Eindelijk hebben ook wij onze lesvrije week. In vele opzichten is het gemakkelijk dat onze lesvrije week samen valt met de krokus vakantie. Onderandere omdat ik dan tijd heb om met mijn zus de winkelstraat in te duiken en misschien iets te gaan eten. Altijd gezellig! Alleen is het deze keer niet echt vakantie. Tijdens de schooluren stond onze coördinator te roepen dat de lesvrije week echt vakantie moest zijn voor alle leerlingen. Er zouden geen taken gegeven worden en iedereen moest het er eens van kunnen nemen. Dus al gauw werden er vakanties gepland (niet door mij), nu echter moeten we een taak afgeven donderdag in de lesvrije week. Wanneer kwam de opdracht? Juist ja, vrijdag middag voor de lesvrije week. Met andere woorden, te laat om er nog meer naar de coördinator te gaan. Daar boven op heeft de coördinator mij voor de komende week ontzettend veel taakjes gegeven. Ik moet vanalles afgewerkt, gelezen en samengevat hebben. Ik moet een logboek bijhouden van het aantal pagina's of opdrachten die ik afwerkte tussen welke uren. Op die manier hoopt ze beter zicht te krijgen op mijn tempo wanneer we de examen planning in elkaar steken.
Dus een echte planning voor de vakantie is noodzakelijk. Al moet ik toegeven dat ik zelf het plannen uitstel. Dat zou toch echt niet mogen eigenlijk. Hoe kan ik nu zelf daar geen zin in hebben. Zoals ik vorige keer al vermelde ik zou graag zo'n strakke planning hebben. Nu het echter zo ver is, kan ik het alleen in grote lijnen. Het vastleggen van mijn activiteiten van minuut tot minuut beangstigd mij. Ja, ik weet dat je zo iets met een korrel zout mag nemen, misschien niet elke minuut vooraf vast leggen. Ik vind het gewoon wat benauwend dat ik nu al moet kiezen wat ik dan zal doen. Ook het evenwicht tussen creatieve uitbarstingen en leren is moeilijk in te schatten. Ik had plannen iets makkelijker ingeschat, dus morgen schakel ik het talent van mijn mama in. Laten we hopen dat zij wat hulp kan bieden.
Verder zou ik toch wel eens nood hebben aan een vriendje. Niet zomaar een man die even langskomt en me wat blaasjes wijs maakt. Neen, ik heb nood aan de liefde van mijn leven. Iemand die echt van mij houdt en die mij verlangt. Niet verlangt zoals sportacus, die vind me goed genoeg om hem te verlossen van seksuele verlangens als het huidige lief niet wil meewerken. Ik wil een man die me dag en nacht verlangt, maar die mijn karakter genoeg verdraagt om met mij samen te leven. Iemand die me lieve woordjes zegt en naast me komt liggen straks. Met wie ik op vakantie kan gaan, uren sms en wandelen maar de tijd vergeten. Uiteindelijk heb ik nooit echt verstaan waarom ik voor Sportacus ook dien als lust object. Ik ben helemaal geen model waar mannen natte dromen zouden over hebben. Om eerlijk te zijn, ik ben een korte dikke! Het is me een groot raadsel! Mannen die perfectie benaderen mogen zich altijd aanmelden trouwens. Audities voor prince Charming zijn begonnen. XX S
Deze week heb ik gemerkt dat de "niet piekeren maar doen" methode niet echt bij mij past. In de loop van de week had ik dus die afspraak met de schoolpsychologe vastgelegd. De afspraak kon enkel doorgaan op vrijdag en dus moest ik nog enkele dagen wachten. Het heeft me een hele week bezig gehouden. Wat zou ze vragen, wat ga ik vertellen, zal ze me laten huilen, ben ik echt slecht bezig, ... de vragen gingen maar niet weg. Uiteindelijk was het veel zorgen om niets. De dame vroeg me nog naar gesprekken die ik vroeger met haar gehad had, in verband met een vriendin die problemen had. Uiteindelijk bleken de problemen van de vriendin enkel te bestaan uit leugens. Dus ze wou even weten hoe ik dat verwerkt had. Ook de breuk met mijn vriend interesseerde haar. Natuurlijk ook mijn motivatie voor een nieuw semester. Ze liet me vrij in wat ik wou vertellen en drong niet aan. Er kwamen enkele traantjes te voorschijn, maar niet echt wenen. Enkel wat natte ogen. Haar conclusie was me zeer aangenaam. Ze denkt niet dat ik met meer worstel dan een normale 20er. Blijkbaar moeten "wij, twintigers" (ik gebruik deze vorm voor andere ongeruste twintigers die mijn blog lezen) zeer veel ontdekken en uitwerken voor ons zelf. We moeten ontdekken wie we vertrouwen in deze wereld, op welke manier we in het leven willen staan en natuurlijk waar we goed in zijn of net niet en hoe we dat in ons leven kaderen. Helemaal niets bizar aan mij! De therapie vind ze dan ook enkel nodig moest ik me zorgen maken. NIET DUS! In verband met de studie maakt ze zich ook geen zorgen. Het zijn niet mijn eerste buizen en ik heb al van alles kunnen ophalen. Ze vraagt enkel om mijn planning voor Paasvakantie en examens samen met haar op te stellen. Geen planning van uur tot uur. Maar beslissen wanneer en hoelang ik aan elk vak ga werken, per dag eerder. Heel goed en geruststellend vind ik dat.
