zo gemakkelijk zou zijn om ons uit elkaar te halen en al zeker niet dat het zo moeilijk was terug samen te komen. Ik was er altijd van overtuigd dat hij en ik de perfecte relatie hadden. Gek hoe sommige dingen kunnen draaien.
Laatste resultaat moet ik nog een tijd op wachten. Schoolwerk. Ik probeer me uit de naad te werken voor resultaten te behalen. Examens leren, taken maken en soms zelf extra dingen waarvan ik weet dat ik ze volgend jaar kan gebruiken. Het zou zo fijn zijn om te ontpoppen tot een goede student, ondanks alle afleiding die mij plaagt.
Zo, nu is het tijd om te gaan eten, no worry, ik zal opletten. bye X
Hupla, alles weer op een hoopje! Momenteel ben ik pas echt stress gevoelig. Ik begin zelf te denken dat ik er zelf een beetje over ga. Daarnet nam ik de moed om dat "andere meisje" toe te voegen op facebook. Je kent dat wel, "'de concurentie verkennen". Ze is dus echt wie ik dacht dat ze zou zijn. Maar ik snap iets niets. Ze is zoveel minder mooi dan mij. Ja, ik weet dat ik dik ben, maar zij is eigenlijk veel dikker. Niets aan haar is mooier dan aan mij. Dus vraag ik me af waar het dan aan ligt. De vraag is misschien eerder of mijn karakter dan echt zo slecht is.
Hier begint de lange zoektocht naar de betere ik. Lange zoektocht... Ik heb altijd al geweten dat ik beetje aan mezelf moest werken. Natuurlijk is niet altijd alles zoals ik dat zou willen. Sowieso was mijn leven ooit een puinhoop en duurt het lang om alles te sorteren. Alleen moet nu alles veel sneller gaan ineens. Zelf kan ik leven met het tempo waarop mijn eigen leven op orde kwam. Dit tempo is gewoon niet snel genoeg voor iedereen. Zo wil mijn vriend blijkbaar een normaal vriendinnetje. Ik ga mijn best doen! Echt mijn best Jammer genoeg ben ik zelf niet eens in staat om hem te laten gaan. Zelf te zwak om hem te laten gaan. Zieliger kan het niet worden natuurlijk :)
Dan heb je dat stomme laatste punt. De onderzoeken. Nog uren wachten op dat stomme resultaat... De vraag is alleen, bel ik vanavond nog voor de zwangerschap of bel ik morgen voor direct alles van het bloedonderzoek... DILLEMA!
De laatste tijd ben ik regelmatig ziekjes. Niet noemenswaardig of verdacht ziek, maar altijd zo wat misselijk. Een dagje of 2 overgeven en het is weer voorbij. Heb ook wel een keelontsteking gehad, maar dat kan iedereen overkomen. Alleen, die misselijkheid sleept al 3 maand aan. Mijn ijzer blijk na het bloedgeven erg laag te staan en bij gevolg was ik continue moe. Op zich maakt een mens zich daar geen zorgen over. Was het niet dat ik normaal gezien nooit ziek ben. Moet je nagaan, voor die keelontsteking was het 3 jaar geleden dat ik voor het laatst een week antibiotica nam. Niet veel mensen kunnen dat zeggen. Nu is het tij dus wel gekeert, heb al meer motillium genomen in de afgelopen 3 maand dan in heel mijn leven! Daarom moest en zou ik naar de dokter gaan.
Er werden tussen mijn kennissen en vrienden ook al heel wat spook verhalen verteld over wat ik zou kunnen hebben. Volgens mijn mama is het gewoon stress gerelateerd. Mijn papa denkt dan weer dat het komt omdat ik gewoon te weinig eet. Een vriendin van mijn mama dacht aan een allergie of intollerantie die nu pas opkomt. De oma en opa denken dan weer dat het een griepje is dat niet geneest. Mijn vriend, die weet helemaal niet meer wat te denken, hij is gewoon erg ongerust. Maar allemaal, stuk voor stuk begonnen ze met de vraag, "je hebt toch je regels nog gehad". Het was standaard vraag in de zoektocht naar de oorzaak. Ja, die heb ik nog gehad. Nee, ik ben niet verdacht veel bij gekomen. Altijd weer die zelfde antwoorden.
