We zijn dus aangekomen in die week waarin alles in gereedheid wordt gebracht voor de vakanties. Belangrijkste in die week is dat de bureau en de kamer er terug leefbaar uitzien en dat de cursussen op orde worden gezet. Nadat de punten meegedeeld worden kunnen bepaalde cursussen dan verhuizen naar de zolder. Ik heb eindelijk eens beter werk gemaakt van dat opruimen van mijn kast. In de eerste fase ben ik al zover gekomen dat ik en volledige schuif extra heb. De schuif zal gebruikt worden om al mijn "beauty-productjes" in bij te houden. Die slingeren op dit moment op alle mogelijke plaatsen van dit huis. Als ik eens een heel ordelijke aanval krijg zou het zelf kunnen dat ik me in Ikea een soort van open dozen zoek waar ik alles in kan ordenen. Het zal alleen wel een heel ordelijke bui moeten zijn in dat geval.
Goed nieuws is dat ik zo weer in de buurt kom van 2 taakjes op mijn "day zero project-list". Ik ruim mijn kast op en dat wat er uit gaat, gaat naar goede doelen. De kleren kunnen naar spullenhulp of kringloop en al mijn beeldjes en andere brolletjes naar de kringloop. Laat ik hopen dat mijn brol een ander toch nog gelukkig kan maken. Alles zo gewoon in de vuilbak gooien, dat kan ik dus ook gewoon echt niet!
Als alles opgeruimd is zoals het hoort, is er een kans dat ik een eigen schoenkastje krijg. Het enige probleem is dat er op dit moment geen plaats voor is in mijn kamer. Dus dat is nog iets dat ik moet oplossen. Nadien nemen we afmetingen en kijken we of mijn idee voor de indeling realistisch is.
Uiteindelijk kan ik er dus toch een beetje van genieten. Had nooit gedacht dat opruimen mij voldoening zou geven. Daarom heb ik mijn plan voor verandering een beetje over een andere boeg gegooit. Natuurlijk blijft die sport en het verliezen van gewicht belangrijk voor mij. Alleen heb ik bedacht dat ik misschien meer emotioneel evenwicht kan bereiken als ik mijn materiele leven op orde krijg. Misschien is het door de onrust in mijn omgeving dat ik zelf ook zo onrustig ben. Dus dat is het eerste te realiseren punt. Mijn ouder herinneringen die nu niet meer zijn dan rommel in de hoek van mijn kamer ga ik weggooien of weggeven. Langzaam zal er orde komen in mijn kamer. Als ik die rust en kalmte heb, dan zou mijn lichaam er al iets beter moeten uitzien en dan kan ik verder gaan. Een extra voordeel is dat mijn kast dan leeg zal zijn en ik klaar ben om een nieuwe stijl te gaan shoppen met een strakker lichaam. Dat lijkt mij pas een plan!
Mijn dagboek is opgestart en de eerste twee stukjes zijn geschreven. Ik moet zeggen dat ik er best trots op ben. Niet dat ik geen voldoening haal uit het schrijven van deze blog en ik zal proberen het dan ook vol te houden, maar in dat dagboek vind ik iets anders. Ik zal ook kunnen volgen hoe mijn handschrift zich aanpast over de jaren en dat zegt heel wat over mensen. Meer dan getypte lijntjes op een blog. Terwijl ik opzoek was naar een plaats om mijn nieuwe dagboek te plaatsen, vond ik mijn oude dagboek. Daar heb ik een heel deel van mijn lagere school weekelijks in geschreven. Om eerlijk te zijn ben ik van mezelf geschrokken. Mijn ergste zorg was mijn liefje dat me zou dumpen, terwijl ik enkele weken later schrijf dat ik hem wil dumpen. Uiteindelijk kwam ik aan het punt waar ik dacht de echte tragedie te vinden, de jaren dat ik gepest werd. Het is niet zo dat ik serieus gepest werd. Niet zoals de horrorverhalen die je soms hoort van haren die geknipt worden, boekentassen open gegooit, modder in het eten gedaan, van zo'n dingen heb ik nooit iets meegemaakt. Ik was gewoon bevriend met een meisje uit een klas jonger en ik schoof daarvoor mijn klasgenoten opzij. Vooral het meisje dat tot op dat moment mijn beste vriendin was kon daar niet mee lachen. Het waren onschuldige dingetjes en het uitte zich vooral in uitsluiten, zoals ik hun uitsloot. Vreemd genoeg ben ik op dat moment gestopt met schrijven. Mijn dagboek gaat pas 2 jaar later verder als ik in het middelbaar zit, een moeilijke periode heb en schrijf dat ik zelfmoord wil plegen.
Weet je dat het het vreemdste gevoel op aarde is? Je hebt het gevoel gelukkig te zijn en ineens word je geconfronteerd met een deel van jezelf dat niet wil of wou leven. Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren dat ik zo'n wrange smaak in mijn mond had. Bij het lezen van die lijnen schrok ik echt van mezelf. Ik weet dus ook niet goed wat ik moet doen. Ik zou het dagboek kunnen opslaan bij het huidige, maar ik zou het ook kunnen vernietigen en zorgen dat niemand het ooit ziet. Wat ik nu juist met al die moeilijke teksten ga doen is me een raadsel. Geloof me, bij het oud papier doen is geen optie. Bij ons in het dorp is de chiro verantwoordelijk voor de papier ophalen en als oud leiding weet ik goed genoeg hoe die dozen soms openen. Als mijn dagboek daar uitvalt en gelezen wordt door de mensen die er in beschreven staan, dat valt gewoon niet te overleven.
Iets anders is dat ik me weer eens laat gek doen. Ik heb voor mezelf beslist dat het oké is om opnieuw open te staan voor een relatie. Alleen laat ik het nu misschien wat te snel op me af komen en ben ik niet voorzichtig genoeg. Dus ik heb besloten om vanaf nu heel langzaam te gaan. Natuurlijk mag ik niet te veel over denken, alleen zorgen dat ik mijn gezond verstand niet verlies.
20 en meer