Nu ga ik beginnen aan een echte planning. Want die moet ik dus kunnen voorleggen aan een andere docent van mij. Die coördinator die me graag bij de psycholoog zag gaan, wil mijn planning en voortgang zien. Dus ik denk dat ik eerst een weekendje wat vakantie neem, gewoon me amuseren! De plannnen zijn allesinds van mijn muzikaal talent wat aan te spreken. Ik denk dat ik mezelf ga leren keybord spelen. Dat lijkt me wel wat. Mijn enige probleem, ik kan geen fa-sleutel lezen. Daar zal ik dus mee moeten beginnen! Ook mijn klarinet zal ik eens hard doen werken. Als ik aan andere creatieve uitspattingen kom, zal ik ook wel blij zijn. Ik weet alleen niet zo goed wat ik zou doen buiten mijn muziek. Ook moet ik nog een weekend voorbereiden, al het materiaal voorzien en nog wat spelletjes uitdenken. Gaat nog moeilijk worden. XX S.
Daar gingen de goede voornemens van mijn weekend! Op maandag morgen moest ik langs gaan bij de coördinator. Ze was heel erg verbaasd over mijn "ondermaatse" resultaten. Volgens haar is er iets mis met mij (ja, dat had ik ook al door). Nu verwacht ze dat ik contact opneem met de schoolpsycholoog. Bij die vrouw moet ik langsgaan voor "leren leren" en "planningsadvies". Daarbij komt dan ook nog een eerste gesprek en een doorverwijzing. De coördinator is er van overtuigd dat mijn zelfbeeld een effect heeft op mijn "Sportacus rouwproces" en mijn studeren.
In plaats van te doen wat ik moet doen volgens mijn planning, heb ik alles omgegooit en ben ik beginnen denken. Al een volledige 24uur vraag ik mezelf af of ik met de psychologe contact moet opnemen. Ik ben er van overtuigd dat het me niet slechter zal maken, maar maakt het ook werkelijk beter? Daarnaast gaan de mensen op school er ook sowieso achter komen dat ik extra hulp krijg. Persoonlijk vind ik dat toch ook een beetje genant. Als er dan ook nog eens echte therapie bij komt, dan moet ik dat thuis ook nog gaan uitlegen. Ik verwacht dan ook niet dat mijn papa dat zal begrijpen en misschien gaat mama wal vinden dat ik overdrijf. Je mag niet vergeten dat mama, de zelf psychologe is, wel eens mensen tegenkomt die wel een pakje erger zijn dan ik.
Laten we dus zegen dat ik nog niet overtuigd ben van de therapie of extra hulp. In tussen tijd moet ik misschien wat minder piekeren en wat meer werken. Het is de enige manier om resultaat te boeken. In mijn bed liggen en wenen om die punten, gaat me zeker niet vooruit helpen, dat weet ik al. Nu alleen nog in staat zijn om de actie zelf te ondernemen. Eigenlijk is dat moeilijker dan ik dacht!
20 en meer