De dokter die mijn hele klachten reeks aanhoorde wist zelf niet wat te denken. Dus, ik mag een reeks testen ondergaan. Moet 3 stoelgang stalen binnenbrengen (voor het geval het een parasiet is). Morgen vroeg moet ik gaan bloed trekken om bloedwaarden na te gaan, om zwangerschap te testen en nog een paar andere. Het gekke is dat ik het gevoel heb dat ze niet echt goed weet waar ze naar zoekt. Ze vroeg zich namelijk af of ik in de vakantie naar een tropische bestemming was geweest, of ik bizarre dingen had gegeten en anderen. Mijn antwoord was elke keer neen, dus concludeerde ze dat een parasiet bijna uitgesloten was. Toch laat ze er op testen. Ze stelde vragen over zwangerschap mijn antwoord was elke keer negatief, toch laat ze testen. Ze heeft nog een laatste denk piste voor ik ergere proeven moet ondergaan, stress. Net als mijn mama denkt ze dat de oorzaak van dat misselijke gevoel wel eens gerelateerd zou kunnen zijn aan de stress. Wat haar op viel was dat de laatste 2 keer dat ik me ziek voelde telkens was wanneer ik bij mijn vriend was geweest. Dus vertelde ik haar ook maar over onze problemen en ruzies. Er is een goede kans dat hij de oorzaak is van mijn "probleem". Hoe leg ik hem dat uit? "Schat het is niet dat ik je niet graag zie, maar ik word ziek van jou." Het is wel niet rechtsreeks van hem dat ik ziek word, maar een beetje schuldgevoel zou hem niet misstaan!
Omdat ze eigenlijk hoopt dat dat mijn enige probleem is, heb ik medicatie gekregen die mijn spijsvertering onder controle moet houden. Ik heb een dokter die tegen het voorschrijven van kalmeringsmiddelen is. Dus dat wou ze me niet voorschrijven. Ze vindt dat ik zeker te jong ben om die stempel te krijgen en dat ik alle kansen moet nemen om er zelfstandig van af te komen. De lichamelijke klachten zijn echter te erg om me zomaar mee te laten rondlopen. Vandaar, pillen die het lichaam regelen maar niet de geest. Ben ik veel mee, volgens mij zal mijn lichaam het dan wel op een andere manier uitdrukken.
Er is alleen 1 klein ding dat me zorgen maakt. Tegen mij zei de dokter dat er niet echt een kans is dat het een zwangerschap is. Toch wil ze dat testen. Ook mag ik de medicatie niet innemen als ik zwanger ben. Dus heeft ze me gevraagd om dan pas te beginnen met de medicatie als de resultaten van de test binnen zijn. Ik vraag me dus af of ze gewoon zichzelf veilig wil stellen of dat ze toch vreest dat ik zwanger ben. Want ja, wat zou ik daar nu moeten mee doen. Ik zit midden in mijn studie. Gezondheidszorg notabene, dus dat betekend geen stages! Wat met die buitenlandse stage binnen 2 jaar, ik keek daar naar uit. Wat met mijn vriend, het is al erg genoeg zo. Extra zorgen kunnen we niet echt gebruiken. Sommige mensen denken dat een baby de oplossing kan zijn voor de problemen. Ons probleem is echter dat hij nog niet helemaal kan wennen aan het idee van die vaste relatie en het lange termijn gedoe. Een baby zou dus dit gevoel versterken. Het is toch allemaal niet niets.
Waar houdt een mens zich toch mee bezig? Ik moet er gewoon van uitgaan dat het alleen maar komt door de overvloed aan stress. Zo is het altijd al geweest bij mij. Meer nieuws morgen avond :) let's hope...
20 en meer
